คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5 ..................
งานขอผมเริ่มแล้วคับ (พ่อบ้านจำเป็น) ผมได้ไปบอกอาเฮียเจ้าของรถเข็นผักที่ผมเข็นเป็นประจำคับ แกก็บ่นเสียใจที่ผมเลิกเข็น และผมก็ได้ไปลาออกจากร้านกาแฟที่ผมทำมาแล้วครับ เจ้าของเลยจ่ายเงินในส่วนที่ผมทำมาครึ่งเดือนครับ แกบอกว่าว่างๆ ก็แวะมาเยี่ยมเยียนกันบ้าง
การทำงานของผมครั้งนี้คือ ผมจะคอยจัดหาอาหารเตรียมเสื้อผ้า และอื่นๆ ให้นายตือครับ และที่บ้านนี้ก็จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้าน อาทิตย์ ละ 3 ครั้ง ดังนั้นเรื่องกวาดบ้านถูกบ้านเลยเป็นหน้าทีของป้าเขาครับ เรื่องอาหารนี้สบายผมแหละครับ เพราะที่บ้าน.........ผมเป็นคนดูแลคนในบ้านทุกคน และผมก็เคยทำงานเป็นพนักงานเสริฟ์ดังนั้นเรื่องอาหารหมูๆ คับ ผมเนี้ยขอบอกทำอาหารเก่งนะคับ กินแล้วจะติดใจ ตารางประจำวันของผม ก็มาแต่เช้ามืดคับ มาดูแลเรื่องอาหารให้นายตือ รายนี้เช้าๆ เธอชอบชดกาแฟ และขนมปัง แล้วผมก็จะออกไปทำงานเลย..........ถึงผมจะได้มาทำงานบ้านเจ้านายแต่เรื่องงานประจำก็ไม่เปลี่ยนคับ.........คือต้องเข้าทำงานก่อน 8โมง เหมือนพนักงานคนอื่นๆ ส่วนตอนเย็นก็กลับมาทำอาหารเตรียมไว้ให้นายตือคับ ถ้าวันไหนดึกผมก็จะนอนค้างที่บ้านนายตือคับ แต่ส่วนมากผมก็จะกลับบ้าน ที่จิงถือว่าทำงานไม่หนักเท่ากับที่ผ่านมานะ แต่ไม่ค่อยเป็นเวลามากกว่าคับ ถ้าวันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ต้องมาทำงานที่บ้านนายตือเหมือนกัน
วันนี้ผมนั่งรอนายตือกลับบ้านอยู่คับ และนี่ก็เลยเวลามานานแล้วคับ อาหารที่ผมทำก็เริ่มเย็นแหละ ส่วนมากถ้านายตือกลับดึกก็จะโทรมาบอกที่บ้าน ตืด.........ตืด........ตืด เสียงโทรศัพท์บ้านของนายตือดัง “สวัสดีครับ” ผมกล่าวสวัสดีตามมารยาทไทยคับ “คับ......ผมขอสายตือได้ไหมคับ” “คือ...คุณตือยังไม่กลับมาคับ”ผมตอบออกไป “ผมโทรหาเขาแล้วโทรไม่ติดถ้าไง..........ถ้าเขากลับมาช่วยบอกว่า...............พงษ์โทรมานะคับ” แล้วเขาก็วางสายไป
ที่จิงผมไม่ค่อยจะโทรหานายตือหรอกคับ เพราะส่วนมาก รายนั้นเขาจะโทรมาเอง............ ว่าวันนี้อยากกินอะไร กลับกี่โมง และตอนนี้อยู่ไหน รายงานผมซะเหมือนผมเป็นแม่เลยคับ..........ส่วนผมก็ว่าดีคับ จะได้ไม่ต้องเดาใจ................เกิดทำอาหารไม่ถูกใจจะพาลเหวี่ยงขึ้นมาก ไม่อยากมารองรับอารมณ์คุณหนูนะคับ ...............นั้น ....นั้น ขับรถเข้ามาแล้วคับ............... “นนท์มานี่หน่อย”
“มีไรคับ....”
“ไปนั่งรถเล่นกัน..........” วันนี้นายตืออารมณ์ท่าจะบ่อจอย ดูเครียดๆ ไงก็ไม่รู้
ผมเลยไม่อยากมีปัญหา........ก็ขึ้นรถตามระเบียบ เรานั่งกันออกไปขับรถ.............รอบเมือง ผ่านวัดพระแก้ว และสถานที่สำคัญต่างๆ รวมทั้งร้านค้าที่เปิดตอนเย็นคับ ผมเห็นนายตือเงียบตลอดทางเลย ไอผมก็เลยเครียดตามไปด้วย ไม่รู้เรื่องอะไร............ที่ทำงานก็ไม่น่าจะมีปัญหา......มองข้างทางก็สวยดีนะคับแต่บรรยากาศในรถทำให้ดูแย่ไปเยอะ “คุณตือ.......เมื่อกี้คนที่ชื่อคุณพงษ์โทรมาคับ” ผมไม่รู้จะชวนคุยอะไรดีอ่ะ จำได้ว่าคนที่ชื่อพงษ์โทรมาเลยบอกไว้ก่อนกันลืมคับ
เอี๊ยด........... เสียงเบรกรถ หัวผมเกือบทิ่มแนะ ผมหันไปมองนายตือที่เหยียบเบรกกระทันหัน เขามองตาผมเขม็.............ดวงตาของเขาดูเศร้าไงก็ไม่รู้ ผมเลยไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรคับ แล้วเขาก็ขับรถต่อไปอีก ผมเลยไม่รู้เลยว่าเขาจะพูดเรื่องอะไร แต่ที่แน่นๆ ผมจะไม่ออกเสียงใดๆๆ ทั้งสิ้น
นายตือขับรถรอบเมืองกินเวลานานเหมือนกัน............จนผมเริ่มไม่ไหว ก็ในเมื่อมันไม่อยากพูด และผมก็จะไม่พูด นั้นผมนอนดีกว่าคับ หลับเอาแรงพรุ่งนี้ทำงาน.........มาตื่นอีกที่ก็ตอนที่เสียงประตูบ้านเปิดออกนั้นแหละคับถึงรู้ว่านายตือมันยอมกลับบ้านแล้ว........เห่อ........เหมือนเด็กไม่อยากกลับเลยคับ
เข้ามาในบ้านไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์ก็ดัง ผมเดินไปรับ “สวัสดีคับ” “ผมพงษ์นะคับ ตือกลับบ้านหรือยังคับ” คุณพงษ์นั่นเองคับ “กลับมาแล้วคับ”
“นนท์ใครนะ” เสียงคุณตือถามมาตอนมาถึงประตูหน้าบ้านพอดี “คุณพงษ์คับ” ผมตอบออกไป พอนายตือได้ยินเท่านั้นแหละคับ เขาเดินเข้ามาหาผม จับข้อมือของผมและจูบเข้าที่ริมฝีปากของผม มันแรงมันจะผมกลัวเลยก็ว่าได้ ..............ถึงแม้ว่าปกติผมจะเริ่มชินกับการถึงเนื้อถึงตัวของนายตือบ้างแล้ว ................แต่หลังจากครั้งนั้นเขาก็ไม่เคยที่จะล่วงเกินหรือจูบผมแบบนี้เลยคับ อาจจะมีแค่ หมอแก้ม จุ๊บที่หน้าผากบ้างเท่านั้น ซึ่งผมก็จะรับได้คับ แต่ครั้งนี้ต่างออกไป ................ริมฝีปากข้อเค้าบดขยี้จะปากผมเริ่มบวมแล้วคับ และผมได้ยินเขาเค้นคำพูดออกมาว่า “คุณไม่เข้าใจหรอ” แต่ผมไม่เข้าใจที่เข้าพูดคับ ลิ้นของเขาเริ่มที่จะบุกลุกผมแล้ว และผมก็เคลิ้มกับมันซะด้วย......สิ่งที่เค้าทำคือหยุดจูบผมแล้วมองหน้าผม...........เสร็จเขาก็เดินจากไปขึ้นไปบนห้องคับ ผมยืนอึ้งอยู่ซักพัก ได้สติตอนที่ได้ยินเสียงสายตัดของฝั่งตรงข้าม..............
ดึกแล้วคับผมเลยไม่กลับบ้าน ห้องที่นายตือให้ผมพัก เป็นห้องที่อยู่ชั้นเดียวกับเขาแต่คนละห้อง................เข้าใจหรอ เรื่องอะไร แล้วทำไมเขาทำแบบนี้ หวานจัง ริมฝีปากนุ่ม (ผมนอนคิดไปหลายๆ เรื่อง ตั้งแต่ที่ผมรู้จักนายตือมา)
...........อ้อ....พงษ์.....คนที่เขาทิ้งนายตือนี่เอง.........ผมนอนคิดไปคิดมา และก็นึกถึงชื่อที่นายตือเคยพร่ำเพ้อเรียกตอนที่เขาทำอะไรผมเพราะคิดว่าผมคือพงษ์ของเขานั้นเอง เอ............แต่เขาหน้าจะดีใจนะที่คุณพงษ์โทรมาหานะ เขาอาจอยากจะขอคืนดีก็ได้ ..........ผมคิดไปก็ลุ้นไป ก็ผมเบื่อจะต้องเป็นตุ๊กตาของใครนี้คับ และผมก็แมน จะให้นายตือ มาหอมแก้ม จุ๊บหน้าผากบ่อยก็ใช่ที่ ถึงผมจะไม่มีแฟน..........แต่ผมก็อยากที่จะเป็นคนทำมากกว่าโดนทำอยู่ดีนะคับ (ก็ผมแมนนิ)...........
เช้านี้ผมตื่นมาทำข้าวต้มให้นายตือเขาคับ ผมกะว่าทำเสร็จจะไปทำงานเลยเพราะรถมันติด กว่ารถเมล์จะมา ยิ่งไปสายคนก็เต็มรถคับไปเช้าๆๆ นี้แหละสบายแล้ว
ตึงๆ.......เดินลงมาของนายตือคับ วันนี้เขาตื่นเช้าจัง ปกติเราไม่ค่อยได้เจอกันตอนเช้าหรอกคับ เขาเดินลงมาทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนชุดนอนเลย ลงมานั้นอยู่ในห้องกินข้าว เปิดหนังสือพิมพ์อ่าน.......ผมเลยเดินเอาข้าวต้มไปให้ และกะกลับแหละ ..............“อยู่กินเป็นเพื่อนหน่อยสิ” นายตือพูดเมื่อผมวางข้าวต้มเสร็จ แต่ขอบอกเก๊กซะมะมี นั่งไข่วห้างอ่านหนังสือพิมพ์ “ไม่คับ เดี๋ยวผมจะไปสาย คุณทานไปเถอะ” ...........ผมตอบออกไปเพราะไม่งั้นมันจะสายจิงๆๆ นะคับ “งั้นก็ไปพร้อมกันสิ” นายตือพูดต่อ “แต่.............” ผมยังไม่ทานพูดจบ คุณท่านลดหนังสือพิมพ์มองผมเขม็งเชียว ประมาณว่าตูสั่งก็ต้องทำตาม ....................ผมเลยต้องเดินไปตักข้าวต้มเสียไม่ได้
.................ระหว่างทานเขาก็ทำเหมือนว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดว่าชอบกิน กุ้งมากกว่า ปลาหมึก ชอบนู่ชอบนี้ ไม่ชอบอะไรมั่ง จนเราทานอาหารเสร็จ “อาหารอร่อยจัง” นายตือพูดเสียงอ้อนผมแต่เช้าเลยครับ พอได้ฟังผมเลยยิ้มให้เสียไม่ได้ ก็คนเขาชมนิคับ ..............ปกติผมไม่ค่อยได้ยินเขาผมใครหรอกคับแม้แต่ที่ทำงานก็ตาม
วันนี้เราออกไปทำงานพร้อมกัน โดยที่ผมกลายเป็นคนขับรถซะงั้น..........ได้ทีก็ใช่ใหญ่เลยคับ ที่จิงผมขอบอกอีกครับนะคับว่าที่ผมยอมเนี้ย...........เพราะไม่อยากมีเรื่อง..............
ความคิดเห็น