คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอน4
ตอน4
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยรถแท็กซี่ ที่นั่งมาจากโรงพยาบาล ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองบอกแท็กซี่อย่างไร
ให้มาถึงบ้านหลังนี้ได้.........
ผมจ่ายเงิน แล้วลงมายังรถแท็กซี่ .......ผมรอให้รถแล่นออกไปก่อนที่จะก้าวขาเดินขึ้นบ้าน
ตุ๊บ! “คุณสอง.....” เสียงน้อยที่ผมได้ยิน
เหมือนตัวผมจะถูกพยุงโดยน้อยนั้นเอง เหมือนผมจะหมดแรงจริงๆ
การกระทำครั้งนี้โหดร้ายกว่าครั้งแรก ในความรู้สึกของผม
เพราะครั้งแรกผมเจ็บแต่ไม่ค่อยเห็นอะไรมากนัก แต่ครั้งนี้...แต่แม้จะไม่ได้เจ็บเท่าไหร่ แต่ภาพที่อยู่บนกระจกนั้น
ผมให้ผมกลัว แต่เพราะผมหยิ่งเกินกว่าที่จะให้ไอภูมิเห็นได้
จึงต้องแบกสังขารมาที่บ้าน และหมดแรงเอาตรงหน้าบ้านของตัวเอง
ผมถูกพยุงขึ้นห้องของตัวเอง โดยมีน้อยเป็นคนพยุงมายังห้องนอน
“ขอบใจ .นะ..” ผมบอกน้อยเมื่อเธอพามายังห้อง
ผมนั่งถอดเสื้อนักศึกษาที่ใส่อยู่ทั้งวัน และที่ปกคอเสื้อรอยเลือดที่เป็นรูปเหมือนรอบฟันล่างฟันบน ปรากฏอยู่บนปกคอเสื้อ ผมระบายแค้นโดยปาดเสื้อลงไปบนพื้น
ก๊อกๆๆ ไม่นานนัก.......เสียงเคาะประตูก็ดัง
นมเดินเข้ามา “ขอบคุณ...นะคะคุณสอง....ที่ช่วยคุณนายพาไปส่งโรงพยาบาล..”
“ออกไป..” เสียงผมเบาเหมือนไม่ชัด
“คุณสองว่าอะไรนะคะ นมไม่ได้ยิน....”
“บอกว่าให้ออกไป.........หือ หือ หือ...” ผมตะโกนสุดเสียง เรียกว่าลั่นห้องเลยก็ว่าได้ แต่เสียงร้องไห้กลับไม่มีใครได้ยิน
ผมนั่งร้องไห้เพื่อระบายความทุกข์ใจกับตัวเอง....เพียงผมคนเดียวเท่านั้น ที่รู้ว่าตัวเองแพ้ ไอภูมิ....
+++++++++++
วันรุ่งขึ้นเป็นวันน้องอีกวัน...ที่ทางมหาลัยจัดให้ แต่ที่คณะผมมีเพียงวันเดียวเท่านั้น
ดังนั้นวันนี้ผมจึงไม่ต้องไปมหาลัย
เมื่อวานผมเหมือนคนโง่อย่างไงไม่รู้ ที่มานั่งร้องไห้ ทั้งที่บอกกับตัวเองแล้วว่า ให้ทิ้งไอความคิดนั้นไป
มันไม่สามารถจะมาร้ายผมได้
ตอนก่อนนอนผมก็จะล็อคประตูห้อง เพื่อความสบายใจของผมอีกทางหนึ่งด้วย
“แม่ จะไปไหนอ่ะ....” ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องรับแขก
“แกจะทำไม...”
“แม่เลิกไปเหอะ ตอนนี้แม่ใช้เงิน......จนเงินที่พ่อให้แต่ละเดือนจะไม่มีแล้วนะ”
“แหมๆๆ แกนี้นะตั้งแต่ได้เรียนในมหาลัย ก็ทำมาเป็นสอนฉันหรอ..ฉันเลี้ยงดูแกไม่ดีหรือไง..”
“เปล่า..ผมแค่อยากให้แม่เพลา ๆ ลงนะ..”
“จร้า...คุณหมอสอง...” เหมือนเสียงประชดผมซะงั้น
“แม่จะประชัดผมทำไมเนี้ย.......ผมขึ้นไปดูพ่อ เห็นพ่อถามถึงแม่ด้วย..”
“แกนี้รักพ่อเลี้ยง แกจริงๆ นะ...”
“แม่วันนี้ไม่ต้องไปหรอกนะ อยู่กับสองนี้แหละ เดี๋ยวพาไปเดินเที่ยว..” ผมพยายามชักจูงแม่ ซึ่งสุดท้ายท่านก็ใจอ่านยอมอยู่เป็นเพื่อนผม 1 วัน
จะเรียกว่าเป็นวันครอบครัวก็ไม่ เพราะพี่หนึ่งตื่นสาย เลยโดนเรียนซะงั้น
“ไหนๆๆ วันนี้ก็อยู่กันครบแล้ว....ไปเที่ยวกันดีกว่า...พาพ่อไม่เดินเล่นที่ห้างม่ะ..” ผมเสนอความคิด
“อย่าๆๆ คิดเอาพ่อไปเลย..ไอสอง แล้วใครจะคอยดูพ่อแก..” พี่หนึ่งซึ่งจะปัดความรับผิดชอบ โพลงขึ้นมา
“ใช่สอง...วันนี้วันครอบครัว ก็ไปกัน 3 คนสิ เป็นครอบครัวไง” แม่ผมก็เสริมทัพอีกคน
ผมเลยว่าตามนั้น.....เราสามคน แม่ลูก เดินเล่นซื้อของจับจ่ายเป็นว่าเล่น....
เหมือนนานแล้ว...ที่ผมไม่ได้มากับที่บ้านแบบนี้.... บัตรเครดิตถูกรูดอย่างได้ใจ
จนผมเริ่มสงสัยว่ามันจะมีหมดบ้างไหม.......
ผมได้ผ้ามาผืนหนึ่ง ซึ่งขายในร้านผ้าชื่อดัง ผมตั้งใจจะเอาไปเยี่ยมน้าเพ็ญซะหน่อย
เรากลับมาถึงบ้านช่วงบ่ายๆ พร้อมกับรถตู้ของชาติที่ไปรับน้าเพ็ญกลับมาจากโรงพยาบาล
ผมนึกว่าจะต้องอยู่อีกซักวันซะอีก....แต่ดูเหมือนจะอาการดีขึ้นหมอเลยให้กลับ...
“เดี๋ยว หยุดก่อน...” เสียงพี่หนึ่ง สั่งให้นม และชาติ หยุด ซึ่งกำลังพาน้าเพ็ญกลับไปที่บ้าน
สีหน้าแม่ผม ถึงแม้จะไม่พูด ก็บอกได้ว่าไม่อยากเห็นหน้า น้าเพ็ญ
“พวกแกไปไหนกันมา....” เสียงพี่หนึ่งถามถึง
“เออ พวกผมไปรับคุณนาย กลับจากโรงพยาบาลครับ” นายชาติตอบด้วยความซื่อ
คำว่าคุณนาย..ทำให้พี่หนึ่ง และแม่โกรธมากขึ้นไปอีก
พี่หนึ่งเดินไปผลักชาติ ออกไป เหลือเพียงน้าเพ็ญ กับนมที่ยังช่วยกันประคับประคอง
“พี่หนึ่งเลิกเหอะ น้าเพ็ญแกไม่สบายจริงๆ ปล่อยแกกลับบ้านเหอะ” ผมพยายามห้ามทัพไว้
ปัญหาของพี่หนึ่งคือ พี่เขาไม่กล้าทำน้าเพ็ญหรอก จะนมนะทำได้ 100% ชัวร์
พี่หนึ่งใช้วิธีการในการด่านม เพื่อกระทบน้าเพ็ญ...
โดยมีแม่ผมยืนมองอยู่............. “ผมหันไปมองหน้าแม่เพื่อให้หยุดพี่หนึ่ง” แต่สายตาที่ตอบกลับมีแววตาเยาะเย้ย
สุดท้ายคงเป็นผมนั้นแหละที่ต้องห้ามที่หนึ่ง..... “นม ใครอนุญาตให้แกใช่รถบ้านใหญ่”
“ผมเอง พี่หนึ่ง..” ผมตอบออกไปพร้อมกับเดินมายื่นเคียงข้างพี่หนึ่ง
ฝ่ามือพี่หนึ่งพลัวะลงไปที่หน้านม “พี่หนึ่งทำไร..” ผมร้องห้ามแต่ไม่ทัน
“ฉันก็จะทำให้มันรู้จักสำนึกบ้าง..”
และฝ่ามือที่สองกำลังตามมา ซึ่งผมก็ขวางไหวทัน.... (อย่าทำคนแก่เลย..ผมขอร้อง..)
เพียะ!! ทีที่สองซึ่งเป็นหน้าของผมเองที่รับ เพราะผมรู้ว่าถ้าไปฉุดแขนพี่หนึ่งไว้ มีแต่จะยิ่งให้อยากตบตี นมมากขึ้น
ผมไม่เคยโดนพี่สาวตัวเองตบให้ในชีวิต นี้เป็นครั้งแรกที่โดนตบเต็ม ๆ
ผมเคยเห็นเขาตบมาก็หลายครั้งแต่ไม่คิดว่ามันจะเจ็บจนหน้าชาได้เพียงนี้
“พอใจยังพี่หนึ่ง....” หน้าที่สะบัดหันด้วยแรงตบทำให้รอยกัดที่ต้นคอ
“สอง คอแก..” พี่หนึ่งถามด้วยความตกใจ มากกว่าที่ตบผมอีก
“ผมถามว่าพอใจยัง....ถ้าไม่ดีขึ้นก็ลงที่ผมนี้....ผมเบื่อแล้ว...” นั้นเป็นเสียงบ่นกับความประพฤติของพี่สาว
“สอง คอแก” พี่หนึ่งถามอีกครั้ง
“ผมเล่นกับหมา หมามันเลยงับคอนะ...” ผมตอบออกไปตามเรื่องที่คิดว่าเข้าท่าที่สุด
นั้นเป็นสิ่งที่ดึงดูความสนใจของ แม่และพี่สองได้เป็นอย่างดี
“นม พาน้าเพ็ญกลับไป..” ผมสั่งนม
“สอง แกไปฉีดยายัง “ ผมไม่รู้ว่าจะดีใจ หรือร้องไห้กับสติปัญญาของพี่สาวผมจริงๆ
ก็ถ้าเป็นหมาจริงๆ มันคงกระชากคอผมขาดไปแล้ว
“ฉีด กันไว้เรียบร้อยแล้ว...ไป ขึ้นบ้านเหอะ.....” ผมชวนทุกคนขึ้นบ้านเพื่อมาเชยชมของที่พวกเราซื้อกันวันนี้
ของแต่ละชิ้นถูกแยกไว้ และถูกนำเอาเข้าไปบนห้องของแต่ละคนโดนน้อย.....
อาหารเย็นวันนี้ถูกจัดเตรียมสำหรับ 3 คน ซึ่งนานแล้วที่ผมไม่ได้กินข้าวพร้อมกัน.......
++++++++++++
“ไง นายบำเรอ....” เสียงไอภูมิที่เข้าห้องผมมาโดยไม่มีปีมีขลุ่ย ที่ห้องผมยังไม่ล็อคเพราะยังไม่ถึงเวลานอนต่างหาก
ใช่ว่าผมลืม.....
“นมบอกเรื่องเมื่อเย็นแล้ว.........” อยู่ๆ ไอภูมิก็พูดเรื่องเมื่อตอนเย็นขึ้นมาซะงั้น
“ไหนดูหน่อยสิ...”
“มึงจะดูอะไร...ออกไป ก่อนที่กูหมดความอดทนกับมึง กูยอมให้มากแล้ว..” ผมก่นด่า
“กูอุตสาห์มาดี มึงก็ยังไม่เคยเข็ดจำเลยนะ...สงสัยกูต้องมาเตือนความจำมึงทุกวันแหละ...”
มันคงหน้ากลัวถ้าผมต้องเจอกับมันทุกวันจริงๆๆ
มันเดินเข้ามาหาผม ผมมองหาของที่พอจะใช้ป้องกันตัวได้ ผมเห็นโคมไฟบนหัวเตียงซึ่งเปิดสว่างอยู่
ผมก้าว แล้วผมหยิมมันขึ้นมาไว้ในมือได้สำเร็จ
“มึงจะออก หรือให้เอาโคมไฟทุบหัวก่อนถึงจะออก...”
“มึงนี้ชอบซาดิสก็ไม่บอก..” ไอภูมิพูดกวนตีนผมมาก
“มึงคิดว่ากูไม่กล้าหรอ...อย่างมึงนี้สิ ต้องเอาให้ตาย...” ผมพูดพร้อมกันเงื้อมือ ขึ้นหมายจะฟาดหัวมันจริง
แต่มันหลบได้แต่ก็เฉียดหัวไหล่เช่นกัน พร้อมกับโคมไฟที่ตกลงไปบนที่นอน เพราะตีวืด....
มือผมถูกรวบไว้ทั้งสองข้าง แต่ที่ผมไม่สู้อีกเพราะ สายตาของมันไม่ได้น่ากลัวอย่างเมื่อวาน
“มันจับแก้มผม เชิดขึ้นเล็กน้อย พร้อมทั้งบิดคางซ้ายขวา เหมือนหาอะไรบางอย่าง
ก่อนที่มันจะหยุดอยู่ด้านซ้ายมือ สายตามันคงมองรอยมือที่พี่หนึ่งตั้งใจจะตบนมแต่ผมรับแทน...
ผมเคยบอกนมแล้วว่าอะไรที่ผมทำอย่าบอกใคร....แต่เรื่องนี้คงได้ยินจากน้าเพ็ญที่บอกแน่ๆ
รอยฝ่ามือที่เกิดจากฝีมือพี่สาว อยู่เหนือรอยแผลที่มันทำไว้เมื่อวานเล็กน้อย
มันลากผมนอนลงบนเตียงของตัวเอง แล้วจับหัวผมกดเหมือนเป็นนักโทษ
แล้วหยิบยาฆ่าเชื้อ มาล้างแผลที่ต้นคอให้ ซึ่งผมดิ้นเพรารู้สึกแสบ “อย่าขยับ...”
ก่อนที่จะใช้สำลีเสร็จบริเวณนั้นอีกรอบ.....ส่วนรอยแดง มันก็เอายานวดแก้ซ้ำมาให้
“มึงไม่ต้องมาทำดี...” ผมพูดออกไป
“ถึงไงกูไม่ลืมที่ถึงทำไว้กับกูหรอกไอภูมิ...” ผมพูดต่อ
มันเพียงก้มลงมากระซิบที่หูแทน... “แล้วใครจะยอมให้มึงลืม แค่นี้ยังไม่สมกับ 10 กว่าปีที่กูโดนหรอ...”
“มึงจะเอาไง ว่ามา...” ผมถามออกไป
“กูก็จะให้พวกมึงค่อยๆ หมดลมให้ใจไปช้าๆ โดยเฉพาะพี่ถึง ที่ชอบใช้กำลังนัก...”
“จะทำอะไรพี่กู........”
“มึงจำไว้สอง .....ตอนไปนี้ถ้าพี่มึง หรือมึง หรือแม่มึง ทำร้ายใครในบ้านนี้อีกแม้ซักคนเดียว กูจะเอามันมาลงกับมึง...”
“ไอ...ไอ..” ผมเริ่มดิ้นเมื่อคำขู่เกิดขึ้น
“ถ้ามึงไม่อยากโดนกู มึงก็ต้องรับมือกับพี่มึงให้ได้ หรือไม่มึงก็โดนพี่มึงตบเอา...อย่างตอนเย็น..”
มันดันตัวเองขึ้นหลังจากส่งสารให้ผมเสร็จ แล้วเดินออกไป
นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมทำอะไร
ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นผลดี หรือ ผลเสียกับตัวเอง
ถ้าน้าเพ็ญไม่บอกไอภูมิ ผมคงไม่โดนแบบนี้หรอก...
ความคิดเห็น