คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ต อ น ที่ 1 [3/3]
การหางานทำ เป็นสิ่งยากเย็นสำหรับมิรันดาที่เพิ่งอายุสิบแปดปีเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา งานที่พอหาได้วันนี้มีแค่ล้างจานในร้านหมูกระทะ ซึ่งพอเทียบกับดอกเบี้ยห้าล้าน ค่าแรงก็ดูจะน้อยนิด
คิดให้แล้ว เด็กสาวก็ทำหน้าเบื่อ พร้อมกับเปิดประตูบ้าน และทันทีที่ก้าวเข้าไปข้างใน ก็พบแต่ความเงียบเชียบ
มิรันดาลองสำรวจดูทั่วชั้นล่าง ก่อนจะพบผกามาริน นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในห้องน้ำใต้บันได ฝักบัวถูกเปิดทิ้ง จนน้ำชโลมร่างระหงของผู้เป็นพี่เปียกปอน
“ตายแล้วพี่ผึ้ง!” เธออุทานพลางถลันตัวเข้าไปหาผกามาริน
“หมิว” หญิงสาวอ้าแขนรับน้องแล้วกอดเอาไว้ “พี่เลิกกับพี่รุจแล้ว”
มิรันดาผละจากร่างเปียกปอนของผกามารินด้วยความตกใจ
“ว่าไงนะคะ!”
“พี่…ฮึก” คนโตกว่าพยายามสะกดกลั้นเสียงสะอึกสะอื้น “พี่ตัดสินใจแล้ว พี่จะช่วยพ่อ ช่วยครอบครัวเราจากพวกบ้านั่น”
เด็กสาวเบิกตาโพลง เข้าใจในทุกคำที่ผกามารินเอ่ยมา
“อย่าบอกนะว่าพี่ผึ้ง…”
“พี่ต้องทำ พี่ไม่อยากเห็นพวกมันทำร้ายเรา เงินตั้งมากขนาดนั้น ต่อให้พี่เซ้งร้านกาแฟของพี่ทิ้ง มันก็ไม่พอ”
“ไม่นะพี่ผึ้ง หมิวไม่ยอม” น้องสาวคัดค้านหัวชนฝา “หมิวไม่ยอมให้พี่ผึ้งไป หมิวจะช่วยพี่ผึ้งเอง คนพวกนั้น หมิวจะลากมันเข้าคุกให้ได้เลย คอยดู!”
“พี่กลัวพวกเราจะตายก่อนตำรวจจับพวกมันเข้าคุกน่ะสิ พี่ไม่อยากเสี่ยง คนพวกนั้นมีอิทธิพล แถมยังโหดร้ายตั้งเท่าไหร่ หมิวปล่อยพี่ไปเถอะ แล้วทุกอย่างก็จะจบ”
“ไม่เอา พี่ผึ้งอย่าคิดแบบนี้สิคะ พวกเราเสียใจนะ” เด็กสาวคว้ามือเรียวของคนเป็นพี่มากุม “พี่ผึ้งรู้มั้ย ตอนนี้ พ่อประกาศขายคฤหาสน์ของแม่พี่แล้ว”
“ว่ายังไงนะ” หญิงสาวย้ำถามอย่างไม่เชื่อหู “พ่อน่ะเหรอ จะขายคฤหาสน์หลังนั้น”
“ไม่มีอะไรสำคัญมากกว่าชีวิตพี่ผึ้งแล้วค่ะตอนนี้” มิรันดาดึงผกามารินมากอด เธอลูบหลังพี่สาวปลอบประโลมความรู้สึก “พ่อบอกว่า น่าจะได้สักสิบล้านขึ้นเนี่ยแหละ พี่ผึ้งไม่ต้องกังวลหรอก”
แววตาของหญิงสาวดูมีความหวังขึ้น เธอบอกกับน้องว่า
“ถ้าอย่างนั้น พี่จะเซ้งร้านกาแฟของพี่ แล้วเอาเงินมารวมกับตรงนี้ด้วย”
“ค่ะ หมิวเอง ก็จะหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียน ช่วยพ่อกับพี่ผึ้งอีกแรง ส่วนอนาคตหลังจากนี้ เอาไว้เราค่อยคิดกัน พี่ผึ้งทำใจให้สบาย ถ้าเราไม่ยอมแพ้ เราจะต้องแก้ปัญหานี้ได้แน่นอน”
ผกามารินคลี่ยิ้มอย่างอุ่นใจ โชคดีจริงๆ ที่เธอมีน้องอย่างมิรันดา
ทว่าเบื้องหลังคำพูดให้กำลังใจ ในหัวสมองเด็กสาว กลับวิตกกังวลเหลือเกิน
พ่อยอมขายคฤหาสน์หลังนั้นก็จริง แต่เวลาหนึ่งเดือน กับคฤหาสน์เก่าซอมซ่อแถวชานเมือง ทำให้เธอไม่มั่นใจ ว่าจะมีคนติดต่อขอซื้อทัน
งานพิเศษที่หาอยู่ก็เช่นกัน ขนาดเดินจนน่องโป่ง ก็ยังไม่เจอสักที่ ที่ได้เงินมากพอในเวลาอันรวดเร็ว
เดี๋ยวก่อน…เธอลืมนึกไปเลย ลืมไปว่าคนๆ นั้นคงพอมี ‘งาน’ ให้เธอทำ
งานกลางคืนแสนสบาย รายได้อู้ฟู้ และมีโอกาสเจอเสี่ยกระเป๋าหนักช่วยเปย์!
มิรันดาตาลุกวาว เอาเป็นว่าขอเธอไปถาม ‘หมอนั่น’ ดูก่อนแล้วกัน
ความคิดเห็น