คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น..สินะ!!
เช้าที่แสนสงบสุข นกน้อยร้องเพลงเป็นท่วงทำนองที่ไพเราะ แสงสีทองทอดยาวกระทบหน้าต่างสีขาวสะอาด บรรยากาศอบอวนไปด้วยความอบอุ่นแสนสบาย
“แน็ค ! ลุกได้แล้วนี่มั่นจะสายแล้วนะ” นีโน่ พี่ชายคนโตของบ้าน ‘ดำรงค์’ ปลุกน้องชายคนรองที่มุดเข้าไปในผ้าห่มที่หน่านุ่ม...
“อื้ม... โน่..ขออีก5 นาทีนะ”แน็คดึงผ้าห่มจนปิดหัวจนมิด เพื่อหลบนีโน่ที่ไม่ยอมหยุดปลุกเสียที
“ไม่ได้ แน็คสัญญากับพี่แล้วไงว่า จะไป Audition รายการตลกไม่ใช่หรอ” โน่กระชากผ้าห่มออกจากแน็คได้สำเร็จ
“....” แน็คลุกขึ้นนั้งอย่างช้าๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ผ่านการย้อมสีผมไว้ยุ่งเยิงอย่างกับรังนก
“เอ้า ไปอาบน้ำไป๊!!”นี่โน่ลากแน็คเข้าห้องน้ำอย่างยากรำบากเพราะเจ้าตัวไม่ยอมขยับร่างกายช่วยแม้แต่น้อย
ร่างบางยอมเข้าห้องน้ำในที่สุดหลังจากนีโน่พยายามอยู่นาน ทั้งพลัก ทั้งดัน
ให้แน็คยอมเข้าไปอาบน้ำ
“ผมจะไปแล้วนะ พี่โน่ฝากดูแลแม่และน้องด้วยล่ะ” แน็คมองโน่ที่ยื่นด้านหลังผ่านกระจกบานใหญ่
ที่กำลังส่องตรวจสอบความหล่อของตัวเองอยู่
“เออน่า ยังไม่แน่สักหน่อยว่าแกจะได้เข้ารอบ”
“เหอะจิ๊บๆ พี่ไม่เห็นเราะไอ่พวกที่มันออดิชั่นที่เราดูนั้นมันไม่ค่อยขำเลยจริงๆนะ”
“เออๆ มึงเก่งกูเชื่อ ทำให้ได้ล่ะ” นี่โน่ตบไหล่ของน้องเบา
“ไม่ต้องห่วง^++^” แน็คกี้จัดทรงผมและมองกระจกอีกครั้งก่อนที่จะออกจากห้องไป
( NACIE PART )
“ทำไมต้องมาประกงประกวดอะไรด้วยนะ เฮ้อถ้าไม่ใช่เพราะพี่โน่ขอร้องล่ะก็ไม่มาหรอก”ผมทอดสายตามองท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถยนต์ ต่างคนต่างมา ต่างคนต่างไป ช่างแออัดจริงๆเล๊ย กรุงเทพฯเนี้ย- -
เมื่อไหร่จะไฟเขียวสักที นานไปไหม...ไฟเขียวไม่ถึงร้อยทำไมไฟแดงแม่ปาไปเกือบสองร้อยเลยว่ะ แล้วจะไปทันไหม ถ้าไปไม่ทันนะ...ก็ไม่ทันไง >[]<!
“เอาล่ะเขียวแล้ว!” ผมรีบเหลีบยขันเร่งเพื่อให้หลุดพ้นจากไฟแดงแสนยาวนานราวกับมีคนมาหยุดเวลา
เอี๊ยด ตูบ
“เฮ้ย !อะไรว่ะนั้น!!!” ผมต้องจอดรถทันทีเพราะมีรถมอเตอร์ไซต์ชนกับรถกระบะโคโยตี๊
เกิดอุบัติเหตุรถชนกัน แต่ไม่มีใครลงไปช่วยเหลือเลยแม้แต่คนเดียว รถที่ออกจากไฟแดงมาก็รีบขับต่อไปโดยที่ไม่สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“โธ่เอ๊ย คนไทยหรอว่ะเนี้ย” ผมทนดูไม่ได้ คนที่ขับรถมอเตอร์ไซต์นั้นกลิ่งไปอยู่บนเกราะกลางถนนแล้วแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครไปช่วยเหลือ ผมเลี้ยวรถจอดไว้ข้างทางแล้ววิ่งไปดูว่าคนที่ขับมอเตอร์ไซต์เป็นอะไรรึป่าว
“คุณครับ คุณ!!”ผมแตะร่างที่สลบอยู่เบาๆเพราะกลัวว่ากระดูกเขาจะหักแล้วเป็นหนักไปกว่าเดิม
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรเรียกรถพยาบาล แต่ปลายสายกับไม่มีคนรับซะอย่างนั้น หรือว่าผมจำเบอร์ผิด แล้วผมจะเอาอย่างไงดีล่ะ....มีทางเดียวผมต้องพาเขาไปโรงพยาบาลซะเอง
ผมแตะเขาเบาๆแล้วพยายามอุ่มเขาในท่าที่ใครๆเรียกว่าท่าเจ้าหญิงแต่ไอ่คนนี้มันหนักใช่ได้เลยกินอะไรเข้าไปว่ะ หวังว่าเขาคงไม่ได้กระดูกหักนะ..แต่คงดีกว่าปล่อยเขาตายอยู่ตรงนี้
ผมมาถึงโรงพยาบาลในเวลาที่ไม่กี่นาที ผมส่งเขาเข้าห้อง ไอ ซี ยู ทันทีแต่ทว่าอาการของเขาไม่ได้หนักหนาอะไรมากเขาแค่ถลอกที่แขน หัวแตกเย็บ3เข็มแล้วมีที่ผกซ่ำอยู่บ้างบางจุด
“..นะ น้ำ...หิวน้ำ” คนที่สลบตื่นขึ้นมองไปรอบห้องแต่ไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว
มือของชายผู้ป่วยกวาดไปทั่วโต๊ะข้างเตียงเพื่อหาน้ำแต่ไม่เจออะไรสักอย่าง
“อะไรกันไม่มีอะไรเลย”
“อ่าวฟื้นแล้วหรอคุณ...”ผมเดินเข้าไปในห้องที่ชายผิวสีเข้มแต่ไม่ดำมาก บนหัวมีผ้าก๊อตพันไว้
“คุณคือใคร?” แววตาของเขาถ่ายทอดความสงสัยออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“ผมช่วยคุณตอนรถคว่ำกลางถนนไง”ผมยื่นขวดน้ำให้เขาเพราะเห็นเขามองขวดน้ำในมือผม พรางปากขยับกลืนน้ำลายอย่างยากรำบาก “เอ้าผมให้ ดื่มซะ”
“ขะ ขอบใจนะ”
“คุณชื่ออะไรล่ะ” ผมเดินไปหยิบเก้าอีกมานั้งข้างๆเตียง “ผมแน็คกี้”
“โหน ผมชื่อโหน”
“เฮ้อ...เพราะคุณเลยนะ ทำให้ผมไปออดิชั่นไม่ทัน”
“ออ ดิ ชั่น”โหนพูดเน้นทวนทุกคำราวกับกำลังจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“เอ๊ะ ผมก็ต้องไปออดิชั่นนิหว่า!!” โหนโผลุกขึ้นแต่ไม่ทันลุกได้สุดตัวก็ต้องลงไปนอนอีกรอบเพราะแขนบางรั้งร่างโหนไว้ไม่ต้องลุกขึ้น
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปแล้วกันน่า คุณนอนไปก่อนเหอะ”ผมจับให้โหนนอนนิ่งๆบนเตียงถึงแม้ว่าเขาจะดิ้นเล็กน้อยแต่ก็ยอมหยุดดิ้นในที่สุด
“งั้นผมก็ทำให้คุณไม่ได้ไปออดิชั่นหรอ”โหนมองหน้าผม แววตาดูเศร้าและรู้สึกผิดจนน่าแปลกใจ
ทำไมต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นด้วยนะ สมัยนี้ยังมีคนที่คิดถึงคนอื่นอีกหรอ จะว่าไปก็น่ารักดีแฮะหมอนี่ เฮ่ย แค่คิดว่ามันน่ารักที่คิดถึงคนอื่นด้วย
“เอาน่า พรุ่งนี้ผมค่อยไปพร้อมคุณก็ได้ แล้วบ้านคุณอยู่ไหนล่ะผมไปส่งไหม”
“แล้วรถของผมล่ะ?!”
“ก็...กลางถนนมั้ง...”ผมไม่แน่ใจด้วยสิ จะมีใครเก็บรถของโหนไปไหมนะ ผมก็เป็นห่วงกลัวเขาเป็นอะไรมากเลยไม่รู้จะทำอย่างไงกับรถ
“ห่ะ ห๋า”โหนตกตะลึงควานหาอะไรบางอย่างไปทั่ว
“หาอะไร?”
“โทรศัพท์ จะโทรเรียกให้ใครเอารถหน่ะสิ ลักกี้ลูกรักจะเป็นไรมากไหมเนี้ยTT^TT”โหนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และหยิบโทรศัพท์กดโทรออก
โหนคุยโทรศัพท์สักพักหน้าตาของโหนก็เริ่มคล้ายเคียดลงแล้วยิ้มออกมาบางๆ
“เป็นไง”ผมถามขึ้นหลังจากโหนโน่มตัวลงนอนอย่างสบายๆปากก็ฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์
“หื้ม? อ่อ ให้พ่อไปเอารถแล้วล่ะ...”โหนรุกขึ้นนั้งอีกครั้ง “ขอบคุณแน็กมากเลยนะ ที่ช่วยผมไว้”
“ไม่เป็นไรหรอก คนสมัยนี้ไม่มีน้ำใจกันเสียเลย ตอนคุณล้มลงไปหน่ะไม่มีใครจอดรถช่วยคุณเลย ไอ่คนที่ชนคุณอีกหนีหายไปอย่างกะควัน”ผมลากเก้าอี้ของโรงพยาบาลมานั่งบ้าง
“ฮ่ะๆ อย่างงี้แหละ แต่คุณก็ช่วยผมขอบใจนะ”
“อ่า งั้นผมจะไปแล้วนะ คุณจะกลับบ้านเลยไหม ผมจะได้ไปส่ง” ผมบิดตัวไปทางซ้ายที ขวาทีเพื่อไล่ความเมือยล้าออกไป
“คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมบอกพ่อแล้วเดี๋ยวคงมารับ”
“โอเค งั้นผมไปนะครับ”
ผมออกจากโรงพยาบาลได้2ชั่วโมงแล้วพึ่งกลับมาบ้าน จะบอกกันพี่โน่อย่างไงดีนะ หวังว่าพี่โน่จะเข้าใจผม ว่าสิ่งที่ผมทำมันจำเป็นจริงๆ
“เฮ้ พี่แน็คกี้.... เป็นไงบ้าง” พี่นีโน่กระโดนออกมาจากประตูบ้านอย่างคล่องแคล่ว มาอยู่ตรงหน้าของผม นัยน์ตาของพี่โน่สันไหวด้วยความตื่นเต้น โดยไม่ต้องสงสัยว่าพี่โน่หวังกับผมไว้สูงมาก
“คือ...”
“ว่าไงล่ะ....ไม่ได้หรอ.”พี่โน่ว่างมือลงบนบ่าผมเบาราวกับจะปลอบโยน แววตาพี่โน่นิ่งไม่มีประกายความสดใส
“เอ่อ..”
“เอาน่าไม่เป็นไรพี่ไม่โกรธแกหรอก แกทำดีสุดแล้วพี่เชื่อ” พี่โน่หันหลังเข้าบ้านไปแต่ยังไม่วายพูดออกมาว่า “เย็นดีกินอะไรดี ไอ่ตัวแสบ”
“พี่โน่ คือผมยังไม่ได้ไป ออดิชั่นเลยครับ แบบว่ามีอุบัติเหตุนิดหน่อย”
พอผมพูดจบ ร่างสูงของพี่นีโน่หันมาหาผมแล้ววิ่งมาสำรวจทั่วร่างกายว่ามีบาดแผลตรงไหน
“ไม่เห็นมีแผลเลย”พี่โน่หลี่ตามอง
“คือ ผมไปช่วยคนที่ขับรถมอเตอร์ไซต์ล้ม” แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พี่โน่ฟัง พี่โน่ถอนหอยใจยาว ราวกับว่าโล่งอกที่ผมไม่ได้เป็นคนที่บาดเจ็บเอง
“ดีแล้ว ปล่อยไว้ไอ่คนนั้นมันต้องตายแน่ๆ”พี่โน่ตบบ่าผมเบาๆแล้วเตรียมจะรุกขึ้น
“พี่โน่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปใหม่”
“หา..ไปไหน”
“ออดิชั่นไง มีพรุ่งนี้อีกวัน ผมจะทำเต็มที่เลย!!”
พี่โน่ยิ้มออกมาบางๆตามแบบฉบับของเขา แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว
โค้ด
ความคิดเห็น