คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอน9
ตอน9
“เรตะ ทำไมมาในสภาพนี้...” สภาพที่ผมเขาตอนนี้ดูไม่จืดก็ว่าได้ แต่งตัวโทรมๆ แถมมีแมสปิดปากอีกอัน ส่วนแว่นที่ใส่ก็มีไอควันมาปิดที่แว่นตามองเห็นเป็นฝ้าเลย
“ไม่สบาย....เหนื่อย...”
“เหอะๆๆ มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่ไม่สบายตอนอากาศร้อนๆ เนี้ย..”
“จะหลอกด่าใช่ไหม.....” เสียงอู้อี้ที่พูดผ่านแมสปิดปากฟังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
“อะไรนะ ด่าๆๆๆ อะไร....พี่เปล่าซักหน่อย....เรตะพี่ว่าเราเอาแว่นออกเหอะ...ไอมันขึ้นแว่นหมดแล้ว.จะมองเห็นไหมเนี้ย..” ผมเดินไปเอาแว่นที่ไม่ได้ช่วยให้เรตะดูดีขึ้นออก....เอ่อ..พอถอดแล้วมันคนละคนกันเลยนะเนี้ย..คงประมาณหนุ่มบื้อ กับหนุ่มหล่อละมั่ง...
“เรตะถ้าไมไหวก็ปิดร้านแล้วกับไปนอนพักซะไป......” ด้วยความหวังดี กลัวว่าเรตะจะเป็นหนัก แต่มันดันชี้นิ้วมาที่ผมนี้สิ
“อะไร..หมายความว่าไง..”
“วันนี้ชินทำก็แล้วกัน เดี๋ยวเราจะค่อยดูให้...”
“โอ๊ะ.....พูดเล่นเปล่า..นายจะขี้เหนียวไปถึงไหน..ปิดร้านแค่วันเดียวไม่ขาดทุนหรอก..”
“จะทำไม่ทำ...เอาไง..”
“เออ ทำ...” แล้วทำไมผมต้องกลัวไอคนที่ไม่สบายอยู่ด้วยเนี้ย... สุดท้ายภาระหนักก็ตกเป็นของผมทันที ทั้งเปิดร้าน ขายของ คิดเงิน เช็ด ล้าง ทำความสะอาด ส่วนคุณชายเรตะก็นั่งๆ นอนๆ อยู่แถวโชฟาหน้าร้านแทน...
ลูกค้าประจำหลายคน ดูท่าจะแปลกใจที่เห็นใครก็ไม่รู้มานอนอยู่ในหน้าร้าน บางคนก็กระซิบถามผมว่าเขาเป็นใคร..พอผมบอกเท่านั้นแหละ...หันกลับไปมองใหญ่เลยว่าใช้แน่เปล่า....ก็มันแน่นอยู่แล้ว...ก็ไอ้เด็กแสบไม่เคยถอดแว่นด้วยซ้ำ..พอมานอนถอดแว่นหน้าร้าน...ออร่ามันเลยเปล่งซะงั้น...
“เรตะ...เดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวให้...อยู่ร้านเองได้ใช่ไหม...”ผมถามให้มั่นใจอีกรอบว่าเขาจะไม่เป็นลมกองลงไปบนพื้น...ผมเคยได้ยินเหมือนกันว่าคนญี่ปุ่นขยัน และตะหนี่...สงสัยเรตะก็คงเป็นแบบนั้นเหมือนกัน....
++++++++++++++
เรตะ
พอนายชินออกนอกร้านไป..ผมก็ยันตัวเองนั่งกับโซฟา...หลังๆ มานี่ผมไว้ใจให้นายชินทำอะไรหลายๆๆ อย่างมากขึ้น..ตั้งแต่วันที่เราออกไปเที่ยวกัน ผมพยายามศึกษานิสัยของนายชินมากขึ้น...เราชอบอะไรหลายอย่างเหมือนกัน..นิสัยโดยรวมแล้วถือว่าเป็นคนนิสัยน่าคบหา..แต่ไม่นับรวมเรื่องกัด จิกนะ เพราะนายชินถือว่ากัดไม่ปล่อยเหมือนกัน..กับอีกเรื่องที่ผมได้ประสบการณ์กับตัวเองคือ...อย่างโกหกนายชิน หรือจะบอกว่าอย่าให้จับได้เป็นดีที่สุด....
ที่จริงวันนี้ผมก็ไม่อยากแบกสังขารมาเท่าไหร่หรอ....แต่ก็กลัวว่านายชินจะมารอเก้อ...ก็ผมไม่มีเบอร์นายชิน...สุดท้ายเลยต้องขับรถมาจนได้...
หรือว่าผมมันบ้าจริงว่ะ.......หน้านี้นี่นะ.ร้อนตับจะแตกดันไปไข้ซะได้....วันนี้ผมเลยนอนดูนายชินทำงาน...ผมว่าเขารักร้านกาแฟที่นี่เหมือนกัน...ตอนแรกๆๆ ผมก็ไม่อยากมาทำแทนพี่หรอก...แต่พอเริ่มได้จับสิ่งใหม่ๆ ผมว่ามันท้าทายดี......
กรุ๊งกริ่งๆ..
“น้องพี่เอาลาเต้แก้ว....” เสียงลูกค้าที่เดินเข้ามา.....
ผมพยักหน้าก่อนจะเดินอืดอาดเข้าไปที่เคาน์เตอร์.... “น้องแล้วไม่มีใครช่วยเหลือ..นั้น..ไม่สบายหรือเปล่าพี่เห็นปิดปาก..”
ผมพยักหน้ารับ....และชี้ไปที่ประตูทางเข้า
“อ้อ..เพื่อนน้องออกไปข้างนอกหรอ..นั้นพี่รอได้...กลับมานั่งเหอะ...” ลูกค้าใจดีบอกแต่ผมยืนแล้วจะไปนั่งก็นะ...ผมเลยสั่นหัว และเริ่มทำกาแฟให้ลูกค้าใจดีคนนั้นต่อ...
“เรตะ พี่ซื้อข้าวต้มมาให้......” เสียงนายชินนี่ ฟังชัดจนแสบแก้วหู หรือผมปวดหูกันแน่นะ..
“มะๆ พี่ทำต่อเอง..เรากลับไปนั่งต่อป่ะ.....ลูกค้าสั่งอะไรครับ...” ผมเงยหน้าไปมองลูกค้าที่นั่งอ่านหนังสือรอกาแฟอยู่ที่โต๊ะ
“อือ..เอาลาเตะ เต้....เห้ย...ไอ้ชิน....” สายตาสองคู่ประสานกับพอดี.....
“ไอ้โจ้..มึงทำไรที่เนี้ยว่ะ....” ไอ้โจ้ลุกขึ้นยืนและเดินตรงเข้ามาหาผมทันที สายตามันดูแปลกๆ ที่เห็นผมมาอยู่ในร้านกาแฟแบบนี้ได้...
"กูต้องถามมึงมากกว่า..ว่ามึงมาทำอะไรที่นี่...กูอ่ะมากินกาแฟ ส่วนมึงอ่ะ ไอ้ชิน..”
“กู...เออ...กู...มาช่วยน้องเขาทำงานนะ......”
“น้องไหนว่ะ...มึงอ่ะลูกคนเดียว ลูกเจ้าของร้านทอง....มึงมั่วแหละ..”
“เออ....เอาน่า...เดี๋ยวกูค่อยเหล่า มึงเอาลาเต้...รอแป๊ป...” ผมจัดการลาเต้ของเพื่อนโจ้ โดยมีสายตาของเพื่อนโจ้มองทุกการกระทำของผม....
“เอา..ลาเต้มึง..” ผมส่งแก้วกาแฟที่ชงเสร็จเรียบร้อยยืนให้เพื่อน
“อือ..อร่อยว่ะ...” ผมตอบสนองมันโดยการยิ้ม ก่อนที่พวกเราจะนั่งลงที่โต๊ะเดิมและพูดคุย โดยปล่อยให้ไอ้เด็กแสบนอนต่อไป...
"ไอ้โจ้..ตกลงคืนนั้น..มึงกับไอ้ควัน...เป็นไงกันว่ะ...” ผมนึกได้ทันทีกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ปะ เปล่า...เรื่องไร....ก็เพื่อนกันนั้นแหละ..พอดีมันมีธุระอยากให้ไปเป็นเพื่อนเท่านั้น...” เสียงไอ้โจ้ดูมีพิรุธแต่ผมก็ไม่คิดจะถามมากไป
“เออ..ไม่มีอะไรก็ดีแล้วมึง...มึงก็ระวังตัวหน่อยคบใครก็ดูๆๆ บ้างนะมึง...” ผมพยายามเตือนกลัวว่าไอ้ควันมันจะพาไอ้โจ้เพื่อนผมไปหลงผิด
“เออ กูรู้แล้ว...ว่าแต่มึงเงอะ รู้ข่าวยัง..เรื่องไอ้สโม๊ค...”
แคร่กๆๆๆๆ เสียงไอของใครบางคนดังขัดได้จังหวะพอดี ผมเลยหันไปมองไอ้เด็กแสบก่อนจะจิกตาให้มันไปที
“เรื่องไรว่ะ...” ก่อนหันกลับมาหาไอ้โจ้
“เออ..กู้ได้ข่าวว่า ไอ้สโม๊คมันจะแยกวงว่ะ...หลังๆๆ นัดแข่งที่ไร ไม่เคยเจอกันเลย...ไอ้ควันเลยต้องลงแข่งเอง...เขาลือๆ กันว่ามันจะแยกวงทำนอนเนี้ยแหละ...”
“อืม....กูก็ไม่รู้ว่ะ...แต่คงรู้อีกไม่ช้า...” ผมเน้นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะถามธุระที่มันมาแถวนี้ พวกเราคุยกันได้สักพักก่อนที่มันจะออกไปทำธุระที่มันบอกผมนั้นแหละ....
“เรตะ....เดี๋ยวค่อยคุยกันหลังเลิก...ตอนนี้ก็หาคำตอบไว้ซะนะ...” ผมเปรยขึ้นเบาๆ แต่ชัดทุกคำ ก่อนที่ผมจะเริ่มทำงานที่ค้างไว้...........
ตลอดวันผมคอยเปลี่ยนผ้าชุบน้ำที่โปะบนหน้าผาก..พร้อมกับยาที่ซื้อมาพร้อมข้าวต้ม.....ช่วงกลางวันนี้ดูเหมือนเรตะจะอากาศดีขึ้น..แต่พอตกเย็นตัวก็เริ่มร้อนอีก....
“เรตะพรุ่งนี้ก็ปิดร้านซะ....เข้าใจไหม พี่ว่านายไม่ไหวหรอก...เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งแล้วกัน...ให้กลับเอง พี่คงเป็นห่วงเราแน่นๆๆ...” มันนี้เป็นวันของผมเพราะเรตะเจ็บคอ...ไอ้แสบของผมไม่พูดสักเอ่ะ...ผมพูดอะไรก็ไม่เถียงซักคำ..
ร้านถูกปิดอย่างรวดเร็ว...ก่อนที่ผมจะพาเรตะขึ้นรถที่เขาขับมา... “พี่มิกิรู้เปล่าว่าไม่สบายเนี้ย.....ไม่รู้..แล้วพี่เขาไม่อยู่หรือไง.......” เรตะพยักหน้าตอบกับคำถามของผม “ปะ..กลับบ้านแล้วรีบพักผ่อนซะ....”
ผมเคยมาส่งเรตะหนหนึ่งแต่ไม่ได้เข้าไปในบ้าน........ตอนนี้ผมพาร่างไอ้แสบเข้าบ้านก่อนที่จะพาไปนั่งที่ห้องรับแขก....บ้านของเรตะเป็นเป็นแฝด 2 ชั้น อยู่ในหมู่บ้านชื่อดัง....มีพื้นที่หน้าบ้านและโรงรถเล็กๆ ที่เยื้องจากตัวบ้าน...
ผมเดินสำรวจบ้านก่อนที่จะพาเรตะขึ้นไปบนห้องนอน....”เรตะ นายอยู่ห้องไหน....” นิ้วมือชี้ไปที่ห้องด้านหนึ่งซึ่งอยู่ริมสุดของทางเดิน.......
ภายในห้องทาด้วยสีฟ้า....และตกแต่งดูเรียบๆ..สไตล์ห้องเด็กชายทั่วไป..มีเพียงสีของผนังที่เป็นสีฟ้าซึ่งขัดกับของตกแต่งที่ดูเป็นสีโทนดำซะส่วนใหญ่ ร่างไอ้แสบถูกวางลงบนเตียง...ผมใช้มือทาบบนหน้าผาก....แต่ความร้อนที่เพิ่มขึ้นทำให้ตอนนี้แก้มไอ้แสบแดงเป็นลูกแอปเปิ้ลเลย...
ผมรื้อตู้เสื้อผ้าใบใหญ่หาผ้าขนหนูก่อนจะชุบน้ำมาโป๊ะที่หน้าผากเหมือนเดิม....ส่วนผ้าอีกผืนก็เอามาเช็ดตามตัวเพื่อให้ตัวไอ้แสบสบายขึ้น.....
พอเรตะได้นอนบนเตียงนุ่มๆ ดูเหมือนเขาจะหลับไปในทันที....ผมเลยปฏิบัติการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรตะ...ร่างกายของเรตะถูกเช็ดทุกซอกทุกมุม เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่....
ผมถอดเสื้อและกางเกงของเขาจนร่างกายไม่มีอะไรปกปิด..............เหอะๆๆ ไอ้เด็กแสบนี่..เห็นตัวเล็กกว่านึกว่าจะเล็กตาม...ใหญ่ใช่เล่นนะเนี้ย.....ตอนนี้ร่างกายเรตะระบายไปด้วยสีแดงบางๆๆ เพราะไอความร้อนจากร่างกายกำลังคายออกมา.... ก่อนที่ผมจะเริ่มสวมเสื้อนอนให้เรตะ แต่สายตาผมกลับจ้องมองน้องชายไอ้แสบอยู่เป็นนาน จนผมได้ยินเสียง ครางเบาๆ ว่า หนาว.........ผมพยามกลั้นใจตัวเองใส่กางเกงให้ไอ้แสบจนสำเร็จ...แต่น้องชายผมกลับตื่นซะงั้น.......
“โอ้ย..เรตะ..นายจะกวนประสาทพี่ไปแค่ไหนถึงจะพอ...” เสียงบ่นเบาๆ ของผม ส่วนไอ้แสบก็นอนหลับปุ้ยอยู่บนเตียงนอน
ผมต้องเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อไปปลดปล่อยราคะที่ตัวเองก่อไว้เอง.... เห็นเอง อยากเอง....เล่นเองอีกต่างหาก.....
ชุดนอนอีกชุดของเรตะถูกเอาออกมาจากถูกใบใหญ่....เพราะผมคงไม่กลับบ้านแล้วคืนนี้...ในเมื่อไม่มีใครอยู่บ้าน...ไอ้ผมก็กลัวว่าเรตะจะเป็นหนักด้วย...ผมเลยถือวิสาสะขอนอนด้วยเลยคืนนี้.....จะได้คอยดูแลไอ้แสบของพี่ชินได้อย่างหมดห่วง...
ตลอดคืนผมลุกขึ้นมาเช็ดตัว เปลี่ยนผ้าชุบน้ำใหม่...แต่ผลก็เป็นที่น่าพอใจ เพราะดูเหมือนความร้อนในร่างกายของเขาจะลดลงจริงๆ...ยาแก้ไข้ ทุกป้อน ทุก 4 ชั่วโมง... กว่าทุกอย่างจะเข้าสู่ภาวะปกติ..การหายใจของเขาดีขึ้น ก็ไปเข้าไป ตี 2 ก่อนที่ผมจะนอนข้างๆ เรตะ...เพื่อเขาต้องการอะไรกลางดึก...แต่ผมก็กินยาแก้ไข้ไว้เหมือนกัน....เพราะไม่อยากโดนเรตะว่า..ถ้าตัวผมต้องเป็นไข้เพราะดูแลเขา....
“ไอ้แสบ..กู๊ดไนส์...” จุ๊บ!
ผมจุ๊บเบาๆ ไปที่ริมฝีปากที่เผยอ ก่อนที่จะหลับตามไอ้ตัวแสบ
ปล.ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น