เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #122 : Chapter 72 ไร้สาระ ... ไร้พลัง ... ไร้ความสามารถ ....

Chapter 72 ไร้สาระ ... ไร้พลัง ... ไร้ความสามารถ ....

วันพฤหัสบดี ที่ 25 ธันวาคม เวทศักราช 212

คึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงการสั่นสะเทือนไปทั่วของห้องดังขึ้น

แม้ว่ามันจะไม่ได้สั่นสะเทือนแรงจนน่ากลัว

แต่มันก็ต่อเนื่องยาวนานไม่หยุด.....

"แฮ่ก .... หะ..... ห่าฝน....... ห่าฝนบุกที่นี่ค่ะ!!!!"

หญิงสาว .. ในชุดฮู๊ดดำ ผู้ติดตามของ M10TH เอ่ยเสียงตื่นกลัว

ห่าฝน? .... เห้ย....

จริงเหรอ

พวกสโรชาก็ไม่แพ้กัน ... พวกเธอหันไปคุยกันทันทีด้วยท่าทาง

"วะ ว่าไงนะ!!"

เด็กสาวเอ่ยเสียงดังไม่เข้าใจเป็นที่สุด

"ห่าฝนค่ะ!!! ไม่ใช่ฝน .. .แต่ห่าฝน แบบเดียวกับที่พวกเราเจอค่ะ!!... "

" มันบุกเข้ามาในตัวเมืองนี้ได้ยังไง!!"

หญิงสาวฮู๊ดดำผู้ติดตามก็รีบเอ่ยตอบทันที

"ไม่ทราบค่ะ!!!! ทางนี้กำลังป้องกันอยู่ ... พวกเราจะเอายังไงดีคะ!!!!"

"ติดต่อกลับไป!! เตรียมระดมคนจากฝั่งเรามา!!! ... ถ้าเดินทางด้วยเครื่องบินลำเลียงพล น่าจะใช้เวลาไม่เกิน 1 ชั่วโมง ระดมเครื่องบินลำเลียง มาช่วยให้ได้มากที่สุด!!! ชั้นจะไปติดต่อ เอ็มสี่แอลเอโอเอง!!"

เด็กสาวสั่งการอย่างรีบเร่ง

"ค่ะ!!...."

ผู้ติตดามตอบรับ แล้วรีบวิ่งออกไปทันที

คึกๆๆ ......

แผ่นดินไหวหยุดลงแล้ว .... ท่าทาง ... พวกมันจะเคลื่อนตัวกันมาหมดแล้ว

แบบเดียวกับเมื่อวันที่ 21 ไม่มีผิด

"... .พยายาม .... พวกเธอสี่คนด้วย!!! มาช่วยกันหน่อยสิ!!!"

เด็กสาวหันมาเรียกพวกเราทันที

"เอาไงพยายาม!"

สโรชาเอ่ยถามผมทันที

"ไวๆเลยพยายาม!"

มะม่วงรีบพูดขึ้นต่อ

ส่วนมายด์และแฟนต้าก็ได้แต่มองหน้าผมไม่พูดไม่จา

"อ่า ... จะช่วยเท่าที่ช่วยได้แล้วกัน!"

ผมตอบรับเธอออกไป

"ดี ... งั้นรบกวนทุกคน ตามออกมาด้วย .... พวกเราจะไปสนับสนุนพวกเขาจากด้านข้างกัน..."

M10TH บอกผม

.........................................................................

หลังจากติดต่อกับทาง M4LAO เรียบร้อย

และรีบไปยังจุดเกิดเหตุ

และสิ่งที่เห็น ... ภาพเบื้องล่างคือ ... เหล่าสัตว์ประหลาด ที่โผล่ออกมาจากแม่น้ำ

ซึ่งอยู่ใกล้กับจุดก่อสร้าง

น่าจะเป็นเขตที่ทางรัฐบาลประเทศนี้ กำลังก่อสร้างอะไรสักอย่าง

แม้จะมีจำนวนไม่ถึง 300 ตัว แต่พวกมันมีขนาดใหญ่โต ...มาก

ซึ่งถูกกักกันเอาไว้ได้สำเร็จ จากทาง ผู้ฝ่าฝืนของประเทศนี้

ซึ่งขณะนี้ พวกเธออยู่ในชุดประชาชนทั่วๆไป แต่ใส่หมวกปิดบังใบหน้าแทน

ท่าทาง ถ้าปฏิบัติภารกิจในเมือง ด้วยคนหมู่มาก จำเป็นจะต้องไม่เปิดเผยชัดๆ ว่าใส่ชุดคลุม

แต่ก็มีบางตัว ที่หลุดเข้าไปภายในเมือง เพื่อทำร้ายประชาชน

ประชาชนหลายคนที่มีเวทย์ ต่างก็ปกป้องตัวเอง ...

แต่ก็มีบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก ....

เกิดอะไรขึ้น .... ทำไมมันถึงมากันเยอะแยะแบบนี้

M10TH เมื่อมาถึงจุดนั้น เธอก็รีบหันหน้ามาบอกผมทันที

"... พยายาม .... ชั้นจะลงไปช่วยทางด้านสัตว์ประหลาดที่บุกเข้ามาก่อน ... ฝากนายไปกำจัดพวกมันด้วยนะ"

"อ่า ... เข้าใจแล้ว"

ผมไม่รู้หรอก .. ถ้าจะให้ยืนเฉยๆ ....

ถึงผมจะทำไม่ได้ ... แต่ .... ผู้หญิงทั้ง 4 คนที่ยืนข้างๆผมนี้... ทำได้แน่ๆ

".....มายด์!! สโรชา ... มะม่วง แฟนต้า ฝากด้วยนะ!!"

"... อืม..."

มายด์ตอบรับ ... แล้วพุ่งเข้าไปทันที

"ระวังตัวให้ดีนะ พยายาม...."

ตามด้วย สโรชาที่เอ่ยดังขึ้น

"ระวังปีศาจตบเอาหละ...."

แฟนต้าเอ่ยแล้วตามสโรชาไปติดๆ

"เออ!... มะม่วง ทำไมยังไม่ไปหละ...."

ผมหันไปถามมะม่วงทันที

"เดี๋ยวชั้นจะพานายไปที่ปลอดภัยก่อน.....นายตายไป พวกชั้นก็ตายด้วยไม่ใช่หรือไง...."

มะม่วงเอ่ยบอกกับผม แล้วรีบอุ้มผมขึ้นในท่าเจ้าสาว

เห้ยๆ!!

ไม่ใช่แล้วมะม่วง!!! ปล่อย อายเขา

"....มะ มะม่วง"

"ไม่ใช่เวลามาบ่นนะพยายาม!!"

เออ... ไม่ใช่เวลามาบ่นแต่มัน ...

เอาไงก็เอาวะ!

แล้วมะม่วง ก็พาผมออกมาจากจุดนั้น ...

ขึ้นไปยืน อยู่ด้านบนดาดฟ้าของอาคารพาณิช 3 ชั้น ที่ห่างจากจุดเดิมไม่มาก

"ระวังตัวให้ดีหละ ... พยายาม ...."

"อืม ...."

ผมตอบรับ

ก่อนที่มะม่วงจะรีบออกตัวไป

......

ในที่สุด .... ผมก็ต้องยืนมอง ..... มอง และมอง ....

การต่อสู้นี่ ... ไม่ต่างจากตอนนั้นเลย .....

เหมือนกันไม่มีผิด

ร่างของเหล่ามนุษย์ที่โดนโจมตี ....

ตุบ!!

ฉัวะ!!!!

เสียงของร่างกายของผู้ฝ่าฝืน ที่โดนทุบจนเละ ....

และเสียงของผู้ฝ่าฝืนที่โดนฟาดฟันเข้าใส่จนร่างขาดออกจากกัน

ปังๆๆๆๆ... ตู้ม!!!

เสียงปืนและระเบิดที่อานุภาพไม่รุนแรงของเหล่าผู้ปกป้องภายในประเทศจากทางรัฐบาล

เริ่มเข้ามาช่วยยิ่งโจมตีพวกมัน

พร้อมทั้งเวทย์น้ำ ลม ไฟ ดิน สายฟ้า ที่พลั่งพรูกันเข้าโจมตีเหล่าสัตว์ประหลาด

ถึงแม้จำนวนของพวกมันจะลดลงเรื่อยๆ ... แต่ก็มีคนตายเพิ่มขึ้นอยู่ดี

....................

สายตาผมได้จับจ้องไปที่ หญิงสาวที่ผมรู้จัก ...

จากระยะผม แม้จะไกล ... แต่ก็มองเห็นพวกเธอเด่นชัด

มายด์ ที่บุกเข้าไป เลือกหยิบอาวุธ หอกเวทย์ ของศพที่นอนตายอยู่

แล้วกระโดดขึ้นพุ่งเข้าสู่ร่างกายของ สัตว์ประหลาดยักษ์ตนหนึ่ง ตวัดหอกอย่างรุนแรง

ฉับ!!

แต่ไม่สามารถโจมตีบาดลึกเข้าไปได้มากนัก

ท่าทางอาวุธจะคมไม่พอ

เหล่าฮู๊ดดำ เบื้องล่าง ต่างพยายามหลบ แล้วโจมตีเสริมช่วย

สโรชากระโดดบุกเข้ามาฟาดฟัน ใส่มันซ้ำ .... จนมันล้มลงไปนอนแน่นิ่ง

ก็ดีอยู่หรอกนะ .... แต่การกำจัด 1 ตัว มันใช้เวลานานเกินไป ....

ทำให้ด้านมะม่วงและแฟนต้า

ต้องใช้ภาพลวงตา กักสัตว์ประหลาดบางส่วนไว้กับพวกเธอเอง

ผมมองไม่เห็นภายในนั้น แต่ก็เดาได้ว่า พวกเธอน่าจะไม่เป็นไร ....

ผมเชื่อและหวังแบบนั้น

ไม่สิ....

ผมควรจะให้ทั้ง สี่คนกลับร่าง ......

แล้วช่วยกันจัดการพวกสัตว์ประหลาดเหล่านั้น

"ฆ่ามัน!!! สู้มัน!!"

"ระวัง ทางนั้นมาแล้ว!!!"

"โจมตี!!"

"ระวัง!!"

"ยิงงงงงงงงงงงง!"

"อ้ากกกกกกกกกก!"

"หนีเร็ว... หนี!!"

"ไม่ไหวแน่!!"

เสียงทั้งของผู้ฝ่าฝืน ... ทั้งประชาชน และผู้ปกป้องดังขึ้นไปทั่ว

ถ้ามีใคร ... จะเข้าไปช่วยได้รวดเร็วกว่านี้

.... ปีศาจ .... เห้ย!! เชี่ยเอ้ย!!

"บ้าชิบหาย!!"

ทำไมเพิ่งมานึกได้หวะ!!

บ้าเอ้ย!!!! ตัดสินใจช้าไป ......

พวกเธอคงไม่ได้ยินแน่ๆ ถ้าตะโกนไปตอนนี้

เราควรจะ ... อัญเชิญ .......

อัญเชิญอีกได้ไหม ....

ไม่ลองก็ไม่รุ้สิวะ!!

ทุกๆคนที่ตายยังไงก็สำคัญ .... ลองดูก็จะรู้เอง

"ออกมา !!! ปกป้องทุกๆคนซะ!!"

ผมเอ่ยออกมาเสียงดังลั่นบนอาคาร

เปรี้ยะ!!!  เปรี้ยะ!!!

เปรี้ยะ!!!

เห้ย ... ได้จริงๆ .... ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้เลย... การอัญเชิญ ...

มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ.....  เออ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นหละก็!!!

รู้สึกได้เลย .... ว่าร่างกายของเรา ... กำลัง ..... ร้อน .....

และ .....

เปรี้ยะ ...

สุดยอด .... อึก ... คุมพลังได้แล้ว

อย่างน้อยๆ ... เรา ... เราก็น่าจะมีประโยชน์บ้าง ....

เปรี้ยะๆ ...

พลัง ... พลังมาแล้ว ... อ้ากกก ....

"ออกมาสิ!! ใครก็ได้ .... ออกมาปกป้องทุกๆคน!!"

ผมตะโกนอีกครั้ง ....

ใช่ ...

ผมกำลังพยายามที่จะเลียนแบบเหตุการณ์เมื่อครั้งก่อน

ผมรู้สึกได้ว่าการใช้พลังไม่ได้ต่างจากครั้งก่อนเลย

กรอด .... เจ็บปวดนิดหน่อย ... แต่ทนไหว ....

มันกำลังจะออกมาแล้ว .....

สิ่งนั้น ...  

เปรี้ยะ!! ... เปรี้ย.... ปึก!!

"อึก ... โอ้ยย!!"

ผมได้แต่ทรุด แล้วล้มลง .... ราวร่างกายถูกกระชากจากภายใน

เจ็บ .... อะไรกัน ....

ทำไม ... อยู่ๆ ไอ้ความรู้สึกเจ็บเหมือนโดนฉีกกระชากไปทั่วทั้งตัว

ที่ไม่เหมือนครั้งที่แล้วนี่มันอะไร

"ไม่จริง......."

หายไปแล้ว ....

ความรู้สึกของพลังอัญเชิญหายไป .....

ประจุเวทย์เราไม่เพียงพองั้นเหรอ ......

ไม่สิ ..... เรารู้สึกว่า ... เรายังพอเรียกออกมาได้ ...

แต่ ....ไม่มี ... วิญญาณให้เรียก

ตุ้บ!....

ผม.... เอามือทุบลงไปที่พื้นอย่างเจ็บปวด

"แม่งเอ้ย!!! นี่กู ... ทำได้แค่ยืนมองหรือไงวะ!!"

แย่ที่สุด!! บ้าที่สุด!! เชี่ยเอ้ย!!!

ยอมแพ้ไม่ได้ ท้อแท้ตรงนี้ไม่ได้สิวะ ....

อย่างน้อยๆ ... ก็ต้องเข้าไปบอกพวกนั้น ....

เอาไงก็เอาวะ คิดแบบนั้นได้ ผมก็วิ่งลงไปจากอาคาร

เพื่ออย่างน้อยๆ จะปลุกให้ 1 ในหญิงสาว ตื่นขึ้นมาเป็นปีศาจ ...

วิ่ง ... วิ่งไป ....

ลงจากอาคารได้แล้ว....

หมับ!!

"อึก... อะไรวะ!!"

"หยุดนะ!! เธอเป็นประชาชนไม่ใช่หรือไงตรงนั้นเข้าไม่ได้นะ ออกมาเดี๋ยวนี้!!!"

ผู้ปกป้องภายในประเทศคนนึงจับมือผมเอาไว้

"ผมเป็นเวทย์ครับ!! จะเข้าไปช่วย!! เพื่อนของผม!!!"

"ไม่ได้!! ออกมา!!! เดี๋ยวนี้!!"

ชายผู้นั้นเอ่ยเสียงดังใส่

ตึ้ง!!

เสียงการต่อสู้ยังไม่หยุด สัตว์ประหลาดบางตัวล้มมาในจุดที่พวกเรายืนอยู่

เขาหันก้มตัวลงเล็กน้อยเพราะเสียงก่อนจะหันมาหาผมแล้วพูดต่อ

"ฟังนะ!! มีคนตายไปไม่รู้เท่าไหร่! ถ้าเธอจะดื้อรั้นแบบนี้ ... มันยิ่งเข้าไปเพิ่มภาระ!!"

เวลานี้อยากจะฟังภาษาบ้านเขาไม่ออกจริงๆ

ดันใส่ไอ้หูฟังนี่ไว้ที่หูอีก

"ปล่อยนะเห้ย!! ไม่เข้าใจหรือไง!! วะ!! ผมหน่ะ ... มีพลังนะเห้ย!!"

ผมพยายามจะสะบัดมือออกจากเขา ....

"พอ .... เลิกพูดได้แล้ว!! ออกไปซะ!! เห้ย มาดูแลหมอนี่หน่อยสิ!!!"

เขาพยายามลากผมออกแล้วเรียก คนอื่นๆ มาลากตัวผมไป

ผมพยายามดิ้นจนหลุดออก

เออ กว่าจะดิ้นจนหลุดออกได้

สราดเอ้ย เสียเวลาชิบหาย!

"อย่าบ้าให้มันมาก!! เธอเข้าไปจะยิ่งไปเป็นภาระให้คนอื่นอีก!!!"

"แล้วไงหละ!!! มันจำเป็นต้องเข้าไปก็คือต้องไปสะ!!"

บ้าเอ้ย... เสียเวลาเป็นสิบนาที!!

โคร้ม!!!

ตึกรามบ้านช่องแถวนั้น พังถล่ม กระจุย

ผมทิ่วิ่งเข้าไป .... ได้ไม่ทันถึงก็ต้องพบว่า ....

ทางตัน ..... เสียแล้ว .....

"แม่งเอ้ย!! มาตันอะไรตอนนี้วะ ....เออ ...วิ่งอ้อมก็เอาวะ!!! ....... "

ผมพูดบ่นกับตนเอง ... แล้วพยายามหาทางที่จะอ้อมไป

ทุกๆคน ถ้าได้มองผมจากมุมอื่น คงจะทุเรศ และสมเพช ผมมากสินะ....

สมเพช ในความไร้พลัง ... ในความงี่เง่า

ในสิ่งที่เรียกว่าไร้ความสามารถของผม ...

เออ ... ขอยอมรับจากหัวใจเลย ....

ผมกากมาก ....

........................................

เวลาผ่านไป และผ่านไป .... กว่า 1 ชั่วโมง ....

ทุกอย่างก็สงบลง .... กลุ่มผู้ช่วยเหลือมาจาก ประเทศของผม

แต่ก็ไม่ทันการแล้ว ....

เหล่าผู้คนที่ต้องต่อสู้กับมันนั้น สูญเสียไปไม่น้อย

ใช่แล้วหละ ... กว่าผมจะกลับเข้าไปในพื้นที่ได้ ...

ก็กินเวลาจนการต่อสู้เสร็จสิ้นพอดี .....

ทุเรศตัวเองชิบหาย!!

ได้แค่ ...

เข้าไปยืน .... ร่วมกับกองศพมากมาย

"ฮึก ..... อึก...."

เสียงร้องไห้ .... จากมุมนี้...

สายตาผม เหลือบไปเห็น ....ผู้หญิงที่หน้าคุ้นตาดี... หน้าตาแบบนัน้

777 ผมจำ... ชุดที่เธอใส่ได้

ไอ้ชุดนักฟุตบอลเชยๆแบบนั้น ... มีแค่เธอ

เบื้องหน้าเธอมีศพของคนๆหนึ่งนอนอยู่

ผมไม่ขอเดาว่าเป็นใคร .....

แต่คงเป็นคนรู้จักของเธอแน่

ผมได้แต่เดินเข้าไปหาเธอที่นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น ....

แล้วเอ่ยออกไปอย่างไร้ที่มาที่ไป....ว่า

"..... ขอโทษนะ ...."

ไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านี้

....

เธอหันกลับมามองผม ใบหน้าเธอยังคงเจ็บปวดแล้วส่ายหัวไปมา

".... ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ ... คุณพยายาม .... พวกเราเป็นคนพาคุณมาที่นี่เอง"

พวกเธอพาผมมาเอง? งั้นเหรอ?

"งั้นเหรอ ..... "

เธอคงไม่รู้ ... ว่าพลังของผมเป็นยังไง ...

ถ้าผมได้ใช้พลัง ... หรือตัดสินใจให้พวกแฟนต้า มะม่วง สโรชา มายด์ กลายเป็นปีศาจซะ

ด้วยการฆ่าพวกเธอทิ้ง ..... ก็คงจะไม่สูญเสียขนาดนี้

ทุกๆคน ... สิ่งที่ทำให้วันคริสต์มาส ต้องพังทลาย

เป็นเพราะผมหรือป่าว ?....

....................................................................

..............................................

ตอนเย็น วันคริสต์มาส

ทุกอย่างถูกเก็บกวาดเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว จากตอนเช้า ....

ข่าวนี้ คงถูกแพร่กระจายไปทั่วโลก ในเวลาไม่ช้า

ข่าวของห่าฝน

ตอนนี้พวกเรา ยืนอยู่ด้านข้างกองเพลิง ที่กำลังเผาซากศพของเหล่าปีศาจอยู่

M4LAO ในชุดฮู๊ดสีดำ กำลังยืนอยู่กับ M10TH

และมีหญิงสาววิ่งเข้ามารายงานเหตุที่เกิด

".... ค่ะ ....... พวกเราสูญเสียกลุ่มหมายเลขไป ร้อยยี่สิบคน .... ส่วน ชาวบ้านบริสุทธิ์ สามสิบคน และ กลุ่มผู้ปกป้องภายในประเทศ หกสิบสี่คนค่ะ"

"... อืม ......"

M4LAO ตอบรับแล้วหันมาคุยกับ M10TH

โดยเหลือบตามามองที่ผม

"..... เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช .... ความผิดของชั้นเอง .... ความผิดของชั้นทั้งหมด"

"?อะไรของเธอ"

"เมื่อวานนี้ .... ชั้นได้ผลวิจัยมาแล้ว แต่ไม่อยากเชื่อ ... ได้แต่ส่งผลไปทางองค์กรใหญ่เพราะกลัวเธอแย่งผลงาน ..... แต่ก็ดัน ... ไม่ได้รีบผลักคุณพยายามออกจากที่นี่"

".... แล้วยังไง... จะสื่ออะไร"

M10TH ถามกลับ ท่าทางของเธอตึงเครียด

M4LAO กลืนน้ำลาย 1 อึก แล้วหายใจแผ่วๆ ค่อยๆเอ่ยช้าๆ

"ผลจากสารนั่นที่ได้มาเมื่อ สี่ปีก่อน ..... จากผลึกแร่นั่น ... และเบาะแสจากที่วิเคราะห์ ร่างกายของคุณพยายาม ..... ห่าฝน ... และสัตว์ประหลาดทั้งหมด!!! คุณพยายาม เป็นคนเรียกพวกมันมาเองทั้งนั้น ....."

หา... อะไรนะ

ผมได้ยินไม่ถนัด แต่ก็ต้องเดินเข้าไปในทันที

ผลจากสาร .. อะไร .. .ใครเรียกอะไรมา

"วิจัยในวันเดียวรู้ผลเลยเนี่ยนะ!!! .... พูดให้ชัดๆซิ ..... "

เด็กสาวเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ

M4LAO ถอนหายใจ แล้วหันมามองหน้าผม

"จากการวิจัย .... ตัวของคุณพยายาม ...มีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้พวกมันมา ... ห่าฝน ... มันโดนเรียกโดยคุณพยายาม ... ชั้นไม่รู้ว่าจากความตั้งใจหรือไม่.... ชัดเจนจากเหตุการณ์วันนี้แล้วใช่ไหมหละ .... ชั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น ... แต่เพราะผลที่ออกมา .... คุณพยายาม .... กับเอ็มเก้าทีเอช และแม่ของเขา ... มีส่วนเกี่ยวโยงกันชัดเจน..."

เห้ยๆ ... ไม่ตลกแล้วนะ ....

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชั้นเนี่ยนะ.... ทำ

แม่ด้วย... แล้วยัง M9TH อีก

"พยายามเนี่ยนะ!!"

"พยายามหน่ะเหรอ!!!"

"พยายาม... งั้นเหรอ"

"..พยายาม?..."

เสียงของสโรชา มะม่วง แฟนต้า มายด์ ที่เดินตามผมมาเอ่ยเสียงดังโวยวาย

"ว่าไงนะ!!!"

M10TH ตกใจมากทีเดียว ที่ได้ยินคำพูดนั้น

"เขามีแร่โบราณต้องห้ามอยู่ภายในตัว ..... แร่โบราณ .... แบบเดียวกับที่เอ็มเก้าทีเอช ... ขุดค้นและแย่งมันไปจากพวกเรานั่นแหละ!....."

เธอเอ่ยเสียงดังใส่ M10TH และผม

"แร่โบราณอะไร .... ชั้นรู้แต่ท่านเอ็มเก้าทีเอช ขุดค้นเจอแต่แร่ที่ใช้ตรวจสัตว์ประหลาดไม่ใช่หรือไง!!"

M10TH เอ่ยเถียงด้วยใบหน้าไม่พอใจ

ใช่ เธอก็เล่าให้ผมฟังแค่นั้น...

แสดงว่าเธอรู้แค่นั้นจริงๆ

M4LAO ก้มหัวให้กับคำพูดนั้น ก่อนจะหันมาหาผม

"..... ยังไงก็ .... รบกวนคุณพยายาม .... ออกจากประเทศของเราก่อนจะได้มั้ยคะ เรื่องสัญญา พวกเราไม่ลืมแน่ค่ะ ... แต่อาจจะขอเปลี่ยนสัญญาหน่อย .... เพื่อความปลอดภัยของประเทศเราเอง

"อ่า ..... ยังไงก็เอา..."

ผมตอบรับเธอไป

ทั้งที่ยังไม่ได้ ..... เจออะไร หรือได้ข้อมูลอะไร ที่เกี่ยวกับแม่แท้ๆ...

ไม่ไหวเลย ..... เจ็บใจที่สุด

การเป็นได้แค่คนธรรมดา ที่ต้องมองคนตายไปต่อหน้าต่อตาว่าแย่แล้ว

แต่ถ้าข้อมูลที่ว่าเป็นจริง ... เป็นไอ้คนร้าย ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจนี่ ... มันไม่แย่ไปกว่าหรือไง!

ก่อนที่ M4LAO จะหันไปพูดกับ M10TH ต่อ

"... ส่วน .... เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช .... ทางเราจะให้ข้อมูลไปอีกที..... หลังจากของบเพิ่มได้แล้ว"

"..... กลับกันเถอะพยายาม เดี๋ยวนี้เลย.... ไม่งั้นจะเดือดร้อนฝั่งเขา"

M10TH กำมือแน่น

แล้วรีบเดินหันหลังออกไปทันที

"อืม ...."

ผมตอบรับ แล้วเดินออกไปจากจุดนั้น

พร้อมๆกับสโรชา มายด์ มะม่วง และแฟนต้า ที่พยายามนิ่งเงียบตลอด

ทั้งๆที่จริงๆ เหมือนพวกเธออยากจะพูดอะไรมากมาย

หวอ ..... หวอ ..... หวอ .....หวอ .....

หวอ .....หวอ .....หวอ .....

หวอ .....หวอ .....

หวอ .....

เสียงการส่งกำลังช่วยเหลือจาก รัฐบาลมาแล้ว

..... ช้าไปหมด .....

ช้าเกินไป ... ภายในเวลา 1 ชั่วโมงกว่า พวกคุณไปทำอะไรกัน....

เป็นแบบนี้ทุกประเทศหรือไง... มาตอนจบเรื่องแล้ว....

แต่ผมต้องเลิกสนใจเรื่องนั้นไปก่อน

ตอนนี้ ... สิ่งที่ผมต้องสนใจที่สุดคือ

ตัวผมเอง .... ที่มีส่วนในการเรียกพวกมันออกมา .....

ทำไมมันบ้าบอ

ไร้สาระและง่ายแบบนี้กัน ..... เหตุผลที่ง่ายเกินไปแล้ว!!!

ง่ายจนไม่อยากจะเชื่อ ว่าทั้งหมดที่ผ่านมา .... มันเป็นฝีมือของผมเอง

ผมได้แต่หวังว่า .... สิ่งที่พวกเขาวิจัยออกมา .... จะผิดพลาด ... ทั้งๆที่มีหลักฐานคาตา

พวกมันไม่เคยมาที่นี่ จนกระทั่งผมมา

และพวกมันก็ไปที่ประเทศผม ตอนผมอยู่ ....

M9TH ... เป็นคนเริ่มต้นงั้นเหรอ...

แล้วแม่ผมมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ?

ไม่รู้จะมีอะไรต่อ .... ปวดหัว

....

ไร้สาระ ... ไร้พลัง ... ไร้ความสามารถ .... และเป็นตัวสร้างปัญหา ... งั้นเหรอ?

ตัวผม.... มัน ควรจะทำยังไงต่อไปดี...

End Chapter 72 ไร้สาระ ... ไร้พลัง ... ไร้ความสามารถ ....