คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chap.8 อย่างละ ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์
Chap.8 อย่างละ ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์
..................................................................
..................................................................
ตอนนี้ ผมนั่งทานอาหารอยู่กับ ก้าวเดิน คุณแม่ .... และแน่นอน คุณแวมไพร์หมา .... ที่ชื่อฝ้าย
ผู้หญิงที่ไม่รู้จักหน้าค่าตากันมาก่อน แต่มาสนิทด้วย ด้วยความที่ว่า เมื่อคืนจะมาฆ่าผม
.......
อ่า..... ใช่ๆ ... มันก็ต้องแบบนี้แหละ อารมณ์ของพระเอกสินะ .....
ช่วยสาวงามเอาไว้ สาวงามเลยหลงรัก ....
แต่ความจริงไม่ใช่แบบนั้นหรอก ... เธอตั้งใจจะหนีกลับไปแล้ว
แต่คุยกับคุณแม่ถูกคอ ..... มากๆแถมยังเป็นคนเคยติดยานั้นมาคล้ายๆกันอีก
เลยทำให้เกิดความรู้สึก สนิทกันอย่างง่ายดาย
".... ใช่ค่ะ ... ตอนนั้นมันเคลิ้มจริงๆนะคะ .... แต่คิดไม่ถึงเลย ... ว่าจะหลุดออกมาข้างนอกเอง .... ดีที่ยังจำได้ ว่าล็อคบ้านไปแล้ว ..... "
คุณแม่ฟังฝ้ายอย่างตั้งใจ พยักหน้า
"อื้อ เข้าใจดีเลยหละ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีมันแย่มากๆเลยนะ ทีหลังถ้ามีเรื่องทุกข์ใจ ไม่สบายใจมาทางนี้ดีกว่า!! พ่อแม่บังคับแบบนั้น ไว้ทำให้ท่านรู้ว่าเธอเจ๋งพอ ค่อยกลับไปก็ไม่เสียหลายนะ!"
......
ใช่เลย ...
นั่นหละ ... เรื่องที่ผม ฟังเธอมาเมื่อคืนต่อ ...
ก็เพราะ ผลคะแนน และผลเวทย์ต่ำ พ่อแม่เลยจะบังคับให้ไปเรียน สายวิทย์แขนงพาณิชย์แผนกบัญชี เพื่อทำงานเป็นพวกพนักงานบัญชี
เธอก็ไม่ยอม .... เลยหนี มาพักตัวคนเดียว คะแนนด้านเวทย์ ผลการตรวจต่างๆ และผลสอบเข้าได้แค่
เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา และเวทยาลัยอื่นๆ ที่ไกลตัวเมืองกว่านี้
และเพราะต้องอยู่ตัวคนเดียว หนีพ่อแม่มาแบบนั้น...
เลยต้องหาเงินเลี้ยงชีพด้วยการทำงานพาร์ทไทม์
น้ำเน่าดีจริงๆ ...
แต่ว่านะ
.....อืม ตรงจุดนี้ ฟังแล้วอายเลยหละ .... ก็พวกเราสองคนดันไม่ได้ทำงานช่วยแม่เลยนี่ .... ไว้หลังจากแข่งขันกีฬาเวทย์จบ แล้วไปฝึกงาน จะเรียนรู้แล้วพยายามทำงานพาร์ทไทม์ด้วยตนเองเพื่อช่วยเหลือแบ่งเบาภาระเงินของแม่แล้วกัน ......
.........
กรึก....
อาหารถูกเอามาวางให้ผมกับก้าวเดินก่อน
แน่หละ เราสั่ง ไส้กรอกรมควันกันไป เลยทำไว... .... ชิ้นใหญ่น่าทานได้ใจจริงๆ
".... โอ้ว .... น่ากินสุดๆ ... ผมจัดก่อนเลยละกันนะ ไม่รอหละ"
ผมเอ่ยบอกแม่ แล้วหั่นทันที
"... ผมก็ขอก่อนเลยแล้วกันนะ"
ก้าวเดินเอ่ยเสริม
"อื้ม ตามสบายเลยทั้งสองคน .... "
แม่ผมบอก แล้วหันไปคุยกันต่อ
อ่า .... โอเค
ผมหันไส้กรอก สีคล้ายผิวหนังคนออก ช้าๆ กรึก ....
น้ำที่ชุ่มอยู่ข้างในของไส้กรอก ค่อยๆ แตก ออกมา .... คราบมันที่ไหลเยิ้มนั้นเล่นเอาน้ำลายสอไม่น้อย
พร้อมกับ กลิ่นหอม ... อบอวล ของมัน
แล้วผมก็จิ้ม เข้าปาก ....
อืม ... รสชาติมัน.... อร่อยสุดยอดไปเลย ....
"อะไรฟร่ะ ฝ่าฟัน ... ไส้กรอก น้ำมันแตกคาปากเลยอะ"
ก้าวเดินเอ่ยบอกผม
"แน่นอนเฟ้ย ... ที่ชอบเพราะมันฉ่ำน้ำซอสที่เขาหมักไส้กรอกไว้ จนมันน้ำแตกนี่หละ .... จะเรียกว่าไส้กรอกน้ำแตกก็ได้หละนะ ...."
ผมอธิบายให้ก้าวเดินฟัง ก่อนจะรู้สึกขนลุก ....
"................"
เออ ฝ้ายมันจะมองอะไรตรูบ่อยนักว้า ....
รู้สึกได้ถึงรังสีเลย
".... ไม่ลามกไปหน่อยเหรอ ห้ามพูดเรื่องลามกนะ!! ไส้กรอกน้ำแตกเนี่ย เรียก ไส้กรอกฉ่ำน้ำซอสสิ!"
แม่ผมดุผม แทน
โอเค ... ผมผิด
"ครับๆ"
"..... ยินดีด้วยนะ ฝ่าฟัน โดนแม่ดุแบบเบาๆอีกแล้ว"
ก้าวเดินแสดงความยินดีให้ ... ขอบใจน้องรัก
.......
ระหว่างที่ผมทานไส้กรอกไป อาหารอื่นๆ ก็ถูกเอามาวางไว้ให้
ทำให้ฝั่งนั้นได้เริ่มทานกันบ้าง
แต่ก็ไม่หยุดที่จะคุย
".... ไปติดเอาแบบ โดนเพื่อนชวนง่ายๆเลยเหรอ"
"... ค่ะ ... ไม่คิดเหมือนกัน ว่าจะเข้าไปติดง่ายๆแบบนั้น ... ตอนนั้น มันเครียดจริงๆนะคะ .... "
..............
ใช่ ยิ่งกว่าเรื่องข้างต้นพวกนั้นแล้ว
แล้ว เธอยังค่อนข้างจะเครียด กับทั้งการเรียนที่แย่ลง งานที่ทำไม่พอจ่ายค่าห้อง และผลการเรียนวิชาเวทย์ธาตุ ที่ออกมาต่ำตั้งแต่เทอมแรก จนไม่สามารถจะเอาใบไปยื่นเพื่อขอเรียนต่อมหาเวทยาลัยดีๆได้แบบแน่ๆ ........ แล้วในระหว่างที่เธอกำลังเครียด .... เพื่อนหญิงที่ทำงานพาร์ทไทม์ด้วยกัน ก็แนะนำ *บ่องจู๊* .....ที่มีรูปร่างใสๆกลมๆคล้ายลูกอมตรา หอน ให้ลอง .... ......................
อ่า .... ใช่ ตอนแรกผมนึกว่าฟังผิด ..... ไอ้ ยาเสพติดสารเวทย์เจือปนชนิดนี้ มันชื่อ บ่องจู๊ จริงๆ ....
ฟังแล้วรู้สึกปวดตับ .....
วิธีใช้ ก็แค่ใช้ประจุเวทย์ในกาย เร่งปฏิกิริยาใส่เข้าไปในตัวยาคล้ายกับการใช้อาวุธหรือเครื่องป้องกันเวทย์ .... แล้วมันจะเริ่มระเหย ... ให้รีบทานเข้าไปตอนนั้น ผลของมันก็จะทำให้หายเครียด มีความสุข รู้สึกสบาย เหมือนร่างกายและประจุเวทย์ประสานเป็นหนึ่ง ราวลอยสู่สรวงสวรรค์ชั้นที่เจ็ดสิบเอ็ด ..... ถ้าตอนนั้น คิดจะทำอะไรอยู่ ก็จะทำได้ดีขึ้น ทำได้มากขึ้น แล้วหลังจากนั้น เรื่องที่เคยทำ ถ้าเป็นเรื่องที่ตั้งใจจะทำในตอนแรก จะจำได้ แต่นอกจากนั้นจะจำอะไรไม่ได้เลย .....
ซึ่งเธอก็ใช้มันมาตลอด ระหว่างอยู่คนเดียวเงียบๆ.....
อืม .... นั่นแหละ ... แต่จากนั้นหละคือประเด็น
เพราะเมื่อวาน เครียด จากการสอบ ... ไปซื้อไก่ที่ตลาด ก็ดันทำเงินหาย ..... ทำงานพิเศษก็เจอลูกค้าจีบใส่ พอจะโวยก็โดนเจ้าของร้านด่า ..... เลยมานั่งเปิดเพลงใน ITube ไป คลายเครียดไป ใช้บ่องจู๊ไป ....
แล้วระหว่างฟังเพลงนั้นจบ ..... ก็มีโฆษณา เข้ามาขั้น ...... มันเป็นโฆษณาอะไรสักอย่าง เกี่ยวกับทำฝันให้เป็นจริง .... ซึ่งเธอก็ดันฝันอยากจะเป็นแวมไพร์พอดี ..... เลยกลายเป็นเรื่องอย่างที่เห็น ....
ไร้สาระสุดๆ .... แต่ .... มันเป็นความจริง
เพราะตอนนั้นเธอเบลอมาก และเล่าซะหมดเปลือก .... ขนาดหลอกให้ตีลังกา หรือเห่ายังหลอกได้หมด
คงไม่ได้โกหกแน่ๆ .....
...............
"ฝ่าฟันๆ เอาน้ำไรป่ะ เด๋วเอาให้"
ก้าวเดินเอ่ยสะกิดความคิดของผม ....
"เออ .... เอาๆ ... ขอน้ำอัดลมสีแดง ผสมเขียว ผสมส้ม แล้วก็ผสมน้ำเปล่า อย่างละ ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์"
ผมบอกก้าวเดินไปอย่างเคย .... มันเป็นปกติที่ผมกิน
"โอเค"
ก้าวเดินตอบแล้วหยิบแก้วน้ำ
แต่คุณฝ้ายตัวดี ก็ขัดผมขึ้นมาทันที ด้วยความตกใจ
"ไม่ท้องเสียเหรอ!"
"ไม่หรอก ... ดื่มน้ำอะไรเข้าไป มันก็กองอยู่ในท้องหมดแหละ .....พวกของแสลง แต่ไม่ได้สกปรกทั้งหลายหน่ะ ถ้าเราเชื่อว่ามันจะท้องเสีย มันก็ท้องเสีย ถ้าเราไม่คิดว่ามันจะท้องเสีย มันก็ไม่ท้องเสีย แค่นั้น มันอยู่ที่ความรู้สึกทั้งหมดเข้าใจป่ะ"
ผมอธิบายออกไปด้วยใบหน้าแห่งลูกผู้ชาย .... มั้ง
".... เหอ ....."
แวมไพร์น้องหมา เอ่ยทำหน้าแหย
"... ฮ่ะๆ เรื่องปกติของฝ่าฟันเขาหละ ทานของผสมๆกัน ... แต่เคยชิมก็อร่อยนา รู้ป่ะ"
คุณแม่ยังเด็กของผมอธิบายให้ฝ้ายฟัง
"... จริงเหรอคะ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆนะคะเนี่ย ....."
ช่วยเชื่อหน่อยเหอะ!! ขอหละ
"ไม่ต้องเชื่อในตัวเองหรอก ..... ถ้ามันเชื่อไม่ได้ ก็เชื่อในตัวชั้นที่ผ่านมันมาแล้วก็แล้วกัน"
นั่นแหละ ..... คำพูดที่ไปลอกการ์ตูนบางเรื่องมาเต็มๆ ... แต่ผมก็ชอบมันนะ...
ใช้ได้ดีกับชีวิตที่กำลังมุ่งไปข้างหน้า ... ต้างการให้ใครสักคนมาเชื่อมั่นในตัวเรา
ฝ้ายนิ่งไป 3 วินาที .... มึนงงกับคำพูดผมน่าดูหละสิ ...
".... ฝันไปเหอะ!! ใครจะเชื่อนาย!"
"อ่า ... ไม่เชื่อก็ตามใจ พลาดของดีในชีวิตไป จะเสียดายนะ"
ผมเอ่ยบอก
"เอ้านี่ ฝ่าฟัน...."
ก้าวเดินกลับมาพอดี .... น้ำมันออกเป็นสีม่วงคล้ำ น่ากลัวเล็กน้อย
"อี๋"
".... อย่าทำเสียงงั้นได้ไหมฝ้าย .... "
ผมเอ่ยบอก
"ฮะๆๆ ...."
คุณแม่ดูมีความสุขมาก .... ท่านคงอยากจะได้ลูกสาวแหละนะ .... ถูกตัวเองจะมีสภาพเหมือนลูกสาวก็เถอะ....
...................................................
........................
9.32 น.
โอเค หลังจากอิ่มเอมกับอาหาร และโชว์เล็กๆน้อยๆภายในร้านพวกเราก็ออกมาจากร้าน
สรุปยอดเงินที่เสียไป ก็ 599 บาท
สำหรับ 4 คน ..... เพราะมีบัตรฟรี 1 ชั่วโมงครึ่ง 3 ใบ
.....
อะ ... นั่นไง ลืมโทรถามอาจารย์ธิดาจริงๆด้วยแฮะ ...... อืม ... ไว้กลับบ้านค่อยโทรถามแล้วกัน ....
ว่าโรงซ้อมเปิดไหม ... จะได้นัดหนิง กับตุ้มติ้มไปกันตอนบ่ายเลย ....
..........
ความคิดของผมชั่วแวบหนึ่งก็คิดนะ ... ว่าฆาตกรที่มาฆ่าคนได้ถึงเวทยาลัย แล้วออกไปโดยไม่มีคนสงสัยเนี่ย .... ถ้าไม่ใช่คนในเวทยาลัยเอง ..... ก็ต้องเป็น .....
"ไง .... ฝ่าฟัน ..... ก้าวเดิน ......"
อยู่ๆระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยและเดินเตรียมที่จะแยกย้ายกลับบ้านนั่นเอง
ก็มี หญิงสาว ผมดำยาว หน้าหมวย สูง 158 เซน มาหยุดยืนเบื้องหน้าผม .....
ผมรู้จักเธอ
เธอคือ หนิง ... มายืนทำอะไรที่นี่หละ..... ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วย
"... อ้าว ......ไงหนิง ถ่อมาถึงที่นี่ .... มีธุระอะไรเหรอ .... "
ผมเอ่ยถามกลับไป
"หวัดดีหนิง .... มาทำไรแถวนี้เหรอ ...."
"ว้าวววว หรือว่าจะเป็นความรัก"
คุณแม่ผมเอามือจับแก้มส่ายก้นไปมา ท่าทางจะหลงอยู่ในจินตนาการ
ไม่ใช่แล้วครับแม่ ....
".... มาซ้อมเวทย์กันเถอะ ..... ก้าวเดิน..... "
เธอเอ่ยบอกก้าวเดิน .... แล้วค่อยๆ เดินเข้าหาพวกเราช้าๆ ... ช้าๆ
"บ่องจู๊?"
ฝ้ายเอ่ยขึ้นมาทันที ที่เห็น
ไม่ดีแล้วสิ .... ดวงตาของเธอ .... เป็นสีแดงเรื่อๆนั่น ....
"บ่องจู๊เหรอ ?"
ผมเอ่ยตามฝ้ายออกไปทันที แล้วเริ่มเตรียมตัว
เธอยิ้มเคลิ้มๆ
"..... มาซ้อมเวทย์กันเถอะ!!! ฝ่าฟัน!!!!!!!"
แล้วตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ไม่ใช่แล้วเห้ย!!
"แม่ รีบหนีไปเร็ว ฝ้ายด้วย!! พาแม่ชั้นหนีไปที!!! ยัยนี่ชั้นจัดการเอง"
"เข้าใจแล้ว .... คุณน้าคะ หนีเร็ว"
ฝ้ายตอบรับแล้วกุมมือแม่ผมไปทันที
"เอ๋ทั้งสองคน มันเกิดอะไรขึ้นหนะ ... หวา!!!"
"อะ เห้ย .. ไม่แจ้งตำรวจเหรอ ฝ่าฟัน"
ก้าวเดินถามผม มองท่าทางของหนิง ที่กำลังคลั่งอย่างที่สุด
"..... แจ้งยัยนี่ ก็โดนจับติดคุกหัวโตหน่ะสิ..... วิ่งล่อยัยนี่ไปจุดที่ไม่มีคนเร็วเข้า!!"
ผมรีบตะโกนบอก.....
"เห้ยหนิง!! ... ชั้นจะซ้อมกับเธอแน่ แต่ช่วยตามไปตรงที่ๆ ........"
เปรี้ยงงงงง!!!
ยังไม่ทันพูดจบ ......
สายฟ้าจากร่างกายเธอ ก็..... ฟาดเข้าใส่ตัวผมทันที
บรึ้ม!!!!!
ก่อนที่จะมีระเบิดอะไรสักอย่างที่พื้นตามมา .......
"ฝะ ฝ่าฟัน!!!"
เสียงนั้นคือ ... เสียงของก้าวเดินที่เรียกผม ...
ในระหว่างที่ผม .... กำลังกระเด็นลอยออกไป
.................................................
End Chap.8 อย่างละ ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์
ความคิดเห็น