เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #116 : Chapter 68 แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ ..... .....คนนั้นหน่ะ.... .. .....

Chapter 68 แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ ..... .....คนนั้นหน่ะ.... .. .....

วันอาทิตย์ที่ 21 ธันวาคม เวทศักราช 212

9.12 น.

ณ ด้านหน้าของเต็นท์แห่งหนึ่ง ที่มีสมาชิกฮู๊ดดำระดับหัวหน้ายืนกันประปราย

รวมพวกเรา ....

เอ่อ หมายถึง มายด์ สโรชา มะม่วง .... และผมที่ยังออกจากแฟนต้าไม่ได้ ....

"เรา ... สูญเสียบุคลากรที่ยอมเสียสละตนเองไป หนึ่งพันสองร้อยสี่สิบเอ็ดคนค่ะ......"

ผู้นำรหัสเดนตายหมายเลขกลุ่ม 1 เอ่ยเสียงนิ่งเรียบ

ระหว่างที่เธอกำลังนั่งคุกเข่า

เบื้องหน้าเด็กสาวผมชมพู ที่ใส่ชุดคลุมดำ ... แต่ไม่ได้ดึงเอาฮู๊ดมาปิดหน้า

จำนวนการตาย .... เพียงชั่วโมงเดียวงั้นเหรอ .....

บ้าไปแล้วหรือไง ...... คน 1241 คน

ตายในเวลาชั่วโมงเดียว ..... ไม่สิ

เราก็เคยฆ่าคน ในเวลาไม่ถึง 10 นาที ไป 150 คนแล้ว

ถึงจะไม่ใช่ฝีมือเราก็เถอะ แต่ปฏิเสธไม่ได้ ที่เราเรียกพวกเธอออกมา

"อืม ..... ขอเวลาสักครู่นะ......"

เด็กสาวผมชมพูพยักหน้า ก่อนจะพนมมือขึ้นมา แล้วเอ่ย

"สัพเพ สัตตา อะเวรา โหนตุ อัพพะยาปัชฌา โหนตุ อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ"

"......."

เหล่าสมาชิกฮู๊ดดำที่เห็นหัวหน้าตนเองทำเช่นนั้น

ก็พนมมือขึ้นตาม แม้จะไม่ได้เอ่ยตามก็เถอะ

"อืม รายงานต่อได้เลย"

เด็กสาวที่พูดงึมงำๆเสร็จ ก็เริ่มต้นถามต่อทันที

"ค่ะ .... ผู้บาดเจ็บจนไม่สามารถกลับมาร่วมภารกิจนี้ได้แน่ๆ เจ็ดร้อยสี่สิบคนค่ะ ... มีบุคคลที่ไม่แน่ใจว่ากระดูกแตกหรือแค่เคลื่อน สิบสามคน อยู่ระหว่างการตรวจสอบค่ะ...."

ผู้นำรหัสเดนตายหมายเลขกลุ่ม 1 เอ่ยตอบต่อ

"อืม ..... พวกเขาไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมภารกิจอีกแล้วหละ...."

เด็กสาวพยักหน้าแล้วหันมาบอกผู้นำหมายเลขกลุ่ม 1

"ค่ะ"

".... ส่วนศพ .... ที่ไม่มีเพื่อนแล้ว ยกให้กับสิ่งอัญเชิญและผู้หญิงสามคนนั่นได้เลย ..... ศพที่ยังเหลือเพื่อนอยู่ ก็ถามความสมัครใจไปเลย ... ว่าจะยกศพให้หรือไม่ ..... เท่านี้หละ ...."

เด็กสาวเอ่ยต่อ

".... คะ ... ค่ะ"

ผู้นำหมายเลขกลุ่ม 1 กลืนน้ำลายเอ่ยตอบ

ดูเหมือนว่าเธอจะพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน

เธอคงไม่รู้ว่ายกศพให้พวกเราทำไมสินะ

คุณผู้นำรหัสเดนตายทั้งหลาย ..... ฮ่าๆ ... เป็นผม ผมก็ไม่รู้....

ถ้าไม่ใช่ตัวผมเป็นคนสร้างสิ่งเหล่านั้นขึ้นมาเองหน่ะนะ....

"แบบนี้คงดีแล้วใช่ไหมหละ ... พยายาม..... "

เด็กสาวหันมาเอ่ยกับเกราะเหล็กดำทมิฬที่มีสีรุ้งโพยพุ่งไม่หยุด

"..........."

เกราะเหล็กดำทมิฬมองหน้าของเด็กสาว แต่ไม่ได้ตอบอะไร

"เอาเถอะ ..... อย่างน้อยๆ มีพวกผ้า หรืออะไรล้อมพวกเราเอาไว้ไหม .... ระหว่างกินอาหารหน่ะนะ...."

สโรชาหันมาเอ่ยถาม M10TH

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงของใบพัดเฮลิคอปเตอร์ ดังสวนการพูดคุยของพวกเรา

"..... ไม่มีหรอก ..... แต่จะให้คนหาให้ถ้าจะเอา ... ก็พอเข้าใจอยู่!"

เด็กสาวต้องเอ่ยดังขึ้น

"ไม่เป็นไร ..... พลังของชั้นน่าจะปิดการมองเห็นได้ ..... ให้พวกเขารวบรวมศพไว้เลย แล้วออกจากบริเวณนั้นซะ!"

มะม่วงเอ่ยเสียงดังกลับมา

"เข้าใจแล้ว! .... งั้นพวกเธอไปเตรียมตัวเลย!.... ชั้นต้องไปคุยธุระต่อ!"

M10TH ตะโกนเอ่ยตอบรับ แล้วหันไปสั่งการผู้นำหมายเลขกลุ่มต่างๆเบื้องหน้า

"ได้ยินใช่ไหม .... ไปจัดการเตรียมศพ ให้กองรวมกันไว้จุดหนึ่ง แล้วถอยออกมาซะ!!!"

"ค่ะ!!!!!!"

...........................................................................

.................................

หลังจากนั้นเพียง 15 นาที การขนย้ายศพมารวมไว้ให้พวกเราทั้งหมด ก็เสร็จสิ้น

ศพส่วนใหญ่ .... สภาพ ไม่ค่อยสมประกอบเท่าไหร่ .....

มันไม่ใช่ภาพที่น่าดูเลย ..... ถ้าผมอยู่ข้างนอก คงจะได้คายอาหารที่อยู่ในท้องออกมาแน่ๆ

และมะม่วง ก็ได้สะบัดมือ เพียงครั้งเดียว

อาณาเขตของเธอก็กางออก ปิดล้อมกองศพ และพวกเรา

ทำให้ กลายเป็นภาพลวงตา ที่มองไม่เห็นอย่างสมบูรณ์ จากภายนอก

"สะ สุดยอด!!! ถ้าตอนนั้น ชั้นมีพลังแบบนี้ ก็ได้อันดับ พันไม่ก็ร้อยไปแล้วหละ!!!"

มะม่วงเอ่ยด้วยเสียงพึงพอใจสุดๆ ที่พลังตนเองสามารถใช้ได้ด้วยการสะบัดมือ

".... จะสื่อว่า ชั้นจริงๆควรจะอันดับเป็นหมื่นสินะ ถ้าไม่ได้เป็นปีศาจมาตั้งแต่ต้น"

สโรชาเอ่ยเหล่มองไปที่มะม่วง

พวกหล่อนจะทะเลาะกัน ก็มีลิมิตหน่อยเหอะเห้ย

"ไม่ได้พูดแบบนั้น ... แต่ก็ไม่แน่ ... ยอมรับความจริงหน่อยก็ดีหละนะ"

มะม่วงหันมาตอบสโรชา

"........ อืม"

สโรชาเหล่สายตามองมายด์ ที่จ้องดุๆมา แล้วก็ได้แต่ตอบรับ

เพราะไม่อยากมีปัญหากับมายด์ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ..... แต่ก็ดีแล้วหละ

ดีมาก มายด์...... เธอนี่เยี่ยมยอดจริงๆ ในเรื่องคุมเพื่อน

ดุๆแบบนี้ เป็นพวกสาวสายซาดิสม์ หรือป่าวนะ .... ไม่หละ อย่าคิดดีกว่า

"เอาหละ ต่อไป มาเอาพยายามออกมาจากเกราะเหล็กนี่ดีกว่า"

สโรชาหันมาเอ่ยบอกทุกคน

"..... พยายาม อยู่ในนั้นจริงๆเหรอ"

มะม่วงสอบถามกลับไป

มายด์ก็ทำท่าสนใจด้วย

"... อ่าฮะ ..... ชั้นจำได้เพราะแต่ก่อน ก็เคยเจออะไรแบบนี้หละนะ.....เกราะเหล็ก จะเก็บเอาร่างกายเข้าไปไว้ เพื่อปกป้อง พร้อมทั้งรักษา ....."

สโรชาพยักหน้ารับ

"เหมือนขับหุ่นยนต์เลยแฮะ!"

มะม่วงเอ่ยทำหน้าสนใจ

ไม่ครับ ไม่ครับ ... ไม่เลยครับมะม่วง

ถึงตอนแรกคุณกระผมจะคิดแบบนั้น แต่มันไม่ได้เท่แบบนั้นเลยครับ!!!

ช่วยคุณกระผมออกไปที!!

"เอาหละ ..... นี่ ... เธอหน่ะ ..... แฟนต้าใช่ไหม .... ชั้นมั่นใจเลยนะว่าต้องเป็นเธอ ยังไงก็รบกวนเปิดเกราะเอาพยายามออกมาได้แล้วมั้ง"

สโรชาเดินเข้าไปเอ่ย

เกราะเหล็กดำทมิฬที่เห็นสโรชาพูดเช่นนั้นก็พยักหน้าก่อนจะตอบสั้นๆ

"อืม...."

เห้ย!! แฟนต้าตอบสโรชาด้วย!!

เยี่ยมไปเลย!

ร่างกายของเกราะเหล็กดำทมิฬ จู่ๆก็ค่อยๆหดเล็กลงจนรู้สึกได้ ...

ราวกับควบคุม ... ขนาดของตนเองได้

และเหลือสูงกว่าตัวพวก สโรชาไม่ถึง 70 เซน

ก่อนจะค่อยๆ ใช้มือ เปิดเกราะตรงกลางออก........

โอเค ... ผมเริ่มมองไม่เห็นอะไรแล้ว... แต่สติผมยังดีอยู่

ผมยังพอได้ยินเสียงต่างๆ

แกร้งงงง.......

ฟู่...... ฟู่.....

"กลิ่น ...... อะไรเนี่ย......เหมือนจะเหม็นแต่ก็เหมือนจะหอม ....."

มะม่วงเอ่ย

"..... ก็พวกเราไม่ใช่คนนี่นะ ....... น่าจะชอบกลิ่นซากศพ หรือกลิ่นเครื่องใน "

มายด์เอ่ยตาม

ผมยังมองไม่เห็น.... ผมพยายามจะลืมตาขึ้น .....

แต่ลืมไม่ไหวแฮะ.....

"..... อึก พะ พยายาม!!!"

"พยายาม!!!"

ตกใจอะไรกัน..... ?

"ใจเย็นก่อนมายด์...มะม่วง!! ....... เห้!!! แฟนต้า!! ทำไมร่างกายของพยายามถึงได้เป็นแบบนี้!!! เพราะตัวเธอหรือป่าว!!! รีบทำอะไรสักอย่างที่ทำให้ไม่ต้องกลืนกินพลังชีวิต"

"ขอโทษที .... แต่ชั้นจำเป็นจะต้องทานมนุษย์.... สักหน่อย .... ก่อนที่จะ.....ใช้พลังอื่นๆต่อ ทานแค่พวกสัตว์ประหลาด .... ชั้นได้แต่พลังที่ไม่เกี่ยวกับการซ่อมแซมพยายาม ..... หรือการกลายสภาพเป็นคน"

เสียงของเกราะเหล็กดำทมิฬที่ปกติจะฟังดูน่ากลัวดุดัน ตอนนี้กลับเหมือนเสียใจ

"งั้นรีบกินเข้าไปซะ!! ใช้เท่าไหร่ กิน!! แล้วทำให้พยายามกลับเหมือนเดิม"

"เร็วๆเข้า!! ร่างกายพยายามแย่แล้วนะ!!"

"ทำไมไม่รีบกินหละ!!!"

".... ชั้นรอกินนานแล้ว ..... แต่เพราะพยายามสั่งให้ชั้นปกป้องพวกเขา .... เลยไม่กล้าขัดคำสั่งไปกิน..."

"ยัยบ้า แบบ ศพไม่ต้องไปปกป้องหรอก กินเลย กิน!!!"

"ไม่สมกับเป็นหล่อนเลย!! อุตส่าห์หลุดออกมาจากองค์กรได้ จะไปทำตามทุกอย่างทำไม ทำตามใจตนเองสิ!! เอาแค่มันช่วยพยายามได้ก็พอแล้ว"

"กินเลย...."

"อืม....."

เสียงยัยพวกนี้... โวยวายกันสินะ ....

สงสัย ตัวของผม .... คงจะโดนแฟนต้าเผาผลาญจนเละหละมั้ง.....

แน่หละ ... ปกติ เรียกออกมาไม่ถึง สิบนาที ร่างกายผมก็เริ่มเละแล้ว

นี่เล่นอยู่เกือบ 2 ชั่วโมงเลย ไม่เละก็แปลกหละ ...

พลังแบบนี้ ..... เก่งแค่ไหนแต่มีข้อจำกัด

ไม่ได้ดีเลยสักนิด ......

กรุบ ... กรับ ... กร๊อบ

เสียง .... อะ .... กำลังกินเหรอ...

ผมพยายามจะเอ่ย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปสักหน่อย...

ก่อนที่ผมจะรู้สึกเหมือน .... อะไรสักอย่าง ..... ไหลเวียนออก... หรือเข้า....

แล้วก็ ....ไม่ได้ยินเสียงอะไรไป.....

...............................................................................................................

..........................................................................

ภายในเต็นท์ ที่เอาไว้ใช้สำหรับนอนเฉพาะ ของ M10TH

ซึ่งนอกจากขนาดที่ใหญ่กว่าเล็กน้อย และอุปกรณ์ป้องกันเวทย์ดีกว่าแล้ว

รูปแบบ หรืออะไรอื่นๆก็เหมือนกัน

มีเพียงเด็กสาวผมชมพูในชุดคลุมดำแต่ไม่สวมฮู๊ด

หมาป่าขนน้ำเงินตัวขนาดใหญ่ ดวงตาสีแดงฉาน 4 ตา

และ .... M7USA ในชุดคลุมดำ

".... ขอโทษมากๆ...... ที่ไม่ตัดสินใจส่งคนมาให้ไวกว่านี้ ... ทำให้เกิดเรื่องสูญเสีย...."

M7USA เอ่ยระหว่างที่ตนเองกำลังนั่งลงบนเก้าอี้ที่ทำจากกระดาษแข็งง่ายๆ ภายในเต็นท์แต่แข็งแรง

"ไม่เป็นไรหรอก ..... ส่งคนมาเพิ่ม ก็น่าจะตายเท่าเดิม ..... เพราะจำนวนพวกมันเยอะ และมาตอนที่พวกเราพักเครื่องตรวจจับพอดี .... ขนาดชั้นยังเกือบตายเลย"

เด็กสาวอธิบายกลับไป

"มันมาไวขนาดนั้นเลย ?.... พักไม่น่าถึงชั่วโมง"

M7USA ถามกลับไป

"... อ่า.... ไม่ถึงชั่วโมงหน่ะสิ ....บ้าที่สุดจริงๆ.... มันมาเร็วกว่าที่คิดเอาไว้... ราวกับพวกมันรู้ ว่าเครื่องตรวจสอบหยุดแล้ว"

M10TH หันไปตอบรับ

"จะบอกว่าพวกมันฉลาดงั้นสิ ...บอกตรงๆ พวกเราเป็นประเทศใหญ่ ... มีหลายรัฐ แต่ก็ไม่เคยเห็นพวกมันจะพยายามรวมกลุ่มกันเข้ามาขนาดนี้ หรือฉลาดขนาดระวังเจ้าเครื่องตรวจที่เอ็มเก้าทีเอชคิดขึ้นมาเลย.....พอมองๆแล้ว....เหมือนกับว่า ...จะเข้ามาล่าอะไรสักอย่าง ... คิดว่าไงหละไลท์นิ่ง"

M7USA อธิบายแล้วหันไปมองหน้าหมาป่าของเธอ

"... อย่าถามชั้นสิ .... ถึงชั้นจะเป็นสัตว์ที่เข้าข่ายว่าหน้าเหมือนสัตว์ประหลาด แต่ก็เป็นสัตว์อัญเชิญนะ ... ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง ที่จะไปรู้เรื่องของพวกสัตว์ประหลาดหรอก...."

ไลท์นิ่งอธิบายแล้วส่ายหัวไปมา

".... เห้อ..... "

M10TH ถอนหายใจ

"ยัยกระเจี้ยว.... อย่ามาทำเหมือนชั้นไร้ประโยชน์นักสิ ..... พวกสัตว์ประหลาดนั่น มันเป็นสัตว์ประหลาดที่เกิดมาจากวิทย์ผสมเวทย์ ไม่ใช่หรือไง... ชั้นที่เกิดมาจากเวทย์อัญเชิญล้วนๆ ไม่มีทางรู้หรอก.... พวกกลุ่มคนวิทย์ยังไม่รู้กันเลย..."

ไลท์นิ่งเอ่ยต่อ แม้ไม่เปลี่ยนสีหน้า

แต่น้ำเสียงมันก็ฟังดูออกว่า อารมณ์เสียเล็กน้อย ที่โดนถอนหายใจใส่

"เอาเถอะ ... ยังไง เราก็จะถือว่าทำเรื่องไม่ดีไป ..... จะเพิ่มงบประมาณต่อปีให้สองเปอร์เซ็นต์แล้วกัน"

M7USA เอ่ยบอก

"ใช้เป็นข้ออ้างขึ้นเงินให้เลยเหรอ .... ขอบใจมากนะ ...."

M10TH หันมาก้มหัวให้แล้วนั่งลงที่เก้าอี้กระดาษตาม

"ตอนนี้ ถึงจะยังไม่มีสัญญาณอีก ... แต่ก็มีหลักฐานมากพอที่จะให้คนส่งกองหนุนมาเสริมแล้วหละ.....ยินดีกับทางพวกเธอด้วยแล้วกัน ... ส่วนเงินที่เพิ่มมานั่น มั่นใจว่าทางเบื้องบนไม่โวยหรอก .... ค่อยไปปั่นเงินกับกลุ่มการกีฬาเวทย์แทนก็ได้ ... ยังไงแผนการต้นปีที่จะเพิ่มภาษีอุปกรณ์เวทย์ทุกชนิดขึ้นอีกหนึ่งจุดห้าเปอร์เซ็นต์ ก็สำเร็จแล้วด้วย"

M7USA เอ่ยต่ออธิบาย

"อืม....ขูดเลือดกันน่าดูเลยนะ ...."

เด็กสาวตอบรับฟัง

"ว่าแต่ .... ที่รายงานไว้ว่า .... สิ่งอัญเชิญบางอย่างช่วยเหลือเอาไว้นี่ ...."

หญิงสาวไม่โวยเรื่องขูดเลือดอะไร ก่อนจะถามเพิ่มเติมในเรื่องรายละเอียดต่อไป

".... พยายามไง ... คนที่เบื้องบนสั่งให้ชั้น ส่งคนไปฆ่านั่นแหละ..... เขาช่วยพวกเราเอาไว้นะ...."

เด็กสาวตอบออกมาเสียงนิ่ง

"ช่วยเอาไว้งั้นเหรอ? ...."

"ใช่!.... สิ่งอัญเชิญของเขา ... ถึงชั้นจะไม่เห็นตอนต่อสู้ แต่เขารายงานกันว่า สามารถฆ่าสัตว์ประหลาด เกือบพันตัว ได้ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที......."

M10TH อธิบาย

"....จริงเหรอ!!"

ไลท์นิ่งเสียงดังขึ้นมาก่อนอย่างตกใจ

".... อ่า ... จริงๆ"

"....แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ ..... ตุ๊กตาลูกแมวที่น่ารักคนนั้นหน่ะเหรอะ... โอ้ยๆๆๆๆ!!"

ไลท์นิ่งเอ่ยเงยหน้าขึ้น แต่ยังไม่ทันจบดีก็โดน M7USA เอามือจิกหัวแล้วกระชากกึดๆๆ....

"มีปัญหาอะไร ไลท์นิ่ง....."

เสียงของ M7USA เอ่ยไม่ดังมาก แต่แฝงความอันตราย

"... ขะ ขอโทษ .. ขอโทษ ... โอ้ยๆๆ .. พะ พอแล้ว พอๆๆๆ"

ไลท์นิ่งเอ่ยเจ็บไปหมด ระหว่างโดนกระชากหัวแรงขึ้น

".... อ่า.... เรื่องบนเตียงของพวกเธอตัดๆกันออกไปก่อนไม่ได้หรือไง"

M10TH เอ่ยด้วยใบหน้าเครียดๆเหงื่อตกหน่อยๆ

"อย่าพูดเรื่องแบบนั้น ถ้าไม่ได้ผ่านทางวีดีโอในห้องนอนได้ไหม .... มันจะมีใครได้ยิน"

M7USA หันมาว่า ..... พลางปล่อยมือไลท์นิ่งออก

กลับเข้าสู่อารมณ์ปกติอย่างรวดเร็ว

"อีกอย่าง ชั้นทำแบบนี้ ต่อหน้าเธอเท่านั้นหละนะ ...."

"อ่า... โทษที ....."

เด็กสาวก้มหัวเอ่ยขอโทษ

M7USA โบกมือแสดงว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเอ่ยต่อ

"สรุปพวกเรื่องอื่นๆ ก็ไม่ต้องหารือกันแล้วสินะ..... เรื่องนี้อย่างเดียว ... จบทุกอย่างเลย"

"ใช่ ...... ปัญหาต่อไป คือ ... จะรับมืออย่างไร ..... ถ้าพวกมันยังมากันแบบนี้หละก็....."

M10TH เอ่ยแล้ว หยุดนิ่งกลืนน้ำลาย

"ชั้นกลัวว่าจะเหมือนกับเมื่อ ยี่สิบปีก่อน"

"... ได้ ..... ชั้นอยากจะเดินออกไปดูภูมิประเทศ สักหน่อย"

M7USA เอ่ยแล้วยืนขึ้น

"... ก็ดี .... จะให้คนของชั้นนำไปมั้ย"

"ไม่เป็นไร ชั้นจะไปดูเอง"

M7USA ไม่รีรอแล้วเดินแทรกตัวออกไป พร้อมกับไลท์นิ่งทันที

".... โอเค ... เอาไงก็เอา .... เห้อ... เราจะแก่ไหมเนี่ย.... ถอนหายใจวันนึงเป็นร้อยรอบ"

M10TH ถอนหายใจบ่นๆ แล้วเดินตามออกไป

พวกเธอเดินลงไปตรวจสอบพื้นที่จนถึงจุดที่กลุ่มฮู๊ดดำทมิฬ ยืนคุยกันอยู่

ก่อนที่ ... M7USA จะหยุดนิ่งไป

M10TH ที่เดินตามช้าๆนั้น หันมาถามทันทีอย่างสงสัย

"อะไร ... เหรอ?.... อะ!...."

และเบื้องหน้า

สิ่งที่พวกเธอทั้งสองรวมถึงหมาป่าอัญเชิญเห็น .... คือ

"นะ นั่นมัน!!!!....."

..........................................

ก็คิดว่าจะไม่มีอะไร ... ให้เครียดแล้วเชียวนะ

...........

แต่มันก็มีจนได้.......

แบบนี้มัน .... เจอตอเห็นๆเลย.....

...............

..............................................................................................

..........................................................................................................................

End Chapter 68 แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ ..... ตุ๊กตาลูกแมวที่น่ารักคนนั้นหน่ะเหรอะ... โอ้ยๆๆๆๆ