คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 2C : เรา ... คือ.......ของเล่นยังไงหละ!
ตอนที่ 2C : เรา ... คือ.......ของเล่นยังไงหละ!
7.00 น. ณ หอพักร้อยล้าน ห้อง 501
ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มีเพียงชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับคนธรรมดาอย่างผมและเด็กสาวแสนสวยน่ารักสุดๆ นั่งประชันหน้ากันอยู่บนเตียง
ผมจ้องหน้าเธอ เธอจ้องหน้าผม ท่าทางของเด็กสาวแสดงความคึกคักตื่นเต้นชัดเจน ราวกับเธอกำลังจะได้ร่วมเล่นเกมโชว์ที่มีเงินรางวัลกว่าหนึ่งร้อยล้านเป็นเดิมพัน
อารมณ์ร่วมเยอะจริงๆนะ เด็กคนนี้
"งั้นพี่จะเริ่มถามหละนะ!" ผมเอ่ยออกไปด้วยเสียงแห่งความลุ้นระทึก มันได้ฟิลลิ่ง ราวกับมีเสียงเพลงของรายการเกมมหาเศรษฐีเปิดคลอมาชัดเจน
"Oh! I'm Ready!." เด็กสาวตอบรับอย่างมุ่งมั่น
"บ้านของน้องโรสอยู่ที่ไหนเอ่ย ?"
"ที่หอพักร้อยล้าน ห้องห้าศูนย์หนึ่ง ยังไงหละ!!" เธอตอบเสียงดังฟังชัด
โอ้ ... เป็นคำตอบที่ยอดเยี่ยม ตอบได้แบบไม่ต้องคิดแบบนี้ แสดงให้เห็นถึงการเตรียมตัวมาอย่างดี
เห้ย เดี๋ยว ชื่อหอกับเลขห้อง มันคุ้นๆอยู่นะ
"นั่นมันห้องชั้นเฟ้ย!!!" ผมโวยกลับทันที
"ตอบครบสิบข้อ เราก็ได้อยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุขที่ห้องนี้แล้ว อยู่ด้วยกัน เป็นครอบครัว เหมือนอยู่ในบ้านเดียวกันไง!"
ไม่ๆๆๆ เธอจินตนาการไปไกลเกินไปแล้ว อยู่ๆ จะให้ชายโสดแบบชั้นมีเด็กสาวที่ไหนมาอยู่ด้วย โดยไม่มีที่มาที่ไปกันเล่า คุกหน่ะ คุกๆๆ เข้าใจไหม!
"เห้อ ..."
"ตอบได้หนึ่งข้อแล้ว?" เธอมองด้วยตาเป็นประกาย
ทำสายตาแบบนั้น ไม่ให้ก็จะงอนอีกสินะ
"ครึ่งแต้ม เพราะ ตอบในสิ่งที่ยังไม่ทันจะเป็นจริง"
"เอ๋~! .." เด็กสาวร้องอย่างผิดหวัง ระหว่างจ้องมองดวงตาของผม
"เดี๋ยวอดได้กินไอติมนะ" ผมทำหน้าดุใส่
"อือ ... ก็ได้" แล้วเธอก็ห่อไหล่ตอบรับอย่างจำยอม
ล่อง่ายแฮะ
"งั้น จะเริ่มถามต่อหละนะ พยายามเข้าหละ!"
"Oh!"
.....
ผมเริ่มถามคำถามไปเรื่อยๆ เพื่อให้เธอตอบ และได้ข้อมูลดังนี้
เธอชื่อ คามิลล่า โรส เกิด 14 กุมภาพันธ์ สูง 131 หนัก 29 อกคัพ E เกิดในประเทศอังกฤษ
ชอบวาดรูป ทำอาหาร เล่นกีฬา ร้องเพลง เรียนหนังสือ ดูการ์ตูน อ่านนิยาย
อาศัยอยู่โบสถ์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ต่างประเทศตั้งแต่เกิดจน 7 ขวบ
ไม่เคยเรียนภาษาของประเทศของผมมาก่อน
จำชื่อพ่อและแม่จริงๆของผมก็ไม่ได้ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้างในช่วงนั้น
แต่...
.....
"ตอนเจ็ดขวบเราเกิดอาการจำขึ้นมาได้หน่ะ ทั้งภาษาของประเทศนี้ ทั้งความรักที่มีต่อเล่นด้วย.. เราก็เลยหาวิธีที่จะมาที่นี่ให้ได้ จนในที่สุดก็มาได้ยังไงหละ" เด็กสาวตัวน้อยยกมือขึ้นประสานกันแนบแก้มส่ายร่างกายไปมาอย่างภาคภูมิใจ
ดึ๋งๆๆ~~~~ ...
มันทำให้สายตาของผม หนีไปจากไอ้จุดที่แทบจะล้นทะลักเสื้อไม่ได้ ... คัพ E เชียวนะ คัพ E!!!
เห้ย! เดี๋ยว กลับมาก่อนตัวผม
"เอ่อ ... งั้นเหรอ" ผมรู้สึกว่าคำตอบข้อเมื่อกี้ของเธอ มันดูเกินความเป็นจริงไปหน่อย
"ไม่ได้เหรอ ? เน่! ... ไม่ได้เหรอ ?" เด็กสาวส่งสายตาสงสัยพร้อมเอียงคอให้ผม
จะไม่ให้ก็กระไรอยู่ ตั้งใจตอบซะขนาดนั้น
"ได้ๆ ... ให้อีกหนึ่งข้อ"
"เย้ เราตอบได้ แปดข้อครึ่งแล้ว อีกสองข้อเอง" เธอยกมือขึ้นอย่างดีใจ
"อืม"
หลังจากได้ข้อมูลหยาบๆมา แล้ว ผมก็มีเรื่องที่ต้องวิเคราะห์ ก่อนจะถามคำถาม ที่เหลือ
ถ้าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่เรื่องแต่ง เธอบอกว่า ตอน 7 ขวบเกิดจำขึ้นมาได้ งั้นก็แปลว่า เธอระลึกชาติได้หน่ะสิ .. ว่าแต่ ไอ้ระลึกชาติได้ว่าเป็นพ่อของเรา นี่มันก็ดูตลกไปหน่อยไหม ... แทบจินตนาการไม่ออกเลยแฮะ ที่พ่อของเราเองจะเกิดใหม่มาเป็นเด็กผู้หญิงโคตรน่ารักเนี่ย นิสัยก็ไม่ใช่พ่อเราสักนิด
แล้วไหนจะเรื่องเด็กผู้หญิงอายุแค่ 9 ขวบ จะเดินทางโดยสารเครื่องบินมาด้วยตัวคนเดียวอีก จะไปหาตังตั้งเยอะแยะมาจากไหน!
ไม่หละ ยังไงผมก็ปักใจเชื่อไม่ลง เรื่องแบบนั้นมีแต่ในนิยายอ่อนๆของนักเขียนทีมโมเอะโมเอะคิ้วเท่านั้นแหละที่จะแต่งออกมาได้ ในเรื่องของภาษา ยังไงก็ต้องรอหลังจากรู้ว่าจริงๆแล้วเธอมาจากไหน ถึงจะตอบคำถามเรื่องของภาษาที่เธอพูดได้ชัดถ้อยชัดคำทั้งต่างชาติและภาษาบ้านเราเอง
เรื่องคำถามต่อไป คงต้องถามคำถามปลายปิด เพราะเด็กคนนี้ ไม่ค่อยตอบในส่วนที่ใกล้เคียงกับความต้องการของเราซะด้วยถ้าเป็นคำถามปลายเปิด
ขอถามคำถามเครียดๆ สำหรับเด็กไปเลยแล้วกัน
"เอาหละน้องโรส คำถามข้อต่อไป พี่ขอถามว่า!"
"ว่า!"
"ถ้าน้องโรสอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจริง น้องโรสเอาเงินจากที่ไหน เดินทางจากต่างประเทศมาได้หละ" ผมถามออกไปแล้วจ้องมองดวงตาของเธอ
โรสไม่มีท่าทางกังวลใดๆ สายตาเธอไม่ได้ส่ายหรือเหลือบหนีเหมือนคนโกหก พร้อมทั้งยิ้มหวานตอบออกมาอย่างภาคภูมิใจ ด้วยเสียงเล็กๆโทนสูงแสนน่ารัก
"เรามีเงินในบัญชีอินเตอร์เน็ตของเรา แต่เราใช้ไม่ได้ เราเลยโอนมาจากบัญชีของเรา มาใส่ในบัญชีของเรายังไงหละ!"
ฟังแล้วเวียนหัวเฟ้ย
"โอนมาจากของโรส มาเป็นของโรสเนี่ยนะ ?" ใครที่ไหน เขาจะโอนเงินจากบัญชีตนเองเพราะใช้เงินไม่ได้ เข้ามายังบัญชีตนเองเพื่อให้ใช้เงินได้กันบ้างเล่า ถ้าไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายหน่ะนะ
"อื้อ! นี่ไงๆ" เธอพยักหน้ารับแล้วหยิบมือถือ ยูโฟนเจ็ด ขึ้นมา กดเลื่อนๆไปยังข้อมูลอะไรบางอย่าง พร้อมทั้งยื่นให้ผมดู
"นี่มัน!" ข้อมูลนั่นทำให้ผมถึงกับอึ้งไปในทันที จนผมต้องร้องเสียงหลงออกมา
เพราะมันคือ ข้อมูลรหัสบัญชีและการเล่นหุ้นของบริษัท PC บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งวงการอาหารและวงการเกมออนไลน์ที่ดังไปทั่วทั้งโลก โดยมีส่วนแบ่งวงการอาหารต่อตลาดโลก ถึง 20% และเกมออนไลน์มากถึง 15% ไม่น่าเชื่อเลย ว่าเด็กคนนี้ จะถือหุ้นบริษัทใหญ่ขนาดนี้เอาไว้ ถึง 5%
แถมบริษัทนี้หน่ะ .... มันก็คือบริษัทที่พ่อของผม ร่วมลงทุนสร้างมันขึ้นมากับเพื่อนๆของพ่อ ... บริษัทที่ผมตั้งเป้าว่าจะเข้าไปเพื่อทวงมันกลับคืนมาจากคนที่ช่วงชิงมันไปให้ได้
ไม่จริงน่า ... เด็กคนนี้ ไม่ใช่เด็กธรรมดาแล้ว ... เธอเป็นใครกันแน่
"บอกความจริงมานะ โรส ... เธอ.. เป็นใครกันแน่ ?" ผมถามออกไป ด้วยสายตาและเสียงที่จริงจังสุดๆ ผมคิดคำถามอะไรต่อไม่ออก ไปต่อไม่เป็นจริงๆ เพราะมันเหมือนสิ่งที่ผมตามหา พยายามต่างๆนาๆ มันมาหยุดที่จุดใกล้ๆตัวผม รู้สึกเหมือนกับว่า เป้าหมายที่เลื่อนลอยของผม มันเข้าแนบชิดจนแทบไม่น่าเชื่อ
เธอได้ยินคำถามนั้น ก็ค่อยๆ เก็บโทรศัพท์ แล้วเงยหน้าขึ้น พร้อมกับยิ้มหวาน
และตอบออกมาด้วยริมฝีปากเล็กๆอย่างภาคภูมิใจ เป็นที่สุด ว่า
"เรา ... คือพ่อของเล่นยังไงหละ!"
ตอนที่ 2C : เรา ... คือพ่อของเล่นยังไงหละ!
เรื่องราวของตอนต่อไป
เนี่ยหน่ะเหรอ อาหารดัดแปลง ที่จะเอาออกขายในชื่อ Puncture ที่เป็นแบรนด์ใหม่ของชั้น ... ห่วยแตกสิ้นดี!
เดี๋ยวก่อนครับคุณหนู เรื่องนี้ผมอธิบายได้!
นี่พวกนายเอาเวลาเล่น PCOnline อันมีค่าของชั้นไป เพื่อให้ชิมอาหารรสชาติห่วยแตกแบบนี้เนี่ยเหรอ
คือ พวกเราผ่านความเห็นชอบ จากคณะกรรมการคนอื่นๆแล้วนะครับ
หุบปาก! ... Puncture ของชั้นไม่ต้องการไส้กรอกรสชาติขยะแบบนี้ ย้ายไปไว้เกรดเดียวกับไส้กรอกที่เอาไว้ขายให้ไอ้พวก สามัญชนกินซะ!! ชั้นจะเล่นเกมต่อหละ ออกไปได้แล้ว!
ครับ!!
=========================================================================
ความคิดเห็น