คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอน7
มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นที่บ้านป้าแอนนิดหน่อยครับ...........แต่ดูเหมือน พวกเขาจะเข้าใจกันแหละ
ไอผมมันก็ปากไม่ดี .....ผมไม่รู้นี้หน่าว่า มิคเป็นผู้ชาย........
มิคเป็นผู้ชายที่ดูดีมากเลยครับ....แต่สำหรับผมนะ อลิซน่ารักกว่าเยอะ...ยิ่งตอนทำหน้าดุๆ ใส่ด้วยแล้ว เหอะๆๆ
แต่มันก็น่าน้อยใจนิดๆ นะครับ .......ผมลาพักตั้งอาทิตย์แต่ไม่มีใครโทรมาหาผมเลย มีแต่ผมนี่แหละที่โทรไปหา
แต่เขาก็รับสายและคุยด้วย......ผมว่าตอนนี้อลิซคงมีใจให้ผมมั่งแหละไม่งั้น..เขาก็ไม่คุยกับผมหรอถ้าไม่ใช้เรื่องงาน
“อลิซครับ....คุณอยู่ไหน ผมกลับมาแล้ว...ว่าจะชวนคุณไปกินข้าวเย็นด้วยกันหน่อยอ่ะ...” ผมกำลังคุยกับอลิซระหว่างขับรถกลับมาที่บ้าน
“อ้อ...ผมอยู่บ้านครับ....ผมว่าอย่าลำบากคุณเลย....”
“คุณรังเกียจหรอ....ผมไม่อยู่ตั้งอาทิตย์....กลับมาก็อยากจะชวนไปกินข้าวเป็นเพื่อนซะหน่อย...” ผมกำลังอ้อนอยู่หรือเปล่าเนี้ย
“เออ......ตอนนี้ผมไม่สะดวกนะครับ....” ดูเหมือนเขาจะยุ่งจริงๆ ผมฟังจากน้ำเสียง
“หรอครับ.....นั้นผมกินคนเดียวก็ได้...” เสียงผมสลดลงนิดหนึ่ง เหตุเพราะผมหวังว่าเขาจะตอบตกลง
เห้ย...อดเห็นหน้าอลิซเลย เอาว่ะ พรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอ.....อาหารมื้อนั้นผมเลยแอบไปกินร้านอาหารไทยครับ
แต่เมนูที่สั่ง......ก็ให้เขาลดความเผ็ดลงหน่อย ...ผมซ้อมไว้เผื่อรอบหน้าอลิซอยากกินผมจะได้มากินเป็นเพื่อนได้
แต่การกินข้าวคนเดียวนี่มันเหงาเหมือนกันนะครับ........
+++++++++++++++
“คุณเน็ต....หน้าคุณไปโดนอะไรมาครับ...” ดูเหมือนอลิซ และมาร์กจะตกใจมากที่เห็นหน้าผมดูเยิน
“นิดหน่อย....ไม่เป็นไรมากหรอก...” ผมพยายามบอกว่าแผลแค่เล็กน้อยเท่านั้น อย่ากังวลใจเลย
แต่ดูเหมือน ทั้งมาร์ก และอลิซจะไม่เชื่อนะซิ
“เออ...เมื่อวานผมดื่มนิดหน่อยนะ...เจอพวกเมาเข้า...พวกนั้นเลยชวนทะเลาะ...” ผมสรุป
เมื่อวานหลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ว่าจะไปนั่งดื่มอีกนิดหน่อยพอย้อมใจ.....
แต่ผมดันไปเจออันทพาลชอบลวนลามผู้หญิง ไอคั้นจะไม่ชวนก็ไม่ดี...
เพราะสายตาเจ้าเธอดูหน้าสงสารมาก....ผมว่าเธอคงมาเที่ยวครั้งแรกมั่งครับ
เพราะเห็นดูตื่นๆ สถานที่ หรือไม่ก็หลงเข้ามา
พอผมไปห้าม ไอเมาพวกนั้นก็ชวนทะเลาะเลย ผมก็ไม่ขัดศรัทธา สุดท้ายต่างคนต่างเจ็บ
“คุณเป็นแบบนี้แล้ว .......แขกที่นัดมาวันนี้จะทำอย่างไงครับนี้....” สงสัยหน้าผมคงดูแย่มาก
“หน้าผมดูแย่มากเลยหรอ...”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แต่คุณจะไหวหรือเปล่า...แขกสำคัญของบริษัทด้วย...ตอนนี้จะเลื่อนก็ไม่ได้...”
“ก็ไม่ต้องเลื่อนซิ...ผมนะร่างกายเกินร้อยอยู่แล้ว..ไม่ต้องห่วงหรอกน่า..” ผมพูดเสร็จพร้อมทั้งก้มหน้าลงไปยิ้มให้อลิซหนึ่งที ...........หน้านี้ใกล้กันมากเห็นแล้วอยากจุ๊บจริงๆ แต่ผมก็ต้องอดทนไว้ก่อน.....แต่เจ้าตัวดันหน้าแดงซะงั้น.....
วันนี้ตารางผมมีนัดพบกับลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท...ซึ่งเป็นครั้งแรกของผมที่จะได้พบ....เพราะผมเพิ่มจะเข้ามาทำงานได้ไม่ได้ ดังนั้นงานต่างๆ...จึงให้อลิซคอยช่วยดูแลให้ครับ....
“คุณเน็ตครับ...แขกที่นัดไว้มากแล้วครับ...”
“มาร์กเชิญเข้ามากเลย” ผมโฟนตอบมาร์กที่อยู่หน้าห้องไป
ตอนนี้ผมย้ายตัวเอง มายืนรอที่โต๊ะรับแขกที่ตั้งอยู่ในห้อง.....พร้อมทั้งอลิซที่ยื่นอยู่ด้านข้าง เพื่อคอยรอต้อนรับเช่นกัน
“สวัสดีครับ...” ผมกล่าวทักทายพร้อมทั้งยื่นมือเพื่อทักทายตามธรรมเนียมปฏิบัติ
“สวัสดีค่ะ........คุณ...คุณ...” ผมเห็นหญิงสาวทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นหน้าผม หรือหน้าผมจะแย่จริงๆ
“ครับ......” ผมทำได้เพียงตอบรับและยิ้มให้เล็กน้อย
“ขอบคุณนะคะ...เรื่องเมื่อวาน.....”
“อ่ะ.......เมื่อวาน...อ้อ...คุณนั้นเอง..ครับไม่เป็นไรครับ...เชิญนั่งก่อน...” ผมจำได้แล้วครับว่าเธอคือใคร
เธอเป็นกรรมการบริษัทที่สั่งสินค้าของบริษัทเราครับ ถือว่าเป็นรายใหญ่ของบริษัทก็ได้.....
และการนัดพบกันเรื่องสินค้าก็เป็นไปด้วยดี......
“คุณเน็ตค่ะ...ฉันอยากจะขอบคุณนะคะถ้าไง เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะคะ...”
“อ้อ....คุณแครอครับ....ผม...” “อย่าปฏิเสธเลยค่ะ.....นะคะ..”
ผมมองหน้าอลิซนิดหนึ่ง ก่อนตอบตกลงรับทานอาหารด้วย
ผมสังเกตว่าคุณแครอเป็นผู้หญิงที่สวยและเป็นคนอัศยาศัยดีคนหนึ่ง
เธอจัดได้ว่าเป็นหญิงเก่ง เลยที่เดียว....บุคลิกท่าทางของเธอดูดี และสามารถดึงดูเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดี
ผมยังคิดเลยว่าถ้าผมไม่เจออลิซก่อน....ผมคงอยากพบปะพูดคุยด้วยมากกว่านี้....
แต่ตอนนี้ผมว่าอลิซของผมดีที่สุดแหละ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม...
ผมกับแครอเราทานข้าวด้วยกัน และเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น เธอมีคู่หมั่นอยู่แล้วครับ....
เธอกับผมเข้ากันได้ดี เราเหมือนเพื่อนที่ทำงาน
หลังจากวันนั้น....เธอมักจะโทรมากหาผมบ่อยๆ
และเรื่องของเธอก็จะเป็นเรื่องของคู่หมั่นซะส่วนใหญ่ เธอมักจะถามความคิดเห็นเกี่ยวกับความคิดของผู้ชายครับ
ซึ่งถ้าคนที่ได้ยินคงคิดว่าผมคุยกับแฟนแน่นๆๆ
ผมเป็นผู้รับฟังที่ดี......และช่วยเหลือได้เท่าที่จะช่วยนะครับ ....
“ครับว่าไง แครอ......” ผมรับโทรศัพท์ที่เธอโทรมา ซึ่งเหมือนกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับผมแล้ว
“เน็ต ฉันตั้งใจจะซื้อของขวัญวันเกิดให้คู่หมั่นนะคะ...อยากจะถามว่าถ้าคุณต้องการให้ของขวัญชักชิ้นคุณอยากได้อะไร..”
“ก็คุณไง....คุณนะเป็นของขวัญที่ดีแล้ว.....”
“เน็ตคุณอยากพูดอย่างนี้สิ...ฉันหมายถึงสิ่งของนะ..” ดูเธอจะโกรธนิดๆ ที่ผมล้อเล่นกับเธอ
“ผมหรอ...ผมอยากได้อะไรก็ได้ที่คุณอยากให้นะ..ผู้ชายเขาไม่คิดมากหรอกเพียงแต่คุณตั้งใจให้ก็พอ...”
“เน็ต คุณนี่ช่วยฉันไม่ได้เลย.....นั้นฉันไม่กวนแหละ...” แล้วเธอก็วางสายไป
“เฮ้อ...ผู้หญิงนี้น่า..” ผมพูดพร้อมกับอมยิ้ม ผลันสายตาผมก็เห็นอลิซที่นั่งพิมพ์งานอยู่.....ผมอมยิ้มให้กับตัวเอง
ถ้าเป็นผมนะผมอยากให้ของขวัญกับลิซเป็นแหวนจัง...
แต่ไม่รู้ว่าเขาอยากจะได้หรือเปล่า ผมว่ามือเรียวๆ ของเขาเหมาะกับแหวน
ผมว่าทองคำขาวดูเหมาะกับเขามากกว่าทองสีเหลืออีก
เสียงโทรศัพท์ดังอีกรอบพร้อมชื่อเจ้าของเบอร์ที่โชว์หลาอยู่หน้าโทรศัพท์
“อืม...ว่าไงครับแครอ........”
“ห่ะ...เย็นนี้หรอ.....อืม..ก็ได้........ถ้าไม่ใช่คุณนี้......ผมเคืองนะนี่...ครับๆๆ แล้วเจอกัน...”
เห้ย...เสียงลมหายใจที่ถูกปล่อยออกมา.....
“อลิซ....เย็นนี้ผม....”
“ครับ..ผมได้ยินแล้ว.....ตามสบายคุณเลยครับ..” เสียงเขาดูแข็งๆ นิดๆ
ก็จะไม่ให้เขาโกรธได้ไงครับ ผมนัดเขาทานข้าวมาเป็นอาทิตย์กว่าเขาและผมจะทำตัวให้ว่างได้....
แต่แครอดันมีเรื่องสำคัญให้ผมช่วยนี้สิ....ไอผมก็ไม่กล้าปฏิเสธผู้หญิง..
“นั้นผมขับรถไปส่งอลิซก่อนได้ไหม....” ผมพูดเผื่อจะได้
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ...ผมกลับเองได้....ธุระคุณสำคัญกว่า...ปล่อยให้ผู้หญิงรอไม่ได้นะครับ...”
“ก็ได้ครับ...แต่วันพรุ่งนี้ผมชวนคุณไปกินข้าวได้ไหม ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้กินด้วยกันเลย..”
“ครับ......” เขาตอบเหมือนรักษาน้ำใจผม
สุดท้ายผมกับอลิซก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลย....ขนาดขับรถไปส่งก็ไม่ได้ส่ง
ช่วงเย็นผมนัดเจอแครอที่หน้าห้างสรรพสินค้า...ใกล้ที่ทำงานผมนั้นแหละครับ...
ผมแทบร้องไห้.....ก็เรื่องสำคัญของเธอก็คือให้ผมไปเป็นสารถีช่วยเลือกของขวัญให้คู่หมั่นเธอหน่อย
เย็นนั้นผมเลยต้องไปกับเธอ เดินเข้าร้านนู๋ ร้านนี้คอยช่วยเธอดูและแนะนำเธอ......
แถมอาหารมื้อนั้นผมก็ต้องเลี้ยงอีกต่างหาก เธอให้เหตุผมว่าเพราะผมเป็นผู้ชายต้องเลี้ยงสุภาพสตรี...
ผมไม่ได้เกี่ยงนะ...แต่ผมอยากกินข้าวกับอลิซมากกว่าอ่ะ.....ก่อนที่ผมจะส่งเธอขึ้นรถกลับบ้าน
“เหอะ...เสร็จซักที่ ยัยจอมวุ่นก็กลับแล้ว....ดึกแล้วนี่...” ผมตั้งใจว่าจะโทรไปหาอลิซซักหน่อย
ผมนั่งอยู่ในรถที่มีเครื่องทำความร้องอยู่ในรถ ตอนนี้อากาศหนาวและมีหิมะตกลงมาบ้างแล้ว
แม้จะไม่มากนักแต่ก็ทำให้การเดินทางยากขึ้นด้วยเช่นกัน
แสงสีขาวของหิมะที่โปรยปรายลงมาเหมือนเม็ดโฟมให้โรงละครที่ล่วงลงและฟุ้งกระจายไปรอบๆ
เพียงแต่มันไม่ได้สร้างความหน้าเย็น แต่หิมะตรงหน้าผมสร้างความหนาวเย็นและบรรยายกาศเศร้าๆ
ได้อย่างหน้าอัศจรรย์
“สวัสดีครับ...” ผมรอสายจนได้ยินเสียงตอบกลับมาของเจ้าของสาย
“อลิซหลับยังครับ...ผมโทรมารบกวนหรือเปล่า..”
“ครับ....ผมกำลังจะพักผ่อนแล้ว...” น้ำเสียงเขาดูเหมือนไปจะทะเลาะกับใครมาแล้วมาลงที่ผมซะงั้น
“หรอครับ.....คุณถึงบ้านนานยัง...” ผมเพียงแค่อยากได้ยินเสียงนะครับ เลยหาเรื่องชวยคุย
“ถึงสักพักแล้วครับ.....แต่ผมว่าคุณคงยังไม่ถึงบ้านมั่ง..”
“ครับ..ผมเพิ่มทำธุระกับแครอเพิ่มเสร็จนะครับ...”
“แล้วคุณจะโทรมาหาผมทำไมครับคุณเน็ต...”
“เอ่อ........ผมไม่รบกวนคุณแล้วก็ได้ครับ...หลับฝันดีนะ...” ผมรอเสียงที่จะตอบกลับว่า ราตรีสวัสดิ์ หรือ ฝันดีเช่นกัน แต่ก็ไม่มีเสียงนั้น เสียงที่ผมได้ยินคือเสียงตัดสายของโทรศัพท์ที่ผมถืออยู่ครับ........
อลิซไปโกรธใครมาก็ไม่รู้นะครับ.....ดูหงุดหงิดด้วย......
++++++++++++
ผมนึกว่าอารมณ์อลิซจะดีขึ้น แต่พอเขาเข้ามาให้ห้องทำงาน บรรยากาศรอบตัวเขาไม่ดีเอาซะเลย
ครั้นผมจะถามก็ไม่กล้า...กลัวจะพาลทะเลาะกับผมอีก.....หน้าตาเขาแม้จะดูสงบเงียบแต่รอบๆ ตัวเขา
เหมือนมีรังสีแปลกๆๆ แผ่ออกมาด้วยอ่ะ จนผมต้องเดินออกไปผ่อนคลายนอกห้องของตัวเองด้วยซ้ำ
“มาร์กๆ อลิซเป็นอะไรเปล่า...” ผมยืนถามมาร์กที่นั่งอยู่หน้าห้อง
“ผมก็ไม่รู้ครับ..แต่ช่วงนี้ดูหงุดหงิดจัง...”
“ผมก็ว่างั้น.......”
“คุณเน็ตไม่รู้หรอ ผมนึกว่าทะเลาะกับคุณเน็ตซะอีกครับ..”
“เปล่า...ผมไม่ได้ทะเลาะกับอลิซเลย..” ผมปฏิเสธไป เพราะผมกับอลิซไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ ครับ
เดินออกไปถามสปายมาร์ก เขาก็ไม่รู้ว่าอลิซเป็นอะไร..... สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่ห้องเหมือนเดิม
“อะแฮ้ม!! อลิซเย็นนี้........”
“ผมทำงานอยู่ครับ กรุณาอย่ามากวนผม...” ขนาดพูดยังไม่มองหน้าผมเลย ผมผิดอะไรอ่ะ
“คุณเป็นอะไร....” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่านี้ครับ ผมก็ปกติของผมดี......”
“คุณหยุดทำงานแล้วมาคุยกันก่อนดีกว่าไหม...”
“คุณจะให้ผมคุยอะไร...ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ...”
ผมพยายามระงับโทสะตัวเอง เพราะอารมณ์ของผมก็เริ่มจะขึ้นเหมือนกัน
ให้เมื่อสปายมาร์กไม่สำเร็จ ก็ต้องเรียกอลิซอีกคนแหละครับ ผมรู้ว่าเขาต้องรู้แน่ๆๆ
ผมดึงปากกาที่อยู่ในมืออลิซออก พร้อมทั้งยกเขายืนขึ้น โดยใช้วงแขนในการยกตัวเขาจากเก้าอี้
“คุณเน็ต...ปล่อยผมนะ....คุณจะทำอะไรเนี้ย...”
“ก็คุณไม่บอกว่าคุณเป็นอะไรนี้...ผมเลยต้องถามคนอื่นที่เขาน่าจะรู้มากกาว่าคุณให้ตอนนี้..”
มือข้างที่เหลือ ผมก็ถอดแว่นอลิซออก..........
“อลิซคุณเป็นอะไรอ่ะ.........” ผมถามอลิซอีกคน
“เปล่า...ผมไม่ได้เป็นอะไร...” น้ำเสียงที่ดูเซ็กซี่ทุกครั้งที่ผมถอดแว่น กลายเป็นน้ำเสียงที่ดูโกรธๆ เหมือนอลิซตอนปกติไม่มีผิด
“คุณโกรธอะไรผมหรือเปล่า...ปกติคุณไม่เป็นแบบนี่นี้......” ผมคลายวงแขน แต่แว่นก็ยังอยู่ให้มือผม
“คุณจะให้ผมบอกหรอ....” “ถ้าคุณไม่บอกผมจะรู้ได้ไง.........”
“เน็ตคุณรู้ไหมว่าผมขี้หึงนะ....คุณมีผมแล้ว แต่คุณก็ยังมีอะไรกับแครอ....” เขาพูดเสร็จพร้อมสะบัดหน้าหนี
ฮะ....เหมือนผมจะฟังผิดหรือเปล่า มีอะไรกับแครอ
“อลิซผมว่าคุณคง...” “เน็ตคุณคิดว่าผมหลับหรอเวลาอลิซอีกคนทำงานนะ...ผมเคยบอกคุณแล้วไงว่าผมเห็นคุณตลอด”
“แต่คุณก็ยังอี่อ้อ ก็แครอต่อหน้าผม.....คุณคิดว่าผมหูหนวกหรอ...ไม่ได้ยินที่พวกคุณคุยกันหรอ...”
“อลิซฟังผมก่อน...มันไม่ใช่อย่างงั้น....” “เน็ต ...ผมบอกให้นะ ทั้งผมตอนนี้และอลิซอีกคนโกรธคุณมาก....และผมไม่อยากคุณกับคุณแล้ว เอาแว่นคืนมา....” อลิซพยายามจะคว้าแว่นในมือผมให้ได้ ซึ่งผมก็ไม่ยอมให้เขาเข้าใจผิดแน่นอน
ผมเลยต้องใช้วิธีเดิมคือ ใช้วงแขนรัดตัวอลิซไว้ไม่ให้ดิ้น พร้อมทั้งใช้ช่วงที่อลิซเผลอ ประทับจูบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
และสร้างความมั่นใจให้กับเขา..... ผมก้มจูบและสวบลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอลิซที่ผมสัมผัสเพียงนิดเดียวเขาก็เผยอรับผมแล้ว..
“อืม...เน็ต...ปล่อยผม...” เสียงที่ขาดช่วงที่พยายามสะกดอารมณ์ตัวเองให้หยุด....แต่ดูเหมือนอลิซจะพ่ายแพ้ตัวเองซะแล้ว
เขาเริ่มที่จะไม่ขัดขืนและผ่อนแรงมากขึ้น “อืม......อืม....” เสียงครางเบาๆ ของอลิซที่ผมไม่ได้ยินซะนาน ส่งเสียงออกมา
ผมรู้สึกได้ว่าเขากำลังเคลิบเคล้มรสจูบของผม
ผมจึงค่อยๆ สวมแว่นตาลงบนใบหน้าของอลิซ...ขณะที่ผมยังคงมอบรสจูบที่สั่นสะท้านอยู่หน้า ผมไม่รู้ว่าอลิซอีกคนกลับมาหรือยัง.....เพราะผมใส่แว่นให้เขาแล้ว แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาปฎิเสธแต่อย่างใด ผมค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ซอกคอที่เผยให้เห็นเนื้อหนังสีชมพูของเลือดฟาด ตรงบริเวณต้นคอระหงนั้น
เสียงดูดเนื้อที่ต้นคอดังขึ้น ซึ่งผมเป็นคนกระทำ “แฮ่ก ๆ ๆ อืม.....” เสียงที่บ่งบอกความพอใจเมื่อผมกระทำ
“อลิซ อืม....” ผมเรียกชื่อเขาเบา พร้อมทั้งเลื่อนริมฝีปากตัวเองไปอีกด้าน เพื่อความเสมอภาค....
ก่อนที่จะกลับมาประกบกับริมฝีปากอลิซอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกพลับไปแล้ว
ปึก....... “เน็ต...เน็ต ฉันมีเรื่องจะบอกคุณแหละ....” แขกที่ไม่ได้รับเชิญเปิดประตูออก
พร้อมกับภาพที่ผมกับอลิซกำลับสร้างสัมพันธ์สวาทกันอยู่ เราแทบจะถอยกันไม่ทันเลยก็ว่าได้
ทั้งยังตกใจอีกตั้งหาก ที่อยู่ๆ ก็มีคนเข้ามาแบบนี้
ตอนนี้อลิซหลังให้ผมละแครอ ซึ่งยืนหน้าแดงอยู่ พร้อมทั้งจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
ซึ่งตอนนี้อารมณ์ผมอยากจะฆ่ายัยแครอให้ได้เลย แม้เสื้อผ้าผมจะดูไม่สุภาพก็ปล่อยก็ปล่อยทิ้งไว้เช่นเดิม
“มีอะไรแครอ ทำไม่คุณไม่โทรมาหละ...”
“ฉันโทรมาแล้วแต่คุณไม่รับ ...เลยตั้งใจมาหา...” ดูเหมือนสีหน้าจะสำนึกผิดจริง
“คุณมีธุระอะไรก็ว่ามา...”
“เดี๋ยวผมไปยกกาแฟมาให้ครับ..” อลิซพูดพร้อมกับจะเดินออกไปจากห้อง
“อลิซไม่ต้อง...อยู่นี้แหละ เดี๋ยวแครอก็จะกลับแล้ว...” ผมส่งสายตาให้กับแครอ ซึ่งก็ดูเหมือนจะรู้ตัว
“อ้อ...ฉันแค่อยากจะบอกว่าคู่หมั่นฉันดีใจมาก สำหรับของขวัญที่คุณช่วยเลือกเมื่อวานนะ..”
“แค่นี้........” เสียงผมเหมือนจะเป็นประสาทให้ได้.....ที่เธอต้องการบอกผมเพียงแค่นี้ แต่ดั้นด้น มาหาผมถึงบริษัท
ผมยืนจับมืออลิซอยู่ และสายตาของแครอก็จ้องมองมือผม เธอส่งเสียงอะไรบางอย่างก่อนออกไป พร้อมทั้งยิ้มให้ผมและอลิซอีกครั้ง “คนนี้...นี้เอง...” เธอทิ้งปริศนาให้อลิซซึ่งผมรู้ความหมายของมันก่อนเธอจะออกจะจากห้องของผม
“คู่หมั่น.........” เหมือนเสียงพึมพำของอลิซ เข้าหูผม
“อือ...แครอมีคู่หมั่นแล้ว....” ผมจับคางของอลิซเชิดขึ้น.........ผมจ้องมองไปที่ดวงตานั้น
“ครับ....” นั้นเป็นคำตอบของอลิซที่จะพยายามก้มหน้าต่อ
“คุณหายโกรธผมแล้วนะ...........” ก่อนที่ผมจะก้มจูบที่แก้มเขาเบาๆ
+++++++++++++
ปล. ฝากคอมเม้นท์ แนะนำ ติดชมด้วยค่ะ
เพื่อกำลังใจของเรา(เป็นการส่วนตัวจร้า)....
ความคิดเห็น