คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอน 3
ตอน 3
เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเราเดินทางออกจากป่า ผมมุ่งตรงไปยังบ้านของผมก่อน
เพื่อหาเสื้อผ้าที่พอดีตัวของเรย์ ก่อนที่จะเดินทางเข้าหมู่บ้าน
การเดินทางเข้าไปยังหมู่บ้านใช้เวลาค่อนวัน พวกเราพักกันที่บ้านของหมอที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน
ซึ่งเป็นเครือญาติกันก็ว่าได้....รากไม้ และใบไม้ที่ต้องการถูกนำมาส่งถึงมือของหมอยาในหมู่บ้าน
“คาโอรุ นั้นใคร...” เสียงท่านหมอกล่าวทักเมื่อผมเดินเข้าไปในตัวบ้านของท่าน
“เพื่อนผมครับ เขามาจากต่างหมูบ้าน..” สายตามองเรย์อยู่นาน ก่อนที่จะจะเก็บรากไม้ต่างๆ แล้วเดินเข้าห้องยาไป
“เรย์วันนี้เราจะพักกันที่นี่ พรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับกัน..” ผมบอกเขา
มีเพียงการพยักหน้าตอบเท่านั้น.....
พวกเราเดินเข้าห้องพักซึ่งเป็นห้องที่ผมจะอยู่ถ้าได้เข้ามาที่หมูบ้าน
“เรย์ นายอยากเดินเล่นในตลาดไหม”
“ไม่ เราไม่อยากสุงสิงกับมนุษย์มากนัก”
“นั้นท่านพักอยู่นี่ ส่วนข้าจะเข้าไปตลาดหน่อย จะได้ซื้อของไว้เป็นเสบียงในหน้าหนานี้” ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
เพื่อไปตลาดตามที่บอกไว้กับเรย์ “เรย์ท่านตามมาทำไม”
“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว...ปะ..นำทางซิ..” ผมเดินต่อหลังจากคนข้างหลังเริ่มเดิมตาม
พวกเรามาถึงตลาดที่มีคนมากมาย เดินวิ่ง ซื้อของ และแลกเปลี่ยนของที่ต้องการ....
เงินที่ผมได้จากการหาของ ถูกใช้สำหรับอาหารและเสื้อผ้า...
ผมซื้อชุดให้เรย์ 2 ชุดสำหรับใส่ และซื้อผัก ผลไม้ที่สามารถเก็บไว้ได้นานๆ เพื่อใช้ปรุงอาหาร
ก่อนที่จะเดินกลับไปยังบ้านหมอยา อาหารมื้อนั้นถูกปรุงเพื่อต้อนรับพวกเรา
ภรรยาของหมอยาเป็นคนใจดี และท่านจะดีใจมากเมื่อผมมาหา ท่านรักและเอ็นดูผม..เปรียบเสมือนลูกก็ว่าได้..
ท่านเคยชวนผมมาอยู่ตอนที่ตาเสีย ซึ่งผมได้ปฏิเสธไมตรีที่มีให้ แต่มาเยี่ยมเยียนท่านบ่อยขึ้นแทน
พวกเรากินอาหารเสร็จและแยกย้ายกันกลับเข้าห้อง
แสงเทียนจากตะเกียนคือไฟที่ใช้สาดส่องไปทั่วภายในห้อง
มันเหมือนกับมีชีวิตที่เต้นระบำอยู่บนผนังห้อง...
“เรย์ ท่านอยู่ในร่างนี้ทั้งวัน ไม่เบื่อบ้างหรอ” ผมถามออกไปเพราะเห็นว่าเขาต้องอาศัยอยู่ในร่างมนุษย์
“ไม่หรอก....ไม่ว่าข้าอยู่ในสภาพไหน..ข้าก็ปกป้องเจ้าได้...” คำตอบที่ไม่ได้ถามถูกบอกออกมา
ที่จริงเมื่อผมอยู่ในหมู่บ้านหรือในบ้านตัวเอง อันตรายต่างๆ ก็ลดน้อยลงแล้ว
ซึ่งไม่จำเป็นต้องให้เรย์มาปกป้องด้วยซ้ำ
ผมไม่ใช่ชายขี้โรค หรือหญิงนางโลมที่อ่อนแอจนไม่สามารถทำอะไรได้
แต่เป็นเพราะความสวยงามของเรย์ทำให้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เท่านั้น
ยิ่งอยู่ใกล้มาเท่าใด เหมือนผมยิ่งจมลงสู่ความปรารถนาที่จะได้สัมผัส หรือลูบไล้ขนที่มีสีดำขลับนั้น
ผมกับเรย์ล้มตัวลงนอนบนฟูกที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับ 2 คน....ก่อนที่ผมจะดำดิ่งลงสู่ห้วงนินทา
ผมตื่นขึ้นพร้อมกับหัวที่หนุนอยู่บนแขนของเรย์ หน้าผมที่ซบลงบนอกของเขาเพื่อขอไออุ่น
ผมมักคิดว่าจะได้สัมผัสขนนุ่มๆ ยามเมื่อเขาเป็นหมาป่า แต่วันนี้เขามีสภาพเป็นมนุษย์เมื่อผมตื่นมา
“หวัดดี เรย์...” ผมทักทายก่อนที่จะลุกขึ้น
“ดี ....วันนี้ดูนายเพลียๆ นะ” เสียงของเรย์
“อือ...นึกว่าจะได้นอนบนขนนุ่มๆ นะ” ผมบอกออกไป
“เหอะ...นายคิดจะซบกับหมาป่าในหมู่บ้านเนี้ยนะ..” เสียงแปลกใจ
“เปล่า... ผมลืมไปนะ “ ผมรีบขอโทษ เพราะว่าถ้าคนในหมู่บ้านรู้เขาคงโดนจับไปฆ่าทำยาแน่นๆ
ช่วงเช้าพวกผมได้ลาภรรยาและหมอยาของหมู่บ้านเพื่อเดินทางกลับไปยังบ้านของตนเอง
ผมออกมาจากหมู่บ้านได้เพียงไม่นาน... เรย์ก็กลายเป็นหมาป่าและเดินเคียงข้างผม...
“เรย์ เราจะแวะที่น้ำตกกันก่อน....หาอาหารสำหรับมื้อเย็น..”
พวกเราเดินทางไปยังน้ำตก และจับปลา.... ตอนผมกำลังจับปลาอยู่ เรย์ก็วิ่งเข้าไปในป่า
แล้วกลับออกมาพร้อมกระต่ายที่คาบอยู่ในปาก ดังนั้นมื้อเย็นพวกเราจึงมีปลา และกระต่ายเป็นอาหาร
พวกเราเดินมาถึงบ้านอีกครั้ง...ก่อนที่เรย์จะกลายเป็นมนุษย์พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ผมจัดหามาให้
“เรย์นี่เก่งเนอะ เข้าป่าแป๊ปเดี๋ยวก็ได้กระต่ายมาแล้ว”
“คาโอ๊ย นายคงลืมสินะว่า เราเป็นอะไร...หรือนายเริ่มชินกับเราในสภาพนี้”
มือที่กำลังหนังชิ้นเนื้อ เงยหน้ามองขึ้นเรย์ที่นอนตะแคงอยู่ให้กองไฟ กลางบ้าน ที่ให้ความอบอุ่นยามค่ำคืน
พร้อมทั้งมีหม้อใบใหญ่ที่มีน้ำเดือดอยู่ในนั้น เพื่อจะทำอาหารให้มือค่ำ
“เรย์ ปกตินายกินอาหารแบบไหน” ผมถามขึ้นอีกครั้ง
“เรากินเนื้อสด ทุกอย่าง...นั้นคืออาหารของเรา แต่อาหารที่นายทำ เราก็กินได้เช่นกัน..” เรย์ตอบออกมา
ซึ่งตอนนี้ผมสังเกตว่าเขาพูดมาขึ้นและตอบคำถามที่ผมถามมากขึ้นด้วยเช่นกัน
ผมยกสาเก และเดินไปวางตรงหน้าของเรย์
“เราว่านายคงชอบ เราเห็นคนในหมู่บ้านชอบให้สาเกแก่เทพเจ้าผู้ปกป้องหมู่บ้านนะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ เสียงหัวเราะของเขาดังไปทั่วห้อง
“เรื่องเหล้าข้าไม่ปฏิเสธหรอก....ข้ากลับชอบเสียด้วยซ้ำ” ก่อนที่เรย์จะเริ่มยกซดสาเกที่ผมส่งให้
อาหารถูกปรุงเสร็จ....แม้ผมจะคิดว่าคงไม่ดีต่อเรย์ที่จะให้เขากินของสุก แต่ผมก็ไม่สามารถเอาเนื้อสดให้เขาได้เช่นกัน
ดังนั้นอาหารมื้อนี้ผมจึงพยายามทำให้รสชาติออกมาดีที่สุด
“เจ้านี่ทำอร่อยใช่เล่นนะ..” เสียงชมเชยเมื่อเรย์ตักใส่ปาก
เพียงแค่คำชมนิดหน่อยก็ทำให้ผมดีใจได้แล้ว
ก่อนที่พวกเราจะเข้าห้องนอน.....อากาศที่หนาวเย็นมีเพียงผ้าห่มจะไอร้อนๆ ที่ส่งมาแผ่วเบาเท่านั้น
ที่มาถึงยังห้องนอนของผม....
“เรย์..นายจะนอนที่นี่ หรือหน้าเตา...” ผมถามออกไป
แต่เรย์กลับกลายเป็นหมาป่าก่อนที่จะลงมานอนข้างๆ ผม ซึ่งผมยิ่งดีใจใหญ่
เพราะผมสามารถสัมผัสขนนุ่นๆ ได้ ผมนอนลงพร้อมกับห่มผ้า และกอดเจ้าหมาป่าตัวใหญ่ไว้ให้แขน
เพื่อให้มันช่วยแผ่ความร้อนมายังผม มือผมที่ลูบไล้ขนที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่จะเผลอหลับไปในที่สุด
++++++++++++
“เรย์เป็นอะไร...” ผมถามขณะที่เห็นเรย์ใช้เท้าหน้าข่วนไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ท่าทางแปลกๆ เพราะตั้งแต่ผมได้มาอยู่ด้วยกันก็ไปเป็นเดือนแล้ว
เรย์หันมามองหน้า ก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้
และปล่อยผมไว้ด้านล่างให้การหาเนื้อและผัก สำหรับทำอาหารเย็น...
ผมต้องเข้าป่าทุกวันแต่การเข้าป่านี้เพื่ออาหารเท่านั้น จึงไม่ต้องเผชิญกับสัตว์ป่า
ทุกวันเรย์จะอยู่ด้วยเป็นเพื่อนเสมอซึ่งทำให้ผมคลายเหงาได้มากเช่นกัน
วันนี้ทั้งวันผมสังเกตว่าเรย์ดูผิดปกติ และถามไปเขาก็ไม่ตอบ ซึ่งผมคิดว่าคงจะหายในวันรุ่งขึ้น
แต่นี่ก็เป็นมา 3 วันแล้ว
ผมจับหางเรย์ที่กำลังทำแบบเดิม “ เป็นอะไรไม่สบายเปล่า....” ผมถามออกไป
เรย์เพียงหันมามอง ก่อนที่จะเดินจากผมไป....
ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก เพราะตัวเองก็ไม่เคยเลี้ยงสัตว์ แต่ถ้าเป็นมนุษย์ด้วยกันก็พอรู้
แต่ส่วนมากเรย์มักจะเป็นหมาป่า....ซะมากกว่าซึ่งผมก็ชอบซะด้วยซิ
“นายไม่บอกแล้วจะช่วยยังไง.” ผมเดินตามไปและลูบไล้ขนที่น่าอัศจรรย์นั้น
แต่เรย์ดันลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าป่าไป ผมทำได้เพียงแต่ยืนมองเขาหายหลับก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน
ปกติเขาจะไม่ทำนิสัยแบบนั้น แต่วันนี้เขาทำนิสัยไม่ดีเลย ซึ่งผมก็ไม่ชอบ แม้รู้ว่าเขาจะกลับมาก็เหอะ
เสียงฝีเท้าเดินเขามา ทำให้ผมรู้ว่าเรย์กลับมาแล้ว
“เรย์ อาหารเสร็จแล้ว..” ผมบอกออกไปพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อเข้าห้องนอนตัวเอง
เรย์ไม่คิดจะคุย...ว่าตัวเองเป็นอะไรด้วยซ้ำ แล้วทำไมผมต้องสนใจด้วย...
ผมเดินไปเพื่อจะเปิดประตูเข้าห้องนอน แต่เรย์ดันกระโจนมาจากด้านหลัง
ทำให้ผมล้มลงเพราะแรงมหาศาลที่เรย์กระโจนใส่....
ร่างกายที่ล้มลง และไม่สามารถยันกายลุกได้ เพราะเรย์ยืนอยู่บนตัวผมนั้นแหละ
ขาทั้ง 4 ข้าง ที่อยู่ตรงกลางหลัง กรงเล็บที่จิกที่มาบนเสื้อผ้า
“ทำไม เป็นอะไรก็บอกสิ มาทำแบบนี้แล้วจะรู้ได้ไง...” ผมตะคอกออกไป
“นายนี่มันซื่อ......” อยู่ๆ เรย์ก็กลายเป็นมนุษย์
“ลุก แล้วไปใส่เสื้อผ้าซะ..” ผมบอกออกไป
แขนเรย์ที่จับอยู่ที่หัวไหล่ และขาของเขาที่ทับอยู่บนขาผม
“นายรู้ไหมว่าตอนนี้เป็นฤดูอะไร...”
“ก็ฤดูหนาวไง นายไม่เห็นหรออากาศเย็นแบบเนี้ย” ผมบ่น
“มันเป็นฤดูผสมพันธุ์ต่างหาก” เสียงเรย์ที่ผู้ออกมา ทำให้ผมเข้าใจถึงอาการแปลกๆ นั้นแล้ว
“นั้นนายก็เข้าป่า ไปหาซะซิ..” ผมเสนอทางเลือกให้ เพราะผมก็ไม่ต้องการให้เรย์ต้องมาเปล่าเปลี่ยวที่นี้แน่นอน
“ปัญหาของเรา คือมันหาไม่ได้ต่างหาก เพราะช่วงหาคู่มันหมดไปแล้ว...” ผมตกใจ คงเป็นเพราะเรย์ต้องอยู่กับผมตลอดผมให้เขาพลาดโอกาสที่ครั้งหนึ่งจะมีแค่ครั้งเดียวไป....
“แล้วเรย์ จะให้ช่วยยังไง...” เสียงที่สลดเพราะเหมือนตัวเองเป็นคนทำผิด...ที่เหนี่ยวรั้งไว้
“นายจะยอมเป็นตัวเมียแทนไหมหละ.....”
“นายจะบ้าหรอไง....เราเป็นผู้ชาย หรือตัวผู้เหมือนกัน” ผมบอก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แค่ใช้นายปลดปล่อยอารมณ์เท่านั้นแหละ ไม่ใช้ให้มีลูกซักหน่อย..”
“แต่เราเป็นมนุษย์ นายเป็นหมาป่านะ...”
“ทำไม เราก็เป็นมนุษย์ได้นิ......” ก่อนที่เรย์จะเริ่มทำตามที่ตัวเองบอก
เรย์ค่อยๆ หันผมเผชิญหน้า ผมจ้องมองแววตาที่น่าหลงใหลไม่ต่างจากขนสีดำ
ก่อนที่ผมจะตัดสินใจให้ร่างกายกับเรย์ เป็นการตอบแทนสิ่งที่เขาคอยดูแลปกป้องและช่วยเหลือ
ร่างกายที่เปล่าเปลือยโน้มต่ำลงมาบนหน้าอก ซึ่งเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่เพียงแค่แก้เชือกออกก็ไม่มีอะไรปิดบังแล้วเช่นกัน
แววตาที่จ้องมองผม ผมให้ผมต้องหลับตา เพราะไม่กล้าที่จะมองตรงๆ ได้
“อือ.....” เพียงแค่นิ้วมือที่ลากไปทั่วหน้าอก หน้าท้อง ก็ทำให้ผมเกร็งกล้าเนื้อแล้ว..
ผมไม่เคยรู้สิ่งเหล่านี้มาก่อน แม้แต่หญิงหอนาโลมผมก็ไม่เคยเข้าไปด้วยซ้ำ...
ดังนั้นผมจึงต้องยอมเรย์เพราะความไม่รู้ มือที่ไล้มาม้วนขนบริเวณหน้าท้องเล่น...
ทำให้ผมรู้สึกขนลุกและเสียววาบ ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะเกร็งจะยืดตึงอีกครั้ง
“เรย์ นายจะทำอะไรก็เร็วหน่อย ผมรู้สึกแปลกๆ” ผมบอกออกไป
“นายนี่ เด็กจริง มันต้องมีการเล้าโลมก่อนซิ....งั้นนายก็จดจำไว้แล้วกัน”
ก่อนที่จะจูบที่หน้าท้อง ที่กระบังลม และหัวนม และส่วนปลายที่ตั้งโดยง่าย
“อ่า เรย์...” ผมสติหลุดกระเจิดกระเจิง แม้ว่าผมจะเป็นผู้ชายแต่สัมผัสที่เป็นอยู่ตอนนี้ช่างเหมือนกับเวลาที่ผมได้สัมผัสขนนุ่นๆ ของเรย์ ซึ่งมันดึงดูดผมให้อยากมากยิ่งขึ้น ผมรู้สึกว่ามือตัวเองขยุ้มลงบนศีรษะเรย์ซึ่งมีใบหูเล็กๆ โผล่อยู่
ยิ่งขนนุ่มๆ ที่ผมได้สัมผัสด้วยแล้ว มันช่างน่าพิศวาสอย่างอัศจรรย์....
จูบของเรย์ไม่ได้หมดเพียงเท่านี้เพราะ เขายังจูบไปที่หน้าขาที่เกร็งของผมอยู่ พร้อมทั้งใช้ลิ้นเลียส่วนในของขาอ่อน
“อ่า เรย์ พอก่อน..” เหมือนผมจะแย่ แต่ก็มีความสุขผสมกันไป
เรย์กลับมาจูบที่แท่งของผมอีกครั้ง และใช้ลิ้นเลียตั้งแต่โคนไล้ขึ้นมาถึงส่วนบนสุด
พร้อมทั้งไซร้ดุ่นนั้นอยู่นาน ก่อนจะเริ่มครอบครองมันไว้
“เรย์ อย่ามันสกปรก ปล่อย..” ผมร้องบอกเมื่อลืมตาดูว่าเขากำลังทำอะไร
“มันจะสกปรกได้ไง ในเมื่อเราทำความสะอาดแล้ว...” เรย์หมายถึงการเลียที่ผ่านมาเมื่อกี้
ขาผมเริ่มหดเข้าหากันเพื่อปกป้องส่วนนั้น แต่เรย์กลับใช้มือทั้ง 2 ข้างผลักให้ทาบลงไปบนพื้น
ซึ่งนั้นผมให้ส่วนกลางของผมเปิดเผยมากยิ่งขึ้น.....
เขาหยุดครอบครองและจูบที่พวงของผม ที่เต็งตึงพอๆ กับแท่นที่โชว์อยู่ ลิ้นที่เลียสลับไปมาระหว่างพวงทั้งสองข้าง
ก่อนที่เขาจะยกสะโพกขึ้นและเลียไปที่ช่องที่ปิดอยู่ ทั้งเลียและจูบมัน
“เรย์ ปล่อยผม...” ผมพยายามร้องเพราะทนไม่ไหวกับอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นมากขึ้นเรื่อย เหมือนจะตายซะมากกว่า
เขาวางขาทั้งสองข้างลง ก่อนที่จะมาเล่นกับหัวนมซึ่งเขายังไม่ได้สัมผัสเลย
ลิ้นที่ไซร้ขึ้นมาที่ต้นคอ สลับไปมา .........
“คาโอ๊ย มันยังไม่ใช่วันนี้ ......” เสียงเรย์ที่พูดขึ้นก่อนที่จะลุกออกไปจากห้องนอน
ซึ่งปล่อยให้ผมสภาพกึ่งละเมอ อยู่ในห้อง ซึ่งผมรู้สึกแปลที่บริเวณปลายแท่น และผมก็ต้องรอให้อาการเล่านั้นหมดไปก่อนที่จะจัดเสื้อผ้าให้เข้าที
ความคิดเห็น