เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #111 : Chapter 65 ปกป้อง ... .... ..... ชั้นจะ ... ปกป้อง.... ...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Chapter 65 ปกป้อง ... .... ..... ชั้นจะ ... ปกป้อง.... ...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

.......................................................

..................................

วันอาทิตย์ ที่ 21 ธันวาคม เวทศักราช 212

เวลา 6.37 น.

"..... ชั้นว่า .... ชั้นรู้สึกดีกับนายนะ .... ถ้ายังไม่รับยัยพวกนั้นเป็นแฟน ...... จะลองคบกับสาวรุ่นป้าแบบชั้นดูไหมหละ...."

เพียงชั่วแวบหนึ่งของความรู้สึก

และแสงแดดยามรุ่งอรุณ ที่สาดส่องเข้าหาใบหน้า

ร่างกายเล็กๆ ที่หันหน้ามาหาผมช้าๆ

เธอส่ง ...... รอยยิ้มอันแสนหวานหยดย้อย....

ใบหน้าของเธอช่างดูน่ารัก แม้ว่าวัยของเธอจะเยอะกว่าผมไปมากแล้วก็ตาม

กับคำพูดที่ขอให้ผมคบกับเธอ

สมองของผมกำลังประมวลผล

แต่กลับไม่สามารถจะดำเอาข้อมูลใดๆ ใส่ลงไปได้

ทำให้ไม่มีข้อมูลใดๆประมวลผลออกมา

สายตาผมต้องเหลียวหลังไปมองคน สามคน ...

มายด์ที่ทำหน้านิ่ง .... จ้องมองผม

มะม่วงที่ทำหน้าบูด .... ไม่พอใจ

สโรชาที่ทำหน้าว่ายังไงก็ได้ .... ขอแค่ชั้นเป็นภรรยาหลวง

เออ.... ผมไม่รู้จะตอบอะไร ก่อนจะหันกลับมา

และคำพูดที่ได้แต่บอกไปคือ ...

".... อะ เอ่อ ...."

คึก ... กึ้งๆๆ ....

เสียงบางอย่างสั่นไหวช้าๆ

แต่มันไม่ได้อยู่ในความรู้สึกและความเข้าใจของพวกเรา

.... ทำไมกันนะ ....

แล้วคำพูดของ M10TH เบื้องหน้าก็ได้เอ่ยขึ้น

"ไม่เป็นไรหรอก ..... ค่อยๆคิดก็ได้ ..... ค่อยให้คำตอบชั้นก่อนวัน คริ........."

ตู้มมมมมม!!!

สิ้นเสียงนั้น ไม่ทันที่ภาพนั้นจะขยับเขยื้อน มันเหมือนเวลาเพียงเสี้ยววินาทีได้หยุดลง

พื้นดินเบื้องหน้าผมก็ทรุด.....

ไปพร้อมกับ เด็กสาว ที่ไม่ทันจะได้พูด ....

ก็โดนปากของปลา สีเงิน อันกว้างใหญ่ กว่า 5 เมตร งับเข้าไปก่อนที่มันจะมุดกลับลงไปได้ผืนน้ำ

"พยายามระวัง!!"

"พยายาม!!!"

"พยายาม!!!!"

เสียงของหญิงสาวทั้งสาม ดังขึ้นแล้วพุ่งเข้ามาดึงผมออกไป

ไม่ .. ผมได้สติแล้ว

"จะบ้าเหรอ!!! พวกเธอรีบไปช่วย ยัยนั่นก่อน!!!! สโรชา มายด์!!! ไปเร็ว มะม่วงอยู่กับชั้นก็ได้!!! พวกเธอสองคนไปเร็ว!!!!!!!!!"

ผมตะโกนสั่งดังลั่นทันที

ทั้งสองพยักหน้าปล่อยผมแล้วเร่งพุ่งตัวไปที่แม่น้ำทันที

ก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงน้ำไป.....

สายตาของผม .... ได้แต่จ้องค้าง ..... ด้วยความตกใจ

มะม่วงได้แต่กอดตัวผมเอาไว้ ....

ผมอยากจะตะโกนเรียกชื่อยัยนั่น .... M10TH แต่ ... มัน....

เสียงอื้ออึงดังไปหมด .... ดัง .... เสียงอะไรกัน ....

ผมที่พยายามตั้งสติ ต้องหันไปมอง

-----------------------------------------

--------------------

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!"

"ท่านเอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอชคะ!!"

"ท่าน!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ท่านคะ!!!!!!!!!!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!"

"ท่าน!!!!!!!!!!!!!!"

---------

ตึ้ง!!! โคร้มมมม!!!!

เสียงบางอย่าง

ดังลั่น สั่นสะท้อนไปทั่วทั้งบริเวณ

- คว้าง!!! -

- ฟ่อ!!!! -

- หว้าง!!! หว้างฟ์!! -

- โคร่ง!!!! ... -

- แซ่กกกกฟ์!!! -

พร้อมกับการปรากฏตัวของเหล่าสัตว์ ที่โผล่ขึ้นมาจากใต้ท้องทะเลสาบ

มันผุดขึ้นมานับร้อยตัว..... ร้อยตัว ... ค่อยๆคลานขึ้นมา

--------------

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!! "

"ท่าน เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอชชชชชชชชช!!"

"พวกมันโผล่มาทางนี้เหมือนกัน!! หนีเร็ว!!!"

"ใจเย็นก่อน!!! อย่าเพิ่งหนี!! อ้ากกกก!!"

เหล่าหญิงสาวกลุ่มคุมเครื่องจักรเหล่านั้น ต่างตะโกนเรียก

บ้างก็กระโดดลงน้ำ เพื่อจะตามไปช่วย M10TH

บ้างก็พยายามย้ายเครื่องจักรหนี

บ้างก็พยายามจะต่อสู้กับสัตว์ประหลาด

แต่พวกเธอต่างก็ต้องพบกับความเป็นจริงที่ว่า

จำนวนของพวกมันเยอะเกินไป ... หากยังยืนหยัดอยู่ต่อหละก็...

"ไม่!!!! หนี ... หนี!!"

"ช่วยด้วยยยย!!"

"หนีเร็ว!!!"

"ต่อสู้สิ!!!! อย่าหนี ... อ้ากกก!"

"ทะ ทางนี้เต็มไปหมดเลย!!"

"อย่ากลัว ฆ่ามัน ฆ่ามัน!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ท่านคะ!!!ท่านคะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ไม่ไหว ... ตัวมันใหญ่เกินไป!!"

"พลังของชั้นไม่ไหวแน่ๆ!!"

"กรี๊ดดดดดด!!!"

"อ้าก!!"

------------------------------------------------

ผมจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ระหว่างที่โดนมะม่วง ลากตัวออกมา

"มะม่วง!!! มะม่วง!!!!! เธอพอจะช่วยพวกเขาได้ไหม!!! ช่วยพวกเขาที!!"

ผมเอ่ยด้วยสายตาที่สั่นสะท้าน .... มันเจ็บปวดและตกใจ

เนี่ยหน่ะเหรอ ห่าฝน

มันไม่ใช่ .... สัตว์ตัวเล็กๆ จำนวนร้อยตัว หรือพันตัว

...

แต่มันคือ สัตว์ประหลาด ขนาดยักษ์ ใหญ่ ตั้งแต่ขนาดของคน ....

จนขนาดใหญ่กว่าคนเกือบสามเท่า

ทั้ง จระเข้ ที่มีปีก มีแขนเป็นแมลง ...

ทั้ง สิงโต ที่มีลำตัวเป็นลิง

ทั้ง หัวงูยักษ์ ที่มีลำตัวเป็นตั๊กแตน

ทั้ง หนอน ที่มีแขนขา.....

และอื่นๆอีกมากมาย ...

มันน่ากลัวมาก .... พวกมัน ... เราจะต้องเข้าไปช่วยเอง ....

ไม่ ... เราเป็นผู้อัญเชิญ ... เราเข้าไปช่วยเองไม่ได้

"มะม่วง!! ไม่ได้ยินเหรอไง!!!"

ผมตะโกนถามเธออีกรอบ

"ไม่ไหว!! ชั้นเนี่ยนะ .. จะ........"

มะม่วงเอ่ยแต่ผมก็เอ่ยขัดเธออย่างร้อนรน แม้จะมีสติอยู่แล้ว

"เธอต้องไหวสิมะม่วง!!!! เธอ .... ไม่ใช่เธอในอดีตแล้วนะ!!! เธอกลายเป็นปีศาจ!! กลายเป็นสิ่งอัญเชิญของชั้น ... ไม่สิ !!! เธอกลายเป็นคนของชั้น หนึ่งเดียวกับชั้นแล้วนะ ... เข้าใจที่ชั้นพูดมั้ย ... ชั้นหมายถึง เธอจะต้องช่วยชีวิตพวกเขาได้!!!!"

"ยังไงชั้นก็ต้องช่วยพยายามก่อน!!"

มะม่วงเอ่ยเสียงดังกลับมา

"มะม่วง!!! ชั้นไม่เป็นไร!!! ช่วยพวกเขา!! พวกเขากำลังโดนฆ่า ..... อย่าปล่อยให้พวกเขาโดนฆ่าต่อหน้าต่อตาทั้งๆที่ช่วยพวกเขาได้สิเห้ย!!! ใช้พลังที่เธอคิดว่าทำได้ .... ช่วยพวกเขาซะ!!!"

ผมตะโกนเสียงดังใส่มะม่วง

"แต่ ... อึก ... "

มะม่วงพยายามจะเถียงผม แต่ก็ต้องหันไปดู ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าคืออะไร

ร่างกาย ... ของหญิงสาวฮู๊ดดำ .... ที่ค่อยๆถูกสัตว์ประหลาดสิงโตกัดงับเคี้ยวและกลืน

ร่างกายของ .... หญิงสาวฮู๊ดดำ ... ที่ถูกงูที่มีลำตัวคล้ายตั๊กแตน ใช้ช่วงแขน ฟันร่างกายขาดเป็น 2 ท่อน

ร่างกาย....ของ .... หญิงสาวฮู๊ดดำ ..... ที่ถูก หมาป่าร่างกายคล้ายหนอน พุ่งไถล ขึ้นมาจากดิน กัดกินร่างกายจนชิ้นเนื้อแตกกระจายไปคนละทิศละทาง

หญิงสาวฮู๊ดดำ กว่า 40 คน รุมฆ่าสัตว์ประหลาด ไป 2 ถึง 5 ตัว

แต่สัตว์ประหลาด 1 ตัว ฆ่าเหล่าหญิงสาวฮู๊ดดำ ตายไป ไม่ต่ำกว่า 3 คน

มะม่วงที่เห็นภาพนั้นก็กัดฟันกรอด ก่อนจะกำมือทุบอกตนเองด้วยมือขวา

แล้วหันมาเอ่ยกับผม

"งั้นพยายามวิ่งถอยออกไปทางโน้น!!! ชั้นจะเข้าไปช่วยพวกเขา .... ยังไงก็แล้วแต่!!! .... ถ้าทำอะไร ... ที่มันจะปกป้องตนเองได้ ก็ช่วยทำหน่อยก็แล้วกัน!!! ห้ามตายหละ!! ไม่งั้นชั้นตายด้วยแน่ๆ!!"

"เออ!!! ...."

ผมตอบรับแล้วมองมะม่วง ที่วิ่งเข้าไปร่วมช่วยด้วย

เธอหยิบดาบเวทย์ที่อยู่บริเวณนั้น เข้าไปโจมตี ....

เธอเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วและพลิ้วมาก เพียงเธอเข้าไปไม่นาน

ก็สามารถจัดการพวกมันได้ ไม่ต่ำกว่าสิบตนแล้ว

เออ .... พลังของผม ... สร้างปีศาจขึ้นมาสินะ ....

ถึงจะบอกว่า ไม่สร้างจะดีกว่า ...

แต่สร้างออกมา อย่างน้อยๆพวกเธอก็ยังกลับมาบนโลกนี้ได้อีกครั้ง ... ถึงจะไม่เหมือนเดิม....

..... ตอนนี้ .... สิ่งที่ทำได้ .... เสี่ยงอัญเชิญแฟนต้าออกมา ....

แล้วก็อัญเชิญ M10TH ออกมา ... ไม่สิ ... ไม่ได้ .... จะบ้าหรือไง

ยัยนั่นต้องไม่ตายสิวะ!!!

ตู้มมมมมมมมมมม!!!!!!! ฉึก ฉัวะ!!!!

"กรี๊ดดดดดดดด!!"

"อ้ากกก!!"

"หนี ... หนีอ้ะ ...ไม่!!! อ๊อก!!"

"ฮึกกก ฮือออ!!!"

"ไม่ ... ชั้น ชั้นยังไม่อยากตายยยยยยยย อั้ก!!"

"ช่วยด้วยยยยย กรี๊ดดดดด!!!"

มะม่วงคนเดียวไม่พอ .... สองคนนั้นก็ตามลงไปช่วย M10TH ....

ต้องอัญเชิญ .... ออกมาช่วยคนมากกว่านี้ ....

อัญเชิญมาตอนนี้ ความสามารถของปีศาจที่เราอัญเชิญก็จะครบถ้วนด้วย

เพราะยังไม่ได้ใช้ร่างปลอมในการมีชีวิตอยู่แบบมนุษย์ปกติ

แต่ ... ถ้าเราอัญเชิญขึ้นมาตอนนี้หละก็ .....

ร่างกายของเราอาจจะต้องซ่อมแซมอีกเป็นอาทิตย์ก็ได้

แล้วเรื่องความลับของแม่เรา .... เรื่องร่างกายเรา ฝั่งนั้นไม่เชื่อแน่ๆ.....

เราอาจจะต้องไม่สามารถเลือกฝั่งนั้น หรือช่วยคนฝั่งนั้นได้อีก

แต่ .... แต่!!! เราจะทิ้งให้คนฝั่งนี้ตายไม่ได้!!!!

ฉึก .... ฉวก!!!

เสียงของการต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

ปั้ง!! ปั้ง แกร้ง!!

"กรี๊ดดด!! อั่ก!!"

"อึ้กก ... ไม่ ไม่ อ้ากกก!!"

เสียง ... เสียงของพวกเธอ มันดังระงมเข้ามาในโสตประสาทผม....

แม้ว่าผมจะยืนอยู่ไกลมากแล้วก็ตาม...

- ไม่มีเหตุผลอื่น นอกจาก .... คำว่า ลดจำนวนคนตาย .... ต่อให้ลดได้จาก หนึ่งแสน เหลือ เก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า .... ชั้นก็เอา!!! -

เออ!!

ไม่ต้องคิดแล้ว!!!ผลสุดท้ายมันจะออกมายังไงก็ช่าง

ปัจจุบันสิวะ!!! ต้องอยู่กับปัจจุบัน

ขอโทษนะ ... ไม่ว่ายังไง

จะ..... อัญเชิญ!

ไอ้พวกสัตว์ประหลาด!!! พวกมึง!!!หยุดไปเลย!!!

ใช่!

"พวกมึง!! .... ฆ่ามาพอแล้ว!!! กูจะ !!! ขอเอาคืนบ้างหละวะ!!!!"

โคร้ม!!! .....

ทันใด ... เบื้องหน้าผม .... ก็มีสิ่งมีชีวิต .... ที่หน้าตาคล้ายหมี ... แต่ร่างกายเป็นช้าง ...

ช่วงขาเหมือนม้า ..... โผล่ออกมา ....

"อึก ..."

ผมล้มลง .... แต่สติผมยังไม่เลอะเลือน

ผมยังไม่หนี ...

ไม่รู้อะไรทั้งนั้น .... แต่รู้สึกได้

อัญเชิญไม่เป็น แต่รู้ว่า นี่แหละ ... นี่แหละ

ต้องทำได้!!!!

เปรี้ยะ!

เปรี้ยะ!! .... เปรี้ยะ!!

ใช่แล้ว ความรู้สึกนี้หละ ... ความรู้สึกนี้หละ!!!

"ออกมาสิ!!! ใคร!! ใครที่ยังมีวิญญาณ ... วนเวียนอยู่ที่ตัวชั้น!! ชั้นขอโทษที่จำเป็นจะต้องเอาเธอเข้ามาเกี่ยวข้อง!! ขอโทษที่จะต้องทำให้กลายเป็นปีศาจ แต่!!! ถ้าแลกกับเธอคนเดียวแทนคนพวกนั้นแล้ว!!! มันคุ้ม!!! ออกมาซะ!!!! ฆ่าพวกแม่งให้หมดซะ!!! ฆ่าพวกสัตว์ประหลาดตรงนี้ให้หมด!!! มาให้ชั้น ... ยืมพลังของเธอ!! แล้วฆ่ามันซะ!!!!!!!!!!!"

ผมตะโกนกู่ร้อง ดังกึกก้องไปทั่วต่อหน้าสัตว์ประหลาดตนนั้น

มันที่กำลังจะเคลื่อนตัวเข้าหาผม

ก็ต้องชะงักค้าง .... ราวกับมันกลัว ... กลัวสิ่งที่กำลังโผล่ออกมา

เปรี้ยะ!!!!!!!! เปรี้ยะ!!!

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"

ผมเจ็บปวด จนต้องกรีดร้อง

มันร้อนและแสบไปทั่วทั้งตัว ปวดร้าวราวร่างกายโดนแผดเผา

ซูม!!!!!!

แสงสีต่างๆ ราวสีรุ้งและควันสีรุ้ง.... พุ่งออกมาจากตัวผมรอบบริเวณ

พร้อมกับวิญญาณ .... ของผู้หญิง ... ที่ผมเดาไว้ไม่ผิดกำลังโผล่ออกมาเบื้องหน้า

....

แฟนต้า .....

"อึก ... .อ้าก!!!!! อ้า!!!"

ใช่แล้ว ... แฟนต้ากำลังกรีดร้อง .....

เธอดูเจ็บปวด เอามือมาจับใบหน้าสั่นดิ้นไปมา

ดวงตาของเธอเบิกโพลงเลือดไหลทะลักเยิ้ม

ใบหน้าของวิญญาณเธอ ค่อยๆแตกเละออก

โผละ!!

และกลายเป็น ... ใบหน้าของ ... หัว ... มันไม่ใช่ปากยักษ์แบบทั้งสามคน

 ... แต่เป็นส่วนหัว

ที่มีดวงตานับร้อยๆดวง ..... ขยับกระดุกกระดุก หันมองไปมา ... รอบทั้งหัว

และมีริมฝีปากเล็กๆอันหนึ่ง เหมือนปากผู้หญิง อยู่ที่ตำแหน่งปากปกติ... ....

ผมค่อยๆทรุดลงอย่างช้าๆ

"แฮ่ก ..... ทำไม ...สัตว์ประหลาดตัวนี้ถึง... .... มันไม่ขยับเลย ?"

อ่า ... ผมหอบไป เอ่ยไป

สายตาผม ... มองไปที่ .... ภาพเบื้องหน้ากับสัตว์ประหลาด ... ตัวใหญ่เท่าช้างหน้าเป็นหมี

ที่หยุดนิ่งแข็งทื่อไป

"แต่เรื่องนั้นชั่งแม่งเหอะ!!"

สายตาของผมโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก

ผมรู้ตัวดี ว่าผมกำลังทำอะไร

ช่วยอดีตศัตรู ... .ไม่ใช่หรอก!! ก็แค่ช่วยเพื่อนมนุษย์

ด้วยการทำร้ายคนตายก็แค่นั้น!!!

วิญญาณแฟนต้า ... ที่ตอนนี้ช่วงหัวไม่ใช่แฟนต้าแล้ว ...

ใช้มือ ... แทงเข้าไปที่หน้าอก ... ก่อนจะแหวกร่างกายของวิญญาณเธอ ..

จนฉีกขาดออก ....

ฉวก!!

เผยให้เห็น .... ร่างกายใหม่ ที่ใหญ่ยักษ์กว่า สองเท่าของมนุษย์

เส้นเลือดสีแดง รอบร่างกายเธอ รูปร่างที่อวบอิ่ม .... ของมัน ... ราวกับผู้หญิง

และ ค่อยๆเปลี่ยนเหล่าเศษเนื้อวิญญาณ ที่ฉีกออกไปให้กลายเป็นเหล็กสีดำก่อนจะกลับมาแปะติด ...

พร้อมกับหน้ากากเหล็ก ที่สวยงาม .... คล้ายหมวกนักบินอวกาศ ... ที่ไม่สามารถมองเห็นภายในได้

ก่อนที่ มันจะ ... ดูดกลืน... หมอกควัน และแสงสีรุ้ง ที่เรืองรองเข้าไป

ทำให้ชุดเกราะสีดำทมิฬของมัน ตามร่องรอย ... มีรอยคล้ายพลังงานเรืองแสง กระจายออกมาพร้อมควันสีรุ้งช้าๆ

หน้ากาก ...ที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้นั้น ค่อยๆเรืองแสงสีรุ้งออกมา ราวกับมีพลังงานไหลเวียนอยู่ทั่วบนใบหน้า

"... อึก ... สะ สมบูรณ์แล้วงั้นเหรอ... ... ฝากด้วยนะ ... แฮ่ก"

ผมเอ่ยก่อนจะนั่งแผ่ลงกับพื้น

ร่างกายผม ... ปวดแสบปวดร้อนไปหมด .....

ขอโทษนะ ... แฟนต้า .... แต่ผม ไม่ได้ต้องการแค่ช่วยคนเหล่านั้น

M10TH และชีวิตผมเอง ....ด้วย

"ปกป้อง ... นายท่าน ..... ชั้นจะ ... ปกป้อง.... นายท่าน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

เสียงของเธอเอ่ยคำรามร้องออกมามันต่างจากมะม่วง มายด์ สโรชา ที่ผมเคยได้ยิน

เพราะเสียงของเธอดูดุร้ายเกรี้ยวกราดราวสัตว์ป่า ไม่ใช่เสียงโหยหวนหลอกหลอน

ผมที่ร่างกายร้อนผ่าวไปหมด ... ค่อยๆกัดฟัน แล้วพูด ... ตอบเธอออกไป

เธอ ... ที่จำเป็นจะต้องมามีชะตากรรม อันเจ็บปวดเพราะผม

ต่อจากนี้และตลอดไป .... ยังไงก็ขอรบกวนเธอ

"เออ .... ฝากตัวด้วยนะ ....แฟนต้า..."

End Chapter 65 ปกป้อง ... นายท่าน ..... ชั้นจะ ... ปกป้อง.... นายท่าน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!