คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอน4
ตอน4
ตลอดคืนผมไม่เห็นเรย์เลย.....แม้จะเฝ้ารอก็ตาม
จนเกือบรุ่งเช้าที่ผมสัมผัสขนนุ่มๆ นั้น แม้ว่าจะมีความชื้นของน้ำค้างเกาะติดอยู่ก็ตาม
“เรย์.....” ผมเรียกเขาในขณะที่เขากำลังหลับอยู่ สายตาที่ผมมองอคือสัตว์ร้ายที่น่ากลัว
แต่จริงๆ เรย์ที่คนเงียบมากกว่า มือผมที่ลูบใบบนหูทั้งสองข้างก่อนที่จะลูบมาถึงหัวและจมูกที่ยืนยาวออกมา
สายตาที่ลืมขึ้นและจ้องมองมาที่ผมเหมือนเช่นเดิม ก่อนที่จะหงายท้อง ทำให้ผมต้องลูบแผงขนที่หน้าท้องเล่น
ซึ่งสร้างความพอใจให้กับเรย์อยู่มากเช่นกัน
“เรย์..เมื่อคือไปไหนมา...” ผมพูดขณะที่ยังลูบไล้ขนที่ดำสนิทนั้น....
“นอนต่อไปนะเดี๋ยวไปทำอาหารให้” ผมรีบลุกขึ้นก่อนที่เผลอไผลกับเหตุการณ์เมื่อคืน
อาหารเช้าถูกจัดเตรียม พวกเรากินข้าวด้วยกันก่อนที่ผมจะบอกว่าจะไปหาฟืนมาเก็บไว้หน่อย
พวกเราเข้าไปในป่าไปเก็บฝืน เรย์ทิ้งผมไว้ตรงพื้นที่ราบเรียบที่มีกิ่งไม้มากมายก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในป่า
ถึงจะมีเรย์อยู่แล้วงานทุกอย่างก็เป็นของผมเหมือนเช่นในอดีต.....
“เอ๊ะ.....ต้นอะไร..” จู่ผมก็เห็นต้นไม้เล็กๆ ซึ่งมีใบเป็นสีแดง และดอกเป็นสีขาว
ผมอาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้มานาน และไม่เคยเห็นต้นไม้แปลกแบบนี้มาก่อน
ที่จริงมันถูกต้นหญ้าละแวกนั้นปกปิดไว้ซะมากกว่า
ด้วยความอยากรู้ผมจึงเก็บมันขึ้นมาก่อนที่จะเด็ดใบสีแดง เพื่อลองพิสูจน์ว่ามีพิษหรือไม่
ผมเด็ดขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะกัดมันและใช้ฟันขบเคี้ยวใบสีแดงๆ นั้น
รสชาติที่ฝาดๆ ทำให้ผมรู้ว่ามันปลอดภัย... ผมจึงเด็ดดอกของต้นไม้นั้นขึ้นมาเพื่อดูว่าส่วนดอกเป็นแบบไหน
แต่ผมที่ออกมาคือส่วนดอกนั้นมีพิษ ซึ่งทำให้ผมปากชาเลยที่เดียว แม้ว่าผมจะเด็ดออกมานิดเดียวก็ตาม
มันเป็นต้นที่แปลกที่เดียวที่มีทั้งผิดและยาแก้อยู่ในตัวมัน..
แต่ที่หน้าแปลคือมันมีแค่ต้นเดียวในละแวกนั้น..........
ผมจึงดึงมันขึ้นมา ก่อนที่จะเก็บใส่ย่ามตัวตัวเอง....
กิ่งไม้ถูกผูกมัดไว้เป็นกองๆ ก่อนที่จะถูกนำใส่หลังเพื่อแบกกลับไปยังที่บ้านของผม
ระหว่างทางผมก็เด็ดผลไม้ที่ขึ้นตามป่าเขาเก็บเข้าบ้านด้วยเช่นกัน
ผมเดินมาถึงบ้านก่อนที่เรย์จะกลับตามมา......
“เรย์ ผมว่าจะอาบน้ำซักหน่อย เรย์ก็น่าจะอาบมั่งนะ...”
อากาศที่หนาวเย็นทำให้เหงื่อออกน้อย แต่พอทำงานหนักๆ ความร้อนก็เกิดขึ้น
การอาบน้ำในน้ำตกที่หนาวเย็นเป็นอะไรที่แย่มาก แต่ก็เป็นการสร้างสมาธิและความอดทดได้เช่นกัน
ผมเตรียมเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำ และเดินไปทางหลังบ้านซึ่งไม่ห่างนักจะมีน้ำตกที่ไหลมาจากภูเขาอยู่
ก่อนที่ผมจะแก้เชือกที่รัดชุดไว้ พร้อมทั้งเดินลงแม่น้ำ.....
มีเพียงสายตาของเรย์ที่มอง “เรย์ลงมาอาบน้ำสิ...”
แต่เขากลับนั่งลงที่โขดหินและนอนมองผมแทน
ตอนแรกที่ลงแม่น้ำครั้งแรกมันหนาวอย่างบอกไม่ถูก..แต่เมื่อแช่สักพักแม่น้ำแห่งนี้กลับให้ความรู้สึกอุ่นขึ้นมาได้
ก่อนที่ผมจะเริ่มขัดถูตัวเอง และดำผุดดำว่ายอยู่ในแม่น้ำ....
“ฮ่า ฮ่า ฮา” ผมสาดน้ำขึ้นไปบนโขดหินที่เรย์นอนหลับอยู่ จนทำให้เจ้าตัวตกใจตื่นและลุกขึ้นมาทันที
“นายนี้ชักจะขี้เซาใหญ่แล้วนะเรย์....” ผมตะโกนออกไป ก่อนที่เรย์และเดินลงที่มาแอ่งน้ำเล็ก และดื่มกินน้ำในแม่น้ำแห่งนี้แทน
ภาพที่ผมเห็นเหมือนกับภาพวาดก็ว่าได้ หมาป่าหนุ่มแห่งภูเขาที่มีกล้ามเนื้อใต้ขนที่ปกคลุมอยู่ กำลังอยู่ต่อหน้าผม
และกำลังเลียน้ำอยู่.....
ผมเดินขึ้นมาโขดหิน พร้อมกับใช้มือลูกไปที่แผงต้นคอของเรย์ อย่างหลงใหล ซึ่งเขาตอบกลับด้วยการเลีย
น้ำที่เกาะตามตัวผมแทน ก่อนที่จะเลียแท่งที่อยู่ในระดับสายตาเรย์
“เรย์.....” ผมตกใจจนต้องลงน้ำไปอีกรอบ.... เพราะความลืมตัวของตัวเองนี่แหละที่ทำให้ตัวเองลำบาก
ตอนนี้ความคิดผมมันแปลกๆ เวลาเรย์เลียส่วนต่างๆ ของร่างกาย...ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยเป็นเลยด้วยซ้ำ..
ผมขึ้นจากน้ำอีกครั้งก่อนที่จะใส่เสื้อผ้า และเดินกลับมายังบ้านพักของตัวเอง
++++++++++++
ขณะทำอาหารผมเอาต้นไม้ที่เด็ดมาตอนเช้าใส่เข้าไปเพราะใบที่เป็น ยาคงไม่ทำร้ายผมและเรย์แน่นอน
อาหารถูกปรุงเสร็จในอีกครั้งของวัน...
“คาโอ๊ย...นายใส่อะไรเข้าไป...” อาหารที่ถูกตัดเข้าไปในปากเพียงไม่กี่คำก็ทำให้เจ้าของจานใบที่ถืออยู่ถามขึ้นมาได้
ซึ่งผมรู้สึกดีใจด้วยซ้ำ
“ผมเจอของดีมา เลยใส่เข้าไปนะ มันไม่อันตรายผมชิมดูก่อนแล้ว...” ผมอธิบายว่าตนเองเจออะไรเมื่อเช้า
“มันไม่เป็นอันตรายกับนายก็จริง และสำหรับพวกเราที่เป็นหมาป่ามันคือยาพิษ...” อยู่ๆ สีหน้าของของเรย์ก็เปลี่ยนไป
เสียงหายใจหอบเร็ว มือที่ถือถ้วยตกลงตรงหน้า ก่อนที่เขาจะก้มหน้าพร้อมมือที่บีบที่ท้องตัวเอง
“เรย์..” ผมตกใจกับอาการที่เกิดขึ้นกะทันหัน ผมวิ่งมาฝั่งตรงข้ามก่อนที่เข้าไปปะคอง
แต่โดนปัดมือทิ้ง สายตาที่มองมาที่ผม “ นายอยากตามมา ถ้านายเข้ามาเราจะฆ่าทิ้งเสีย” ก่อนที่เรย์จะพยุงตัวเองขึ้นโซซัดโซเซเดินเข้าของห้องของผมไป....
นั้นยิ่งทำให้ผมกลัวมายิ่งขึ้น เพราะฝาพนังทำให้ผมเห็นเงาในห้องว่าเขากำลังทรมานเพียงไหน...
ความกระวนกระวายใจเกิดขึ้นเพราะความผิดของผม “เรย์...นายอย่าเป็นอะไรนะ” คำพูดที่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าของผม
และเสียงโหยหวนที่ดังออกมานอกห้อง...ผมใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อเข้าไปดู
แม้ว่าเรย์จะบอกว่าถ้าเข้าไปจะฆ่า แต่ผมก็ทำใจว่าแม้จะเกิดอะไรขึ้นก็คงต้องเข้าไปดู...
มันอาจเป็นสิ่งดีก็ได้ถ้าผมตายไป เพราะเรย์ก็จะได้หมดพันธะกับผม...
“อ๊าก.......” เสียงเรย์ที่ร้องอย่างทรมาน
ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นเข้านอนบิดไปมาบนที่นอน มือก็กุมอยู่ที่ท้องของเขาเหมือนจะจิกซะมากกว่า
เพื่อให้คลายความเจ็บปวด.....เนื้อตัวที่มีแผลเพราะทำร้ายตัวเอง
“เรย์...” ผมรีบเข้าไปหา ถึงจะรู้ว่าเข้าไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดก็ตาม
“เรย์..อดทนไว้นะ..” ผมเข้าไปกอดเข้า....โอบกอดไว้...แต่เพราะเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
เข้าจึงกัดเข้ามาที่หัวไหล่ผม เพียงลดอาการเจ็บปวด.....ทุกครั้งที่เข้าเจ็บมากๆ เข้าก็จะกัดลงที่เนื้อของตัวเอง
ซึ่งผมก็จะใช้แขนตัวเองแทน......ผมอยากช่วยเขา เพราะที่เขาต้องเป็นเช่นนี้เป็นเพราะผมคนเดียวจริงๆ
เป็นเวลาหลายชั่วยามกว่าฤทธิ์ของพิษที่กินเข้าไปเริ่มทุเลาขึ้น.... ตอนนี้ภายให้ห้องเต็มได้ด้วยเลือดของผมที่ไหลออกมา
เพราะต้องคอยระงับอาการเจ็บปวดของเขา แม้ว่าเรย์จะไม่กัดโดนส่วนสำคัญก็ตาม
ที่เลือดที่ไหลก็มีมาก.....จนผมคิดว่าอาจต้องตายจริงๆ แต่คงจะคุ้มกว่าเพราะได้ช่วยเรย์ที่สำคัญกว่า..ตัวผมเสียเอง
แม้ว่าเขาเคยบอกว่า เมื่อเขาอ่อนแอ เขาจะอยู่ในร่างของมนุษย์ แต่แรงที่เขากัดเข้ามา มันก็ไม่ใช่แรงของมนุษย์ธรรมดาเสียด้วย...
ผมพาเขานอนลงเพราะอาการที่ดีขึ้น แม้จะมีอาการเกร็งเกิดขึ้นแต่ก็สามารถควบคุมตัวเองได้...ไม่ต้องทำร้ายตัวเองแล้ว
ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นอย่างสะโหลสะเล เพื่อออกมานอกห้องนอน และถือถาดน้ำเข้ามาเพื่อเช็ดคราบเลือดในห้อง
และเนื้อตัวเขาที่เปียกโชกไปด้วยเลือดและเหงื่อ.....
“แค่นี้ก็สบายแล้วนะ....” สายตาผมที่มองใบหน้าที่หลับอยู่ พร้อมกับเส้นผมที่แพร่กระจายเต็มที่นอน.....
“ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนมาตลอดนะ...” คำพูดของผมที่เตรียมใจไว้แล้ว
แม้ร่างกายของผมจะแข็งแรง และเป็นคนหนุ่มแน่นก็ตาม แต่โรคประหลาดของผมก็ไม่สามารถรักษาได้
แม้ว่าตาผมจะเป็นหมอยาที่เก่งแต่ก็ไม่มียาอะไรรักษาโรคเลือดของผม.....
โรคที่ ผมเป็น ตาเรียกมันว่าโรคเลือด เวลาผมมีแผลเล็กน้อยจนมีเลือดไหล เลือดที่ไหลออกมาจะไม่แข็งตัวและมันจะหยุดไหลนานมาก..ซึ่งตาสอนให้ผมที่จะรู้จักป้องกันตัวเอง เพื่อไม่ให้บาดเจ็บหนักจนสามารถตายได้...
แต่ตอนนี้ผมกลับมีเลือดท่วมตัว และมันไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดไหลด้วยซ้ำ....
ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมยังไม่คิดจะตายก็ตาม แต่ผมก็ไม่สามารถทนให้เพื่อนต้องนอนเจ็บปวดเจียนตายโดยไม่ช่วยได้
ผมต้มเอาดอกของต้นไม้นั้นให้กิน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือทำให้อาการเรย์ดีขึ้น....
มือผมลูบไปที่เส้นผมของเขา..... “เรย์...เราหมดหนี้กันแล้วนะ...” ผมก้มลงไปจูบเขาที่ริมฝีปากก่อนที่จะลุกขึ้นจากไป
เลือดที่ไหลเป็นทางระหว่างเดินออกจากบ้าน อาการที่หนาวเย็นจนผมต้องคว้าเสื้อหนังตัวหนาออกมาด้วย
ผมก้าวเดินไปที่ริมแม่น้ำเมื่อตอนกลางวัน....ก่อนที่จะนั่งตรงซอกหินที่สามารถพิงได้....
..........ผมคิดเพียงว่าของพักตรงนี้สักพักก่อนที่จะเดินไปต่อ.......จะร่างกายกลับเริ่มชาเหมือนจะไม่รู้สึกก็ว่าได้
มันไม่ยอดทำตามคำสั่งของผม ที่อยากจะให้ตัวเองลุกขึ้น......ภาพเก่าสมัยที่ผมยังเป็นเด็กหวนกลับคืนมา
เสียงหัวเราะของตัวเองสมัยเป็นเด็ก.....ภาพที่กำลังเล่นน้ำกับตาตอนเด็กๆ ภาพแข่งกันจับปลาก็หวนคืนมา
จนผมต้องยิ้มให้กับภาพที่เห็น.....ผมมองดูแผลตัวเองเพราะมันไหลเปรอะก้อนหิน และไหลลงสู่แม่น้ำที่สายสีแดงๆ เล็กๆ
ก่อนที่แม่น้ำจะกลืนกินไป.....
“ตา...ผมขอพักแป๊ปนะ เดี๋ยวไปหา..” ผมหลับตาลงเพื่อพักเอาแรง เพราะอาการหอบหายใจที่หนักหน่วง พร้อมทั้งอากาศที่เย็นเอาเรื่องเช่นกัน.....ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือเรย์ที่นั่งอยู่ตรงโขนหินเมื่อกลางวัน.....ก่อนที่ผมจะหลับตาลง...
++++++++++++
!!!!!!!!!!!!
“อุ่น.............จัง” ความรู้สึกอุ่นจนผมคิดว่าตัวเองจากโลกแล้วมาอยู่อีกดินแดนหนึ่ง ทำให้ผมลืมตาขึ้น
แต่ใบหน้าที่ผมเห็นกลับเป็นเรย์...ผมหันหน้าค่อยมองรอบ จึงเห็นว่าตัวเองยังอยู่ในโลก
“ดี..ขึ้นแล้ว..ดีใจจัง” เสียงพูดกระท่อนกระแท่น
“คาโอ๊ย..ทำไม่เลือดนายไม่หลุดไหล...” เสียงเรย์ที่อุ้มเดินพาผมกลับบ้าน..
ผมเพียงแต่ยิ้มให้ ก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้ง........ความมืดปกคลุมผม....แม้แต่ตาผมยังขึ้นไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ
“ขอพักหน่อยนะ..” ผมบอกออกไปทั้งที่ยังหลับตาอยู่
+++++++++++++++++++++
(ภาคเรย์)....
ผมเราตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...แม้ว่าร่างกายจะมีอาการปวดแต่ก็ไม่มากอย่างตอนแรก
จำได้รางๆ ว่าคาโอ๊ยเข้ามา... กลิ่นเลือดของคาโอ๊ยที่อบอวลไปทั่วห้องทำให้รู้สึกว่าตัวเองอาจจะฉีกเขาเป็นชิ้นก็ได้
ผมลุกขึ้นและเดินออกมาดูก่อนที่จะเห็นเลือดที่ไหลเป็นทางยาว ซึ่งเส้นทางมุ่งหน้าตรงไปยังประตูบ้าน...
ความกลัวที่รู้สึกว่าตัวเองได้ทำร้ายร่างกายคน...ทำให้เป็นห่วงคาโอ๊ยมากขึ้น...
เลือดที่หยดเป็นเหมือนแผนที่ลายแทง..ทำให้ตามหาได้ง่าย แม้ว่าจะมีกลิ่นปะปนกับอากาศก็ตาม
ผมเดินมาขึ้นแม่น้ำ และเห็นร่างของคาโอ๊ยนอนหลับอยู่ ทั่วบริเวณนั้นผมเห็นเลือดที่ไหลออกจากตัวเขา
ลงสู่แม่น้ำอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหลุด
ผมอุ้มเขาขึ้นมาก่อนที่จะพากลับบ้าน.........
ผมวางเขาลงบนห้องที่ผมเพิ่งจะตื่นขึ้นมา เลือดที่ซึมออกมาจนชุ่มเสื้อผ้าที่ใส่อยู่....
ก่อนที่ผมจะเลียบาดแผลที่ผมเป็นคนทำ... ทั้งรอยฟันที่กัดเข้าไป รอยเล็บที่จิกเข้าเนื้อ
แม้ว่าบาดแผลเล็กๆ จะเริ่มไม่มีเลือดไหลออกมาแล้ว...แต่บาดแผลที่กัดตรงหัวไหล่ยังมีเลือดซึมออกมามาก
แต่ก็เห็นได้ว่าลดน้อยลง ก่อนที่ผมจะเอาเลือดตัวเองให้ดื่ม..เพื่อรักษาอาการและบาดแผลที่เกิดขึ้น
ร่ายกายของผมพิเศษกว่าหมาป่าตัวอื่นๆๆ ร่ายกายทุกส่วนเป็นยาอย่างดี แม้แต่เส้นขนก็สามารถทำยาได้เช่นกัน
++++++++++++++
ปล. เรื่องนี้อาจต้อใช้จินตนาการสูงสักหน่อย
เพราะเราก็แต่งจากจินตนาการเหมือนกัน (ของให้จินตนการเห็นภาพเดียวกันนะ) เหอะๆๆ
เรื่องเป็นแนวความรักที่ถนัดเลย (แต่แต่งยากเอาการ)
ขอบคุณนะสำหรับทุกความคิดเห็น ร๊ากกกกอ่ะ.......
เดียวจะหา nc ที่มีคำพูดหวานๆ จนเลี่ยนมาให้แล้วกันเป็นการตอบแทน ที่เรย์หลุด...
ความคิดเห็น