คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอน8
พวกเราเดินทางกลับมาถึงบ้านหลังจากที่ถูกปล่อยตัวเรียบร้อยแล้ว สภาพเนื้อตัวของเราแต่ละคนก็มีรอยฟกช้ำ
เพราะก้อนหินที่ชาวบ้านปาเข้ามา ที่จริงต้องขอบใจหนูอาอิ ที่กล้าหาญออกมาปกป้องพวกเราด้วยซ้ำ
ตอนนี้คนทั้งหมู่บ้านรู้แล้วว่าเรย์เป็นใคร....และเขาก็ถูกห้ามเข้าหมู่บ้านโดยเด็ดขาดไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น
เพราะชาวบ้านในหมู่บ้านไม่ไว้ใจเรย์ และไหนจะเรื่องโชครางอีก...
“คาโอรุ......นายเจ็บมากไหม..” ผมถูกพยุงมาโดยเรย์
“นิดหน่อย..เป็นไม่มากหรอก..” ผมบอกออกไปเพื่อให้เรย์สบายใจขึ้น
“ถ้านายไม่ห้ามไว้...พวกมันคงได้เจ็บตัวกันบ้าง” สีหน้าที่ดูยังโกรธอยู่ของเรย์ที่พูดถึงคนในหมู่บ้าน
“ก็ดีแล้วที่นายไม่ทำอะไรลงไป ถ้าเกิดนายก่อเรื่องสงสัยต้องมีตายกันบ้างแหละ และชาวบ้านคงไม่ยอมให้ถูกทำอย่างเดียวหรอก จริงไหม..”
“คาโอรุ ...แล้วนายยังจะคอยช่วยเหลือคนในหมู่บ้านอีกหรอ ในเมื่อพวกมันทำแบบนี้กับนาย..”
“เรย์ ..... ผมรู้ว่าเรย์คิดยังไง แต่เมื่อเขาเดือดร้อนผมก็ต้องช่วยอยู่ดีแม้จะได้ไม่มาก...เพราะผมก็คือคนในหมู่บ้านเหมือนกันแม้ว่าผมจะออกมาอยู่นอกหมู่บ้านแล้วก็ตาม....แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงคนในหมู่บ้านหรอกเรย์....เมื่อคนรู้มากเท่าไหร่..ตัวนายเองนั้นแหละยิ่งไม่ปลอดภัย...ยิ่งพรานต่างหมู่บ้านได้ยิ่งเรื่องนายเมื่อไร...พวกมันก็จะตามล่านายมากยิ่งขึ้น...” ผมบอกสิ่งที่ตัวเองกังวลให้เรย์ฟัง..
“คาโอรุ....ข้ามีชีวิตมายาวนานกว่าเจ้า และเห็นอะไรมากมาย..แต่เมื่อถึงเวลาที่ชีวิตข้าก็ต้องจากโลกนี้ไปอยู่ดี....มันอยู่ที่ว่ามันถึงเวลาของข้าหรือยังต่างหาก...”
“เรย์ นายจะสัญญาได้ไหมว่านายจะไม่เอาชีวิตเข้าเสี่ยงแบบวันนี้อีก...” ผมนึกถึงตอนที่เขาเดินเข้ามากลางวงที่รุมล้อมไปด้วยคนในหมู่บ้าน และประกาศตัวว่าเขาเป็นใคร...
“คาโอรุ ข้าให้สัญญาเจ้าไม่ได้หรอก แต่ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไปได้ นั้นคือสิ่งที่ข้าสัญญา”
!!!!!!!!!!!!!!!!!
++++++
+++
ช่วงหน้าหนาวผ่านพ้นไป เมื่อแผ่นน้ำแข็งที่น้ำตกเริ่มละลาย และต้นไม้ต่างๆ ที่เผชิญกับความหนาวเย็นเริ่มแข่งกันที่จะผลิดอกออกผล สีเขียวของใบไม้เริ่มทำให้ภูเขาลูกนี้กับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ลมที่โชยมาพัดเอากลิ่นของต้นไม้ใบหญ้าหอมสดชื่น ดอกซากุระสีชมพูเริ่มจะบานเมื่อฤดูใบหน้าผลิหวนกลับคืนมา.....
เป็นช่วงเวลานานหลังจากเกิดเหตุการณ์ที่หมู่บ้าน ในช่วงแรกพวกเราก็คอยระวังตัว ว่าอาจจะมีพรานจากหมู่บ้านอื่นมาทำร้ายเรย์ได้...แต่เหตุการณ์ทุกอย่ากกลับปกติอย่างไม่น่าเชื่อ...
ตอนนี้ผมกับเรย์คุ้นเคยกันมากขึ้นและเข้าใจกันมากขึ้น เรย์พูดคุยและเล่าเรื่องต่างๆ ให้ผมฟังและสอนเกี่ยวกับพืชที่เติบโตอยู่บนภูเขาลูกนี้...ซึ่งพืชบางอย่างผมก็ไม่เคยรู้สรรพคุณเลย.... และฤดูต่างๆ ของที่นี้ก็จะมีพืชของแต่ละฤดูเช่นเดียวกัน
ผมได้มีโอกาสเข้าหมู่บ้าน เมื่อหมอยาให้คนมาตาม และผมจะให้เรย์อยู่ที่บ้าน เพราะเนื่องจากสัญญาที่ให้ไว้กับคนในหมู่บ้าน..ซึ่งตอนแรกเรย์จะคอยอยู่ที่หน้าหมู่บ้าน....แต่ตอนนี้ผมให้เขารอที่บ้านแทน...ซึ่งเขาก็ยอมที่จะทำตาม...
“เรย์..นายไม่คิดจะไปเยี่ยมหมาป่าที่นายดูแลบ้างหรือไง..อยู่กับผมทุกวันแบบนี้..”
“ตอนนี้ยังหรอก... ข้ารอให้หมดฤดูหนาวก่อน....และตอนนี้พวกของข้าก็กำลังที่จะเลิกจำศีลเช่นกัน..”
“เรย์...นายเคยบอกว่าช่วงนี้จะมีลูกหมาป่าเกิดใหม่ด้วยใช่ไหม....”
“ใช่....นายอยากเห็นหรอ..”
ผมได้แต่พยักหน้า...เพราะทั้งชีวิตผมไม่เคยเห็นลูกหมาป่าเลยก็ว่าได้ ผมอยากลองสัมผัสขนของลูกหมาป่าบ้าง..
“ไว้...รออีกสักอาทิตย์ข้าจะพาเจ้าไปยังฝูงของข้า แล้วเจ้าจะเห็นลูกหมาป่าที่เจ้าอยากเห็น..”
ผมรู้ว่าตอนนี้สีหน้าผมคงยิ้มแก้มปริก็ว่าได้ เพราะช่วงหลังๆ มานี้เรย์มักจะอยู่ในร่างของมนุษย์ซะมากกว่า
ซึ่งผมก็ไม่กล้าให้เรย์กลายเป็นหมาป่าหรอก.... ตอนนี้ผมอยากฟัดขนนุ่มๆ ของเรย์มากๆๆ แต่ก็ทำไม่ได้
ยิ่งหน้าหนาวที่ใกล้จะหมดแล้วด้วยยิ่งไม่กล้าหาข้ออ้างมากอดเจ้าขนฟู นุ่มๆ ของเรย์เลย....
“คาโอรุ คาโอรุ..”
ผมสะดุ้งตกใจเพราะเรย์ที่เป่าลมเข้ามาที่หูของผม ผมเลยต้องรีบเอามือปิดหู
“อะไร....” ผมถามด้วยความตกใจ
“ก็เรียกแล้วแต่นายไม่ได้ยินนี้...วันนี้ที่น้ำตก น้ำแข็งน่าจะละลายหมดแล้ว..นายอยากไปอาบน้ำไหม...” เสียงเรย์ที่เชิญชวน เรย์เป็นสัตว์เลือดอุ่นซึ่งไม่ค่อยถูกกับน้ำ และของเย็นๆ เท่าไหร่
“เอาซิ...” ผมตอบออกไปก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องเพื่อหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ พร้อมทั้งเครื่องอาบน้ำ และเดินตามเรย์ออกไปที่น้ำตกซึ่งต้องเดินออกไปจากด้านหลังของตัวบ้าน....
พวกเรามาถึงน้ำตกที่น้ำแข็งละลายหมดแล้วจริงๆ แต่ผมคิดว่าน้ำคงยังเย็นอยู่เช่นกัน... แสงแดดที่สาดส่องลงมาสู่ผิวน้ำ
ทำให้เห็นเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ และละลองน้ำที่ฟุ้งกระจาย ทำให้เกิดเป็นรุ้งกินน้ำหลายสี ตรงหน้าผาของน้ำตก....
“เรย์....ชวนมาแล้ว...นายก็ต้องอาบด้วยนะ...เพราะนายไม่ได้อาบน้ำมานานมาก....” ผมหันไปพูด ซึ่งเห็นเขายังยืนอยู่บนโขดหิน
ผมวางชุดของตัวเองและของเรย์บนโขดหินใกล้ๆ ก่อนที่จะเดินไปที่โขดหินสูงๆ เพื่อปลดเสื้อผ้าและเดินลงน้ำ....
ผมเดินลงน้ำตรงแอ่งน้ำที่มีความลึกระดับอกเพื่อชำระร่างกาย... ซึ่งช่วงหน้าหนาวที่ผ่านมา ผมอาบน้ำน้อยมากก็ว่าได้ พอได้ลงอาบน้ำก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แถมแสงแดดที่ส่องลงมาทำให้น้ำในสระอุ่นขึ้นด้วย....
ผมหันกลับไปเรียกเรย์อีกครั้งทียังยืนอยู่บนโขดหินในท่าเดิม....
”เรย์...นายจะลงหรือไม่ลง..” นี้อาจเป็นหนึ่งในคำสั่งหลายๆ คำของผมที่ผมใช้กับเรย์ เมื่อเขาไม่ยอมทำให้สิ่งที่สมควรทำ
ผมรู้ว่าหมาป่าไม่ชอบน้ำ แต่เรย์ก็สมควรที่จะได้อาบมันเสียบ้าง.... “เรย์..ถ้านายไม่ลงมาอาบ...คืนนี้นายก็นอนนอกบ้านแล้วกัน....” ผมตะโกนออกไป...
“คาโอรุ..ถ้าข้าลงไปนายจะอาบน้ำขัดตัวให้ข้างั้นหรอ”
“ถ้าเรย์ลงมา...ผมจะยอมอาบให้ เรย์จำไม่ได้หรือไง..” ผมตะโกนบอกไปตอนที่สัญญากับเรย์เมื่อครั้งที่แล้ว
“นาย...” เหมือนเรย์จะแกล้งก็ว่าได้ จนผมต้องรีบเบือนหน้าหนี
เพราะอยู่ๆ ก็ดันถอดชุดบนโขดหิน.. แล้วเดินเปลือยลงมาตรงแอ่นน้ำที่ผมยืนอยู่
“ฮูยยยย หนาว....” เสียงเรย์เมื่อก้าวลงน้ำมาก็บ่นว่าหนาว จนผมก็กลับหันไปมอง
“ฮ่า ฮ่า....แค่นี้เขาไม่เรียกว่าหนาวกันแล้ว....” ผมกวักน้ำสาดไปที่เรย์
“คาโอรุ อย่าๆๆ เปียกผมหมดแล้ว..”
“ก็ดีซิ ผมจะได้นุ่มๆ ไหนมาดมซิ.............หืม เหม็นอ่ะ มานี้เลย..” ผมดมเส้นผมที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ที่จริงไม่มีกลิ่นเท่าไหร่หรอก แต่ผมอยากให้เรย์สระผม
ผมเลยกำเส้นผมที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ และดึงให้เรย์เดินตามมาให้ลึกอีกหน่อยเพื่อให้เรย์สระผมได้
“เรย์ ก้มลงไปใต้น้ำ ทำหัวเปียกเดี๋ยวสระผมให้..” แต่เรย์กลับยืนส่ายหน้า.ไปมา
“น่าๆๆ ดำแป๊ปเดียวเหมือนตอนที่นายก้มหน้าในน้ำหาปลาไง..” ผมอธิบายให้ฟัง แต่เรย์ก็ส่ายหน้าปฏิเสธเหมือนเดิม
ผมมองดูชายร่างใหญ่โตที่ส่ายหน้าไปมา ซึ่งดูไม่เหมาะกับร่างกายใหญ่และที่สูงกว่าผมซะอีก.. จะเรียกได้ว่าจับเด็กอาบน้ำก็ใช่...เพราะอะไรๆๆ เรย์ก็ไม่ค่อยจะยอมท่าเดียว
“นั้นเอางี้ นายก้มหน้ามา...” ผมทำให้ดูก่อนที่จะให้เรย์ทำตาม ซึ่งผมก้มให้หน้าอยู่บนผิวน้ำ..
แต่เรย์ก็ยังส่ายหน้าอยู่เช่นเดิม “งั้นนายก็ขึ้นไปได้เลยเรย์...แล้วคืนนี้ก็นอนนอกห้องไปซะ..” ผมพูดพร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาที่จ้องมาที่ผมเช่นกัน ก่อนที่เรย์จะค่อยๆ ก้มหน้าลงมาอยู่เหนือผิวน้ำอย่างที่ผมทำให้ดู
“ก็แค่นี้ ทำเป็นเด็กไปได้..” ผมดุ ก่อนที่จะใช้มือกวักน้ำใส่หัวของเรย์ที่ก้มลงมา พร้อมทั้งขยี้เส้นผมเพื่อเอาสิ่งสกปรกออกไป...... จากเส้นผมที่แข็งเริ่มที่จะกลับมานุ่มอีกครั้ง....และเส้นผมที่ยาวมากๆ ทำให้ผมมีเวลาสัมผัสมันได้นานด้วยเช่นกัน...
“คาโอรุเสร็จยัง หนาว.....” เสียงที่เริ่มรบกวนความสุขของผม
“รออีกแป๊ป..” ผมดุก่อนที่จะไปขย้ำเบาที่ศรีษะของเรย์ เพื่อขจัดความสกปรกบนหนังหัวด้วยเช่นกัน
“คาโอรุ เย็น พอแล้ว...” ผมเริ่มจะอยากแกล้งจริงๆ ยิ่งบอกให้เลิกผมยิ่งอยากจะสระนานๆๆ
“เรย์ ผมลงมาอีกนิด...” ผมบอกเรย์ให้เขาก้มลง พร้อมความคิดที่ชั่วร้ายของผม เหอะๆๆๆๆ
มือสองข้างของผมกดไปที่หัวของเรย์อย่างแรงจนทำให้หัวของเขาจมมิดน้ำ
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะผมเอง ก็มันหน้าหมั่นไส้นักนี้ แม้เรย์จะพยายามเงยหน้าก็ตาม แต่ผมก็ใช้แรงกดและขยี้หัวเพื่อล้างฟองออกด้วยเช่นกัน ก่อนที่ผมจะปล่อยให้หัวเรย์เป็นอิสระ
“เอาหละตอนนี้เรย์ก็สระหัวเสร็จแล้ว หอมจัง...” ผมบอกไปตอนที่เรย์เงยหน้าขึ้นมานั้นแหละ
“มาที่นี้เรย์ก็เหลือแต่อาบน้ำ อาบเองได้ใช่ไหม...” ผมบอกออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
“อะไร อย่าบอกนะว่าโกรธนะ...” ผมจ้องตาเรย์ ที่มองขวางๆ ผมอยู่
“อึก...............” เพราะความตกใจของตัวผมเอง ก็จู่ๆ เรย์ก็กดผมลงไปในน้ำและพาออกไปไกลจนยืนไม่ถึง
และผมไม่ได้เตรียมตัวที่จะดำน้ำด้วยซ้ำ ดังนั้นอากาศที่อยู่ในปอดจึงมีน้อย จนพยายามกลั้นหายใจ แต่ก็ได้แค่แป๊ปเดียว
เพราะรู้สึกว่าอากาศในปอดเริ่มหมด แต่เรย์ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ผมขึ้นมาหายใจนี้สิ
พยายามยามดิ้นให้หลุดจากวงแขนที่รัดผมไว้.....
ผมพยายามเรียกเรย์ แต่ก็ยิ่งทำให้เสียงที่ปล่อยกลายเป็นฟองอากาศขึ้นไปบนผิวน้ำแทน ผมเริ่มสำลักน้ำเข้าไป
ก่อนที่เรย์จะจูบผมพร้อมทั้งเป่าเอาอากาศเข้ามาให้ตัวผม ซึ่งมันก็ไม่เพียงพอ ลิ้นที่เข้ามาครอบครองลิ้นของผมซึ่งมีน้ำในแม่น้ำผสมอยู่ด้วย ยิ่งทำให้ผมสำลักเข้าไปอีก ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเริ่มหมดแรงเพราะอากาศที่อยู่ในปอดหมดไป ซึ่งเป็นนั้นทำให้เรย์พาผมขึ้นสู่ผิวน้ำ
หือ หือ หือ เสียงหอบหายใจของผม เมื่อขึ้นมาบนผิวน้ำได้...ก็ต้องรีบสู่อากาศเข้าไป พร้อมกับไอเพราะสำลักน้ำด้วยเช่นกัน ผมได้แต่ซบอยู่บนหน้าอกของเรย์ที่ยังกอดรัดผมไว้ จนผมเริ่มมีแรงอีกครั้ง...และสะบัดตัวออกออกจากอ้อมกอดเรย์นั้นแหละ
หวืออออ.....เพราะเรย์อุ้มผมอยู่ขาผมเลยไม่ติดพื้น พอสะบัดหลุดก็จะว่าจะยืนเองแต่น้ำมันลึกกว่าตัวของผม
ผมเลยจมน้ำไปอีกรอบ ก่อนที่จะคว้าตัวเรย์เอาไว้ และพยุงตัวขึ้นมาจากใต้น้ำอีกรอบ..
“คาโอรุ....ขึ้นเหอะ หนาวแล้ว..” น้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นั้นทำให้ผมโกรธนิดๆ ก็ว่าได้
เรย์จับตัวผมจะพาเดินมาตรงแอ่นที่ผมยืนในตอนแรก..
“เรย์ ปล่อยเลย....” ผมสะบัดมือเพื่อให้หลุดพ้นจากการจับ
“อะไร....” เสียงเรย์ที่ถามว่าผมเป็นอะไร ผมอยากจะตะโกนว่าเรื่องที่กดผมจมน้ำนั้นแหละ
“เรย์กดผมทำไม..”
“กดที่ไหน.....แค่อยากจูบเฉยๆ..”
“ไอบ้า ...จะจูบก็ไม่ต้องพาลงไปจูบถึงใต้น้ำก็ได้ บนนี้ก็ทำได้” ผมชี้ตรงที่ๆ ตัวเองยืนอยู่ ซึ่งผมไม่เชื่อว่าเรย์อยากจะจูบจริงๆ
“เรย์...เดี๋ยวนี้นายกล้าแก้แค้นผมงั้นหรอ....นั้นคืนนี้นอนนอกห้อง.” ผมพูดเสร็จพร้อมกับจะเดินขึ้นจากน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้า
“คาโอรุ...ขอโทษ..” เสียงสำนึกผิดที่ผมได้ยินด้านหลัง ก่อนที่เรย์จะคว้าผมเข้าไปกอด
“ก็คาโอรุ กดเขาก่อนอ่ะ..ก็เลยอยากเอาคืนบ้าง..” เสียงอ้อนๆ ที่เรย์ทำซึ่งไม่มีความเข้ากันเลย ก็ผมกลับชอบซะนี้ เวลาเราทะเลาะกัน ถ้าเรย์ผิดเขาจะอ้อนและขอโทษ และถ้าผมผิดผมก็จะขอโทษ...
ผมแอบอมยิ้มอยู่....เพราะเสียงที่ฟังดูแปล่งๆ ของเรย์นั้นแหละ
“ก็ได้ ยกโทษให้...แต่คืนนี้ผมอยากนอนกอดหมาป่าขนนุ่มๆ ที่ผมสระให้ โอเคป่ะ..” เหมือนจะเข้าทางผมซะมากกว่าเพราะผมมีข้ออ้างได้กอดหมาป่าที่รักของผมแล้ว...(เหอะๆ ขอบใจนะเรย์ที่กดผม)
ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ นั้นทำให้ผมรู้ว่าคืนนี้ผมจะได้กอดหมาป่าเรย์แน่นอน ....ผมหันกลับไปให้รางวัล..เรย์นิดหน่อยก่อนที่จะขึ้นจากน้ำ..
++++++++++++++++
“เรย์.......มานอนเร็ว .......” ตั้งแต่เย็นผมเฝ้ารอให้เวลานอนมาถึงเร็วๆ นั้นแหละ
“รักษาสัญญาด้วยแหละ...” ก่อนที่ผมจะนอนลงไปบนฟูกที่ปูไว้สำหรับ 2 คน
เรย์ยืนค้ำหัวผมก็ที่จะนั่งลงกลายเป็นหมาป่าเรย์......และทรุดตัวนอนลงข้างๆ ผม
“อืมมม ขนนุ่มขึ้นจริงๆ ด้วย...” มือผมที่ลูบไปมาบนเส้นขนสีดำยาว....ของเรย์
พร้อมหลับตาลงนอนกอดเรย์เอาไว้ในอ้อมแขนของผม...
“เรย์....นอนได้แล้วนะ.......นายนี้น่ารักจริงๆๆ เลย....”
หลับไปพร้อมกับขนนุ่มๆ ที่ผมกอดและเสียงลมหายใจของหมาป่าที่นอนอยู่ข้างๆ
ขอบคุณที่อ่านและรอคอยนะคะ ฝากเม้นท์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น