คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอน10
เสียงที่ดังก้องกังวาน......ว่าจะแก้แค้น.........ทำให้ใจคอไม่ดีเลย.......
เธอเป็นผู้หญิงสวยนะ .....แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นนังแม่มดไปซะแล้ว.......ความโกรธทำให้เธอเลือกทำสิ่งที่ผิด
“ มาเรีย....คุณปล่อยผมเถอะ........ผมจะไม่แจ้งความเอากับคุณ...”
“เชอะๆๆๆ แกคิดว่าฉันกลัวหรือไง......”
“เป็นเพราะแก คริสถึงไม่กลับมาหาฉัน.....ที่จริงฉันก็ไม่ได้มันเท่าเงินหรอนะ....5555...”
“คุณจะบอกว่า คุณรักเงินเขามากกว่าหรอ”
“ใช่...ฉันรักเงิน มากกว่าแล้วจะทำไม....ความรักมันไม่ยังยืนหรอก...และมันก็ไม่เคยรักใครด้วย...”
ผมฟังเสียงที่โกรธเกี้ยวของเธอ และสงสารมากกว่า ไม่ใช่ว่าผมเป็นนายเอกนะ แต่มันเป็นเหมือนเธอโดนปีศาจเงินกันกินชีวิตเธอไปเสียแล้ว
“คุณจับผมมา ..ผมก็ไม่มีเงินให้คุณหรอ.....”
“แกไม่มี.......แต่มันมี.........”
“มาเรีย....เขาไม่ได้รักผมมากขนาดจะยอมทุ่มเงินเพื่อผมหรอก........”
“........แล้วเรา จะค่อยดูกันว่าแกจะมีประโยชน์แค่ไหน................”
เขาพยักหน้าให้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง และชายคนนั้นก็พยักหน้าตอบ
พร้อมกับก้าวสุ่มเข้ามาที่ผม ซึ่งกำลังลุกเพื่อจะต้องสู้
และเป็นเพราะอาการเจ็บปวดที่ถูกทำร้าย ทำให้แรงที่น่าจะมีมากกว่านี้ ลดน้อยลง
สิ่งที่เขาทำคือ เขาจับมือผมไขว่หลังแล้วมัดด้วยเชือกเส้นหนึ่ง
ก่อนที่เขาจะกระชากเสื้อผม กระดุมทุกเม็ดถูกกระชากอย่างไม่ใยดี
ผมพยายามถีบด้วยขาที่ยังเป็นอิสระ แต่ก็ทำได้แค่นั้น เพราะ การต่อต้านทำให้เขารำคาญ
ผมจึงโดนเขาตบที่ใบหน้านับครั้งไม่ถ้วน ความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นทำให้ใบหน้าที่โดนทำร้าย
ถึงกับชาไม่รู้สึกใดๆๆ ร่ายกายผมตอนนี้เจ็บปวดอย่างสุด........
แต่ไม่ร้ายเท่า.......กับการที่จะโดนข่มขืน........
ผมคิดว่าต้องเป็นแบบนี้แน่นๆๆ ผมต้องไม่รอดมือชายคนนี้............
เขากระชากกางเกงของผมออกจากร่าง พร้อมกับมันข้อเท้าของผม ทำให้ผมขยับตัวด้วยความยากลำบาก
ผมพยายามนอนตะแคงและหดตัวเองเพื่อปกปิดความร่างกายไว้
“มาเรีย...ปล่อยผมเถอะ....” เป็นเสียงที่แผ่วเบา
แต่สายตาของเธอนั้นมองมายังผมที่กำลังอับจนหนทาง...........
เหมือนเธอยังปราณีผมอยู่..........เธอโยนกล้องให้ชายคนที่นั่งคร่อมผม
“...ถ่ายๆๆ มันซะ...ฉันจะได้ออกไปซักที....ฉันเกลียดมันเต็มทนแหละ....”
ขอบคุณพระเจ้า ที่ยังให้อภัยคนบาปอย่างผม
ผมถูกถ่ายด้วยกล่องด้วยสภาพที่ไม่น่าดูเลย....ทุกซอกทุกมุมผมโดนบันทึกด้วยกล้องตัวนั้น
แม้ผมจะไม่ได้โดนปิดปาก แต่ก็ไม่สามารถพูดได้ เพราะความเจ็บที่โดนตบนั้นเริ่มส่งผลให้ใบหน้า
บวมและสีช้ำเลือดช้ำหนอง.........มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมา เหมือนจะทดแทนความเจ็บปวดได้
“....ตอนนี้แกโชคดีไป......” ชายคนนั้น ก้มตัวลงมาที่ตัวผมและเลียที่ใบหน้า..... ตัวผมสั่นโดยไม่รู้ตัว...ความน่าขยะแขยงพุ่งเข้ามาให้ความคิดของผม
พวกเขาทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวให้ห้อง...........ผมได้แต่มองรอบๆๆ ห้องที่ตัวเองโดนกักขังอยู่
สภาพเหมือนโรงแรมระดับสูง แม้จะเป็นห้องธรรมดาไม่มีหน้าตา แต่ได้รับการดูแลทำความสะอาดอย่างดี
ผมมองรอบๆ ห้อง แล้วต้องตกใจ เมื่อเห็น อักษรย่อของชื่อโรงแรม......
T.K.Holel..........มันเป็นโรงแรมที่คุณคริสพัก ผมจำได้ดี.....
“ฮะ ฮะ ฮะ ..มาเรียเธอคงไม่รู้สินะว่าคริสอยู่ที่นี้เหมือนกัน....” ระคนดีใจ และแล้วปลาบปลื้มที่คนที่เรารักอยู่ใกล้ๆ
ผมหวังเหลือเกินว่าเขาจะมาช่วยผม............แต่ผมก็ต้องช่วยตัวเองด้วยเช่นกัน
+++++++
ตืด ตืด นั้นเป็นเสียงข้อความเข้าในมือถือของผมเอง
ซึ่งส่วนมากจะเป็นเรื่องงานซะมากกว่า เพราะเจ้าเน็ตมักจะส่งรายละเอียดของงาน ผ่านทางมือถือของผม
ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และทำงานอีกนิดหน่อย หลังจากตามง้อมิค....ซึ่งดูเหมือนว่าวันนี้จะเลวร้ายกว่าทุกวัน
เพราะดันไปเจอยัยตัวร้ายเขา เรื่องเลยบานปลาย......ผมตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปขอโทษมิค
ผมปลดล็อคมือถือเพื่อจะเปิดดูข้อความ
ข้อความถูกส่งมาด้วยเบอร์ที่ผมไม่รู้จัก ทำให้ผมไม่สนใจที่จะอ่าน ผมวางโทรศัพท์ จะเตรียมตัวจะเข้านอน
แต่เสียงข้อความก็ถูกส่งมาเรื่อย
“แมร่ง มึงจะค้าขายอะไรก็ให้มันรู้เวลาบ้างซิว่ะ...อย่างงี้มันรบกวนคนอื่นเข้านะโว้ย......” ผมบ่นกับโทรศัพท์
ที่มีเสียงข้อความเข้าอีก 3 -4 ครั้ง จนทำให้ผมอยากรู้ว่าไอสินค้าหรือโฆษณาอะไร..ที่มันช่างน่ารบกวนจริงๆ
ผมดาวโหลดรูปแรกของข้อความขึ้นมาดู สินค้านั้น
แต่ภาพที่เห็นทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น
“มิค............มิค.......”
ตอนนี้จิตใจผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมรีบแต่งตัวเพื่อออกมาที่บ้านของเขา
พร้อมกับโหลดข้อความที่ถูกส่งมาจนหมด มือที่สั่นเทา ขาที่พยายามก้าวแต่ก็ไม่ทันใจ
จนมาอยู่หน้าบ้านเขา............
“มิค.......มิค.....” เสียงเคาะประตู พร้อมตะโกนเรียก จนคนข้างบ้านเปิดไฟ เพื่อมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำให้ผมต้องหยุดเคาะและตะโกน..........
เกิดอะไรขึ้นกับเขา.........ใครที่ทำแบบนี้.......ใจของผมแทบสลาย เมื่อเห็นภาพเปล่าเปลือยของมิค ซึ่งเสื้อที่เหลืออยู่ในร่างกายเขาไม่ให้ทำให้ดีขึ้นเลย....ใบหน้าที่ดูเป็นรอยช้ำจนหน้ากลัว....และตรงบริเวณหน้าท้อง
ทำให้ผมรู้สึกเจ็บ....
“ไอเน็ต...แกอยู่ไหน มานี่ด่วน มิคถูกจับตัว....” ผมโทรหาเน็ตซึ่งตอนนี้เขากลับมาทำงานที่เมืองแห่งนี้แล้ว
ใจที่ว้าวุ่นของผมทำให้ผมไม่สามารถคิดอะไรออกได้ นอกจากรอ...
“พี่คริส..เกิดอะไรขึ้น....” หน้าตาตื่นตระหนกที่เน็ตวิ่งเข้าที่โรงแรมที่ผมพัก....
“มีคนจับตัวมิคไป...” ความเครียดของผมทำให้บรรยากาศดูแย่มาก ซึ่งผมก็รู้ แต่ความเป็นห่วงผมให้ผมไม่สนใจเน็ตที่รู้สึกเครียดตาม
ผมส่งโทรศัพท์ที่มีรูปของมิคให้เน็ตดู “เฮ้ย.....ไอเลว...”นั้นเป็นคำอุทานของเน็ต เมื่อเห็นภาพที่ผมส่งให้ดู
ผมลองโทรกลับไปที่เบอร์นั้นแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆๆ ผมส่งข้อความไปก็ไม่มีอะไรตอบกลับ
“เน็ต พี่ทำไงดี....พี่ทนไม่ไหวแล้ว....” ผมพยายามจะสื่อสารกับเน็ตซึ่งเป็นการยากเพราะสมองผมเริ่มไม่รับรู้ถึงสภาพรอบข้าง สมองผมได้แต่คิดว่ามิคจะเป็นยังไงบ้าง......
“พี่แจ้งความยัง.....” เน็ตถาม
“ยัง....พี่กลัวว่าถ้าแจ้งความไป มิคจะเป็นอันตราย....”
ตือ ตือ เสียงเรียกเข้ามือถือ จากเบอร์ที่ผมรอคอย .....เตรียมเงิน 2ล้านเหรียญ เลือกตัวคนของแก...หรือไม่ก็ปล่อยให้มันถูกขายซ่อง.....
“ขายซ่อง............ไม่นะ......”
“พี่ๆ พี่คริสตั้งสติหน่อยสิ...ไม่ใช่เวลามานั่งบ้านะพี่...”
“เน็ตเตรียมเงินให้พี่ด่วน ....พี่ต้องไปช่วยมิค...”
“พี่......จะหาเงินที่ไหนในเวลากลางคืนอย่างนี้....อย่างน้อยก็พรุ่งนี้เช้านู้.....”
“เตรียมให้พี่ด่วนที่สุด....เพื่อพวกมันติดต่อมา...พี่ทนไม่ไหวแล้ว....ถ้ามิคเป็นอะไร...พี่จะฆ่าพวกมันทั้งหมด...”
ผมหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะดูภาพของมิค ที่ไอคนร้ายมันส่งมา....แต่ละภาพเป็นภาพที่แสนเจ็บปวดสำหรับผม
ถ้าเป็นได้ ผมอยากให้ความเจ็บนั้นมาที่ผม........ภาพถูกกดซ้ำไปซ้ำมา
“เอ๊.....พี่เดี๋ยวก่อน.............. หยุด......”
“.......................”
“กลับไปที่ภาพเมื่อกี้ดิ.................” ผมทำตามที่มันบอก โดยที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“พี่ขยายภาพนี้ดิ......” คนข้างๆ ชี้ไปตรงส่วนกลางของรูป
ภาพถูกขยายด้วยมือถือที่มีความคมชัด พร้อมด้วยไฟล์ภาพที่ใหญ่เหมือนถ่ายด้วยกล้อง....ซึ่งไฟล์ขนาดใหญ่ให้ความคมชัดได้มาเหมือนกับคอมพิวเตอร์ขนาดย่อม
ภาพนั้นถูกขยายจนทำให้เห็นบางสิ่งซึ่งอยู่ข้างๆ กับร่างกายของมิค
นั้นเป็นตัวอักษรที่ปักอยู่บนผ้าปูที่นอน เป็นโลโก้ และชื่อย่อ..........
“โรงแรมนี่หรอ..........” เหมือนผมจะตกใจซะมากกว่าที่ดันรู้ว่า เจ้าคนร้ายมันถ่ายรูปติดชื่อโรงแรมไว้
และโรงแรมที่มิคถูกจับก็อยู่ในโรงแรมนี้เช่นกัน
ต้องขอบคุณเจ้าเน๊ต ที่สายตามันสอดส่องจนสังเกตอะไรบางอยู่ได้
ขนาดผมซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทเทคโนโลยี ยังไม่สังเกตเลย
ผมโฟนอินเรียกผู้จัดการโรงแรมมาที่ห้องเพื่อ หาห้องที่มิคโดนจับไว้
ผู้จัดการโรงแรม ถูกตามตัวมาในตอนดึก ด้วยหน้าตาที่แตกตื่น
ผมได้อธิบายว่า แฟนผมได้ถูกจับตัวเรียกค่าไถ่มาไว้ที่นี้
พร้อมกับให้เขาดูบริเวณรูปที่ถ่ายติดบริเวณรอบๆ ห้อง
ซึ่งผู้จัดการโรงแรมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี พร้อมกับอาสาไปดูรายชื่อแรกที่พักให้ห้องสไตล์ดังรูปที่เห็น
รายชื่อแขกถูกวางตรงหน้าผม แต่ผมไม่รู้จักรายชื่อเหล่านั้นเลย......50 ห้อง ที่ถูกต้องแต่งสไตล์นี้
ตืด...ตืด ข้อความถูกส่งเข้ามาอีก ใน 2 ชั่วโมงต่อมาว่า .........ให้เงินเงินสดแบ่งออกเป็น 2 กระเป๋า แล้วนำไปไว้ที่สวนสาธารณะ A และในห้าง ชั้นC ใกล้ร้าน WE ในเวลา 12.00
เรื่องเงินผมไม่เป็นห่วงหรอ จะเสียมากเสียน้อยเท่าไหร่ผมไม่ว่า เพราะไม่ตายหาใหม่ได้
แต่คนที่ผมรักนั้น เขามีแค่ชีวิตเดียว....ดังนั้นเขาจึงสำคัญกว่าสิ่งใด
“..คุณคริสครับ เรามีกล้องวงจรปิด น่าจะจับภาพที่น่าสงสัย หรือคนร้ายได้...” นั้นเป็นเสียงผู้จัดการที่อยู่ๆ ก็เหมือนนึกได้
ผมอยากจะต๋อยหน้าผู้จัดการจริงๆ แต่ผมก็ดันนึกไม่ออก เพราะเจ้าเน็ตออกไปเตรียมเงินที่จัดว่ามากอยู่
++++++++++++++
ความคิดเห็น