คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอน7
“โอ้ยยยย....ร้อนอ่ะ..ขนาดเปิดแอร์แล้ว...แอร์เสียเปล่าเรตะ...” อากาศในประเทศปกติก็ร้อนอยู่แล้ว...แต่ทำไมวันนี้มันร้อนนักก็ไม่รู้ ตอนนี้หลังผมเริ่มจะชุ่มไปด้วยเหงื่อ.....
ตั้งวันนั้นผมก็ดีกับเรตะมากขึ้น พยายามจะไม่ทำให้เขารำคาญใจ...ส่วนเรตะก็ยังเป็นปกติเหมือนเหมือน..แต่เริ่มจะพูดดีกันมากขึ้น..ตอนนี้สรรพนามของเราเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าเรตะจะเรียกผมที่อายุมากกว่าว่าชิน เฉยๆ....
RRRRRR “ว่าไงมึง..โทรมาแต่เช้า....มึงตื่นได้ไงว่ะไอ้โจ้........”
“เออ ..ตอนนี้มึงอยู่ไหนว่ะ..กูโค ตะ ระ คิดถึงมึงเลย..ตั้งแต่วันนั้นมึงก็ไม่โทรหากูเลยนะมึง ไอ้เพื่อนเวรรร....”
“หึๆๆ ตรงลงมึงโทรมาหลอกด่ากูแก้เหงาว่างั้น...”
“เห้ยๆๆ เปล่านะเว้ย...วันนี้ว่าเปล่า..เจอกัน..มีผับเปิดใหม่..ไปหลีสาวกัน..กูเห้งา เหงา..”
“เออ..เจอกัน 5 ทุ่ม....แค่นี้ก่อนนะมึงกูมีธุระว่ะ...” ไอ้โจ้เพื่อนรัก...จะบอกว่าผมลืมมันไปเลยก็ว่าได้..ถ้าไม่เห็นชื่อที่เมมไว้ผมคงไม่ได้รับหรอก.....
“เรตะ..คืนนี้ไปเที่ยวกันม่ะ..พี่เลี้ยงเราเอง...” ความคิดดีๆๆ เกิดขึ้นปุ๊บเลย..เอาเรตะไปด้วย..เป็นไม้กันหมา...แหล่มๆๆ
“ไม่อ่ะ...ห่วงนอน....” แหมๆๆ ไอ้เด็กนี่จะปฏิเสธตลอดเลยหรือไงว่ะ
“เอาน่า..นานที..เดี๋ยวพี่ขอพี่มิกิให้...ขี่มอไซค์พี่นี้แหละ......”
“นั้น..ดูก่อนถ้าเหนื่อยไม่ไป...แต่ตอนนี้จะเริ่มเช็ดกระจกได้ยัง.....”
“คร๊าฟฟฟ รู้แล้วคร๊าบบบบ....” เสียงล้อเล่นของผมทำให้เขาอมยิ้มนิดหน่อยก่อนจะไปเตรียมเปิดร้าน......
ผมว่าวันๆ หนึ่ง..กำไรกาแฟคงมากโข ก็ดูแต่รายการดิ แก้วต่ำสุด 70 บาท แต่ต้นทุนไม่มากเท่าราคาเล้ย...
ถ้าผมจะเปิดร้านกาแฟนะ...ผมจะเพ้นท์ผนังเป็นรูปมอเตอร์ไซค์แน่ๆ ไม่เอาลายท้องฟ้าอะไรนี้หรอ..แม้มันจะดูสบายตาก็เหอะ....ส่วนด้านหน้าผมจะทำตู้เอาไว้โชว์มอเตอร์ไซค์....แม่เจ้ามันคงเจ๋งสุดๆๆ อ่ะ
“เรตะ..พรุ่งนี้หยุด..ปกติทำอะไรอ่ะ...” ทางร้านจะมีวันหยุดอาทิตย์ละวัน ซึ่งตรงกับวันพุธของทุกสัปดาห์
“ถามไม.....” เรตะเงยหน้ามองพร้อมขยับแว่นที่ตกลงมาขึ้นไป
“เปล่า....ก็เห็นว่าวันหยุด....นะ...พี่ไม่ได้เดินเที่ยวตอนกลางวันเลยตั้งแต่มาทำงานที่นี้...พาเดินได้เปล่า...จ้าง...”
“ เหอะๆๆ เงินพ่อแม่อ่ะไม่เอาอ่ะนะ...หัดใช้เงินที่ได้จากงานที่ทำบ้างดิ...” โห้ยๆๆๆ ผมโดนเรตะด่าอยู่ใช่ไหมเนี้ย...
ผมรู้สึกหน้าแตกไงไม่รู้.... “เออ..ก็เงินจากที่เราให้นั้นแหละ...ไปเป็นเพื่อนหน่อย..”
“เออ คิดดูก่อน....ถ้าพรุ่งนี้ไป คืนนี้ไม่ไป...ถ้าคืนนี้ไป...พรุ่งนี้ไม่ไป..เอาไงดีน้าน....”
เห้ยยย...ผมละเบื่อกับท่าทางของเรตะจริงๆ... เห็นว่ากดผมได้ก็กดซะ....ไว้ผมเอาคืนมั่งแล้วกัน....ที่เดียวรวบยอด
....................................
ตลอดเวลาที่เปิดร้าน ยันปิดร้าน ผมรู้สึกว่าทำไมเดี๋ยวนี้ลูกค้ามันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ.....ตอนนี้พวกเราทำงานมือเป็นระวิ่ง..ยิ่งช่วงบ่ายโมง พี่มิกิต้องเข้ามาช่วยด้วยซ้ำ เพราะเป็นช่วงที่มีลูกค้ามากที่สุด ไหนวันนี้อากาศก็โคตรร้อนเลย...
“ขอบคุณครับ...” เสียงเรตะ ที่รับเงินจากลูกค้าและกล่าวขอบคุณ....คงเป็นลูกค้าคนสุดท้ายของวันนี้แล้ว...เพราะนี่ก็ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว.....
“เรตะ...ว่าไง..เรื่องคืนนี้อ่ะ....” ตอนนี้ผมกำลังเช็ดโต๊ะและทำความสะอาดร้านอยู่
“ไม่อ่ะ..ไปไม่ไหวแล้ว....ดูดิวันนี้ลูกค้าเยอะขนาดไหน...นายยังจะไปไหวอีกหรอ....”
“อือ....มันก็จริง..แต่ไม่ไปคงไม่ได้..พี่นัดเพื่อนไว้แล้ว..ไม่ได้เจอกันนานแล้วด้วย...”
“เออ...ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน...เจอกันที่หน้าร้านนี่แหละ...ตอน 11 โมง...”
“อือ....นั้นเจอกันพรุ่งนี้....” พวกเราปิดร้านกาแฟเรียบร้อยก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน...ส่วนผมคงต้องกลับไปอาบน้ำก่อน.....
“ไง...ไอ้ชิน....บายดีนะมึง....” เสียงไอ้โจ้ตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องรถผมมาแต่ไกล
“..เออ..กูก็เรื่อยๆ แหละ...” พวกเราถามถึงสาระทุกข์สุขดิบของกันและกัน
“โจ้โทรศัพท์มึงดังอ่ะ...” ผมบอกมันไป เพราะคิดว่ามันคงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
“เออ..กูได้ยินแหละ..แต่ไม่อยากรับ..ปล่อยให้มันดังไป....ป่ะ เราไปก่งก้ง เหล้ากันดีกว่า เพื่อนรัก...”
ผมแปลใจจริงที่มันไม่ยอมรับโทรศัพท์...ปกติผมจะเป็นคนที่โทรศัพท์ติดหูตลอด..จนโทรศัพท์เป็นส่วนหนึ่งของอัวยวะมันแล้วมั่ง..แต่นี่มันกลับไม่สนใจซะงั้น....
พวกเราขี่มาถึงร้านผับที่เปิดใหม่ ดูหรูหราใช้ได้ทีเดียว....ลานจอดรถอยู่ด้านข้างของผับ...ผมว่าผับนี้ต้องดังในอีกไม่ช้า ถ้าไม่โดนตำรวจซิวซะก่อนนะ....
“ป่ะ มึง..เต็มที่ มื้อนี้กูเลี้ยง..ไม่เมาไม่เลิก..” เสียงไอ้โจ้ที่ดูจะใจป้ำอย่างแรง...มันตบบ่าผมก่อนที่จะเดินนำลิ่วเข้าร้าน
“ไอ้โจ้..มึงนะมึง...”
“น้องจ๋า พี่มาแล้วจ๊ะ ยิ่งดีแล้วนะ ขยับมาใกล้ๆ..” เสียงฮัมเพลงของพี่เบริด์.พร้อมกันมันที่เดินเข้าร้าน
บรรยายกาศภายในร้านเป็นผับขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้ริมทะเล... สาวน้อย สาวใหญ่ หรือแม้แต่คอเหล้านัดรวมพลในเวลาเกือบเที่ยงคืน ตอนที่พวกผมมาถึงที่นี้ก็เริ่มเต็มไปด้วยบรรดาขาซิ่งทั้งหลายมากหน้าหลายตา
เราสองคนเลือกโต๊ะที่คิดว่าอยู่มุมสุด..เพราะจะได้สะดวกพวกผมไม่ใช่ขาแดนซ์หรอ..แต่เป็นคอเหล้า กับแมวมองมากกว่า...เหอๆๆๆ
เหล้าถูกเปิด พร้อมกับมิกเซอร์....ที่จัดมาแบบเต็ม....
“ไอ้โจ้มึงเป็นก็อย่าเยอะนัก..กูไม่พามึงกลับนะโว้ย....”
“เออ....กูกลับไม่ไว้ ก็นอนแม่งที่นี่แหละ..เมาไม่ขับโว้ย..5555”
แก้วเหล้าหลายต่อหลายแก้วถูกรินส่ง เหมือนกระดกน้ำก็ว่าได้...แต่โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงไอ้โจ้..โชว์แสงไฟแข่งเช่นกัน....
“ไอ้โจ้ มึงจะไม่ดูหน่อยหรอว่ะ ว่าใครโทรมา...เกิดมีเรื่องด่วน...”
ผมสะกิดมัน พร้อมกับตะโกนไปที่ข้างหู เพื่อแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังลั่นผับ....
สายตามันมองผมอยู่แป๊ปก่อนที่จะขยับตัวเพื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาวางต่อหน้าผม และปล่อยให้มันดังจนหยุดไปเอง
แก้วเหล้าของไอ้โจ้ถูกกระดกขึ้นอีกแก้ว..... “ชิน ปวดเยี่ยวว่ะ..เดี๋ยวมา...” ดูเหมือนน้ำเหล้าที่มันกินเริ่มทำงานบ้างแล้ว
เพราะอาการเดินของมันออกจะเซนิดๆ
“เห้ยยยย..เพื่อกูอกหักชัวร์...”
RRRRRRRRRR เสียงโทรศัพท์เจ้าปัญหาของไอโจ้ดังอีกแล้ว.....มันสั่งอยู่บนโต๊ะเพราะแสงไฟที่กระพริบเหมือนจะบอกว่าช่วยรับกูที....
“โหล...โหล ได้ยินเปล่า...” ผมตะโกนเข้าไปในโทรศัพท์ไอ้โจ้จนได้
“โจ้..อยู่ไหน.........”เสียงปลายทางเหมือนจะพยายามตะโกนตอบเพื่อให้ผมได้ยิน
“ไอ้โจ้ไม่อยู่..มีไรฝากไว้ไหม..”
“แล้วอยู่ไหนกันทำไมเสียงดัง...”
“มาเที่ยวผับเปิดใหม่.....อะไรนะ..ไม่ได้ยิน...โหล..โหล..” ผมยังพูดไม่ทันจบสายก็ถูกตัดไป..สงสัยคงเพราะคุยกันไม่รู้เรื่องแน่นๆ เลย แต่อย่างน้อยผมก็ดีใจที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต..ผมแค่รู้สึกว่ามันคงอยากรู้ว่าอยู่ไหนกัน....โทรศัพท์ไอ้โจ้ถูกว่างไว้ที่เดิม ก่อนที่มันจะโชว์มิคคอล 18 สาย........
ผมมองไปทางเดินที่ไอ้โจ้จากไป...เห็นมันยื่นคุยอ้อล้ออยู่กับสาวคนหนึ่งอยู่...ดูเหมือนมันจะขอเบอร์สาวนั้นด้วย เพราะมันควานหาโทรศัพท์อยู่..ก่อนที่มันจะเดินมาเอาโทรศัพท์มัน แล้วเดินกลับไปขอเบอร์สาวคนนั้นไหม
ตอนนี้รอบๆ โต๊ะรายล้อมไปด้วยวัยรุ่น และพวกอายุรุ่นๆ ผม กำลังเต้นกันอย่างเมามันเลย ไอ้ผมก็โยกหัวไปตามเพลง...
“ไอ้ชิน..กูได้เบอร์สาวมาด้วยว่ะมึง...สวยเช้งวับ...” เสียงถูกใจของไอ้โจ้...
“อือ...เอาตามบายเลยมึง...”
“แหม...ตอนนี้มึงก็ว่างนี้หว่า..เอาเพื่อนน้องเขาไหม..สวยนะโว้ย..อย่างมึงอ่ะ ขี้คร้านจะโดนรุมแย้ง...555”
“เหอะๆๆ มึงพูดได้..” เสียงตะโกนตอบโต้กันไปมาระหว่าผมกับไอ้ชิน....
ดูสิ มันยกแก้วเหล้าแล้วชูไปทางสาวก่อนที่จะก้มหน้านิดหน่อย และซดแก้วเหล้ามัน....
“ไอ้โจ้..มึงทำซะขนาดนี้..ให้น้องเขามานั่งเลยดีไหมว่ะ...ไม่มึงก็ไปกับน้องเขาเลย..” เสียงประชดที่ผมเห็นมัน เกินหน้าเกินตา แต่ยังไม่ทันขาดคำ สาวน้อยใจกล้าคนนั้นเดินมาที่โต๊ะที่พวกผมนั่ง
“สวัสดีค่ะ...พิมค่ะ...” สาวคนนั้นเดินมาแนะนำตัวกับผมเอง
“น้องพิมไม่พาเพื่อนมาด้วยอ่ะครับ เพื่อนพี่คนนี้ก็ยังว่างอยู่...รับสมัครคนดูแลอ่ะครับ..” เสียงหยอกล้อของไอ้โจ้ทำเอาสาวพิมหัวเราะคิกคักเลย....
สุดท้ายพวกสาวๆ ก็ยกตัวเองมานั่งกับพวกผมเป็นอันเรียบร้อย...ใจกล้ากันจริงๆๆ
แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร...พวกเราคุยกันและชนแก้ว...ซะหลายทีจน.............
“ไอ้ควัน...................” เสียงไอ้โจ้อุทานก่อนที่ผมจะหันไปมองตามสายตาที่มันมองนั้นแหละ
ชายอีกคนที่ผมคุ้นหน้าเดินมาทางโต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่....
“ใครว่ะไอ้โจ้....” ผมตะโกนถามถึงชายที่เดินเข้ามา
“ก็ไอ้ควัน..หัวหน้าแก็งค์ที่มึงแพ้ไอ้สโม๊คไง...ทำเป็นลืมนะมึง...”
ผมหันกลับไปยังชายที่ชื่อไอ้ควันอีกครั้ง ก่อนที่จะเริ่มจำมันได้.....
“โจ้..มึงทำไรที่นี่...” เสียงตะโกนที่ไอ้ควันตะโกนมาที่พวกเรา
“............................” แต่ไม่มีเสียงตอบของไอ้โจ้ แต่ผมเห็นว่าพวกสาวๆ ดูเหมือนจะกลัวๆๆ กัน
“กลับ................” เสียงตะโกนของไอ้ควันทำให้ผมถึงกับยืน...เพราะน้ำเสียงมันเหมือนจะตีกันได้เลย
“ไม่ต้องชิน...เดี๋ยวกูมา..มึงอยู่กับน้องๆ เขาไปก่อน...” ไอ้โจ้ตะโกนกรอกที่ข้างหูผมก่อนที่จะเดินนำหน้าไอควันออกไปด้านนอกของร้าน
ตอนนี้ใจผมเป็นห่วงเพื่อน ไอ้โจ้ซะเหลือเกิน กลัวว่ามันจะโดนทำร้ายซะมากกว่า...แม้ว่ามันจะเป็นคนพื้นที่..แต่ใช่ว่าอยู่คนเดียวแล้วมันจะใหญ่ได้....
“น้อง..พวกน้องอยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา....” ผมควักเงินเป็นค่าเหล้าและมิกเซอร์สำหรับเราทุกคนให้สาวๆ ไป ห้าพัน..ก่อนที่จะเดินออกมาเพื่อหาไอ้โจ้ และไอ้ควัน.....
RRRRRRRRR “มึงอยู่ไหนไอ้โจ้...........” ผมรับโทรศัพท์ที่ไอ้โจ้โทรมา
“เออ.....พอดีกูมีธุระหน่อยว่ะ....กูฝากมึงบอกเฝ้ารถด้วยว่าฝากมอไซค์ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมากเอา....กูนั่งรถมัน(ไอ้ควัน) กลับแหละ....ไว้ค่อยเจอกัน...”
ผมต้องกดวางสาย...เพราะมันเป็นคนวางสายไปก่อน......
“น้องๆๆ เห็นผู้ชาย 2 คน เดินออกมาไหม พวกเขาทะเลาะกันเปล่า..” ผมเดินไปถามน้องที่เฝ้ารถ
“เห็นครับ...แต่พวกเขาไม่ไม่ทะเลาะนี่ครับ ผมเห็นเขาขึ้นรถแล้วขับออกไป..” คำพูดของน้องที่เฝ้ารถทำให้ผมสบายใจเปราะหนึ่ง
“น้องเอานี้ ทริปพี่ให้...แล้วพี่ฝากมอไซค์คันนี้ด้วย.เดี๋ยวพรุ่งนี้เพื่อนที่มาเอา...”
ผมให้ทริปน้องไป 500 ก่อนที่จะขี่มอเตอร์ไซค์ตัวเองกับบ้าน....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล.. รักกันชอบกันก็ฝากเม้นท์หน่อยนะ
อยากอ่านอ่ะ
ความคิดเห็น