คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอน12
ตอน12
การเริ่มต้นทำงาน หลังจากต้องหยุดไป 1วันเพราะ ไอ้แสบไม่สบาย เย็นวันนี้ผมตั้งใจแน่วแน่น ยังไงผมก็จะต้องเอาคือไอ้แสบให้ได้.......เช้านี้ผมมารอร้านเปิดแต่เช้า.......พร้อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจ......
หึ่มๆๆ เสียงรถที่ไอ้แสบขับมาประจำ..จอดเฉียดมอไซค์ผมไปหน่อยหนึ่ง..... ผมมองเข้าไปในรถ..เห็นไอ้แสบมันทำบางอย่างบนรถ...ก่อนที่มันจะจ้องมองออกมาที่ๆ ผมยืนอยู่....
“ไง..เรตะ..มาสายนะเรา....” เสียงทักทายยามเช้า....
“เหอะๆๆ นายมาเร็วเองต่างหาก....ชิน.......วันนี้จะไปแข่งขัน..จะบอกแค่นี้แหละ..”
“เรตะ..นายพูดกับพี่ หรือพูดกับหุ่นไล่กานะ...ถ้าพูดกับพี่ก็มองหน้าหน่อย...”
“นายชิน..เราจะทะเลาะกันแต่เช้าเลยหรือไง...นายบอกว่าให้บอกก็บอกแล้ว..จะเอาไรอีก...” ตอนนี้ผมไม่เข้าใจอารมณ์มันเลย..อยู่ๆ ก็โกรธขึ้นมา .ถ้าจะบอกก็บอกดีๆ ก็ได้...จะมาตะคอกใส่กูทำไม
“เออ...รู้แล้ว...แล้วกี่โมง...” ผมถามกลับเพราะอยากรู้เวลาที่แน่นอน
“ตอน 3 ทุ่ม....ที่เดิม....”
“นั้นพี่ไปด้วย.....และไม่ต้องมาห้าม...เราจะปิดร้านกันเร็วขึ้น...ไม่งั้นนายก็ไม่ต้องไป ตกลงตามนี้....”
“อะไรว่ะ...บอกให้บอกก็บอกแล้ว..จะตามไปไหม...ยุ่งอยาก..อยู่ร้านนี้แหละ...” อารมณ์ที่ขึ้นๆ ลง ๆ ของเรตะทำให้ผมรู้สึกกังวลกับเรื่องที่เรากำลังคุยกัน..แล้วไหนเรื่องที่มีข่าวว่าเรตะจะแยกวงอีก..ซึ่งผมยังไม่ได้ถามเรื่องนี้เลย
“ไม่.....” สองมือผมฝาดลงไปที่ประตูหน้าร้านที่ยังไม่เปิด...พร้อมกับร่างที่ยืนคร่อม..เรตะ.. “ถ้านายไม่ให้พี่ไป..นายไม่ต้องไป...แต่ถ้ายังดื้ออยู่ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน...” ผมส่งสายตาแข็งกร้าวให้เรตะ...และน้ำเสียงที่บอกว่าผมเอาจริง
+++++++++++++++
ตลอดวันพวกเราไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ...ที่จริงผมอยากจะพูดคุยกับเรตะอย่างนุ่มนวลกว่านี้ด้วยซ้ำ....แต่เพราะนิสัยของเรตะ ทำให้ผมต้องแรงกว่าเขา...ไม่งั้นเขาจะไม่รู้จักที่จะกลัวผม.....
“ไอ้โจ้...มึงอยู่ไหน.....เออ...กูได้ข่าวว่าวันนี้มีแข่ง....นี่หว่า...มึงไปไหม...” ผมรู้สึกว่าใจไม่อยู่กับตัวจนต้องพึ่งไอ้โจ้ เพื่อหาข้อมูลการแข่งวันนี้...
“เออ....มึงก็ข่าวเร็วนี่หว่า...วันนี้ไอ้สโม๊คมันจะแยกตัว....แต่ไอ้ควันไม่ยอม...มันเลยนัดดวลกัน...ถ้าไอ้สโม๊คชนะ..มันจะแยกจากกลุ่ม...แต่ถ้าไอ้ควันชนะ...มันต้องอยู่เหมือนเดิม..หรือจนกว่าไอ้ควันจะบอกเลิก นั้นแหละ....”
“......................” ข่าวที่ไอ้โจ้บอกน่าเชื่อถือได้.....ผมตัดสายไปก่อนที่จะเดินไปหาเรตะ....เพื่อถามถึงเหตุผมที่เขาต้องการออกจะกลุ่ม...
“เรตะพี่มีเรื่องจะคุยด้วย.....”
“นาย มีอะไรก็พูดมา......ตอนนี้ยังไม่มีลูกค้า...” คำพูดแข็งๆ ของเรตะบ่งบอกถึงความเครียดของกันและกัน
“ทำไมเราถึงต้องแข่งกับไอ้ควันด้วย.....นายมีอะไรอยากจะบอกพี่ไหม...” น้ำเสียงผมอ่อนลงเพราะไม่ต้องการให้เขาโกหกและน้ำเสียงที่ผมส่งไปเป็นน้ำเสียงที่เรียบสงบ
“ทำไม..นายรู้อะไรมา.....”
“เปล่าพี่ไม่ได้รู้อะไรเลยนะซิ..ถึงได้ต้องถามจากเจ้าตัว...” สายตาของเรตะจ้องมาที่ผมอย่าง ต้องการหาคำตอบในคำถามของผม...
“เราแค่ยากจะเป็นอิสระ...เราอยากทำอะไรก็ทำ..ถ้าเราอยากหยุดเราก็จะหยุด...มีแค่นี้..” สิ่งที่เรตะพูดผมก็พอเข้าใจได้ เพราะเรตะไม่ชอบที่จะถูกบังคับ...แต่เหตุผลมันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผมเท่าไหร่
“เรตะ..นายมีอะไรที่จะบอกมากกว่านั้นไหม...อยากให้พี่ช่วยอะไรไหม...”
“ไม่...ไม่มีอะไรทั้งนั้น...เราแค่อยากเลิก ก็เท่านั้น....” คำพูดของเรตะดูเหมือนจะมีคำโกหกอยู่ด้วย...เพราะสายตาของเขาไม่ได้จ้องมองมาที่ผมเลย..เขาเพียงแต่หลบสายตาแล้วมองไปที่อื่น
“หมายความว่า ไม่ว่ายังไงนายก็จะแข่งกับไอ้ควันใช่ไหม...” ใจจริงลึกๆ ผมก็อยากให้เรตะถอยตัวจากกลุ่มของไอ้ควันจริงๆ นั้นแหละ...ตอนนี้ชื่อเสียงกลุ่มไอ้ควันก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่....แต่ผมว่ามันต้องมีมากกว่านั้น... “เรตะ..ฟังพี่นะ..พี่เป็นที่เพิ่งให้เราได้..เพียงเราบอกพี่...พี่จะช่วยแน่นๆๆ...” มือผมที่ทาบลงบนบ่าของเรตะ...ไอความร้อนที่ผ่านจากมือผมสู่เรตะ..ผมต้องการส่งความรัก ความจริงใจให้เรตะ ให้เขาได้รู้ว่าผมจะช่วยเขาแน่นๆๆ......
++++++++++++
“ไอ้โจ้..คืนนี้กูจะไปด้วย...มึงไปหรือเปล่า...” ผมโทรกลับมาไอ้โจ้อีกครั้ง...คำตอบที่ผมได้คือไป..ก่อนที่มันจะตัดสายผม...
ตอนนี้หัวสมองผมกำลังวุ่นวาย...ทั้งเรื่องไอ้โจ้ที่ดูแปลกๆๆ ไหนจะเรื่องที่เรตะโกหกอีก.....
วันนี้เราปิดร้านเร็ว...ผมขับมอเตอร์ไซค์ออกไปก่อน....เวลานัดใกล้เข้ามา ผู้คนเริ่มมากขึ้น...เพราะรายการของวันนี้ถือว่าเป็นคู่เด็ดของปีก็ว่าได้...ใครๆ ก็รู้ว่าฝีมือไอ้ควันไม่ใช่ย่อย และไหนจะฝีมือของเรตะอีก...ถือว่าหาดูได้ยากสำหรับการแข่งของทั้งคู่...แต่สิ่งที่ผมต้องตกใจ............ ภาพจูบกันของไอ้โจ้ และไอ้ควัน ก่อนที่ไอ้โจ้จะถลึงตามองไอ้ควัน...และเดินหายไปจากกลุ่ม... สายตาผมกวาดมองหาไอ้โจ้ที่หายลับไป.......ผมเดินเข้าไปหาไอ้โจ้ที่มันยืนสูบบุหรี่อยู่....
“ไอ้โจ้..เดี๋ยวนี้มึงชอบพวกเดียวกันหรอว่ะ...”
“มึง...หุบปากเลย..ถ้าไม่สร้างสรรค์...ก็แค่จำต้องทำหรอกมึง...ใช่ว่าอยาก...” คำพูดที่ฟังดูกำกวม..ก่อนทีมันจะเดินกลับเข้ามาหาไอ้ควันอย่างเสียไม่ได้....เสียงผู้คนเพิ่มดังมากขึ้นก่อนที่จะมอเตอร์ไซค์ผู้ท้าชิงจะขับเข้ามาถึงเส้นที่ปล่อยตัว...
ไม่มีคำพูดทักทายของเรตะ และไอ้ควัน...นั้นยิ่งทำให้ทุกคนยิ่งคิดว่าสองคนนี้คงต้องแตกหักกันไปข้างแน่นๆ.. ณ ตอนนี้ผมคงเหมือนกับอีกหลายๆ คนที่ไม่รู้เบื้องหลังของการแข่งครั้งนี้...
เสียงร้องตะโกนเชียร์แต่ละฝ่ายเริ่มดังขึ้น...เพราะเงินพนันที่สูงกว่าครั้งใดๆ...เม็ดเงินที่สะบัดสำหรับการแข่งในครั้งนี้...สายตาผมตอนนี้จับจ้องแค่เพียงไอ้แสบ..ที่ทุกคนรู้จักกันในชื่อไอ้สโม๊ค..ไม่มีใครเคยเห็นหน้าของเขา นอกจากผม..
วงแขนของไอ้ควันที่โอบรอบเอวไอ้โจ้...อย่างไม่อายใคร และไม่ยี่ระต่อสายตาที่เรตะมองด้วยซ้ำ..ก่อนที่เวลา..ของการแข่งเริ่มขึ้น...สาวในชุดหนังดำ...เดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่สีแดง...นั้นทำให้เสียงทุกคนเงียบไปอีกครั้ง..
ผมเช็ดหน้าที่สะบัดเป็นการให้สัญญาณเริ่มขึ้นถูกยกขึ้นเหนือหัว...เสียงคันเร่งของมอเตอร์ไซค์ทั้งสองคัน...บิดใส่ซึ่งกันและกัน...เสียงนับถอยหลัง...ดังขึ้นพร้อมกันเสียงหายใจของแต่ละคนในระแวกนั้น
3 2 1 ผ้าเช็ดหน้าผืนโตถูกสะบัดลง พร้อมทั้งมอเตอร์ไซค์ทั้งสองจะขับแล่นออกไป...ทิ้งไว้เพียงเสียงของเครื่องยนต์ที่ดังตามหลังมอเตอร์ไซค์ทั้งคู่....
ผมเดินไปหาเพื่อนอีกครั้ง..... “โจ้..กูว่ามึงก็ควรถอยจากไอ้ควันเหมือนกัน..มึงก็รู้ว่าพวกมันไม่ใช่กลุ่มที่ดีนัก...และตำรวจก็จ้องพวกมันอยู่..” เสียงที่ไม่ดังไปกว่ากระซิบ...เพราะความเป็นห่วงทำให้ผมเตือนไอ้โจ้เรื่องไอ้ควัน
“เออ...กูก็พยายามยามอยู่...แต่มันก็ตามกูไปทั่ว...ขอเวลากูเคลีย์...กูออกมาแน่น...” เสียงวิทยุที่ส่งสัญญาณมายังจุดสตาร์ ว่าตอนนี้แต่ละคนวิ่งถึงไหน..มีคนค่อยยืนบอกสถานการณ์...เสียงที่บอกผ่านวิทยุสื่อสารตัวเล็ก ทำให้ใจผมเต้นระรัว...เพราะการไล่บีบของกันและกัน ไม่มีใครยอมซึ่งกันและกันเลยด้วยซ้ำ เพียงเวลาไม่นานเสียงเครื่องยนต์ที่ดังในความมืด..เริ่มดังขึ้นเริ่ม..เป็นสัญญาณให้รู้ว่าการแข่งใกล้ถึงจุดจบแล้ว..เสียงวิทยุเงียบหายไป. แต่เสียงไฟที่ส่องลิบๆ มาแต่ไกล...แทนเสียงเหล่านั้น....เหงื่อที่เกิดขึ้นท่ามกลางผู้คนมากมาย..ผมลุ้นจนตัวโก่งว่าใคร คือคนที่จะเป็นผู้ชนะในการแข่งนี้......
เสียงเครื่องยนต์เริ่มดังใกล้เข้า ใกล้เข้า..จากไฟดวงเล็ก เริ่มใหญ่ขึ้นจนเห็นเงาลางๆ ของชายที่เป็นผู้บังคับมอเตอร์ไซค์......และชั่ววินาที..ที่มอเตอร์ไซค์ทั้งสองจะขับผ่านเส้นชัย...ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าใครเป็นผู้ชนะ...นอกจากกล้องที่บันทึกภาพแห่งชัยชนะเท่านั้น.....
ตอนนี้ผมได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์เพียงคันเดียว ก่อนที่จะเห็นไอ้ควันขี่กลับมาเพียงคนเดียว...สายตาผมมองหาไอ้แสบแต่ไม่เจอ.....
“55555 ไอ้สโม๊คมันชนะว่ะ...” อยู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนจากลุ่มคนที่มุงดูวีดิโอนั้น....คงเป็นคนที่แทงข้างเรตะแน่นๆ ..เพียงเท่านั้น จิตใจของผมก็สงบได้อย่างหน้าแปลก...ก่อนที่ผมจะขี่มอเตอร์ไซค์..ขับตามเรตะไป.....
+++++++++++++++
“เรตะรอก่อน....” ผมตะโกนเรียก...ก่อนที่มันจะเปิดประตูบ้านและขี่มอไซค์เข้าบ้าน...
“เรตะพี่บอกให้หยุดก่อน....” เหมือนเรตะจะไม่หยุดหรือฟังผมเลยก็ว่าได้... นั้นผมให้ผมรีบจอดรถและวิ่งตามขึ้นบ้านไป..............
ผมรู้สึกว่าเรตะแปลกๆๆ อาจเป็นเพราะผมไม่เคยเห็นเรตะหลังจากแข่งเสร็จก็ได้...
“เรตะ......” ผมได้เพียงแต่คว้ามือเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว...ของเรตะก็ว่าได้....มือที่สั่นเล็กน้อยของเรตะ...พร้อมกับสายตาที่ดูไม่เหมือนเรตะคนที่ผมรู้จัก... “เรตะ....เรตะ” มือทั้งสองของผมตบไปที่ใบหน้าของเขาเบาๆ เพื่อให้เข้ารู้สึกตัว..
“ห๊ะ....” สายตาของเรตะที่กลับมาจ้องผม..เหมือนสติกลับมาอยู่กลับตัวแล้ว...
“เรตะนายเป็นอะไร...พี่เรียกไม่ได้ยิน...” สีหน้าแปลกใจของเรตะ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย..เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น
“เปล่า...เราแค่คิดอะไรเพลินๆ นะ..”
“แต่มือนายสั่นๆ นะ มีอะไรเกิดขึ้นตอนแข่ง...” ผมถามออกไปอย่างเสียงไม่ได้
“ชิน...ผิดไหมที่อยู่ เราก็กลัวขึ้นมา.....เราไม่เคยเป็นแบบนี้เลย..แต่ครั้งนี้กลับทำให้เรากลัวได้จริงๆ...” ท่าทางและน้ำเสียงของเรตะเปลี่ยนอย่างฉับพลัน...โดยไม่ได้ตั้งตัว...
“โอๆๆๆ เรตะ..มันเกิดขึ้นได้กลับทุกคนนั้นแหละ..ตอนที่พี่แข่งกับเรา..ความรู้สึกเหล่านั้นมันก็เกิดขึ้น...แต่พี่เชื่อว่านายทำสิ่งที่ถูกแล้ว...ต่อไปนายก็จะเป็นอิสระอย่างที่ต้องการ...นายชนะ...” ผมโอบกอดเรตะเหมือนเด็กน้อยที่กำลังขวัญเสีย...พร้อมกับบอกสิ่งที่เขาน่าจะรู้หลังจากแข่งเสร็จ....
“ชิน...รู้ไหม...ไอ้ควันมันเอาจริง...ถ้าผมไม่สู้..ผมนี่แหละที่จะแพ้...ผมดีใจที่ผมเป็นอิสระ....” มือของเรตะโอบกอดผมเหมือนที่ผมทำเช่นกัน...เราต่างให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกัน....พวกเราอยู่แบบนั้นนานก่อนที่จะผละจากกัน
"อือ ดีแล้ว....เรตะจำไว้นะ..นายสามารถเอาปัญหาของนายมาปรึกษาพี่ได้เสมอ...เข้าใจไหม...” สีหน้าของเด็กหนุ่มวัยทะเล้นกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่ส่งมาให้ผม...
“อือ..เข้าใจแล้ว..ต่อไปจะปรึกษาแล้วกัน...แต่วันนี้นายกลับได้แล้ว...เราอยากพักผ่อน..” ผมได้เพียงแต่พยักหน้า...และหันหลังกลับ
“ชิน......” จุ๊บ.... “ขอบคุณนะ..”
เหอะๆๆ แม้จะเป็นเพียงไม่ถึงวิ แต่ผมก็ได้จูบเล็กที่แก้มเป็นการขอบคุณ...เท่านี้ผมก็ดีใจแล้ว....
++++++++++++++++++++
เรื่องของเรตะ กับไอ้ควันจบไปแล้ว...เหลือเพียงไอ้โจ้.....และข่าวที่ลงหน้าหนึ่งซึ่งเป็นข่าวเล็กๆ ที่อาจจะไม่มีใครสนใจ..แต่มันทำให้ผมสนใจได้..เพราะมันเป็นคนที่อยู่ในแก็งค์ของไอ้ควัน....มันเป็นข่าวเรื่องยาเสพติด...และของที่หนีภาษีเกี่ยวกับส่วนประกอบรถจักรยนต์.. เนื้อข่าว พูดถึงแก็งค์หนึ่งที่ผมรู้จัก..ในข่าวบอกว่าสายตำรวจได้ล่อซื้อยาและพบรถจักรยายนต์ที่ถูกแยกชิ้นส่วนเพื่อส่งให้ประเทศเพื่อนบ้าน..โดยที่ผู้นำของกลุ่มคือคนที่มีรูปขึ้นบนหนังสือพิมพ์...แต่ผมกลับไม่เห็นไอ้ควัน...ในรูป....
“ไอ้โจ้..มึงเห็นข่าวหรือยัง......” น้ำเสียงตื่นของผมที่โทรหาเพื่อนโจ้
“อ้อ..กูเห็นแล้ว.....”
“แล้วไอ้ควันอ่ะ......”
“กูไม่รู้...อยู่ๆ มันก็หายไป.....แต่ตอนนี้แก็งค์ไอ้ควันมันยุบไปแล้ว...”
“ไอ้โจ้..มึงก็ระวังตัวไว้...มึงกับไอ้ควัน...” ผมไม่อยากจะพูดมากนัก
“อ้อ...กูรู้แล้ว..ขอบใจว่ะ ที่เป็นห่วง....” พวกเราคุยกันอีกสักพักก่อนที่จะวางสายไป.....
+++++++++++++++++++
แต่ว่าตั้งใจจะเอาเรื่องโจ้ ควัน มาลงตอนหน้าเป็นการ.........
ถ้าไงตอนหน้า จะเป็นตอนที่บอกถึงหลายๆ อย่าง
และหลังจากตอนหน้าก็กลายเป็นตอนสนุก...ที่เล่าเรื่องการตามจีบอย่างจริงจังของชินแล้วค่ะ
ถ้าไงอดใจรอกันหน่อยนะคะ...ตอนหน้า เจอ ควัน กับ โจ้ ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ความคิดเห็น