คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอน 6 100%
“เรตะ ตื่นได้แล้ว......” เสียงพี่คนงามของผม
“ผมปวดหัว....ไม่ค่อยสบาย....”
“อย่าอู้งานนะเรตะ...เมื่อวานนายไปแข่งรถมาพี่ยังไม่จัดการเลย.....”
“นั้นพี่ไปเปิดร้านก่อน...เดี๋ยวผมตามไป....”
แกร๊ก...เสียงปิดประตูพร้อมกับเสียงของพี่หายไป ....ทำให้ผมสามารถหลับต่อได้อีกซักพัก.......
แม้ผมจะหลับตา..แต่สมองผมเริ่มตื่นตัวตั้งแต่พี่มาปลุกแล้ว....ความเหนื่อยของร่างกายทำให้ผมไม่อยากลุกหรือทำอะไรทั้งนั้น....แถมเมื่อคืนฝันยังฝันร้ายอีก....เป็นฝันที่น่ากลัวจนผวาตื่น ก่อนจะรู้ว่าเป็นความฝันแล้วหลับต่อ
“หวา.........อืม..เมื่อยอ่ะ....โอ๊ะ......สายแล้วนี่หว่า......” คิดว่าจะหลับต่ออีกสักพักแต่ดันหลับลึกซะได้กว่าจะตื่นก็เกือบเที่ยวแล้ว............
“หวออออ...รอยพวกนี้..........” ผมยืนตะลึงหน้ากระจกใบใหญ่ในห้องนอน...มีรอยออกคล้ำๆ อยู่หลายจุดตรงซอกคอก็มี ไหนจะตรงบริเวณไหลปลาร้า และหัวไหล่อีก แม้ว่าจะไม่รู้สึกเจ็บ...แต่ผมกับจำตอนที่ตัวเองนั้นร้องไห้และขอร้องให้ไอ้ชินมันหยุดได้..... “ห่า..เอ้ย....ไม่น่าเลยกู....” ยิ่งคิดยิ่งแค้นเพราะความกลัวนั้นแหละทำให้ผมต้องอ้อนวอนไอ้ชิน...ตอนนั้นความรู้สึกของผม สัมผัสได้แต่ความน่ากลัวของไอ้ชินเท่านั้น.....
เสื้อผ้าถูกรื้อออกมาเพื่อหาเสื้อที่สามารถใส่ปกปิดรอยที่อยู่ที่ต้นคอ....แว่นตาทรงโบราณแต่ถูกใจผม ถูกสวมเพื่อเพิ่มความเท่ห์ให้กับตัวเอง...แต่พี่ชอบบอกให้ถอดออกเพราะมันดูทุเรศมากกว่า....
มอเตอร์ไซค์คันงามถูกถอยออกมาจากที่เก็บรถ...ที่ผมเลือกขี่มันในวันนี้..เพราะต้องการจะบอกว่ากูไม่กลัวมึงหรอกไอ้ชิน..........ผมขับรถมาถึงร้านก็เกือบบ่ายโมงแล้ว...วันนี้รอบๆ ร้ายของผมมีแต่สีชมพู สีแดง...นี้มันเกิดอะไรขึ้น....
...เอ้อ...วาเลนไทน์....ซวยแล้วกู..พี่มีนัดกับแฟนกินข้าวนี้หว่า.......
+++++++++++++++++
“เอา..ถือว่านี่เป็นการขอโทษแล้วกัน..เดี๋ยวพี่มา.........” คำพูดสุดท้ายก่อนที่ทุกคนจะปล่อยผมไว้คนเดียวในร้าน
กล่องสี่เหลี่ยมถูกยื่นมาให้โดยไอ้ชิน..ที่ผมกะไม่คุยด้วยเลยวันนี้....มึงทำกูได้...ก็ดูไป....
กล่องเจ้าปัญหาที่ไอ้ชินส่งให้..ทำให้ผมรำคาญใจอย่างแรง...ใจหนึ่งก็อยากเปิด..อีกใจก็ไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ
ผมโยนกล่องวางลงบนเคาน์เตอร์...ก่อนที่จะหยิบขึ้นมาเขย่า...และโยนมันลงบนโต๊ะอีกที...
โอ้ย.....จะเปิดหรือไปไม่เปิดดูหว่ะ....เปิด ไม่เปิด เปิด ไม่เปิด เปิด เอาก็เอา....ความอยากรู้ว่าอะไรที่มัน จะเอามาขอโทษมีมากกว่า......
ผมแกะกล่องต้องสงสัยขึ้นมา และเทสิ่งที่อยู่ข้างใน ..มันเป็นช็อคโกแลตอันเล็ก 1 ก้อนพร้อมกระดาษอะไรสักอย่าง....
มีข้อความเขียนยาวเป็นพรืดเลย..............(เรตะ...พี่รู้ว่าเราคงจะยังโกรธพี่อยู่...แต่พี่ดีใจนะที่เราเปิดจดหมายอ่าน....เรื่องที่เกิดขึ้นพี่เป็นคนผิดเอง..ที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่...พี่รู้ว่าเรตะคงไม่อยากเห็นหน้าพี่อีกแล้ว.....แต่พี่กลับอยากเห็นหน้าเรามากขึ้น......แต่เรตะอย่าสนใจเลย...ยังไงเรตะก็ต้องคุ้มอยู่แล้วที่มีพี่มาทำงาน.....เมื่อวานตอนที่พี่ไปส่งเรากลับบ้าน...พี่รู้สึกว่าตัวเองเกือบทำของที่ตัวเองรักแตก....แต่พี่รู้ว่าเราเข้มแข็ง....พี่หวังว่าเราคงยกโทษให้พี่...นี่เป็นเบอร์พี่เอง...ถ้าเรตะยังต้องการพี่อยู่ก็โทรมานะ....แต่ถ้าเราเกลียดพี่แล้วจริง....ก็ถือว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว.....รัก..ชิน ชินวุฒิ.)
+++++++++
ผมนั่งอ่านจดหมายที่ไอ้ชินเขียนไว้ก่อนที่มันจะหายตัวไป....ประโยคบางประโยคดูจะเข้าใจยาก....เพราะผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่าไร....แต่โดยสรุปคือ ถ้าอยากให้ทำก็โทรไป...............ผมวางจดหมายตรงหน้าก่อนที่จะส่งสายตาออกไปมองนอกร้าน...ว่าไอ้ตัวดีมันหายไปจริงๆ หรือเปล่า....และผมจะโทรดี..หรือปล่อยให้เรื่องมันยุติเท่านี้......
กรุ๊งกริ่งๆๆ เสียงกระดิ่งทำให้ผมหยุดที่จะตัดสินใจ เพราะลูกค้ายืนอยู่ตรงหน้า....
“สวัสดีครับ....เอาอะไรดี....”
“น้องๆ เอาตามรายการนี้นะ....เดี๋ยวพี่แวะไปซื้อของก่อนแล้วจะกลับมาเอา....เอานี้ค่ากาแฟ...” เธอเดินเข้ามาสั่งพร้อมจ่ายค่ากาแฟทั้งหมดและเดินออกไปจากร้าน
ผมยืนมองกระดาษโน้ตที่เธอส่งให้....กาแฟที่นับๆ ดูแล้ว 15 แก้ว....แล้วใครจะช่วยผมเนี้ย.... แล้วทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนกันซะด้วย...............
เอาไงดีว่ะ....จะโทรหรือไม่โทร........เอาว่ะ ยังไงมีไอ้ชินอยู่ก็ช่วยได้เยอะจริงๆ นั้นแหละ...........สถานการณ์ตรงหน้าทำให้ผมตัดสินใจโทรไปตามเบอร์ที่ไอ้ชินทิ้งไว้ให้
“ฮัลโหล....หวัดดีครับ...”
“เอ้อ....กูเอง...โทรมาแล้ว..ที่เหลือก็คิดเอาเองแค่นี้นะ..” ที่จริงก็อยากพูดดีด้วยแต่พอได้ยินเสียงไอ้ชินความอยากดีด้วยก็หมดไป......
ตอนนี้ผมเริ่มจัดการกับรายการกาแฟตรงหน้าเพราะถ้าต้องรอไอ้ชินคงเสร็จไม่ทันพี่เขามาแน่ครับ....
+++++++++++++++++
ภาคชิน
“คุณครับขอบคุณที่..ช่วยผมนะครับ.....เดี๋ยวอีกสักพักคุณค่อยเข้าไปเอากาแฟ..ส่วนนี้น้ำใจเล็กๆๆ ของผม...”
“เออ..ไม่ต้องหรอกค่ะ..คุณจะง้อแฟนไม่ใช่หรอ..แล้วกาแฟพวกนี้คุณก็จ่ายให้..แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ..” พี่สาวที่ทำงานระแวกนี้ช่วยให้ผมได้กลับเข้าไปทำงานอีกครั้ง จากคำขอร้องของผม......
ผมเดินยิ้มแป้นกลับเข้าร้านพร้อมช็อคโกแลตที่จัดเป็นช่อ..เพื่อแทนคำขอโทษ...อีกครั้ง
กรุ๊งกริ่งๆ........
“เร...ตะ...”
“จะเรียกทำไม..รีบเข้ามาช่วยกันเร็ว ลูกค้าสั่งกาแฟมาซะเยอะ....” แม้เสียงของเรตะจะดูเปล่งๆ แต่แค่เขาคุยกับผมก็ดีใจแล้วครับ...ตอนนี้ผมเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกความเองมากขึ้นหลังจากนอนคิดทั้งคืน..และผมจะพิสูจน์ความรู้สึกที่ผมมีต่อ เรตะมันเป็นแบบไหนกันแน่น......ถ้าใช่ผมคงได้เดินเครื่องเต็มกำลังหลังจากพักมานาน
“เรตะ..เอานี้...ให้......” ผมส่งช่อช็อคโกแลตให้ พร้อมกับเดินเข้ามาช่วยเรตะทำกาแฟที่ตัวเองเป็นคนสั่ง....
พวกเราช่วยกันทำกาแฟทั้ง 15 แก้ว เสร็จก่อนที่พี่สาวคนนั้นจะเข้ามาเอา...กาแฟทุกแก้วทุกจัดใส่ถุงเรียบร้อย
“เสร็จหรือยังค่ะ กาแฟที่สั่ง....” เสียงพี่สาวที่ช่วยผมไว้ เดินเข้ามาหลังจากหายไปสักพัก
“เสร็จพอดีครับ.....” เรตะตอบกลับพร้อมยืนถุงกาแฟให้
“แหมๆๆๆ พวกน้องนี้ขยันกันจังนะ...อุ้ย...ช่อช็อคโกแลตสวยจัง...” เธอยิ้มกลายๆ มาที่เรตะ และผม ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกาแฟเต็มทั้ง 2 มือ
“.....นาย..เอามาให้ทำไม...ไม่อยากได้ซักหน่อย..”
“อ้าว..ก็วาเลนไทน์ทั้งที...จะให้เรตะเหงาได้ไงจริงไหม..พี่ให้แทนคำขอโทษแล้วกัน...”
“เอาช็อคโกแลตมาขอโทษเนี้ยนะ...ใครเขาทำกัน....”
“เอา...น่า...ถ้าไม่อยากให้เอาช็อคโกแลตมาขอโทษ...เปลี่ยนเป็นให้เพราะรักแล้วกัน..จะได้เข้ากับวันนี้ด้วย..”
“เห้อๆๆ เอาไรคิดเนี้ย....”
เสียงโต้ตอบของผมกับเรตะเกิดขึ้นหลังจากที่เราเริ่มกลับมาคุยกันเหมือนเดิม....ผมหวังว่าเรตะคงจะไม่สงสัยลายมือในรายการกาแฟหรอกนะ.......ก็ผมเขียนเองนี้หน่า.....
ปล. อ่านแล้วฝากเม้นท์ให้กำลังใจหน่อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น