เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #121 : Chapter 71 ความรุ้สึกแบบนี้ มัน ....

Chapter 71 ความรุ้สึกแบบนี้ มัน ....

วันพุธ ที่ 24 ธันวาคม เวทศักราช 212

- ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด -

เสียงของอุปกรณ์ทดลองต่างๆ ดังขึ้น

"เสร็จสิ้นแล้วค่ะ ......"

หญิงสาวผู้สวมฮู๊ดดำที่ติดเข็มกลัดแพทย์ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

มะม่วง มายด์ แฟนต้า สโรชา ในชุดฮู๊ดดำ

ที่ยืนกอดอกรออยู่ด้านข้างมาโดยตลอดพยักหน้าให้กัน

ก่อนที่สโรชาจะเดินเข้ามาเอ่ย

"กลับบ้านเลยได้มั้ย"

แล้วจับร่างกายของพยายามขึ้นมากอดไว้

"เอ่อ... ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะพาเขาไปที่ห้องพักเอง....."

หญิงสาวฮู๊ดดำอีกคนที่ติดเข็มกลัดผู้ช่วยแพทย์เอ่ยบอกสโรชา

"เอาไงดีหละ ..... รอพยายามตื่นก่อนค่อยว่ากันสินะ"

มะม่วงหันไปถามอีกสองคนที่เหลือ

"แล้วแต่แล้วกัน"

แฟนต้าไม่คิดจะออกความเห็นอะไร

"..... กลับเลยโดยไม่ได้คุยเรื่องแม่ ...พยายามจะโมโหเอาได้นะ...."

มายด์เสนอ

"อืม .... เอางั้นก็เอา"

สโรชาหันมาตอบรับ

"งั้นพวกเราจะจัดห้องให้เลยนะคะ"

ฮู๊ดดำ ผู้ช่วยแพทย์เอ่ยก้มหน้า แล้วเดินออกจากห้องไปทันที

..............................................................................

...................................................

ภายในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

"พ่อครับ .... พ่อเป็นผู้ปกป้องเหรอครับ"

ผมในวัย 6 ขวบถามพ่อออกไปด้วยความสนใจ

"เคยเป็นลูก .... เมื่อก่อนนะ เดี๋ยวนี้พ่อแค่คนขายของธรรมดา"

พ่อที่ยืนปลอกผลไม้หันมาตอบ

"แม่ครับ .... แม่เป็นนักเวทย์เหรอครับ"

ผมเอ่ยถามแม่ที่นอนบนเตียงรอคลอด

"ไม่ใช่จ้ะ .... แม่คิดว่า .... ไม่ใช่หรอก......"

"เอ๋ .... ไม่ใช่ ..... เหรอครับ"

ผมเอ่ยสงสัย ก่อนจะโดนพ่ออุ้มขึ้นมากอดเอาไว้

แม่ของผมมองใบหน้าผมที่กำลังสงสัยด้วยรอยยิ้ม

"จ้า .... แม่ก็เป็นคนขายของธรรมดากับพ่อไง"

"อ๋อ ....."

ทำไมผมโดนหลอกง่ายจังเลย ....

แม่ยังไม่ทันได้ตอบผมเลยแท้ๆ .... ว่าแม่เป็นอาชีพอะไร

.... หมายถึงเมื่อก่อนหน่ะ .....

...................................................

...................................................

"พยายามตื่นเร็วลูก"

เสียงของแม่เรียกผม ในวัย 8 ขวบให้ตื่นจากภวังค์

"อืม .... ครับแม่?"

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง....

"สวัสดีครับพี่พยายาม! "

เด็กชาย ที่อายุใกล้เคียงกับผม

ใบหน้าละม้ายคล้ายผม เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม เสียงของน้อง ... ก็เหมือนผมเลย

ดวงตาผมเบิกโพลงด้วยความตกใจ

"เอ๋? ... อะ อดทนงั้นเหรอ?!!!"

ผมเอ่ยเสียงดังด้วยความตกใจ

"ครับผม! ผมอดทน!!!"

"อดทนฟื้นแล้ว!! อดทน!!"

ผมเอ่ยด้วยเสียงอันดีใจดังกึกก้อง

แล้วโผเข้ากอดน้องชาย

น้องชายผมเอ่ยรับกอดผมกลับไปมา

"พี่ครับ!!..."

"ฮ่ะๆๆ..."

พ่อของผมหัวเราะขำๆกับท่าทีของผม

"แม่ทำได้ แม่เก่งที่สุดเลย!!"

ผมหันไปชมแม่ของผม

ใบหน้าของแม่ ..... ที่ยิ้มหวานอย่างภาคภูมิใจ

แล้วเอ่ยตอบผมกลับมา ด้วยเสียงอันหวานของเธอ

".... ไม่มีอะไร ที่ไม่พยายามแล้วทำไม่ได้! ต่อให้มี อย่างน้อยเราก็ต้องอดทน จนกว่าเราจะทำไม่ได้จริงๆ! เข้าใจมั้ยจ้ะ! ทั้งสองคน"

"ครับแม่!!"

ผมและน้องหันไปตอบพร้อมๆกัน

.....

เดี๋ยวนะ ... คำพูดนั้น .... ของแม่เรานี่!

ทำไมพอฟังแล้วมันนึกถึง .... คำพูดของวารี ....

ไม่จริงมั้ง .... ไม่จริงใช่มั้ยนั่น

แม่ กับ วารี .... จะเป็นคนเดียวกันจริงๆเหรอ!

แล้ว...

ถ้าวารี เป็นคนขององค์กรผู้ฝ่าฝืน ... ทำไม แม่ถึงได้ .... ไม่..... โดนสารนั่นฆ่าตายหละ

เกิดอะไรขึ้น ... ไม่เข้าใจ ... ไม่เข้าใจสักนิดเลย!

...................................................

..............................................................................

"อะ !..... "

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล

บนเตียงที่ปูผ้าสวยงาม .....

และคน ... ที่สวมฮู๊ดนั่งเรียงรายกัน 5 คนด้านข้างผม

อา ....

มะม่วง มายด์ สโรชา .. แฟนต้าสินะ

5 คน พอดี ....

เห้ย!... ไม่ใช่ละ มันรวมกันได้ 4 คนนี่ ... แล้วใครอีกคน

"ไงพยายาม ... ฟื้นแล้วเหรอ"

เสียงแบบเด็กสาว แบบนี้ .....

ผมลืมตาเบิกโพลง ลุกขึ้นมานั่ง

"... อะ ... เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช"

"อ่าฮะ ....... ชั้นเอง"

"เห้ย .... ไหงมาที่นี่เล่า .... ทั้งที่บอกจะไม่ยุ่งไม่ใช่หรือไง"

ผมโวยกลับไปทันที

"... ก็ไม่ได้ยุ่งนี่ ....อยากมาหานาย ... ไม่ได้หรือไง"

M10TH ตอบกลับ

"ไม่มีคนต้อนรับหล่อนหรอกย่ะ"

มะม่วงโวยใส่หน้า M10TH เสียงดัง

"บอกไว้ก่อนเลยนะ! แต่ก่อนชั้นฟังคำสั่งหล่อน แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว ... แค่นี้ พยายามก็มีคน สี่คนแล้วนะ ถ้าหล่อนเข้าร่วม ชั้นรับไม่ได้ย่ะ!"

"ทีตอนนั้น ยังเห็นมองคนตัวเล็กกว่าเป็นน้องสาวอยู่เลยนี่"

M10TH เอ่ยกลับใส่มะม่วง

"นั่นมันพยายามในร่างของเบลลิก้าหรอก! ถ้าเอายัยเบลลิก้าตัวจริงมาชั้นก็ไม่รับย่ะ!"

มะม่วงโวยวายไม่หยุด

"ฮ่าๆๆ .... "

M10TH หัวเราะ

"เหอะ ... ขอแค่ชั้นเป็นภรรยาหลวง คนอื่นจะยังไงชั้นไม่ว่าหรอก"

สโรชาเอ่ย แล้วยืนกอดอกข่มทุกๆคน

เหอๆ .. หล่อนนี่ไม่ไหวเลยนะ สโรชา ....

"....... สำหรับชั้น เซ็กหมู่ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ....."

แฟนต้ายิ้มแสยะขึ้นมา ก่อนจะหันมาเอ่ยกำผมต่อ ด้วยเสียง สูงทุ้ม คล้ายตัวการ์ตูน

"ช่าย หมาย จ้า พา ยา ยาม ..."

โอ้ย ไอ้เสียงแบบนี้ เลิกพูดเถอะ แฟนต้า

เมื่อก่อน ก็ทำชั้นเสียวไปถึงทรวงตอนอยู่ร่างมะม่วงมาทีแล้ว

แล้วขอโทษเถอะ ไอ้เซ็กหมู่อะไรนั่น ไม่เอาได้มะ!!!

"ไม่ๆๆ ชั้นไม่ได้เป็นคนหลายใจแบบนั้น"

ผมตอบเสียงแข็งยืนยันจากหัวใจ

ถึงจะรู้ว่ามันแจ่มแค่ไหนก็เหอะ

"จริงเหรอพยายาม.... แล้วทำไมรับข้อเสนอของที่นี่หละ ... หืม ... หืมมมมม"

สโรชาเอ่ยแล้วเดินเข้ามา ปีนขึ้นเตียง เปิดผ้าคลุมฮู๊ดออก

เอาแก้มเบียดแก้มผม หนึบๆ ...

ไม่ใช่เห้ย ไอ้ข้อเสนอนั่นถึงจะรู้ว่ามันดี

แต่ตรูช่วยเพราะอยากช่วยเขาเฉยๆ หล่อนอย่าชักใบให้เรือเสียได้ไหมฟระ

"พอเลยนะ ... สโรชา ... เห้ยๆ"

ผมโวยออกมา แล้วพยายามดันๆเธอออก

โอเค สโรชายอมออกดีๆ ...

ว่าแต่มายด์นี่ เงียบเลยแฮะ ..... เป็นอะไรนั่น

ทำไมเธอ นั่งกำมือสั่นๆหน้าแดงๆ ที่จะเป็นอารมณ์โกรธ

แต่ดันดูมีความสุขแบบนั้นหละเห้ย มายด์ .....

ไม่เข้าใจ ตรรกะสมอง ของพวกผู้หญิงที่ผมอัญเชิญออกมาจริงๆแฮะ

"....เอาหละ ... กลับเข้าเรื่องเถอะ .... ทำไมตัดสินใจมา แล้วคุยอะไรกับเขานั่น พวกนั้นไว้ใจเธอหรือไง"

ผมถาม M10TH กลับไป

"วันนี้วันคริสต์มาสนะพยายาม ..... "

เด็กสาวเอ่ยบอกผมกลับมาสั้นๆก่อน

หา?

แล้วยังไงหละ ....

วันนี้จะเป็นวันให้อภัยกันและกันหรือไง

เลยมาร่วมได้ .... ไม่หละ ไม่น่าเกี่ยว

"....วันคริสต์มาสแล้วมันยังไงยะ!"

มะม่วงโวยแทนผมทันที

ท่าทาง คนที่ไม่อยากให้ใครมาเพิ่มในกลุ่ม ก็มีแต่มะม่วงนี่แหละมั้ง....

"เห้อ .... นั่นสิ ....."

ผมเอ่ยตอบออกไป

"ใจร้ายจริงๆน้า .... รู้มั้ย ชั้นยอมเซ็นสัญญา จะไม่แย่งผลงานนี้กับ เอ็มสี่แอลเอโอเลยนะ....ยัยนั่น ขู่ชั้นแง่งๆ ใหญ่เลยหละ ..... เพื่อจะมาฟังคำตอบของนายไง"

"หา ... ฟังคำตอบของชั้นเหรอ ....."

ผมเอ่ยตกใจ

".... ว่าแล้วเชียว ....เห้อ ....ก็ชั้นถามไปไม่ใช่เหรอ ..."

เด็กสาวเอ่ยจบแล้วค่อยๆผละกายออกจากเก้าอี้ข้างเตียง

แล้วดันกายปีนขึ้นเตียงเข้าหาผมในระยะประชิด

"ว่าจะคบกับชั้นหรือป่าว....."

"... เห้ยๆ...."

มะม่วงท่าทางไม่พอใจแต่ไม่เข้ามายุ่ง

แฟนต้า ก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่ได้สนใจ

ส่วนสโรชานั้น ... โดนมายด์กำมือแน่นไม่ให้เข้ามายุ่งอยู่

"หา ...."

ผมเอ่ยเสียงหลงทันที

"ชั้นบอกแล้วนะ .... ว่าจะรอเอาคำตอบ .... วันคริสต์มาสหน่ะ .... ตอบมาซะดีๆ...."

เด็กสาวเอ่ยยิ้ม แล้วมองผม

ใบหน้าเธอแดงเรื่อๆ ราวเด็กที่ไม่เคยมีความรัก

แต่ว่า ... หลายวันที่ผ่านมา

ลืมจริงๆ ... คิดแต่เรื่องอื่นจนลืมความรู้สึกของเธอเลย

แต่ไม่รู้จะพูดยังไง ... พูดยากเว้ย ... แย่หละ ... แย่แล้วไง

ไม่สิ ... พูดความจริงออกไปนั่นแหละ

"เห้ย ก็ตอนนั้นมันเกิดเรื่อง ชั้นยังไม่ได้เอาเรื่องนั้นมาคิดเลย ..... ขะ ขอโทษ ชั้นลืมไปแล้ว!!"

เธอยังคงยิ้มอยู่ ....

นึกว่าจะยิ้มหุบแล้วโกรธซะอีก

"... รู้อยู่แล้วหละ .... ไว้ให้คำตอบชั้นเมื่อพร้อมก็ได้ ...."

"ขะ ขอบใจนะ"

ผมตอบรับ

"ยังไงชั้นก็แก่แล้ว ... ไม่ได้คิดมากหรอก .... ฮะๆ แต่หน้าตาร่างกายชั้นไม่แก่นะ ... มีแต่นายแหละจะแก่เอาแก่เอา .... มาขอชั้นตอนนายหน้าเหี่ยว อย่าหวังว่าชั้นจะสนแล้วกัน"

เธอยิ้มหวานให้กับผม แล้วถอยกายกลับลงไปนั่ง

"หล่อนหน่ะตายๆไปเลย!! ยังไงชั้นก็ไม่อยากให้จำนวนคนมันเพิ่มมากกว่านี้"

มะม่วงเอ่ยโวย ก่อนจะเซ

"อ้ะ .. อะ!"

คึกๆๆๆ ..... คึก ....

สโรชาเอ่ยท่าทางกังวล

"...... !? เสียงอะไรหน่ะ .... "

"ผะ แผ่นดินไหวหละมั้ง"

มะม่วงเอ่ยตอบ

คึกๆๆๆ ๆ..... คึก .....

"น่าจาเปนแผ่นดีนหวายน้า"

แฟนต้า ที่ยืนกอดอกนิ่งๆ ไม่ขยับเขยื่อนแม้แผ่นดินจะไหวเอ่ยขึ้น

ขอเหอะ เสียงของหล่อนมันทำให้อารมณ์ตรูปั่นป่วนจริงๆเว้ย!!

"....."

มายด์เอามือจับกำแพงไว้

คึกๆๆๆ ... คึก คึกๆๆๆๆ ....

รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ

"ความรุ้สึกแบบนี้ มัน .... "

M10TH เอ่ยด้วยใบหน้าตึงเครียด

ตึ้งๆๆๆๆๆๆๆ!!!

เสียงเคาะประตูแทรก การสั่นสะเทือนดังขึ้น

".... ขอโทษค่ะ!!!! ... แฮ่ก ... ท่านเอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช!!!"

หญิงสาวฮู๊ดดำ ผู้ติดตามของ M10TH วิ่งเข้ามาเอ่ยตะโกนเสียงดัง

ภายนอกประตูนั้น เหล่าฮู๊ดดำคนอื่นๆ กำลังวิ่ง แตกตื่น ทำหน้าที่กันใหญ่

"อะไร ... ว่ามา!!!"

เด็กสาวหันไปเอ่ยตอบรับเสียงดัง

หญิงสาวฮู๊ดดำเกาะข้างประตูที่ยังสั่นๆอยู่หอบ

 ... กลืนน้ำลาย .... แล้วตะโกนเสียงดังตอบพวกเรา

"แฮ่ก .... หะ..... ห่าฝน....... ห่าฝนบุกที่นี่ค่ะ!!!!"

คึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ....

End Chapter 71 ความรุ้สึกแบบนี้ มัน ....