คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอน3
“แมร่ง..กูบอก 11 โมง....หูไม่ได้ยินสินะ...” เสียงเจ้านายจำเป็นของผม ถึงแม้ว่ามันจะพูดเบา แต่ทำไมผมรู้สึกว่าทุกสายตาให้ร้านมันมองผมคนเดียวก็ไม่รู้..ที่จริงผมก็ค่อนข้างรีบนะ..แม้ว่าไม่ยากมาก็ตาม กว่าผมจะลุกจากที่นอนได้..ไหนจะต้องขี่มอเตอร์ไซค์จากกรุงเทพมาที่นี่อีก...
ผมสาดส่องสายตาตัวเองมองหาพี่สาวมัน..เพราะจากที่ผมคาดเดาเอา...ผมต้องกลัวพี่สาวมันไม่มากก็น้อย..ผมจะใช้พี่สาวมันนี้แหละเอาคืนมันให้สะใจเลย...
“อะไร....” มันยืนผ้าบางอย่างมาให้ผม...ผ้าที่สีดำ..
“อ่ะ..กูให้..เพราะรักหรอนะ..” คำพูดที่มันบอกมากโครตน่าสงสัยเลย.. ผมเอื้อมมือไปหยิบสิ่งต้องสงสัยก่อนที่จะคลี่มันออกมา
“เอามาให้กูทำไม...กูไม่ใส่....” ก็ผ้าที่มันในผมด้วยความรักดันกลายเป็นผ้ากันเปื้อนนะสิ...ไอที่ผมไม่เอาะใจเพราะมันคนละสีกันที่มันใส่อยู่นั้นแหละ.....ผมยืนมองผ้ากันเปื้อนที่เรตะใส่ พร้อมแว่นหนาๆ ที่ดูเหมือนจะเข้ากันกับชุดที่มันใส่อยู่จริงๆ มันใส่ชุดนี้แล้วคล้ายๆ หนังเกาหลีก็ไม่ปาน...แต่รอยยิ้มมันนี้สิยังกวนตีนไม่เปลี่ยน...
ผมกลับมามองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่มา...แจ็คเก็ตหนัง กางเกงหนังเข้ารูปอีก.... “ถ้ามึง...ไม่ใส่ก็เสริฟ์มันชุดนี้แหละ...แต่ถ้ามึงไม่ทำ..ก็เอากุญแจรถวางไวแล้วไปซะ...” คำพูดเด็ดของผมที่ทำให้ผมแทบกินมันได้เลยด้วยซ้ำ..แมร่งใครจะยอมทิ้งนังหนูสุดรักได้แหละ
ฉึบ! ผมคว้าผ้ากันเปื้อนมาก่อนที่จะเดินตรงไปยังห้องน้ำ.... หึๆ พร้อมกันเสียงมันหัวเราะในลำคออย่างพอใจ....
“กว่า..จะออกมาได้...นึกว่าตกโถซะแล้ว...” ผมหละเกียจคำพูดที่มันพูดซะจริง ถ้าเป็นไปได้อยากหาอะไรปิดปากมันด้วยซ้ำ......
“โอ้...ดูดีกว่าที่คิด...” เสียงที่สร้างความแปลใจให้ผม........ กูแต่งแล้วดูดีหรอ...น่าอายซิไม่ว่า.... ..สุดท้ายผมก็ต้องถอดเสื้อหนังออก..ดีที่ผมใส่เสื้อยืดข้างในมาด้วย..แต่ถึงไงผมก็ว่ามันไม่เข้ากันอยู่ดี...
กรุ่ง..กริ๊งๆๆๆ.. เสียงประตูเปิดอีกครั้ง....ซึ่งผมคิดว่าคงเป็นเสียงของลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน....”เรตะ....พนักงานใหม่หรือไง..” เสียงคุ้นๆ ที่ดังมาจากด้านหนัง..ทำให้ผมหันไปมอง....
“พี่มิกิ..เพื่อนผมเมื่อคืนไง...พอดีตอนนี้มันลำบาก...ที่บ้านมันไล่ออกมานะ..งานมันก็ไม่มีทำ..มันเลยให้ผมช่วยหางานให้มันทำหน่อย...ช่วยนี้ผมเลยให้มันมาช่วยที่ร้านนะพี่...”
มึง...แมร่ง..โกหกได้หน้าเป็นจริง..ขนาดกับพี่มึงนะเนี้ย... “จริงไหมว่ะ...เพื่อน..เออส่วนรถที่มึงขี่มานะเอาไปไว้ด้านหลังร้านด้วย..” เสียงเรตะที่กำลังบอกให้ผมห้ามปฏิเสธสิ่งที่มันพูดเด็ดขาด
“ครับ..พี่มิกิ...ตอนนี้มันโครตลำบากเลย..” ผมหันกลับไปบอกพี่มิกิที่กำลังเดินเข้ามาหลังเคาร์เตอร์ที่ไว้ใช้สำหรับชงกาแฟ
“อือ...ได้สิ...แล้วเราชื่อไร..พี่จะได้เรียกถูก....”
“ผมชินวุฒิ..เรียนชินเฉยๆๆ ก็ได้ครับ..”
“ได้......ส่วนเรตะ..มากลับพี่หน่อย...เรามีเรื่องเคลีย์กัน...” เสียงที่ออกหวานของมิกิ เปลี่ยนเป็นดูเหี้ยมเมื่อหันไปพูดกับเรตะน้องชายตัวดี ก่อนที่ทั้งคู่จะหายหลับเข้าไปหลังร้าน......
“พี่ค่ะๆ...คิดเงินด้วยค่ะ...” เสียงเด็กกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ในร้าน เรียนผมให้ไปคิดเงิน....นิ้วมือที่ชี้เข้ามาตัวเอง...”ใช่ค่ะ..พี่คิดเงินหน่อย..”
“ครับๆๆ...” ผมเดินเข้าไปหาเด็กสาวเหล่านั้น
“อุ้ย..พี่เป็นเด็กใหม่หรอค่ะ...พวกหนูไม่เคยเห็น..” ผมได้แต่ยิ้มให้
“ทั้งหมดเท่าไหร่ค่ะ...” เสียงนั้นถามผมอีกครั้ง “อือ....ทั้งหมด 100 บาท...”
“เอ๊ะ....ทำไมวันนี้ถูกจัง...นี้ค่ะพี่...ขอบคุณนะคะ..” พวกเธอจ่ายเงินผมก่อนที่จะออกไปจากร้าน
++++++++++++++++++
ผมนั่งรอที่เก้าอี้เพื่อรอให้สองพี่น้องนั้นออกมา....
แกร๊ก! เสียงประตูหลังร้านเปิด พร้อมกันพี่สาวที่ออกมาก่อนคนแรก
“ชินจ๊ะ พี่ฝากร้าน..และดูแลเรตะอย่าให้ออกไปไหนนะ..แล้วเดี๋ยวพี่จะแวะเข้ามาใหม่..” เธอส่งยิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินออกไปขึ้นรถจะขับออกไป
แกร๊ก! เสียงประตูหลังร้านเปิดอีกครั้งพร้อมกันร่างของหนุ่มน้อยที่มีใบหูแดงกร่ำอย่างเป็นได้ชัด
“หึๆๆๆๆๆ..” ผมแทบกลั่นหัวเราะไม่ทัน เพราะไอที่เห็นที่นึกออกคือ มันโดดพี่มันดึงหูแน่นๆๆ
“หัวเราะไร.....” ดูมันสิ จะมาตะวาดใส่กูทำไม กูไม่ได้ทำมึงซะหน่อย
“เปล่า..แล้วนี้อ่ะ..เงินค่ากาแฟ โต๊ะนู้..”
“อะไร..ทำไมได้แค่นี้...”
“อ้าว..ก็ไม่รู้ราคานี้หว่า...อะเอาไป...” ผมวางเงินให้มันตรงเคาร์เตอร์ ก่อนที่จะกลับไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิน
“แล้วจะนั่งทำไม...ไปเก็บแก้วแล้วเช็ดโต๊ะดิ.....” น้ำเสียงที่มันชอบพูดกับผมกลับมาอีกครั้ง แต่รอบนี้ผมก็ลุกและทำแต่โดยดีแหละครับ เพราะแค่เห็นว่ามันกลัวพี่ ผมก็นึกอะไรออกแล้ว.....
++++++++++
ตลอดวันนี้มิกิ..เข้ามาในร้าน 2 ครั้ง...เพื่อดูความเรียบร้อยของร้าน...และทุกครั้งที่เธอมาผมมักจะทำดี..กับเธอทุกครั้ง..ซึ่งดูเหมือนเธอจะพอใจผมอยู่กลายๆๆ...ตอนนี้ผมอยากให้เธอรู้สึกดีกลับผมมากๆๆ...
พวกเราปิดร้าน เกือบ 4 ทุ่ม...ก่อนที่ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเมื่อวาน คือ ผมต้องมานั่งกวาดพื้น....เช็ดกระจก...ส่วนเรตะก็เช็ดโต๊ะ และนับเงิน.....ผมว่ากาแฟที่นี่ต้องอะไรพอได้ครับ...ไม่งั้นคงไม่มีรู้ค้าเข้ามาแน่นๆ แต่ที่นี้กลับมีลูกค้าเข้ามาตลอดเลย...ตลอดวันผมกับเรตะได้ยั่วโมโหกันหรอครับ เพราะดูเขาจะยุ่งๆ กับร้านของเขาเหมือนกัน... พวกเราปิดร้านเสร็จเรียบร้อย....”อ๊ะ ..เงินค่าจ้าง....” มันยื่นเงินค่าจ้างให้มัน
“โอ๊ะ..ได้เงินด้วยวุ้ย.......150 เนี้ยนะ ทำแทบตาย..” ผมเสียงดังใส่....ทำไหมหรอ...ก็วันนี้ผมทำงานทั้งวันแต่กลับได้แค่ 150 ผมไม่เคยทำงานหนักแบบนี้มาก่อนเลยนะครับ ที่จริงมันต้องมากกว่านี้ดิ
“มึงจะเอาไร..หักค่ากาแฟเมื่อเช้าที่คิดผิด..50..ส่วนที่เหลือ จะเอาหรือไม่เอา....เดี๋ยวหาว่ากูใช้แรงงาน เอาไปเลยค่าจ้างมึง..” ผมยืนตัวแข็งมองเงินที่มันยืนให้..
“ถ้าไม่เอากูเก็บ...”
“เดี๋ยวๆๆ เอาโว้ย...” ที่จริงในใจลึกๆ ผมก็ดีในนิดหน่อย เพราะเงินที่ได้วันนี้เป็นเงินที่ผมหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงจริง ไม่ต้องขอเงินใครมาใช้...
“ดี....ทำเป็นต๊ะท่านัก....พรุ่งเจอกันกัน 11 โมง เข้าใจ...” เสียงเรตะที่ทำวางท่าเป็นเจ้านายผมเริ่มขึ้นอีกครั้ง
“เออ......” ผมรับคำมันก่อนที่จะขี่มอเตอร์กลับบ้าน.....ผมก็ว่าพรุ่งนี้ผมต้องแบกเสื้อผ้ามาสำรอง..เพราะจะให้ผมขี่ไปกลับกรุงเทพฯ คงไม่ไหวจริงๆ แม้ว่าผมจะชอบขี่มอเตอร์ไซค์ก็ตาม
++++++++++++++++++
ความคิดเห็น