เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #107 : Chapter 63-2 ... พรุ่งนี้ว่างไหม .....

Chapter 63-2 ... พรุ่งนี้ว่างไหม .....

13.11 น.

หลังจากทานอาหารเสร็จ

"เห้อ .... นี่มายด์"

ผมที่นั่งถอนหายใจอยู่ภายในห้องครัวอยู่ๆก็คิดอะไรได้

ใช่ๆ ... ผมอยากเปลี่ยนเรื่องคิด ให้เลิกเครียดเรื่องนี้

"อะไรเหรอ .... "

มายด์เอ่ยถามกลับมาระหว่างกำลังล้างจานข้างๆสโรชา

ส่วนมะม่วงก็เช็ดโต๊ะ

ไม่อยากบอกเลยว่ามันช่างเหมือนจ้างคนใช้แบบฟรีๆมา 3 คนจริงๆ

ผมนั่งเอามือกุมหน้าผากไปเอ่ยไป

"ครั้งแรกเลย ที่เธอจำได้ว่าตัวเธอต้องมาปกป้องชั้นหน่ะ .... มันตอนไหนเหรอ...."

".... ก็ตั้งแต่วันนั้นนั่นแหละ ....."

"วันนั้น?"

มายด์หยุดล้างแล้วหันมามองผม

"วันที่ .... ครอบครัวของพยายาม .... โดนพวกสัตว์ประหลาดบุกมาทำร้ายเครื่องบินไง"

"ออ ขอบใจ"

ผมตอบรับ

ถ้าถามต่อก็คงหนีไม่พ้น... จำไม่ได้ ไม่ก็เป็นเรื่องที่มาจากความต้องการ

"จะถามเรื่อง ..... เครื่องบินหรือครอบครัวของพยายามหรือป่าว ?"

มายด์เอ่ยถามผมกลับมา

"..... หืม .... มายด์รู้อะไรเรื่องครอบครัวของพยายามเหรอ ?"

มะม่วงหันไป

"อ่อ ... เหตุการณ์นั้นสินะ ..... จำได้แล้วหละ....."

สโรชาเอ่ยขึ้นมา

"หา.... นี่พวกเธอจำอะไรได้หน่ะ....."

ผมขยับตัวมองสโรชาด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ

แน่หละ .... จำอะไรกันได้ฟระ

บอกมาเลยนะ

อะ ... เดี๋ยวสิ ... จำได้ว่าจะเปลี่ยนเรื่องคิด

ให้มันหายเครียด

ไหงเริ่มจะเครียดขึ้นฟระเห้ย!

"จำไม่ได้มากนักหรอก.... รู้แค่ว่า พอเกิดเหตุการณ์นั้น ทาง เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช ก็รีบสั่งคนไปที่ซากเครื่องบินนั่นเลยหน่ะ"

สโรชาเอ่ยตอบผม หลังจากสะเด็ดจานที่เพิ่งล้าง แล้วเก็บเข้าที่

"เห? ก็เรื่องปกติไม่ใช่เหรอ ก็มันเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดนี่ ? เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอชต้องอยากได้ข้อมูล ไม่ก็อยากไปช่วยคนอยู่แล้วนี่"

มะม่วงเอ่ยย้อนกลับไปหลังจากเช็ดโต๊ะเสร็จ เธอก็สะบัดผ้าแล้วเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามผม

"มันก็ใช่อยู่หรอกนา ...."

สโรชาเอ่ยแล้วทำหน้าครุ่นคิด พลางเดินมานั่งข้างๆผม

ผมเขยิบ ... ถอยลุกไปนั่งข้างมะม่วง

อย่าๆ ... อย่า.... ไอ้มุขคุยไปเนียนจับไปเนี่ย

อย่า ... รู้ทัน ตรูรู้ทัน!!

"ชิ...."

สโรชาทำเสียงไม่พอใจออกมา

นั่นไงเล่า!!

"....เรื่องแบบนี้ เขาเรียกความไว้ใจนะสโรชา"

มะม่วงทำเสียงก่อกวนใส่สโรชาแล้วเขยิบตัวแนบๆผม แต่ไม่ได้ลวนลามแบบสโรชา

"ตะ ต่อไปจะไม่ลวนลามแบบตอนเป็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว .... นะนะ .. อย่ากลัวอีกเลยนะ"

สโรชาเอ่ยด้วยหน้าอ้อนๆกึ่งซีเรียสมองมาทางผม

ขอเถอะครับ ซีเรียสผิดเรื่องแล้ว!

มายด์วางจานลงเก็บที่แล้วหันมาตอบผม

".... พยายาม .... จริงๆแล้ว .... เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช ส่งคนไปบนเครื่องบินนั้นด้วย เพราะต้องการจะตรวจสอบเรื่องครอบครัวของพยายามยังไงหละ......"

........

เห้ย ส่งคนไปบนเครื่องบินลำนั้น?

ไม่เห็นบอก .... อะ ... ไม่ได้ถามนี่หว่า!!!

ไม่ถามไม่ตอบ ไม่ผิดใช่ไหมฟระ!!!!

"แล้วคิดว่ามันทำให้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรไหม"

ผมเอ่ยถามออกไป

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่..... ชั้นอ่านข้อมูลมานะ ... พยายาม ..... มีส่วนบอกไว้ว่า .....เพราะส่งคนขึ้นไป ทำให้พวกสัตว์ประหลาดโผล่ออกมาหน่ะสิ"

มายด์ตอบผม

เออ... เวรจริงๆ

เครียดหนักขึ้นจริงๆด้วย

"แล้วไหงเพิ่งบอก!!!"

ผมโวยกลับไป

"ก็พวกเราเพิ่งวกเข้าเรื่องนี้กันได้ในวันนี้นี่... แล้วตอนโน้นก็ไม่อยากจะบอกเท่าไหร่ด้วย"

มายด์เอ่ยตอบต่อ

"เห้อ!!"

ผมถอนหายใจยาวๆ

"เอาน่าๆ ทั้งสองคน ใจเย็นๆก่อนนะ ค่อยพูดค่อยจากัน ... อย่าโกรธกันเลยนะ"

มะม่วงพูดลดอาการตึงเครียด

"....เอาเข้าจริงๆนะพยายาม ..... ชั้นคิดว่าพยายามควรจะตัดสินเรื่องตรวจสอบดีๆ .... ความรู้สึกชั้นคิดว่า เรื่องร่างกายพยายาม จะโดนตรวจสอบแล้วยังไปเรื่องแม่ของพยายามอีกมันเป็นเรื่องสำคัญนะ .... "

สโรชาบอกกับผมแล้วกระเถิบนั่งนิ่งๆ

"อืม ... รู้"

"นี่ๆ ... พอเหอะน่าทั้งสามคนพูดแต่เรื่องซีเรียสอยู่ได้"

โอเค มะม่วงยังแสดงหน้าที่ในการเจรจาไกล่เกลี่ย

".... อ่า ... ขอบใจมะม่วง.... พอแล้วหละ!"

ผมเอามือจับหัวมะม่วงลูบไปมา

"เห้ย!! อย่ามาลูบนะ!"

มะม่วงโวย

จะโวยทำไมกันหละเนี่ย

"ไม่ต้องกลัวนะพยายาม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ... ชั้นจะปกป้องเธอเอง"

มายด์เอ่ยออกมา

"แน่นอน ชั้นก็จะปกป้องนายเอง พยายาม"

สโรชาเอ่ยเสริมต่อ

มะม่วงโวยคนสุดท้าย หน้าแดงๆระหว่างผมลูบหัว

"เหอะ พูดกันไปหมดแล้ว ... นะ นี่ เลิกลูบหัวได้แล้วน่า ชั้นยิ่งของขึ้นอยู่นะ"

ออของขึ้นนี่เอง

ผมค่อยๆปล่อยมือออก

"นั่นสิน้า .... มีคนคอยปกป้องนี่มันดีจริงๆ .... "

ผมลุกขึ้นสบายอารมณ์ ... ก็แค่พยายามให้ตนเองสบายอารมณ์หละนะ

แล้ว.... กลับขึ้นห้องไปนั่งเล่นเกม เพื่อฆ่าเวลา

...................................................................

------------------

..................................................................

วันเสาร์ที่ 20 ธันวาคม เวทศักราช 212

เวลา 16.55 น.

ระหว่างที่ผมยังคงนอนกลิ้งไปมาบนห้อง

อย่างไร้จุดหมายรออาหารเย็น

เออพูดถึงชีวิตวันเสาร์อาทิตย์ .... ไร้จุดหมายจริงๆแฮะ

พวกสาวๆก็ขัดแข้งขัดขากันเอง

สโรชาจะไปนั่น มะม่วงจะไปนี่ มายด์จะไปโน่น

สุดท้ายก็ไม่ไปไหนทั้งสาม.... เห้อ... ก็ดีกับผมหละนะ

เอาเหอะ ... ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก

สิ่งที่ทำให้จะคิดอะไรต่อหรือตัดสินใจได้

ก็มีแต่ต้องโทรสินะ .... หายัยนั่น

วันนี้จะตัดสินใจได้ไหมนะ... ช่างมันเหอะ... โทรเลยละกัน

แล้วผมก็โทรไปหา M10TH

ไม่ทันไร รอสายไม่เท่าไหร่เธอก็รับราวกับรอผมโทรมาอยู่แล้ว

"โอส ... โทรมาได้จังหวะเลย...."

แต่ .... เสียงมันไม่ใช่เธอนี่

".... เห้ย .... ใครหน่ะ"

ผมถามย้อนกลับไป

ใช่เลยหละ .... ก็เสียงของยัยนี่มันต้องเด็กๆสิ

ต่อให้ดัดทึมๆยังไงก็ไม่น่าจะเป็นเสียงผู้หญิงโตแล้วแบบนี้

"ฮ่าๆๆ ... เวลาทำงานชั้นจำเป็นต้องใช้พลังเพื่อให้ชั้นคุยงานได้หน่ะสิ .... ไว้จะแสดงความสามารถประกอบให้ดูแล้วกันถ้ามีโอกาส"

M10TH เอ่ยตอบกลับมา....

"เออ .... ตอนนี้ ชั้นอยาก ..... จะรู้มากเลย ...อยากรู้มากกว่าเรื่องอื่นและอยากพูดก่อนเข้าเรื่องอื่นๆ ว่าเธอมีเรื่องปิดบังชั้นมั้ย"

ผมถามกลับไปทันที

"........ เยอะออก .... นายไม่ถามชั้น ชั้นก็ไม่บอกหละ"

เธอตอบกลับมา

ออ... จริงๆด้วย

ว่าแล้วเชียว เดาไว้ไม่มีผิด

"ได้ ... ชั้นถามเลยแล้วกัน ...ครอบครัวชั้น ในวันที่เครื่องบินที่ครอบครัวชั้นนั่งไปตก .... เธอมีส่วนเกี่ยวข้องยังไง....."

นี่หละ คำถามตรงประเด็นที่สุด

"อ่อ ... มายด์บอกมานะ .... ว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้อง"

"เริ่มแรกเลย องค์กรสั่งชั้นมา ....เกี่ยวกับเรื่องสิ่งของ .... เขาให้เราพกเจ้าเครื่องบางอย่าง ที่ทางนั้นส่งมาให้ ขึ้นไปบนเครื่องในเที่ยวบินเดียวกับครอบครัวนาย พร้อมกับ .... บันทึกข้อมูลไปด้วย"

"อืม ... แล้ว?"

"ก็นะ..... มันไม่มีมูลเหตุอะไรชัดเจนหน่ะสิ ... รู้เพียงแค่ว่า อยู่ๆเครื่องบินลำนั้นก็ตก"

เธอเอ่ยมาต่อ เสียงยังคงนิ่ง

"เห้ยๆ .... รู้แค่นั้นเลยเหรอ"

ผมโวยกลับไป

เออ พวกหล่อนน่าจะรู้เยอะกว่านั้นนะ

ทำไมพวกหล่อนรู้แค่นี้ฟระ!!

"ก็แค่นั้นจริงๆ ..... เพราะอะไรหน่ะเหรอ ... ก็เพราะ ..... พอทางเรารีบไปตรวจสอบ พวกหลักฐานอะไรต่างๆ ก็หายไปหมดแล้ว ..... หน่ะสิ....."

M10TH เอ่ยด้วยเสียงโมโหขึ้นเล็กน้อย

"หลักฐาน?...... "

ผมถามย้อนกลับ

"เครื่องบินบินออกไปต่างประเทศสินะ.... มันผ่านประเทศไหนหละ"

เอาหละ... ผมรู้แหละ

มันต้องผ่านประเทศนั้นเข้าแน่ๆแหละ

องค์กรนั้นหน่ะ

เธอหยุดนิ่งสักพัก

"...... พวกเราก็เลยสอบถามไปในประเทศใกล้เคียงนั่น.... แต่ก็ไม่กล้าคาดคั้นอะไรมาก"

"อ่าฮะ...."

"พอทางนั้นบอกว่าไม่รับรู้ด้วย ... ชั้นก็เลยไม่รู้จะพูดยังไง ... อย่างว่า องค์กรของเราไม่ถูกกับองค์กรในประเทศนั้น เนื่องจากเรื่องในอดีตด้วย .... ชั้นพยายามโยงให้มันเกี่ยว แต่มันก็ไม่มีหลักฐานอะไรแน่ชัด จะไปคาดคั้นให้เขาสาบานต่อองค์กรด้วยเรื่องแค่นี้ก็ไม่ไหว"

โอเค ... ไอ้คำว่าสาบานต่อองค์กรนี่ ...

เราควรจะถามออกไปสินะ

".... ถ้าพูดอะไรแล้วเติมสาบานต่อองค์กร ในเรื่องนั้นๆ แล้วไม่จริง ก็จะตายเพราะสารในร่างกายเหรอ"

"ถูกต้อง .... ราวๆนั้นเลย ...."

เธอตอบผมกลับ

โอเค เข้าใจหละ

".... แต่ที่ชั้นจะเล่าจริงๆเลย .... ต่อไปจากในโทรศัพท์ .... ก็คือเรื่องเกี่ยวข้องกับอดีตทั้งหมดนี่แหละ พยายาม .... ประวัติชั้น อดีตของชั้น .... อยากฟังใช่ไหมหละ"

M10TH เอ่ยบอกผมกลับมา

"รอบนี้ชั้นจะเล่าทุกอย่างเลยนะ ....... "

"ท่านคะ!!! คนของทางรัฐบาลติดต่อมาค่ะ!!"

โอ้ย!!!! จะมาขัดอะไรตอนตรูอยากรู้ฟระ!!!

"อืม ... จะไปเดี๋ยวนี้ ..... เตรียมที่รองรับคนของฝั่งนั้นไว้เลย"

M10TH เอ่ยกลับไปแล้วรอสักพัก

น่าจะรอให้คนที่โผล่เข้ามาพูดออกไป

"... พรุ่งนี้ว่างไหม ..... "

"... ว่าง .... ทำไมเหรอ .... "

"ชั้นจะไปคุยด้วยเลย.... ง่ายดี .... และ... ไม่ต้องกลัวนะ ... ชั้นจะบอกนาย ... ทุกอย่างเลย"

"..... โอเค ......"

"งั้นแค่นี้ก่อนนะ"

......

ตื๊ด

........

บ้าจริงๆ ..... รู้สึกเหมือนโดนขัดตลอดเลย

....

แต่ก็ดี .. พรุ่งนี้นี่แหละ .... จะได้รู้ทุกอย่าง ... ไม่งั้นก็ได้รู้มากขึ้น

เกี่ยวกับตัวยัยนั่น ... และตัวผมเอง

ครอบครัวของผม แม่ของผม ... และคนหน้าเหมือนแม่ของผม....

End Chapter 63-2 ... พรุ่งนี้ว่างไหม .....

Comment : ตอบ M10TH เลยนะ .... พรุ่งนี้ไม่ว่าง  (ปล.พรุ่งนี้ที่ว่าคือ 15/04/2557)