คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน2
ยัยนี่หน้าทนจริงๆๆ โดนไปก็เยอะ ไม่เห็นมีวี่แววจะร้องไห้โฮๆ เหมือนคนอื่น
แถมยังทำเหมือนเราปกติซะงั้น............
แต่เสียงยัยนี่เพราะจริงๆๆ ไม่แจ๊นๆๆ เหมือนพยาบาลคนอื่นๆๆ ฟังแล้วแสบแก้วหนู............
ยัยนี่ชื่ออะไรนะ.....อยู่มาก็หลายวันแหละยังไม่รู้จักชื่อเลย................
“ฮาๆ ฮาๆๆ......พอแล้วๆ พอแล้ว” ผมกำลังหันซ้าย หันขวาเพื่อไม่ให้เจ้าตัวดี เลียหน้าอยู่
“อย่า....เดี๋ยวสิวขึ้น....พอๆ” ผมกำลังอุ้มลูกสุนัขพันธ์ชิสุ ครับ ชื่อของมันคือ อินุ
ช่วงที่ผมอยู่กับพ่อ ผมไม่สามารถเลี้ยงสัตว์ได้ เนื่องจากการดูแลพ่อก็ยากพอแล้ว
ดังนั้นจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับตัวเองอีกไม่ได้ แต่เมื่อผมต้องเสียพ่อคนเดียวไป
ความเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวทำให้ผมเริ่มที่จะหาสัตว์เลี้ยงไว้เป็นเพื่อนคลายเหงา
ซึ่งผมก็ชอบสุนัขเป็นพิเศษดังนั้นผมจึงตัดสินใจซื้อสุนัขพันธ์เล็กมาเลี้ยงและตั้งชื่อ
ตามชนิดของมัน ซึ่งผมก็ชอบชื่อนี่อยู่แล้ว เพราะสมัยก่อนผมได้รู้จักสุนัขตัวแรก และเจ้าของก็ตั้งชื่อนี้
เออ เห็นผมเล่นๆๆ กันเจ้าอินุ แต่ที่จริงแล้วผมก็ต้องดูแลคุณคริส 24 ชั่วโมงนะครับ
ตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี่ได้ อาทิตย์หนึ่งแหละ ผมภูมิใจมากที่วันแรกผมเป็นฝ่ายชนะๆ
แต่ช่วงเวลานี้ เราก็ต่างแพ้ต่างชนะ แต่ไม่ใช่เรื่องทานอาหารหรอกนะครับ
มันมีหลายเรื่องที่ทำให้คุณคริสหงุดหงิดได้....ไม่ว่าจะอาบน้ำ แต่งตัว หรือการทำกิจวัตประจำวัน
แต่ผมสังเกตเห็นว่า คุณคริสเริ่มที่จะฟังและเปิดใจให้กับผมมากขึ้น
ขนาดป้าแอน ยังชมผมเลยว่า ........ผมนั้นเก่งมาก...........
......แกร็งๆๆๆ......... นั่นเป็นเสียงเรียกที่ดังมาจากระฆังใบเล็กที่คุณคริสใช่เรียกนะครับ
“ค่ะ...มีอะไรหรือค่ะ” ผมเดินเข้ามาเพื่อรับคำสั่ง
“........ฉันจ้างเธอมาให้ดูแลฉันไม่ใช่หรอ ...ไม่ใช่ให้ฉันคอยเรียกแบบนี้”
“ค่ะ...ฉันถูกจ้างมาให้คอยดูแลคุณ 24 ชั่วโมง แต่ฉันขอพักแค่นิดหน่อยไม่ได้เชียวหรอ”
“เธอมานั่งตรงนี้....” เขาสั่งพร้อมกับแตะที่เก้าอี้ ซึ่งอยู่ข้างๆ
“ค่ะ....”
“เธอมองฉันสิ........ตอนนี้ฉันมันน่าเกียจมากใช่ไหม”
ผมมองหน้าเขาอย่างจริงจัง แต่จริงแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นเขา
เขาเป็นชายที่เรียกว่าเป็นชายในฝันของสาวๆ เลยก็ว่าได้
ขนาดผมยังอึ้ง กับใบหน้าที่ได้รูปของเขาเลย แม้ว่าดวงตาทั้งสองข้างจะปิดอยู่ตลอดเวลา แต่จมูกที่โด่งเป็นสัน
ช่วยทำให้ใบหน้าเขาดูเด่นขึ้น
“คุณดูดีมากค่ะ”
“เธอบอกว่าฉันดูดี.....แต่ก็ไม่เคยมีใครทนฉันได้.....และฉันก็เป็นคนอารมณ์แบบนี้แล้ว.....ฉันเบื่อกับชีวิตแบบนี้
แม้แต่แฟนที่ฉันคบ....เธอยังทิ้งฉันไปหาแฟนใหม่เลย.........” น้ำเสียงเขานั้นเศร้ามาก
อาจเป็นเพราะว่าผมไม่เคยได้คุยกับเขามาก หรือไม่เคยได้ยินสิ่งเหล่านี้ออกจากปากของเขา
ความเห็นใจกับสิ่งที่เขาต้องทนรับ ทำให้ผมเผลอกอดเขา ผมอยากให้เขารู้ว่ายังมีคนที่รักและจะคอยช่วยเหลือเขา
อีกมากมายเพียงแค่เขาเปิดใจและรับความช่วยเหลือนั้น ทุกคนก็พร้อมที่จะทำ
เหมือนเขาจะสัมผัสได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ผลักไล่อ้อมกอดนี้
“อย่า...ค่ะ....”
“ผมมองไม่เห็นคุณด้วยซ้ำ......สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงแต่สัมผัสและจิตนาการเท่านั้น”
เขาพูดพร้อมกับสัมผัสเบาๆ ที่เส้นผม พร้อมกับไล่มือแตะที่หน้าผาก นิ้วโป้งทั้งสองไล้จากหัวคิ้วจนสุดปลาย
และลงมายังเปลือกตาทั้งสอง นิ้วชี้ที่จับสันจมูก จนถึงริมฝีปากและแก้ม จากนั้นก็เลื่อยลงมาถึงคางและต้นคอ
“อึก... พอแล้วค่ะ ฉันว่าคุณคงจินตนาการได้เพียงพอแล้ว........”
ผมไม่อยากให้เขาแตะไม่มากกว่านี้ ดังนั้นผมจึงลุกขึ้น เพื่อให้เขาหยุด
อาจเป็นเพราะแผลที่อยู่บริเวณต้นคอทำให้ผมไม่กล้าที่จะให้เขาสัมผัสและให้เขารู้สึกขยะขะแยงก็เป็นได้
“ฉันรู้มาว่าคุณชอบน้ำทะเล วันนี้ฉันตั้งใจจะพาคุณออกไปรับแดดที่ชายทะเลนะคะ”
ผมพูดออกไปเพียงเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“ได้สิ............” นั้นเป็นเสียงคุณคริส และทำให้ผมแอบดีใจเล็กๆ ที่เธอยอมออกมากับผม
“เออ...เธอชื่ออะไรนะ ฉันขอโทษที่ลืมถามชื่อเธอไป.......”
“ค่ะ..........ฉันชื่อมิค...กี้.....” ผมตอบออกไป
“นั้นฉันขอออกไปเตรียมอาหารให้คุณก่อน แล้วพอทานเสร็จเราค่อยออกไปเดินกันนะค่ะ”
“ป้าโรสๆ เตรียมอาหารให้ผมหน่อย......”
“ได้ค่ะ...คุณมิค...”
“ป้า......ครับ...ถ้าไงเตรียมร่มให้ผมด้วยนะ ผมกับคุณคริสจะออกไปเดินรับลมที่ชายทะเลหน่อย”
“ว้ายๆๆๆๆ คุณมิค.....เธอยอมออกมาจากห้องแล้วหรือค่ะ......เดี๋ยวอิฉันต้องบอกคุณนายด้วย....” ว่าแล้วเธอก็พาร่างอวบๆๆ วิ่งขึ้นบันได เพื่อจะบอกข่าวดีให้กับป้าแอน
ส่วนผมก็กลับเขาไปยังห้องของคุณคริส เพื่ออ่านหนังสือพิมพ์ และหนังสืออื่นๆๆ ให้เธอฟัง
เมื่อก่อนเธอใช้เวลาอยู่ในห้องทำงาน ซึ่งเป็นเปลี่ยนเป็นห้องนอน และเธอใช้ติดต่องานผ่านจากห้องนั้น
โทรศัพท์เป็นสิ่งเดียวที่เธอให้ติดต่อกับเพื่อนซึ่งเป็นกรรมการให้บริษัท แต่ผมก็ไม่เคยเห็นเพื่อนเขามาเลย
“อาหารมาแล้วค่ะ คุณคริส” ผมบอกเขาไป
“วันนี้เป็นสเต็กเนื้อค่ะ มีซ้อมว่าอยู่ด้านขาว และมีดหั่นเนื้อวางอยู่ด้านซ้าย ตรงกลางเป็นจานสเต็ก”
ทุกมื้อผมจะเป็นคนบอกว่าสิ่งใดวางอยู่ตรงไหน ซึ่งเขายอมที่จะรับฟังโดยดี
และบางมื้อเขาก็เชื้อเชิญผมร่วมวงด้วย
ผมให้เขาเกาะที่แขนและพาเขาเดินออกนอกห้อง มือข้างหนึ่งก็ใช้จับไม้
แต่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาต้องเดินออกมาไกลๆ ทำให้ดูน่าอึดอัดไปซะหมด
“คุณคริส ฉันเป็นพยาบาล ได้รับการอบรมให้ดูแลเด็ก คนป่วย และคนชรามาอย่างดีนะคะ ดังนั้นคุณลองไว้ใจฉันแล้วให้ฉันพาคุณไปสิ” ผมพูดเมื่อเห็นเขาเหมือนเริ่มจะเปลี่ยนใจ
“แต่คุณไม่ได้ฝึกให้ดูแลคนพิการใช่ไหมหล่ะ” น้ำเสียงออกแบบประชด
“ฉันได้รับการฝึก มาทุกรูปแบบค่ะ....”
เราเดินออกมาจนถึงถนนเล็กๆ จากตัวบ้านออกมายังชายทะเล........ตั้งแต่ผมมาอยู่นี่ ผมยังไม่ได้แวะมาเลย
นี่เป็นครั้งแรกที่เห็น........
“สวย..จัง.....” ผมอุทาน กับภาพดวงอาทิตย์ที่กำลังลอยขึ้นเหนือผิวหน้า บรรยากาศอุ่นๆ ที่อยู่รอบๆ
เสียงทะเลที่สาดกระทบกับพื้นทราย ทรายทอดตัวยาวสุดสายตา น้ำใสๆๆ ที่กระทบแบบไม่มีวันหยุด
“...มิคกี้..คุณชอบทะเลหรอ”
“ค่ะ...ฉันชอบ...เพราะให้เมืองมีแต่รถ และตึก...”
เราเดินลงมาถึงพื้นทราย “มิคกี้...คุณรอผมตรงนี้นะ...” เขาบอกพร้อมกับย่างเท้าไปข้างหน้า และหยุดยืนอยู่ตรงนั้น
ใบหน้าที่เชิดขึ้นเพื่อรับอากาศที่บริสุทธิ์
ภาพที่ผมเห็นคนชายคนหนึ่งกำลังซึมซับบรรยากาศและเสียงต่างๆๆ ที่ดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา ชายที่ยืนด้วยท่าทีมั่งคง มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม......เป็นเหมือนภาพวาดของจิตกรก็ว่าได้
ผมยืนรอและสัมผัสบรรยากาศไปพร้อมกับเขา.......เป็นเวลานาน
“มิคกี้....ผมเหนื่อยแหละ..คุณจะพาผมขึ้นบ้านได้ไหม...”
“ได้ค่ะ......”
ผมเดินเข้าไปยืนเคียงข้าง จะจับมือเขาเพื่อพาเดิน
แต่เขาได้ตรึงใบหน้าของผมไว้กลับฝ่ามือทั้งสอง
เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา เป็นสัมผัสที่ไม่น่ารังเกียจแต่หอมหวานมากเช่นกัน
ปลายลิ้นที่เข้ามาเพื่อนค้นหาบางอย่าง และเมื่อเจอก็จะไปปล่อยไปง่ายๆ
“อย่า...” นั้นเป็นเสียงผม ที่แทบจะไม่ได้ยิน
เขาจุมพิตผมเป็นเวลานานจนผมเริ่มที่จะคล้อยตาม
แต่เขาก็ปล่อยผมให้หลุดจากการเกาะกุม...................
เป็นช่วงเวลาดีๆๆที่เราทั้งคู่มาที่ทะเล แม้ว่าผมจะสำนึกได้ว่าเขาคงอยากมีใครสักคนที่ดูแลและช่วยเหลือเขาซึ่งถ้าเป็นแฟนเขาจะดีสักแค่ไหน ผมมันเพียงแค่ตัวแทนของแฟนเขาเท่านั้น และถ้าเขารู้ว่าผมเป็นชาย คงไม่มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นแน่น...
ความคิดเห็น