วายร้ายเล็กเสกใจรัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ขะ ขะ ขะ ข้า??? จะ จะ จะ เจ้า???

บทที่ 1 ขะ ขะ ขะ ข้า??? จะ จะ จะ เจ้า???

                "ซากุระจังเปรอะหมดเลย เดี๋ยวนี้ดโตะคุงเช็ดให้นะ" เสียงเล็กๆของชายหนุ่มโทนเสียงต่ำ ที่ตัดผมรองทรงต่ำ ใบหน้าที่ดูจืดๆไม่มีรสมีชาติกับรูปร่างเกือบสูงไม่ผอมไปไม่อ้วนไปเอ่ยขึ้นมาในระหว่างที่กำลังเอามือลูบไล้แขนของ ฟิกเกอร์"ซากุระ" พลาสติกโมเดลรูปร่างหญิงสาวขนาด ยี่สิบหกเซนติเมตร ผมสีชมพูยาวถึงกลางหลัง หน้าอกขนาดอวบอิ่มคัพ D น่าสัมผัส บั้นท้ายรูปทรงสวยน่าเคารพหลงไหล ในชุดนักเรียนญี่ปุ่นเสื้อกะลาสีปกคอและกระโปรงสีฟ้าสวมถุงเท้าขาวรองเท้านักเรียนสีดำ อย่างเบามือก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดคราบฝุ่นที่แขนของฟิกเกอร์ซากุระให้สะอาดหมดจด แล้ววางกลับไปตั้งไว้หน้าคอมพิวเตอร์ ที่มีภาพพื้นจอคอมเป็นรูปของซากุระ พลางลูบหัวซากุระเบาๆ แล้วมองไปยังจอคอมบอกเวลา 23.46 น. วันอังคาร

                "ได้เวลาทานข้าวแล้วสิน้า วันนี้ซากุระจังอยากกินอะไรดีหละ งบของนี้ดโตะคุงช่วงนี้ไม่ค่อยเยอะ เอาเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสชีสที่เพิ่งขายใหม่ในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆแล้วกัน ... รอแปปนะอ" ชายหนุ่มเอ่ยแล้วเดินฮัมเพลงสบายใจออกจากห้องที่มีโปสเตอร์ลายซากุระปลอกหมอนลายซากุระหมอนข้างลายซากุระและสติ้กเกอร์ลายซากุระเต็มไปหมดทั้งห้อง ไป

                เมื่อประตูปิดลงชายหนุ่มก็เปลี่ยนสีหน้า จากความสุขภายในโลกแคบกลายเป็นความทุกข์บนโลกกว้าง เขาไม่ค่อยอยากจะออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาด สามคูณสี่เมตรเท่าไหร่นัก เพียงเพราะเรื่องเลวร้ายในอดีตที่เขาได้พบเจอ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ไปกว่าการไปซื้ออาหารมาทานกับหญิงสาวฟิกเกอร์ตัวละครสองมิติที่เป็นที่รักของเขา

                ติ้ดิ่ง ติ้ดิ่ง เสียงกริ่งร้องของร้านสะดวกซื้อที่อยู่ห่างจากบ้านของชายหนุ่มไม่ถึงสิบเมตรดังขึ้น พร้อมกับประตูกระจกเลื่อนที่เปิดออก

                "เซเว่น สวัสดีค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม ที่แม้จะไม่ตอบกลับไปเธอก็ไม่ว่า

                ชายหนุ่มนั้นเดินเข้าไปภายในร้านสะดวกซื้อแล้วเลือกเอากระป๋องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสชีส มาสองกระป๋อง แกะใส่ผงแล้วเติมน้ำร้อนทั้งสองกระป๋อง ก่อนจะนำมาคิดเงิน

                "ทั้งหมดสามสิบบาทค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยมองหน้าพร้อมบอกราคา ในขณะที่ชายหนุ่มก้มหน้าหลบไม่สบตา พลางกำเงินจำนวนสามสิบบาทพอดีวางไว้ที่เคาเตอร์คิดเงิน แล้วหยิบเอาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจากออกมาทันที

                ติ้ดิ่ง ติ้ดิ่ง เสียงของหน้าร้านสะดวกซื้อดังขึ้น พร้อมกับประตูกระจกเลื่อนที่เปิดออกอีกครั้ง

                ชายหนุ่มซอยเท้าเดินกลับจนมาถึงบ้านของเขาในเวลาไม่ถึงนาที แล้วเปิดเข้ามาในห้องที่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อยพร้อมกับใบหน้าที่เปี่ยมด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง เขาก้าวเท้ามานั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ พร้อมกับมองจอมอนิเตอร์พื้นหลังลายซากุระที่บอกเวลา 23.56 น. วันอังคาร

                "กลับมาแล้ว ซากุระจัง หิวแล้วใช่มั้ย กินกันเลยนะ" ชายหนุ่มพูดกับฟิกเกอร์ ก่อนจะวางกระป๋องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไว้หน้าของเขากับฟิกเกอร์ซากุระ เตรียมหยิบเอาส้อมที่แถมมาในกระป๋องช้อนเส้นขึ้น พร้อมอ้าปากเข้าไปใกล้ๆกับกระป๋อง

                ซวบบบบ ... เสียงสูดเส้นอันน่าอร่อยเอร็ดของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปดังขึ้นภายในห้อง

                "อื้มอร่อยเนอะ ซากุระจัง.... เธอเองก็ชอบใช่มั้ย" ชายหนุ่มยิ้มหวานมองฟิกเกอร์ของเขา

                23.58 น. 15 วินาที

                ครึ้งงงงงงงงงง ครึกๆๆๆๆ ....... เสียงของอะไรบางอย่างดังขึ้นระงมเซ็นแซ่พื้นดินและภายในห้องที่ ตอนนี้สั่นไหวไปหมด

                "กะ?? เกิดอะไรขึ้น ซากุระจัง ระวังนะ!" แทนที่เขาจะห่วงตนเอง กลับเป็นห่วงฟิกเกอร์ของเขาก่อนโดยปล่อยส้อมและคว้าเอาซากุระมากอดเอาไว้ในอ้อมแขน พร้อมก้มหัวลง

                23.59 น. 00 วินาที

                การสั่นไหวหยุดลง ชายหนุ่มลืมตามองรอบๆด้วยความงุนงง ก่อนจะโอบดันฟิกเกอร์ซากุระขึ้นมาพลางก้มหน้าไปพูดคุย

                "พวกนักเวทย์ หรือพวกนักวิทยาศาสตร์ทดลองอะไรแถวๆนี้หรือไงนะ แย่ชะมัด.... แต่ก็ยังดีนะ ที่ซากุระจังไม่เป็นอะไร" เขาบ่นพึมพำพร้อมกับอ้าอ้อมแขนที่กอดฟิกเกอร์ของเขาเอาไว้แล้วเห็นรอยเปรอะน้ำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปบนหน้าอกของซากุระ  "อะ เปรอะหมดเลย เดี๋ยวนี้ตโตะคุงเช็ดให้นะ .... อะ ยะ... อย่าว่าอะไรนี้ดโตะคุงนะ มันจำเป็น"  เขาเอ่ยเสียงตะกุกตะกักเก้อเขิลแล้วหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาสัมผัสหน้าอกฟิกเกอร์ซากุระขยับเช็ดช้าๆ

                23.59 น. 57 วินาที

                23.59 น. 58 วินาที

                23.59 น. 59 วินาที

                24.00 น. 00 วินาที วันพุธ

                ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็ได้พบว่า ซากุระที่เคยมีสัมผัสแข็งๆนั้นกลับนิ่มขึ้นและดวงตาของเธอกระพริบขยับได้ และแน่นอนว่า

                หนุบ หนุบ ... สัมผัสของปลายนิ้วผ่านกระดาษทิชชู่นี้มันอะไรกัน

                "เอะ เหะ?? ซะ ... กุ ... ระ .... จัง?" ชายหนุ่มเหงื่อตกมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างไม่เข้าใจ มือเขาสั่นหน่อยๆ

                ฟิกเกอร์นั้นขยับก่อนจะเริ่มหายใจ แฮ่ก .... แฮ่ก .... ดวงตาสั่นไหวล่อกแล่กระส่ำระส่าย

                "ขะ ขะ ขะ ข้า???" ฟิกเกอร์ซากุระนั้นเอ่ยขึ้นมา ด้วยเสียงน่ารักน่ากอดราวกับในอนิเมไม่มีผิด แถมยังภาษาที่ชายหนุ่มสามารถเข้าใจได้ซะด้วย

                "ซะ ซะ ซากุระ!!" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นตามใบหน้าอึ้ง ทึ่ง ตกใจ แก้มแดงเรื่อขึ้นเพราะสัมผัสที่แสนนุ่มนิ่มจากหน้าอก

                ฟิกเกอร์ซากุระนั้นกระพริบตาราวกับงุนงง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เป็นก่อนจะหันมาพบกับชายหนุ่มหน้าตาจืดๆ เบื้องหน้าที่มีขนาดใหญ่กว่าตนถึงหกเท่า

                "จะ จะ จะ เจ้า???" ซากุระตกใจพร้อมทั้งยกมืออันเรียวเล็กราวกับจะแตกสลายทันทีที่บีบจับมันแรงเกินไป ขึ้นมาชี้หน้าชายหนุ่มสั่นๆ

                "ซากุระจังพูดได้ด้วย ไม่ฝันไปสินะ นี่เราโชคดีขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย สุดยอด ซากุระจัง ซากุระจ้างงงงงงง!!!" ชายหนุ่มที่ปลื้มปิติยินดีอย่างไม่เห็นจะน่าดีใจตรงไหนลุกขึ้นชูร่างกายอันบางเล็กของซากุระขึ้นมอง ฟิกเกอร์ที่เคยเป็นพลาสติกบัดนี้กลายเป็นกายเนื้อเสมือนมนุษย์ขนาดจิ๋วจริงๆไปซะแล้ว

                "นี่มันอะไรกัน เจ้า! เจ้าเป็นใคร ทำไมมนุษย์หน้าจืดๆแบบเจ้าถึงได้ตัวใหญ่กว่าข้าถึงเพียงนี้ แล้วพลัง พลังของข้าหายไปไหน" ฟิกเกอร์น้อยผู้ตระนกตกใจตื่นความแปลกใหม่ของสิ่งที่ตนพบเจอโวยวายดิ้นไปมา ก่อนจะสังเกตุเห็นว่าร่างกายของเธอนั้นโดนมือของชายหนุ่มโอบจับเอาไว้อยู่ "ปล่อยข้านะ ข้าบอกให้ปล่อยข้า!!!!" เสียงบางเล็กแฝงด้วยความ ซึนเดเระ โวยลั่นพลางพยายามดันร่างกายตนเองออกจากมือคู่นั้น

                "เดี๋ยวก่อนซากุระจัง ดะ... เดี๋ยวก่อนนะ เดี๋ยววางนะ ถ้าปล่อยเลย เดี๋ยวซากุระจังจะตกแล้วเจ็บตัวได้" ชายหนุ่มยิ้มเอ่ยตะกุกตะกักเขิลอายแล้วค่อยๆหันไปวางฟิกเกอร์สาวน้อย ลงที่หน้าคอมพิวเตอร์ของเขา

                "นี่มัน .... นี่มันอะไรกัน .... ที่นี่ที่ไหน .... ข้า เป็น .... ทำไมข้าถึง...." ตอนนี้ คำถามถูกเอ่ยออกมาจากปากของฟิกเกอร์สาวเยอะแยะไปหมด แต่ไม่ปะติดปะต่อกันแม้แต่นิด

                "เห เป็นเวทย์ที่แปลกดีนะ ให้ชีวิตฟิกเกอร์ แต่ไม่ได้ให้ความทรงจำอะไรมางั้นเหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความสนใจ

                "เจ้าพูดอะไร กัน นี่มันหมายความว่ายังไง จงตอบข้ามา....."

                ตื้อดือดึ้ง! เสียงหน้าต่างอัพเดทข่าวสารจากคอมพิวเตอร์ดังขึ้น ทำให้การพูดต่อของซากุระหยุดลงพร้อมกับหันไปมองอย่างตกใจ

                "นี่มันอะไรกันเนี่ย..." ฟิกเกอร์โวยวายเพิ่มเติมหลังหายตกใจไปแล้ว

                "อ่า นี่ซากุระจังไม่มีความทรงจำอะไรเลยหรอเนี่ย แต่ขนาดไม่มียังเหมือนตัวจริงเลยนะ เว้นเฉพาะคำว่าเจ้า กับคำว่าข้า ที่เหมือนหลุดมาจากละครยุคเก่ายังไงยังงั้น" ชายหนุ่มนั้นเอ่ยยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

                "หุบปาก!! ข้าบอกให้เจ้าตอบคำถามข้า" สาวน้อยฟิกเกอร์เอ่ยพร้อมทั้งชี้หน้าชายหนุ่มที่สุดแสนจะกวนโอ้ยจากท่าทางมีความสุขผิดกับตนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย

                "ถ้าเอาแต่แรก ชั้นชื่อนี้ดหน่ะ แต่จะเรียกนี้ดโตะคุงก็ได้นะ" ชายหนุ่มนั้นแนะนำตนเอง

                "พูดต่อไวๆเจ้าหน้าจืด ข้าไม่ได้ต้องการรู้ชื่อของเจ้า" ฟิกเกอร์สาวปากดีกอดอกเอ่ย ด้วยท่าทางไมพอใจ

                "อะ แฮะๆๆ นั่นสินะ ก็ที่นี่เป็นห้องนอนของชั้น ส่วน เธอก็คือทาเคดะ ซากุระ ตัวละครประกอบ ของอนิเมเรื่อง "ความรักที่เกิดขึ้นจากเธอ" ยังไงหละ" นี้ดเอ่ยอธิบาย แล้วเปรยมือให้เห็นสภาพภายในห้องที่มีแต่โปสเตอร์รูปตัวละครซากุระเต็มไปหมด

                "ข้าคือทาเคดะ ซากุระ? .... ข้าไม่เข้าใจ จงอธิบายมาให้หมดซะ ว่านี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่" ฟิกเกอร์สาวผู้งงงวยไปกับทุกอย่างนั้นตวาดชายหนุ่ม ด้านชายหนุ่มไม่มีทีท่าปฏิเสธ คงจะเพราะเขาไม่ได้คุยกับผู้คนมานาน หรือเพราะสิ่งที่คุยไม่ใช่คนกันแน่เขาจึงเริ่มอธิบายซึ่งจับใจความสั้นๆให้ฟิกเกอร์สาวตัวน้อยฟัง ได้ว่า

                ที่นี่คือสถานที่ๆมีเทคโนโลยีและวิทยาการเวทย์มนตร์ควบคู่กันไป

                ตัวของชายหนุ่มนั้นชื่อนี้ด ที่มาจากภาษาต่างประเทศแปลว่า ความต้องการ (NEED)

                ตัวเธอนั้นเป็นฟิกเกอร์หรือพลาสติกโมเดลที่ถูกสร้างขึ้นเป็นตัวละครในอนิเมต่างประเทศ เรื่องความรักที่เกิดขึ้นจากเธอ ชื่อ ทาเคดะ ซากุระ ซึ่งเป็นฟิกเกอร์เกรดธรรมดาไม่น่าจะขยับได้ เพราะไม่ได้ใช้เนื้อสังเคราะห์และไม่ได้ใส่ชีวิตจำลองด้วยเวทย์มนตร์ลงไป ทำให้มีราคาถูก เธอเริ่มหันไปสำรวจร่างกายตัวเธอเพื่อความแน่ใจ แน่นอนว่าหน้าตาของเธอตรงกับตัวละครที่ชายหนุ่มบอก

                นี๊ดชอบตัวละครซากุระ หรือตัวเธอ เพราะนิสัยมีความเป็นเอกลักษณ์ และสร้างจุดเด่นให้นี๊ดประทับใจได้ในยามที่เขาไม่มีใคร

                อุปกรณ์ที่ซากุระตกใจก็คือ คอมพิวเตอร์ ที่ใช้สำหรับดูข้อมูลต่างๆได้มากมาย นี๊ดได้อธิบายพร้อมทั้งลองใช้ให้ซากุระดู

                ก่อนจะเริ่มเปิดอนิเมเรื่องความรักที่เกิดขึ้นจากเธอ ให้กับซากุระดูจากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสามและติดพัน ด้วยความยาวทั้งหมดสิบสองตอนรวดจนเวลาล่วงเลยมาถึง 05.30 น.

                'นี่หน่ะหรืออนิเมช่างสนุกจริงๆ ข้ารู้สึกเข้าใจและประทับใจในตัวละครนี้เช่นกันแม้จะเป็นมนุษย์แต่ก็ต้องยอมรับ ...... อะ..... ไม่ใช่สิ ..... ข้าต้องคิดถึงส่วนของข้าก่อน ......ถ้าจากข้อมูลที่เจ้ามนุษย์หน้าโง่นี่บอกมา .... ข้าก็พอจะปะติดปะต่อได้แล้ว ..... เป็นแบบนี้นี่เอง ข้าเข้าใจหละ ที่นี่ไม่ใช่โลกของข้า.... ส่วนร่างกายนี้ก็ไม่ใช่ร่างกายของมนุษย์หากแต่เป็น ร่างกายของตุ๊กตาเท่านั้น' ซากุระคิดขึ้นมาหลังจากที่ดูอนิเมอย่างสนุกสนานและติดงอมแงมจบพลางหันไปมองชายหนุ่มที่ยิ้มหวานให้

                "จะ จริงๆแล้วชั้น ....." เธอเริ่มพูดคำออกมาเหมือนตัวละคร แต่ท่าทางขัดๆ 'ไม่ได้ ข้าจะรู้สึกสมเพชตนเองตอนนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องหลอกใช้งานเจ้ามนุษย์หน้าโง่นี่จนได้ข้อมูลที่พอจะทำให้ข้ากลับไปที่โลกของข้าได้' ฟิกเกอร์สาวคิดในใจ

                "หืม ? ว่าไงเหรอซากุระจัง" นี๊ดเอ่ยด้วยท่าทางอันสนใจระหว่างกำลังนั่งกดปิดอนิเม แล้วหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขึ้นมามอง มันอืดจนเต็มถ้วยเลยหละ

                "คือ ....." ซากุระกลืนน้ำลายของตนเองเข้าไป ก่อนจะเอ่ยบอกชายหนุ่ม "ชะ ชั้นไม่ได้เป็นมนุษย์บนโลกนี้ ชั้นแค่โดนพวกมนุษย์ชั่วใช้เวทย์มนตร์ส่งชั้นมาที่โลกนี้เท่านั้น ถ้าเป็นไปได้หละก็นายพอจะช่วยชั้น.."

                "ได้สิ ถ้าชั้นช่วยได้ชั้นก็ยินดี"

                ยังไม่ทันที่ฟิกเกอร์สาวจะเอ่ยจบ นี้ดก็ตอบขึ้นมาก่อนในทันที เล่นเอาเธออึ้งไปสองถึงสามวินาที

                "เจ้า ... เอ่อ หมายถึง นายจะไม่สงสัยชั้นหน่อยหรือไง? ทำไมถึงได้ตอบรับเร็วขนาดนี้" ซากุระเอ่ยด้วยใบหน้าไม่เข้าใจนัก

                "ชั้นหน่ะเคยถูกคนหักหลังมาก่อนนะมันก็ทำให้ชั้นแย่เหมือนกัน.... แต่พอได้มองคนที่ตนเองรักเดือดร้อนหน่ะ จะไม่ยื่นมือช่วยได้ยังไงหละ อย่างน้อยๆซากุระก็เคยฉุดชั้นขึ้นมาจากความเหงา ที่ต้องอยู่คนเดียวเลยนะ" นี้ดกำลังเล่าเรื่องของตนกับความสัมพันธ์ที่มีให้ตัวละครซากุระ ซึ่งไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผู้ที่เป็นฟิกเกอร์ตัวนี้เลยสักนิด ท่าทางชายหนุ่มจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้เพี้ยนพอสมควร

                "ชั้นต้องการกลับเป็นร่างเดิมเพื่อจะมีพลังมากพอที่จะให้ชั้นกลับไปที่นั่น พอจะมีพลังเวทย์อะไรช่วยได้มั้ย" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวลเพราะคำถามที่จะมีผลกับคำตอบ

                ".........." นี้ดนิ่งเงียบไปสักพักกับคำว่าต้องการจะกลับไป แน่นอนว่าเธอคงหมายถึงมิติที่เธอจากมา และถ้าถามถึงสิ่งที่พอจะช่วยให้เธอกลับเป็นเหมือนเดิมได้ ก็มีเพียงอย่างเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวเขา แต่มันก็ทำเอาเขาพูดไม่ออก

                "ไม่มีสิ่งใดที่พอจะช่วยได้หรือ?" ซากุระมองหน้าชายหนุ่มที่นิ่งไปเกือบสามสิบวินาที ก็ต้องทำลายความเงียบด้วยการถามไป

                "มีสิ .... มันคือ เซอร์ไววัล เกม" ชายหนุ่มตอบด้วยดวงตาล่อกแล่กแปลกไปจากก่อนหน้าชัดเจน

                "เซอร์ไววัล เกม?" ซากุระได้แต่ทวนคำเพราะไม่รู้จัก

                "เกมที่ต้องเอาชีวิตเข้าไปเดิมพันธ์เพื่อให้ได้มาซึ่ง สิ่งที่ตนเองต้องการยังไงหละ" นี้ดเอ่ยตอบซากุระกลับไปแล้วมองใบหน้าอันหวานน่ารักดวงตาจ้องดวงตา "ถ้าผิดพลาดก็คือตายอย่างเดียวเท่านั้น"

                "ยังงี้เอง" ซากุระพูดอย่างเข้าใจก่อนจะก้มลงแสยะยิ้มเล็กๆ ".... แล้ว..... " เธอเอ่ยพร้อมกับเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยดวงตาหญิงสาวอันใสซื่อกุมมือไว้ที่อกขยับปากเล็กๆอันน่ารักพร้อมกับเสียงอันหวานหยดย้อยน่าหลงไหลว่า "นี้ดโตะคุงจะช่วยซากุระใช่มั้ย ด้วยการร่วมเล่น เซอร์ไววัล เกมหน่ะ ......"

"นะ นี้ดโตะคุง"

                END Chapter 1 : ขะ ขะ ขะ ข้า ??? จะ จะ จะ เจ้า ???