คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน1
เรื่องของผมเกิดขึ้นเมื่อ พี่(หัวหน้า)พยาบาล บอกให้ผมลาพักผ่อนซักระยะหนึ่ง ซึ่งเธอมีงานให้ผมทำระหว่างที่พักผ่อน
เพื่อผมจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน และงานที่ผมทำก็อยู่นอกเมืองซึ่งทำให้ผมไม่รู้สึกลำบากใจ เพราะในเมืองมีแต่ความทรงจำของพ่อและอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ซึ่งผมเห็นว่าดี กว่าไปนั่งๆ นอน ๆ อย่างเดียว
“มิค....พี่อยากให้เธอช่วยไปเป็นพยาบาลดูแลลูกชายของเพื่อนพี่หน่อยนะ”
“อ่ะ.....แล้วงานที่ผมทำอยู่ละครับ”
“อ้อ...ไม่เป็นไร ...ถือซะว่าไปพักผ่อนนะ และนี่ก็เป็นงานด้วยเช่นเดียวกัน เธอจะได้ไม่ต้องมาอูดอู่อยู่ในเมืองใหญ่นี้”
“ผมก็ว่าดีเหมือนกัน......ผมรู้สึกอยากพักผ่อนด้วยนะครับ”
“ดีแล้ว...เธอนะทำงานหนักมามากแล้วนะ....เออ ..แต่มีข้อแม้นิดหน่อยนะ และพี่ว่าเธอทำได้แน่นอนอยู่แล้ว”
“ข้อแม้อะไรหรือครับ...”
“คือว่า เพื่อนพี่คนนี้นะ เธอมีลูกคนเดียว....ลูกของเธอตอนนี้กำลังป่วยอยู่นะ...และเธอต้องการพยาบาลที่เป็นผู้หญิง....แต่พี่คิดว่าเธอเหมาะสมที่สุด..ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ชาย.”
“อ้าว...แล้วอย่างงี้จะเป็นมีปัญหากับลูกชายของเพื่อนพี่หรือครับ”
“ไม่หรอกจ๊ะ ...พี่คุยกับเธอแล้ว...เธอก็เห็นดีด้วย..เพราะพยาบาลคนก่อนๆ ก็ทนความดุร้าย และเอาแต่ใจของลูกชายเธอไม่ไหวเช่นกัน”
“หรอครับ....” ผมฟังอย่างตั้งใจ
“เพียงแค่..เธอ..อาจต้องโกหก ลูกชายเพื่อนพี่นิดหน่อยนะ.ว่าเธอเป็นผู้หญิง.....”
“พี่ครับ...ใครเห็นก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นผู้ชาย...”
“ไม่หรอกจ๊ะ...เขาสูญเสียดวงตานะ...จากอุบัติเหตุทางน้ำ...หมอบอกว่าเขาอาจจะมองไม่เห็น....”
“เขาสูญเสียดวงตานานหรือยังครับ...” ผมถามด้วยความเห็นใจ
“เอาไว้เธอถามแม่เขาอีกทีดีกว่านะ....แต่พี่เชื่อว่าเธอทำได้ แค่พี่ได้ฟังเสียงของเธอทุกวัน ก็ทำให้พี่มีความสุขแล้ว...เสียงของมิคน่ารักมาเลยรู้ไหม...”
“เอออ..ครับ....ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณพี่ที่เอ่ยชม และขอบคุณสำหรับน้ำใจที่มีให้กับผม
+++++++++++++++
“สวัสดีจร้า...ไหนเพื่อนพี่บอกว่าพยาบาลเป็นผู้ชาย....เค้าเปลี่ยนใจไม่มาแล้วหรอ”
“เออ.........ผมเป็นผู้ชายครับ......”
“อ้าว......โทษทีจร้า.....ป้าไม่ได้สังเกตนะ...เรานี่ก็เหมือนผู้หญิงนะ”
“ครับ” ผมตอบแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่
ป้าแอนเป็นแม่ของคุณคริส ซึ่งเป็นคนป่วยที่ผมจะไปเป็นพยาบาลและสอนในการใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่เขายังมองไม่เห็นครับ
ในระหว่างขับรถเพื่อมาที่บ้านพัก ป้าแอนได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับลูกชาย อุบัติเหตุที่ลูกชายได้รับ และสภาพจิตใจของลูกชายให้ผมฟัง ซึ่งป้าแอนได้สารภาพว่าเวลานี้ ป้าเองก็กลัวอารมณ์ร้ายๆ เช่นเดียวกับนางพยาบาลคนก่อนๆ
แม้ว่าผมจะไม่ใช้คนที่ชอบดูรายการโทรทัศน์ แต่ข่าวของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงก็มีออกข่าวหนังสือพิมพ์เช่นกัน
ที่จริงผมเข้าใจได้เกี่ยวกับความโดดเดี่ยวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จากคนปกติ กลายมาเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
ป้าแอนเล่าว่า เขาไม่ยอมที่จะออกมาจะนอนห้องนอนเลย อาจเป็นเพราะความกลัวกับสิ่งที่มองไม่เห็นก็เป็นได้
ผมกับป้าแอนได้พูดคุยกัน และเสมือนว่าเราคุยกันถูกคอมากครับ และเธออยากให้ผมดูแลลูกชายของป้าอย่างจริงใจ
“มิค...จ้ะ...ตอนนี้เราคงต้องปิดเรื่องที่มิคเป็นผู้ชายไว้ก่อน...”
“ได้ครับ....”
“นั้นป้าว่ามิคควรจะเปลี่ยนชื่อนิดหน่อยดีไหมจ๊ะ....”
“ได้ครับ....”
“ป้าเองก็อยากมีลูกผู้หญิงเหมือนกัน....ฮา..ฮา..ฮา นั้นชื่อ มิคกี้แล้วกัน จะได้ไม่ต้องตัดชื่อมิคออกด้วย”
เธอบอกกับผมด้วยอาการตื่นเต้น...และสนุกสนานที่ได้คิดชื่อใหม่ให้ผม
“ครับ....เรียกผมว่ามิคกี้ก็ได้ครับ...”
“อ้อ....มิค ส่วนเรื่องห้องหับ ป้าให้คนจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วจ๊ะ......ส่วนเรื่องน้ำเสียงก็ใช่แบบนี้แหละ....ป้าฟัง เราแล้วรู้สึกสบายใจจัง”
“ได้ครับป้า....”
“ถ้าไงป้าฝากลูกชายคนนี้ของป้าให้ช่วยดูแลด้วยนะจ๊ะ”
++++++++++++++
“ว้าย.......โธ่......คุณคริส อย่าทำอย่างนี้สิค่ะ...”
“ป้า....โรส..แล้วออกไป...ผมไม่อยากกิน”
“ค่ะๆ ค่ะๆ ป้าไปแล้ว...........”
วันนี้จะมีพยาบาลมาใหม่ เชอะ.....ยังไงเธอก็อยู่ไม่นานอยู่แล้ว....น่ารำคาญโว้ย...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี้ย...
ตา....ตา....ทำไม ตอนนั้นไม่ตายไปว่ะ............แพล่ง.......แพล้ง.............(เสียงกวาดแขนโดนอาหารบนโต๊ะ)
ทำไมต้องมายุ่งกับชีวิตกูด้วยเนี้ย กูมันก็แค่ไอพิการ อย่าทำสงสารหรือเห็นใจ... “เอ๊ะ....เสียงรถ..คงมาแล้วสินะ...จะเอาให้หนักเลย...”
“ถึงแล้วจร้ามิค......นี่บ้านป้าเอง...”
“โห้.............” ผมถึงกับอ้างปากค้างที่เห็นบ้าน เรียกว่าคฤหาสน์ ก็ได้นะครับ ผมได้ยินเสียงน้ำทะเลด้านหลังด้วย
“ติดกับทะเล...สวยจังครับ...” ผมเอ่ยปากชมบ้าน และบรรยากาศที่ผ่อนคลาย
“ว่างๆ มิคก็เดินเล่นที่ทะเลได้จ๊ะ...มิคชอบทะเลไหม”
“ครับ...เพราะในเมืองไม่มีทะเล....ผมชอบบรรยากาศที่นี่จังครับ”
“นั้น...เดี๋ยวป้าพามิคไปหา คริสก่อนนะ...จะได้แนะนำให้รู้จักกัน”
“ได้ครับป้า.........”
ป้าแอนพาผมเดินมายังห้องที่ คุณคริสพักอยู่......
ก๊อกๆๆ “เชิญ........” เสียงชายที่ถือได้ว่ามีพลังอำนาจ แบบที่ผมคิดไว้
เราทั้งคู่เดินเข้าไปยังห้องที่มีแต่ความมืด ซึ่งตอนนี้แสงสว่างจากข้างนอกไม่สามารถสอดส่องเข้ามาได้
เพราะม่านผืนหนาๆๆ ปิดไว้
เราเดินมาได้กลางห้อง ก็ต้องหยุด เพราะเศษแก้ว เศษกระเบื้องได้แตกกระจายอยู่บริเวณรอบๆ โต๊ะที่เขาอยู่
“คุณแอนค่ะ....คุณคริสไม่ยอมทานข้าว” นั้นเป็นเสียงแม่บ้านที่เดินเข้ามากระซิบบอก
“ป้า...บอกอะไรแม่ผม.......” เสียงตะโกนดุๆ ได้เอ่ยตัดบท
“คริสจ๊ะ......วันนี้แม่พาพยาบาลใหม่มา....เธอ.......”
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่เอา...ผมไม่ต้องการคนดูแล......ออกไป.....” เสียงคำรามเหมือนเอาแต่ใจออกมา
และสีหน้าป้าแอนบ่งบอกว่าไม่อยากจะขัด ออกจะเกรงๆ ด้วยซ้ำ
“คุณป้าออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวมิคจัดการเอง...” ผมเอ่ยกระซิบบอก
ป้าแอนเดินออกไปด้วยสีหน้าลังเล พร้อมกับที่ป้าแม่บ้านส่งถาดอาหารชุดใหม่ให้กับผม
นี่ตั้งแต่วันแรกผมก็ถูกต้องรับเลยหรือเนี้ย....................
“คุณคริส........ถ้าคุณไม่ทานอาหารคุณจะไม่มีแรง...” ผมพูดออกไป
“ฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการพยาบาล เธอโง่หรืองัยกัน......”
“ฉันไม่ได้โง่...แต่ฉันคิดว่าคุณโง่มากกว่าที่ไม่ยอมแม้แต่จะกินอาหาร....มีอีกหลายชีวิตที่ต้องตายเพราะไม่มีกิน”
“เธอกล้ามากเลยนะที่ด่าฉัน.......ไม่มีใครที่จะมาด่าฉันหรือขัดฉัน.....”
“ทำไมคุณไม่ลองเปิดใจดูแหละว่า โลกที่คุณอยู่ตอนนี้มันสวยงามแค่ไหน...แม้คุณจะไม่เห็นแต่หูของคุณไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ผมเดินเข้าไปเพื่อจะวางถาดอาหารบนโต๊ะ
แต่เมื่อผมกำลังจะวาง.......เขาก็พยายามที่จะปัดมันอีกครั้ง.......ผมเดาว่าเขาคงหิวแต่เพราะมองเห็นไม่และไม่อยากให้ใครเห็นเขาในสภาพแย่ๆๆ ทำให้เขาไม่ยอมเปิดใจสักที
เราเถียงกันไปมา แบบที่ผมไม่เคยพูดแบบนี้กลับใครมาก่อน.....
และเหมือนผมจะเป็นผู้ชนะในยกแรก เพราะความเหนื่อยอ่อนของคุณคริส ทำให้ให้เธอยอมที่จะหยุด
เธอสั่งให้ผมวางอาหารบนโต๊ะ
“คุณคริส....ผมจะไม่ช่วยคุณแต่ผมจะบอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน..........” ผมรอสังเกตปฏิกิริยา
“ตรงหน้าคุณเป็นมักกะโรนีไก่ มีจานวางอยู่ตรงหน้า ด้านขาวมีช้อนและส้อมวางคู่กัน ส่วนด้านซ้ายมีแก้วน้ำวางอยู่”
เมื่อผมพูดเสร็จ ผมรอสังเกตอาการ แต่ก็เป็นที่แปลกใจผม เธอเริ่มที่จะขยับมืออย่างระวังเพื่อไปหยิบช้อนและซ้อม
ระหว่างนั้น ผมได้เดินไปเปิดม่าน....ที่ปิดอยู่..........
ระหว่างอาหารมื้อเที่ยง ไม่มีการพูดจากันอีก จนคุณคริสทานอาหารเสร็จ ผมจึงยกถาดอาหารออกไป ปล่อยให้เธออยู่ให้ห้องอย่างที่เธอต้องการ
“มิค....เป็นไงบ้างจ๊ะ” สีหน้ากังวลใจ ฉายอยู่บนใบหน้า
“ครับ...เรียบร้อยครับ........” เม็ดเหงื่อที่เกาะอยู่รอบๆ ใบหน้าผม ทำให้ผมแทบหมดแรง
“ป้ารู้ว่ามิคเป็นคนที่ป้าหาอยู่แน่นๆ ป้าอยากได้คนที่จะมาปราบพยศคริสนานแล้ว”
“ห๊ะ...”
“ป้าว่าสักวันคริสต้องเปิดใจยอมรับมิค และพร้อมที่จะให้มิคสอนและดูแลคริส ป้าเชื่อจ๊ะ”
++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น