คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอน8
ณ เช้าของการเริ่มต้นในฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า
และใกล้วันเกิดของมิคด้วยเช่นกัน ผมให้เจ้าเน็ตขับรถให้ ในช่วงวันหยุด
เพื่อให้มาทำธุระเป็นเพื่อน ทั้งที่มิคบอกว่าจะขับรถให้ แต่บอกก็ต้องปฏิเสธไป
เพราะสิ่งที่จะทำจะให้มิครู้ไม่ได้ ผมอย่างซื้อของบางอย่างให้เขา
ดังนั้นเจ้าเน็ตจึงเป็นบุคคลที่จำเป็นต่อการทำงานของผม
ก่อนอื่นต้องไปซื้อของขวัญให้มิคก่อน ผมตั้งใจจะซื้อบางอย่างให้เขาให้วันเกิดปีนี้
มันอาจเป็นทั้งของขวัญวันเกิด สำหรับคำขอบคุณ และความรักที่ผมมีให้เขา
ผมนัดเจ้าเน็ตมาตอน 10 โมงเพื่อออกไปทำธุระ แต่นี้ก็สายมากแล้ว เจ้าเน็ตก็ยังไม่มา
.............สงสัยต้องว่าหน่อยแล้วนัดไม่เป็นนัด.......
ปริ้นๆๆ เสียงแตรรถยนต์ที่วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน ซึ่งผมกำลังเดินไปขึ้นรถพอดี
ผมสำรวจดูตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นแว่น ไม้เท้า ครบพร้อมออกเดินทางแล้ว
“เน็ต แกนี้มาช้ามากเลยนะ ฉันรอจนเบื่อแล้ว” ผมต่อว่าเมื่อเดินมาถึงตัวรถ
ผมเห็นเจ้าเน็ตออกจากรถเพื่อมาช่วยผมผยุง
“โธ่ ....พี่ผมก็รีบมาแล้ว แต่ที่ช้าเพราะยัยชะนีที่อยู่ในรถนั้นแหละ” หน้าตาเขาออกเซ้งกะตาย
“ใคร ห๊ะ...ต้องว่าหน่อยแล้ว..”
“ก็เด็กเก่าพี่ไง.....เธอเห็นผมเข้า เลยกระโดดขึ้นรถผม มาหาพี่นี่แหละ....เซ็งเลย...”
พอจบจากคำบอกเหล่าของเจ้าเน็ต สุภาพสตรีนางหนึ่งก็ออกมาจากรถ
“ที่รัก.....ฉันคิดถึงคุณนะ...” น้ำเสียงเธอทำให้ผมรู้ว่าเป็นใคร แม้ผมจะตาบอดจริงๆ ก็จำเสียงเธอได้
“มาเรีย....คุณมาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงผมดูกระด้างขึ้นทันที
“คริส...ฉันผิดไปแล้วค่ะ....พอฉันจากคุณไป.....ฉันก็ต้องมานั่งเสียใจ เพราะฉันรักคุณจริงๆ...”
เธอพยายามโอบคอผม แล้วจูบ ผมได้แต่ขัดขืน
...ความคิดผมตอนที่เธอกำลับจูบนั้น เป็นความคิดที่ไม่ดีเอาซะเลย เธอทำตัวเหมือนโสเภณีที่คอยเปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อยๆ และไม่มียางอายสักนิด.....ผมเหลือบมองเจ้าเน็ต ซึ่งทำหน้าเซ็งกระตายอยู่ข้างๆๆ
“คุณเน็ต สวัสดีครับ มารับคุณคริสหรอครับ...” นั้นเป็นเสียงมิคอย่างไม่ต้องสงสัย
ผมหันไปตามเสียงที่ส่งมา ซึ่งมาเรียก็ยังกอดคอผมแน่น จะแกะก็แกะไม่ออก
“นี่พยาบาลที่คุณจ้างมาดูแลหรอ.....ฉันก็นึกว่าผู้หญิงคนจะเป็นใคร....ที่แท้ก็ผู้ชาย...” เธอยิ้มแบบโล่งแบบผู้ดีเก่า
แต่สายตาเธอเหยียดๆ หน่อยๆ
“มิค...นี่คุณมาเรีย...”
“มาเรีย...นี่มิค คนดูแลผม...” ผมกล่าวแนะนำอย่างเป็นมารยาทซึ่งไม่อยากทำเลย
มาเรียเธอคลายวงแขนออกจากรอบคอผม แล้วยืนมือไปทักทายมิคอย่างเป็นมารยาท
“ฉันมาเรียนเป็นแฟนคริส...ขอบใจที่เธอดูและเขา..” คำพูดเหมือนจะข่มๆ
มิคมองอย่างตกใจนิดหน่อยมาที่ผมกับเจ้าเน็ต ซึ่งเจ้าเน็ตทำได้แค่ทำหน้าหมั่นไส้ ผมว่าถ้าเกิดเป็นผู้หญิงคงท้าตบ
กับมาเรียไปแล้ว...
“ เออ...ครับ..ผมมาดูแลคุณคริสนะครับ...” เขาพูดด้วยเสียงล่อยลอยแปลกๆๆ
“พวกคุณจะออกไปข้างนอกกันนี่ครับ....ยังไม่ไปอีกหรอ...”
“พี่คริสจริงด้วย เราไปกันดีกว่า..” ว่าแล้วเจ้าเน็ตก็ลากผมขึ้นรถ ตามด้วยมาเรีย
เราสามคนขับรถออกไปจากตัวบ้าน......
แทนที่ผมจะออกไปซื้อของและทำธุระส่วนตัว ดันต้องมานั่งเคลีย์กับมาเรียซะได้
ผมโกรธมากกับกิริยาเมื่อเช้าที่เขาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
ผมทะเลาะกับมาเรีย เป็นการใหญ่โต และไม่ให้เขากลับไป ที่บ้านผมอีก
เธอด่าว่าผม เสียๆๆ หาย ๆ ซึ่งรวมถึงความพิการที่ผมกำลังแสดงอยู่
ผมต้องการให้เธอเจ็บแสบ ด้วยการบอกว่า มิคเป็นคนที่ผมรัก
ซึ่งนั่นทำให้เธอตกใจ ถึงความเปลี่ยนแปลงของผม และความโกรธของเธอก็พุ่งขึ้นเป็นหลายเท่า
เธอว่าผมถึงกับต้องเอาผู้ชายมาเป็นเมีย....ซึ่งผมก็พยายามเก็บอารมณ์สุดๆ เช่นกัน
ผมไม่เคยว่า......ถ้าใครจะว่าผม แต่ผมเพิ่มรู้ว่าผมทนไม่ได้ที่ใครจะมาว่ามิค ....เป็นว่าเป็นอีตัว...ซึ่งนั้นเป็นคำพูดที่แรงมา
เพียะ!!!! เสียงฝ่ามือของผมลงไปบนหน้าของมาเรีย ...........ซึ่งผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำลงไป
เพียงแค่ชั่ววูบรองแดงๆ ที่แก้มของเธอ ทำให้ผมเสียใจนิด และสะใจหน่อย กับการกระทำของตัวเอง
ผมไม่เคยทำร้ายผู้หญิงมาก่อนในชีวิต ไม่เคยตบตีเลย เธอเป็นคนแรกๆๆ ที่ทำให้ผมถึงกับสติหลุด
“คริส..คุณไม่เคยตบฉัน แต่คุณตบเพราะอีร่าน นั้นหรอ....” ผมได้แต่อึ้งกับเสียงด่าทอของเธอ
“คริส จำไว้ มันไม่จบแค่นี้แน่ๆ คุณทำร้ายฉัน คุณทำให้ฉันเสียหน้า.....แล้วเราจะได้เห็นดีกัน..” เธอเดินสะบัดก้นออกจากร้านไป
“โห้พี่ สุดยอดอ่ะ.....เป็นผมๆ ก็จะทำ....” เจ้าเน็ตพูดขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆ
ผมรู้ว่าเจ้าเน็ตมันสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆๆ นี่ ดังนั้นทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันจึงรู้จึงเห็นหมด
“เน็ต...เรื่องวันนี้อย่างเล่าให้มิคหรือใครฟังแหละ..พี่ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ....”
นั้นเป็นคำพูดของผมที่บอกกับเน็ตไว้............
เราขับรถกลับมาบ้านโดยที่ไม่ได้ซื้ออะไรซักอย่าง นอกจากเคลียร์ปัญหาที่มันน่าจะจบไปตั้งแต่ผมเจออุบัติเหตุแล้ว
ระหว่างทางที่เรากำลังกลับ ผมได้บอกเน็ตว่าสายตาของผมมองเห็นแล้ว
แต่ที่ยังปิดอยู่เพราะไม่อยากให้มิคต้องจากไป เพราะถ้าเขารู้ว่าผมหาย เขาคงจากผมไป
ส่วนเจ้าเน็ตดูจะตกใจ ดีใจ และแสดงท่าแปลกๆๆ กับเรื่องที่ผมบอกมัน
แต่ผมยังขอให้เขาปิดไว้ก่อน เพราะผมจะเป็นคนบอกมิคด้วยตัวเองแน่นอน
ผมกลับมาถึงพร้อม ก็เห็นมิครอรับอยู่แล้ว สีหน้าเขาดูปกติดี ซึ่งทำให้ผมคลายกังวลได้นิดหน่อย
ผมไม่อยากให้เรื่องเมื่อเช้าเกิดขึ้นเลย หลังจากที่เรานอนด้วยกัน......แต่โชคชะตานี่ชังเล่นตลกจริงๆ
เจ้าเน็ตขออยู่ทานข้าวเย็น พร้อมกับพวกเรา ก่อนที่มันจะลากลับไปบ้านพักของเน็ตเอง
ผมเดาว่าที่มิคเขาดูไม่ลำบากใจ น่าจะเป็นเพราะ แม่และป้าโรส ช่วยเคลียร์ให้ บางครั้งเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน
ก็ได้ แม่ และป้าโรสเป็นตัวกลางเชื่อมความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ครับ....
วันนี้ผมขอให้มิคนอนด้วยกันซึ่งเจ้าตัวก็มีท่าอิดออดนิดหน่อย ก่อนที่จะยอมนอนห้องเดียวกับผม
ส่วนเรื่องตาขอผม ผมตั้งใจไว้แล้ววันเกิดเราที่จะถึงผมจะบอกเขา ........
+++++++++++++
ความคิดเห็น