เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #103 : Chapter 62-1 บอกตรงๆ .... ผมเกลียดความทรงจำของมนุษย์

Comment: ช่วงนี้จะมี พวก -1 -2 ออกมาเยอะหน่อยนะฮะ เพราะพลอตจะยาว และไม่ได้แต่งเต็มๆตอน เพราะอยู่กับครอบครัว ... ขออภัยผู้อ่านมา ณ ที่นี้ ด้วยนะฮะ

Chapter 62-1 บอกตรงๆ .... ผมเกลียดความทรงจำของมนุษย์

วันเสาร์ ที่ 20 ธันวาคม เวทศักราช 212

5.08 น.

ตรืดดดดดดดดดดดด

....

หืม ..... เสียงของโทรศัพท์เหรอ....

กี่โมงกันแล้วเนี่ย ..... อืม ....

ตรืดดดดดดดดดดดด

...........

เสียงโทรศัพท์ ที่ยังวิ่งเข้าหูผมย้ำๆนี่มัน ....

เห้อ! ใครจะรับแทนให้ไหมเนี่ย

ตรืดดดดดดดดดดดด

...................

อะ ... มะม่วงยันตัวขึ้นมาแล้วแฮะ

เออ ... ดีเลย ... ปล่อยกอดจากตรูแล้วไปหยิบซะ!!

ตรืดดดดดดดดดดดด

ตื๊ด ...

"เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถ ......"

"..... มะม่วงสินะ..... อย่าแกล้งกันได้มั้ย"

เสียงของคนในโทรศัพท์พูดออกลำโพงด้วยเสียงเนือยๆนิดๆ

อารมณ์แบบจับผิดคนได้ทันที เสียงเด็กๆแบบนี้ มีคนเดียวหละนะ...

แน่หละ ยัยมะม่วง เล่นรับแล้วค่อยพูดแบบนั้นนี่

".... มีอะไรกับแฟนชั้น แค่นี้ ชั้นแบ่งกันสามคนไม่ไหวแล้วนะ ......"

มะม่วงเอ่ยต่อ

เห้ยๆๆๆ

พอเลยมะม่วง พอๆๆ

"มะม่วง ... ขอโทรศัพท์...."

".... ชิ"

มะม่วงทำเสียงไม่พอใจ

"ชิ อะไรของเธอฟระ กดลำโพงตั้งใจให้ชั้นตื่นชัดๆ ...เอามาเลยเดี๋ยวนี้!"

ผมโวยแล้วยื่นมือไป

"...เห้อ..."

มะม่วงยื่นมือเอาโทรศัพท์มาให้

หมับ!!

มือของผมที่กำลังจะยื่นไปรับโดนมือของสโรชาจับเอาไว้

"เห้ยๆ ... สโรชา ....ปล่อยมือเลย"

ผมเอ่ยจ้องมองมือของเธอด้วยความรู้สึกเครียดนิดๆ

".....เห้อ"

เสียงในโทรศัพท์เล็ดรอดออกมา

อืม เสียงเหนื่อยหน่ายกับพวกเราสินะ

"จุ้บยามเช้าก่อน แล้วจะปล่อย...."

สโรชาเอ่ยด้วยเสียง

หมึบ!!

มือของมายด์ยื่นมาจับข้อมือของสโรชา

พร้อมเอ่ยด้วยเสียงเข้มหนัก

"ปล่อย ...พะ ... ยา ...ยาม... ซะ... สะ ... โร ... ชา"

"จะ เจ็บๆๆๆ ..... ปะ ปล่อยแล้วๆ..."

สโรชาเอ่ยเสียงสั่นๆ ค่อยๆปล่อยมือผมออก

ถึงจะน่ากลัว

แต่ขอบใจมากมายด์ .....

เอาหละ

ผมหยิบโทรศัพท์มาได้แล้วมองเวลาไปพลางพูดทันที

".....มีอะไร โทรมา ตั้งแต่ตีห้า .... ฉี่รดที่นอนเหรอ"

"อืม ... นิดหน่อย ...."

".... หา...... เอาจริงดิ"

"... ฮ่าๆๆ ... ชั้นพูดเล่น ... พอดีฝันถึงเรื่องในอดีต แล้วไม่รู้เป็นไร อยากโทรหานาย"

M10TH เอ่ยเสียงนิ่งๆปกติ

สามสาวข้างๆผมดันตัวขึ้นมานั่งทันทีที่ เด็กสาวพูดแบบนั้น

....

เหอ.... แล้วจะดันตัวขึ้นมานั่งทำไมนั่น

"อ่อ .... เหรอ ... ทำไมกันหละ .."

ผมถามย้อนกลับไป

"พอดี นึกถึงหน้าเพื่อน .... ได้คนหนึ่งหน่ะ .... "

เธอตอบผมกลับมา

"แล้ว? .... นิสัยเหมือนชั้น?"

ผมถามย้อนกลับไป

"เปล่า ... นิสัยคนละเรื่องเลย"

พรูดดด

แล้วหล่อนจะนึกถึงหน้าเพื่อนตอนคุยกับชั้นได้ไงฟระ

หน้าตรูแก่เหมือนเพื่อนหรือไง

ไม่สิ ... หน้าตรูไม่ได้หวานอะไร แถมไม่ใช่ผู้หญิงด้วย

"แล้วจะไปนึกถึงหน้าเพื่อนได้ไงเล่า !! "

ผมโวยกลับ

ในขณะที่ สามสาวนั้นขยับตัวไปนั่งก่อการร้ายเล็กๆ แถวมุมเตียงขึ้น

ผมก็ค่อยๆเขยิบมามุมเตียงอีกฝั่ง รอฝั่งนั้นตอบ

"....ฮ่ะๆ ... พอดี นายหน้าคล้ายๆ เพื่อนชั้นหน่ะ .... แล้วก็มีประวัติ ที่ใกล้เคียงกับคนที่หน้าเหมือนเพื่อนชั้นอีก ... ก็เลย ... เผลอ"

เด็กสาวตอบกลับมา

"ใครหละ คนใกล้เคียง....."

ผมถามกลับไป

".... แม่นายหน่ะ ....."

เธอตอบด้วยเสียงสั้นๆ

หา... เคยเจอหน้าแม่เราด้วยเรอะ

แล้วไหงเรื่องแม่มันประดังประเดกันเข้ามาในเวลาใกล้ๆกันด้วย

เรื่องที่.... เราไม่ได้บอกเธอ

แต่ก็นะ ...

"...เห้ยๆ .. รู้จักแม่ด้วยเหรอ ...."

".....ก็ต้องรู้จักแหละนะ .... แต่เธอไม่ได้รู้จักชั้น ..... เอาเป็นว่า ชั้นเคยเจอกับเธอที่โรงพยาบาล.... แล้วขอเด็กสองคนจากเธอมาเลี้ยง .... แต่จำไม่ได้ว่าขอใครมา .... ความจำมันบิดๆเบี้ยวๆเพี้ยนๆ...."

M10TH ตอบกลับมา ......

ความจำบิดๆเบี้ยวๆเรอะ .... เหอๆ

คงไม่ใช่หล่อน จริงๆข้างในมีใครอาศัยอยู่ในตัวหรอกนะ

เลยความจำเพี้ยน

เอาเถอะ คิดไปแบบนั้นก็เหมือนแก้ตัว

ขนาดผมตอนอยู่ในร่างปิงปิงยังความจำบิดๆเบี้ยวๆเลย....

ว่ากันไม่ได้

กลับเข้าเรื่องเลยดีกว่า

"ออ .... อย่างนั้นเองเหรอ ... ลูกจะหน้าตาเหมือนแม่ก็ไม่แปลกหละนะ ...."

ผมเอ่ยรับทราบ

อืมก็จริง

ถ้าหน้าแม่เหมือนเพื่อน ... แล้วลูกหน้าตาคล้ายเพื่อน

เออ .... ไม่แปลก

แล้ว .... มันยังไงหละนั่น?

".... ว่าแต่ แล้วมันยังไงหละ โทรมาแค่นี้เหรอ .... อยากให้ร้องเพลงกล่อมเด็กให้ฟัง? หรือเล่าเรื่องแม่ให้ฟัง?"

ผมถามย้อนกลับไปด้วยเสียงขำๆ

"เปล่า ชั้นนี่แหละ อยากจะเล่า ....."

เด็กสาวเอ่ยกลับมา

"เปิดลำโพงอยู่หรือป่าว ...."

"อืม .... เปิด ทำไมเหรอ ...."

ผมตอบกลับไปทันที

".... ป่าว .... คิดว่าคนอื่นฟังจะเป็นอะไรไหม ... แต่คิดว่าไม่น่าเป็นอะไร เพราะยัยพวกนั้น ก็เป็น .... อืมอย่างที่รู้กันแหละ ..... เอาเป็นว่า .... ชั้นขอถามนายก่อนแล้วกัน ค่อยเล่า"

เธอเอ่ยอธิบาย

"อ่าฮะ ...ว่าแต่ ... เล่นโทรมากลางดึกแบบนี้ ... แล้วจะให้ทั้งฟังทั้งถามดื้อๆอีกมันก็นะ ...."

ผมตอบออกไปอย่างกวนๆ

"..... เดี๋ยวเจอหน้ากันจะเลี้ยงข้าว ... ตกลงนะ ...."

เธอตอบผมกลับมา

"อะ .... อืมๆ ล้อเล่นเฉยๆ ถามมาเถอะ"

"พยายาม ....เดี๋ยวพวกเราไปออกกำลังกายตอนเช้า กับเตรียมของกินกันก่อนนะ...."

มายด์บอกผม

"...เอ่อ ... อืม"

ผมพยักหน้าตอบรับ

มายด์พยักหน้ากลับ แล้ว ลาก 2 สาวข้างๆไปด้วยกัน

หน้าตาพวกเธอเหมือนไม่อยากไปกับมายด์เลย ....

มายด์นี่ .... พอกลายเป็นผู้นำแล้ว

เผด็จการและน่ากลัวแฮะ... แต่เอาเถอะ

โอเค ...

ยัยสามสาวพวกนั้นลุกกันแล้ว

"นายคิดว่า.... แม่ของนายมีลักษณะอะไรพิเศษ .... บ้างมั้ย"

หา .. สรุปก็วกเข้าเรื่องแม่สินะ

".... มีอะไรพิเศษเหรอ ...... อืม"

ผมพยายามคิด

คิดไม่ออกแฮะ ......

"จำไม่ได้แฮะ ...."

"แถวๆ หน้าอก.... ไม่มีรอยแผล หรืออะไรเลยเหรอ?"

เด็กสาวถามกลับมาต่อ

"..... หา..... แถวหน้าอกเหรอ ....."

เออแฮะ ...... มีหรือว่าไม่มีฟระ.... จำไม่ได้

แต่มันก็คุ้นๆ เหมือนเคยสงสัยเรื่องนี้เหมือนกัน

"อืม ... คิดว่าเหมือนจะมี แต่จำไม่ได้.... "

"เห้อ .... โอเค ... ช่างมันเหอะ .... จะเล่าละกันนะ .... จริงๆก็คือ .... ชั้นจำอดีตของตนเอง ก่อนที่จะอายุ ห้าขวบไม่ได้เลย .... รู้แต่ว่าตนเองอายุ ห้าขวบ ... ชื่ออะไร นามสกุลอะไรก็จำไม่ได้ ชั้นรู้สึกตัวอีกที ก็ไปโผล่แถวๆทะเลแห่งหนึ่ง ..... ชั้นจำได้แม่นเลย ... ว่าชั้นไม่ร้องไห้สักแอะ รู้แค่ว่า เจ็บไปหมดทั้งตัวและแขน .. มีเลือดออก แต่ก็เดิน ... เดิน เดิน ... แล้วก็เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะมีคนมาพบเข้า ..เขาพูดภาษาที่ชั้นฟังไม่รู้จัก ... แต่จริงๆเป็นภาษาของประเทศเราเองนะ ... แค่ตอนนั้นชั้นคิดว่าชั้นไม่รู้จักภาษานั้นหน่ะ.... พอชั้นพยายามจะพูดกลับ .... ชั้นก็สลบไปก่อน"

เธออธิบายยาวนิดๆ ด้วยเสียงปกติ แต่มีตะกุกตะกักบ้าง

"อ่า..... อืม..."

มันทำให้ผมนั่งนิ่งสักพัก

บอกตรงๆ .... ผมเกลียดความทรงจำของมนุษย์

ในตอนนี้ผมบอกได้เต็มปากเลยหละ .....

มันเปราะบางและทำร้ายจิตใจกันมานักต่อนัก

ใครที่บอก... ว่า ความทรงจำคือสิ่งที่แสนสำคัญและมีแค่

....... แต่พอมันทำหายไปง่ายๆ

ก็รู้สึกว่ามันเจ็บปวด และน่าเสียดายจริงๆ

แล้วไอ้พวกที่บอก ... ความทรงจำที่เจ็บปวด

อย่างน้อยๆได้รู้สึกว่าเจ็บเพราะเคยจดจำ

ดีกว่าเกิดมาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีความรู้สึกแบบนั้นอยู่

บอกตรงๆเลยว่า .... ผมไม่เห็นด้วยกับคำพูดแบบนั้นจริงๆ

-----------------------------------------------

End Chapter 62-1 บอกตรงๆ .... ผมเกลียดความทรงจำของมนุษย์