รักนี้ผิดตัวแต่ก็ชัวร์ถ้าเป็นเธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

หากคนที่คุณจะบอกรักดันไม่ใช่คนที่คุณเล็งแล้วอารายมันจะเกิดขึ้น

เนื้อเรื่อง

1

ตัดสินใจ

     “วันนี้แล้วซิ! ที่ฉันต้องสารภาพว่ารักพี่เดย์ เฮ้อ!”-o-!

สู้โว้ย! เลียนแบบน้องอรเรียกพลังก่อนยกน้ำหนัก  ......อิๆๆ

เราก้อเอามั่ง เรียกขวัญและกำลังใจก่อนจะไปสารภาพรัก 

เอาล่ะรุ่นพี่กำลังเดินมาทางนี้พอดี  1....2....3.....ลุย! -_-!!!

             ฉันชื่อข้าวฟ่างเป็นนักเรียน ชั้นม.ปลายค่ะ เพิ่งจะขึ้น ม.4  มาได้ประมาณ 3 อาทิตย์

 และคนที่ฉันแอบชอบอยู่ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่เดย์เป็นรุ่นพี่ฉัน 2 ปี

พี่เค้าอยู่ ม.6 อยู่ชมรมบาสฯ

ฉันเจอพี่เค้าครั้งแรกที่หน้าประตูโรงเรียน แน่ล่ะก้อพี่เค้าเป็นสารวัตนักเรียนด้วย

แล้วฉันก็ดั๊นมาสายเลยโดนสวดจนหูนี่แทบชา แต่ไม่เป็นไรค่ะโดนคนหล่อด่ามันสดชื่นดี -_-!

              “ยัยฟ่าง!”

              “เว้ยยย! ไอ้บ้าปลา” ตกใจหมดเลยจู่ๆยัยปลาเพื่อนฉันมันก็เล่นจ๊ะเอ๋

 จนฉันตกอกตกใจหมด เวรกรรม! ไอ้ความกล้าที่รวบรวมมาเมื่อต่ะกี้เป็นอันว่าหายไปหมด โธ่!-_-^

         “อะไรกันยัยฟ่างแค่นี้ขวัญอ่อนไปได้ แล้วนี่แกมายืนทำอะไรอยู่มุมตึกล่ะเนี่ยะ อย่าบอกน๊า.....ว่าจะมาดักรอสารภาพรักพี่เดย์น่ะ” ดูเหมือนแกจะยังไม่รู้ตัวใช่มั้ยเนี่ยะ! ว่าแก!นั่นแหละที่มาขัดฤกษ์บอกรักช้านนน

         “ก้อใช่น่ะสิ” ฉันตอบเซ็งๆ-__-

          “ผลเป็นไงมั่งอ่ะบอกหน่อยดิ๊ พี่เค๊าเซย์เยสหรือเซย์โน” ยัยปลามันทำท่าทาง.............แบบว่าอยากรู้มั่กๆ เชื่อเลย

มันนี่แส่ได้ทุกเรื่อง -o-!

          “ยังไม่ได้เรื่องเลย...... ก็แกน่ะแหละที่มาขัดจังหวะซะก่อน”

                “อ้าวเหรอ?” เออ!  (ยัยปลาทำหน้าบ้องแบ้ว)  o_O

                 “ก็ฉันไม่รู้หนิเห็นแกยืนอยู่คนเดียว ก็เลยกะว่าจะแกล้งซะหน่อย ไม่คิดว่าแกกำลังจะมารอสารภาพรัก”

ยัยปลาพูดอ้อนๆพร้อมกับทำท่าสำนึกผิด ใจแข็งไว้ฟ่างใจแข็งไว้!

                  “ไม่เป็นไร เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน”

ฉันบอกยัยปลา มันจึงยิ้มทะเล้นจนฉันหมั่นไส้เลยให้มะเหงกไปลูก ดีสม! ^O^

2

เขียนจดหมาย

 หลังจากวันนั้น (วันที่ฉันพยายามจะสารภาพรักรุ่นพี่)

            “ไปบอกกันวันนี้เลยมั๊ย” ยัยปลาบอกขณะที่เรากำลังกินข้าวกลางวันกันอยู่

        “ไม่.......ฉันไม่กล้า” ฉันบอกไปตามความจริง

            “แล้วเมื่อไหร่แกจะกล้า” ยัยปลายังคงถามต่อ

             “ไม่รู้สิตั้งแต่วันที่แกแกล้งฉันฉันก้อไม่รู้ว่าไอ้ความกล้ามันหายไปไหนหมด”

 ฉันบอกพร้อมกับลอบสังเกตสีหน้ายัยปลา

 เอาล่ะสิหน้าจ๋อยไปเลย

ชอบถามดีนักก็ต้องโดนแบบนี้ อิ อิๆ^o^

          “เขียนจดหมายไง”

ยัยปลาพูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบไปนาน

               “จดหมายสารภาพรัก” ยัยปลาอธิบายต่อ

ทำให้ฉันถึงบางอ้อ

               “จริงดิ! แกนี่น่าจะฉลาดตั้งนานแล้วเน๊อะ!”

ฉันเห็นดีด้วยกับวิธีที่ยัยปลาเสนอ

มันก็เป็นวิธีที่ได้ผลใช่มั๊ยล่ะค๊า หุ หุ  ^o^

          “ไอ้นี่! หลอกด่ากันนี่!” ก็เออน่ะซี

               “โทษทีๆ แต่มันก็เป็นวิธีที่เวิร์คนะปลา”

ฉันพูดจริงจัง

          “อยู่แล้ว! ก็เนี่ยะเป็นวิธีที่คนฉลาด&สวยเค๊าคิดกัน” แหมฉลาด&สวยพูดออกมาได้

ที่พูดเนี่ยะปรึกษาสมองรึยังย๊ะ

                  “จ้าแม่คนสวยยยยย&ฉลาดดดดดดดดด” 

                 “ตกลงว่าแกจะใช้วิธีเขียนจดหมายใช่แม๊ะ”

ยัยปลาถามฉันอีกครั้งพร้อมๆกับเก็บกระเป๋า

(จาไปไหนอ่ะ?) -_-??

                “แน่นอน! แล้วนี่แกจะไปไหน?” ฉันย้ำคำตอบเดิมก่อนที่จะรีบถามยัยปลา

(สังเกตตั้งแต่ตอนที่ทานข้าวแล้วว่ายัยปลามันมองดูนาฬิกาบ๊อยบ่อย)

                “แหมฉันก็ต้องมีนัดบ้างสิจ๊ะ!  ไปล่ะนะ

ไหนๆฉันก็ช่วยหาทางออกให้แล้วนี่  คราวนี้ฉันก็ต้องไปทำธุระของฉันมั่ง”

ที่ยัยปลาพูดฉันยังไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีโอกาสจะได้ถามแล้วล่ะเพราะมันวิ่งไปแล้ว

 (อ้าว! เฮ้ยไหงทิ้งกันเฉยเลยล่ะ)  -_-!!!

หลังจากที่ยัยปลาไปฉันก็ขะมักเขม่นอยู่กับการลองเขียนจดหมาย

          “พี่เดย์ หนูชอบพี่” ฉันอ่านข้อความในจดหมาย รู้สึกว่ามันคุ้นๆนะไอ้ประโยคนี้

แล้วดันบอกว่าหนู แล้วพี่เค้าจะรู้ไม๊เนี่ยะว่าหนูไหน

 ไม่ดีๆ เขียนใหม่ๆ

ไม่ดีๆ เขียนใหม่ๆ

ไม่ดีๆ เขียนใหม่ๆ

ไม่ดีๆ เขียนใหม

ฉันเขียนจดหมายใหม่นับสิบๆรอบ

 ก้อยังรู้สึกว่ามันยังขาดๆเกินๆ อยู่

 (ทำไมมันยากยั่งนี้นะ            คัดลายมือยังไม่ยากขนาดนี้เลย) T^T

เอาล่ะนี่จะเป็นฉบับสุดท้ายแล้วจะไม่มีการแก้ไขไดๆทั้งสิ้น

“DEAR รุ่นพี่     คงจะแปลกใจสินะคะที่เห็น จ.ม.นี้ คือ....ฉันแอบชอบรุ่นพี่มานานแล้ว

ก็เลยตัดสินใจสารภาพรักรุ่นพี่ค่ะ ถ้าไม่รังเกียจ........กรุณาคบกับฉันเถอะนะคะ

จะรอคำตอบค่ะ................. ข้าวฟ่าง4/3” ฉันอ่านทบทวนเนื้อความจดหมายอีกครั้ง

 ดีแล้วมั้ง! แค่นี้พี่เค้าก็คงจะรู้แล้วล่ะว่าเราแอบชอบ ^o^

 วันพรุ่งนี้ก่อนเข้าห้องค่อยเอาไปให้ดีกว่า

ฉันรีบเก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมจะไปเรียนชั่วโมงที่5 อ้อลืมบอกไปเมื่อกี้ชั่วโมงอิสระ

สรุปก็คือหลังจากทานข้าวเสร็จฉันก็ไม่ได้ลุกไปไหนเลยจนหมดชั่วโมง

 (เอ! แต่ทำไมรู้สึกว่ามันแป๊ปเดียวเองหว่า) -_-!!!

หลังโรงเรียนเลิกฉันรีบกลับบ้านทันที ปรกติฉันจะอยู่ดูพี่เดย์ซ้อมบาสจนเย็น

แต่วันนี้ฉันอยากที่จะกลับให้ถึงบ้านเร็วที่สุด

 (เพราะจะได้รีบนอนรีบตื่นจะได้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ

สงสัยฉันคงจะตื่นเต้นเกินไปแล้วมั้งนี่ บ้าจริง!)

ฉันเดินยิ้มตั้งแต่หน้าปากซอยจนถึงบ้าน ในใจก็คิดแต่ว่าอยากจะให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วที่สุด >o<

3

ส่งจดหมาย

เช้าวันใหม่ 

จิ๊บๆ  จิ๊บๆ เสียงนกร้องทำให้ฉันรู้สึกสดชื่น 

(ตื่นแต่เช้าแบบนี้ก้อดีแฮะ ปรกติฉันจะตื่นสาย)

oOo ฮ้าวว! ฉันยืนบิดขี้เกียจก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำทำกิจวัตรประจำวัน

วันนี้ฉันเปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมกลิ่นใหม่ เป็นกลิ่นส้ม

(อันเก่ากลิ่นSweet ฉันใช้ตามยัยปลา)

“หอมดีแฮะ อยากให้พี่เดย์ชอบกลิ่นส้มนี่จัง”

ฉันดมกลิ่นน้ำหอมก่อนจะฉีดบางๆที่เสื้อและข้อมือ

ณ  โรงเรียน

“เอ๊ะ! ทำไมสายป่านนี้แล้วยัยปลายังไม่มาอีกเมื่อวานโทรไปก็ไม่รับ คอยดูนะมาเมื่อไหร่ แม่จะด่าให้หูชาไปเลย”

ฉันยืนบ่นให้ยัยปลาอยู่ข้างหัวมุมตึกวิทย์

       “ตื๊ดๆๆๆๆตื๊ดๆๆๆๆตื๊ดดดดดดด”เสียงโทรศัพท์ฉันสั่น

พอหยิบขึ้นมาดูก็รู้วาคนที่โทรมาคือยัยปลา

กำลังบ่นถึงอยู่แหม็บๆ(ตายยากนะเนี่ยะ)

  “ฮัลโหล ปลาเหรออยู่ที่ไหนทำไมยังไม่เข้าโรงเรียนอีกรู้ไม๊ว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”

ฉันรีบพูดทันทีที่กดรับ

        “พอๆๆหยุดบ่นได้แล้ว ที่ฉันโทรมาเนี่ยะฉันจะให้แกลาครูให้ วันนี้ฉันไม่ค่อยสบาย”

ปลาคงจะไม่สบายจริงอย่างที่พูดเพราะเสียงมันฟังดูเหนื่อยๆ

        “เป็นอะไรมากรึป่าว” ฉันรีบถามเพราะร้อยวันพันปีมันยัยปลาไม่เคยลาครูเลยสักครั้งสงสัยงานนี้คงป่วยหนัก

         “ไม่เป็นไรหรอก ปวดหัวนิดหน่อย นอนพักวันสองวันก็หายแล้วล่ะ แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

รู้สึกว่าประโยคหลังๆปลาคงจะพูดยาก ฉันเลยฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องแต่ก็จับใจความได้

 (เสียงยัยปลาเหมือนคนจะร้องไห้    ฉันคงคิดมากไปมั้ง!)

“หายเร็วๆละกันนะ งั้นแค่นี้แหละแกจะได้พักผ่อน”

ฉันบอกยัยปลาอย่างเป็นห่วงก่อนจะวางสาย

 แต่มันก็น่าแปลกเมื่อวานยัยปลาหายไป ตั้งแต่บอกว่ามีนัด แล้วฉันก็ไม่เจออีกเลย (คิดว่าอยู่ห้องพยาบาล)

จนถึงเวลาเลิกเรียน มิหนำซ้ำเมื่อวานโทรไปก็ไม่รับ  

เอ!มันชักจะยังไงๆแล้วนะ? -o-????

4

เกิดเรื่องอีกแล้ว

ฉันไม่มีเวลาจะมาคิดเรื่องของยัยปลาอีก เมื่อสายตาฉันเหลือบไปเห็นว่ารุ่นพี่เดย์ กำลังเดินตรงมาทางที่ฉันยืนอยู่

(เดินมาคนเดียวซะด้วย   เหมาะๆเหมาะมากกกกก)

โอกาสนี้แหละฉันจะมอบจดหมายให้พี่เดย์

ฉันรีบนำจดหมายออกมาถือไว้พร้อมกับหายใจลึกๆ

จังหวะที่พี่เดย์กำลังจะเดินมาถึงมุมตึก

ฉันก็รีบเดินออกมาจากมุมตึกทันที

(ขยับขายากจัง รู้สึกว่าฉันจะก้าวขาไม่ออก 

ไม่เป็นไรอย่าตื่นเต้นหายใจลึกๆๆๆ  ฉันปลอบตัวเองก่อนจะเดินต่อ)

แล้วฉันก็เดินมาจนเกือบจะถึงพี่เค๊าอยู่แล้ว

แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะเอ่ยปากบอกพี่เดย์ 

ก็มีกลุ่มนักเรียน ม.5-6นี่แหล่ะ(ไม่แน่ใจ)

วิ่งไล่กันมาทางด้านหลังพี่เดย์เป็นขณะเดียวกับที่ฉันเดินไปอยู่ข้างๆพี่เดย์พอดี

“โอ๊ยๆ” ฉันร้องทันทีที่โดนชนเข้าอย่างจัง

 พร้อมๆกับตัวฉันที่เซไปชนคนที่วิ่งมาข้างหน้า(ฉัน) ฉันคิดว่าฉันคงจะหน้าคว่ำกับพื้นแน่ถ้าไม่มีมือใครคนหนึ่งยึดฉันไว้

“เป็นอะไรมั๊ย” คนที่ยึดฉันไว้ไม่ใช่พี่เดย์แต่เป็นใครคนหนึ่ง ที่ทุกคนต่างเกรงขามเมื่อพูดถึง

(ก้ออันธพาลหัวไม้น่ะซี) ซวยแล้วไม๊ล่ะ เขาถามฉันเสียงเรียบ แต่แววตาดุจังแฮะ

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวนะคะ” ฉันรีบวิ่งไปไวกว่าเสียงจนถึงห้องเรียนในอีก 15วินาทีถัดมา

5

หนีดีกว่า

ในห้องเรียน

ยังไม่ทันจะพูดจบแต่ฉันรีบชิ่งวิ่งมาซะก่อน

แต่ตอนที่ฉันจะล้มรู้สึกว่าพี่เดย์ก็จะเข้ามาช่วย ถ้าไม่ติดว่านายอันธพาลนั่น ไม่เข้ามาช่วยซะก่อน

หมดกันว่าจะได้เรื่องอยู่แล้วเชียว!สุดท้ายก็ต้องเก็บจดหมายเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม.....

                “จดหมาย!”จริงสิจดหมายหายไปไหน  ตายล่ะสงสัยต้องเป็นตอนที่ถูกชนแน่เลย

                “ฮัลโหลปลาเหรอฉันไปบ้านแกตอนนี้ได้ป่ะ”

ฉันรีบโทรหายัยปลาก็ไม่รู้จะทำยังไงนี่

                “มีอะไรเหรอ” เสียงยัยปลาถามฉันผ่านโทรศัพท์ (รู้สึกเสียงยัยปลาจะเป็นปรกติแล้วแฮะ)

                “มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ”

ฉันตอบขณะที่มือก็ครวนหาปากกา

                “โอเคๆมาก็มาสิ” ยัยปลาบอก

                “งั้นฉันเขียนใบลาเสร็จแล้วฉันจะรีบไปนะ”

ฉันไม่ฟังว่ายัยปลาจะตอบว่ายังไง ฉันรีบวางสายแล้วรีบเขียนใบลาอย่างลวกๆก่อนจะฝากเพื่อนในห้องไว้แล้วรีบไปที่บ้านยัยปลาทันที

ณ   บ้านของปลา

ห้องของปลา

                “นี่แกไปทำอะไรมาเนี่ยะทำไมโทรมจัง”

ฉันถามทันทีที่ได้พบกับปลา

 สภาพยัยปลาเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน ขอบตาบวมเป่ง ตางี้แดงเป็นนกกะปูดเชียว

                “ไม่มีอะไรหรอก แกอย่าใส่ใจเลยมันก็แค่เรื่องธรรมดาๆ”

ปลาบอกพร้อมกับเดินไปหยิบขนมมาให้ฉัน

“เลิกกับแฟนเหรอ”ฉันพูดเบาๆ

                “อือ”ยัยปลาพยักหน้ารับพร้อมกับกินขนม

                “เราไม่ต้องไปพูดถึงมันหรอกเรื่องมันแล้วไปแล้ว” ยัยปลาพูดพร้อมกับยิ้มระรื่น

(เปลี่ยนอารมณ์ง่ายจังนะหล่อน)-_-!!

                “แล้วที่ร้องไห้” ฉันแกล้งเซ้ายัยปลาเล่น

                “ใครๆใครร้องฉันไม่ได้ร้องซะหน่อย”

ยัยปลาพูดยิ้มๆทำหน้าไม่รู้เรื่อง

ทั้งๆที่หน้าตามันไม่โกหกช่วยมันเลย

          “ดีเหมือนกันเลิกๆกันไปก็ดีแล้วล่ะเพราะถ้าเมื่อวานมันไม่บอกเลิกฉัน ฉันนี่แหละจะเป็นคนบอกเลิกมันเอง”

คุยๆคุยๆคุยใหญ่เลยนะ

 ฉันนั่งฟังยัยปลาโม้นั่นโม้นี่ไปเรื่อยจนมันหมดเรื่องโม้

                “แกสบายใจแล้วใช่ไม๊”

 ฉันถามยัยปลาหลังจากที่ฉันนั่งฟังมันโม้อยู่นาน

                “ก็บอกแล้วไงว่าจิ๊บๆ”  

ยัยปลาบอกพร้อมกับเอาหมอนมากอด

                “อ่ะ! ว่าเรื่องของแกมาดิ๊ไปทำอะไรมาถึงต้องหนีหัวซุกหัวซุนมาถึงนี่”

 กรูว่าแล้วว่าถ้ามันหมดเรื่องโม้เมื่อไหร่มันต้องถาม

                “ฉันขอตัวเข้าห้องน้ำก่อ.............”

                “หยุดเลยๆ แกยังไปไหนไม่ได้จนกว่าแกจะบอกฉัน” เกลียดจริงๆไอ้พวกรู้ทันเนี่ยะ

ฉันอิดออดอยู่นานกว่าจยอมเล่าให้ยัยปลาฟัง

                “พี่คิมที่อยู่ชมรมฟุตบอลน่ะเหรอ”

OoOยัยปลาทำตาโตทันทีที่ฉันเอ่ยถึงนายนักเลงหัวไม้นั่น

                “ไม่รู้สิ! ชื่อคิมเหรอ?” ฉันถามอย่างไม่อยากรู้

                “ก็ถ้าเป็นคนที่แกเล่าให้ฟัง ว่าเป็นอันธพาลประจำโรงเรียนมันก็แหง๋มๆอยู่แล้วล่ะ”

 ยัยปลาพูดพร้อมๆกับหน้าถอดสี

                “เป็นอะไรไป” ฉันถามยัยปลา

เพราะดูท่ายัยปลาแปลกๆไป

                “นี่แกไม่รู้เหรอว่าใครเดินชนรุ่นพี่คิมเป็นอันต้องถึงขั้นขอขมาเชียวนะ ไม่งั้นพี่แกเล่นงานซะอ่วมอรทัย

ปางตายเชียวล่ะ”

ยัยปลาพูดเสียงจริงจัง  ง๊าTOTแล้วฉันจะรอดไม๊เนี่ยะ

                “จ่ะๆจะจริงเหรอ”ฉันถามยัยปลา

คราวนี้ฉันเองที่หน้าถอดสี

                “แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรไม่ใช่เหรอ แถมยังช่วยแกอีกด้วย” ยัยปลาปลอบฉัน

                “โชคดีที่เขาไม่เอาเรื่อง” ฉันบอก

          “ก็นั่นหน่ะซิ”

(จะเอาไม่เอาฉันก็ไม่รู้หรอกเพราะฉันดันรีบวิ่งหนีซะก่อนแต่ช่างเถอะเขาคงไม่รู้หรอกว่าเราชื่ออะไรอยู่ห้องไหน)

 หุๆ หุๆ

 จากนั้นฉันก็นั่งเล่นเน็ตที่บ้านยัยปลาทั้งวัน

เราพูดคุยกันไปเรื่อยๆ (มีสาระมั่งไม่มีมั่งปนกันไป) ^v^

จนฉันลืมเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเช้าไปเสียสนิท

ฉันกลับจากบ้านยัยปลาก็ประมาณทุ่มกว่าๆเห็นจะได้ 

          “ไปไหนมาฟ่างทำไมกลับมาซะค่ำเชียว” 

ซวยแล้วมั้ยล่ะ จะตอบว่าไงดีเนี่ยะ

                “ฟ่างเอาชีสการบ้านภาษาอังกฤษไปให้ปลาค่ะแม่วันนี้ปลาไม่สบายฟ่างก็เลยต้องไปบอกปลา

ว่าครูให้ทำอะไรมั่ง” ฉันโกหกแม่หน้านิ่มๆ

(ก็หน้าฉันไม่ได้ด้านซะกะหน่อยนิ)

แม่เพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ฉันเลยรีบขอตัวเข้าห้องทันที

ฉันลืมเรื่องที่เกิดในตอนเช้าของวันนี้ไปเลย เมื่อฉันกลับบ้านมาอ่านการ์ตูน เล่นอินเตอร์เน็ต เล่นเกมออนไลน์

จนกระทั่งเข้านอนฉันก็ไม่คิดอะไร

6

หาตัว

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันตื่นแต่เช้าและมาโรงเรียนสายตามปรกติ

วันนี้ชั่วโมงแรก ครูประชุมไม่ได้เรียนดีจังแฮะ

                “แกเจอพี่คิมรึยัง” จู่ๆยัยปลาก็ถามฉันขึ้น

หลังจากที่มันดัดขนตาเสร็จ ¬_¬ ??

(ขนตาแกมันก็งอนอยู่แล้วดัดไม่ดัดก็ค่าเท่าเดิมแหล่ะ)

          “ไม่อ่ะ! แล้วฉันก้อไม่อยากเจอด้วย ดีนะเนี่ยะที่เขาไม่เอาเรื่องฉะ.........”

ฉันยังพูดไม่จบเพราะจู่ๆก็มีใครที่คุณก็รู้โผล่มาที่ประตู

                “ข้าวฟ่างอยู่ห้องนี้ใช่ไม๊” คนที่ถามคือไอ้พี่คิม

ตอนนี้ทุกคนในห้องต่างหน้าถอดสีกันหมด

แย่แล้วเรา!

                “อ๊ะ! เจอแล้ว” ไอ้พี่คิมมันหันมาเจอฉันเข้าพอดี

ทำไงดีๆ ไม่รอดแน่ๆตามถึงห้องแบบนี้

                “มาด้วยกันหน่อยสิ” ไอ้พี่คิมมันไม่พูดปล่าวแต่มันยังฉุดแขนฉันให้เดินตามมันไป

โฮ! พระเจ้าช่วย YOY

ฉันเดินตามไอ้รุ่นพี่คิมไปอย่างว่าง่าย

ท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนๆในห้อง >^<

7

จดหมายที่หายไป

ไอ้พี่คิมมันพาฉันมาที่ดาดฟ้าตึกวิทย์

จะพามาฆ่ารึป่าวเนี่ยะ? ชักหวั่นๆ

ฉันเดินตามหลังไอ้พี่คิมมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่รั้วกั้นขอบตึก

ไอ้พี่คิมหันกลับมามองฉัน (ทำไมหน้ามันแดงๆหว่า?)

จะว่าอะไร? -v-

          “นี่!”  ไอ้พี่คิมพูดพร้อมกับยื่นบางอย่างให้ฉัน

และฉันก็รู้ดีว่ามันคืออะไร

                “จ.ม. ของฉัน” 

นี่เขาอุตส่าห์เก็บเอามาให้ฉันเหรอเนี่ยะ ใจดีจัง^v^

          “ขอบคุณ” ฉันยื่นมือออกมาจะรับจดหมายแต่......

                “ฉันเข้าใจเธอดีนะ” หา!ทะๆทำไมไม่คืน จดหมายล่ะ

แล้วนี่พูดถึงอารายกานล่ะเนี่ยะ o_O???

                “ที่จริงฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิงหรอก”

ไอ้พี่คิมพูดพร้อมกับหน้ามันเริ่มแดงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

                “แต่เธอกล้าหาญมาก”  หา! เอ่อ เขาพูดอะไรของเขาO_O??งง

                “ดังนั้น......” ตอนนี้ไม่ใช่แค่หน้าเท่านั้นที่แดง

หูไอ้พี่คิมก็แดงด้วย  (วะฮ่ะๆๆตลกชะมัด ^O^)

                “ฉันจะรับเธอเป็นแฟนนะ” เกิดอะไรขึ้น?? O[]O

          ฉันรีบดึงจดหมายในมือของไอ้พี่คิมมาอ่านทันที

ก็จดหมายฉบับนี้ฉันเขียนให้รุ่นพี่เดย์นิ แล้วทำไม.........

ตึกๆ ตึกๆ

“DEARรุ่นพี่...........คงจะแปลกใจสินะคะที่เห็น จ.ม.นี้ คือ....ฉันแอบชอบรุ่นพี่มานานแล้ว

ก็เลยตัดสินใจสารภาพรักรุ่นพี่ค่ะ ถ้าไม่รังเกียจ........กรุณาคบกับฉันเถอะนะคะ

จะรอคำตอบค่ะ................. ข้าวฟ่าง4/3”  ช็อค! ลืมใส่ชื่อแซ่

เราต้องปฏิเสธเขาไปตรงๆ

                “คือว่า........”ฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรจู่ๆประตูห้องบนดาดฟ้าก้อถูกเปิดออกอย่างแรง

โดยอาจารย์สมรักษ์ อาจารย์ฝ่ายปกครอง

“ปัง! หนอย# นายคิมหันต์ เธอยกพวกไปตี น.ร. โรงเรียนอื่นใช่ไม๊!”

อาจารย์สมรักษ์พูดขึ้นทันทีที่เดินมาถึงไอ้พี่คิม(น่ากลัวจัง)

          “ผมไม่รู้เรื่อง”

“ไปห้องปกครองกับครูเดี๋ยวนี้!”

ไอ้พี่คิมเดินตามครูสมรักษ์ไปอย่างเซ็งๆ 

ก่อนจะเหลือบมามองฉัน

อึ๋ย!

เราจะปฏิเสธพวกนักเลงได้ไง!

คราวนี้ต้องแย่แน่ๆ!

          “ฉันควรจะบอกเค๊าไม๊?”

ฉันรีบโทรถามยัยปลาทันทีที่กลับถึงบ้าน

          “เขาคงฆ่าเธอแหงๆ”

          “อย่าขู่สิ” คนยิ่งกลัวๆอยู่ด้วย

          “ฉันจะทำไงดี?” ฉันถามอย่างร้อนรน

                “พยายามอย่าทำให้เขาโกรธหรือเกลียดละกัน”

ยัยปลาบอกฉัน

                “เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะฟ่างวันนี้ฉันมีธุระน่ะ”

 ยัยปลาพูดจบก็รีบวางสายทันที 

แล้วฉันจะปรึกษาใครล่ะเนี่ยะ ToT

“พยายามอย่าทำให้เขาโกรธหรือเกลียดละกัน”

ฉันนึกถึงคำที่ยัยปลาบอก

เกลียดเหรอ?

“จริงด้วย!”

ฉันคิดอะไรบางอย่างออกแล้วล่ะ

8

วางแผน

                “หา! จะทำข้าวกล่องให้ฉัน....”.....???

                “จ้ะ! ทำทุกวันก็ได้นะ อยากทำ” ฉันแกล้งพูดพร้อมกับยื่นข้าวกล่องรสชาติอุบาทว์ให้ไอ้พี่คิม

                “พูดบ้าๆไม่เห็นจำเป็นเลย....”

                “ถ้างั้นพวกเรากินแทนเอง” ไอ้พี่เป้กับไอ้พี่โอเสนอตัวทันที พร้อมกับหยิบข้าวกล่องของฉันไป

ไม่นะ! ถ้าพวกนายกินฉันก็ผิดแผนน่ะสิ -o-!

                “ไม่กลัวตายเรอะ!”ไอ้บ้ารุ่นพี่คิมหันไปตวาดเพื่อนพร้อมกับกระชากข้าวกล่องคืน

                “โห! ทำเป็นหวง” รุ่นพี่โอพูด

                “ไม่กินก็ได้โรงอาหารก็มีป่ะเป้ไปโรงอาหารกัน”

พูดจบทั้งสองคนก็เดินออกไปทันที

ทิ้งให้ฉันอยู่กับไอ้รุ่นพี่คิมสองคน

ไอ้พี่คิมมันเริ่มทานอาหาร

คงเข้าล็อคตามแผนนะ

ถ้าเขากินอาหารรสอุบาทว์จะได้เกลียดเรา......หุๆ หุๆ หุๆ

รอก่อนนะคะรุ่นพี่เดย์ ^v^

“หมดแล้ว” มะๆมะไม่ๆจริง

ฉันคิดว่าเขาคงจะไม่ทานอารรสชาติอุบาทว์นี่

แต่ไหงกลับเป็นงี้ล่ะ.......

                “ไปนะ” หา! ทำไมไม่ว่าอะไรเลยซักคำo_O???

ชั่วโมงศิลปะ

          “นี่ฟ่างแกรู้รึยังว่าพี่คิมปวดท้องหนัก ตอนนี้อยู่ห้องพยาบาลล่ะ” ยัยปลาบอกฉันอย่างจริงจัง

                “จริงเหรอ!” ฉันพูดแค่นี้ก็รีบวิ่งไปห้องพยาบาลทันที

ในใจก็ขออย่าให้เขาเป็นอะไรมากเลย

ห้องพยาบาล

          “รุ่นพี่คิม! ขอโทษนะ เพราะข้าวกล่องฉันแท้ๆ ฮือๆ ฮือๆ”

ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงร้องไห้

แต่ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้

รุ่นพี่นอนหลับตาอยู่บนเตียงสีหน้าซีดมาก เขานอนตัวงอ เหมือนกุ้งดู ท่าเขาคงจะปวดท้องมากแน่ๆ

                “อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่แกล้งปวดท้องโดดเรียนน่ะ”

เขาบอกฉันทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่และก็พลิกตัวไปอีกด้าน

แกล้งปวดท้องงั้นเหรอ  -_-???

ฉันจะเชื่อรึไม่เชื่อดี???

เอ๊ะ!รึว่าเขากลัวเราจะเสียใจ

9

อย่าเข้าใจผิดนะคะรุ่นพี่

วันต่อมา

“แหม...ทำแค่นี้ทำไมเขาต้องเกลียดล่ะ”

ยัยปลาบอกฉันขณะที่เรากำลังจะเดินไปห้องสมุด

“แต่คิดอีกที.....เขาอาจจะอยากฆ่าฉันมากกว่า”

ฉันพูดจริงจัง

          “งั้นเชียว” ยัยปลาพูด

พร้อมกับทำท่าทางการโดนเชือด

                “ข้าวฟ่าง!”

ฉันหันไปตามเสียงเรียก

                “รุ่นพี่เดย์!”

หา! รุ่นพี่จำชื่อเราได้ด้วย...... ปลื้ม ^v^

          “วันนี้มีประชุมสารวัตรนักเรียนนะ” พี่เดย์พูด

ดีใจจัง!!

จริงสิฉันยังคงไม่ได้บอกคุณผู้อ่านว่าฉันก้อเป็นสารวัตรนักเรียนกับเขาด้วย

แต่เป้าหมายคือ การที่ได้ใกล้ชิดกับพี่เดย์

หมับ!!!

จู่ๆไอ้รุ่นพี่คิมบ้ามันก็ถือวิสาสะเข้ามาโอบไหล่ฉัน

กรี๊ดดดด!ต่อหน้าต่อตารุ่นพี่ หยุดนะ

          “มาคุยอะไรกับแฟนฉันเหรอ!”

ไอ้พี่คิมมันถามพี่เดย์เสียงดุ

          “หา! ข้าวฟ่างเป็นแฟนนายเหรอ”

หา!

          “มาบอกแค่นี้แหละนะ”

 พี่เดย์พูดจบก็รีบเดินออกไปทันที

อ้าว!

รุ่นพี่เข้าใจผิดแล้ว  โฮๆ YOY

ไอ้รุ่นพี่คิมบ้าขี้หึงจริงๆ

แบบนี้คงรอตามแผนไม่ไหว

บอกเลิกตรงๆดีกว่า

                “กลับด้วยกันนะ” ไอ้พี่คิมเดินมาบอกฉันก่อนจะเข้าเรียนชั่วโมงสุดท้าย

                “คิดว่าคงไม่มีปัญหาใช่มั้ย?” แหะๆ แหะๆไม่มีค่ะ

                “เจอกันหน้าประตูนะ”

ฉันบอกก่อนจะรีบเดินไปเรียน

เลิกเรียน

ฉันมองเห็นไอ้รุ่นพี่คิมมันยืนคอย อยู่หน้าประตูโรงเรียน

หุๆ หุๆ มีรึฉันจะกลับพร้อมนาย

หนี  ฉันออกทางประตูหลังโรงเรียน

แบบนี้คงเกลียดเราแน่ๆ หุๆ หุๆ -o-

ถ้ารู้ว่าเราหนีกลับกลับก่อน..........

ไปล่ะ!

10

เป็นห่วง

ที่บ้าน

ฉันรีบเข้าห้องทันทีที่กลับถึงบ้านมองดูนาฬิกา.........

เลยเวลามาตั้ง ชั่วโมงเขาคงกลับแล้วล่ะ

                “ปี๊ปๆๆ ปี๊ปๆๆๆปี๊ปๆๆ”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันต้องมารับ

                “ฮัลโหล”

                “ข้าวฟ่างฉันขอโทษ” >o<ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไรยัยปลาก็รีบพูดซะก่อน

                “วันนี้ตอนกลับบ้านฉันถูกรุ่นพี่คิมดักไว้ เขาถามถึงเธอ พอรูว่ากลับไปก่อนเลยโกรธมาก” โกรธก็ดี

                “ฉันเลยต้องแก้ตัวว่าเธอไม่ค่อยสบาย”

ติ๊งต่องงงงง

เสียงออดประตูหน้าบ้าน

                “อุ๊ย! มีคนมาจ้ะ แค่นี้ก่อนนะปลา” ฉันรีบวางโทรศัพท์ทันทีก่อนจะเดินมาที่ประตูหน้าบ้าน

                “ใครคะ?”

แกร๊กๆ แกร๊ก

                “บ้านข้าวฟ่างใช่ไม๊ ?  แฮ่กๆ  แฮ่กๆ”

                “รุ่นพี่คิม” ฉันไม่คิดว่าคนที่มากดออดคือไอ้พี่คิมท่าทางคงจะวิ่งมาฉันเห็นเหงื่อเต็มหน้าเลย

หมับ ไอ้รุ่นพี่คิมมันจับไหล่ฉันแรงๆ

“ข้าวฟ่าง....เธอ........” เราตายแน่!! -__-

“หายดีแล้วเหรอ?” เอ๊ะ?

ตึกตักๆ  ตึกตักๆ หัวใจฉันเริ่มจะเต้นผิดจังหวะ

“พอดีได้ข่าวว่าเธอไม่สบาย ถ้าหายแล้วก็ดี”ไอ้พี่คิมพูดเรียบๆแต่หน้าดูแดงๆ

“ถ้าไม่เป็นไรแล้วฉันกลับล่ะ” อะไรนึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป

หา! รึว่าเขาห่วงเรา

หายดีแล้วเหรอ เขาถามอย่างอ่อนโยนมาก..... คิดว่าเขาจะโกรธ.....และบอกเลิกซะอีก

ตึก  ตึก  ตึก  หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะอีกแล้วล่ะสิ

แบบนี้ยิ่งกลุ้มใจ -__-!!

11

สมุดพกหาย!

          “ เอ่อ! เพื่อขอโทษเรื่องเมื่อวานค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยื่นข้าวกล่องที่อุตส่าห์ทำสุดฝีมือให้รุ่นพี่คิม

                “ไม่ต้องลำบากก็ได้” รุ่นพี่คิมรับข้าวกล่องไปทานอย่างฝืนๆ

                “เอ๊ะ! อร่อยดี” โล่งอก นึกว่าจะบอกว่าไม่อร่อยซะอีก

 รู้สึกมีความสุขจัง  ฮิ ฮิ ฉันเดินยิ้มมาตลอดทางกลับห้อง^v^

ว้ายยย! ทำไมเราต้องมีความสุขล่ะ?

          “จริงสิดูรูปรุ่นพี่เดย์ดีกว่า” ฉันล้วงหาสมุดพกในกระเป๋ากระโปรง

เอ๊ะ! ไม่มีๆ  ไม่มี  วูบOoO

รูปรุ่นพี่ที่สอดไว้ในสมุดพกคงตกหายไปด้วยกัน! ช็อค!!

แย่แล้ว! ไม่อยากให้รุ่นพี่คิมเห็นภาพพวกนั้น

ไม่ได้ๆ ต้องหาสมุดพกให้เจอ

ในห้องเรียน

ไม่มีๆ  ไม่มีเลย ฉันหาดูรอบๆห้องก็ยังไม่เจอ

          “รุ่นพี่ไม่ช่วยข้าวฟ่างหาเหรอครับ” เพื่อนในห้องฉันถามไอ้รุ่นพี่คิมที่มันมายืนรอกลับบ้านพร้อมฉัน

          “เชอะ! ไม่ใช่หน้าที่” ไอ้รุ่นพี่คิมพูดพร้อมกับมองดูฉันที่กำลังรื้อข้าวของในห้องจนกระจัดกระจาย

หลังเลิกเรียน

“ข้าวฟ่างจะหาถึงเมื่อไหร่ กะอีแค่สมุดพก” ไอ้พี่คิมถามฉันเพราะนี่มันเกือบจะหกโมงเย็นแล้ว

                “ไม่ได้นะ....เพราะว่า........”เราจะบอกไม่ได้

                “มืดแล้วนะกลับเถอะ พรุ่งนี้ค่อยหาใหม่”

                “เอ่อ.....ก็ได้” ฉันยอมกลับบ้านทั้งๆที่อยากหาสมุดพกให้เจอ

ตอนเช้า

ฉันรีบมาโรงเรียนแต่เช้า

“เฮ้อ! จะเจอมั้ยนะ” ฉันบ่นก่อนจะเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป

หา! ไอ้รุ่นพี่คิมบ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

“อ้าว! ข้าวฟ่าง”รุ่นพี่คิมทักฉันทันทีที่ฉันเดินเข้าไปในห้อง             

“นี่ไง!” ไอ้รุ่นพี่คิมบ้ามันโยนสมุดพกมาให้ฉัน

“หา! อุ๊ย”

เขาคงช่วยหาทั้งคืน

“เจอแล้วคงสบายใจได้นะ แล้วนี่รูปอะไร?”

“อ๊ะ!”

รุ่นพี่คิมหยิบรูปจากสมุดพกไปดู

เขาคงไม่สงสัยนะ  ฉันมองดูหน้ารุ่นพี่อย่างฝืนๆ

          “ดีใจได้รึยัง.....ยิ้มหน่อยสิ” รุ่นพี่คิมถามอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเอารูปเก็บไว้ในสมุดพกอย่างเดิม

ใจเราเต้นแรงมาก

12

รู้แล้วว่าเข้าใจผิด!

                “อ้าว! ข้าวฟ่าง หวัดดี”

                “หวัดดีจ้ะปลา” จังหวะที่ฉันหันหน้ามาทางประตูเป็นจังหวะเดียวกับที่ยัยปลาเดินมาถึงหน้าประตูห้องพอดี

                “แหม! มาแต่เช้าจังนะ อะไรกันยังดูรูปรุ่นพี่เดย์อยู่อีกเหรอ” ยัยปลาเหลือบเห็นสมุดพกที่ฉันถืออยู่จึงถามขึ้น

                “ยัยปลา!”

                “ทำใจซะเถอะ พี่คิมเขาเข้าใจผิดว่า จ.ม. บอกรักรุ่นพี่หมายถึงเขาซะแล้วนี่นา”  ยัยปลาพูด

                “พอที!” เดี่ยวพี่คิมได้ยิน เขาอยุ่ในห้องซะด้วย

                “เข้าใจผิด?” รุ่นพี่คิมโผล่ออกมาที่ประตู

“ว๊าย!” ยัยปลาตกใจเพราะไม่คิดว่ารุ่นพี่จะอยู่ในห้อง

“รุ่นพี่.....”ฉันพูดอะไรไม่ออก

“เอ่อ.....”

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ” ฉันไม่เข้าใจลุ่ยพี่คิมหัวเราะทำไม

“มิน่าถึงดูว่าเธอแปลกๆ เป็นเพราะฉันเข้าใจผิดนี่เอง.........เมื่อรู้แล้วก็เจ๊ากันไปนะ.....ไปล่ะ!”

รุ่นพี่คิมมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะเดินออกจากห้องและเลยผ่านฉันไป

อะไรกัน

“โล่งอกซะทีนะฟ่าง”

ยัยปลาพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

          “อืม”

ตลอดเวลา.......เราคิดว่าถ้าเขาบอกเลิกเราคงดีใจ.....

แต่ทำไม......กลับรู้สึกโหวงๆ.......

เฮ้อ! ตั้งแต่พี่คิมบอกว่าไปล่ะ ฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

                “ข้าวฟ่างมีคนมาหา...”ต้องเป็นพี่คิมแน่

                “รุ่นพี่เดย์?”คนที่มาหาฉันไม่ใช่พี่คิมแต่กลับเป็นพี่เดย์

          “ขอโทษนะ”

                “คะ??”

                “คิมเขามาหาฉัน”

                “หา!”

“เดย์ ข้าวฟ่างเขาชอบนาย......ถ้าทำเขาร้องไห้นายตาย.....”

อะไรกัน

                “แต่ฉันก้อดีใจนะ”

ทำไมต้องทำตามอำเภอใจแบบนี้.........

                “ข้าวฟ่างเองก็น่ารักมาก”

แม้เหตุจะเกิดจากเราก็ตาม.........

มันเกินไปแล้ว

                “พวกเราคงไปด้วยกันได้ดีนะ” ฉันไม่สนใจฟัง

ที่พี่เดย์พูด

          “หา! ข้าวฟ่าง?”

 แต่ฉันกลับรีบวิ่งไปหารุ่นพี่คิม

13

บทสรุป “รัก”

เราไม่อยากให้จบแบบนี้

เราต้องพูดให้รู้เรื่อง

พี่คิม!!

ฉันวิ่งมาอาคารของ ม.6 ช่วงนี้เป็นพักเที่ยงนักเรียนไม่อยู่บนอาคารฉันเดินหาทุกๆห้องที่ฉันเดินผ่าน  แล้วฉันก้อเจอพี่คิมที่ชั้นสองของอาคาร

                “เอ่อ....” ฉันพยายามจะพูด แต่พี่คิมเดินผ่านฉันไป

เขาไม่ยอมสบตาเรา ทำเหมือนไม่เคยรู้จัก

                “ห้ามหนีนะพี่คิม!”

ฉันตะโกนบอกทำให้พี่คิมหยุดเดินแต่ก็ยังไม่หันกลับมา

                “ถึงจะรู้ว่าเข้าใจผิดแต่ไม่คิดจะถามเลยเหรอ! จู่ๆก็ยอมรับง่ายๆและทำตามอำเภอใจแบบนี้ มันเกินไปนะ!!”

พูดจบฉันก็เดินมาข้างหลังพี่คิม

พร้อมๆกับจับพี่เค๊าหันกลับมาเผชิญหน้ากัน

                “ฉันน่ะ......จุ๊บ~.”ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันบ้ารึเปล่า

ที่จู่ๆฉันก็กระชากคอเสื้อพี่คิมเข้ามาจูบ

                “ฉันรักเธอ” ฉันบอกพี่คิมหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกมาแล้ว (ตอนนี้ไม่รู้ว่ายางอายมันหายไปไหนหมด)

                “ดังนั้นถึงไงก็จะตามตื้อต่อไป” ฉันพูดจริงจัง

ในขณะที่พี่คิมเริ่มจะหน้าแดง  ,,-_-,,

                “บ้าเหรอ! ฉันไม่คิดหนีหรอก” พี่คิมพูดยิ้มๆ

                “หา!” หายโกรธแล้วเหรอ

                “เธอก้อห้ามหนีนะ”

“จ้ะ”

ฉันตอบสั้นๆก่อนที่พี่คิมจะประทับริมฝีปากมาบนหน้าผากฉัน (รู้สึกอบอุ่นจัง)

ฉันมั่นใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นพรหมลิขิต

ที่ทำให้ฉันได้มาพบพี่คิม และได้พบรักแท้.......

                                                       THE END