คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนพิเศษ โจ้ แอน ควัน ครุึ่งหลัง
ตอนพิเศษ โจ้&ควัน ครึ่งหลัง
เห้ย......ตอนนี้ผมเริ่มเบื่อกับตัวเองสุดๆ ...ตั้งแต่ผมกลับมาอยู่ที่บ้าน....บรรยากาศต่างๆ เปลี่ยนไปจากที่ผมเคยอยู่..งานพิเศษที่ผมทำอยู่ก็ต้องหยุดไปก่อน..
“ม๊า ห๊ะ เดี๋ยววันนี้ผมจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ....” ผมบอกแม่ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา หน้าบ้านพร้อมกับถ้วยกาแฟ...
“โจ้..เราจะออกไปไหน..เดี๋ยวให้คนขับรถพาไปนะจ๊ะ..” เสียงหวานๆ นุ่มของแม่ผมที่ตอบกลับมา..ด้วยความเป็นห่วงถึงสวัสดิภาพ....แต่ตอนนี้ผมอย่างเป็นอิสระสักพัก...ยิ่งตอนนี้ผมเริ่มทำใจกับเรื่องไอ้โจ้ได้แหละ..มันไม่เคยโทรมาหา...ทั้งที่ผมโทรไป..ฝากข้อความ..และดูเหมือนทุกอย่างจะหายไปกับอากาศ..ที่จริงตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันไปอยู่ไหนด้วยซ้ำ...ส่วนตำรวจที่เคยสอบสวนผมก็ไม่เคยเรียกผมไปอีกเลยตั้งแต่วันนั้น...
ตอนนี้ผมรู้สึกเมื่อว่าทุกอย่างดูจะสงบและเรียบร้อยแล้ว....ผมให้ไอ้ชินมันคอยแวะไปดูที่ห้องให้.เพื่อว่าไอ้โจ้จะแวะมาแต่ตอบที่ได้จากเพื่อนคือ..ไม่มีใครมาถามหาผมเลยด้วยซ้ำ....
“ไม่อ่ะ...ผมไปเดินห้างเอง..เดี๋ยวก็กลับแล้วครับ...ม๊าไม่ต้องห่วงน้า..ผมดูแลตัวเองได้..” ผมเดินเข้าไปกอด..ท่านพร้อมหอมแก้มของท่าน เพื่อให้ท่านสบายใจขึ้น....รอยยิ้มปรากฏมาให้ผมเห็นก่อนที่ท่านจะพยักหน้า...แต่เธอบอกห้ามไม่ให้ขี่มอเตอร์ไซค์...ซึ่งผมก็รับปากท่าน.....
รถของที่บ้านถูกเอามาจอดที่หน้าบ้าน..ก่อนที่ผมจะได้กุญแจรถจากคนขับรถของแม่...การขับรถทำให้จิตใจผมสงบได้...รถที่ดำ...แล่นตรงไปยังร้านที่ผมทำงานพิเศษก่อนเป็นอันดับแรก....ตอนนี้ผมคิดถึงพี่คง..ซึ่งเป็นเจ้าของร้าน..ที่ผมมาช่วยงานอยู่....
“ดีครับพี่...ไม่เจอกันนาน...” ผมเห็นพี่คงนั่งอยู่หน้าร้านกำลังคุยธุระกับลูกค้า....
“เออ...โจ้รอแป๊ป...” ผมพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนร่วมงาน...เราทักทายกันนิดหน่อยก่อนที่ผมจะปล่อยให้มันกลับไปทำงาน....มันทำงานบอกว่ามีคนมาถามหาผมด้วย...(ตอนที่ผมได้ยิน..ใจผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างแรง...แต่มันกลับไม่ใช่ไอ้ควัน..)
“พี่คง..คุยเสร็จแล้วหรอ....” ผมกลับเข้าไปอีกที..ก็ไม่เห็นลูกค้า..แล้ว
“เออ...น้องเขาเอารถมาซ่อมนะ...แล้วเอ็งอ่ะ..เป็นไงมั่ง....หายหน้าไปเลยนะ..”
“อือ...ตอนนี้ผมยุ่งๆ นะ เดี๋ยวผมเคลีย์อะไรแล้ว..ว่าจะกลับมาฝากตัวเหมือนเดิม..”
พวกเราคุยกันถึงเรื่องแก็งค์ไอ้ควันที่ถูกยุบไป...ได้ข่าวว่าในแก็งค์มีคนเป็นหนอน..เรื่องค้ายาเลยแตกขึ้นมา..ส่วนเรื่องของไอ้ควัน..พี่คงก็ไม่รู้เช่นกันว่ามันอยู่ไหน...
“โจ้...พี่ว่าเราก็ระวังตัวไว้หน่อย...ธุระกิจพวกนี้มันมีตัวตายตัวแทน...” ผมพยักหน้าก่อนที่จะขอตัวกลับ.....
ผมเพียงแค่ต้องการรู้เรื่องราวที่ไม่ได้มาจากตำรวจ...บ้าง...เพราะทุกเรื่องที่พ่อเล่ามักเป็นสิ่งที่ตำรวจทำอยู่...ผมอยากรู้ความเคลื่อนไหว..รอบๆ ตัว..ที่แตกต่าง
ธุระผมเสร็จแล้ว..แต่เพราะความไม่อยากกลับบ้าน...และไม่มีอะไรทำ..ผมจึงเลือกที่จะมาเดินที่ห้าง..กลางใจเมือง...พบคนมากมาย..ที่เดินกันขวักไขว่...ทำให้ผมรู้สึก..ไม่เหงา...ผมเลือกมองหาเก้าอี้ในห้างสำหรับนั่งพัก..และมองดูผู้คนที่เดินกันไปมา บ้างก็เป็นคู่ เป็นกลุ่มเพื่อน...บ้างก็มาคนเดียว.....จนสายตาผมมองเห็นชายใส่แว่นผมสั้น...ที่ยืนมองมาที่ผม..ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าใช่หรือไม่...ผมเริ่มสักเกตพฤติกรรมของเขาที่แอบอยู่หลังเสาใหญ่ในห้าง...บ้างก็มองมาที่ผม..หรือไม่ก็มองไปทางอื่น...แต่เขาก็อยู่ตั้งนั้นนานพอสมควร..พอกับที่ผมเริ่มออกเดินนั้นแหละ....
ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือ...เพราะเรื่องที่พี่คงเพิ่งพูดเมื่อเช้า...ความคิดที่เหมือนเป็นนิยายในหัวผมกำลังเล่นตลกอยู่..เพราะผมคิดว่าเขาต้องตามดูผมอยู่แน่ๆ...ผมหันกลับมองที่ต้นเสา เพียงแว่บแรกก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว..นั้นยิ่งทำให้ผมก้าวขาเดินเข้าไปปะปนกับกลุ่มคน...ผมพยายามเดินหลบหลีก..ก่อนที่จะผลักประตูหนีไฟออกมาข้างนอก....
ขาผมก้าวลงบันได..เพื่อจะตรงมายังรถที่จอดอยู่ชั้น 2 ของห้าง...ผมไม่กล้าหันกลับไปมองด้วยซ้ำ เมื่อรู้ว่ามีคนตาม...สายตาผมมองหารถที่ตัวเองจอด...ตอนนี้มีรถเข้ามาจอดที่ชั้นจอดรถมากขึ้นจนผมจำแทบไม่ได้ว่าตัวเองจอดรถตรงไหน...แต่เสียงคนลงบันได..ทำให้ผมต้องกลับเข้าไปในห้างอีกครั้ง....ผมพยายามเดินแล้วก็เดิน ผมมองหาร้านที่มีคนเยอะ ก่อนที่จะเข้าไปรวมกับคนพวกนั้น......
ร้านเสื้อผ้าช่วยผมได้มาก..ราวผ้าที่แขวนสามารถบดบังร่างผมไว้ได้...สายตาผมชำเลืองมองชายที่เดินผ่านหน้าร้านที่ผมแอบอยู่.....มันคือความจริงที่ว่า เขาคือคนที่แอบอยู่หลังเสาต้นนั้น..คนที่ผมรู้สึกว่าเขาเดินตามผมมาทางบันไดหนีไฟ
“สวัสดีค่ะ...อยากได้เสื้อแบบไหนค่ะ...” เสียงพนักงานร้านทำให้ผมรู้สึกตัว..หลังจากภาพชายคนนั้นเดินผ่านไป
ผมเดินออกมาจากร้านอีกรอบเพื่อจะออกไปที่ลานจอดรถ....สายตามองดูเลขซองที่จัดไว้..ก่อนที่ผมจะเห็นรถของตัวเองจอดอยู่ในซอง....สองขาก้าวเดินไปยังรถที่ผมคิดว่าจะปลอดภัย....
“หยุด...มึงอยู่นิ่งๆ...ไม่ต้องหันมา...เอากุญแจมานี่..” ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างจ่ออยู่ที่หลังผม...ผมเหลือมองกระจกข้างรถ...ภาพที่สะท้อนหลังไม่ใช่คนที่ผมกำลังหนีอยู่..มันเป็นอีกคน..ที่ใส่แว่นดำเช่นกัน... กุญแจถูกส่ง..ให้มันอย่างง่าย เงาที่สะท้อนในกระจกทำให้รู้ว่ามันใช้มีดจี้ผมอยู่ด้านหลัง....
เสียงกดรีโมทปลดล็อกประตูล็อก......... “มึงเข้าไป...” เสียงที่สั่งอีกครั้งพร้อมกับส่งกุญแจมาให้....ผมรอจังหวะที่มันเข้าไปอยู่ในไปนั่งเบาะหลัง .. ผมกระแทกประตูรถทับขาข้างหนึ่งก่อนที่จะออกจะบริเวณนั้น...ผมวิ่งกลับเข้าไปที่ห้างอีกครั้งแต่ดันเจอชายคนที่ผมหลบอยู่.....
ผมหันตัวกลับไปอีกทาง...ก็ดันเห็นไอ้คนที่ผมทำร้ายกำลังวิ่งออกมา..จากรถของผม.....เหมือนจะซวยซ้ำ หน้าหลังมีแต่คนล้อม...
“หยุด...วางอาวุธลง...” นั้นเป็นเสียงของชายที่ใส่แว่นดำที่ตามผมมาตลอด....ผมทำได้เพียงยกมือขึ้นเหนือหัว...ผมเห็นมีคนตามชายแว่นดำมาอีกหนึ่ง....ผมหันกลับไปมองไอ้คนที่ผมทำร้าย..ซึ่งมันก็ยกมือขึ้นเหมือนผมเช่นกัน....เพื่อนของไอ้แว่นดำวิ่งผ่านหน้าผมก่อนที่จะไปรวบตัว...และจำมันไขว่หลัง....ดูเหมือนมันจะไม่สนใจผมด้วยซ้ำ....ผมได้แต่หันไปมองเหตุการณ์เพียงชั่ววินาที...ก่อนที่ผมเองก็ถูกรวบมือไว้ข้างหลังเช่นกัน...ผมถูกพาตัวออกไปจากบริเวณนั้น...
ร่างผมถูกพากลับมาที่รถ..แต่ผมกลับได้นั่งฝั่งตรงข้าม..ของคนขับ....ซึ่งมีไอ้แว่นดำนั้นเป็นคนขับ....ออกจากบริเวณนั้น
“นายเป็นใครกูไม่รู้...แต่กูจะไม่บอกอะไรทั้งนั้น...”
“ทำไมนายจะจำเพื่อนเก่าไม่ได้เชียวหรอโจ้...” ก่อนที่มันจะถอดแว่นดำและหันมาทางผม
“ควัน..............” ดวงตาผมเหมือนจะถลนออกมาเลย..เพราะภาพที่ผมเห็นมันไม่ใช่ไอ้ควันที่ผมรู้จักอย่างแน่นอน....
ผมยาวๆ นั้นหลายไป..พร้อมกันหนวดที่ดูรกรุงรังนั้นก็แทบจะไม่มีให้เห็น...ใบหน้าที่เปลี่ยนไปของควัน...ทำให้เขาดูอ่อนกว่าอายุไปหลายปี....ชายที่อายุ32 ตอนนี้เจอกันครั้งแรก...กลับลดลงเหลือง 20 ปลายๆ เท่านั้น
“หุบปากได้แล้วมั่งโจ้..น้ำลายจะไหลออกมาแล้ว...” เสียงพูดที่ดูไม่จริงจังนักทำให้ผมต้องปิดปากตัวเอง ชายที่ผมอยากเจอมาหลายอาทิตย์...โทรไป ไม่กลับโทรกลับ ไม่เคยได้ข่าว...ไม่เคยรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไง...กลับมาอยู่ตรงหน้า..ให้เห็นตัวเป็นๆ ซะได้....
“มึงจอดรถ...กูจะลง....” นั้นเป็นคำพูดแรกที่เกิดขึ้น ความน้อยใจ....เกิดขึ้นหลังจากเห็นว่าคนตรงหน้าปลอดภัย....ไร้ลอยขีดข่วน...ผมเฝ้าเป็นห่วง...เฝ้าคิดถึงมัน...แต่มันกลับไม่คิดเหมือนผม...มันปล่อยให้ผมกลัว..และกังวลอยู่คนเดียว
“กูบอกให้จอด....กูจะลง...” ตอนนี้เหมือนผมจะแต๋วแตก..มือผมฟาดลงไปที่แขน..ที่หัวไหล่..และหน้าของมัน...จนมันต้องหักรถเข้าริมถนน....
มือผมกลับถูกรวบไว้..สองแขนของไอ้ควันเข้ามากอดรัดผม....
“มึง...มันไอ้เลว...ปล่อยกู...มึงมันชั่ว....มึงค้ายาใช่ไหม..กูไม่อยากรู้จักมึง...ปล่อยกู...” แม้ผมจะบอกตำรวจว่าพวกเราไม่ได้ค้ายา...และเมื่อผมเห็นมัน..ความสงสัยที่อยู่ในหัวของผมก็ทะลักออกมาก...ความสงสัยที่ถูกเก็บเงียบเริ่มปล่อยออกมาอย่างไม่ต้องกักไว้
“เปล่าโจ้..กูเปล่า...” นั้นเป็นเสียงที่ผมแทบจะไม่ได้ยิน
“ปล่อย...กูเกลียดมึง...อย่างมาถูกตัวกู...” เสียงร้องโวยวายของผมยังดังอยู่...
“ได้....ถ้ามึงไม่ฟังตอนนี้...มึงก็จะไม่ได้ฟังอีก...และเราคงไม่ได้เจอกันอีก...” คำพูดที่ไอ้ควันพูด...ทำให้ผมใจไม่ดี เพราะคำว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก....ฟังแล้วมันดูน่ากลัว...
“มึง..ไอ้ควัน...ไอ้เลว..มึงมันเลว....” ผมได้แต่พร่ำด่ามัน...จนพอใจนั้นแหละผมจึงหยุดด่า หยุดว่า
“โจ้..พอใจยัง...คราวนี้ตากูเล่ามั่ง....” ไอ้ควันคลายกอดที่รัดไว้ ก่อนที่เราสองสองจะกลับมานั่งในท่าปกติ...สายตาผมมองออกไปยังกระจกบานข้างๆ ที่สะท้อนให้เห็นภาพที่มันมองมาที่ผม
“โจ้...กูมีอะไรจะบอก.....กูเป็นสาย....” คำพูดแรกทำให้ผมอึ้งแดกทันที เป็นสายนั้นมึงก็เป็นคนที่เป็นหนอนตามที่พี่คงบอก
“โจ้...กูเป็นตำรวจ......”คำพูดที่สองทำให้ผมต้องหันมาจ้องหน้าไอ้ควัน....มันไม่ใช่เป็นแค่สายธรรมดา.แต่มันเป็นตำรวจด้วย....
ตอนนี้ดวงตาของผมทั้งสอง...กำลังจ้องคนที่บอกว่าตัวเองเป็นตำรวจ...
“กูขอโทษที่ไม่บอก.........”
“มึงมาขอโทษตอนนี้ที่กู...คิดไปเสียแล้วว่ามึงไม่ต้องการกู...มึงเป็นตำรวจและมึงก็ยังเอากู...มึงเป็นตำรวจ..แต่มึงก็ทำร้ายกู....มึงงงงงงง” ผมเค้นเสียงตัวเอง และย้อนด่าถึงสิ่งที่มันทำกับผม...
“โจ้....กูจะไม่ขอโทษในเรื่องที่เกิดขึ้น....ถ้าไม่ใช่มึง..กูก็ไม่คิดเอาทำเมียหรอก..”
“เหอะๆ....มึงพูดง่ายไปไหม เมีย...ทั้งที่กูไม่เต็มใจเนี้ยนะ...” ตอนนี้สิ่งที่ผมคิดได้คือผมเจ็บมาเท่าไร่ มันก็ต้องเจ็บเท่ากัน...
“โจ้...กูรู้ว่าตอนแรกมึงอาจไม่ยอม....แต่กูก็แน่ใจนิดๆ ว่ามึงก็คงคิดกับกูเหมือนกัน...”
“ไม่....ก็ไม่คิดอะไรทั้งนั้น...”
“โจ้...มึงจะซื่อสัตย์กับตัวเองหน่อยไม่ได้หรือไง.....” น้ำเสียงของมันทำให้ผมแทบคลั่ง
“ใช่...ตอนนี้กูคิด..กูคิดแทบบ้า...อยู่ๆ มึงก็หายไป..เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้...โทรหา..ตามหา...แต่กูก็ไม่เคยได้อะไรตอบกลับมาเลย...กูจะเป็นบ้าเพราะมึง...เพราะมึงเข้าใจไหม...” สมองผมไม่ได้สั่งให้พูดคำพวกนี้..แต่ปากกับใจผมมันกลับทรยศ...ตัวเอง
“ขอโทษ.....กูขอโทษ...กูรักมึงนะโจ้..กูคิดดีแล้ว...กูถึงอยากได้มึงมาเป็นเมีย...” คำพูดที่ดูเหมือนไตร่ตรอง...กลับอารมณ์ที่ดูนิ่งๆ ของมัน..ทำให้ผมต้องซบหน้ากับตัวเองร้องไห้เป็นแต๋วแตกอีกรอบ....
แต่ความรู้สึกรอบนี้ผมกลับโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก....เพราะมือที่ลูบอยู่ที่หัวไหล่และแผ่นหลังของผมทำให้รู้สึกมั่นคงและอิ่มในใจลึก
“กูโกรธอยู่...มึงต้องชดใช้ที่ทำให้กูต้องร้องไห้...” เสียงที่ลอดผ่านฝ่ามือ...
ผมนั่งร้องไห้อยู่นาน....จนเหนื่อยหลับ...คาผนังในรถ....เพราะความสบายใจ..ทำให้ผมหลับได้...แต่มือผมก็ยังกำฝ่ามือของไอ้ควันไว้ยามหลับ....เพราะผมไม่อยากตื่นมาแล้วเป็นเพียงความฝัน
++++++++++++++++++++
ภาคควัน......
“โจ้...กูก็อยากกอด..อยากรักมึงแทบใจจะขาดเหมือนกัน...แต่ถ้างานไม่เสร็จมึงก็เป็นอันตราย...” ผมบอกกับโจ้ที่นอนหลับพร้อมคาบน้ำตาที่เป็นรอยอยู่แก้ม...
ดูเหมือนโจ้จะผอมลง..เพราะหน้าที่ตอบอย่างเห็นได้...ปกติหน้าบ้านจะมีตำรวจเฝ้าอยู่เพราะเป็นบ้านของอัยการ...ทำให้ผมสบายใจ...แต่เพราะพ่อของโจ้โทรมาบอกว่า ไอ้ลูกชายตัวเองออกมานอกบ้านนี้ซิ...ทำให้ผมต้องตามมาคอยดูแล..ครั้งจะฝากใครก็รู้สึกเป็นห่วง....แม้คดีจะจบไปแล้ว และก็ยังมีแมงเม่าตัวเล็กอยู่..ซึ่งอาจจะเป็นอันตรายกับคนของผมได้....ตั้งแต่วันที่โจ้ถูกพาตัวกลับบ้าน..ผมก็ไม่ได้เจออีกเหมือนกัน...หลายอาทิตย์ที่ได้ได้เจอ...ทำให้ผมแทบไม่ได้ทำงาน...จากงานที่ต้องรีบปิดให้เสร็จก็ช้าลง.....
ถ้าวันนี้ไม่เกิดเหตุซะก่อนผมคงหลบอยู่อย่างนั้นตลอดไป....จนกว่าทุกอย่างจะลงตัว.....
ตอนนี้มันนอนอยู่ในรถพร้อมกับมือที่จับผมไหวมั่น......
“โจ้...มึงจะกูแล้ว..มึงก็อย่าปล่อยแล้วกัน.....เพราะกูคงไม่ปล่อยมึงง่ายๆๆ “
“อืมมมมมมมมมมมม...” เสียงครางเบาๆ ที่มันเหมือนจะได้ยินที่ผมพูด......
ผมได้เพียงยิ้มน้อยๆ ให้กับภาพตรงหน้า ก่อนที่จะขับรถกลับบ้านไปโจ้...
+++++++++++++++++++++++++++++++
ปล.จะผิดให้ถ้าจะขอร้องให้แนะนำ ติ ชม เพื่อขวัญและกำลังใจอ่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น