คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอน6
“อ้าว! พี่มิกิทำไมมาเปิดร้านเองหละ...แล้วเรตะอ่ะ...” สิ่งแรกในร้านที่ผมเห็นตอนเข้ามาคือ สาวสวยที่อายุมากกว่าผม3 ปี กำลังนำเงินทอนใส่ในเครื่องคิดเงิน พร้อมทั้งเริ่มเปิดเครื่องทำกาแฟ...
“เรตะไม่สบายนะ....เมื่อเช้าพี่เข้าไปปลุก..แต่บ่นว่าปวดหัว..เดี๋ยวคงมาสายๆ นะ..” เธอยิ้มให้กับผมและก้มลงไปทำงานตามเดิม
ภาพในหัวของผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนได้เป็นฉากๆๆ ทั้งเรื่องที่ผมโดนเรตะไล่..ไหนจะรอยที่เกิดขึ้นตามเนื้อตัวของเรตะอีก....
“พี่แล้ววันนี้ วันวาเลนไทน์..แฟนไม่พาไปไหนหรอ...”
“อือ..เดี๋ยวก็มารับไปกินข้าวด้วยกันนะ..พี่รอเรตะมาก่อนเดี๋ยวค่อยโทรไปบอกให้เขามารับ..” พอพูดถึงแฟนพี่มิกิรอยยิ้มก็เผยออกมาทันทีเลยแบบไม่ปิดบังสักนิด
“เขาเป็นอะไรมากไหม....”
“ไม่หรอก..คงเป็นโรคขี้เกียจนะ...ก็เมื่อว่าไปแข่งรถมานี้..คงจะเพลียแหละ..” เธอสรุปความหมายของคำว่า ไม่ค่อยสบายของเรตะได้แบบนั้น...แต่ความจริงคงมีแต่ผมกับเขาเท่านั้นที่รู้
ก็เล่นร้องไห้ซะขนาดนั้น....เป็นผมก็คงต้องเวียนหัวมั่งหละ..... ที่จริงวันนี้ผมตั้งใจจะมาไถ่โทษเรตะด้วยซ้ำ...ยิ่งวันนี้เป็นวันพิเศษของประเทศซะด้วย...ถ้าผมทำบางอย่างเขาคงยกโทษให้นั้นแหละ....
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า และเริ่มทำงานที่ตัวเองรับผิดชอบ..จะว่าไปจากงานที่ว่ายากๆๆ ตอนนี้กลายเป็นงานที่ง่ายไปเสียแล้ว...เพียงแค่เราใส่ใจที่จะทำมากขึ้น..ผมว่าอะไรก็ไม่ยากเกินความสามารถของคนหรอก..เหลือแต่ว่าจะอยากทำหรือไม่เท่านั้น....
นอกร้านวันนี้ดูครึกครื้นเป็นพิเศษ เพราะเห็นมีพ่อค้า แม่ค้า เอาดอกกุหลาบ ตุ๊กตาที่ทำเป็นช่อ หรือไม่ก็เป็นช็อคโกแลต.จัดเป็นช่อดอกไม้..มาวางเรียงรายขายกันเป็นแถวๆๆ เด็กวัยรุ่นทั้งหญิงและชายต่างก็มุ่ง..เพื่อเลือกซื้อของที่ต้องการ ผมก็ได้สติ๊กเกอร์รูปหัวใจสีแดงมาติดไว้ที่หน้าอก....เพราะลูกค้าที่เข้ามาซื้อกาแฟนั้นแหละให้มา...
ตอนนี้ผมเริ่มเรียนรู้วิธีการชงกาแฟจากเรตะมั่งแล้ว..แม้ว่าจะยังชงไม่ได้ทั้งหมดก็ตาม..ยิ่งลวดลายบนฟองนมด้วยแล้ว.ผมคงยังอีกสักพักแหละ...วันนี้เสียงเพลงในร้านเป็นแบบเพลงรักๆๆ ที่ส่งเสริมให้วันนี้พิเศษยิ่งขึ้น..ไหนจะการตกแต่งร้านของผมอีก...
โอ๊ะ....นั้น... ผมเห็นมอเตอร์ไซค์ของเรตะมาแต่ไกล ปกติเขาจะไม่ขี่มันมาทำงานด้วยซ้ำ...เพียงแค่ผมมองเห็นมอเตอร์ไซค์ของเรตะ..ผมก็นึกว่าเรตะคงอยากประชดผมไม่มากก็น้อยแหละ...
สีหน้างุนงงเผยให้เห็นเมื่อเรตะถอดหมวกกันน๊อตนั้นแหละ “ดูสิพ่อตัวดีมาแล้ว....” เสียงพี่มิกิบ่นเมื่อได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ที่ตัวเป็นเอกลักษณ์
กรุ่งกริ๊งๆ.......... “มาได้ซักที พอหนุ่มขี้เซา...” เสียงพี่สาวของเรตะ เป็นกันแซวกันระหว่างพี่น้อง
“อืม...อย่าเสียงดัง..ผมปวดหัว...”ผมพูดแรกของเขาที่ตอบโต้กับพี่สาวก่อนที่จะเดินผ่านผมไป เหมือนผมไม่อยู่ในสายตาของเราก็ว่าได้.....
“ไหนพี่บอกว่ามันนี้นัดกินข้าวไง ไม่ไปอีกหรอ จะบ่ายโมงแล้ว..”
“อ้าว..ก็เธอยังไม่มา..ยิ่งกลางวันคนเยอะด้วย...เดี๋ยวไม่มีใครช่วยชิน..”
“ไปเหอะ ผมมาแล้ว..” เรตะเดินเข้าหลังร้าน เพื่อเปลี่ยนชุดที่ใส่มา...
“ชิน..นั้นพี่ฝากร้านด้วยนะ..แล้วอย่าให้เรตะอู้หละ วันนี้มาสายแล้ว...”
“ครับ....”
กึก...เสียงประตูหลังร้านเปิดออกพร้อมกับเด็กหนุ่ม ที่ใส่แว่นหนาๆ เสื้อเชิ้ตสีขาว ที่อยู่ใต้ผ้ากันเปื้อนอีกที วันนี้ผมรู้ว่าทำไมเรตะถึงให้เสื้อปกตั้ง.....
“เรตะ...ปวดหัวมากไหม...” น้ำเสียงของผมที่ออกจะสุภาพเป็นพิเศษ
“................................”
“เรตะ......”
“..........................” ผมสรุปเองได้เลยว่าเรตะ ไม่อยากคุยกับผมด้วยซ้ำ........แล้วผมจะขอโทษยังไงหละเนี้ย
สีหน้าซีดๆ ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าเด็กหนุ่มทำให้ผมไม่สบายใจอย่างแรง....
“น้อง..เอาคาปูเย็นแก้ว.....” เสียงหญิงวัยทำงานที่เดินเขามาให้ร้าน
“เรตะ.....เรตะ.” ผมเดินไปสะกิดเขาเพื่อเรียกสติของเขาให้กับมา
“หือ....อะไรนะครับ...”
“แหมๆๆ น้อง คิดถึงใครอยู่เนี้ย...คริ คริ พี่เอาคาปูแก้วจ๊ะ”
แก้วกาแฟถ้วยโตถูกส่งให้ลูกค้าในอีกไม่นาน ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากร้าน....
“เรตะ...ไม่สบายมากหรือเปล่า....” ผมใช้มือจับหน้าผากเรตะ เพื่อวัดอุณหภูมิ...แต่เรตะกลับหันหน้าหนี
“เรตะ...อย่าดื้อนะ..ไม่สบายก็ไปพัก..เดี๋ยวพี่ทำเอง...” ไอเด็กดื้อแทบไม่ยอมฟังผมเลยด้วยซ้ำ..ยิ่งผมพยายามจะช่วยเท่าไหร่ เขากลับแย้งมาทำซะเอง...ถึงร้านนี้จะเปิดแอร์ แต่เหงื่อที่ผุดที่หน้าผากและตามคอ ทำให้รู้ว่าเขาคงจะเหนื่อยจะอึดอักน่าดู....
“เรตะ...พี่ขอโทษเรื่องเมื่อวานก็ได้...แต่อย่างมาทำแบบนี้..เกิดล้มหมอน นอนเสื่อ มันจะไม่คุ้มเอานะ...”
“...............................”
“...นี่จะไม่พูดกับพี่สักคำซินะ....นั้นเอานี่ไป..แทนคำขอโทษแล้วกัน....เดี๋ยวพี่มา..” ผมส่งของบางอย่างให้เรตะ ก่อนจะเดินออกนอกร้านไป..............
++++++++++++++++++++++++
ขอคุณค่ะ....
ความคิดเห็น