เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #126 : Chapter 70.75 กาลครั้งหนึ่งในวันนี้

Comment : ตอนนี้ ใช้การบรรยาย ด้วยคำพูดของตัวละครเท่านั้น ..... พุ่งสู่จินตนาการเต็มที่ได้เลยฮะ!

Chapter 70.75 กาลครั้งหนึ่งในวันนี้

วันจันทร์ที่ 22 ธันวาคม เวทศักราชที่ 212

06.03 น.

"ตื่นแล้วเหรอ ....."

"อือออ ... อรุณสวัสดิ์คะ ..... คุณแคทริคเซีย .... อือ..... กลิ่นคุณแคทริคเซียหอมจัง.... "

"? .... พยายาม ...?"

"พยายาม ไหนคะ...?....."

"เบลลิก้า ....?"

"อ้ะ ... มะ ไม่ใช่สิ ขะ ขอโทษครับ ...ทะ ที่ลวนลาม .... พอตอนสลึมสลือ แล้วสมองเผลอใช้ความทรงจำของเบลลิก้าเป็นหลัก ....เลย....."

"ไม่เป็นไรหรอก ...."

"เอ่อ .... คะ ครับ ...."

"เห้ยๆ ... ทั้งสองคน มองชั้นเป็นหมาหัวเน่าเลยนะ....."

"ไลท์นิ่ง ... ปกติชั้นใส่ใจนายตลอดนะ .... ขอแค่วันนี้แหละ ... ตอนเย็นก็กลับกันแล้ว"

"โอเคๆ .... งั้นชั้นขอไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยหละ ...."

"อาบน้ำกันนะ พยายาม ...."

"จะดีเหรอครับ ....."

"ดีสิ .... ไม่คิดมากหรอก..... "

"ถะ ถ้าไม่รังเกียจ ก็รบกวนด้วยครับ"

..............................................

06.11 น.

"หวา .... ผ้าเช็ดตัวลายน่ารักจังเลย.... เราชอบ ... อะ หมายถึง ... ผมเอ้ย ... หมายถึงเบลลิก้าชอบตัวนี้มากๆเลยหน่ะครับ .... ความทรงจำเธอบอกนะครับ"

"..... อืม ... ชั้นพกมันไว้ตลอดเลยหละ เกือบทุกอย่างของเบลลิก้า .. ยกเว้นไวโอลิน ที่เธอรัก ..... เพราะมันหักไปแล้วหละนะ เลยต้องเก็บเอาไว้แทน....."

"เอ่อ .... คุณแคทริคเซีย .. .ผม"

"อะ .... ผ้าเช็ดตัวอันนี้เลยสินะ.....ห่อไปอาบน้ำด้วยเลยแล้วกัน..."

"ครับผม....คุณแคทริคเซีย......"

..............................................

06.52 น.

"ว้าวว ... โกธิค สีดำ กับถุงน่อง !! .... มีที่คลุมหัวสีดำด้วย น่ารักจังเลย"

"คิก.... อยากได้ตัวไหนหละ....."

"เลือกไม่ถูกเลย .... คุณแคทริคเซียพกมาด้วยตลอดเลยเหรอคะ...."

"อืม... ถึงปากของชั้นและการกระทำของชั้นจะบอกว่าลืมได้ก็เถอะ.... แต่ชั้นก็ยังหยุดที่จะเอาของพวกนี้ติดตัวไปไหนมาไหนด้วยไม่ได้เลยสักครั้ง ......"

"อะ ... ขอโทษครับ ผมเผลออีกแล้ว ...."

"ไม่เป็นไรๆ ...... อืม ....ใส่ชุดตัวนี้มั้ย ..... หรือตัวนี้ดี...."

" .... ชะ ชุดอะไรก็ได้ครับ ...."

"ใช้ความรู้สึกของเบลลิก้าสิ ...... สามตัวนี้ .... จะเลือกตัวไหน"

"อะ.... ครับ .... ถ้าวันพิเศษที่สุดแบบนี้... ต้องสีดำ กระโปรงริ้ว ที่มีแปดริ้ว ตัวนี้แหละครับ ... อะ เอาถุงน่องแบบเต็มตัว .... แล้วก็เอากางเกงใน กับชั้นใน สีดำลูกไม้ด้วยครับ แล้วก็ ... อืม... หมวกไหมดำ... ปิ่นปักผมสีดำ ... รูปหัวใจ ...กับโบหัวใจ ... อ้ะ ...นี่ไง ขอโบดอกกุหลาบสีดำแล้วกันครับ!!"

"... คิก ...ฮะๆๆ"

"เอ๋ ... จะหัวเราะทำไมหน่ะครับ ....หระหรือ ว่า ... ผมทำอะไรผิด....  ผะ ผมขอโทษครับ"

"ขอโทษบ่อยจังเลย พยายาม ..... บอกแล้วไง .... ตอนนี้ชั้นไม่ได้แค้นเคืองเธอเลย .... แค่ช่วยทำให้ชั้น ... รู้สึกสบายใจ ก็พอแล้ว ..... แค่นั้นหละ..... ได้โปรดเถอะนะ...... "

"ครับ ....... "

"ตกลง ใส่ทั้งหมดนี้นะ .. มา เดี๋ยวใส่ให้นะ"

"ขอบคุณครับ...."

"พยายาม ...."

"ครับ...."

"ขอเรียกเบลลิก้าได้ไหม ..... แล้วก็ช่วยพูดกับชั้นในแบบของเบลลิก้าด้วยนะ...."

"ดะ ... ได้ คะ... คุณแคทริคเซีย จะ...ไม่แสดงเป็นเบลลิก้า แต่ จะใช้ความทรงจำ... และทุกอย่าง ... ที่เป็นเบลลิก้า เลยคะ...."

"จ้ารบกวนด้วยนะ"

..............................................

07.44 น.

"เบลลิก้า .... อ้าม ......"

"อ้ำ! ... หงึบ งึบ... อื้อ..."

"อร่อยเนอะ .... "

"อร่อยค่ะ คุณแคทริคเซีย"

"ป้อนให้ชั้นบ้างเซ่ แคทริคเซีย อ้า อ้า!!!"

"วันนี้กินเองสิไลท์นิ่ง ..... "

"... ก็ได้ .... ชั้นไปนั่งกินกับพวกเอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอชก็ได้ ...."

"... ไปเลย...."

"คิกๆ... ตลกไลท์นิ่งจังเลย"

"... เหรอ... "

"ค่ะ!"

..............................................

9.10 น.

"อะ ... อยากฟังนิทานไหมคะ ....เราแต่งได้ตอนมาที่ประเทศนี้เลยนะคะ"

"..... ฟังสิ...."

"ค่ะ ....จะเริ่มหละนะคะ .... กาลครั้งหนึ่งในวันนี้!"

"กาลครั้งหนึ่งในวันนี้ตลอดเลยนะ.... "

"แฮะๆ ค่ะ...เสียดายที่ไม่มีไวโอลิน.... "

"จ้ะ .... เอาเลย.... เริ่มเลย...."

"กาลครั้งหนึ่งในวันนี้ ลูกสาวที่แสนน่ารักขอร้องคุณแม่กับคุณพ่อที่มีหน้าตาเหมือนหมา ว่าอยากจะไปแต่งนิทานในต่างประเทศ เพื่อจะได้แต่งนิทานสนุกๆ แปลกใหม่มากขึ้น"

"แม่ .... พ่อ .... อึก ... ฮึก .... งั้นเหรอ... งั้นเหรอ...ฮืก"

"แล้วพอมาก็ได้ทาน ข้าว ...ทาไข่ ที่เรียกว่าข้าวจี่.... ขะ คุณ ... คุณแคทริคเซีย .... เป็นอะไรคะ ระ ร้องไห้ทำไม"

"เปล่าจ้ะ ... ฮึก ... นิดหน่อยหน่ะ .... ละ เล่าต่อเลย ... เล่าต่อเลย...."

".... ค่ะ..."

..............................................

10.50 น.

"สถานการณ์ เป็นยังไงบ้าง"

"ปกติดีทุกอย่างหละนะ ..... พยายามหละเป็นยังไงบ้าง"

"..... เหมือนเบลลิก้าทุกอย่างเลย .... เหมือนมากๆ.....เหมือนจน .... ชั้นกลัว"

"งั้นเหรอ ..... กลัวอะไรหละ บอกได้ไหม?"

"กลัวที่ชั้นจะเอาเธอกลับไปด้วยไม่ได้ .... กลัวว่าจะหยุดรักเธอไม่ได้ ..... กลัว ... กลัวไปหมด ..... ถึงจะไม่ใช่เธอก็เถอะ ...... ถึงจะผิดกับเธอก็เถอะ!!.... ... อึก ..... ฮึก...."

".... มาร้องไห้โวยวายไม่ไหวนะ เอ็มเจ็ดยูเอสเอ ไม่สมกับเป็นเธอเลย....."

"ชั้นรู้ .... ชั้นรู้ .... ชั้น ... ชั้นใจดำมาตลอด ... ชั้นใจแข็งมาตลอด .... ชั้นฆ่าคนมาโดยตลอด .... ชั้น.... อึก ... ฮึก .... ฮื้ออ ...."

"... ยัยบ้า อย่ามาร้องไห้นะยะ!! แล้วก็อย่ามาโวยวาย ไอ้เรื่องความเจ็บปวดเหมือนๆกันด้วย!!"

"ฮึก .... อึก........ แต่ชั้นอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป.......ชั้นเห็นแก่ตัว ..... และยังอยากจะเห็นแก่ตัวมากขึ้น...."

".... อืม ... ชั้นก็เหมือนกัน ..... "

"..... ถ้าพลังของ .... พยายามคนนั้นดีจริง ถ้าเผอิญชั้นตายขึ้นมาหละก็ ....."

"อย่าพูดยังงั้นสิ"

"...... อืม......งั้นชั้นขอไปอยู่กับ ..... เบลลิก้าต่อก่อนแล้วกันนะ....."

"ตามสบาย...."

..............................................

..............................................

..............................................

..............................................

16.30 น.

"ต้อง ... กลับแล้วเหรอคะ ....."

"อืม .... ต้องกลับแล้วหละ ...... เบลลิก้า .... มานี่มา .... ขอกอดหน่อยนะ....."

"คะ .....คุณแคทริคเซีย"

"..... ..................."

"อบอุ่นที่สุดเลยค่ะ ......."

"......... "

"....................."

"พอแล้วหละ ... ไม่ต้องเป็นเบลลิก้าแล้ว ....."

".... เอ่อ ครับ....."

"ชุดนั่น .... ชั้นยกให้แล้วกัน ......"

"...  ยกให้ ..... ผม ....แล้วไม่เก็บเอาไว้?"

"..... ยังมีอีกเยอะเลยหละ .... มีจนเต็มห้องเลย....."

".... เหรอครับ..... ขอบคุณนะครับ ... จะรักษาไว้อย่างดีเลย...."

"พยายาม...."

"ครับ....."

"ถ้าชั้นตาย ... แล้วเก็บวิญญาณของชั้นกับไลท์นิ่งได้หละก็ .... ช่วยเอาชั้นกับไลท์นิ่งกลับมาทีนะ .... แต่ถ้า ... เอาชั้นกลับมาได้แค่คนเดียวก็อย่าเลย .... ตกลงนะ

"เอ่อ ผมไม่มั่นใจขนาดนั้น"

"ฮ่ะๆ ชั้นก็พูดไปยังงั้นแหละ แต่เอาจริงนะ.... หมายถึง .... ถ้ามันเป็นไปได้"

"ครับ...."

"งั้นชั้นกลับหละ ... โชคดีนะ..... ถ้ารอบหน้าได้เจอกันอีก .... ก็รบกวนเป็นเบลลิก้าให้ชั้นด้วยแล้วกัน ชั้นรู้สึกว่า ชั้นจะเก็บความโลภของตนเองไว้ไม่ไหวแล้วหละ"

"ครับ ...... ได้เลยครับ...."

"ขอบคุณนะ.... ขอบคุณ......"

...

..............................................

..............................................

~~~ Twinkle, twinkle, little star

How I wonder what you are!

Up above the world so high,

Like a diamond in the sky!

When the blazing sun is gone,

When the nothing shines upon,

Then you show your little light,

Twinkle, twinkle, all the night.

Then the traveler in the dark,

Thanks you for your little spark,

He could not see which way to go,

If you did not twinkle so.

When the blazing sun is gone,

When the nothing shines upon,

Though I know not what you are,

Twinkle, twinkle, little star.~~~

End Chapter 70.75 กาลครั้งหนึ่งในวันนี้