คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน1 50%
อยากที่บอก.......ถ้าพี่หนึ่งได้รถ แล้วคิดว่าผมจะไม่ได้มั่งหรอ
ดังนั้นเมื่อพี่หนึ่งได้ ผมก็ต้องได้เช่นเดียวกัน รถมินิคูลเปอร์คันงานของผมส่งจัดส่งมาให้วันรุ่งขึ้น
เลขทะเบียน กพ6969 ซึ่งเป็นเลขที่นับได้ว่าหายาก แต่ก็ไม่คณามือครอบครัวของผมที่จะซื้อได้
“ว้าว....มาแล้วรถคันใหม่..พี่หนึ่งมาดูดิ..” ผมตะโกนเรียกพี่สาว
“ชิวล์....แกนี้น้าน..พอฉันได้อะไร แกก็อยากได้ทุกที....แม่ทำให้ต้องให้มันด้วยแหละ...” เสียงน้อยใจที่พี่หนึ่งบอกแม่
“เชอะ ผมนะมันผู้ชายมีรถไม่แปลกหรอกตอนนี้อ่ะ..ว่าแต่พี่เถอะขับเป็นยัง...”
“แก..ปากดีนักนะ ยิ่งโตยิ่งปากดี..”
“หยุด....เลยทั้งสองคนนั้นแหละ....” เสียงแม่ของพวกผมเองที่กำลังห้ามทัพอยู่
“อ้าว...แม่กำลังไปไหนอ่ะ...” ผมถามออกไปเมื่อเห็นแม่แต่งตัวซะสวยพร้อมกระเป๋าถือในมือ
“ฉันจะไปคลายเครียดซักหน่อยนะ...” แม่ผมพูดพร้อมกับยิ้มแย้มเมื่อพูดถึงเป้าหมาย
“แม่จะไปเล่นไพ่อีกแล้วหรอ.....เลิกเหอะ เดือนๆ หนึ่งแม่เสียเป็นล้านแล้วนะ..” ผมเตือนแม่ด้วยความหวังดี
“แกหุบปากเลยนะสอง ถ้าพ่อแกรู้เข้าฉันจะโดนไม่น้อย เงียบๆๆ ไปเลย....พวกแกทั้งคู่ก็เหมือนกันแหละ วันๆ เอาแต่เที่ยวกัน...หัดตั้งใจเรียนหน่อยสิ..”
“สอง แกนี่ปากเสียจริง..............แม่รีบไปรีบกลับนะค่ะ...” พี่หนึ่งด่าผม และหันไปประจบแม่ พร้อมกันเดินพาแม่ไปส่งที่รถ ซึ่งมีคนขับรถรออยู่ที่ด้านหน้าของตัวบ้าน
ผมเลยเดินออกมาดูรถคันงานแทนที่จะไปสนใจแม่กับพี่หนึ่ง
มือที่ลูบไล้รถที่เป็นชื่อของผมเอง เป็นของผมเอง มันน่าภูมิใจกว่าจะเป็นของมือสองของคนอื่น
รถที่บ้านนี้มีรถหลายคันมากและทุกคัน มันเหมือนเป็นของมือสองของไอภูมิ ซึ่งผมไม่ชอบเอาเสียเลย
ดังนั้นตอนแม่มานี้ปีแรกๆๆ เฟอนิเจอร์ทุกอย่างถูกเปลี่ยนยกชุด......ซึ่งพ่อเลี้ยงก็ไม่ได้ว่าอะไร
“อ้าวนม ขึ้นมาบ้านใหญ่ทำไม..” ผมเรียกออกไป.....ตอนเห็นนมเดินผ่านหน้า
“คุณหนึ่งเรียกป้าไปทำความสะอาดห้องเธอนะคะ.......”
“เหอะ..ร้อยวันพันปีไม่เห็นเรียก...แล้วจะมาใช้อะไรนมตอนนี้....”
ผมอาจจะเป็นคนขี้สงสารคนที่อายุมากๆ หน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับใจดีเท่าไหร่
แล้วยิ่งผมรู้จักพี่ผมดีเท่าไหร่ ผมรู้เลยว่าเดียวอีกสักพักนมต้องเจอของบางอย่างทุ่มใส่แน่นอน
ผมตัดสินใจเดินตามนมขึ้นไปยังห้องของพี่หนึ่ง
“หนึ่งๆๆ เปิดดิ.....” ผมตะโกนเรียน
พี่หนึ่งขึ้นมาบนห้องหลังจากส่งแม่เสร็จแล้ว ในห้องของเธอมีทุกอย่างเหมือนผม
ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์เทคโนโลยี....เฟอร์นิเจอร์ ที่จำเป็นสำหรับเรา....ในแบบที่เราคิด
มันจะมาในวันรุ่งขึ้นเสมอๆ
เสียงเปิดประตู “ว่าไงแก จะเรียกฉันทำไม...”
“เปล่า......แค่จะมากบอกว่าเดี๋ยวให้นมมาทำห้องฉัน....ส่วนห้องพี่นะ ให้ป้าน้อยมาทำ...” สีหน้าขัดใจส่งมาที่ผม
ซึ่งมีนมยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ....
“สอง แก......ยัยน้อยมันทำไม่สะอาดนี้....ให้นมทำนั้นแหละดีแล้ว..” พี่หนึ่งเถียงผม
“หนึ่ง.....ถ้าพี่ไม่ยอม...ผมจะฟ้องแม่ว่าพี่แอบคบไอกุยที่อยู่ที่โรงเรียน....”
“นี่แก..เดี๋ยวนี้กล้าหรอ...” พี่หนึ่งแผรดเสียงบอกว่าโกรธสุด พร้อมทั้งตบลงไปที่หน้าของนม โดยที่ผมและนมยังไม่ทันตั้งตัว
“โอ้ย....” “พี่หนึ่ง...” ก่อนที่ผมจะพูดต่อ พี่หนึ่งก็ปิดประตูปังใส่หน้าผมแล้ว
ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับนม ซึ่งเอามือกุมหน้า
ความสงสารบังเกิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมไม่คิดจะขอโทษแทนพี่หนึ่งที่ทำแรงๆ แบบนี้
นมอายุมากกว่าแม่ผม อยู่เกือบ 10 ปี ถือว่าเป็นคนเก่า คนแก่ของบ้านเลยก็ว่าได้
ปกตินมจะไม่ขึ้นมาที่บ้านใหญ่ แต่จะต้องคอยดูแลในการจัดเตรียมอาหารทุกมื้อในบ้านใหญ่
แต่หลายปีให้หลังที่พ่อเลี้ยงเริ่มป่วย ทำให้นมเริ่มมีหน้าที่มากขึ้น
และถ้าไม่เป็นที่พอใจของพี่หนึ่ง.......การตบตีก็จะเกิดกับทุกคน
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ไม่สามารถสู้พี่หนึ่งได้ ส่วนแม่ผมกับผมเพียงแค่ บ่น ด่า ว่าเท่านั้น
ผมเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือภายในห้อง ซึ่งมีนมยืนคอยรับคำสั่งอยู่
“นม..ก็ทำความสะอาดห้องนี้แหละ... จัดที่นอนก็พอ..ส่วนอยากอื่นเดียวสองทำเอง..”
ความสงสัยเกิดขึ้นตั้งแต่นมโดนพี่หนึ่งตบ.....
ผมนั่งมองนมจัดที่นอน พลางคิดในใจว่า......แก่ป่านี่แล้วยังต้องมีทำงานหนักๆ แบบนี้อีก
“นมไม่คิดจะออกไปอยู่กับครอบครัวหรอ.......” ผมเอ๊ะใจตัวเองที่ถามแบบนั้น แต่ก็ลองรอฟังคำตอบอยู่เช่นกัน
“ป้าเป็นห่วงคุณนายกับคุณหนูภูมิคะ....” นั้นเป็นคำตอบที่ทำให้ผมโกรธนิดๆ ..........ใครมันจะไปยอมทนให้โดนด่าว่าเพื่อคนอีกสองคนกันนะ
“นมจะห่วงทำไมไอภูมิมันก็โต จนหมาเลียตูไม่ถึงแล้ว..” แต่ที่โกรธยิ่งกว่าคือชื่อลูกชายเจ้าของบ้านตัวจริง
“นมพอแล้ว...ไม่ต้องทำ....กลับไปเรือนเล็กป่ะ...แล้วผมฝากเรียกไอภูมิให้ด้วยนะ.....” ผมมีอารมณ์ที่เริ่มอยากจะตบตี
เมื่อได้ยินนมพูดถึงไอภูมิด้วยความรัก.....
“ค่ะ...” เสียงตอบรับของนม พร้อมกับเดินออกจากห้องผมไป
ผมยืนรอไอภูมิมารตัวร้ายที่มันคอยรอเวลาแย้งของๆ ผมไป....
ผมรู้ว่าพินัยกรรมที่พ่อเลี้ยงทำไว้นั้น ส่วนมากจะเป็นของมันโดยปริยาย
แม้ผมจะไม่รู้ในส่วนของครอบครัวผมก็ตาม......
เสียงเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง
“มีไร.....” นั้นเป็นเสียงไอภูมิที่เอ่ยทัก.........มันสามารถขึ้นมาที่บ้านใหญ่ได้ ก็ต่อเมื่อมีคนเรียกใช้มัน
หรือไม่ก็พ่อเลี้ยงหาเท่านั้น.....
“กูแค่จะให้มึงมาทำความสะอาดแทนนม ก็เท่านั้น...” นี่ถือว่าเป็นคำสั่งแรกในชีวิตที่ใช้ลูกเจ้าของบ้านทำงานคนใช้
เพราะปกติ จะไม่มีใครใช้ “มึงให้กูมาทำความสะอาด แต่มึงก็ตบนมด้วยงั้นหรอ...” สีหน้ามันดูโกรธ แต่ระดับความอดทนมันเยี่ยมมาก.....
ผมมองหน้าไอภูมิพร้อมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย.......... “มึงจะทำหรือให้นมมาทำต่อ...”
นั้นคือ 1 ปี แรกตอนที่ผมอายุ 17 ที่เรียกใช้ไอภูมิขึ้นมาทำความสะอาดห้อง และก็กลายเป็นครั้งแรกของมันด้วยเช่นกัน
ที่ พี่หนึ่งเริ่มใช้ไอภูมิ.....โดยที่แม่ไม่เรียกหา แต่ก็ไม่ได้ห้าม....
ผมซะใจจริงๆ ที่ได้เห็นมันทรมานนิดๆ
หนึ่งปีให้หลัง.................
เมื่อพวกเราโตกันมากขึ้น.........การกลั่นแกล้งก็เริ่มหมดไปได้ซัก 2 ปีที่แล้ว แต่การใช้งานไอภูมิก็เริ่มต้นด้วยเช่นเดียวกัน
ที่ผมกับพี่หนึ่งต้องหยุดที่จะแกล้งมันเพราะ สรีระทางร่างกายของพวกผมเล็กกว่าไอภูมิอยู่ไม่ใช่น้อย
ดังนั้นการใช่กำลังจึงเป็นทางออกที่แย่ ถ้าหากต้องปะมือกับไอภูมิ....ซึ่งได้ไซส์พ่อเลี้ยงมาเต็มๆๆ
ชีวิตผมอยู่ในโลกความเป็นจริงมากขึ้น ผมมีเหตุผลกับทุกคนมากขึ้นนิดหน่อย ยกเว้นไอภูมิตัวมารชีวิตของผม
ผมกับนมเริ่มเข้ากันได้ดีขึ้นหลังจากนั้น....ผมมักจะเรียกนมขึ้นมาที่ห้อง....เพียงพูดคุยและฟังเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมาในชีวิตนม
เพราะตั้งแต่แม่ติดการพนัน...ก็ไม่มีใครสามารถห้ามแม่ผมได้อีกเลย......แม้ผมจะรู้ว่าพ่อเลี้ยงรู้แล้วก็ตาม
แต่สภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย.....แต่จึงต้องปล่อยแม่ผมไป.....
ทุกครั้งที่ผมเรียกนมขึ้นไป...จะมีเพียงคำว่าขึ้นไปช่วยทำความสะอาด....ผมบอกนมว่าอย่าให้ใครรู้ว่าขึ้นมาทำไร......นอกจากทำความสะอาดเท่านั้น..............และนมก็รับปากที่จะไม่พูดอะไรให้มากความด้วยเช่นกัน
“นมวันนี้พอแล้วแหละผมขี้เกียจคุยแล้ว...นมกลับไปได้แล้ว..” ผมบอกหลังจากเราคุยเรื่องต่างๆ กันเสร็จ
ผมรู้ว่าที่ผมต้องการนมเพราะ นมให้ความรักกับผมเหมือนผมเป็นลูกหลาน ซึ่งผมก็ต้องการเช่นนั้น
ความรักที่แม่มีให้พวกผมยังคงมีอยู่เช่นเดิม เพียงแต่ไม่มีการพูดคุยหรือแสดงให้เห็นอีก...หลังจากแม่ติดการพนัน
ผมเดินออกมาส่งนมที่หน้าห้อง พร้อมกับพี่หนึ่งซึ่งเปิดประตูออกมาพอดี
“แหมไอสอง เดี๋ยวนี้แกยึดนมทำความสะอาดห้องคนเดียวเลยนะ” เสียงแว๊กๆ ดังออกมาหน้าห้อง
“ใช่..เพิ่งให้ทำเสร็จ กำลังไล่กลับแล้ว..”
“ดี...นมนั้นมาทำห้องนี้ด้วย เร็วๆๆ ฉันจะออกไปข้างนอก กลับมาหวังว่าจะสะอาดนะ...”
“ไม่..นมทำห้องผม.....แล้วเขาก็เพิ่มทำเสร็จ พี่ให้คนอื่นมาทำดิ....”
“แกอีกแล้วนะ ชอบนักหรือไง ให้พี่น้องทะเลาะกันเนี้ย....”
แรงกระชากที่พี่หนึ่งกระชากแขนนม ซึ่งมีแต่หนังเหี่ยวๆ อยู่
พี่หนึ่งเริ่มทุบตีนมแล้ว ซึ่งผมต้องปล่อยไปก่อน ก่อนที่จะห้าม......เพราะพี่หนึ่งชอบใช้ความรุนแรงในการระบายออก
ซึ่งผมเห็นจนชินตา...ยิ่งตอนใช้ไอภูมิก็มีบางที่ๆตบตีบ้าง แต่มันก็ไม่สู้.......แม้ร่างกายจะใหญ่โตก็ตาม
“พี่หนึ่งพอได้แล้ว เดี๋ยวนมก็ตายจริงๆ หลอก” ผมรอเวลาที่จะห้ามทัพ
“นมกลับไป เร็ว...” ผมจับมือทั้งสองของพี่หนึ่ง และสั่งให้นมรีบลงไป
“ไอสอง...มึงจะปกป้องนมทำไม มันทำให้เราทะเลาะกัน....” เสียงอะลาวาดดังจนผมต้องดันที่หนึ่งเข้าห้องอีกรอบ
“แล้วพี่จะอารมณ์เสียทำไม แค่เรื่องห้องแค่เนี้ย....พี่ก็เรียกไอภูมิขึ้นมาทำซิ” ผมคิดว่าเป็นทางออกที่ดีที่จะให้มันมาทำแทนนม
พี่หนึ่งสะบัดมือที่ผมเกาะกุมทิ้ง “นั้นแกก็เรียกมันมาทำด้วย....ฉันกลับมาห้องต้องสะอาด...” พี่หนึ่งเดินกระตืบเท้าออกนอกห้องพร้อมทั้งเสียงขับรถออกไปข้างนอก
“มึงๆ มึงๆ ทำนมอีกแล้วนะ...” เสียงไอภูมิที่เปิดประตูห้องเข้ามาตอนที่ผมกำลังนอนอยู่
ผมตกใจตื่นเพราะเสียงกระแทกประตู
“มึงเข้ามาทำไม....กูไม่ได้เรียก..ออกไป..” ผมตะโกนออกไปพร้อมทั้งไล่มัน
เสียงเหมือนผมจะดังไม่พอหรือเปล่า.....มันกับเดินเข้ามาเหมือนจะเข้ามาต่อยจริงๆ
“มึงเข้ามาก...มึงกล้าต่อยกูหรอ...” เสียงยิ้มเยาะที่ผมพูดออกไป เพราะรู้ว่ามันจะไปทำแน่นอน
“ไอสอง กูเคยบอกแล้วไงว่าอย่าทำนม.....ถ้ามึงอยากทำ....มาลงที่กูนี้....” นั้นเป็นเสียงคาดโทษที่มันเคยพูดไว้
ตั้งแต่ครั้งนั้น....ซึ่งผมก็ไม่เคยคิดจะตีนมเช่นกัน.....
“เชอะ! มึงจะทำไมกู...ก็นมมันขี้เกียจก็ต้องมีการเคาะเอาสนิมออกซะบ้าง” ผมไม่คิดจะแก้ต่างหรอก....ให้เมื่อตอนนี้ผมอยู่สูงกว่ามัน ยิ่งทำให้มันเจ็บผมยิ่งชอบ
ปล.จะมาต่อใหจบ ตอน1 (กลางคืนนะคะ)
ความคิดเห็น