รักแสนแสบ Yaoi

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่6 ....................

 ตอนที่6

คำขอบคุณจากใจ

        ก่อนอื่นต้องขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ อาจจะพิมพ์ตกหล่นไปบ้างต้องขอโทษด้วยนะจร้า ทุกคอมเมนท์เราอ่าน...จะเป็นกำลังใจให้เรามากๆๆ เลย จะเราจะพัฒนาต่อไปเรื่อยๆๆ เป็นกำลังใจให้เราต่อไปนะ 

ปล. เราพยายามเขียนให้เป็นคำพูดของเรา.......อาจจะอ่านแล้วไม่เข้าใจบ้างแต่เราอยากให้เป็นภาษาที่บ้านๆ นะ  

                                                ขอบคุณจากใจจริง  """"ModYLove”””

        เดี๋ยวนี้ผมมักจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่บ้านนายตือดังบ่อยมาก ๆ ........บางครั้งก็เป็นคนที่บ้านใหญ่ และคุณพงษ์  นายตือจะเล่าเกือบทุกเรื่อง .........ยกเว้นเรื่องบ้านใหญ่คับ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ส่วนคุณพงษ์นี้ก็โทรจังเลย ..........ทำไมไม่โทรเข้ามือถือนายตือก็ไม่รู้ เวลาคุณพงษ์โทรมาผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรด้วย ........เขาจะถามนู่นี้..............แต่ผมก็ไม่สามารถตอบได้หรอก .............เพราะเป็นมารยาทที่คนอย่างผมไม่สมควรที่จะเปิดเผยเรื่องในบ้านให้คนนอกรู้ แต่ผมสังเกตว่าคุณพงษ์น่าจะอยากคืนดีกับนายตือแน่นๆ เลย แต่นายตือนี้สิ เล่นตัวซะมะไม่ บ้างครั้งผมเห็นเบอร์คุณพงษ์โทรเข้า นายนี่ก็ไม่รับปล่อยให้สายตัดไป...........แต่ผมก็แอบยิ้มในใจบ้างคับ.......ไม่รู้ทำไม......งงตัวเองเหมือนกัน (ก็ผมแมนนิเนอะ).......

        ส่วนเรื่องสาวๆๆ  ก็มีมาจีบเยอะคับ ผมยังงงเลยว่าคนอย่านายตือ ไม่น่าจะมีสาวๆ มาจีบได้ ..........วีน.........ซะขนาดนั้น  อย่างวันก่อน ผู้จัดการบริษัท ไทยธาราทิพย์ เข้ามาพบนายตือ...คุณเธอก็แต่ตัวล่อจระเข้ซะ .....ขนาดผมเห็นยังมองไม่วางตาเลย (ไม่รู้มองใคร 555)  นายตือก็สุภาพบุรุษซะ........

        ตอนนี้พี่หน่อยแกลาคลอดแล้วคับ ดังนั้นงานของพี่เค้า ผมเลยเหมาหมด ตั้งแต่ชงกาแฟ ยังจดบันทึกการประชุม..........งานผมมากขึ้นและกลับเย็นกว่าเดิมนิดหน่อย................

นี่ก็พักเที่ยงแล้วคับ ผมว่าผมจะออกไปกินข้าว  ข้างหน้าออฟฟิคหน่อย แต่ผมก็ต้องสั่งอาหารให้คุณชายตือก่อน..........เพราะรายนั้นเธอไม่ค่อยออกไปทานข้างนอกหรอกคับ.........นอกจากจะเลยไปประชุมด้วย.........

        “สวัสดีคับ.......ผมมาขอพบคุณตือ” ชายหนุ่มหน้าตาดี ใส่เชิตที่ฟ้าอ่อนกางเกงเนื้อดีสีดำเดินเข้ามาหาผม .........ขอบอกว่าถ้าไม่ทรงผมสั้นหรือใส่ชุดผู้ชายผมยังนึกว่าผู้หญิงเลยคับ จะเรียกว่าสวย มากกว่าหล่อก็ได้ “คุณ....นัดไว้หรืเปล่าคับ” ผมถามกลับไป “เปล่าคับ” “เออ......แล้วจะให้บอกว่าใครมาขอพบคับ”  “บอกว่าพงษ์มาพบก็แล้วกันคับ”  ผมอึ้งไปเลยไม่คิดว่าอดีตแฟนนายตือจะสวย (เอ้อ..หล่อ) ขนาดนี้ .......ผมลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน เข้าไปในห้องของนายตือ และบอกว่าคุณพงษ์มาขอพบ.......... 

        นายตือหันหน้ามองผม เขานั่งนิ่งสักพักจนผมต้องเรียกเขา  “คุณตือ...ครับ...”  นายตือเพียงแค่พยักหน้ารับ  ผมจึงออกมาเชิญคุณพงษ์ให้เข้าไป แล้วผมจึงออกไปชงกาแฟมาให้คุณพงษ์ ในขณะที่ผมเข้าไปเพื่อจะเสริฟ์กาแฟ ผมได้ยินเสียงคุณพงษ์........... เธอพูดเหมือนจะขอโทษสิ่งที่เธอทำไว้กับนายตือและอยากจะขอคืนดี......ผมจำได้ว่าตั้งแต่คืนนั้น............มันก็ล่วงเวลามา 3 เดือนได้แล้วคับ........ เธอยังจะกับมาอีกทำไมไม่รู้ ...............พอได้ยินใจผมก็โหวงๆ ท้องก็ดูเหมือนจะอึมๆๆ เหมือนกัน........อาจจะเป็นเพราะผมยังไม่ได้กินข้าวก็ได้ และมันก็เลยเวลามาแล้วด้วย “นนท์....รอก่อน........นายรออยู่นี้แหละเผื่อฉันจะเรียกใช้อะไร........” นายตือสั่งผมให้อยู่ในห้อง ทำเอาผมกระอักกระอ่วนไปเลย ........คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด  จนคุณพงษ์หัดมามองผมด้วยหางตานิดหน่อย...........ส่วนผมทำได้แต่เพียง ยืนให้ชิดกำแพงที่สุดและทำตัวหลีบอยู่อย่างนั้น

        ความเงียบเกิดขึ้นเมื่อผมต้องยืนรอ  ............จนคุณพงษ์เป็นฝ่ายยืนขึ้นและเดินออกไปจากห้องคับ.............ที่ผมรู้เพราะผมได้ยินเสียงเก้าอี้คุณพงษ์ดังขึ้น ส่วนผมได้แต่ยืนก้มหน้าอย่างนั้น .............คุณพงษ์ยืนหยุดที่ด้านหน้าของผมแป๊ปหนึ่ง และเธอก็เดินจากผมไป .............ปิดประตูแทบพัง..........

        ผมยืนก้มและคิดว่าจะเป็นยังไงต่อไป เธอต้องคิดว่าผมกับนายตือคบกับอยู่แน่นๆๆ ทั้งที่จิงมันไม่ช่ายยยยยยยยยยย   

        นายตือเดินมาตอนไหนไม่รู้แต่มารู้อีกทีก็ตอนที่รองเท้าของเขาอยู่ในระดับสายตาผมนี้แหละคับ.......ผมเงยหน้าขึ้น...... “นนท์..........นายเป็นผู้ช่วยฉันใช่ไหม....”  “คับ...”  “และนายก็เป็นพ่อบ้านฉันด้วยใช่ไหม”  “คับ...”  “ถ้างัยนายก็จะช่วยฉันใช่ไหม”  “....................” ผมไม่รู้จะตอบอะไรคับ  “ฉันเจ็บกับเค้ามามากพอแล้ว...และฉันก็รู้ว่าจิงๆๆ แล้วใช่ก็ไม่ได้รักพงษ์........มันอาจจะเป็นแค่ความหลงใหลรูปภายนอกก็ได้............และฉันก็รู้ว่าความรักมันเป็นอีกแบบ  ที่ไม่ใช่แบบที่รักพงษ์.........”  นายตือพูดจิงจังมาก.... “ถึงแม้นายจะไม่ยอมรับฉัน.........แต่ฉันรู้ว่าซักวันนายจะรู้ว่าฉันรักนาย......ไม่ใช่แค่รับผิดชอบ....” พูดเสร็จนายตือก็เดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ผมยืนอึ้งอยู่คนเดียวให้ห้องเค้านี้แหละคับ..........

        ตลอดบ่ายนั้นผมไม่เห็นนายตือเข้าออฟฟิคอีกเลย ..........ส่วนผมก็ใจเต้นตึกตักเลยคับ  พูดซะแบบนั้น เป็นใครก็ต้องหวั่นไหวกันบ้าง  ใครจะไปคิดว่า.......มีคนมาขอคืนดีแต่กลับมาบอกรักอีกคน..........(มันจะเร็วไปไหม......ผมมะได้ตั้งตัว....) แต่เรื่องหน้าที่การงานกับเรื่องส่วนตัวผมก็แยกออกจากกันคับ ถึงเวลาทำงานต้องต้องตั้งสมาธิกับการทำงาน.........ถึงแม้จะเข่วไปบ่อยก็ต้องกู้คืนกับมาให้ไว้คับ......... เห่อ..ลำบากใจคับ เพราะผมไม่เคยคิดเลยว่านายตือจะต้องรับผิดชอบอะไร....เรื่องมันแล้วไปแล้วจะคิดทำไม ........ผมยังจำได้คับว่านายตือเคยบอกว่าจะรับผิดชอบ.........แต่ผมก็ไม่เคยเอามาใส่ใจเลย

        เย็นหลังเลิกงานผมก็กลับไปที่บ้านแม่ผมก่อนเพื่อเอาเสื้อผ้ามานอนที่บ้านนายตือ ..........ผมจะมานอนอาทิตย์ละ 2 วัน คือ คือวัน ศุกร์และเสาร์ เพราะไม่ต้องไปทำงานและจะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายไปด้วยคับ  ..........วันนี้ผมเข้าครัวเพื่อจะทำผัดพริกและแกงจืดสาหร่ายให้นายตือคับ ที่จิงผมก็เข้าครัวประจำคับ ครัวนี้เป็นเหมือนเพื่อนผมก็ว่าได้ ..............เข้ามาแล้วรู้สึกสบายใจ และได้ทำสิ่งที่ชอบใจมันสงบดีคับ 

        ผมยืนหั่นผักอยู่ และก็ได้ยินเสียงรถของนายตือเข้ามาให้บ้านแล้วคับ .........จากจิตใจที่สงบอยู่นั้นก็........เต้นตุ๊บๆๆ.....ขึ้นมาเลย ก็มันดันนึกถึงเรื่องเมื่อกลางวันนี้คับ ..........ผมรู้สึกได้ว่านายตือเดินมายืนอยู่หน้าครัวที่เป็นป้อมปราการของผม........ผมเหล่ตาไปมอง ........จิงๆๆ ด้วยคับ เขายืนท้าวแขนที่ประตูครัว “โอ้ย.........”เสียงผมร้องเพราะมีดบาดมือ (เหมือนนางเอกหนังไทยเลย) แต่ถ้าใครไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอกคับ ว่ามันทำอะไรไม่รู้เลย หัวใจนี้เต้นเหมือนเราจะได้ยินเสียงหัวใจดังออกมาเลย............

        นายตือเดินเข้ามาและจับมือผมดูแผล...........(ผมคิดว่าเค้าต้องดูดแผลที่มือผมแน่นนนน.....ดังนั้นเพื่อไม่ให้เกิดขึ้นผมเลยดูดนิ้วมือที่โดนบาดซะก่อนเลย 5555)  ............แต่เหมือนผมจะคิดผิด เจ้าหัวรั้นดันดึงมือที่ผมกำลังดูดอยู่นั้นออกและเขาก็เลยดูดต่อเลย................. “มันสกปรก....อย่า...........” กำลังบอกว่าอย่าทำเลย แต่ไม่ทันคับ นายตือตอบว่า “ถ้ามันสกปรกนักแล้วนายจะดูดทำไม.........นี้แหละดีแล้ว...” ผมก็เลยหน้าแดง.......ขอบอกหัวใจที่ถ้ามันหลุดได้มันคงหลุดออกมาแล้วคับ........ 

        อาหารมือนั้นก็สำเร็จด้วยดี............โดยที่มีนายตือเป็นคนทำส่วนผมเป็นคนสั่ง..........  นานที่จะได้ทำแบบนั้น.........ก็ขอสักหน่อย เพราะปกติโดนสั่งเป็นประจำ..........

        ก่อนนอนนายตือก็หอมแก้มผม........เหมือนจุ๊บราตรีสวัสดิ์แหละ ผมโดนประจำจนชินแล้วคับ ........ไม่ก่อนกับบ้านหรือก็เข้านอนนะคับ...........

        แต่วันนี้มาแปลกเพราะนานกว่าปกติและไม่ใช่ที่แก้มอย่างเดียวแต่เลยมาที่ต้นคอของผมด้วยและเรื่อยๆๆ มาที่ริมฝีปากผม....... ผมเผยอรับด้วยความเต็มใจ (เผลอมากกว่าคับ ประมาณว่าเคลิ้ม) ผมว่ารสชาติก็ไม่ได้แย่หรอกคับแต่จิตใจลึกๆ ของผมบอกว่าผมเป็นผู้ชาย....ที่จิงผมก็ไม่ได้รังเกลียดอะไรเลย....

        วันนี้อาจจะมากไปซักหน่อยแต่ผมก็ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยผมทำกับข้าวก็แล้วกันคับ.............
..........................................................................................................................

ปล. เดี๋ยมาต่อตอนต่อไปให้นะจร้า...