คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอน10 100%
แต่ครั้งนี้มีแต่ร่างของผู้ชายคนเดียว...........
ความรู้สึกที่น่ากลัวของผมเริ่มจับใจผมอย่างจัง
ภาพก่อนที่เขาไป ทำให้ผมต้องเตรียมที่จะหนี ...เพราะครั้งนี้ผมต้องไม่รอดแน่นๆ
“เหอะๆ....ผู้ชายก็ไม่เลวเหมือนกัน..... “ นั้นเป็นเสียงที่ฟังดูน่าทุเรศ
“แล้วมาเรีย....”
“เธอไม่อยู่หรอก กูถึงได้มาได้ไง....”
“คุณไม่อยากได้เงินหรอ” ผมจะพยายามเพื่อถ่วงเวลาให้มาเรียกลับมา
“เงินหรอ ต้องได้อยู่แล้วซิ แต่มึงมันเป็นของแถมว่ะ...........สวยซะขนาดนี้ไม่ลองก็โง่แล้ว...”
“อย่าทำผมเลย.......” ผมพยายามอ้อนวอนเขา
“ตอนแรกกูก็ว่าจะไม่น่า......แต่พอมองไปมองมา มันก็ยากลองของแปลกเหมือนกัน....เหมือนผัวมึงไง...”
นั้นเป็นคำดูที่น่ารังเกียจจริงๆ
ผมพยายาม ลุกขึ้นนั่งแล้วพยายามขยับไปที่ผ้าห่มเพื่อให้บังส่วนต่างๆ ของร่างกาย
“คุณไม่กลัวมาเรียจะกลับมาเห็น..........”
“ทำไม่ต้องกลัว...กูรับค่าจ้างทุกอย่างก็จบ.....”
“คุณไม่กลัวตำรวจหรอ......”
“มึงนี้พูดมากจริง...........กูทำงานแบบนี้มาเยอะ ....เรื่องพวกนี้กูถนัดจำไว้ แล้วอย่าพูดอีก ไม่งั้นมึงได้โดนตบอีกแน่น...”
ทำพูดนี้ทำให้ผมต้องหยุดพูดจริงๆ เพราะผมคงทนไม่ไหวถ้าโดนทำร้ายอีก........
มันเริ่มเดินเข้ามาพร้อมกับถอดเสื้อตัวเอง และตามด้วยกางเขง ร่างกายทุกส่วนของมันไม่น่ามองเลย
มันเข้ามาถึงตัวผม และกระชากผ้าห่มที่ผมพยายามปิดอยู่ ทำให้ตัวผมที่พันอยู่ ตกลงมาอยู่ที่พื้นด้วยเช่นกัน
ผมพยายามพยุงตัวและกระโดดหลบหนีจากมัน แต่ก็ไปได้ไม่ไกลมันคว้างตัวผมไว้
และผลักกลับไปยังที่นอนอีกครั้ง ร่างที่กระแทกกับที่นอนทำให้ตัวเองกระเด้งตามแรงสปริงของเตียง
มันแก้มันเชือกที่ผู้อยู่ที่ขาออก พร้อมกับพยายามแยกขาของผม
ซึ่งผมได้ถีบมันตกลงไปอยู่ที่ปลายเตียงจนได้
เหมือนจะเป็นความพยามเหยือกสุดท้ายของผมที่จะปกป้องตัวเอง
ผมรีบกระโดนตามลงไปยื่นค่ำหัวมัน แล้วกระทับที่หน้าท้องจนมันจุก
ผมรีบวิ่งพาตัวเองมาที่หน้าประตู และมองกลับไปดูสถานการณ์ที่มันกำลังพยายามลุกขึ้น
ผมหันหลังเพื่อเอามือที่ไขว้กันอยู่ เปิดประตู
กึก กึก ประตูล็อค..... “เชี้ย....” ผมด่าออกไป
โดยที่ตอนนี้มันลุกขึ้นกุมหน้าท้องตัวเองอยู่ พร้อมกับหน้าตาอาฆาตเหมือนฆ่าผมได้
“ช่วยด้วย.......ช่วยด้วย....” เสียงตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่เพราะปากแตกทำให้ความดังเหมือนจะไม่สามารถเล็ดรอด
ออกมาได้เลย
ผมพยายามกระแทกประตู เพื่อคนที่อยู่ข้างนอก อาจจะนึกสงสัยได้บ้าง ผมกระแทนจนมันเดินเข้ามาใกล้
ผมพยายามถีบอีกครั้งแต่เหมือนมันจะรู้ มันหลบทันเมื่อผมถีบ แล้วกระชากเส้นผม เดินตรงไปที่เตียง
ผมพยายามรั้งตัวไว้ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเมื่อโดนกระชากแรงๆ ให้ผมก็จะเจ็บตามไปด้วย และรู้สึกเหมือนหนังหัวจะหลุดซะให้ได้
ผมนึกว่าจะถูกผลักกระแทกที่เตียงอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ไม่ ผมกลับถูกผลัดเข้าที่ผนังห้องซึ่งอยู่ใกล้กับเตียง
ปึก!!! ไหล่ และหัวที่กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง ทำให้เกิดอาการมึนชาที่หัว และบริเวณหัวไหล่ที่ถูกกระแทก
“ดีๆ มึงไม่ชอบใช้ไหม มึงชอบแรงๆๆ กูจัดให้”
“อ........ย่............ยา.” ฝ่ามือบีบมาที่ต้นคอ ทำให้หายใจไม่ออก ต้องอ้าปากเพื่อรับอากาศเข้าไป
แต่จูบที่หน้าขยะแขยงกับเร็วกว่า มันฉกเอาอากาศที่ผมจะหายเข้าไปแทน และคว้าลิ้นผมไว้ในปากของมัน
ผมต้องอ้าปากและพยายามสู้หายใจเข้าไปเมื่อมีจังหวะ แต่ตอนนี้แรงผมหมดแล้วจริงๆ ไม่เลยแม้แต่จะยืนด้วยซ้ำ
ที่ยืนอยู่ได้เพราะมันใช้มือข้างหนึ่งจับตัวผมไว้ให้ชิดกำแพง
เหมือนมันจะซาดิส เพราะกลิ่นคาวเลือดที่มันออกในโพรงปากผมทำให้มันยิ่งรุนแรงขึ้น
สิ่งที่มันทำให้ความรู้สึกเจ็บมากกว่าจะพิวาส มือของมันจับที่น้อยชายของผม
จับรูดเข้าออก เพื่อให้ผมเกิดอารมณ์ร่วมกับมัน
พร้อมกับจับของมันเองรูดพร้อมกัน ...........ความเป็นมนุษย์ทำให้ผมเกิดความแข็งตัวตามการรบเร้า
มันผลักผมลงไปยังที่นอนใกล้ๆ กับฝาผนัง,,,,,,,,ผมไม่มีแรงแล้วจริงๆ
“คริส.........คริส.........” ผมได้แต่พร่ำเรียกชื่อเขาทั้งๆ ที่ตัวเองต้องเสร็จมันแน่นแล้ว แต่ผมอยากให้ตัวเองได้ยินชื่อนี้มากที่สุด
“มึงเรียกไป มันก็ไม่มาหามึงหรอก...”
“คริส....คริส.......” เสียงแผ่วเบาคร่ำครวญของผม
มันจบผมยกขาทั้งสองขึ้นพร้อมกับแยกขาของผมให้กว้างขึ้นเพื่อจะทะลวงเข้าไป
ไม่มีการช่วยเหลือก่อนใดๆๆทั้งสิ้น มันกำลังจับของมันใส่เข้ามาในร่างผม
“คริ........คริส......คริส........” เสียงกรี๊ดร้องก่อนที่ผมจะเริ่มประสานเสียเพราะมันจริง
ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ร่างกายของผม...................
++++++++++++
พลั่ว!!! เสียงกระแทกประตูเปิดขึ้น ก่อนที่สติของผมจะหลุดวูบ.................
++++
ผมนั่งมองร่างกายที่บอบช้ำ ตรงหน้า ทั่วร่างกายมีแต่รอบช้ำเหมือนกันหมด
ต้องขอบคุณกล้องวงจรปิด สามารถทำให้ผมเห็นยัยแม่มดนั้นได้
กล้องได้บันทึกภาพตอนนี้ มันเดินเข้ามาพร้อมด้วยชาย อีก 2 คน โดยที่ชายอีกคนโดนอุ้มอีก
ซึ่งผมรู้ได้ทันทีว่า คือ มิค เพราะกล้องวงจรปิดอีกตัวทำให้เห็นชั้นที่มันเดินเข้ามา และห้องที่มันเดินเข้าไป
เวลาที่แสดงบ่งบอกเวลาที่ไล่เลี่ยกับข้อความที่ผมได้รับ และเป็นห้องที่ผู้จัดการยืนยันว่า เป็นห้องที่สไตล์
การตกแต่งเหมือนกับในรูป
ความโกรธ จนสามารถฆ่าใครก็ได้ ทำให้ผมต้องทนมองดูห้องที่พวกมันเดินเข้าไป
ผู้จัดการโรงแรมโทรแจ้งตำรวจ แต่ให้ผมรอคงไม่ไหว
ผมได้วิ่งลงลิฟต์ไปยังเป้าหมายที่ถึงกำหนดไว้ พร้อมกับผู้จัดการโรงแรม ที่ถือคีย์การ์ดเพื่อเข้าห้อง
พลั่ก............. เสียงเปิดประตูที่โดนผมผลักเข้าไป............... และภาพที่ผมเห็นนั้น
คือ มันกำลังจะข่มขืนมิคอยู่ และดูเหมือนมิคจะสลบไปแล้วด้วย
ฝ่าเท้าผมวิ่งเข้าไปกระชากมันจนกระเด็นติดฝาผนัง มัดที่ระดมต่อยแบบไม่ยัง ผมให้มันไม่สามารถป้องกันตัวได้
ผมผลัดผมลงไปที่พื้น และนั่งคร่อม พร้อมทั้งต่อยอีกชุด มีเลือดติดมามือของผม ซึ่งคือเลือดไอเลว......
ผมลุกขึ้นและกระทืบมันที่หน้าท้อง พร้อมกับเหยียบสิ่งที่มันพยายามจะทำร้ายมิค
“โอ๊ย......................โอ๊ย”
เสียงโอดครวญมาเป็นระยะๆๆ จนผมถูกห้ามโดยผู้จัดการโรงแรม เพราะกลัวว่าผมจะฆ่ามันจริงๆ
ตอนนี้สภาพมันแย่พอๆ กับมิค ซึ่งทำให้ผมสะใจได้ไม่น้อย..........แต่ผมอยากฆ่ามันมากกว่า
ตำรวจเข้ามาในเวลาต่อมา พร้อมทั้งจับไอเลวนั้น...โดยที่นางตัวดีไม่อยู่........แต่ตำรวจได้ออกหมายจับเรียบร้อยแล้ว
ผมอุ้มมิคที่นอนสลบอยู่ไว้ในอุ้มแขน พร้อมทั้งพันผ้าห่มปกปิดร่างกายไว้ ก่อนที่จะนำมาไว้ที่ห้องของผมเอง
พร้อมทั้งเรียกแพทย์ที่เชี่ยวชาญมาตรวจร่างกายทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียด
หมอบอกว่า บอบช้ำหนักแต่ไม่ถึงกับเป็นอันตราย อาจจะมีรอยช้ำที่หน้าที่อาจหายช้ากว่าปกติ ส่วนด้านหลังที่ถูกตีด้วยของหนัก ไม่กระทบกระเทือนต่อสมองอย่างไร และที่สำคัญเขาได้โดนล่วงเกินแต่อย่างใด
นั้นเป็นคำบอกของหมอที่มาตรวจรักษา แต่มันก็ทำให้ผมวางใจยาก เพราะสภาพที่ผมเห็นตอนนี้ มันน่ากลัวเกินกว่าจะรับไหว ว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก
หนึ่งวันเต็มๆ ที่ผมนั่งเฝ้าเขา อยู่ข้างๆๆ เพราะฤทธิ์ยาที่ฉีดไว้ ทำให้เขาต้องนอนหลับไปอีกสักพัก เพราะถ้าตื่นมาความเจ็บปวดจากบาดแผลจะทำให้เขาแทบทนไม่ได้
จากวันนี้หนึ่ง เข้าสู่วันที่สอง ที่ต้องฉีดยานอนพร้อมกับการแก้ปวด เพื่อระงับอาการบาดเจ็บ ผมได้เพียงแต่เฝ้ามอง
เขาอยู่ไม่ห่าง แม้เวลานอนผมก็นอนอยู่ใกล้ๆ
วันที่สามของยาที่ฉีดเข้าไป....พร้อมทั้งอาการที่ดีขึ้นตามลำดับ....ซึ่งหมอบอกว่า “นี้เป็นเข็มสุดท้ายสำหรับยานอนหลับ เพราะถ้าฉีดมาก็ไม่ดีต่อร่างกาย ส่วนอาการเจ็บปวด หมอคิดว่าเขาทนได้แล้ว...”.
เน็ต ป้าแอน ป้าโรส และป้าเนีย ได้เข้ามาเยี่ยมมิคหลังจากเขาได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น
ทุกคนล้วนเป็นห่วงมิคด้วยกันทั้งนั้น พร้อมทั้งแม่ที่แนะนำให้พามิคกลับไปที่บ้านบ้านตากอากาศ
ซึ่งผมก็เห็นว่าเป็นการดีที่จะให้เขาตื่นขึ้นมาแล้วเจอภาพหลอนเดิมๆๆ
ผมได้เตรียมรถเพื่อย้ายมิคกลับไปที่บ้านของเรา ในขณะที่เขายังหลับอยู่
เข้าสู่วันที่สี่ ผมรอให้เขารู้สึกตัวเท่านั้น โจ๊กอุ่นๆ ที่ป้าโรสทำให้มิคและน้ำ เมื่อเขาตื่นขึ้นมา
มิคถูกอุ้มมาไว้ที่ห้องของผมซึ่งเป็นเตียงที่น่าจะสบายกว่าห้องของเขาเอง
“อืม....” เสียงครางเหมือนยานอนหลับจะหมดฤทธิ์
“มิค.....มิค....” ผมกุมมือเขาไว้แน่น และพยายามบีบให้เขารู้สึกตัว
“มิค.......มิค.......” เสียงกระซิบ
สายตาของเขาที่พยายามจะลืมตาตื่น ถูกกระพริบหลายครั้งเพื่อปรับให้เห็นภาพในห้องนอน
มิคหันมาทางผมที่เรียกชื่ออยู่
“คริส..............” นั้นเป็นเสียงที่ผมได้ยินก่อนที่น้ำใสๆ จะรินออกจากปลายตาทั้งสองข้างของมิค
“ฝันร้ายหายไปแล้วนะ.......ตื่นจากฝันแล้วนะ...” ผมพยายามปลอบขวัญ
“มิคปลอดภัยแล้วนะ ไม่ต้องกลัวแล้ว ไม่มีใคร อะไรแล้ว......”
“.......คริส.......ครับ......” พร้อมกับรอยยิ้มน้อย ตามด้วยหน้าเหยเก เพราะกล้ามเนื้อที่ถูกใช้งานอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“มิค...ดื่นน้ำหน่อยไหม...หลับมาตั้งนานแล้วคงหิวแย่...”
ผมพยุงเขานั่งกับหัวเตียงที่มีหมอนพาดอยู่ และจรดแก้วไปที่ริมฝีปากที่บวมนั้นพร้อมทั้งยกแก้วเพื่อให้เข้าดื่ม
“แล้วมาเรีย แหละครับ...”เสียงเบาๆ เหมือนกระซิบ
แต่เมื่อผมได้ยินแล้วความโกรธดันพุ่งขึ้นมาอีก
“มิคยังจะสนใจอีนี่อีกหรอ มันทำมิคซะขนาดนี้...” ผมพูดด้วยแรงเดือด
“เปล่า....โอ๊ย....มาเรียไม่รู้ ....โอ๊ะ แม้ส่วนหนึ่งจะเป็นเขาก็ตาม...” แม้จะเจ็บเวลาที่ต้องพูด แต่ผมก็ไม่อยากค้างคาใจแบบนี้ ผมอยากพูดให้มันจบ ส่วนต่อไปจะจัดการยังไงผมไม่ว่า
“แต่มันก็ทำผิดกฎหมายที่เรียกค่าไถ่ ดังนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ตำรวจดีกว่า..” ผมสรุปให้มิคฟัง แต่ขอบอกว่าถ้าผมเห็นมันอีกละก็ ได้ตายกันจริงๆ แน่
หลังการสนทนาเล็กน้อย ผมก็ป้อนโจ๊กอ่อนๆ ให้เขากินแก้หิว ในช่วงที่หลับอยู่นั้น
“คุณนี่ดูไม่ได้เลย ปล่อยให้ตัวเองโทรม” อยู่ๆ เข้าก็มองหน้าผมพร้อมทั้งต่อว่า
“........................”
ผมกลับมามองสภาพตัวเอง พร้อมทั้งจับหน้าตา ซึ่งตอนนี้มีหนวดขึ้น เพราะไม่ได้โกนเลย ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง
ผมก็ไม่ได้หวี เสื้อผ้าแทบไม่ได้เปลี่ยนด้วยซ้ำ............
“แต่ผมก็รักคุณ...ที่เป็นแบบนี้นะ...” เขายิ้มน้อยๆ ให้
............โอ๊ะ มิคบอกรักผมด้วย.........ไม่เคยได้ยินเลยคำๆๆ นี้ อาจเป็นคำที่ผมอยากได้ยินมากที่สุดก็ได้
ผมก้มลงจูบเขาก่อนจะปล่อยให้เขานอนพักผ่อนอีกครั้ง.......
ความคิดเห็น