คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Special:{all x cuddles} 4 Guard_chapter1
Chapter 1 :
เช้าวันต่อมา
"คูดเดิ้ล เป็นอะไรไปลูก เห็นหน้าซีดกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
แม่ของผมที่เพิ่งเดินออกมาจากครัว พร้อมกับซีเรียลชามโตๆ ของโปรดผมเอง แต่เพราะภาพที่จำฝังใจเมื่อคืน ทำให้เช้านี้ตื่นมา ผมไม่ค่อยมีอารมณ์กินอะไรเท่าไหร่นัก
"บอกไปแม่ก็ไม่เชื่อหรอกฮะ..." ผมท้าวคางบุ้ยปากอย่างงอนนิดๆ
"บอกมาสิจ้ะลูก แม่เป็นแม่ของหนูนะ ถ้ามีเรื่องไหนที่แม่ช่วยได้ แม่ก็จะช่วยจ้ะ"
แม่เอามือมาลูบหัวผม เหมือนทุกเช้าที่ทำ แต่วันนี้ผมกลับไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนวันอื่น เพราะในหัวมีแต่เรื่องที่ยากจะแก้ไขได้ ลอยวนเวียนเต็มไปหมด
สักพัก....เสียงในทีวีก็ดังขึ้นมา ขัดจังหวะการใช้ความคิดของผม
"มีผู้พบศพเด็กสาวอายุ 13 ปี สองราย นอนทับกันอยู่ท่ามกลางกองเลือด อยู่ในตรอกร้าน ข้างๆ ร้านขายผักย่าน Green Street พยานผู้พบศพกล่าวว่า วิ่งตามสุนัขของตนจนมาถึงที่ตรอกนี้ ก็พบศพเด็กทั้ง 2 คน ตำรวจคาดว่า ผู้ตายอาจเสียชีวิตเมื่อคืนนี้ เพราะสภาพศพ ยังไม่เน่ามาก แต่ก็ยังระบุเวลาได้ไม่แน่ชัด รอบบริเวณไม่พบร่องรอยของคนร้าย แต่เจอถุงบรรจุเฟรนซ์ฟราย ตกห่างจากตัวผู้ตายไป 5 เมตรค่ะ"
พรวดด!!!
ผมตกใจกับภาพที่นักข่าวฉายให้ดูผ่านทีวี จนเผลอพ่นน้ำแครอทที่กำลังดื่มอยู่ออกมาเลอะเต็มโต๊ะ นั่นมันถุงเฟรนซ์ฟรายผมนี่หว่า!!!
"คูดเดิ้ล เป็นอะไรลูก น้ำแครอทเสียเหรอ!!" แม่แทบจะปรี่เข้ามาตรวจดูสภาพผมว่ายังอยู่ครบ 32 มั้ย ผมเอาผ้าเย็นมาเช็ดปากเช็ดมือเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้แม่
"ป...เปล่าครับ ไม่มีอะไร...."
จะเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังดีมั้ยนะ.... เฮ้อ...เอาว่ะ! ลองดูหน่อยละกัน ถ้าแม่ทำหน้าไม่เชื่อ ค่อยหักมุมตอนท้ายให้กลายเป็นเรื่องล้อเล่นเองก็ได้ -_-;
"เอ่อ...คือ...แม่ครับ ผมมีเรื่องจะบอก"
"อะไรเหรอจ๊ะ?"
"ข่าวที่ทีวีกำลังฉายอยู่น่ะ...ค....คือว่า เมื่อคืนที่กลับมาจากซื้อเฟรนซ์ฟราย ผม...ผมไปเห็นคนร้ายเข้าน่ะครับ"
เคร้ง!!!
พอเล่าจบ แม่ก็ถึงกับทำทัพพีในมือร่วง เอ่อ...ไม่ต้องมาถามผมนะว่าแม่ไปหยิบมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะผมเองก็เพิ่งเห็นเหมือนกัน
คงไม่เชื่อสินะ ไม่เชื่อแหงๆ เลย ดูดิ...มือยังคากลางอากาศเป็นท่าถือทัพพีอยู่เลย >/\<;
"แม่ไม่เชื่อผมสินะครับ..."
"มันมีกี่คน!!!" อยู่ๆ ก็ตะโกนขึ้นมา ผมตกใจนะคร้าบ!!
"ห...ห้าคนฮะ"
พอผมตอบเสร็จ แม่ก็วิ่งออกจากโต๊ะกินข้าว แล้วเดินไปกดโทรศัพท์อย่างรีบๆ จนปุ่มตัวเลขเกือบยุบลงไป
"คูดเดิ้ล ลูกไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าแล้วล่ะ" แม่พูดเสียงเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "พวกนั้นมันเป็นลัทธิหมาป่า แล้วเคยอ่านนิทานรึเปล่า ว่าหมาป่าชอบกินอะไร"
"ก...แกะ ก....กับ...." ผมไม่อยากตอบต่อเลยให้ตายสิ
"ใช่แล้ว 'กระต่าย' ไงล่ะ" เดจาวู!!!!!!!! =[]=;
โอ้...ไม่อยากจะบรรยายเลยครับ ทุกท่านคงยังไม่รู้ว่าเมื่อ HTF (happy tree friend) แห่งนี้ ทุกคนจะมีร่างสัตว์ของตัวเองอยู่ภายใน ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ผมเองก็มีครับ ฮ่าๆ เป็นกระต่ายน่ะว้ากกก!!! ทำไมต้องเกิดมาเป็นสัตว์อ่อนแอด้วยฟะ! ถ้าเป็นเสือหรือสิงโตจะไม่ว่าเลย T^T
"แม่!! แล้วผมจะทำยังไงล่ะครับ" ผมกลัวจนน้ำตาคลอเบ้า ก่อนวิ่งเข้าไปเขย่าๆ แขนเสื้อแม่ แม่ยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้หยุด ก่อนเอาโทรศัพท์แนบหู
"คูดเดิ้ล ฟังแม่นะ ต่อจากนี้ แม่จะจ้างคนมาคุ้มกันลูก ถึงเวลาที่แม่ต้องบอกความจริงกับลูกแล้ว" แม่อย่ามาทำเป็นหนังฝรั่งหลังข่าวภาคค่ำกับผมนะ!! "ที่จริงแล้ว แม่เป็นสมาชิกของกลุ่มต่อต้านลัทธิหมาป่า ทำหน้าที่ไม่ต่างจากตำรวจเลยล่ะ" แม่หันมามองผม พอเห็นว่าผมยืนอึ้ง ไม่มีการตอบโต้อะไร จึงพูดต่อ
"แต่เรื่องของคนในครอบครัวต้องมาก่อน ลูกเองก็เป็นกระต่าย เพราะฉะนั้น...แม่จะให้คนสนิทของแม่ หาคนมาคุ้มกันลูก จนกว่าพวกหมาป่านั่นจะถูกจับจนหมด เพราะมันเห็นหน้าลูกแล้ว และมันจะต้องตาม 'ฆ่า' ลูกแน่นอน เข้าใจมั้ยจ้ะ?"
ผมอดเสียวสันหลังวูบวาบกับคำว่า "ฆ่า" ไม่ได้ พอแม่พูดจบพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวาน ที่เหมือนกับแม่คนเดิมมาให้ผม ผมก็โล่งใจ พยักหน้ารับอย่างแกนๆ
"ฮัลโหล นี่ล่อรี่เอง....ใช่แล้ว คราวนี้ช่วยเตรียมไว้ให้ชุดหนึ่งด้วย เพราะว่าลูกชายฉันโดนเจอเข้าแล้ว....เอ๋? นอกชุมนุมเหรอ ยังไงก็ได้ ถ้าไว้ใจได้ฉันก็เอาหมด"
ในเวลานี้ ผมมองแม่ตัวเองเหมือนท่านเป็นสายลับในองค์กรบางอย่าง เพราะใบหน้าตอนพูดคุยกับคนในโทรศัพท์ ดูเคร่งเครียดผิดปกติ ถึงแม่ว่าไอ้ชุดผ้ากันเปื้อนกับเสื้อยืดกางเกงขายาวที่เป็นเครื่องแบบของแม่บ้าน ที่แม่กำลังสวมใส่อยู่ขณะนี้มันจะไม่เข้ากับบรรยากาศนักก็เหอะ
แกรก...
แม่วางโทรศัพท์ลง ก่อนหันมาทางผม
"อีกครึ่งชั่วโมงลูกไปเรียนพิเศษใช่มั้ย"
"ค...ครับ"
"วันนี้หยุดเรียนวันหนึ่งนะ เพราะแม่จะพาไปดูที่ทำงานของแม่"
"เอ๋?"
..............................................
..............................................
..............................................
เอี๊ยด!!!!
แม่จับผมยัดขึ้นรถของตัวเอง แล้วขับมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่หน้าตึกสำนักงานที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร จนผมไม่อยากเชื่อว่ามันตั้งอยู่ใน HTF ทาวน์แห่งนี้
ตึกสีขาวสะอาดตา ซึ่งมีชั้นกระจกอยู่เยอะมากมายนับไม่ถ้วน เหนืออาคารขึ้นไปไม่กี่ชั้น มีตัวอักษรภาษาอังกฤษ 3 ตัว หล่อจากสแตนเลส สั้นๆ ง่ายๆ ว่า R.I.C.
"แม่ครับ R.I.C. คืออะไรเหรอครับ??"
"ชื่อของที่ทำงานแม่น่ะ ย่อมาจาก Rabbit Intention Creative ไงจ้ะ" เหอ? กระต่าย ทางเลือก แล้วก็จินตานาการ มันเกี่ยวข้องอะไรกันล่ะเนี่ย -_-;
ยืนงงอยู่ได้ไม่นาน แม่ก็ลากผมให้เดินเข้าไปด้านในอาคารนั่น สภาพด้านในก็หรูหราไม่ต่างข้างนอกนัก พนักงานทั้งหญิงชายเดินสวนกันไปมา ด้วยชุดเครื่องแบบต่างกัน บางคนก็ใส่ชุดเสื้อกราวน์สีขาวราวกับเป็นหมอ บางคนก็ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็คดูธรรมดา หรือไม่ก็หรูหราดูเป็นนักธุรกิจอย่างชุดสูทไปเลย สรุปว่า สถานที่นี้ มันเป็นสถานที่เกี่ยวกับอะไรกันแน่วะครับเนี่ย?
"อ้าว!!ไงจ้ะคูดเดิ้ล โตเป็นหนุ่มแล้วนี่นา"
เดินเข้ามายังไม่ทันมองรอบข้างได้อย่างทั่วถึงดีนัก พี่สาวคนนึงก็เดินเข้ามาลูบหัวลูบหลังผม ถึงจะดีใจที่อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงมาจับตัว แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าพี่เขาคือใคร
"พอเลยเคเลน นี่ลูกชายพี่นะ"
แม่ที่ยืนจับข้อมือผมอยู่ข้างๆ เอ่ยขัดพี่สาวคนนี้ขึ้นมา พี่เค้าหัวเราะนิดๆ ก่อนจะหดมือกลับเข้าไปดังเดิม
"คูดเดิ้ล นี่เคเลน เพื่อนร่วมงานแม่เอง ตอนที่หนูเด็กๆ น้าเค้าก็เคยมาเล่นกับหนูด้วยนะ" เหอ? จริงเหรอฮะแม่ ทำไมผมไม่เห็นจำได้เลยอ่ะ พอผมกำลังจะอ้าปากพูด กลับหันมาเห็นรอยยิ้มนางฟ้าของน้าเคเลน ทำให้ผมเปลี่ยนใจไม่พูดออกมา
"ส...สวัสดีครับ"
"จ้า แล้วมาทำอะไรกันที่นี่เนี่ย ทั้งแม่ทั้งลูกเลย"
พอเจอคำถามนี้เข้าไป แม่ที่กำลังยิ้มหน้าบาน ก็ค่อยๆ หุบยิ้มลงช้าๆ ก่อนจะลากคอน้าเคเลนเข้าไปกระซิบอะไรสักอย่าง ที่ดูเหมือนจะไม่อยากให้ผมได้ยิน เพราะทั้งคู่เดินไปไกลตัวผมมาก ยังกะกลัวว่าเสียงมันจะก้องอย่างงั้นแหละ
พอทั้งคู่กระซิบกระซาบกันเสร็จ ก็เดินกลับมาหาผม น้าเคเลนยิ้มหวานให้ผมมากยิ่งกว่าเดิม แต่ผมกลับรู้สึกว่า รอยยิ้มนั้นมันแปลกๆ ยังไงชอบกล
"อย่างนี้นี่เอง งั้นก็ทำตัวตามสบายนะจ๊ะ น้าขอตัวไปทำงานก่อน โชคดีนะจ๊ะคูดเดิ้ลคุง"
พอสาธยายจบ น้าเคเลนก็เดินออกไป แต่...ไอ้คำว่า "ทำตัวตามสบาย" กับ "โชคดีนะจ้ะ" มันหมายความว่าไงครับคุณน้า!!!
"เอาล่ะจ้ะ แม่ไปทำธุระของแม่ต่อดีกว่า เออนี่คูดเดิ้ล เดี๋ยวแม่จะเอาหนูไปนั่งพักที่ห้องทำงานของแม่นะ แล้วห้ามเล่นซนเดินไปไหนมาไหนด้วยเข้าใจไหมจ๊ะ?"
"แล้วแม่จะไปไหนฮะ?"
"แม่ก็จะไปตกลงเรื่องของคนที่จะมาดูแลหนูไงจ๊ะ" นั่นสิเนาะ นี่คือประเด็นหลักที่เรามาที่นี่นี่นา _ _"""
พอพูดจบแม่ก็เดินนำผมไปตามทาง คิดภาพตึกของแม่ตามนะครับ เอ่อ...มันเหมือนองค์กรอะไรสักอย่างนึงที่แหละ แต่บรรยากาศเหมือนในโรงพยาบาลยังไงไม่รู้ อย่างน้อยมันก็ดูหรูหรากว่าบ้านนั่นแหละนะ(แล้วมันยังไงฟะ!!)
แม่พาผมขึ้นลิฟต์แก้วไปที่ชั้น 8 ก่อนจะเดินลากขาพาผมเข้าห้องสีขาวๆ ใหญ่ๆ ห้องหนึ่ง ที่ตกแต่งได้งดงามราวกับล็อบบี้โรงแรมหรูๆ ความสะอาดเรียบร้อยที่เนี้ยบวิ้งทุกจุดทำเอาผมยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าประตูทางเข้า โอ้...ที่นี่คงไม่ใช่ห้องทำงานของแม่ผมละมั้ง เข้าผิดแหงๆ เลย
"ที่นี่แหละจ้ะ...ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคูดเดิ้ล?"
"อ...เอ่อ ไม่ใช่ฮะ คือ...ผมแค่...." ผมแค่ไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นห้องของแม่น่ะฮะ -_-;
"งั้นแม่ไปทำงานก่อนนะจ๊ะ ฟังให้ดีนะคู้ดเดิ้ล ห้ามออกไปจากห้องนี้เด็ดขาด เข้าใจมั้ยจ๊ะ? ถ้ามีอะไรให้โทรไปถามน้าเคเลน เดี๋ยวแม่จะส่งเบอร์น้าเคเลนไปให้ทางข้อความ ในนี้มีทั้งสแน็กบาร์ แล้วก็เกมอยู่แล้ว เพราะงั้นไม่ต้องออกไปไหน ตกลงมั้ยจ๊ะ?"
"ครับผม!!"
"งั้นแม่ไปทำงานละนะ บ้ายบายจ้ะ"
แม่เดินผ่านประตูบานเลื่อนออกไปจากห้องแล้ว ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวในห้องสุดหรูนี่ จริงอย่างที่แม่ว่า ที่นี่มีทั้งขนม เกมเพลย์ คอมพิวเตอร์ แล้วก็หนังสือการ์ตูนเต็มไปหมด ฮ้า...อย่างนี้ใครออกก็โง่เต็มทีล่ะครับ
..............................................
..............................................
..............................................
ในขณะที่คู้ดเดิ้ลกำลังลั้ลล้า เกินกว่าที่จะออกมานอนห้องทำงานของแม่ตนเอง แม่ของคูดเดิ้ล ที่มีชื่อว่าลอรี่ ก็กำลังสนทนากับเด็กสาวลึกลับคนหนึ่งอยู่
"พวกเขาใช้ได้รึเปล่า? หมะ...หมายถึง เรื่องความรับผิดชอบ และซื่อสัตย์น่ะ" เมื่อจัดแจงที่นั่งกันเรียบร้อยแล้ว ลอรี่ก็เริ่มเอ่ยปากถามก่อนทันที
"หืม? เพิ่งเจอกันครั้งแรกทักกันแบบนี้เหรอคะ?"เด็กสาวคนนั้นเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นหัวเราะคิกคักชอบใจเบาๆ
"มันแล้วแต่คนจะรู้สึกค่ะ แต่ในมุมมองของหนู พวกเขาก็ทำงานได้ดีนะคะ"
เด็กสาวพูด ก่อนยื่นรูป 4 ใบไปตรงหน้าลอรี่ หญิงสาวรับมามองดูภาพของชายหนุ่มทั้ง 4 คนในรูป
คนแรกเป็นผู้ชายผมสีเขียว นัยน์ตาสีเขียวใส่ชุดเครื่องแบบของทหาร และสวมหมวกสักหลาด ดูท่าทางใจดีอ่อนโยน
คนในรูปใบถัดมา เป็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินซีด นัยน์ตาสีน้ำเงินถูกทับด้วยกรอบแว่นสีแดงบางๆ
คนต่อมาอีก เป็นชายผมสีชมพูอมม่วงนิดๆ ใส่แว่นกันแดดเลนส์กลมสีดำสนิทเหมือนคนตาบอด ที่ใต้ตาขวามีไฝสีดำเม็ดเล็กๆ
คนสุดท้าย เป็นชายหนุ่มผมสีฟ้าอ่อน แต่จอห์นทั้ง 2 ข้างด้านหน้าที่ยาวล้ำออกมาเกินผมเส้นอื่นๆ เป็นสีเหลืองอ่อน
"นั่นแหละค่ะ '4 จตุรเทพ' ที่เคยทำงานรับใช้หนู นั่นเป็นงานแรกของพวกเขา เอาเป็นว่า...ถ้าคุณตกลงยอมรับพวกเขาไปล่ะก็ พวกเขาก็จะมีงานที่ 2 ทำกันแล้วล่ะค่ะ"
เด็กสาวพูดจบก็ลุกออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้ลอรี่นั่งตัดสินใจอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว อุณหภูมิแอร์ในห้องเย็นพอควร แต่ใบหน้าของหญิงสาวกลับมีเหงื่อซึมออกมาระใบหน้า เมื่อเธอตัดสินใจได้ ก็ฉวยหยิบมือถือมากดๆ บางอย่าง ก่อนเอาแนบหู
"เคเลน....ฉันตัดสินใจได้แล้วนะ ฉันจะรับ 4 จตุรเทพมาคุ้มครองคูดเดิ้ล"
*** to be continued ***
______________________________________________________________________________________
มาต่อแล้วจ้า รอกันนานมั้ยเอ่ย? ^^ (ท่าจะไม่มีคนรอนะ...)
เซียนคอยเช็คคอมเม้นท์มาตลอดทุกวันเลยนะ แต่ก็ไม่มีใครเม้นรีเควสขอมาสักคน =_=;
ถ้ายังไม่มีคนรีเควสมา ก็ต้องอ่านตอนพิเศษต่อไปเรื่อยๆ นะคะ อ่า...ไม่มีอะไรจะเผาแล้ว เอาเป็นว่าเจอกันตอนต่อไปค่า ^^
ป.ล. เม้นให้นิสนึงก็ดีนะคะ T^T
ความคิดเห็น