รักแสนแสบ Yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : ตอน2 โต้คารม

ตอน 2 โต้คารม 

วันนี้ทั้งวันผมทำงานจนเหนื่อย ผมกำลังจะกลับบ้านคับ ที่ทำงานของผมทั้ง 2 แห่งอยู่ห่างจากบ้านของผมไกลเหมือนกัน แต่มันคุ้มกันกับรายได้ที่เข้ามา .........เพราะเมื่อผมเสร็จงานช่วงบ่ายๆๆ ผมก็สามารถทำงานที่ร้านกาแฟต่อได้เลย ตอนที่ผมมาสมัครผมยังสงสัยเลยครับว่ากาแฟตอนการคืนเนี้ยนะ ........แล้วใครมันจะมานั่นกินกาแฟตอนกลางคืนกัน......

ในร้านเหลือผมเป็นคนสุดท้ายที่จะต้องปิดร้าน  ระหว่างที่ผมเดินออกมาจากร้านเพื่อรอรถเมล์กลับบ้าน มีกลุ่มวัยรุ่นกำลังรุมทำร้ายชายคนหนึ่งซึ่งกำลังเมาอยู่เลยคับ ด้วยความที่ผมเป็นคนดีของสังคม..........และด้วยความเป็นมนุษย์ที่ต้องช่วยเหลือคนที่อ่อนแอกว่า ผมจึงจะเข้าไปช่วย “ตำรวจคับมีคนตีกัน ทางนี้คับ” ผมตะโกนออกไป ทำให้วัยรุ่นกลุ่มนั้นแผ่นหนีไปกันเลย ..........ไอผมถึงแม้ว่าจะแข็งแรงแต่ผมก็ไม่ค่อยชอบการชกต่อยเท่าไหร่ ............... ผมก้มไปดูชายที่ถูกทำร้าย ซึ่งกลิ่นเหล้านี้เหม็นคลุกมากๆ “พี่เป็นไรเปล่า” ผมถามคนที่กำลังเช็ดเลือดที่มุมปากอยู่ เขาเป็นชายร่างสูง สมส่วน ใส่เสื้อผ้าเนื้อดีรองเท้านี้วาวเลยคับ ............ข้างๆ มีกระเป๋าตังค์ตกอยู่ ผมเลยรู้ว่า วัยรุ่นกลุ่มนั้นมันมาฉกเงินพี่เค้ามากกว่า .....ก็แต่งตัวดีซะขนาดนั้น พี่ชายที่โดนทำร้ายเงยหน้าขึ้นมามองผมที่ยืนอยู่ ....โห้หน้าตาเนี้ยของบอกว่าน้องๆ นายแบบได้เลยหน้าใสเชียวแม้ว่าจะมีรอยชำบ้างแต่ไม่ได้ทำให้พี่เค้าดูแย่เลยคับ  ขนาดที่ผมกำลังยืนดูอาการอยู่ “แม่ง! มันเอาเงินกูไปหมดเลย วัยรุ่นแม่งเชีย” พี่เค้าสบถออกมา ไอผมยืนอยู่ก็เลยมีอารมณ์ร่วมคับ ...........นึกในใจกูไม่หน้าช่วยมึงเลย เล่นด่ารวมหมดก็รวมกูด้วยดิ แม่ง...เมาแล้วยังปากดี    ผมได้ยินแล้วจึงว่าจะปล่อยมันไว้ตรงนี้แหละ ขณะที่กำลังหมุนตัวจะกับไปที่ป้ายรถเมล์ มันก็พูดขึ้นว่า “ไอน้อง เอ็งไปส่งหน่อยดิ ด้วยให้ค่าบริการ รถจอดอยู่ตรงนั้นอ่ะ” มันพูดเสร็จก็ชี้นิ้วไปที่รถที่มันจอด ไอผมก็อึ้งสิคับ มันสั่งเหมือนผมเป็นเบ๊มันเลยอ่ะ  ผมหันไปมองรถที่จอดอยู่ ใจก็คิดว่ารถมันคุ้นๆ วะ พอมองดี แม่งรถค้นเมื่อเช้าเปล่าวะ โลกมันคงไม่กลมหรอกมัน ผมคิดอยู่ในใจ “ไอน้องเอ็งชื่อไรอ่ะ” “พี่ชื่อตือ” มันบอกชื่อเสร็จสรรพแถมทำท่าให้พยุงมันไปที่รถ ไอผมเห็นเลยต้องเลยตามเลย เมื่อพยุงมาถึงรถไอตือ (ขอเรียกมันหน่อย) มันก็บอกว่าให้ไปส่งที่ไหนพร้อมหยิบเงินที่เก็บไว้ในรถส่งให้ ผมบอกว่า “ไม่เอา เดี๋ยวผมขับไปส่งให้ก็ได้ ผมไม่เอาหรอก” ไอพี่ตือมันก็บอกว่า ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร เอาไปเถอะ  พอได้ยิน ผมว่าพี่แม่งกวนตีนได้ใจจิงๆ และผมเริ่มมีน้ำโหและ เลยบอกมันวา “เดี๋ยวกูไปส่งให้ ส่วนเงินมึงอ่ะเก็บเอาใว้ทำแผลที่ปากมึงแล้วกัน ปากดีนักนี้” ผมบอกไปอย่างงั้นและออกรถไปตามที่ไอตือมัน บอก ..............ขับไปซักพักไอตือมันก็หลับสงสัยคงเจ็บแผลมั่งคับ ขณะที่ขับรถไปก็คิดเรื่อยเปื่อยๆ จนมาถึงหน้าบ้านของไอตือ  ........ที่ผมมาถูกเพราะเมื่อก่อนตอนผมทำงานเป็นพนักงานการตลาดผมต้องออกมาทำรีเซริฟ์........ บ้านไอตือมันเป็นบ้านเดียว 2 ชั้นคับ ผมกดกริ่งเรียกคนในบ้านแต่ไม่มีใครเลย .........ทำให้ผมรู้ว่ามันอยู่คนเดียว ผมสะกิดไอปากดีที่นอนหลับอยู่ข้างๆ “เห้ เห้ ถึงแล้วเพ่ ตื่นๆ ผมจะกลับบ้านแล้ว” ผมเรียกไอปากดีคับแต่มันไม่ยอมตื่น ผมเลยเอากุญแจบ้านและอุ้มมันไปนอนที่โซฟาในบ้าน และผมก็กลับบ้าน..........

        บ้านมันอยู่ในหมู่บ้านดังใจกลางเมืองคับ เลยทำให้เดินออกมาขึ้นรถไม่ลำบากเท่าไหร่  ผมเดินมาถึงป้ายรถเมล์ กำลังควักตังค์จะขึ้นรถกลับบ้าน......นี้มันก็ 5 ทุ่มไปแล้ว นึกในใจรถมันจะมีไหมว่ะ  ..............ขนาดที่กำลังควักเงิน กระเป๋าตังค์กูอยู่ไหนวะ ผมจับกระเป๋ากางเกงยีนส์ ก็ไม่มี มองให้กระเป๋าสะพายก็ไม่มี คิดทบทวนกระเป๋าตังค์อยู่ไหนวะแม่ง พอนึกขึ้นได้สงสัยตกที่ไอบ้านตือแน่ๆ เลย  ............

        ผมกลับมาที่บ้านไอตืออีกเพื่อหากระเป๋าตังค์ เมื่อเดินเข้ามาให้บ้านเห็นมันตกอยู่ใกล้ๆ กับโซฟาที่มันนอนอยู่คับ สงสัยตกตอนพยุงมันมานอน ผมก้มเลยไปหยิบกระเป๋าเงินของผม “หนาว หนาว” ผมได้ยินไอตือมันบ่นบึมบำอยู่ “หนาว หนาว” ผมก้มลงเอามือไปทาบ อ้าว! ตัวร้อนนี้หว่า สงสัยพวกนั้นคงเล่นงานหนักเหมือนกัน  ผมเลยต้องพยาบาลไอตือไปโดยปริยายคับ ระหว่างเช็คตัว มันก็เพ่อตามประสานคนป่วย พูดอะไรไม่รู้เรื่อง มันบ่นเรื่องแฟนมัน แล้วอยู่ดีๆ ก็ตะโกนด่าเพื่อนร่วมงาน และวนกลับไปเรื่องแฟนต่อ ช่างมันคับ .............เพราะผมก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเหมือนกัน .....ผมฟังมันรู้เรื่องตอนมันบอกว่าหิวน้ำแหละคับ.....เซ้งเลย

        ใกล้ฟ้าสางแล้วคับ ผมสะดุ้งตื่นตามเสียงโทรศัพท์ที่ผมตั้งไว้คับ เพราะผมต้องไปเข็นผักที่ตลาดทุกวันเว้นวันอาทิตย์ที่ไม่ไป .............ผมลุกขึ้นจากโซฟาตรงข้ามกับที่ไอตือมันนอน กะจะออกไปเลยเพราะยังไงวันนี้ก็คงไม่ได้ไปเข็นแล้ว แต่อย่างน้อยได้กลับไปอาบน้ำและไปทำงานที่ร้านอาหาร.......... ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกไป เสียงไอตือมันก็ส่งออกมา “เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป” ผมชะงักและหันกลับไปมอง มันตื่นแล้วคับสงสัยคงตื่นตอนที่เสียงโทรศัพท์ปลุกนั้นแหละ “เอ็ง เอาเงินนี้ไปเป็นค่ารถปะ” มันพูดอย่างงั้น  “ไม่ต้องหรอก แค่นี้......คนไทยมีน้ำใจ........” ผมพูดออกไปให้มันรู้สึกว่าคนเราทุกคนไม่ได้ต้องการเงินไปซะหมด “แล้วเอ็งชื่อไรนะ กูจำมะได้แหละ” ผมนึก มึงจะรู้ได้ไงก็กูยังไม่ได้บอกเลย สงสัยมันจะค้างอยู่ “ถามทามไม”   “อ้างมึงนิ กวนว่ะ ถามก็บอกมาเหอะ” “แล้วมึงจะรู้ทำไม........อย่างไงก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว” ผมบอกไปเพราะมันกวนมาผมเลยกวนตอบสนุกดีคับ “นั้น.....กูเรียกเอ็งว่า.......ล่ำแล้วกัน” พร้อมกับที่ไอตือส่งสายตากวนๆๆ มาด้วย  “ล่ำขอบใจว่ะ” ไอตือมันพูด  “นนท์” “อะไรนะ” “นนท์..............กูชื่อนนท์ มึงไม่ต้องเรียกล่ำเลยนะ” ผมตอบไปแบบฉุนๆ นิดหน่อย เรียกอะไรไม่เรียกเรียกล่ำ ทำเหมือนผมจะกล้ามโต ตัวเตี้ยซะงั้น ผมเป็นคนตัวไม่สูงมาก    อาจจะเตี้ยกว่าไอตือมันหน่อยเดียวเอง  ส่วนกล้ามนี้ผมก็มีพองามครับไม่ได้ใหญ่โตอะไร “บอกมาแค่เนี้ย.......ทำมาเป็นเล่นตัว” ไอตือมันบ่น แต่ผมได้ยินคับ มันน่าจับยัดโซฟาไหมเนี้ย ตื่นมาก็ปากหมาเลย ............ “ขอบใจวะนนท์”มันบอกออกมา ไอผมต้องรีบไปกลับก่อนมีอารมณ์อยากต่อยคน ผมไม่พูดไม่จาเดินออกมา และรถเมล์เมล์กลับบ้าน

.................................................