Lost Angeles 21+ [ CHANBAEK ft. EXO ] จบแล้ว

ตอนที่ 9 : Scene 8 [100%]

Scene 8

watch me naked and take your hand

ยานยนต์คันเงางามพุ่งเข้าสู่รั้วองค์กรที่ซึ่งชายหนุ่มเองเป็นผู้ก่อตั้ง เขาจอดรถ ก้าวลงมาพร้อมบทสนทนาที่คั่งค้างตั้งแต่ก่อนถึงจุดหมาย เขาเหน็บโทรศัพท์สายสำคัญแนบหู เปิดประตูท้ายรถ สองมือยกเอากล่องกระดาษมาถือ ความสูงของมันบดบังทัศนียภาพของชายหนุ่มร่างสันทัด แต่เขาไม่มีทางเลือก ได้แต่อาศัยความคุ้นชินเดาทางข้างหน้าขณะเดินเข้าบริษัท

" ครับแม่... ครับ แล้วเย็นนี้เจอกันครับ "

เพราะสมาธิถูกแบ่งไปยังการสนทนา ชายหนุ่มจึงลืมคะเนว่าทางข้างหน้าคือขั้นบันไดปูน เป็นเหตุให้ขาข้างหนึ่งเตะขั้นบนได เขาร้องเสียงหลง ทั้งลังที่หอบพะรุงกะรังมาด้วยทั้งโทรศัพท์มือถือกำลังจะหลุดลอย เขาพยายามคว้ามันทั้งสองไว้แต่ช้ากว่าแรงโน้มถ่วง ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาไม่ทันตั้งหลัก มือข้างขวาที่ถึงพื้นก่อนลงไปรับน้ำหนักร่างทั้งร่าง มันถูกกระแทกทับในลักษณะผิดรูป ผลที่ได้คือเสียงครวญจนคนข้างในวิ่งออกมาดูเหตุการณ์

" จงแด ! "

" เออ กูเอง ยังไม่มาช่วยกูอีก "

ชานยอลปรี่เข้าไปช่วยพยุงคนที่เป็นทั้งเพื่อนรุ่นพี่และเจ้านายลุกขึ้นยืน เขายกกล่องเจ้าปัญหาเข้ามาในสตูดิโอ นั่งลงข้างจงแดที่ยังโอดโอยไม่เลิก

" มือเป็นอะไรมากเปล่าวะ " ชานยอลถามจงแดที่เอาแต่นั่งกุมข้อมือ ดูเหมือนว่าขยับเมื่อไรก็จะเจ็บเมื่อนั้น

" ไม่รู้ว่ะ เมื่อกี้กุเอามือลง มือกูจะหักหรือเปล่าวะเนี่ย "

" ไปหาหมอเหอะ เดี๋ยวกูพาไป "

" เฮ้ยๆ ไม่ได้ กูนัดจงอินกับแบคฮยอนให้มาถ่ายหนังเรื่องใหม่วันนี้ คนอื่นๆก็มากันหมดแล้วด้วย " จงแดถอนหายใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีอันเป็นไป แต่ทำไมต้องดันมาเกิดเรื่องวันสำคัญด้วยก็ไม่รู้

" อ้าวพี่ ! เป็นอะไรวะ "

จงอินที่เพิ่งมาถึงเดินเข้ามาทัก ชานยอลมองข้ามไหล่เพื่อนสนิทไปเพื่อพบว่าแบคฮยอนเดินตามหลังมาติดๆ ร่างเล็กตีสีหน้าง้ำงอแบบเดียวกับที่มอบให้เขาในวันที่คยองซูมาที่ห้อง แบคฮยอนส่งสายตาแบบนั้นให้เขาทีหนึ่ง แล้วจึงปราดเข้าไปหาจงแด

" อุบัติเหตุอ่ะ ดูเหมือนมือจะซ้นเลย " ชานยอลตอบแทนเจ้าของเรื่อง

" ถ้าอย่างนั้นผมว่าเราเลื่อนการถ่ายทำออกไปก่อนดีกว่าครับ พี่จงแดควรจะไปให้หมอดูเสียหน่อย "

" ไม่ได้ๆ ขืนเลื่อนออกไปก็จะยิ่งช้า คนที่รอดูด่ากันเปิง " มือข้างที่ไม่เจ็บไหวปฏิเสธ ชานยอลกับจงอินมองหน้ารู้กัน จงแดใจดีและเป็นกันเองก็จริง แต่ถึงเวลาทำงานแล้วจริงจังอย่าบอกใคร จะไม่มีการเลื่อนการถ่ายทำ ทุกอย่างจำเป็นต้องเดินหน้าต่อไป

" แล้วจะเอาอย่างไร "

" ชานยอล มึงเป็นตากล้องแทนกูหน่อย "

" ไหงงั้นอ่ะ / ว่าไงนะครับ ! "

" ทำไมวะ อย่างกับไม่เคยจับกล้อง " จงอินท้วง ก่อนจะมองคนสองคนที่อุทานเป็นประโยคคำถามพร้อมกันสลับไปมา แค่สีหน้าตื่นตะลึงของทั้งชานยอลและแบคฮยอนก็เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญให้จงอินเข้าใจสถานการณ์ได้ไม่ยาก แบคฮยอนคงจะเขินหรือไม่ก็ตกใจกับการเปลี่ยนมือถ่ายกระทันหัน ส่วนเพื่อนของเขานั้น จงอินไม่ขอพูดออกสื่อ คนปากหนักอย่างมันค่อยๆให้สถานการณ์บีบบังคับมันเองจะน่าสนุกกว่า

ว่าแล้วจงอินก็ยืนขึ้นข้างชานยอล กระซิบพอให้ได้ยินกันแค่สองคน " หรือมึงกลัวว่าตัวเองจะหึงกูกับแบคฮยอน "

ชานยอลเด้งตัวออก ส่วนหนึ่งเพราะรังเกียจลมปากที่เป่าข้างหู อีกเหตุผลคือใจเขากระตุกถี่แปลกๆ เหมือนผู้ร้ายโดนจับไต๋อย่างไรอย่างนั้น

แต่ก็แค่เหมือนนั่นแหละน่า ไม่ใช่อย่างนั้นจริงๆเสียหน่อย

" ใครบอก เอา ! ถ่ายก็ถ่าย "

จงแดถอนหายใจโล่งอกหลังจากได้ยินเพื่อนรุ่นน้องรับปาก ชานยอลเหลือบดูปฏิกิริยาจากอีกหนึ่งคนที่จงอินมักยกมาแกล้งเขา ดูท่าแบคฮยอนจะยังไม่รู้ตัวว่าติดนิสัยชอบช้อนสายตา ร่างเล็กทำแบบนั้นกับเขาอีกครั้งขณะที่มือบางนวดคลึงหลังมือให้จงแด ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้มีจงแดกับจงอินอยู่ด้วย ชานยอลก็ไม่รับปากว่าแบคฮยอนจะมีหน้ามาทั้งค้อน ทั้งช้อนตามองเขาอยู่ได้โดยที่เสื้อผ้ายังครบถ้วนอยู่แบบนี้หรือเปล่า

ชานยอลพาจงแดกลับมาที่สตูดิโออีกทีพร้อมเฝือกอ่อนที่นาบติดมือซ้าย จงแดฝ่าฝืนคำสั่งแพทย์โดยการตรงไปที่ห้องถ่ายทำทันทีที่เท้าเหยียบที่ทำงาน พอดีกับที่จงอินและแบคฮยอนเสร็จจากการแต่งหน้าทำผม เตรียมพร้อมสำหรับการถ่ายภาพนิ่ง ตากล้องชั่วคราวเดินตามเข้ามาดูความเรียบร้อย เมื่อทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องพร้อมหน้ากัน จงแดจึงพร้อมอธิบายคอนเซปโดยสังเขปอีกครั้ง

" เรื่องนี้เป็นภาคต่อของเรื่องที่แล้ว แบคฮยอนจะโดนมาเฟียจับตัวมา ซึ่งก็คือไอ้จงอิน แบคฮยอน...นายจะต้องขัดขืน ดีดดิ้นนิดหน่อยพอให้รู้ว่าเป็นฉากข่มขืน อาจจะรุนแรงหน่อย ไหวใช่ไหม คอยสังเกตมุมกล้องด้วย อย่าลืมร้องให้ช่วย ถ้าร้องไห้ได้ก็ร้องเลย โอเคนะ " จงแดสั่ง รอแบคฮยอนพยักหน้ารับแล้วว่าต่อ " ส่วนมึงนะจงอิน กูขอแรงๆ โรคจิตหน่อย หน้าหื่นๆแบบที่มึงถนัดเลย "

" อ้าวพี่ อยากมือเจ็บอีกข้างก็พูดมาตรงๆ " ทว่าจงแดไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจพระเอกผิวแทน เขาจ้องหน้าพระเอกอีกคนที่ผันตัวเป็นตากล้องชั่วคราว

" แพลนกล้องไปที่หน้าแบคฮยอนเยอะๆเลย กูว่าคนดูอยากเห็นหน้าแบคฮยอนตอนโดนทรมาน ไม่ต้องไปเน้นไอ้จงอินมาก ให้แบคฮยอนเป็นเมนหลักของเรื่อง "

ชานยอลพยักหน้าแบบขอไปที สายตาไม่รักดีคอยแต่จะจับร่างนายเอกที่ซักซ้อมคิวกับพระเอกหนุ่มอยู่บนเตียง และดูท่าแบคฮยอนจะรู้ตัวว่าถูกจ้อง แต่เจ้าตัวก็ยังทำเป็นไม่สน เขารู้ว่าชานยอลเหมือนมีอะไรจะพูดกับเขา ถ้าไม่ติดว่ามีคนอื่นๆอยู่ตรงนี้ด้วย ชานยอลต้องเข้ามาหาเขาแน่

หัวคิ้วหน้าขมวดผูกกันแน่น ชานยอลไม่เข้าใจ ดูก็รู้ว่าแบคฮยอนตั้งใจเมินเขาตั้งแต่วันที่หนีกลับบ้าน แต่ด้วยภาระที่ติดพัน เขาจึงทำใจเย็น อดทนรอจนการถ่ายภาพนิ่งพ้นไป เมื่อแบคฮยอนเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ นั่นจึงเป็นโอกาสของชานยอลที่จะสะสางสิ่งที่ค้างใจเขา

" เข้ามาทำบ้าอะไรของคุณ ! "

ประตูห้องน้ำยังไม่ทันได้ปิดสนิท ร่างหนาก็แทรกตัวเข้ามาอยู่ร่วมกับแบคฮยอนในสถานที่ที่ควรเป็นส่วนตัว แบคฮยอนคิดไม่ถึงว่าชานยอลจะกล้าเข้ามาหาเขาถึงห้องน้ำ เขารีบสวมกางเกงและติดกระดมเสื้อ หยุดสายตาดุดันที่เลื้อยลงไปยังช่วงล่างของเขา

" เป็นอะไร "

หากชานยอลยังไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจ ชานยอลจะไม่หยุดถามคำถามเดิมซ้ำซาก แม้เดิมทีจะไม่ใช่คนประเภทช่างตื้อ แต่มันคงดีกว่าถ้าให้เขาทนร่วมงานกับคนไร้เหตุผล

" ผมไม่ได้เป็นอะไร คุณออกไปได้แล้ว "

" เชื่อก็โง่สิ บอกมาดีกว่าว่าโกรธอะไรฉัน "

แบคฮยอนระบายความเหนื่อยล้าทางใจเป็นลมพ่นออกจมูก เขาจะบอกชานยอลอย่างไรว่าไม่ได้โกรธ มันไม่ใช่ความผิดของชานยอลเลยสักนิด แต่แบคฮยอนไม่อยากมีปัญหา เมื่อไดก็ตามที่เผลอมองหน้าอีกฝ่ายทีไร คำพูดชวนตีของคยองซูก็เหมือนเสียงที่คอยสะท้อนกลับเข้าหูเขาทุกครั้ง สมองจึงสั่งการว่าอย่าเข้าใกล้ร่างสูงโดยไม่จำเป็นคงดีที่สุด

" เฮ้ย ! พวกมึงเข้าไปทำอะไรกันวะ จงแดให้มาตามไปถ่ายได้แล้ว "

แรงสั่นสะเทือนที่ประตูเกิดขึ้นพร้อมเสียงเตือนของจงอิน สิ่งสุดท้ายที่แบคฮยอนเห็นคือสายตาแห่งความกังขาระคนตัดพ้อ ก่อนร่างเล็กเป็นคนแรกที่เดินออกไป และเป็นเป็นอีกครั้งที่ชานยอลถูกทิ้งไว้กับคำถามที่ไม่เคยที่รับคำตอบที่แท้จริง

ท่ามกลางความเย็นเยียบและเงียบงันในห้องนอนที่ไม่ได้มีไว้เพื่อนอนเฉยๆ ร่างระหงซึ่งนอนไม่รู้สติด้วยฤทธิ์ยาสลบ ข้อเท้าข้างหนึ่งถูกตรวนตะขอเหล็กพันธนาการไว้ ไม่รู้เนื้อรู้ตัวสักนิดว่ามีสายตากระหายอยากจับจ้องกายขาวที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งและชั้นในตัวบางสีขาวโพลนกลืนไปกับผ้าปูที่นอน มีเพียงผิวสีชมพูระเรื่อและกลุ่มผมสีน้ำตาลทอประกายโดดเด่นออกมา ชายหนุ่มผิวแทนในชุดคลุมอาบน้ำเดินวนรอบเตียงอย่างย่ามใจ ในหัวคิดไม่ตกว่าจะลงมือกับส่วนใดของร่างเล็กก่อนดี

จะครอบครองร่างของคุณหนูน้อยทั้งที่ยังหลับใหลก็ขี้ขลาดเกินไป ให้ตื่นมารับรสสวาทด้วยกันมันน่าสนุกกว่าโข

แค่คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า ความต้องการในกายก็พลันสูบฉีดพลุ่งพล่านยากควบคุม คงมีทางเดียวที่จะจัดการคือต้องปลดปล่อยมัน

ร่างสูงขึ้นคร่อมร่างเล็ก ดึงเทปกาวที่ปิดปากออก ความเจ็บแสบกระตุ้นการรับรู้ของร่างใต้ให้ตื่นขึ้น เขาสลึมสลืออยู่ครู่เดียว ร่างกำยำของคนแปลกหน้าที่ปะทะสายตาเป็นสิ่งแรก

" คุณ...จงอิน ! "

แบคฮยอนคลานหนีออกจากวงแขนคนแปลกหน้าทันทีที่ตั้งสติได้ ร่างเล็กขวัญเสียเมื่อพบว่าท่อนล่างไร้สิ่งปิดบังผิวกาย

" ฮึๆ ชื่นใจจังที่คุณหนูจำศัตรูของพี่ชายคุณได้ " จงอินฉีกยิ้มเยาะ

" คุณจับผมมาทำไม ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ ! "

" อีกเดี๋ยวคุณได้รู้แน่ว่าผมจับตัวคุณมาเพื่อทำอะไร คุณหนูแบคฮยอน "

" จะทำไร อย่าเข้ามานะ ช่วยด้วยครับ ! "

คุณหนูตัวน้อยถอยหนีจนติดหัวเตียง โซ่ที่ข้อเท้าขึงตึงบังคับให้แบคฮยอนไม่สามารถหนีไปได้ไกลเท่าที่ใจนึก ดวงตาตระหนกสอดส่ายหาบอดี้การ์ดคู่ใจ เขาไม่รู้ว่าชายคนรักปล่อยให้คนใจร้ายลักพาตัวเขามาได้อย่างไร ชานยอลจะรู้หรือเปล่าว่าเขาอยู่ที่นี่ ร่างสูงกำลังตามหาเขาอยู่ใช่หรือเปล่า

" จุ๊ๆๆ อย่าร้องให้เหนื่อยเปล่าเลยครับคุณหนูแบคฮยอน ร้องให้ไอ้บอดี้การ์ดมาช่วยอย่างนั้นเหรอ ต่อให้มันมีสิบหน้า สิบมือ ก็ฝ่าดงลูกน้องของผมเข้ามาไม่ได้หรอก " ตัวอันตรายย่างกรายเข้าใกล้จนถึงตัวแบคฮยอนอีกครั้งในที่สุด มาเฟียหนุ่มโลมเลียร่างที่กำลังสั่นด้วยความกลัวด้วยสายตา แลบลิ้นเลียรอบปาก อยากรู้เสียจริงว่าเนื้อหนังของลูกผู้ดีจะหวานล้ำสักเท่าไร " อย่าทำเป็นกลัวไม่หน่อยเลย ทีกับไอ้บอดี้การ์ดนั่นคุณหนูยังลดตัวไปนอนใต้ร่างมันได้ แล้วกับคนมีอำนาจล้นฟ้าอย่างผมจะทำดีดดิ้นไปทำไมกัน "

" แก...รู้ ? "

" มันทำอีท่าไหนบ้างล่ะคุณถึงยอมถอดทั้งเสื้อผ้าทั้งศักดิ์ศรีให้มันย่ำยีจนตัวมีแต่กลิ่นคาว "

" ถุย ! "

คนที่อดทนฟังไม่ไหวถมน้ำลายใส่หน้าชายชั่วที่ลักพาตัวเขามา คราแรก แบคฮยอนคิดว่าอีกฝ่ายจะโมโหจนอาจทำร้ายเขา แต่กลับตาลปัตร มาเฟียหนุ่มเยียดยิ้มชอบใจ มือหนาที่คงฆ่าคนมานับไม่ถ้วนปาดเอาน้ำลายบนใบหน้าทรงเสน่ห์ ก่อนจะส่งมันดูดเข้าปากเหมือนไอศกรีมหวานเย็นที่เปื้อนนิ้วมือ แบคฮยอนถลึงตามองคนโรคจิตที่ทำเรื่องน่ารังเกียจตรงหน้า ผู้ชายคนนี้น่ากลัว น่ากลัวจนเขาพูดไม่ออก ไม่กล้าแม้แต่จะร้องให้คนช่วยอีกต่อไป

" แก... "

มือหยาบกร้านบีบคางเรียว ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามต่อต้าน แต่อ่อนแอเกินกว่าจะงัดข้อกับปีศาจร้ายได้

" ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว ถึงเวลาที่ต้อง ' เอา ' จริงเสียที "

LOST ANGELES


นะ ตามนั้น ไบโอเลยค่ะเมมเบอร์  
@cherrieheering 

เสียงสั่งจบงานของจงแดดึงชานยอลกลับเข้าสถานการณ์จริง จงอินเข้าประคองแบคฮยอนให้ลุกขึ้นพร้อมช่วยสวมชุดคลุมให้อย่างสุภาพ

" เก่งมากเลยเด็กดี นายเล่นดีกว่าที่ฉันคิดไว้นะเนี่ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ขอโทษนะ " พระเอกหนุ่มส่งกระดาษเช็ดหน้าให้รุ่นน้อง ลบหัวลูบหางสำรวจร่างอีกฝ่าย จำได้ว่าเผลอกัดแก้มก้นแบคฮยอนเพราะทนความหมั่นเขี้ยวไม่ไหว แต่เขาไม่ได้ตั้งใจทำอักคนเจ็บตัว

" ผมไม่เป็นไร คุณจงอินไม่ต้องห่วง "

" ทุกคนทำดีมาก จงอิน แบคฮยอน แยกย้ายกันไปอาบน้ำได้แล้ว ขอบคุณทุกคนมากโดยเฉพาะมึง ชานยอล " มือข้างที่ไม่เจ็บของจงแดตบบ่ารุ่นน้องคนสนิท

ชานยอลพยักหน้าส่งๆ ไม่ได้กระไรกับคำขอบน้ำใจของจงแดนัก เขาวางกล้องทิ้งไว้ ชูตลับบุหรี่ให้จงแดรู้ว่าขอเวลาส่วนตัว ก่อนจะเดินหายไป ชานยอลเผลอมองกวาดรอบห้องจนสะดุดกับตาคู่น้อยที่มองเขาอยู่ก่อน พอเขาจ้องกลับ อีกฝ่ายกลับเลี่ยงหลบเสียอย่างนั้น

คนถูกจับได้หันไปคุยเล่นกับจงอินที่ยังชมเขาไม่หยุดปาก แบคฮยอนรับน้ำหวานจากชายหนุ่มมาดื่มเพื่อเติมน้ำตาลในเลือด เขาไม่ได้หลบสติไปอย่างงานแรก แถมพระเอกหนุ่มก็ดูแลเขาดีเหมือนน้องนุ่ง มันทำให้อดคิดไม่ได้ว่าครั้งที่เขาสลบไป หากไม่ใช่คำสั่งของผู้กำกับ พระเอกคนนั้นจะให้เกียรติเขาอย่างที่จงอินทำบ้างหรือเปล่า

โปรดติดตามซีนต่อไป

ถ้ามีช่วงตอนไหนที่มันมากหรือน้อยเกินไปบอกได้เลยนะคะ

จะบอกว่าเขียนเอ็นซีเรื่องนี้ไม่ง่ายนะ ต้องเขียนอารมณ์บทบาทในหนังกับในฟิคสลับ ผสมให้กลมกลืนกัน

เรากลัวว่าจะทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เราจะพยายามมากขึ้นนะคะเมมเบอร์

ขอบคุณมากๆเลย แท็กให้ชื่นใจหน่อยเร็วที่รัก

#ficlostangeles