เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #130 : Chapter 76 ต่อให้ต้องอยู่ทั้งชีวิต ชั้นก็ยินดี

Chapter 76 ต่อให้ต้องอยู่ทั้งชีวิต ชั้นก็ยินดี

วันที่ 27 ธันวาคม เวทศักราช 212

04.52 น.

ผมตื่นขึ้นมานั่งมึนหัว .....

แน่หละ ... เมื่อวานนี้ ผมอดหลับอดนอนมามาก

นอนก็ไม่พอ ....

พอกลับมาจากที่นั่นก็หลับยาวยันเช้าเลย .....

จะเอาไงต่อดีหละ ..... รู้สึกเครียดจริงๆ

ไม่รู้จะเอายังไงดี.... เราควรจะรีบ ..... ออกไปจากที่นี่

ไปอยู่ในที่ๆ ห่างไกล .... ที่ๆไม่มีใครจะมาได้ ......

ยอมเสียสละ ตนเอง ..... เพื่อสิ่งที่เรียกว่า

อิสรภาพของคนทั้งประเทศ

มันช่างเป็นอะไร

ที่คุ้มค่า

จริงๆเหรอ?

จริงสิ ...

สำหรับคนอื่นหละนะ ...

แต่มันไม่ได้รู้สึกดีสักนิดสำหรับผม

ฝึบ...

คิดมากก็ปวดหัว ... ผมล้มตัวลงนอนต่อ .... ท่ามกลาง

ผู้หญิง 4 คน

ที่ผมไม่รู้สึก ด้านเพศกับพวกเธอเลย....

ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบผู้หญิงหรอก ... แต่ไม่มีอารมณ์จะหื่นตอนนี้

.....

หนึบ ...

เห้ย ... สโรชา ... ถึงจะรู้ว่าหล่อนละเมอก็เหอะ

แต่ไอ้มุขบิดตัวมาเอามือล้วงกางเกงเนี่ย ..... แม่นไปป่ะ...

ผมค่อยๆยื่นมือไปจับมือเธอออก.....

หนุบ....

เห้ย .... แฟนต้า!! หล่อนไม่ต้องกลิ้งข้ามตัวมะม่วงมากอดตรูเลย

ละเมอเว่อไปแล้ว!!!

แล้ว ไอ้หน้าอกใหญ่ๆของเธอมัน ... ทำชั้นหายใจไม่ออกนะเห้ย

อ่า .... แย่จริงๆเว้ยยยยย!!

ผมผลักแฟนต้าออกสำเร็จ

แปะ...

เธอกลิ้งไปทับมะม่วง ....

"อือออ ...."

ครางน่าสงสารจริง .... แต่โทษทีนะมะม่วง ... ทรมานไปละกัน

ชั้นเชื่อว่า เธอคงไม่สูญเสียอะไรไปมากกว่านี้แล้วหละ ต่อให้โดนทับมากกว่านี้ก็ตาม

....

ส่วนมายด์ ... เห้อ ... นอนสบายเลยนะ ....

เป็นคนที่นอนนิ่งที่สุดจริงๆ .....

แต่ก็ดีแล้วหละ

ว่าแต่ เราจะเอาไงต่อดีหว่า ....... ถ้านอนต่อคงไม่หลับแน่ นอนมาทั้งคืน ....

เอาวะ ..... ออกไปเดินเล่นยามมืดหน่อยดีกว่า

......................................

5.17 น.

แกรก .... ตึ้ง

ผมเปิดประตูออกมา แล้วได้ยิน .... เสียงอะไรบางอย่าง

แกร้งๆๆๆ .... ฉับๆๆๆๆ ... ซ่า!! ซู่!!

อ่า .. ไม่ต้องคิดหรอก ร้านข้าวแกงป้าข้างบ้านกำลังทำกับข้าวอยู่ .....

ขยันกันจริงๆ ... ทำกับข้าวกันแต่เช้าเลยแฮะ.....

ดีจริงๆน้า .... ... จะว่าไป ตั้งแต่วันนั้นมา ก็เลยไม่ได้ไปแก้ตัวกับพวกป้าเขาเลยแฮะ

เป็นเดือนแล้วด้วย

เอาไว้ก่อนแล้วกัน ตอนนี้ขอตัว ... ไปเดินเล่นก่อนดีกว่า

ผมค่อยๆ ย้ายเดินออกมาอีกทาง ....

เดินตรงไปเรื่อยๆ ผ่านออกมาจากซอย ตรงออกไปที่ถนนใหญ่

แม้จะตี 5 นิดๆ แต่คนก็เริ่มออกมากันเยอะแยะแล้วหละ

อะ ... พกโทรศัพท์มาด้วยแต่ไม่ได้เปิด ลืมไปเลยนะ

เดี๋ยวยัยพวกนั้นหาไม่เจอ จะโวยวายเราได้

แล้วเผื่อ M10TH โทรมาอีก

........

โอเค .... เปิดโทรศัพท์ดีกว่า

เราก็ปิดไปหลายวันเลยนะเนี่ย .... กลัวว่าจะมีมนุษย์ประหลาดที่ไหนโทรมาหรือป่าวหน่ะสิ....

- ติ๊ด ... -

- ตึ้งตึง ... ตือดึดึง... -

- ตื๊ดๆ .. ตื๊ดๆ ... -

- ตื๊ดๆ .. ตื๊ดๆ ... -

- ตื๊ดๆ .. ตื๊ดๆ ... -

- ตื๊ดๆ .. ตื๊ดๆ ... -

............

เห้ยๆ ... เสียงข้อความเข้าเป็นสิบๆเลยเว้ยเห้ย....

ใครโทรฟระ!....

แม็กซ์ .... นิว

โอ้โห ... ขอบคุณครับ

นี่ไงหละ มนุษย์ประหลาดที่ว่า

ถ้าผมสามารถเปลี่ยนวิญญาณให้กลายเป็น สัตว์ประหลาดได้

ยัยสโรชา ก็เปลี่ยนผู้ชายธรรมดาให้กลายเป็น มนุษย์ประหลาดได้เหมือนกันสินะ

เห่อ .... หลอน

ผมค่อยๆ เดินผ่านถนนใหญ่

เดินตรงไปตาม .... ทางเดินที่ทอดยาว

ไปตรงย่านการค้า ... แถวบ้านผม ซึ่งยังไม่เปิดดีนัก

แต่อย่างน้อยๆ ก็มีร้านสะดวกซื้อเปิด

..... สักหน่อยแล้วกัน

- ตื้อดือ ... ตื้อดือ -

"ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ"

.....

"ขอบคุณครับ .... ถ้ามีโอกาสจะแวะมาอีก ..."

.....

นั่นคือคำพูดของผมที่ตอบออกไป

หลายๆคนจะมีใครสงสัยกันไหมนะ ...

ว่าผมจะพูดแบบนั้นทำไม ... สำหรับคนอื่น มันก็คงเป็นคำพูดธรรมดา

แต่สำหรับผม ... หรือสำหรับใคร

ถ้ารู้ว่า พรุ่งนี้มะรืนนี้ จะต้องออกจากที่นี่ไป

หรือจะเกิดเหตุที่แย่กว่านั้น และไมได้กลับมาอีก

คำพูดนี้ มันเหมือนการสร้างแรงผลักดัน ... และความหวังเล็กๆให้ตัวเอง

.... ละมั้ง

ผมค่อยๆ เดินทอดน่องต่อไป

มองสภาพของเมืองนี้ ในช่วงเวลา ตี 5 กับอีก 50 นาที

ขนาดใกล้จะ 6 โมงแล้ว แต่ท้องฟ้ายังไม่สางเลย

น่าจะเป็นเพราะหน้าหนาว ....

จะดีใจหรือไม่ดีใจดีหละ ที่ประเทศเรามันดันไม่หนาวเลยสักกะแอะ ...

พวกกลุ่มควบคุมอุณหภูมิ ทำงานกันดีเกินไปหรือป่าว ...

กะจะให้ทั้งปี อุณหภูมิคงที่ แค่ 28 องศาหรือไง

อะ ... ตึกนี้ ....ร้านตรงนี้ ที่เจอกับ M10TH ครั้งแรก

....

ตรงนี้ ....

ผมเดินผ่านแยกต่างๆมาจนถึง....

ห้างสรรพสินค้า ... ที่ผมรู้จักมันดี ....

ตอนนี้พวก ผ้าใบ หรือเขตกั้นก็โดนเอาออกหมดแล้ว เหลือแค่พวกป้ายต่างๆ

ใกล้จะเสร็จแล้วด้วย .... ถือว่าทันเปิดปีใหม่พอดี ... ยินดีด้วยนะ คุณเจ้าของห้าง...

อ่า ... ใช่

ห้าง ... ที่เจอกับฮู้ดดำครั้งแรก ... และสถานที่ .....ที่มายด์ตายครั้งแรก ....

ไม่สิ ... ครั้งที่สองมากกว่า .....

สถานที่ๆ สโรชา ปกป้องผมครั้งแรก

และสถานที่ ... ที่ผมเห็นดวงใจตายด้วย

เราควรจะหยุดเท้าตรงนี้ ... แล้วกลับบ้านดีกว่า

"พยายาม! มาทำอะไรแถวนี้เหรอ....."

อะ ไอ้ ... เสียงแบบนี้มัน

ไม่ๆๆๆ ขอแค่เสียงคล้าย ได้โปรดๆๆๆๆ

พระเจ้า!! ขอแค่ ... เสียงคล้าย

ผม .. ผมต้องหันไป .... สินะ .... เออ .... ยังไงก็ต้องหันกลับไป

เพราะทางกลับบ้านอยู่ด้านนี้ ....

แล้วผมก็หันกลับไป เจอ .... มอ แม็กซ์แม่มมึม เอ้ย

ของแท้ หนังหน้าเดิม หน้าระรื่น

"ลาโรงเรียนไปหลายวันเลย.... เป็นห่วงนะโทรไปก็ไม่รับ"

"อ่า ... .... ไปต่างจังหวัดหน่ะ ... มีเรื่องนิดหน่อย"

ใครจะเข้าใจอารมณ์ผมตอนนี้บ้าง

แย่กว่าตอนอยู่ในร่างหญิงอีก ...

ผมรู้สึกเหมือนมันปล่อยคลื่นความรัก แบบแปลกๆออกมา จนอยากจะอ้วก

ถึงจริงๆแล้ว มันจะชอบผม เพราะเป็นหญิง ก็เหอะ

แต่จริงๆ ตรู!! ไม่ใช่หญิงเว้ย!!

"งั้นเหรอ....จะไม่ถามเซ้าซี้เรื่องนั้นแล้วกัน ..."

"อ่า"

สายตาของแม็กซ์ยิ้มหวานให้ผม

"มาเดินทำอะไรที่นี่คนเดียวหน่ะ ....."

คุณมะรึง นั่นแหละครับ

มาทำอะไรแถวนี้!! บ้านคุณมะรึง ห่างจากนี่ไป ทั้ง 4 ป้ายรถเมล์

".... พอดีปวดหัวนิดหน่อย ...มีปัญหา .... เรื่องพลังของชั้นหน่ะ ..... "

โอเค ... สุดท้ายผมก็ตอบออกไปตามตรง

ตรงจริงๆนะ ....

"เห้ย .... ทำไมหละ ....เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ"

แม็กซ์ตกใจมากขึ้น เขาดูเป็นห่วงผมอย่างจริงจัง

ใบหน้าเขาจริงจัง สีหน้าจริงจัง ... ท่าทางจริงจัง

อ่า ... ใบหน้าแบบนั้นขอบใจที่เป็นห่วง ... แต่ เห้ย ...

เห้ยๆๆ ..... ถอยออกไปเลยนะ จะเดินเข้ามาทำไม เห้ยๆๆๆ

ผมถอยออกเอง....

ถอยๆๆ .. ตามก้าวที่มันเดินเข้ามานั่นแหละ

".... อะ โทษที ... เห็นเป็นร่างชายเลยไม่ได้คิดว่าจะมีผลเสีย แต่ปฏิกิริยาตอบสนองยังเหมือนตอนร่างหญิงสินะ ... จะไม่เข้าไปใกล้ๆละกัน"

แม็กซ์หยุดแล้วยิ้มให้ผม รอยยิ้มของมัน ...

ทำให้ผมอยากอ้วก......

ขอเหอะ แม็กซ์เอ้ย ... อย่ามายุ่งกับตรูเห้อ!!

"... นี่พยายามอย่านิ่งสิ ... มีอะไรบอกชั้นมาเถอะ ... ให้ชั้นได้แบ่งเบาความเจ็บปวด... ของนาย .. หรืออย่างน้อยๆ ระบายให้ชั้นฟังก็ได้..."

แหวะ!!!

คลื่นไส้ .... แต่ ....เอาเหอะ

ถ้าเป็นนิยายแนวบอยเลิฟนี่ มันคงเป็นพระเอกไปแล้ว

โทษทีฟร่ะ ... ที่นี่มันชีวิตจริง และตรูไม่ใช่ชายรักชาย

ถ้าให้บอกความรู้สึกนะ ...

หน้าเอ็งตอนนี้ เหมือนหมาตอนเห็นเจ้านายตกที่นั่งลำบากเลยหวะ

เออ ขอถามคนธรรมดาอย่างมันหน่อยละกัน ....

น่าจะตอบจริงจัง .... ดูจากหน้ามันตอนนี้ ...

"ได้ ... จะขอถามตรงๆแต่อ้อมนิดๆละกัน ....ได้ใช่มะ"

"แน่นอนพยายาม ... ว่ามาเลย"

โอเค เข้าเรื่อง ....

ไม่คิดอะไรนอกทะเลละตรู

".... สมมุตินายมีพลัง ... ที่ทำให้คนอื่นเกิดความเดือดร้อนโดยไม่รู้ตัว .... หมายถึงไม่ได้ตั้งใจที่จะทำหน่ะน"

"เรื่องจะยาวหรือป่าว จะหาที่นั่งก่อนไหม .. เดี๋ยวเธอปวดขา...."

"ไม่เป็นไร...."

"อ่างั้นโทษทีที่ขัด แล้วยังไงต่อเหรอ? ....."

"โอเค ....  ... ซึ่งคนอื่นที่ว่าเนี่ย คือคนทั้งประเทศ ...โดยไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็จะเกิดแต่ความเดือดร้อน เหมือนตัวหายนะ วิธีแก้มีแค่สองทางเลือกเท่านั้น คือ หนึ่ง ต้องตาย แล้วแต่เลยว่าจะฆ่าตัวตาย หรือให้คนอื่นฆ่า กับ สอง คือหนีไปอยู่คนเดียว ในที่ๆไม่มีใคร .... เพื่อจะได้ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร .... ที่ๆว่านี่หมายถึง ... ต้องไปอยู่กลางทะเล หรือเกาะร้างอะไรแบบนั้นหน่ะนะ"

โอเค ผมเล่าไปแล้วหละนะ .... สุดท้ายก็คำถาม

"นายจะเลือกแบบไหนหละ"

"ถ้ามันเป็นเรื่องจริงและเป็นตัวชั้นเองหละก็"

แม็กซ์กลืนน้ำลาย .... กำมือแน่น

"ถ้าชั้นต้องลำบาก ....ไปอยู่ที่นั่นคนเดียว โดยไม่มีใครเหลียวแล เห็นใจ หรือเข้าใจหละก็ ..... อย่าว่าแต่คนในประเทศนี้เลย .... ต่อให้คนทั้งโลก ชั้นก็จะไม่เหลียวแลพวกเขาเหมือนกัน!! ชั้นจะอาละวาดจนกว่า ใครจะตายไปข้าง ไม่ยืนอยู่เฉยๆ ให้พวกนั้นมาฆ่าหรอก!"

"......."

"แต่ .... ถ้าตราบใดที่ยังมีคนที่ชั้นรักหรือคนที่รักชั้นไปด้วย และพวกเขายินดีที่จะเคียงข้างชั้นไปตลอดแล้วหละก็ ....ชั้นจะยอม ... ไปที่เกาะร้างนั่น ..... ต่อให้ต้องอยู่ทั้งชีวิต ชั้นก็ยินดี .... ถ้ามันจะสร้างความสุขให้กับคนอื่นอีกมากมายได้โดยไม่เบียดเบียนความสุขของชั้น .... เพราะถึงจะเสียสละเรื่องความสะดวกสบาย หรือชีวิตในเมืองไป ... แต่ตัวชั้นเองก็ยังมีความสุข ......และความอบอุ่นอยู่ยังไงหละ...."

ไม่ได้สวยหรู ไม่ได้ดูดี ... ไม่ได้เหมือนพระเอกหนังเลยสักนิด .. แต่

คำพูดของหมอนี่เล่นเอาผมอึ้งไปเลย.....

จริงเลยหละ ... ผมเข้าใจมัน ....

ผมเข้าใจ....

"อ่า .... "

"... ฮ่าๆๆ ... ตลกดีใช่ไหมหละ ... แต่อย่างว่าหละนะ เพราะตอนนี้ชั้นยังเหลือครอบครัวให้หันมอง เลยพูดแบบนี้ได้.... แต่ถ้าชั้นเจออะไรมามาก อาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้ ...... ตอนนี้ก็คิดได้แค่นี้แหละ .... ช่วยได้แค่นี้ ... โทษด้วยนะพยายาม...."

แม็กซ์มองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างหล่อเหลาให้

เออขอบใจหวะ ... อย่างน้อยๆ เอ็งก็มีประโยชน์นี่หว่า ...

"ไม่หรอก..... ขอบใจมากนะ แม็กซ์"

"โอ้ ... แน่นอน... แลกกับ ถ้าได้กลับร่างแล้ว .... ขอถ่ายรูปแล้วกัน"

"..... ถ้าชั้นมีโอกาสได้กลับหละนะ ....."

"เห้อ ... ชั้นจะไม่ถามก้าวก่ายเรื่องของเธอนะ พยายาม ... แต่ถ้าเดือดร้อนเมื่อไหร่หละก็ ... ขอให้รู้ไว้ซะ ... ว่าชั้น .. ก็พร้อมช่วยเหลือเธอนะ ....."

แหวะ ....

อย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ได้ไหมวะ....

"ไม่หละ แค่นี้ ... ก็เกินพอแล้ว ... ขอบใจมากหวะ ...."

"อืม ... เจอกันใหม่พยายาม...."

"อ่า...โชคดี ... และ ขอบใจมาก"

..............................................................................................

............................................................

.....................

7.58 น.

ผมเดินกลับออกมาหลังจากขอแยกตัวกับแม็กซ์มาแล้ว

สุดท้าย ก็จำไม่ได้ หรือไม่ได้ถาม ว่ามันจะมาแถวนี้ทำไม

ผมยืนนิ่งอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน

รู้แต่ว่า ... อย่างน้อยๆ มันก็มีประโยชน์เหมือนกัน ....

เพราะตอนนี้ ผมก็พอจะสามารถเลือก เรื่องที่จะตัดสินใจได้แล้วหละ ...

แกรก ... ตึ้ง ....

ผมเปิดประตูเข้าบ้าน ... ที่ตอนนี้สว่างสไว

ซ่า! ซู่!!!

เสียงในการผัดอาหารอะไรสักอย่างดังขึ้นมาจากห้องครัว

ผมเดินตรงเข้าไป

แล้วเจอกับผู้หญิง 4 คน

3 คน ยืนช่วยกันทำอาหาร อีกคนนั่งดูการ์ตูนพรีเคียว ....

"กลับมาแล้วเหรอพยายาม"

"พยายาม ... ไปไหนมา"

"ยินดีต้อนรับกลับนะ พยายาม ..."

"กาบมาแล้วหรอพายายาม"

ใช่แล้วหละ ....

ครอบครัว ...

.... อย่างน้อยๆ .... ผมก็มีครอบครัว ....

มี มายด์ มะม่วง ... สโรชา และแฟนต้า.. เป็นครอบครัวของผม

แค่นั้นก็ ... เกินพอแล้วหละ

นี่ขนาด... ยังไม่ทันได้นับ M10TH M7USA ไลท์นิ่ง เลยนะเนี่ย...

"... อ่า ... ไปเดินเล่นมาหน่ะ ... โทษที ... กลับมาแล้วหละ"

"มาทานอาหารกันเถอะ"

"วานนี้อาหานน่ากีนน่ากีนเพียบเลย"

"วันนี้มีส่วนที่ชั้นทำเองด้วยนะ"

"นั่งตรงนี้เลย แฮ่กๆๆ..."

ใช่

ผมกลับมาแล้ว

จะทำอะไร เพื่อใคร ก็ช่างมันเถอะ

ถึงจะไร้พลัง ก็ช่างมันเถอะ

ตราบใดที่ผมยังได้รับความรักและความอบอุ่นอยู่

ผมก็ยินดี ... ที่จะเสียสละเรื่องเล็กน้อยแค่ความสุขของผมนี้ .... เพื่อ ส่วนรวม

และของประเทศชาติเช่นกัน

-สัญญาณต่อไปนี้ เป็นสัญญาณบอกเวลา แปดนาฬิกา ศูนย์นาที ศูนย์วินาที-

-ติ้ด-

-ธงชาติและเพลงชาติ............. เราจงร่วมใจกันยืนตรงเคารพธงชาติ เพื่อความภาคภูมิใจในเอกราช และความเสียสละ ของบรรพบุรษ .............-

- ประเทศ .... รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อ ..... เป็นประชารัฐ ไผทของ..... ทุกส่วน ~~~ -

......................................................

End Chapter 76 ต่อให้ต้องอยู่ทั้งชีวิต ชั้นก็ยินดี