คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอน2
ตอนนี้ผมจบม.ปลายเรียบร้อยแล้วครับ และจัดการเรื่องเรียนต่อได้หมดแล้ว เหลือเพียงการเปิดเทอมเท่านั้น
ดังนั้น ช่วงเวลานี้เป็นเวลาแห่งการพักผ่อนของผม...เพราะไม่ต้องอ่านหนังสือ มีเวลาเที่ยวเล่น....ได้ตามใจ
วันนี้ผมตั้งใจจะไปซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย เพื่อเตรียมตัวสำหรับเปิดภาคเรียนแรกในรั่วมหาลัย
“พี่หนึ่ง ไปเดินช็อปกัน....” ผมเดินเข้าไปในห้องเพื่อชวนพี่สาว
“ไม่อ่ะ ....เดี๋ยวแฟนมารับไปเที่ยว...แกไปเหอะ..” เธอตอบผม แต่ยังคุยสายโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่
ซึ่งผมคิดว่าเป็นแฟนพี่หนึ่งแน่นๆ แต่ไม่รู้ว่าคนที่เท่าไหร่เท่านั้นเอง......
ผมขับรถออกไปซื้อของ และเดินเล่นบริเวณย่านศูนย์กลางค้าชั้นนำ มีเสื้อผ้า โทรศัพท์ และของใช้อีกมากมายให้เลือก
ซึ่งผมก็ใช้เงินไปมากกับการซื้อของส่วนตัว......ผมเดินเข้าร้านหนังสือ ซึ่งมีหนังสือขายมากมาย แต่ละชั้นของร้านก็จะแยกประเภท และหมวดหมู่ของหนังสืออย่างเหมาะเจาะ ผมเดินเข้ามาในชั้นที่เกี่ยวกับหนังสือแพทย์ เพื่อเลือกซื้อเอาไว้อ่านก่อนที่จะเข้าเรียนในมหาลัยนั้นจริงๆ หนังสือหลายเล่มอยู่ในมือของผมโดยไม่หวั่นเรื่องราคาแม้แต่เล่มเดียว
ผมใช้เวลาอยู่ที่นั้นจนพอใจก่อนที่จะเดินมาขึ้นรถตัวเองกลับบ้าน........
“นั้นแม่ไอภูมินิ.......มานั่งทำอะไรตรงนี้..........” หน้าปากซอยมีป้ายรถเมล์อยู่ เหมือนสัญชาตญาณคุณหมอเข้าสิง
เพราะลักษณะท่าทางเหมือน้าเพ็ญจะเป็นลม.....
ผมเลยต้องลงจากรถเพื่อมาสอบถามอาการ........... “น้าเพ็ญ....เป็นอะไรครับ......” ผมถามด้วยความเห็นห่วง (ผมแพ้ทางคนแก่...อ่ะ)
“อ่ะ ....หนูสอง.....น้าหน้ามืดนิดหน่อยจ๊ะ..” เธอบอกผม ด้วยท่าทางอิดโรย และของที่อยู่ในมือเป็นเหมือนส่วนผสมของกับข้าวก็ว่าได้ ซึ่งอยู่เต็มทั้งสองมือของน้าเพ็ญ
“มะ....ขึ้นรถ เดี๋ยวไปกับผม....อีกนิดก็ถึงบ้านแล้ว...” ผมดึงของในมือมา
“อย่าเลยหนูสอง....เดี๋ยวน้ากลับเองดีกว่า...” เธอพยายามยื้อแย่งของที่ถือกลับคืน ดังนั้นผมเลยกระชากของ..มาไว้ที่เบาะหลัง และดันน้าเพ็ญขึ้นรถ..........
ในรถไม่มีเสียงการพูดคุยใดๆ ความเงียบทำให้น้าเพ็ญดูเครียดยิ่งกว่าเดิม และดูเหมือนอาการจะหนักขึ้นด้วย
“หนูสอง...ให้ป้าลงหน้าบ้านแล้วกัน....นี่ก็ถึงแล้ว เดี๋ยวป้าเดินต่อไปเอง”
“ไม่ต้อง...เดี๋ยวน้าเพ็ญเป็นอะไรขึ้นมาในบ้าน จะแย่ไปกันใหญ่ เดี๋ยวผมจดรถแล้วจะพาไปส่งที่บ้านแล้วกัน...” ผมสั่งเสียงดุ ซึ่งทำให้น้าเพ็ญตกใจเล็กน้อย
ผมขับรถไปจอดในโรงรถ พร้อมทั้งพยุงน้าเพ็ญ มืออีกข้างก็หิ้วของที่น้าเพ็ญแกซื้อมา
ใกล้ตัวบ้าน....ผมเห็นนมนั่งอยู่ใต้ถุงบ้าน..... “นม นมมาช่วยพยุงน้าเพ็ญหน่อย..”
“คุณนาย เป็นอะไรค่ะ..”
“น้าเพ็ญแกเป็นลมนะ เอานี่ไปเก็บในครัวก่อนป่ะ..แล้วนมก็หาน้ำ หาผ้ามาเช็ดตัวน้าเพ็ญหน่อย...เอายาดมมาด้วยนะ..” ผมสั่งทั้งที่ยังไม่ได้เรียนหมอเลยด้วยซ้ำ แต่นี้เป็นพื้นฐานที่ใครๆ ก็ทำกันดังนั้นไม่ต้องเรียนก็ได้
นมเดินเอาของที่ผมหิ้วมาด้วย ไปเก็บในครัว
“มึงมาทำไรที่นี่ .......” ต้นเสียงจากด้านหลังทำให้ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นใคร แต่ผมก็ยังหันไปอยู่ดี
“มึงปล่อยให้แม่ เดินทำอะไรอยู่นอกบ้าน กูกะจะชนซะแล้ว...ดีนะที่นึกได้ว่าเป็นแม่มึง ไม่ใช่มึง” ผมโกหกออกไปเพื่ออยากจะเห็นสีหน้าของมัน
“มึง มึง มึงกะจะชนแม่กูเลยหรอ...” ผมยิ้มสะใจที่เหมือนจะเห็นควันออกจากหูมันได้
“ภูมิ....ไม่ใช่....” น้าเพ็ญพยายามแก้ต่างให้
“แม่...แม่จะปกป้องมันทำไม..มันจะฆ่าแม่นะ..” ไอภูมิเหมือนมันจะไม่จะพยามเข้าใจอะไร
“เอาไป กูเอาแม่มึงมาคืน... “ ผมดันร่างของน้าเพ็ญ ซึ่งยังอ่อนปวกเปียก ให้ไอภูมิ
พร้อมทั้งเดินจากมันมา...........
ที่จริงผมก็ไม่ได้คิด......จะทำให้น้าเพ็ญรู้สึกไม่ดีด้วยคำพูดอะไรหรอก เพียงแต่เห็นหน้ามันแล้ว.......มันนึกอยากทำให้มันโกรธซะให้ได้
ยิ่งได้เห็นสีหน้ามันเจ็บปวดเท่าไหร่ ผมยิ่งมีความสุข....
ผมกลับมาที่รถพร้อมทั้งหยิบของตัวเองออกจากรถ....เพื่อเอาขึ้นไปเก็บในห้องตัวเอง
“พี่หนึ่งงง แม่ แม่ พี่หนึ่ง....” ไม่มีเสียงตอบรับ......ดังนั้นผมจึงรู้ว่าแม่ก็ไปอีกแล้ว ส่วนพี่หนึ่งคงไปเที่ยวกับแฟนอย่างที่บอกเมื่อเช้า...........
นับวันแม่ยิ่งกลับดึกขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะไม่ได้เห็นแม่ด้วยซ้ำไปในแต่ละวัน
อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ ถูกจัดไว้อย่างละสาม ตอนนี้เหลือสอง แต่อีกหน่อยคงเหลือแค่ผมคนเดียวที่มานั่งกิน
“น้อย....เอาไปเก็บ ฉันไม่กิน....แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เลยหรอ...” ผมถามน้อยซึ่งเป็นคนใช้ของบ้าน
“ค่ะ คุณหนูสอง....” เป็นคำตอบที่ผมคิดอยู่ในใจเช่นกัน
“น้อย...นั้นปิดบ้านเลยแล้วกัน...แต่ไม่ต้องล็อคประตู เดี๋ยวแม่กลับมาเข้าไม่ได้” ผมสั่งออกไปก่อนที่จะขึ้นไปนอนที่ห้องของตัวเอง
ผมอาบน้ำเร็ว เพราะตั้งใจจะนอนเร็ว วันนี้ไปเดินเที่ยวเล่นมาทั้งวัน
ทั้งเหนื่อย และเมื่อยตัวมาก...........
“ใครบอกให้มึงเข้ามา..................” ผมตกใจที่ออกมาเห็นมันยืนพิงประตูอยู่ในห้องผมแล้ว
ผมไม่เคยล็อคห้องเพราะ บ้านก็เหมือนเกาะปกป้องอยู่แล้ว แต่เมื่อผมเห็นมัน.....ผมกับรู้สึกนึกเสียใจ
“กูแค่มาตอบแทน.............” ไอภูมิเดินเข้ามาอาดๆๆ
“แค่คำว่าขอบคุณ..ก็เพียงพอแล้ว...แล้วมึงก็ออกไปซะ..” ผมกร่นด่ามัน...ในใจผมก็คิดว่าน้าเพ็ญบอกอะไรมันแล้ว
มันถึงจะเข้ามาตอบแทนอย่างที่ว่าจริงๆ
มาค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างสิงโตจ้องจะตะครุบเหยื่อ..........ในท่าที่ไม่น่าไว้ใจ ทำให้ผมเดินถอยหลัง มารู้ตัวตอนหลังติดประตูห้องน้ำแล้ว
“เออ.....กูจะมาตอบแทนอย่างที่บอกนั้นแหละ....” มันเอามือมาปิดปากผมไม่ให้ร้องโวยวาย แต่ถึงผมจะร้องก็คงไม่มีใครมาอยู่ดี.......
มันเหวี่ยงผมลงไปบนที่นอนอีกครั้ง ...........ภาพตอนนั้นกลับมามาผม ตอนที่มันจะฆ่าผม.........
“อึง อ่อย อู นะ (มึงปล่อยกูนะ)” เสียงอู้อี้ที่ถูกมันกระโดดมาทับพร้อมทั้งปิดปากเหมือนเดิม
“อูไอ่อ้ายอำ (กูไม่ได้ทำ)” พยายามจะบอกว่า......ผมไม่ได้ทำแม่มัน ...........ผมไม่อยากจะเชื่อว่าน้าเพ็ญจะไม่ได้บอกความจริงให้ไอลูกชายหน้าโง่นี้ฟัง...........
หรือไม่ก็..........มันไม่เชื่อที่แม่มันพูด......
“ไอสอง กูเคยบอกมึงแล้วว่าความอดทนดูก็มีขีดจำกัด.....มึงก็ยังโง่..ที่ยังจำไม่ได้....กูไม่คิดจะฆ่ามึงหรอกนะ......”
ผมใช้เล็บข่วนไปที่แขนมัน....เพื่อให้มันปล่อยมือจากปากผม หนังกำพร้าที่แขนมันติดมาที่เล็บผม ซึ่งทำให้ผมซะใจที่เอาคืนได้ ไม่มากก็น้อย
ผ้าเช็ดตัว.....ที่พันอยู่เริ่มจะคลายเพราะผมดิ้น.......และผมรู้สึกว่าสมควรหยุดก่อนที่มันจะเปิดไปมากกว่านี้
ตัวผมแข็ง อยู่ใต้ร่างของมัน มีเพียงส่ายตาเท่านั้นที่ยังส่งบอกมันไปว่า ........กูจะฆ่ามึง ปล่อยกู.....
“ไง มึงไม่สู้แล้วหรอ....มึงนี้มีแรงแค่นี้เองหรอ....แต่ก็ยังจะแกล้งพวกกูได้ไม่เว้นแต่ละวันเลย....”
“อ๋อย (ปล่อย..)” ผมพูดขึ้น
ดูเหมือนกำลังจะปล่อยผมจริงๆ แต่ผมคิดไปเองมากกว่า “ไอเอี้ย...(ไอเหี้ย)” ผมตกใจ เพราะดูเหมือนมันจะปล่อย แต่จริงๆ มันลุกขึ้นเพื่อดึงหน้าเช็ดตัวผมออก........
“กูรู้วิธีจัดการมึงแหละ......หยิ่งๆ เหี้ยๆๆ อย่างมึง ก็ต้องเจอแบบกูนี้แหละ..”
ตอนนี้สติผมหลุดเลย เพราะผมไม่คิดว่ามันจะใช้วิธีชั่วๆ แบบนี้จริงๆ
อย่างที่มันพูดทุกอย่าง ผมรับไม่ได้ถ้าตัวเองจะต้องทำตัวเหมือนผู้หญิง คอยรองรับ....
ผมดิ้นอีกรอบ โดยพยายามไม่ให้มันแตะต้องตัวผมได้ ตอนนี้แรงมีเท่าไหร่ผมใส่ไม่ยัง
ทั้งมือ ทั้งตีน ตรงไหนพอจะช่วยได้ก็งัดออกมาใช้หมด
ผมต่อสู้ในสภาพนั้น จน..........ผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่มากองอยู่บนหน้าท้องผม ซึ่งทำให้ผมสบายใจขึ้น
ก่อนที่มันจะยิ้มเห็นฟันขาวให้ ..........อึก.......เสียงหมัดที่ซัดลงมาตรงหน้าท้องผมโดยมีผ้าเช็ดตัวบังอยู่
ความจุด เสียด และเจ็บ บังก่อเกิดขึ้นมาให้ทันที.....น้ำตาไหลโดยไม่มีสาเหตุ
มีเพียงความเจ็บ และความกลัวเท่านั้น ที่ก่อเกิดขึ้นภายในตัวเอง
ความคิดผมฟุ้งซ่าน ..........กูผิดเองที่ไปแกล้งมัน..........ปล่อยกูเหอะ............ แต่ภายในอีกส่วนก็บอกว่า ผมเป็นผู้ชายเรื่องแค่นี้ถ้าเราไม่คิดมันก็จะหายไปเอง.........
“ไอสอง....มึงจำไว้ ตอนนี้กูอายุ 20 ปี กูบรรลุนิติภาวะ สามารถปกครองตัวเองได้แล้ว.....แล้วความอดทนกูก็หมดลง..เมื่อมึงจะทำแม่กู...ต่อไปนี้ถึงเวลาเอาคืนบ้างแล้ว...มึงจำไว้ว่า ใครที่ทำกับพวกกู..กูจะเอาคือให้หมด...” นั้นเป็นเสียงที่ผมได้ยินชัดทุกคำ เพราะมันดังก้องเข้าไปในโสตประสาทของผม.....
แม้มือจะไม่ได้ปิดที่ปากผม แต่ผมก็ไม่มีเสียงหรือแรงพอที่จะช่วยเหลือตัวเองได้
“กูไม่เคยลองกับผู้ชาย...มึงจะเป็นคนแรก....ถ้าไงมึงก็รับเอาไว้หน่อยแล้วกัน....” นั้นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่มันจะยกขาผมขึ้น......
มันร่นกางเกงลง พร้อมกับปั่นของๆๆ มันให้ใหญ่ขึ้น ก่อนที่มันจะเสียบเข้ามาให้ตัวผม โดยที่ไม่มีการใช้อะไรช่วยแม้แต่อย่างเดียว............ “อ๊าก.................กกกกกกก” เสียงร้องโหยห้วน ของผมซึ่งต้องรองรับของๆๆ มัน
ผมรู้ว่าของตัวเองยังไม่เปิด เพราะความรู้สึกผมก็ไม่ได้มีอารมณ์ด้วยเลย แต่มันก็ยังกระชากตัวผมเข้ามาจนได้
ผมต้องกัดริมฝีปาก และจับผ้าปูที่นอนไว้เพื่อระงับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
เสียงเตียงที่ลั่นเอียดอ๊าด บ่งบอกว่ามันเริ่มที่จะขย่มในตัวของผม มันใช่เวลานานพอสมควรก่อนที่จะถอนออกจากตัวผมได้
แม้แต่เวลาถอนออก ความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง....
มันปล่อยขาทั้งสองข้างทั้งสองของผม โยนลงบนที่นอน พร้อมทั้งเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่ที่ของๆๆ มัน ให้ผมเห็น...... ก่อนที่มันจะใส่กางเกงแล้วเดินออกจากห้องไป
แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นาน แต่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมงก็ว่าได้......ร่างกายขยับไม่ได้ ท้องที่เจ็บ ก้นที่มีเลือดไหลออกมา “ไอเลว...........ไอเหี้ยภูมิ.......” ผมร้องไห้ พร้อมทั้งพยายามเอาผ้าห่มมาห่มให้ตัวเอง และขอแรงหลับ...
เพื่อจะเอาแรงไม่ฆ่ามัน.........
++++++++++++++
ความคิดเห็น