วายร้ายเล็กเสกใจรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

                กลิ่นคาวเลือดเหม็นคละคลุ้งฟุ้งกระจายไปทั่วสารทิศ ตั้งแต่ท้องทะเลสีแดงฉานตลอดจนขึ้นมาถึงผืนทรายอันเต็มไปด้วยร่างกายอันไร้วิญญาณนอนกองทับถมสูงร่วมเกือบเมตรไล่ยาวจนมาถึงแถบภูเขาซึ่งมองขึ้นไปเห็นแต่เพียงซากศพ จากเหนือสุดดินแดนที่มีหิมะโฉลมเลือดปกคลุม ลงมาจนถึงดินแดนร้อนชื้น ไอเลือดคละคลุ้งทั่วทุกหย่อมหญ้า มีแต่ความตายที่มิได้เกิดขึ้นจากการต่อสู้ของเหล่ามนุษย์ด้วยกันเองหากแต่เกิดจาก ปีศาจร้ายขนาดสูงกว่าเจ็ดเมตรผู้มีไอควันสีดำมืดฟุ้งกระจายปกปิดร่างกายของมันนาม "ซาราซ" เพียงแค่กำมือก็สามารถปลิดชีวิตมนุษย์นับพันได้ในพริบตา อีกทั้งการโจมตีด้วยอาวุธหรือเวทย์มนตร์ธรรมดาๆยังไม่สามารถทำอันตรายซาราซได้แม้แต่น้อย มันเริ่มเดินทางเข่นฆ่ามนุษย์ดั่งผักปลาไปทั่วทุกสารทิศ จากประเทศหนึ่ง ไปประเทศหนึ่ง ทั้งเด็กสตรีหรือคนชรา ทั้งผู้ที่สามารถต่อสู้ได้หรือผู้ที่ไร้ทางสู้ ไม่มีคำว่าปราณี มีเพียงดวงตาสีแดงฉานผ่านไอควันสีดำมืดเท่านั้นที่เป็นเพียงสิ่งสุดท้ายก่อนผู้พบจะจบชีวิตลง เวลาผ่านไปและผ่านไป เหล่ามนุษย์ได้ตายไปกว่าค่อนโลก ผู้เหลือรอดเริ่มอพยพหนีไปรวมตัวกัน ณ ประเทศที่ใหญ่ที่สุด เท่าที่จะทำได้ด้วยประตูมิติผ่านสถานที่ขนาดเล็กหลายหมื่นบาน จำนวนของผู้ที่ผ่านประตูเข้ามาภายในระยะเวลาสามเดือน มีเพียงสามสิบล้านคนเท่านั้นรวมกับผู้คนท้องถิ่นของประเทศก็มีเหลือเกือบสี่สิบล้านจากประชากรโลกจริงๆถึงสี่พันล้านคน

                เหล่ามนุษย์ที่หนีตายมาได้ชุมนุมกันเพื่อหาหนทางเอาชนะจอมมารซาราซด้วยวิธีต่างๆนาๆ พวกเขาเข้าตาจนมาก หากจอมมารซาราซเดินทางมาถึง สิ่งเดียวที่พวกเขาทำคือการนอนรอความตาย หรือสู้จนตัวตาย เพราะแม้แต่ประเทศขนาดใหญ่ยังพ่ายให้กับมันไปแล้ว การประชุมเกิดขึ้นทุกวัน แต่ก็ไม่อาจจะหาวิธีใดต่อกรได้ จนในที่สุด สมาคมเวทย์มนตร์ที่มีเหล่าจอมขมังเวทย์เดินทางมาร่วม และได้ฟังหัวข้อทั้งหมดแล้ว พวกเขาได้ใช้เวลาคิดรวมทั้งประเมินวิธีการต่างๆ เมื่อมองไม่เห็นหนทางที่จะโค่นจอมมารลง พวกเขาก็เริ่มมองวิถีทางใหม่จนได้ข้อสรุปเรื่องเวทย์เปิดมิติขนาดใหญ่ ที่ไม่สามารถควบคุมได้ เพราะไม่มีผู้ใดที่เคยใช้สำเร็จมาก่อนและพลังในการผนึกอันไม่แน่นอนว่าจะผนึกจอมมารไว้กับสิ่งใดได้ มันมีเพียงปาฏิหาริย์ของเหล่ามวลมนุษยชาติเท่านั้นที่จะช่วยพวกเขาได้ เหล่ามนุษย์ได้ผลัดกันร่ายเวทย์มนตร์สะสมไว้ภายในประตูเปิดมิติเวลาและรอเวลาที่หายนะจะเดินทางมาถึง

                จอมมารซาราซเข่นฆ่ามนุษย์ที่ตกค้างจากการหนีเข้าประตูมิติไม่ได้จนแทบจะไม่เหลือให้มันฆ่าอีกแล้ว จุดมุ่งหมายต่อไป คือที่ๆมีเหล่ามนุษย์หนีไปรวมตัวกันมากที่สุด ซาราซได้เปลี่ยนประตูมิติเล็กๆบานหนึ่งให้เป็นประตูมิติของมันก่อนจะเดินทางตามเข้าไปภายใน และนั่นเอง ดั่งปิดประตูตีแมว จอมมารโผล่มาท่ามกลางประตูมิติขนาดใหญ่และเหล่าผู้คนที่มีเวทย์มนตร์มหาศาลนับล้านที่ยืนรายล้อมรอบมัน เสียงการร่ายเวทย์ดังระงมไปทั่วพร้อมกับวงเวทย์และแสงสว่างจากผู้คน ความหวังสุดท้ายเริ่มบังเกิด ร่างกายของมันเริ่มลอยขึ้นช้าๆ แม้ว่าจอมมารซาราซจะหันมาเริ่มใช้พลังฆ่าผู้คนอย่างต่อเนื่อง และทำให้เหล่ามนุษย์เกิดความกลัว แต่เสียงของผู้นำของพวกเขานั้นได้ช่วยทำให้เหล่ามนุษย์ตั้งสติได้ ทำให้เหล่าผู้คนร่ายเวทย์บทต่อบทเพิ่มเข้าไป ทั้งบทเวทย์เปิดมิติ และบทเวทย์ผนึก เวลาผ่านไปร่วมห้านาทีเหล่ามนุษย์ที่ยังยืนอยู่ได้นั้นลดเหลือเพียงเจ็ดในสิบ มันจะไม่มีหวังเลยจริงๆหรือ

.......

.......

                เปล่าเลย ความหวังนั้นเกิดขึ้นกับเหล่ามนุษย์แล้ว เพราะพวกเขาไม่คิดจะยอมแพ้ เหล่าชาวบ้านที่แม้จะไม่มีพลังใดๆเริ่มออกมาช่วยร่ายบทเวทย์มนตร์เสียงดังระงมเซ็งแซ่ไปทั่วทั้งผืนเมือง พลังของเหล่ามนุษย์นั้นช่างยิ่งใหญ่ จอมมารซาราซที่เหมือนจะเป็นต่อนั้น โดนบทเวทย์ที่แม้จะไม่รุนแรงแต่ต่อเนื่องกัดกร่อนจนในที่สุด ร่างกายของมันก็ไม่อาจทานทนต่อเวทย์ได้อีก ก่อนจะโดนส่งเข้าไปภายในประตูมิติพร้อมมนตร์ผนึก จอมมารซาราซได้แต่มองเหล่ามนุษย์อย่างโกรธแค้น ดวงตาสีแดงที่แฝงไปด้วยความโมโหขุ่นเคืองผ่านหมอกไอควันสีดำของมัน ได้เห็นเหล่ามนุษย์ที่ต่างพากันดีใจ ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และประตูมิติก็ค่อยๆปิดลงอย่างสมบูรณ์ เหล่ามนุษย์ที่บ้างหยุดนิ่งบ้างคุมความดีใจไว้ไม่ไหว แม้จะสูญเสีย แต่สิ่งเดียวที่พวกเขานึกขึ้นได้ในตอนนี้ คือความดีใจ กับปาฏิหาริย์อันน้อยนิดที่บังเกิด ต่างโห่ร้องด้วยความดีใจ ร้องไห้ด้วยความตื้นตัน พวกเขารอดแล้ว และแสงวันใหม่ของพวกเขากำลังจะกลับมาอีกครั้งหนึ่ง