คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน1
สวัสดีครับ ผมชื่อ คาโอรุ เรียกว่าคาโอ๊ย ก็ได้ ชีวิตของผมคือการหาของป่า แล้วเข้าไปขายในหมู่บ้าน
พ่อแม่ผมตายหมดแล้ว ก็ได้ตาเลี้ยงมาแหละ แต่เมื่อไม่นานมานี้ ตาผมเพิ่งจากไป
ตอนนี้ชีวิตผมอยู่คนเดียว บ้านผมอยู่ตีนเขาฟูจิยะ
ภูเขาที่ผมอยู่มีความสมบูรณ์ มีอาหารป่า สัตว์ป่า มากมายและเพียงพอสำหรับผม และพอที่จะเอาขายด้วย
ตอนนี้เพิ่งหมดหน้าฝนไป ผมหยุดพักในช่วงหน้าฝนนี้แหละ...เพราะมันอันตรายถ้าต้องขึ้นภูเขา
พื้นดินที่ชุ่มน้ำทำให้ยากต่อการเดินหาของป่า.......
วันนี้ผมเตรียมของใส่ย่ามเรียบร้อย เพราะเวลาขึ้นป่าผมมักจะอาศัยอยู่ในป่า 3 – 5 วัน
ผมเดินเข้าไปตามเส้นทางที่ใช้ในการหาของป่า หน่อไม้ป่า และเห็ด มักจะขึ้นหลังการหมดหน้าฝน
มันจะแข่งกันบานประชันความสวยกัน...และผมก็จะเด็ดมาแทนการชมว่าสวย..
ตาผมสอนหลายสิ่งในการใช้ชีวิตท่ามกลางป่าเขา ตาให้ผมเคารพเทพที่คุ้มครองป่าผืนนี้
และให้ผมขอบคุณที่ท่านให้พวกเรามีอยู่มีกิน... และผมก็ทำเช่นนั้นเรื่อยมา...
ให้ป่าแห่งนี้มีทั้งภูติ พราย และหลายสิ่งที่ผมไม่อาจรู้ได้.........
ใจกลางป่าแห่งนี้จะมีน้ำตกที่ใสสะอาด และเป็นแห่งรวมบรรดาสัตว์น้อยใหญ่
ทั้งเป็นที่พักผ่อนของสัตว์ป่า หรือเป็นแหล่งอาหารก็ว่าได้
แม่น้ำสายนี้จะไหลตรงไปยังหมู่บ้าน ให้ได้ใช้กันด้วย
เป็นน้ำตกที่มีน้ำไหลตลอดทั้งปี และเป็นน้ำตกเดียวในบริเวณนี้ที่ใช้กินหรือดื่มได้
เพราะที่อื่นจะมีกัมมะถันที่เป็นอันตราย หรือไม่ก็มีพิษของรากไม้ต่างๆ เจือปนอยู่
ผมเดินเข้ามาในป่าเพื่อหาของที่ต้องการ เช่น รากไม้ที่ใช้รักษาโรค ของป่าที่กินได้ แม้กระทั้งสัตว์ป่าก็ตาม
ผมเดินออกจากป่าตั้งแต่เช้ามืด เพื่อช่วงบ่ายจะได้มีโอกาสเดินมาถึงน้ำตก ก่อนที่จะเดินลึกเข้าไปในป่า
เพื่อหาของที่ต้องการ ยิ่งลึกก็ยิ่งได้สิ่งที่ล้ำค่า.....
ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงพร้อมกับแสงตะวันที่เริ่มลดต่ำ เข้าสู่อีกบรรยากาศที่วังเวง
พร้อมกับเสียงของแมลงกลางคืน ร้องแข่งขันกัน...ซึ่งผมต้องก่อไฟไว้เพื่อความอบอุ่น
และป้องกันสัตว์ร้ายที่จะเข้ามาพร้อมความมืด
แม้ร่ายกายผมจะอ่อนเพลียแต่สติต้องมั่นคงตลอด เพราะเราไม่รู้ว่าจะมีอันตรายเข้ามาตอนไหน
มีดเล็กที่พกอยู่เป็นประจำถูกเอาออกมาถือไว้ เพราะป้องกันเหตุที่ไม่สามารรู้ได้
ที่นอนผมมีเพื่อใบไม้แห้งๆ ที่เอามาวางเป็นเสื่อนอน
แกร๊กๆ สวบๆ
สายตาผมเริ่มมองหาต้นเสียง....ร่ายกายผมไม่ขยับ แต่มือที่กำมีดไว้แน่นเพื่อป้องกันตัว
สายตาผมที่เริ่มชินกับความมืด สายตาเริ่มสอดส่องอีกครั้ง ผมมองเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในความมืด
สายตามันบ่งบอกว่าไม่ใช่สายตามนุษย์แน่นอน..... แต่แววตาที่ส่องประกายในความมืด
ทำให้ผมเริ่มขยับเพื่อตั้งท่า เพื่อคู่ต่อสู้ที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร หรือจะจู่โจมเมื่อไหร่....
มันเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง..........ผมเห็น เหมือนมันจะเดินเข้ามา
เสียงย่างก้าวแต่ละก้าวที่ฟังดูแปลกๆ แต่สายตาที่จ้องมองผมไม่เหมือนกับเสียงที่ได้ยิน
ผมตั้งท่าจะกระโดด พุ่งเข้าหาก่อนที่มันจะกระโดดตะครุบผม
ตุ๊บ......... อยู่ๆก็เกิดเสียงบางอย่างอยู่ใกล้ๆ กับสัตว์ที่กำลังจะจ้องทำร้ายผม
อยู่ๆ สายตาของสัตว์ร้ายตัวนั้นก็หายไป พร้อมเสียง......
มือข้างหนึ่งก็ถือมีดไว้แน่น อีกข้างก็หยิบไม้ที่ใช้ทำเป็นฟืน...
ผมย่างก้าวอย่างระมัดระวัง....ผมเดินไป เดินไป ไม้ที่ถืออยู่ใช้เป็นไฟส่องทาง
ก่อนที่ผมจะเห็นเงาสลัวๆ เพราะคบเพลิงที่ถืออยู่
“เห้ย..คนนี้...” ผมตกใจกับภาพที่เห็น
ร่างของชายคนหนึ่งนอนบาดเจ็บอยู่ ที่ขามีแผลบางเหมือนถูกอะไรกัดมา เป็นแผลเหวะแหวะ
ร่างกายที่เปลือยไม่มีเสื้อผ้าติดอยู่สักชิ้น
ร่างของชายที่นอนคว่ำหน้า พร้อมกับลมหายใจที่อ่อนแรง...เหมือนต่อสู้แล้วหนีมาก็ว่าได้
แม้สายตามันจะจ้องมาที่ผม....เหมือนจะทำร้ายผม...แต่คงไม่มีแรงพอที่จะทำได้ในตอนนี้
ผมจับลากชายที่นอนบาดเจ็บอยู่ มาที่นอนของผมซึ่งมีกองไฟก่อไว้เพื่อความอบอุ่น
ก่อนที่ผมจะเอาเสื้อคลุมตัวเองปิดร่างที่เปลือย....
เส้นผมที่ยาวทำให้สามารถปกปิดร่างกายชายคนนี้ไว้ได้..ผิวขาวซีดที่เหมือนไม่มีเลือด
และแผลที่ต้องรักษา เพราะถ้าปล่อยไว้คงตายแน่ นี้ยังไม่รวมความบอบช้ำตามที่ต่างๆ
ที่มีอยู่ทั่วตัว........ “นายไปโดนอะไรมา...” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะผมไม่คิดว่าจะมีมนุษย์ที่อ่อนแอหลงเข้ามาในป่าลึกแห่งนี้ได้...นอกจากนายพรานที่ชำนาญเท่านั้น
แต่ไม่มีเสียงตอบจากชายคนดังกล่าว เขาส่งแต่เพียงสายตาที่ดุร้าย..เหมือนจะพยายามป้องกันตัว
ผมหยิบบางอย่างในย่ามก่อนที่จะลุกมานั่งตรงขาที่ถูกอะไรบางอยู่กัด จนเกือบถึงกระดูกก็ว่าได้
รากไม้ที่ผมเก็บไว้ตอนที่ผ่านม เพื่อตัวเองยามต้องเดินทางให้ป่า ถูกนำมาใช้...กับคนตรงหน้า
ใบไม้ซึ่งช่วยในการสมานแผลถูกเคี้ยวและบดขยี้ในปากผม ก่อนที่จะเอามาวางไว้ตรงปากแผลที่ขา
“โอ๊ะ.....” เสียงที่เล็ดลอดออกมา แต่ถูกปิดไว้ด้วยลิ้มฝีปากเล็กๆ พร้อมกับเหงื่อที่ออกเพราะความเจ็บปวด
ผมฉีดเสื้อผ้าส่วนหนึ่ง เพื่อใช้เป็นผ้ามัดก้อนยาที่ทำขึ้นไม่ให้หลุดหรือเคลื่อนไปจากแผลที่วางไว้
ก่อนที่ผมจะทำอีกหลายก้อน สำหรับแผลเล็กๆ น้อยๆ ที่อยู่บริเวณตามตัว
“โอ๊ย..อะไรว่ะ...” ผมร้องออกไป เพราะตอนที่ผมเผลอ ชายคนดังกล่าว กับมากัดแขนผม
ที่กำลังทำแผลให้ รอยฟันที่ฝังลงในแขนทำให้เลือดไหลออกมา
“ทำคุณบูชาโทษหรือไง....” ผมบอกออกไปพร้อมทั้งจ้องหน้ามัน ก่อนที่มันจะกลับไปนอนตามเดิม
ไม่มีการพูดจาเลย...และผมก็ไม่อยากรู้ด้วย...
ผมไม่คิดให้ใครมาตอบแทนสิ่งที่ทำ เพียงแค่มันเอาตัวรอดจากป่านี้ได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
ผมทำแผลเสร็จก่อนที่จะกลับลงไปนอนตามเดิม ในมือก็ถือมีดเพื่อป้องกันตัวเอง
แม้สายตาที่หลับลงแต่สติก็คอยระวังคนข้างๆ และสิ่งรอบข้างเช่นกัน
ผมเพียงแค่รอดวงตะวันขึ้นจากขอบฟ้า..ก่อนที่จะจากคนที่นอนอยู่ข้างๆ ไป
“เหวอ.....” เสียงตกใจผม ผมถึงกับผงะกับสิ่งที่นอนอยู่ข้างๆ
ตัวผมถอยโดยอัตโนมัติที่เห็นว่าอะไรอยู่ข้างๆ จากชายหนุ่มที่นอนเกือบตายเมื่อคืน
กลับมาเห็นหมาป่าขนดำ ที่มีเสื้อคลุมปกอยู่รอบตัว...แม้ว่าเจ้าหมาป่าตัวนี้ยังขยับไม่ได้
แต่ก็ทำให้ผมรู้ว่าทันทีเลยว่า เทพนั้นมีจริง เพราะแววตาที่มันมองผมคือแววตาของชายหนุ่มเมื่อคืนนั้นเอง
หมาป่าตัวใหญ่ที่นอนอยู่ พร้อมกับที่ขาหลังผ้าพันแผลของผมติดอยู่....
ผมรู้สึกตัวก็ตอนที่เจ้าหมาป่าเริ่มขยับ และก็ต้องลงนอนที่เดิมเพราะบาดแผลที่ยังไม่หายดี....
“แกเป็นมนุษย์หมาป่า หรือ เทพที่ปกป้องพื้นป่า หรืออะไรว่ะ” ผมพยายามหาคำตอบกับสิ่งที่เห็น
และผมดีใจมากที่ ผมไม่โดนกระสวกไส้...เพราะฟันที่แหลมคมนั้น...
เหมือนกับฟันที่ฉีกร่างสัตว์ป่าแม้กระทั่งคนได้ชั่วพริบตา
ตลอดวันผมได้เพียงแต่นั่งเฝ้าและคอยเปลี่ยนยาที่ใช้ประคบแผล....
เพราะสัตว์ป่าเหล่านี้มีสัมผัสกลิ่นที่ไว้มาก...ถ้าผมปล่อยมันทิ้งไว้แล้วไปเสีย..
มันคงตามฆ่าผมหรือไม่ก็คงตามมาเพื่อเอาผมเป็นอาหารแน่นอน
สิ่งที่ผมต้องทำคือสร้างบุญคุณ.....
ยามตะวันหลับฟ้า......เดือนและดาวก็เดินทางมา
ผมค่อยเห็นการเปลี่ยนสภาพอย่างน่าอัศจรรย์ เลยก็ว่าได้
เจ้าหมาป่าตัวโตค่อยๆ ยืดตัว จากขาหน้ากลายเป็นแขนและมือ ขาหลังกลายเป็นขามนุษย์
ขนที่ดำที่ปกทั่วตัวหายไปอย่างหน้าอัศจรรย์ จมูกที่ยื่นยาวหดลง ปากที่มีฟันใหญ่ก็กลายเป็นปากมนุษย์ธรรมดา
มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เป็นแววตาของเจ้าหมาป่าเมื่อตอนกลางวัน.....และเส้นผมสีดำยาวๆ
และนั้นทำให้ผมสังเกต หูเล็กๆ ที่อยู่บนหัว เหมือนหูแมวก็ว่าได้..
เพราะมันเล็กลงจนแทบมองไม่เห็น และเส้นผมที่ปิดบังอยู่นั้นเอง
ร่างกายที่นอนตลอดทั้งวันเริ่มขยับ.... ขนาดผมยังต้องแปลกใจกับการฟื้นตัวเองของสัตว์
เพียงข้ามคืนก็สามารถขยับส่วนต่างๆ ได้....แม้ว่าแผลลึกที่ขายังไม่หายก็ตาม
“นายเป็นใคร เป็นเทพที่ปกป้องป่าใช่ไหม” ผมถามออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบ
“นายมีคิดจะ คุยกับผู้มีพระคุณบ้างหรือ.....แค่ชื่อของเจ้าของยังดี..” ผมมองชายตรงหน้าที่นั่งกัดกินปลาที่ผมหามาได้
“นามของเราคือ เรย์..แห่งเขาฟูจิยะ” เสียงชายหนุ่มที่ฟังดูน่าเกรงขาม จนผมคาดหวังเสียงคำรามที่สามารถทำให้สัตว์ป่ากลัวได้...
“แล้วนาย..ทำไมถึงบาดเจ็บ...” ผมถามด้วยความสงสัย
“เพราะมนุษย์ใจทราม กับกับดักที่แม้แต่ข้าก็ยังต้องหวั่น..” สิ่งที่ชายตรงหน้าพูดถึงมนุษย์ ผมให้ผมต้องคิดภาพตาม
และเห็นกับดักสัตว์ที่พรานชั่วบางคนทำ...ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมเกลียดมาก...
“เจ้า เรียกนามข้าว่า เรย์...ข้าอนุญาต..” เสียงของชายที่พูดขึ้น
“ชื่อของเราคือ คาโอรุ..” ผมบอกชื่อไป
คำพูดที่เกิดขึ้นก่อนที่เรย์จะทรุดตัวนอนแล้วหลับไป.......
ความคิดเห็น