เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #112 : Chapter 66 อยากจะไปช่วย........ ... แต่.... .....สำคัญกว่า!!!

Chapter 66 อยากจะไปช่วย........ ... แต่.... .....สำคัญกว่า!!!

- ฮ่า~.... ฮ่า~....  ฮ่า~..... -

เสียงหายใจ .... ของแฟนต้าดังขึ้น

ใช่! ปีศาจเกราะเหล็กดำทมิฬเบื้องหน้าผม คือแฟนต้า

ไอควันสีรุ้งที่โพยพุ่งสาดแสงออกมาจากร่างกายของเธอ

"แฮ่ก .... แฮ่ก"

โอเค... ผมก็หายใจหอบเหนื่อยไม่แพ้กัน

สัตว์ประหลาดที่มีหัวเป็นหมี ร่างกายเป็นช้าง และช่วงขาเป็นม้านั้น ค่อยๆถอยหลังช้าๆ

แต่มันก็โดนแสงเรืองรองสีรุ้งกักกันมันเอาไว้

แฟนต้า .... ไม่สิ เกราะเหล็กดำทมิฬที่มีไอควันสีรุ้งโพยพุ่งออกมาเป็นคนกักมันเอาไว้

ภายในอาณาเขตสีรุ้งสินะ

ก่อนที่แขนทั้งสองข้างของเธอ จะค่อยๆขยายขนาดขึ้น ....

ขยายใหญ่ขึ้น... จนกลายเป็น สนับเหล็กขนาดยักษ์

ที่ใหญ่พอๆกับหัวของสัตว์ประหลาดตนนั้น

สัตว์ประหลาด นั้นสั่นกลัว .... ถอยจนสุดขอบอาณาเขต

"ก๊าซซซซซซ!!!!"

มันกู่ร้องตะโกนออกมาหาพวกเรา

แต่ไม่ทันไร ... หมัดนั้นก็ทุบ ลงเข้าที่กะโหลกของสัตว์ประหลาดหัวหมี... จนเละแตกกระจาย

ก่อนที่ร่างกายของมันจะค่อยๆ สลายเป็นขี้เถ้าสีรุ้งช้าๆ แล้วหายไปในตัวของเกราะเหล็กดำทมิฬนั้น

ปีศาจเกราะเหล็กดำทมิฬค่อยๆหันหน้ามามองผม

- ฮ่า~.... ฮ่า~....  ฮ่า~..... -

และเสียงหายใจช้าๆ นั้น .... เสียงหายใจที่ดังเข้าไปภายในโสตประสาท

ผม ต้องพูดอะไรสักอย่างกับมัน

"... ฝะ ฝากจัดการพวกสัตว์ประหลาด.... แล้วช่วยทุกคนด้วย!"

"ชั้นจะฆ่า .... สัตว์ประหลาดให้หมดเองค่ะ ... นายท่าน"

เธอตอบผม .....ด้วยเสียงที่ฟังดูดุร้ายน่ากลัว พร้อมกับไอควันสีรุ้ง

ที่ไม่ได้เข้ากันเลยสักนิด .... กับแสงแดดยามเช้า.....

..... ที่แน่ๆ ..... ผมไม่ได้อัญเชิญ M10TH ออกมา

รู้สึกได้ว่า .... อัญเชิญเธอไม่ได้

หวังว่าเธอยังจะปลอดภัย......... สโรชา มายด์ ... ขอให้หา M10TH ให้เจอแล้วกัน!

ว่าแต่... ไหงไม่ไปหละ ... อ้าว! เห้ย

จะ จะจับตัวตรูทำไม!

"เห้ย ... จับชั้นทำไมเนี่ย! ไม่รีบไปช่วยคนอื่น!"

"แต่ ...จำเป็นจะต้อง .... ดูแลนายท่านด้วย ...."

เธอค่อยๆอุ้มผมขึ้นมา .... ไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่ง ราวอุ้มเด็กอันแสนอ่อนโยน....

เออ ..... สุดๆเลย .... ขอบใจนะ ที่ยังมีความรู้สึกอยากปกป้องชั้นอยู่เต็มเปี่ยม

นึกหน้าแฟนต้า ตอนกลับร่างคนไม่ได้เลย ..... ยัยนั่นไม่ได้รักเราแน่นอน .... กลับไปจะเป็นยังไง...

"อ่า ... "

ผมได้แต่ตอบรับ ...

เออ .... ไวๆก็ยิ่งดี

เกราะเหล็กดำทมิฬควันสีรุ้ง พยักหน้า เปิดเกราะเหล็ก ที่เว้านูนคล้ายหน้าอกของผู้หญิงออก

ด้วยแขนอีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้อุ้มผมเอาไว้

แกร้งง ..... กึกๆ

เห้ยๆ แบบนี้มัน.... ปกติ .... ปกติมันต้องเอาเข้าตอนชั้นหมดสติไม่ใช่เหรอ!

"เดี๋ยวๆ! ... อะ เอาชั้นเข้าไปเลยเหรอ! เห้ย ....... อะ.."

........

"ท่าน M10TH !!! รีบลงไปหาท่านเร็ว"

"อย่านะ อย่าลงไป!!! ถ้าเราลงไปหละก็ตายแน่!!"

"ช่วยด้วย!!! อึก "

"ไม่นะ!! มันขึ้นมาอีกแล้ว .... เป็นสิบๆเลย"

"ลงไปช่วยท่านสิ!!!"

"หยุดนะ ถ้าลงไปก็มีแต่เป็นเป้านิ่ง !! ตายอย่างเดียว"

"ชั้นจะลง!!! ..... กรี๊ดด อั่ก!!!"

"ขึ้นมาจากฝั่ง!! มันมาจากทางนั้นไม่หยุด ... อย่าลงไป!!"

"ดาบชั้นฟันมันไม่เข้า!!"

"อ้าก!!"

..................

เออผมลืมคิด ... ตอนนี้ไม่ใช่เวลาบ้าบอแล้ว

บ้าเอ้ย ทำไมตรูถึงได้อารมณ์เปลี่ยนกับสิ่งเร้ารอบข้างขนาดนี้

สิ่งที่สำคัญคือ .... อะไร

ทั้งๆที่.... ทุกๆคนกำลัง ... ลำบากแท้ๆ

แล้วยังต้อง .... ช่วย M10TH อีก

อยากจะไปช่วยยัยนั่น... แต่.... คนหลายชีวิตสำคัญกว่า!!!

โอ้ย!! คิดยากจริงๆ!

เอาไงก็เอาวะ!!!!!

แต่ยังไงก็ต้องช่วยคนข้างบนก่อน

"อ่า!! เอาไงก็เอา !! ฝากปกป้องทุกๆคนด้วย!"

"ค่ะ"

เกราะเหล็กดำทมิฬไอควันสีรุ้งตอบรับ ... แล้วเอาผมเข้าไปในตัวมัน

ในตัวของมัน ที่มีเส้นเลือดเนื้อเยื่อ ระโยงระยาง แต่ไร้ซึ่ง เครื่องใน

แขนขาของผม ค่อยๆ โดนเหล่าเนื้อเยื่อนั้นเชื่อมต่อ

แล้วมันก็ค่อยๆปิดเกราะเหล็กนั้นลง

แกร้ง .... กึ้ง!

ผมควรจะหมดสติไปสินะ .....

แต่เปล่าเลย .... ผมกลับมองเห็นภาพเบื้องหน้าได้ชัดเจน

ราวกับ .... ราวกับผมกำลัง ... มองจริงๆ

นี่มัน .... มองผ่านดวงตาของเกราะเหล็กดำทมิฬ!!

เกราะเหล็กดำทมิฬ ค่อยๆ กระโดดขึ้นต้นไม้ ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง

ตึ้ง!!!

แล้วมองลงไปยังเบื้องล่าง ....

และภาพในมุมสูงก็ทำให้ผมได้เห็น.....

การต่อสู้ .... ของผู้ใส่ฮู๊ดดำ .... จากภายในป่า  เป็นสีดำมืดมิด

ไล่ไปจนถึงทะเลสาบ .... แถวบริเวณช่วงกลางทะเลสาบกลับกลายเป็นสีแดงผสมดำ

เหล่าร่างกายที่นอนตายเกลื่อนกลาด .... เศษชิ้นส่วนที่เคยเป็นของมนุษย์หล่นเละเทะ

บ้างวิ่งหนีตาย บ้างต่อสู้ บ้างพยายามจะเข้าไปช่วยเพื่อน บ้างพยายามเอาตัวรอด

บ้างก็กำลังโดนฆ่า .... บ้างก็กำลังทรมาณ

อ้าก!! ไม่มีเวลามาคิดแล้ว!!!

ภาพที่เหล่าคนทุกคนตายมันคืออะไร

แย่ที่สุด ถึงจะมองเห็นแต่ก็ขยับร่างกายตนเองไม่ได้อยู่ดี!

ไปซี่แฟนต้า!!! ..... เราพูดออกมาไม่ได้เหรอ?

แล้วร่างกายของผมกับแฟนต้าก็เริ่มกระโดดลงจากต้นไม้ต้นนั้น แล้ววิ่ง ออกไป!

.............................................................................

..................................

"กรี๊ดดด!! ไม่ ไม่ ไม่เอาแล้ว!!"

เหล่าหญิงสาวหลายคนเริ่มขวัญกำลังใจเสีย และเริ่มวิ่งหนี...

"อย่าหนี!! อย่างน้อยๆ ก็กลับไปตั้งหลังที่เต็นท์"

เสียงของผู้นำ หลายๆคนพยายามสั่งลูกน้องในทีมตนเอง

แต่ก็แทบจะไม่ได้ยิน

เพราะเสียงอื้ออึง ที่ดังรอบไปหมด ทั้งของตัวสัตว์ประหลาด

และของเหล่าสมาชิกฮู๊ดดำเอง

"ท่าน เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอชมีคนลงไปช่วยหรือยัง!!!"

เสียงของหัวหน้าทีมหน่วยหนึ่งดังขึ้น

"ยังค่ะ!! .... ยังไม่มีใครลงไป!!"

สมาชิก ที่อยู่แถวรอบทะเลสาบต่างตอบคำถาม

".... บ้าจริง ... ลงไปก็เสร็จพวกมันหมด ... ไอ้สัตว์หน้าเหมือนแมว แต่ดันว่ายน้ำแบบเป็นได้นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!!!"

คำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบดังขึ้นจากหัวหน้าหน่วยคนเดิม

"ชะ ชั้นจะ .. ชะลงไปค่ะ!!"

ฮู๊ดดำราวสิบกว่าคน เอ่ยเสียงสั่น

แล้ววิ่งกันลงไปทันที พวกเธอหลบเหล่าปีศาจที่โจมตีกันได้อย่างคล่องแคล่ว

"หยุดนะ!!!"

หัวหน้าสาวตะโกนออกไปแต่ก็ไม่ทันการ

แม้ว่าบนบกพวกเธอจะหลบได้ ....

แต่เมื่อลงน้ำ

ซ่า!!!

"ชะ ชั้นจะ ... ฮะ ...!!"

หญิงสาวที่ลงน้ำไปก่อนไม่ทันได้อ้าปากพูดแม้แต่คำเดียว ....

ร่างกายเธอก็หายไปครึ่งตัว ..... เหล่าเลือด และไส้ที่ยังเหลืออีกข้าง ... ทะลักพุ่งออกมา

"กรี๊ดด..."

พวกหญิงสาวคนอื่นๆที่เพิ่งลงไปก็เริ่มตกใจ และโดนฆ่าบ้าง พยายามหลบก็หลบไม่พ้น

เพราะอยู่ในน้ำ.....

สิ่งที่เอาชีวิตของพวกเธอไป คือ

ปากและใบหน้าของปลาที่โผล่ขึ้นมา ... แต่ลำตัวของมันเป็นลิงบ้าง

ตัวเป็นปลา แต่มีแขนและหัวเป็นกระรอกบ้าง ....

......

ปั้ง!!!! ฉับ!!!! บรึ้ม!!!!! ฉัวะ!!!!

- ง้างงงงงงงง!!!!! -

ตึ้ง.....

"กำจัดได้แล้ว!!!!"

"พวกเราไม่เป็นไร... "

"ยังไหว!! รวมตัวกันไว้ ..."

"ทะ ทางนี้กำจัดไปได้ สี่ตัวแล้ว!!"

เสียงของเหล่าฮู๊ดดำตะโกนขึ้น ในจุดที่อยู่ไกลจากชายฝั่งออกมาร่วม 50 เมตร

พวกเธอเริ่มถอยกันเข้ามาเกาะกลุ่มนับร้อยคน เพราะเตรียมสู้

คึกๆๆ ....

แต่อยู่ๆ พื้นดินก็สั่น....

"ระ ระวัง!! หนะ หนี!!"

"ทางไหนหละ!!"

"อ้ะ!"

ตู้มมมมม!!!

ไม่ทันที่พวกเธอจะได้คิด หรือหนี กึ่งกลางของกลุ่ม

ก็โดนทะลวงขึ้นมา.....

ฆ่าชีวิตพวกเธอ ไปเพราะหล่นลงไปบ้าง โดนร่างกายอันใหญ่โต มืออันใหญ่โตโจมตีบ้าง

พวกมันมาพร้อมๆกัน เป็นสิบๆตัว ....

สิ่งมีชีวิต ที่มีหน้าตาเหมือนกับตุ่นแต่ร่างกายเป็นหมี

"กรี๊ดดดดด!!"

"ไม่นะ .. .ไม่!!!!"

เสียงของพวกเธอกรีดร้องตกใจ บ้างก็หันมาสู้ บ้างก็แตกวงหนี

แน่นอนว่า

เหล่ากลุ่มอื่นๆที่อยู่ห่างออกมาจาก ริมน้ำราวๆ 50 ถึง 60 เมตร

ที่กำลังต่อสู้ แม้จะตั้งหลักกันได้ แต่ก็โดนมุดดินขึ้นมาโจมตี

สัตว์ประหลาด ที่นอกจากจะว่ายน้ำได้แล้ว ... ยังมุดดินได้อีก .... ถึงจากที่ดูแล้ว

มันจะมุดดิน ในระยะทางไกลๆไม่ได้ ... แต่มันก็มากพอ ที่จะทำให้พวกเธอนับพันตายได้

โดยไม่ทันได้ป้องกันตัว

มีเพียงบางตัว ... ที่สามารถไปได้ไกลมาก แต่มันก็จะตายก่อน เพราะโดนรุม

ทำให้พวกมันแทบไม่โผล่ไปในจุดด้านหลัง

........

ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!!!!

เสียงจากเบื้องหลังของกลุ่มฮู๊ดดำ ราว 350 เมตร ดังระงมขึ้นอย่างรวดเร็ว

เหล่าหญิงสาว นับหมื่นๆ ที่อยู่จุดปลอดภัยต่าง สั่นสะท้าน

"ดะ ด้านหลัง!! ด้านหลัง!!!"

"สะ สัตว์ประหลาดอีกตัวเหรอ!!"

"สัตว์ประหลาดอะไรกัน .... ไม่นะ .."

"แค่ข้างหน้าก็จะไม่ไหวแล้ว!!"

"ตัวอะไร หน้าตามัน..."

"ไม่นะ!! "

เสียงของเหล่ากลุ่มหญิงสาวฮู๊ดดำกรีดร้องอย่างตะลึงงันตกใจ

พวกเธอรีบหันมาเตรียมตั้งโจมตีต่อสู้ ....

เพราะไม่มีใครคอยสั่ง อย่างชัดเจน

เหล่าหัวหน้าก็ชุลมุน กับการช่วยเหลือสมาชิกที่อยู่ใกล้ริมทะเลสาบ

ปั้งๆ ปั้ง!! ปั้ง!!

แกร้งๆๆๆ

เหล่ากระสุนปืนนั้นไม่สามารถทำอะไรมันได้

อีกทั้ง ร่างกายที่ใหญ่และเร็วของมันทำให้พวกเธอไม่กล้าเข้าไปใกล้ๆ

"ไม่นะ ... มะ มันเข้ามาแล้ว .... หลบ หลบไปอีกทาง!!"

พวกเธอพยายามกระโดดหลบ หนีแหวกให้มันวิ่งไป

แล้วมันก็ต้องทำให้พวกเธออึ้ง

เมื่อร่างกายของมัน วิ่งผ่านพวกเธอไปจริงๆ ... โดยไม่ได้หันมาโจมตีพวกเธอเลย

"นั่นอะไรกัน ... ไม่ทำร้ายคนหรอกเหรอ!"

........

หญิงสาวสมาชิกฮู๊ดดำ ที่พกธนูคนหนึ่ง กำลังวิ่งล่าถอยออกมาจากริมทะเลสาบ

ตึ้ง!!!!

ทันใดนั้น ..... ก็มี สัตว์ประหลาด หน้าเป็นแมว ร่างกายเป็นเป็ด กระโดดมากระทืบ

แม้เธอจะหลบได้ ... แต่ก็ทำให้ล้มและขาแพลง

"กระ กรี๊ดดดด ... มะ ไม่นะ ... ไม่.....เฮือก..."

เธอกรีดร้อง หน้าซีดเผือด ก่อนจะเห็น... ปากของแมวนั้นพุ่งเข้ามาจะงับคอเธอ

โผละ! ... ซ่า!!!!

เสียงของหัวที่แตกเละพร้อมเลือดกระจายออก ดังขึ้น

ไม่ใช่ของหญิงสาว

แต่เป็นของ ... สัตว์ประหลาดตัวนั้น

เลือดที่สาดกระเซ็นเปรอะใบหน้าของหญิงสาว

พร้อมๆกับควันสีรุ้ง ที่พุ่งกระจายออกมารอบๆตัวของผู้ที่มาช่วย

".... อึก? .... "

เธอยังจ้องตาค้างเบิกโพลง

มองเห็นร่างของสัตว์ประหลาดค่อยๆโดนเผาไหม้กลายเป็นสีรุ้ง ? แล้วหายไป

"ปะ ? ปีศาจ?"

เธอเอ่ยออกมาอย่างสั่นผวา ก่อนจะโดน เกราะเหล็กดำทมิฬ เดินข้ามหัวไป

แล้วจัดการฆ่าสัตว์ประหลาดตนอื่นๆ

"... หรือ .... สิ่งอัญเชิญ!!!... ขะ แข็งแกร่ง!"

หญิงสาวค่อยๆดันตัวเอ่ยอย่างมีความหวัง แม้จะขาแพลงไปแล้วก็ตาม

ใช่ มันแข็งแกร่งมาก

มันค่อยๆ ฆ่าสัตว์ประหลาด ... ตนแล้ว ตนเล่า ....

เสียงของเหล่าสัตว์ประหลาดดังระงมไปทั่วทั้งบริเวณ

ทุบ บด และฉีกเหล่าปีศาจจนขาดออกจากกัน แล้วดูดกลืนพวกสัตว์ประหลาดเข้าไปในตนเอง

ภายในเวลาไม่ถึง 3 นาที ปีศาจนับ 20 ตัว ก็เสร็จเกราะเหล็กดำทมิฬไปแล้ว

แสงเรืองรองสีรุ้งนั้น ค่อยๆพุ่ง ออกมา สร้างอาณาเขตเป็นวงกว้างหน้าผืนน้ำ

ครอบบริเวณเหล่าหญิงสาวฮู๊ดดำและพวกสัตว์ประหลาด

ร่างกายของพวกฮู๊ดดำนั้น ยังมีสีแบบเดิม

แต่พวกสัตว์ประหลาด กลับกลายเป็นมีแสงเรืองรองเป็นสีรุ้งรอบตัวพวกมัน

มะม่วงที่กำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดด้านริมน้ำก็หันไป

"สุดยอดเลย .... นั่นหน่ะเหรอ ....ปีศาจ .... ที่ตัวชั้นก็เป็น ... "

เธอเอ่ยออกมาอย่างตกตะลึง ....

"แต่ ..... ไม่ไหว ..... นึกภาพตนเองแล้วสยอง ... อ้ะ!"

มะม่วงที่กำลังพูดบ่นคนเดียวตกใจ ที่เห็นสัตว์ประหลาดตัวเรืองแสงสีรุ้งเพราะอาณาเขต 3 ตัวโผล่มาใกล้ๆ เธอรีบยกดาบขึ้น...มาป้องกันตน .... แต่มันกลับ

ตึ้ง!! ตุบ ... ตุบ!!

- ก๊าซ!!!! -

- ง้างงงงงงง!!! -

"ตะ ตีกันเอง? ... ยะ ยังไงก็ช่างมันเถอะ.... ขอบใจละกันนะ ... พยายาม"

เธอตกใจมาก ที่เห็นพวกมันฆ่าฟันกันเอง

มะม่วงค่อยๆ ตั้งสติ แล้วหลบฉากไป ทางอื่นเพื่อช่วยคนอื่นต่อไปทันทีเท่าที่ทำได้

"นั่นมัน ? ปีศาจ"

"สิ่งอัญเชิญของใคร ...."

"แข็งแกร่ง .... พะ พวกเรา!! พวกเรารอดแน่ๆ!! "

"แข็งแกร่ง .... มันช่วยเรา ... มันช่วยเรา!!"

"พระเจ้าช่วย ... พระเจ้า!!"

"ปีศาจอัญเชิญ... แข็งแกร่ง!!"

เสียงของเหล่าหญิงสาวฮู๊ดดำ ที่ขวัญเสียต่างเริ่มมีกำลังใจมากขึ้น

เหล่ากลุ่มที่ล้ม นั่ง แทบไม่ไหว พวกเธอก็ค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นมา

มองเหล่าสัตว์ประหลาดที่ตีกันอย่างบ้าคลั่ง

หญิงฮู๊ดดำ ที่เป็นรองผู้นำทหารเดนตาย ซึ่งยศใหญ่สุดในตอนนี้

เมื่อเห็นเหล่าหญิงสาวมีความหวัง และเริ่มที่จะไม่สับสน

ก็รีบไปหยิบเครื่องกระจายเสียงเวทย์จากเต็นท์ออกมา อย่างรีบเร่ง

แล้ววิ่งตะโกนบอกทันที .....

"ได้ยินแล้วบอกต่อๆกันด้วย!!!! ตอนนี้มีสิ่งอัญเชิญที่แข็งแกร่งมาช่วยเราแล้ว!!! ใครที่พอช่วยเพื่อนที่ขยับไม่ได้ให้ช่วย!!! พาหนีมาตั้งหลักด้านหลังของสิ่งอัญเชิญนั้น!!!! แล้วใครที่มีอาวุธระยะไกล ให้โจมตีสนับสนุนสิ่งอัญเชิญนั้นทันที!!!!"

เหล่าฮู๊ดดำที่ได้ยิน ก็เริ่มต้นหายสับสน

พวกเธอเริ่ม ขนย้าย ร่างกายเหล่าเพื่อนร่วมชะตากรรมออกมา

ถึงบ้างจะหนีไม่ทัน แต่ก็รอดออกมาได้เยอะมาก

พวกสัตว์ประหลาดที่อยู่ภายในอาณาเขตสีรุ้งอันเรืองรอง

ต่างก็เริ่มสับสนมากขึ้นมากขึ้น .... พวกมันค่อยๆ ฆ่า และตีกันเอง อย่างหยุดไม่ได้

ตายแล้ว ตายอีก

ตายแล้ว และตายอีก

ราวกับพวกมันมองเห็น ... ภาพลวงตา .... ที่ทำให้มันต้องกระทำแบบนั้นกับพวกเดียวกัน

- ก๊าซซซซซซซซ!!! -

- โคร่งงงงงงงง -

- คว้ากกกกกกกกกก -

พวกมันกรีดร้องอย่างเจ็บปวดและทรมาน

ร่างกายของพวกมัน ที่ตาย ก็ค่อยๆโดนกลืนกินสลายหายไป

จากจำนวนนับพัน...

ตอนนี้เหลือเพียงตัวที่อยู่ภายนอกกรอบอาณาเขตเท่านั้นที่ยังรอด

ซึ่งมีจำนวนไม่ถึง 20 ตัวแล้ว

พวกมันเริ่มกลัวและลนลาน ก่อนจะเริ่มหนีไปในน้ำ

แล้วหายตัวไปจนหมด

 สิ่งอัญเชิญตนนั้น .... ค่อยๆขยับกายหันมองผืนน้ำ

ที่ชุ่มไปด้วยเลือด และซากศพ

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปหมด

ควันสีรุ้งยังคงลอยละล่องทั่วตัวมัน โดยไม่ได้ขยับไปไหน

อาณาเขตสีรุ้งเรืองรองค่อยๆ โดนดูดกลับเข้าไปในตัวมัน

..........

"พะ ... พวกมันไปหมดแล้ว!!"

"พวกเราปลอดภัยแล้ว!!"

"พวกมันไปกันหมด!!!"

"สิ่งอัญเชิญสีรุ้ง!!!! สุดยอด!! สุดยอด!!"

"รอดแล้ว!!!"

เสียงแห่งความหวังของเหล่าฮู๊ดดำทั้งหลาย กลับคืนมา

"ภารกิจยังไม่จบ!! ช่วยเพื่อนซะ ... ช่วยทุกคนที่ยังรอด ... ใครที่เก่งการว่ายน้ำหรือใช้เวทย์น้ำได้แบ่งกลุ่มรีบช่วยกันตามหาท่านเอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอชเร็วเข้า!!! ท่านต้อง ... ยังรอดอยู่แน่ๆ! ... ท่านไม่เสร็จพวกมันง่ายๆหรอก!"

และแล้ว ... ขวัญกำลังใจ ก็กลับมาที่เหล่าสมาชิกฮู๊ดดำอีกครั้ง .....

แม้ว่าจะสูญเสียไปเยอะแค่ไหนก็ตาม

แต่เพราะไม่รู้จักหน้าตากัน ... และผ่านความตายมาอย่างโชกโชน

ทำให้สามารถทำใจได้อย่างรวดเร็ว

และคำตอบ ต่อคำสั่งนั้นก็มีเพียงอย่างเดียว นั่นคือ.....

"ค่ะ!!!!!!!!!"

............................................................

End Chapter 66 อยากจะไปช่วยยัยนั่น... แต่.... คนหลายชีวิตสำคัญกว่า!!!