เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #101 : Chapter 61-1 รอคอย... รอคอย.... รอคอย.... มันไม่ช่วยอะไรหรอก

Chapter 61-1 รอคอย... รอคอย.... รอคอย.... มันไม่ช่วยอะไรหรอก

-------------------------------------------------------

--------------------------------------------

-----------------------------

---------------

ซ่า ....... ซ่า ....... ซ่า~~

เสียง ... ของอะไรสักอย่าง

คลื่น ที่ซัดสาด

ชั้น ..... ได้ลืมตาขึ้นมา บนผืนทราย ที่ถูกคลื่นน้ำซัดสาด

เจ็บ ... เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย ..... แขนของชั้น ......

แขนของชั้นโดนบาดนี่ .... เจ็บ .... แต่ไม่เป็นไร

แค่แขน ..... บาดเจ็บเท่านั้นเอง

แซ่ก ..... แซ่ก ..... แซ่ก .....

ชั้นค่อยๆ เดินเหยียบผืนทราย ไปตามลำพัง

.....

ชั้นเป็นใคร ..... ชั้น ..... อืม ... จำไม่ได้เลย

รู้แต่ ชั้น ..... อายุ ห้าขวบ ..... ชั้นควรจะต้องร้องไหม

...........

ไม่จำเป็นต้องร้อง

เพราะจำไม่ได้ ... ว่าจะร้องไปทำไม

ร้องไปแล้วจะได้อะไร ..... ชั้น..... เป็นใครกันนะ

.......

"หนู!! ยัยหนู!!! ไม่เป็นอะไรนะ!!!!"

เสียง ... งั้นเหรอ ..... เสียงของใครกันนะ....

ฟังไม่ออกเลย ..... เขาพูด ภาษาอะไร....

จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ........

".... อะ ..... อะ ....."

นั่นคือเสียงสุดท้าย ที่เราได้พูดออกไป ... ในตอนนั้น

--------------------------------------------

-----------------------------

---------------

.................................

"เด็กจากหมู่บ้านนั้น .... เป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมจริงๆนะ ...."

"....เด็กจากหมู่บ้านบนเกาะ หกคนที่โดนสัตว์ประหลาดทำลายจนราบ...."

"เรียกได้ว่า เด็กเหล่านี้เป็นอัจฉริยะ ในหมู่อัจฉริยะเลยหละ .... งบประมาณของหน่วยเราก็จะมากขึ้นด้วย!"

"นี่ขนาดเด็กพวกนั้นเพิ่งจะโดนฉีดสารตอนอายุ เก้า ขวบกัน ใช้เวลาแค่สามปีหลังจากนั้น ยังแข็งแกร่งขนาดนี้เลย"

"เราควรจะส่งเด็กหกคนนั่น ให้อยู่กลุ่มเดียวกัน"

"ว่าแต่ ... เราจะส่งพวกเธอไปงานเสี่ยงแต่แรก?"

"ถ้าไม่ส่งไป .... ฝั่งนั้นก็คงจะไม่ยอมรับแน่ๆ"

.....................................

แซ่กๆๆๆๆ แซ่ก!

เสียงของการวิ่งเหยียบผืนหญ้า ภายในป่าแห่งหนึ่งดังขึ้น

ชั้น ... และเพื่อนๆ อีก 5 คน เป็นผู้ทำให้เกิดเสียงนั้นเอง

ซึก!! ฟู่!!!!!

อะไรบางดังปะทุขึ้นมาจากในดิน

".... มันออกมาแล้ว......!!!"

เพื่อนในชุดฮู๊ดดำถือหอกยาวที่นำหน้าชั้นอยู่เอ่ยดังขึ้น

เธอชื่อ เมี้ยน .... หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของเรา

"แค่มันตัวเดียวไม่ใช่คู่มือของเราหรอกน่า..."

ฟ้อนเพื่อนของชั้นเอ่ยอีก ก่อนจะยกหอกขึ้นมา แล้วพุ่งเข้าหาสิ่งที่โผล่ออกมา

มันคือ ..... ตะขาบ..... ที่ตัวใหญ่เสียยิ่งกว่าอะไร

มันใหญ่มาก .... ชั้นแทบพูดไม่ออกว่ามันใหญ่ขนาดไหน

แต่ ....

ฉัวะ!!!

หอกนั้นปาดคอมันออกอย่างง่ายดาย....

ใช่เลยหละ .... พวกเพื่อนของชั้นเก่งมาก

มันกรีดร้องเสียงดัง

แต่ชั้นจำเสียงร้องของมันไม่ได้

รู้แต่ว่ามันพ่นสารอะไรบางอย่างทะลักออกมามากมาย

น้ำกรด ... อะ ไม่นะ! มันเข้ามาแล้ว

ชั้นหลับตา ด้วยความตกใจ

ซ่า!!!

"มัวทำอะไรอยู่หน่ะ ชมพู!!! ยืนนิ่งอยู่ได้!!!"

วารีตะโกนเรียกชั้นที่มัวแต่ยืนหลับตา

เธอใช้พลังผู้ฝ่าฝืนสภาพ พร้อมกับโล่ .... ขนาดใหญ่พอๆกับตัวเธอ

เพื่อปกป้องชั้นเอาไว้

".... ชั้นช่วยเธอไม่ได้ตลอดนะรีบตามมาเร็วๆเข้า!"

"อะ อื้อ! ขอโทษ"

ชั้นตอบรับแล้ว หยิบขวานของตนเองขึ้นมาวิงตามวารีไป

แต่ก็.... ทำได้แค่วิ่งตาม

"ลุยเลย!"

สกาวเอ่ยกู่ร้อง แล้วบุกโจมตีเจ้าปีศาจต่อเนื่องด้วยดาบยาวของเธอ

ร่างกายของเธอพลิ้วเป็นอย่างมาก

"มันก็แค่ตะขาบ ที่เผอิญตัวใหญ่เท่านั้นแหละ!!!!!!!"

นฤมลเอ่ยเสียงดังลั่น แล้วฟาดฟันมันด้วยง้าวอันใหญ่และหนักอึ้ง

แต่เธอกลับยกมันได้อย่างสบาย

มันกรีดร้องพ่นสารต่างๆ ออกมามากมาย

ใช่เลย ภาพของเจ้าปีศาจในที่ กรีดร้องโหยหวนแล้วล้มลงแน่นิ่งไป

แต่สารพิษเหล่านั้นก็ไม่ได้โดนพวกเราแม้แต่น้อย

.....

ทุกๆคนเก่งมากๆยกเว้นชั้น ....

ชั้นมันกระจอกที่สุด.......

"...... ขอโทษนะ .... อึก ... ทุกคน ... ชั้นเป็น ... ตัวถ่วงอีกแล้ว ฮึก..."

ใช่เลย ชั้นร้องไห้เสียงสะอื้นหลังจากปราบมัน

ชั้นไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากวิ่งตามพวกเธอ

"จะบ้าเหรอไงหน่ะ ชมพู .... เรื่องแค่นี้เอง ....."

เมี้ยนเอ่ยเสียงหวาน

ใบหน้าของเธอดูมีไมตรีมาก

"นั่นสิ ... กังวลไปไม่ช่วยอะไรหรอก"

ฟ้อนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"อย่าคิดมากเลยนะ"

นฤมลเอ่ยแล้วเดินเข้ามาตบไหล่ชั้น ....

"นั่นสิ .... อย่าร้องนะอย่าร้อง"

สกาวเข้ามาปาดน้ำตาภายใต้ฮู๊ดของชั้น

"อื้อ ... ทุกคน .... ขอบคุณนะ... "

ชั้นตอบด้วยรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมา

"...กระจอกก็คือกระจอก .... มันไม่ได้มีค่าไปมากกว่านั้น ..."

เสียงนั้นเล่นทำเอาทุกคนในกลุ่มต้องหันไปมอง

วารี ... เป็นคนพูดคำนั้นออกมา

"วารีเธอพูดอะไรทำร้ายจิตใจชมพูอีกแล้วนะ"

สกาวโวยกลับไปที่วารี

"ชมพู ชั้นบอกไว้เลยนะ! ถ้าหล่อนยังจะทำตัวเป็นตัวถ่วงแบบนี้หน่ะ เลิกมีชีวิตซะ!!"

วารีโวยใส่ชั้นต่อ

"นี่ ... วารี!!! "

ฟ้อนขึ้นเสียงกับวารี

"พวกหล่อนนั่นแหละ ที่จะเป็นคนทำให้ยัยชมพูไม่พัฒนา ไอ้คำพูดปลอบประโลม แต่กินไม่ได้หน่ะ ไม่จำเป็นหรอก!!! ชมพู จำใส่กะโหลกนิ่มๆของหล่อนเอาไว้ด้วยนะ!!! ถ้าไม่คิดจะพัฒนาตนเอง ก็อย่าสะเออะเรียกร้อง หรือมีชีวิตเลย! ตายๆไปซะ"

.......

คำพูดของเธอทำให้ชั้นเสียใจมากเลยหละ ...

ทุกๆคนยกเว้นวารี ต้องเข้ามาปลอบชั้นกันอยู่พักใหญ่

วารีเดินหนีพวกเรากลับไปก่อน โดยไม่สนใจใยดีชั้นเลย

ทิ้งเพียงคำพูด ... ที่โหดร้ายและเจ็บปวดไว้ให้ชั้น

แต่กลับ ... แฝงไปด้วยความหมาย

ชั้นเข้าใจคำพูดของเธอ

แต่ชั้น ... ไม่อาจจะพยายามยอมรับมัน เท่านั้นเอง

........................................

"เด็กพวกนี้เก่งจริงๆ ... เราควรจะส่งให้พวกเธอ ได้รับหมายเลขได้แล้วนะ"

"ทางเบื้องบนยังไม่ยอมรับ พวกเขาต้องการอีกงานหนึ่ง"

"อืม ..... "

..............................................

พวกเราโดนส่งไปภารกิจเสี่ยงตายอีกครั้ง

เพื่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาดยักษ์อีกตนหนึ่ง

ยังไง ชั้นก็บอกได้เลย ว่าหน้าตามันก็คือแมลงป่อง

ที่เผอิญตัวของมันใหญ่เสียยิ่งกว่าแมลงป่องทั่วๆไปเท่านั้น

สองหอกบุกฝ่าฟัน ดาบโจมตีโรมรันเข้าใส่

ง้าวทะลวงปาดฟัน โล่รับปกป้องกันอย่างแข็งแกร่ง

 ... แต่ผู้ถือขวานขนาดยักษ์ที่เชื่องช้า ....

ทำได้แค่เป็นตัวถ่วง

ใช่แล้วหละ .... ห้าคนนั้นเก่งมาก

ชั้นมองพวกเขาที่บุกเข้าโจมตี สัตว์ประหลาดตนนั้น

อย่างสง่า รุนแรง และสมบูรณ์แบบ

ทั้งๆที่ไม่เคยจะซ้อมกันมาก่อน

ชั้นเสียเองนี่แหละ .... ที่ไม่สามารถจับจังหวะหรือท่วงท่าได้เลย

จนกระทั่งจบงานนั้นอีกครั้ง

.....

"ขอโทษนะทุกคน ... ทำได้แค่วิ่งเข้าหา ....."

"หุบปาก ชมพู! ใช้สมองโง่ๆของเธอคิดซะ .... พลังหน่ะ .... มันไม่ได้ได้มาจากพรสวรรค์ .... ถ้าหล่อนยังจะทำตัวงี่เง่า หวังแต่พรสวรรค์จะทำให้ชีวิตหล่อนก้าวหน้าหละก็ ....."

"พอแล้ววารี!!! จะเอาอะไรกับชมพูมันนักหนา"

นฤมลโวยออกมา ขัดคำพูดของวารีบ้าง

"ใช่ .... ชมพูมันก็พยายามเต้มที่ของมันแล้ว!!!"

ฟ้อนเอ่ยว่าช่วยชั้นต่อ

แต่วารีไม่สนใจ แล้วมองมาที่ชั้น

"ถ้าเธอไม่คิดจะพยายาม .... ก็อย่าหวังว่าชีวิตเธอมันจะมีค่าเลย .... คนที่พยายามทำ ...แม้จะไม่รู้ว่าพยายามไปแล้วจะสำเร็จหรือไม่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้พยายาม ถึงจะเป็นผู้ที่เหมาะ แก่คำปลอบประโลม .... ไอ้คนที่ไร้ความพยายาม อย่างเธอหน่ะ ... รอคอยแต่โอกาส รอคอยแต่บุญวาสนา รอคอยแต่คำปลอบประโลมจอมปลอม มันไม่ช่วยอะไรหรอก!!!"

เธอด่าด้วยคำพูดที่รุนแรง .... เหมือนสมัยที่ก่อนพวกเรามาที่นี่

เธอถูกพ่อและแม่ของเธอด่าทุกๆวัน

..... อดีตที่โดนแบบนั้น ทำให้เธอพูดกับเราแบบนี้หรือไงนะ

และแน่นอน มีคนจะขัดเธอตอนเธอพูด

แต่เธอเอ่ยเสียงดังไม่ฟังใครทั้งนั้น

.....

พยายาม งั้นเหรอ .... ชั้นยังพยายามไม่พอหรือไงนะ ....

"ฮื้ออ!!"

ชั้นร้องไห้อย่างอดไม่ได้ ...

กับคำด่านั้น .... คำด่า ..ที่ไม่ได้ช่วยอะไรในด้านความรู้สึกเลย....

นั่นสิ .... ทุกๆคนก็มีพ่อแม่กันหมดนี่นา

ยกเว้นชั้น ...

ไม่สิ ... ตอนนี้ทุกๆคนก็ไม่มีพ่อแม่เหมือนกับชั้นแล้ว

ชั้นหาข้ออ้างอะไรไม่ได้แล้ว.....

"ชมพู!! ไม่ร้องนะ ... ไม่ร้อง!!"

เพื่อนอีก สี่คน เข้ามาปลอบประโลมชั้น เพื่อไม่ให้ชั้นเสียใจ

แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ...... ที่จะร้อง

แต่แน่นอนว่า คำด่านั้น ..... ช่วยในด้านอื่น... ... ด้านที่ชั้น ยังไม่อาจจะไปถึงมันได้

ในเวลานี้ .....

อืม

พยายาม ... พยายาม .... ชั้นจะต้อง ... พยายาม

..............................................

"สุดยอดจริงๆ ... แม้แต่สัตว์ประหลาดที่ต้องใช้คนรุมโจมตีกว่า ร้อยๆคน ยังสยบได้ในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง"

"ใช่ .... เตรียมเสนอ ... หมายเลขให้พวกเธอเถอะ"

"หมายเลข ..... ที่จะกำหนดความเป็นไปของพวกเธอ"

"แต่ มันมีเด็กที่เกาะกลุ่มพวกนั้นกินอยู่ คนนึงนี่ ...."

"หมายถึง ชมพูหน่ะเหรอ?"

"ช่วยไม่ได้นี่ ยังไงก็ตั้งเป็นกลุ่มพิเศษอยู่แล้ว คงต้องให้เข้ารับหมายเลขหมด"

"ยังไงเครื่องก็จะตัดสินเองนั่นแหละ ว่าจะได้หมายเลขอะไร"

".... ถ้าได้หมายเลขต่ำกว่าเพื่อน ก็คงต้องดูกันเอาเองแล้วหละ ... ว่าเพื่อนๆของเธอ ... จะยังทำงานร่วมกับเธออีกไหม"

End Chapter 61-1 รอคอยแต่โอกาส รอคอยแต่บุญวาสนา รอคอยแต่คำปลอบประโลมจอมปลอม มันไม่ช่วยอะไรหรอก