คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน2
เพียงข้ามคืนที่ 2 เรย์ก็สามารถลุกขึ้น ในร่างของหมาป่า และเดินได้แล้ว
แม้การเคลื่อนไหวจะไม่ปราดเปรียวนัก...แต่ก็ถือว่ายาที่ผมใช้ประสบผลไม่มากก็น้อย
เช้าวันนี้ผมตั้งใจจะแยกทางกับเรย์ เพราะผมก็เข้าป่ามาหลายวัน
แต่ของที่ต้องการยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย..และเสบียงที่เตรียมไว้ก็เริ่มหมดเช่นกัน
อีกครั้งที่ผมได้เห็นเรย์เปลี่ยนเป็นสัตว์ป่าในเวลารุ่งเช้า
มันเป็นภาพที่ดึงดูดมาก เพราะผมไม่เคยเห็นอะไรที่แปลกและหน้าดึงดูดเท่านี้
เรย์เหมือนกับเทพที่อยู่ในร่างสัตว์ป่าก็ว่าได้...
“เรย์..ผมตั้งใจจะเดินเข้าไปในป่า..และผมคิดว่าคุณคงดีขึ้นมากแล้ว..นั้น..ผมก็ไปได้แล้วใช่ไหม”
ผมพูดกับเรย์ที่ตอนนี้กลายเป็นหมาป่าตัวโต ที่มองหน้าผมอยู่
แม้ว่าในเวลานี้เรย์จะไม่สามารถสื่อสารได้ แต่เขาเข้าใจและรับรู้สิ่งที่ผมบอกแน่นอน
ผมเก็บของใช้บางอย่างเข้าย่ามก่อนที่จะตั้งท่าลุกขึ้น
ซึ่งทำให้เรย์ลุกขึ้นตามเช่นกัน....แม้แววตาที่ส่งมาดุน่ากลัวแต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่าเขาสามารถปกป้องตัวเองในเวลานี้ได้
มือของผมที่เอื้อมจะไปลูบขน แต่ผมก็ต้องชั่งใจว่าเขาจะยอมไหม ก่อนที่ผมจะค่อยแตะที่แผงของที่อยู่ตรงต้นคอ
“เรย์..ผมไปแล้วนะดูแลตัวเอง.และระวังตัวเองด้วยแหละ.” ผมพูดเสร็จพร้อมกับเดินจากมา
และมุ่งตรงไปยังป่าลึกที่มีของที่ผมกำลังเสาะหา เพื่อเอาไปขายในหมู่บ้าน
การเดินทางเริ่มต้นอีกครั้งและผมต้องรีบเร่งมากยิ่งขึ้น..ยิ่งเข้าไปลึกเท่าใด
เวลากลางวันเหมือนจะสั้นลงเท่านั้น เพราะป่าไม้ที่ปกคลุมพื้นฟ้า...ทำให้แทบจะไม่มีแสงสว่าง
ลอดลงมายังพื้นดินได้... ผมเดินเสาะหายาที่ใช้รักษาโรคเป็นพิเศษสำหรับการเดินทางครั้งนี้
เป็นต้นไม้ที่ไม่ได้พบบ่อย แต่ก็คุ้มค่ากับการเดินทาง...
ตลอดวันสายตาที่จ้องมองเพียงพื้นดินและกิ่งไม้..ที่ผมรู้สรรพคุณของมันแต่ละอย่าง
ถูกตัด ถูกเด็ดออกมาเพื่อเก็บไว้ทำยา...แล้วนำไปขายในหมู่บ้าน
ตาของผมเป็นหมอยา ซึ่งผมก็ได้รับความรู้เรื่องยาที่มาจากป่าได้เป็นอย่างดี
ตะวันเริ่มคล้อยอีกครั้งในวันนี้..ซึ่งต้องทำให้ผมหลุดและเริ่มที่จะก่อกองเพลิง
เพื่อปกป้องตัวเองจากสัตว์ร้าย...ผมพยายามหลบเส้นทางของสัตว์ป่าที่ใช้สัญจรในพื้นป่าแห่งนี้
เพราะ..การไม่ทำลายสัตว์เป็นหนทางของการมีชีวิตอยู่....
กองไฟและอาหารที่เตรียมมาถูกนำออกมาจากย่ามใบโต
ขณะที่ผมกำลังกินอาหารเพื่อประทังชีวิต เสียงที่คลาดว่าเป็นเสียงของการการเดินของอะไรบางอย่าง
เข้ามาที่กองไฟผมแต่มันไม่ได้ทำให้ผมสบายใจ เพราะเสียงที่ได้ยินมันมากกว่าหนึ่ง
และความรู้สึกว่า ผมโดนล้อมวง.... เพียงแค่รอโอกาสเท่านั้น....
..มีดเริ่มถูกหยิบขึ้นมาเพื่อใช้....เสียงเหล่านั้นเริ่มขยับอีกครั้ง เพราะกองไฟเริ่มหมดเชื้อถ้าไม่ได้เติม
พวกมันคงรอแค่ให้แสงไฟหมดก่อนจะโจมตี หรือเพียงผมขยับตัวมันก็คงจู่โจมทันที
เป็นอย่างที่ผมคิด...แววตาของสัตว์ป่าดุร้ายที่มีหลายคู่เริ่มเคลื่อนไหว...
มันเดินก้าวย่างมายังผม ซึ่งยืนป้องกันตัวอยู่ สัตว์ที่ดูไม่ใหญ่โตเท่าเรย์ และเขี้ยวที่โชว์เด่นพร้อมน้ำลายที่ไหลตรงขอบฟัน
ทำให้รู้ว่ามันคงเลือกผมให้เป็นอาหารมันในคืนนี้แน่นอน...หมาป่า 3 ตัวที่เดินก้าวย่างเข้ามา และเริ่มบีบวงให้แคบ
ก่อนที่เสียงเห่าหอนของสัตว์ตัวหนึ่งจะบ่งบอกพักพวกให้เริ่มโจมตี
ผมใช้ความเร็วให้การหยิบท่อนไม้แล้วปัดไปยังหมาป่าตัวหนึ่งที่กระโดดจู่โจมเข้ามา..
หมาป่าเล่านั้นเริ่มแยกเขี้ยวหมายจะกัดที่ต้นคอเพื่อทำให้ผมหมดลมหายใจ เพียงแค่ครั้งเดียว
ผมไม่เคยคิดจะฆ่าสัตว์ใหญ่.....แต่คงถึงเวลาที่ต้องใช้มีด เพราะถ้าไม่เป็นผมที่ต้องตายก็ต้องเป็นหมาป่าที่ต้องตาย
ก่อนที่หมาป่าตัวที่สองจะเดินเข้ามาใกล้....เสียงหอนของสัตว์ป่าก็ดังขึ้นในความมืด
จนเรียกความสนใจของหมาป่าทั้ง 3 ตัวได้....เสียงย่างเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาร่วมกับพักพวกก็ว่าได้
แต่แววตามันจ้องมองมายังผม......... “เรย์....” สัตว์สี่ขาที่ผมเห็นเป็นตัวที่ 4 คือ เรย์แน่นอน
ทั้งรูปร่างที่ใหญ่กว่าหมาป่าทั้ง 3 ตัว ไหนจะแววตาที่เด่นเป็นเอกลักษณ์นั้นอีก
หมาป่าทั้ง 3 หันกลับไปสนใจ สัตว์ที่เดินเข้ามาใหญ่ด้วยท่าทางที่องอาจ ก่อนที่เรย์ที่หอนอีกครั้ง
ซึ่งทำให้หมายป่าทั้ง 3 ตัว ต้องจากไป เสียงที่ผมคิดว่าต้องน่ากลัว..เป็นดังจริงที่คิดไว้
ก่อนที่ร่างของสัตว์ป่าตรงหน้าจะกลายเป็นมนุษย์ซึ่งยืนต่อหน้าผม
ผมทำได้เพียงส่งเสื้อผ้า ก่อนที่จะนั่งจุดเดิมหน้ากองไฟ พร้อมทั้งเขี่ยไฟที่เริ่มมอดให้ปะทุขึ้นอีกครั้ง
“เรย์ นายตามมาทำไม.” ผมถามออกไป
“เราเพียงแค่มาทำตามหน้าที่เท่านั้น....” เรย์ตอบแบบไม่ยี่ระคำพูด
“หน้าที่อะไร...แล้วคุณเดินเข้ามาให้ป่าลึกแบบนี้ แล้วขา..” ผมมองดูขาที่เมื่อเข้ายังเพียงแค่เดินได้ แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงรอยแผลแค่เล็กน้อยเท่านั้น
“เจ้าไม่รู้หรือ ว่าการช่วยชีวิตเรานั้นมีความหมายมากเท่าใด..ขนของเราสามารถใช้รักษาโรค เนื้อของเราเป็นยาอย่างดี...มีพรานมากมายที่พยายามค้นหาตัวเองเพื่อเอากลับไป...”
ผมเคยฟังเรื่องที่ปูเล่าให้ฟัง...แม้ว่าผมคิดว่าเป็นนิทานก็ตาม...
“และที่สำคัญ...เราต้องตอบแทนชีวิตด้วยชีวิตเช่นกัน.....” เสียงเรย์ทีพูดขึ้นเหมือนกับบอกว่าเขาต้องตอบแทนด้วยชีวิตของเขา เพราะผมได้ช่วยชีวิตเขาไว้
“เรย์ นั้นสิ่งที่ข้าทำไปก็ไม่มีประโยชน์สิ เพราะข้าต้องการให้เจ้ารอดตาย ไม่ใช้มาตาย..” ผมบอกออกไป
“นั้นคือสิ่งที่ตัวข้าไม่สามารถขัดได้....ข้าเป็นทั้งเทพที่คุ้มครองสัตว์ป่าในภูเขานี้ และเป็นหัวหน้าของหมาป่าแห่งเขานี้เช่นกัน......ดังนั้นสิ่งที่ข้าต้องทำคือปกป้องเจ้า...จนกว่าเจ้าจะตาย..” นั้นเป็นคำพูดที่เรย์กล่าวก่อนที่จะนั่งลงอยู่ข้างๆ
พร้อมกับส่งปลาเป็นๆ ที่ยังดิ้นอยู่วางตรงหน้าผม......
ผมไม่เคยคิดให้ใครมาปกป้อง แม้สิ่งที่ผมทำกับเรย์คือการสร้างบุญคุณก็ตาม แต่ได้คิดให้เขาต้องมาติดตามผมไปตลอด
ผมเอาปลาที่เรย์ส่งให้มาย่างเช่นเดียวกับอาหารหลายมื้อที่เป็นปลา......ก่อนที่จะถูกส่องให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เรย์ทำไมนายถึงไม่กลายเป็นหมาป่าให้ตอนกลางคืน...” ผมถามเพื่อต้องการรู้เรื่องเรย์มากขึ้น
“ปกติข้าก็จะอยู่ในร่างของหมาป่า เช่นพวกพ้อง....นอกเสียจากบาดเจ็บที่ทำให้ข้าต้องเปลี่ยนไปเท่านั้น..ซึ่งร่างมนุษย์นั้นเป็นร่างที่อ่อนแอที่สุดของข้า...” ผมนั่งฟังสิ่งที่เขาพูด
“นั้นแปลว่าตอนนี้ท่านก็สามารถอยู่ในร่างของหมาป่าได้สิ...”
“เจ้าอยากให้ข้าอยู่ในร่างนั้นหรอกหรือ..” สายตาของเขาจ้องมองมาที่ผม
“เปล่า..ผมเพียงต้องการรู้เท่านั้น....แต่ข้าอยากให้ท่านเป็นแบบนี้ดีกว่าเพราะข้าสามารถพูดคุยกับท่านได้...” ผมบอกออกไปตามความต้องการซึ่งผมก็ไม่รู้ผมการตอบสนองจะเป็นอย่างไร...
ค่ำคืนนั้นผมได้เล่าชีวิตและเรื่องราวของตัวเองให้เรย์ฟัง.....เพียงเพราะผมต้องยอมรับว่า เขาต้องเดินทางไปกับผมเท่านั้น
นั้นทำให้ผมที่อยากจะพูดคุยกับเขามากขึ้น....และเขาก็รับฟังเรื่องเล่าของผมอย่างตั้งใจ..ก่อนที่ผมจะล้มตัวลงนอน
โดยที่มีเรย์คอยเป็นยามระวังภัยให้..แม้ผมจะยังถือมีดอยู่ก็ตาม.....
“อืมมมมม” เสียงครางด้วยความอบอุ่นของขนสัตว์ที่อยู่บริเวณใบหน้าผม
ผมลืมตามองกับความรู้สึกอบอุ่นนั้น เพียงเพราะอากาศในตอนเช้าที่หนาวเย็น
ขนที่ดำสนิทที่ซุกมาที่ผม และผมก็ซุกไปที่เขา เพื่อสร้างความอบอุ่นให้แก่กันและกัน
สายตาที่มองจ้องมายังผมเมื่อผมเพียงขยับตัวนิดหน่อยก่อนที่จะฟลุบต่ำเช่นเดิม
“ขอบคุณนะสำหรับขนอุ่นๆ ของนาย...” แม้เขาจะไม่ยอมกลายเป็นมนุษย์เช่นเดิม แต่แววตาก็บอกว่าไม่เป็นไร
ผมลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่เรย์จะยืนขึ้นแล้วสะบัดขนไปมา...กองไฟที่มอดแล้วเพราะน้ำค้างตอนเช้าที่ตกลงมา
การเดินทางของผมเริ่มต้นอีกครั้ง...พร้อมกับสหายสี่ขาที่เดินเคียงข้าง...
เพราะผมมีเรย์ ทำให้สามารถเดินเข้าป่า..ได้อย่างสบายใจ ....
เพราะตอนที่ผมหลับสติผมกลับได้พักผ่อนอย่างเต็มที่...ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มานานมากแล้ว
ทางเดินที่เรย์นำทำให้เข้าไปในป่าลึกได้รวดเร็วขึ้น ก่อนที่ผมจะพบสิ่งที่ต้องการในป่าแห่งนี้
การเดินทางที่ดูเรียบง่ายกว่าปกติกว่าครั้งที่ผ่านๆ มา.....ทำให้การเดินทางออกจากป่าก็เร็วด้วยเช่นกัน
ทุกคืนที่เรย์จะพูดคุย..และนั่งฟังสิ่งที่ผมเล่า..... และตอนเช้าที่เขาจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นหมาป่าที่คอยปกป้องผม
จนพวกเราสิ้นสุดการเดินทางในคืนสุดท้ายนี้
ความเสียใจเกิด เพราะต้องแยกกับเรย์..เพราะผมต้องเดินทางเข้าไปยังหมู่บ้าน...
นำยาเหล่านี้ไปขายให้กับหมอที่อยู่ในหมู่บ้าน
เพื่อรักษาโรคต่างๆ ของคนในหมู่บ้าน
“คืนนี้เป็นคืนสุดท้าย ที่นายจะได้ตอบแทนแล้วนะเรย์ ขอบใจมาก....สำหรับทุกอย่าง.” ผมบอกขอบคุณเพราะรุ่งเช้าผมก็ต้องออกจากป่าแล้ว.....
“นายคิดว่าเราต้องจากกันหรอ.....เปล่าเลย ....ชีวิตนายฉันจะดูแลจนกว่านายจะตายนั้นแหละ.” เสียงของเรย์พูดขึ้น ซึ่งทำให้ผมตกใจอีกครั้ง เพราะไม่คิดว่า ( คำว่าดูแลจะหมายถึงตลอดชีวิต.... )
“นายออกจากป่าได้หรอ..” ผมถามด้วยความสงสัย
“เราสามารถไปได้ทุกที่....แต่เรายังไม่เคยคิดจะออกจากป่าแห่งนี้เท่านั้น..” เพียงคำพูดของเรย์ก็ทำให้ผมสบายใจได้อย่างประหลาดที่ไม่ต้องจากเรย์ไป....
“..............................” ผมไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะดีใจมากกว่า
“นายรีบนอนซะ บอกว่าจะเข้าหมู่บ้านใช่ไหม...” เรย์พูดก่อนที่ผมจะนอนลงใกล้ๆ กับเขาเช่นกัน
+++++++++++++++
ความคิดเห็น