คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอน10 50%
“เรย์......เรย์...นายกำลังพูดอยู่...” เสียงที่ติดขัด เมื่อผมบอกออกไป
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ยินเสียงพูดของหมาป่าในที่นี่ รวมทั้งเรย์ด้วย
“เพราะสร้อยที่รากุให้นายใส่ไงหล่ะ...” นั้นทำให้ผมหายสงสัยว่าทำไมผมถึงได้ยินเรย์ในเวลาที่เรย์กลายเป็นหมาป่า
ผมเดินเข้าถ้ำที่เป็นที่พักของเรย์..พร้อมทั้งจับสร้อยที่อยู่บนคอขอผมด้วยเช่นกัน..มันมหัศจรรย์เกินคำบรรยายที่ผมได้พบเจอ....
พวกเราเดินทางมาถึงที่นี้ก็ตกเย็นแล้ว..... “เรย์..เมื่อกี้นายพูดอะไรกับฝูงหรอ..” ผมถามเพราะก่อนหน้าที่ผมไม่ได้ยินสิ่งที่เรย์บอกกับฝูง
“อือ...ข้าก็บอกว่ามีคนมาด้วย..และให้ช่วยกันดูแลเจ้านะ..”
“หรอ...ไม่น่าผมถึงรู้สึกว่าเสียงตอบกลับมาของหมาป่าที่นี่ดูอ่อนโยนจัง..”
“เพราะพวกเขารู้ว่าเจ้าเป็นอะไรนะสิ..”
“อ้าว..แล้วผมเป็นอะไรหรอ...” ผมถามด้วยความสงสัย แต่อยู่ ๆ เรย์ก็เลิกที่จะพูดแล้วเดินลึกเข้าไปในถ้ำ
“คืนนี้เจ้าก็พักก็แล้วพรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมญาติๆ และลูกหลานข้า..”
ผมดีใจจนเข้าไปกอดเรย์..และลูบหัวเป็นการขอบคุณ พร้อมทั้งจุ๊บที่จมูกเรย์อีกทีหนึ่ง ก่อนที่ลิ้นสากๆ จะมาเลียที่หน้าผมเป็นการตอบแทนเช่นกัน....
“ฮ่าๆๆๆ...เรย์ที่ชอบเลียจริงๆ เลยน่า......” ผมซบลงไปที่คอของเรย์พร้อมทั้งลูบไล้ แผงอกและขนที่หลัง...
ผมแยกจากเรย์....เพราะเขาต้องไปดูแลฝูง...ซึ่งเป็นความรับผิดชอบของเขา...
ซึ่งตอนนี้ผมก็ทำหน้าที่สำรวจทีพักของค้ำคืนนี้...ในถ้ำกว้างซึ่งเป็นที่พักของเรย์ มีก้อนหินขนาดใหญ่ที่สามารถใช้เป็นที่นอนได้..และบนแท่นหินนั้นมีกองฟางที่ไว้สำหรับใช้ปูนอนแทนเสื่อด้วยเช่นกัน...
ที่จริงผมคาดคิดว่า น่าจะได้เห็นของใช้ที่เหมือนกับมนุษย์ใช้บ้าง...ซึ่งในถ้ำนี้ไม่เลยด้วยซ้ำ..คงเป็นเพราะเวลาที่เรย์อยู่ที่นี้ เขาคงไม่ได้อยู่ในร่างของมนุษย์เป็นแน่.....
อากาศที่นี้ค่อนข้างเย็น..ถึงแม้ว่าจะเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วก็ตาม และกองฟางที่วางแทนเสื่อสามารถช่วยให้ผมหายหนาวได้ดีทีเดียว....ผมนอนนึกถึงสิ่งที่เรย์เล่าให้ผมฟัง...เรื่องการเป็นผู้นำที่เขาเป็นอยู่ หรือเรื่องครอบครัว..ญาติ..และการเป็นอยู่ของเรย์.....
เรย์เล่าให้ผมฟังว่า ลูกๆ และหลานที่เกิดจากเขา...บางตัวก็ไม่สามารถที่เป็นเปลี่ยนร่างได้...หรือบางตัวก็ตายตอนคลอด..ดังนั้นหมาป่าที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้..จึงมีจำนวนน้อย...ซึ่งเรย์จะดูแลพวกเขาอย่างดี..และคอยปกป้องพวกเขาเช่นที่เรย์ปกป้องผมเช่นกัน............ผมนอนคิดเรื่องของเรย์จนตัวเองหลับ...
“อืออ......เรย์...หรอ.....มะ...มานอนข้างๆๆ นี่....” ผมลืมตาตื่นเห็นเรย์จึงเรียกเขาเข้ามานอนข้างๆ ก่อนที่ตัวเองจะหลับอีกครั้ง
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เรย์...คนๆ หรอที่ช่วยท่านไว้!...”
“ใช่...เขาเป็นคนช่วยข้าไว้จากการบาดเจ็บ....และข้าต้องปกป้องเขาตลอดไป....”
“พวกเราเข้าใจ..กฎของหมาป่าดี....แต่ท่านคิดดีแล้วใช่ไหมที่พาเขามาที่นี่...เขาจะไม่บอกเรื่องที่นี่ กับมนุษย์อื่นใช่ไหม..”
“ข้าคิดดีแล้ว....และข้าหวังว่าพวกท่านคงจะเข้าใจด้วยเช่นกัน...”
“แล้วท่านจะเอายังไงกับกฎของหมาป่าในข้อที่เหลือหละ..”
“ข้ากำลัง....พยายามทำมันอยู่...”
“เรย์....พวกข้ารู้ว่าท่านเป็นเทพที่ปกป้องรักษาพวกข้าไว้...และพวกข้ายอมรับสิ่งที่ท่านกระทำทั้งหมด...เพียงแต่ข้ายังไม่ไว้ใจมนุษย์คนนี้เท่านั้น...ให้เวลาพวกเราหน่อย...ขอให้พวกเราได้ศึกษาและเรียนรู้นิสัยของเขา...”
“ได้...ข้ายินดี..ที่พวกเจ้ายอมรับคาโอรุในตอนนี้.....และข้าเชื่อว่าพวกเจ้าต้องรักคาโอรุเหมือนที่ข้ารักเขาเหมือนกัน..”
“แล้วท่านจะไปเยี่ยมลูกๆ ท่านเมื่อไหร่..ท่านจะพาเขาไปด้วยใช่ไหม...”
“อือ...พรุ่งนี้ข้าจะพาเข้าไปหาลูกๆ ของข้า...”
ผมเดินจากฝูงหมาป่าที่ถือว่าเป็นหมาป่าที่มีภาวะที่ผู้ใหญ่ของฝูงแล้ว...เพียงแต่พวกนั้นไม่มีอายุยืนนานเท่า....
เมื่อพูดถึงลูกๆ แล้ว.....หมาป่าตัวเล็กที่ข้าให้กำเนิดนั้น..ช่างเป็นสิ่งเล็กๆที่อ่อนแอยิ่งนั้น..เพราะบางตัวต้องตายทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ....และยิ่งกว่านั้น..หมาป่าตัวเมียที่คลอดลูกของข้าต้องตาย...เพราะพลังชีวิตที่ลูกของข้าสูบเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิต..มีตัวเมียน้อยตัวนั้นที่จะรอด....ซึ่งนั้นทำให้ข้ารู้สึกผิดทุกครั้งที่ต้องให้กำเนินลูกๆ ของข้า...
+++++++++++
“ว้าว......ลูกเรย์ที่น่ารักทุกตัวเลยนะ.....ดูสิดวงตาของแต่ละตัวสีเหมือนเรย์เลย..” ความตื่นเต้นดีใจที่ได้เห็นลูกหมาป่า 3 ตัวที่วิ่งมาหาเรย์....และกัดเบาๆ ที่ขาของเรย์เพื่อแสดงความดีใจ...บางตัวก็กระโดด 2 ขาตะกรุยไปที่ขาของเรย์
“เรย์..แล้วแม่ๆ ของเจ้าตัวเล็กนี่แหละ...” ผมถามออกไปเพราะในถ้ำที่ผมมาถึงมีเพียงลูกหมาป่า 3 ตัว กับ หมาป่าเพศผู้ผู้ดูแล...
“แม่ๆ ของลูกข้าต้องเสียสละตัวเองเพื่อให้กำเนิดลูกๆ ของข้า...” ผมอยากจะตบปากตัวเองด้วยซ้ำเพราะคำตอบที่เรย์ตอบออกมามันดูเศร้าสร้อยยิ่งนัก..และน้ำเสียงเรย์ที่เหมือนจะรู้สึกผิด...ที่พูดถึงเรื่องนี้
“ผมขอโทษ.....” ผมกล่าวออกไปใจจากที่ทำให้เรย์ต้องมารู้สึกผิดในสิ่งที่ผมถาม
“ไม่หรอ..มันเป็นวัฎจักรนะ...แต่คู่อื่นๆ ก็ไม่เป็นหรอกนะ ......” นั้นทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปอีก เพราะมีเพียงคู่ของเรย์เท่านั้นที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้....
“เรย์..อย่าเศร้าเลยนะ...ผมจะอยู่ข้างๆ แทนส่วนของหมาป่าตัวอื่นๆ ที่ต้องเสียสละเอง..” ผมเดินมาลูบแผงคอเป็นบอกสิ่งที่ตัวเองคิด
“เจ้ารู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร.....”
“หรือ...ทำไมหรอ..ผมพูดเพราะตั้งใจจะอยู่ข้างๆ จริงๆ” ผมย้ำอีกครั้งตามความหมายที่ตัวเองบอกออกไป
“หือ หือ เจ้าไม่รู้ความหมายของมันจริงๆ หรอ ....แต่ข้าดีใจที่เจ้าคิดเช่นนั้น..” เขาพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากถ้ำนั้น
ตอนนี้เรย์ปล่อยผมให้ทำความรู้จักเจ้าตัวเล็ก 3 ตัวที่ดูจะเกร็งเมื่อเห็นผม...ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปอุ้มลูกหมาป่าตัวหนึ่งออกมาและลูบขนนุ่มๆ นั้นเพื่อทำความคุ้นเคย....จนเจ้า 2 ตัวที่เหลือค่อยๆ ขยับมาใกล้ๆ และเข้ามาไซร้ที่แขนของผมเหมือนต้องการให้ผมทำให้บ้าง.....ซึ่งผมก็อุ้มแต่ละตัวและลูบไล้ไปที่ขนนุ่มๆ นั้น
“ท่าน....ชื่อคาโอรุใช่ไหม...” เสียงหมาป่าที่คอยดูแลลูกๆ ของเรย์
“ครับ..ผมชื่อคาโอรุ..”
“ข้าได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ดูแลลูกๆ ของท่านเรย์...ชื่อของข้าคือ มิคุ..”
“ท่าน..ข้าเรียนท่านว่า มิคุได้ใช่ไหม....” “อือ....ได้สิ..”
ผมดูจากลักษณะท่าทางของมิคุ ผมคิดว่าเขาคงเป็นหมาป่าวัยรุ่นมากกว่าที่จะเป็นหมาป่าที่มีอายุแล้ว
“มิคุ...ท่านสามารถอยู่ในร่างมนุษย์เหมือนเรย์ได้ใช่ไหม..”
“ไม่เลย...พวกเราทุกคนไม่สามารถอยู่ในร่างมนุษย์ได้...แต่ลูกๆ ที่เกิดจากท่านเรย์จะมีตัวหนึ่งเท่านั้นในหลายๆ รุ่นที่มีเชื้อเทพของท่านเรย์...และเขาจะเป็นผู้นำคนต่อไปของท่านเรย์...” น้ำเสียงที่มิคุฟังดูชื่นชมเรย์มากๆ
“หมาป่าที่นี้ทุกตัวรักเรย์ใช่ไหม..”
“ใช้...พวกเราที่อยู่ที่นี่ รักและเคารพท่านเรย์....”
“มิคุ..เมื่อกี้เจ้าฟังเรื่องที่ผมพูดกับเรย์ใช่ไหม...แต่ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เรย์บอก..มิคุจะอธิบายให้ผมฟังได้ไหม.”
“เอ้อ...เรื่องนั้นหรือ....ได้สิ....กฏของหมาป่าแห่งนี้คือ ถ้าใครก็ตามที่ช่วยเหลือท่านเรย์หรือว่าหมาป่าตนอื่น..หมาป่าตนนั้นต้องคอยปกป้องและดูแลคนที่ช่วยเหลือจนกว่าคนๆ นั้นจะตายหรือไม่ก็ตัวของหมาป่าเอง...”
“อือ เรื่องนี้ผมเข้าใจอยู่แล้ว..แล้วมีอย่างอื่นอีกไหม..”
“อือ..อีกข้อ..ที่ผมรู้นะ ..ซึ่งเป็นข้อพิเศษสำหรับผู้นำ ..คือเข้าจะต้องรับคนที่ช่วยชีวิต มาเป็นคู่ชีวิต หรือถ้าใครคนนั้น...ผมหมายถึงคนที่ช่วยชีวิตนะปฏิเสธ ท่านเรย์ก็สามารถที่จะยกเลิกข้อตกลงในการดูแลและปกป้องได้...และสามารถฆ่าคนๆ นั้นได้เช่นกัน...”
“ทำไมแหละ..ให้เมื่อเขาช่วยชีวิตนะ...”
“มันมีกฎนี้เพราะว่า...ท่านเรย์สามารถที่จะอยู่ในร่างของมนุษย์ได้...แต่ท่านเรย์ก็ต้องเป็นผู้นำของฝูงหมาป่าที่นี้ด้วย..นั้นหมายความว่าคนๆ นั้นต้องอยู่เคียงข้างท่านเรย์ตลอด....และเมื่อคนๆๆ นั้นเป็นอะไรหรือมีเหตุให้ต้องจากไป..นั้นก็เป็นเหตุให้ท่านเรย์ต้องจากตามไปด้วยเช่นกัน...ซึ่งก่อนหน้าท่านเรย์ คือพ่อของท่านเรย์ก็จากไปเพราะคู่ของท่านจากไปเช่นกัน....”
ผมแปลกใจกับกฎที่มันฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่....แต่มันก็ทำให้ผมเข้าใจถึงความหมายที่ว่าอยู่เคียงข้างได้ดีเช่นกัน
นั้น...ทำให้ผมเริ่มวิตกเรื่องของเรย์และตัวผมมากขึ้น..เพราะผมเป็นคนช่วยเรย์ซึ่งเป็นหัวหน้าฝูงหมาป่าที่นี่...แต่ชีวิตของมนุษย์นั้นสั้นนัก....ผมคงไม่สามารถอยู่เคียงข้างเรย์ได้นาน.....แต่ถ้าวันใดเรย์ต้องการให้ผมอยู่เคียงข้าง แต่ผมกลับปฏิเสธ...ผมก็อาจต้องตายด้วยน้ำมือของเรย์..หรือไม่ก็ไม่อาจเห็นเขาได้อีกต่อไป...ซึ่งนั้นก็ทำให้ผมกลัวเช่นกัน...
“คาโอรุ...ท่านคิดอะไรอยู่....” เสียงของมิคุทำให้ผมรู้สึกตัว
“เปล่า..ผมคิดอะไรเพลินๆ อยู่นะ..”
“ที่จริงกฎมันมีมากกว่านี้อีกนะ...แต่ที่ผมรู้ก็มีแค่นี้ แต่ถ้าท่านอยากรู้มากกว่านี้คงต้องถามท่านเรย์เองนะ..”
“อือ..ขอบใจนะ...” ผมกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนที่จะพุ่งความสนใจมาที่เจ้า 3 ตัวที่คลอเคลียผมอยู่
.............เอา ช่วงแรกไปก่อน ช่วงหลังขอพรุ่งนี้...ไข้ขึ้นอีกแล้ว..มะไหว มะไหว แล้ว.........
ฝากทุนคนที่อ่านช่วย เมนท์ หน่อยนะคะ คนเขียนก็อยากอ่าน สิ่งที่คนอ่านเขียนเหมือนกัน...
ความคิดเห็น