Lost Angeles 21+ [ CHANBAEK ft. EXO ] จบแล้ว

ตอนที่ 8 : Scene 7 [100%]

Scene 7

sex is the best breakfast I ever had


 

ไม่เคยมีสักครั้ง หรือสักคนที่เขาตื่นขึ้นในตอนเช้าพร้อมร่างใครสักคนที่พิษเหล้าพาให้หอบหิ้วติดมือมา เขามักปล่อยให้คู่นอนเหล่านั้นจากไปก่อนรุ่งสว่าง โดยไม่ถามหาความผูกพันธ์ที่เกิดขึ้นชั่วเผลอ 

นี่จึงถือเป็นปรากฏการณ์แรก ที่ชานยอลยอมให้มีใครอีกคนใช้หมอนหนุนอีกใบข้างกายจวบจนสายโด่ง ชายหนุ่มตะแคงข้าง เท้าศอกกับหมอน สายตาสงบนิ่งสำรวจดวงหน้าพริ้มเพรา แบคฮยอนคือสิ่งแปลกปลอม แต่ไม่ใช่เฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหม่ของห้องนอน ไม่ใช่ตุ๊กตาตัวใหม่บนเตียงหลังโต เขาถนัดจะนิยามให้อีกคนเป็นสิ่งที่ซานต้าครอสนำมาทิ้งไว้ในถุงเท้าของคืนวันคริสมาสต์เสียมากกว่า

" นายพลาดเองนะ ที่ไม่อยู่ตอนฉันชนะลู่หาน " ชานยอลหัวเราะขึ้นจมูกเมื่อนึกถึงเกมแห่งสัจจะ กระชับผ้าห่มคลุมถึงหน้าอก ความใกล้ชิดเปิดโอกาสให้ใบหน้าของพวกเขาเกิดขึ้นอีกครั้ง ในสถานที่ที่เป็นใจ มันจึงอดไม่ได้ที่จะ...

 " ไอ้ชานยอล ! "

 เสียงร้องเรียกของแขกไม่ได้รับเชิญหยุดการเคลื่อนไหวของชานยอลชะงักงัน เจ้าของห้องตกใจไม่ต่าง เขาเด้งตัวขึ้นจากที่นอน ลากคอผู้บุกรุกให้พ้นจากอาณาเขตห้องนอน เขาไม่อยากให้ใครหรืออะไรก็ตามรบกวนการพักผ่อนของอีกคน

" จะมาทำไมไม่บอกก่อนวะไอ้จงอิน "

" ถ้าบอกก่อนจะเจอแจ๊คพอตเหรอวะ ฮั่นแน่ ต่อบทกันทั้งคืนเลยสิมึง "

" มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า ตกลงมึงมีอะไร " จงอินกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นหน้าตึงของชานยอล เขาไม่ได้ติดใจที่ชานยอลไม่อธิบายสิ่งที่เขาเห็น คนปากหนักอย่างชานยอล ถ้ามันไม่อยากพูด ต่อให้เอาคีมมาง้างปาก สิ่งที่จะได้เห็นก็คือลิ้นไก่ของมันเท่านั้น

" กูจะมาเล่นเกมห้องมึงอ่ะ แต่ถ้ามึงอยากเล่นอย่างอื่น กูมาวันหลังก็ได้ "

 " จะอยู่ก็อยู่ กูรู้มึงอยากเสือกเต็มที่แล้ว " จงอินยิ้มแหย ชานยอลส่ายหน้า ได้แต่หวังตัวเองชินกับความสอดรู้ของเพื่อนในสักวัน 

ออด ~

เสียงออดหน้าห้องเรียกความสนใจจากสองเพื่อนซี๊ ชานยอลตั้งท่าเตรียมเปิดประตู แต่จงอินรั้งไว้ เขารู้ว่าอีกคนที่อยู่หน้าห้องคือใคร ถ้าการปรากฏตัวของแบคฮยอนสร้างความแปลกใจมหาศาลให้จงอินแล้ว การมาเยือนของผู้ที่รออยู่หน้าประตูในยามนี้ยิ่งสร้างความประหลาดใจชานยอลยิ่งกว่า

" ชานยอล มีอีกเรื่องที่กูลืมบอก "

" อะไรของมึง "

" กูชวนคยองซูมาด้วยว่ะ "

" ห้องนายนี่มากี่ทีก็ยังเหมือนเดิมนะ " คยองซูทัก

"  รกเหมือนเดิม " เพิ่มเติมคือใครอีกคนที่นอนหลับอยู่ในห้อง แต่จงอินไม่กล้าพูดประโยคหลังออกสื่อ เขาลอบมองประตูห้องนอนซึ่งซุกความลับของชานยอลซ่อนอยู่ คยองซูไม่ชอบใจแน่ถ้ารู้ว่าหลังประตูบานนั้นมีใครอีกคน

 "  ทำไมถึงปล่อยให้รกแบบนี้ล่ะ ไม่ไหวจริงๆ เอาไว้ฉันมาช่วยเก็บกวาดให้แล้วกัน " คยองซูแสร้งทำเป็นเก็บเสื้อยืดใช้แล้วลงตะกร้าพร้อมกันนั้นก็ส่งอุโบยตื้นๆที่ชานยอลไม่มีทางจับได้ไล่ทัน แผนการตีสนิทหลืบเร้นอยู่ภายในดวงตากลมโตใสซื่อ คยองซูจะอาศัยความหวังดีหยิบยื่นความไว้ใจให้ชานยอล การมาให้เห็นหน้าและแสดงความใส่ใจของเขาต้องซึมเข้าหัวใจชายหนุ่มอย่างที่ชานยอลเองก็ไม่อาจรู้ตัว และไม่นานหลังจากนี้ มุมมองของชานยอลที่มีต่อเพื่อนที่แสนดีอย่างคยองซูก็จะเปลี่ยนไปตลอดกาล

" คงไม่ต้องรบกวนคุณหรอกครับคุณโด คอนโดไอ้ชานยอลมันมีแม่บ้านทำความสะอาดให้อาทิตย์ละครั้งอยู่แล้วครับ "

เป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าคยองซูไม่ใช่พวกเล่นหัวเล่นหางได้ง่ายๆ และไม่ชอบการถูกขัดคอ แต่กระนั้นจงอินก็มักแหกกฎข้อนี้อยู่เสมอ แล้วก็ได้ค้อนวงใหญ่กับสายตาคาดโทษจากคยองซูทุกครั้งไป 

" โอ๊ก ! "

"  เสียงอะไร "

คยองซูร้องทักเป็นคนแรก เขาเพ่งสายตาไปที่ประตูห้องนอนก่อนมองหน้าเจ้าของห้องด้วยต้องการคำอธิบาย แต่ได้เพียงสีหน้าจนคำตอบกลับมา คนตัวเล็กจึงเดินไปยังจุดกำเนิดเสียงประหลาดนั้น เพ่งพิศมันราวกับต้องการมองทะลุไปยังความจริงหลังบานประตู

" เดี๋ยว ! นายไปนั่งเถอะคยองซู เดี๋ยวฉันเข้าไปดูเอง "

ชานยอลตรงเข้าขวาง ร่างสูงเป็นอีกคนที่สัมผัสความไม่พอใจของเพื่อนร่างเล็กครั้งมีแบคฮยอนรวมอยู่กับพวกเขา เพียงแต่ไม่รู้เหตุผล และคิดว่าไม่ใช่กงการที่เขาจำเป็นต้องทราบ แค่กันให้ทั้งสองฝ่ายเจอกันน้อยที่สุดก็น่าจะพอ

" ทำไม ข้างในห้องนอนมีอะไรเหรอ " คยองซูส่งสายตาจับผิด ฉับพลันสายตาที่ไม่เคยมีไว้มองใครอื่นก็จับที่เนินไหปลาร้าของชานยอลเต็มตา มันมีรอยแดงช้ำเป็นจ้ำเหมือนกับ...

" ให้เจ้าของห้องมันจัดการเองเถอะ " จงอินดึงแขนคนช่างสงสัยออกห่างจากเขตอันตราย คยองซูมองชานยอลหายเข้าไปในห้องแห่งความลับโดยที่ยังไม่หายแคลงใจทั้งเรื่องเสียงประหลาดในห้องและรอยบนลำคอ แต่ทำได้แค่ข่มใจวางเฉย เพราะไม่อยากให้ชานยอลเอาเขาไปรวมกับพวกขี้สาระแน

พอผลักประตูเข้าไปก็พบแบคฮยอนนั่งอ่อนระโหยโรยแรงอยู่ข้างโถส้วม สีหน้าสีตาไม่สู้ดี เหมือนลูกสุนัขหูลู่หางตก แบคฮยอนล้มลงพับเพียบ ช้อนตามองชานยอลคล้ายขอความช่วยเหลือ ชายหนุ่มแสดงน้ำใจโดยการยื่นแก้วน้ำเปล่าส่งให้ มือก็ลูบหลังหวังบรรเทาอาการ

" ผมปวดหัว " อาจเพราะพิษแอลกฮอล์ที่ตกค้างในร่างกายทำให้แบคฮยอนเผลองอแง 

" ก็บอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ ดื้อ ! " ชานยอลไม่ถือสา แต่มันน่าดุให้หลาบจำเสียหนึ่งคำ

" เมื่อคืนผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร " 

" ก็พาไปส่งที่ห้องแล้ว ปลุกก็ไม่ยอมตื่นก็เลยต้องพามานอนห้องฉันน่ะสิ "

" นอนเฉยๆใช่ไหม ผมไม่ได้เผลอทำอะไรแปลกๆใช่รึเปล่า "มือบางปาดริมฝีปาก เค้นคำตอบอย่างระแวดระวังในการกระทำของตัวเอง

" เช่นอะไร " ชานยอลถามกลับ ลักยิ้มมุมปากเก็บไม่มิด เขาอยากรู้ว่าอะไรที่แบคฮยอนว่า หมายถึงอะไร

" ก็... ช่างมันเถอะครับ ไม่มีอะไรหรอก " แบคฮยอนบอกปัด กลับไปโก่งคอใส่ชักโครกต่อ เขารู้สึกเวียนหัวเกินกว่าจะใส่ใจในเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แบคฮยอนแค่หวังว่ามันจะไม่มีผลต่อยอดมายังปัจจุบัน

" กัดเจ็บเหมือนกันนะเรา " 

แบคฮยอนหายอาการอยากอาเจียนเมื่อได้ยินประโยคที่ชานยอลพูดออกมาลอยๆ หันกลับไปมองคนพูดจาไม่ชัดถ้อยอีกครั้ง ชานยอลกระแอม แบคฮยอนมองตามลูกกระเดือกที่เคลื่อนไหวบนลำคอหนา เรื่อยไปจนถึงจุดสีแดงช้ำที่ไม่ต้องเอ่ยปาก คนคร่ำหวอดในเรื่องพรรค์นี้อย่างแบคฮยอนก็บรรลุที่มาของมันได้เอง

" รอยนั่น ผมทำเหรอ ! "

" เฮ้ ! ชวู่ เบาเสียงหน่อยสิ "

ชานยอลเอ็ดกลั้วหัวเราะ หวนนึกถึงต้นตอของรอยจูบบนคอเขา แบคฮยอนไม่มีทางรู้ว่าเขาแทบใส่กุญแจมือตัวเองเผื่อไม่ให้พลั้งมือทำไม่ดีกับคนเมา เมื่อคืนขณะแบกแบคฮยอนขึ้นหลัง อีกคนก็ดันตื่นขึ้น เสียงแหบห้าวเพราะฤทธิ์น้ำเมาร้องเรียกและเรียกร้องสัมผัสจากเขา ก่อนความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่คอจะเล่นงานจนขนลุกทั้งกาย แบคฮยอนฝากรอยรักทั้งๆที่กำลังอยู่บนหลังขอเขาแล้วผล็อยหลับไป สาบานว่าไม่ได้ล่วงเกินคนเมาเว้นเสียแต่การเปลี่ยนเสื้อผ้าให้

 " แล้วเราได้...เอ่อ ทำกันรึเปล่า " แบคฮยอนถามเจือตระหนก กลัวเหลือเกินว่าจะเผลอแสดงความต้องการที่เกินงามต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน

" นายต่างหากล่ะที่ทำฉันฝ่ายเดียว " ผู้เสียหายกล่าว

" ไม่จริงอ่ะ ผมทำอะไรบอกมานะ ! "

" บอกให้เบาไง "

" ไม่ จนกว่าคุณจะบอกว่าเมื่อคืนผมทำ... "

สุ้มเสียงถูกริมฝีปากหนาดูดกลืนไปพร้อมเรียวปากเจ้าของเสียง ชานยอลพยายามที่สุดแล้วที่จะห้ามไม่ให้ร่างเล็กกระโตกกระตาก จนสุดท้ายก็จนปัญญาจนต้องใช้อวัยวะเดียวกันหยุดมันเสีย แล้วก็ได้ผล แบคฮยอนหยุดแล้ว แต่ที่ไม่หยุดเห็นจะเป็นคนเริ่มเสียเอง ชานยอลปล่อยให้ริมฝีปากของเขาขับเคลื่อนไปบนเรียวปากบางเฉียบ เม้มทั้งล่าง ดูดทั้งบน แก้แค้นรอยกัดที่แบคฮยอนทิ้งไว้ให้อย่างสาสม แบคฮยอนมือไม้อ่อน เรี่ยวแรงอันตธานหาย แต่ยังโชคดีที่ริมฝีปากของเขายังพอมีแรงตอบโต้จูบที่ชานยอลมอบให้แทนอาหารเช้า

 " เสียงใคร " คยองซุผุดลุกจากโซฟา ตั้งท่าเหมือนจะเดินเข้าไปในห้องนอน เดือดร้อนคนกำลังรื้อเกมลุกตาม ไม่ใช่ว่าคยองซูทึกทักเอาเองว่าได้ยินเสียงโวยวายมาจากข้างใน จงอินเองก็ได้ยินเสียงแบคฮยอนเต็มสองหู 

" ไม่มีอะไรหรอกน่า เสียงชานยอลมั้ง " จงอินกลบเกลื่อน แต่เขาแน่ใจว่าไม่มีทางหยุดประกายแววแน่วแน่ในตาของคยองซูให้หยุดอยู่แค่ห้องรับแขกได้ถาวร

" เสียงชานยอลบ้าอะไร แล้วใครมันจะพูดคนเดียว ฉันจะไปดู "

" เดี๋ยวก่อนคยองซู ! "

ตอนที่จงอินตามคยองซูไปถึงหน้าห้องนอน ประตูห้องแห่งความลับก็เปิดอ้าซ่า หน้าของชานยอลและแบคฮยอนกำลังบดเบียดกันที่ได้ เมื่อเสียงประตูกระทบผนัง สองร่างก็ผละออกจากกัน ทั้งคยองซูและแบคฮยอนต่างคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่คยองซูกล้าพูดว่าไม่มีใครตกใจกับภาพที่เห็นได้มากไปกว่าเขาอีกแล้ว

แบคฮยอนตอบคำถามที่ชานยอลตอบเขาไม่ได้ ทั้งรอยจูบบนคอและเสียงปริศนา ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของเด็กคนนี้ 

 LOST ANGELES





 

คยองซูรู้สึกเหมือนกำลังจวนระเบิดเป็นจุล เขาไม่เคยโกรธเท่านี้มาก่อนในชีวิต ถ้าไม่นับตอนถูกเพื่อนร่วมห้องลอกช้อสอบจนสามารถชิงทุนเรียนต่อที่อเมริกาจากเขาไปได้ คยองซูเกลียดการถูกโกง ฉกฉวยสิ่งที่เขาเฝ้าพยายามไขว่คว้าไปอย่างหน้าด้านๆ ไม่ว่าจะโอกาส หรือความรัก อย่างที่แบคฮยอนกำลังกระทำ

ทั้งๆที่เริ่มต้นก่อน แต่แบคฮยอนกลับใช้ทางลัดในการเข้าใกล้ชานยอล คยองซูเคยมาที่ห้องชานยอลนับครั้งไม่ถ้วน แต่ชานยอลค่อนข้างหวงพื้นที่ส่วนตัว คยองซูจึงไม่เรียกร้องความสนใจจากอีกคนด้วยการเซ้าซี้เหมือนผู้หญิงที่ชานยอลเคยนอนด้วย เขาต้องการมากกว่านั้น ไม่เหมือนกับแบคฮยอนที่มีค่าที่สุดแค่เมื่อคืน

แต่คนซ่อนความรู้สึกเก่งระดับมืออาชีพอย่างโด คยองซูมีหรือจะเผยไต๋ให้ศัตรูหัวใจเอาไปหัวเราะเล่น เขายืนฝานต๊อกก่อนจะโยนลงในหม้อน้ำเดือด เสร็จจากนั้นจึงเปิดสงครามประสาทกับอีกคนที่เพิ่งเสร็จจากการหุงข้าว 

 " นายสนิทกับชานยอลเหรอ " คยองซูถาม

" เปล่าครับ แค่รู้จักกัน " คำตอบที่ย้อนแย้งกับสิ่งที่คยองซูเห็นทำเอาเขาอยากหัวเราะ แบคฮยอนคงต้องไปฝึกการโกหกมาใหม่

" อ้อ ถ้าอย่างนั้นนายก็จัดอยู่ในประเภทที่สอง "

 " หมายความว่าอย่างไรครับ " ถ้าเป็นคนอื่นพูด แบคฮยอนคงคิดว่าคนสื่อต้องการเอ่ยขึ้นลอยๆเพื่อเข้าใจเองคนเดียว แต่กับคยองซูผู้ตั้งอคติกับแบคฮยอนมาตั้งแต่ต้น แบคฮยอนรู้ คยองซูต้องการให้เขาตามเกม

และความกังขาของแบคฮยอนก็ทำให้เขาพลาดเดินตามหมากบนกระดานของอีกฝ่าย

" ถ้าไม่รู้ฉันก็จะบอก คนในชีวิตของชานยอลมีแค่สองประเภท นอกจากเพื่อนสนิทในกลุ่ม ชานยอลก็พาใครต่อใครมาค้างที่ห้องเรื่อยล่ะ พวกชั่วคราวไม่ได้จริงจังอะไร ที่ฉันถามก็เพราะจะได้แยกแยะประเภทคนในชีวิตของชานยอลได้โดยไม่เข้าใจผิด "

คยองซูยิ้มอย่างผู้ชนะ แบคฮยอนควรรู้สึกตัวเสียทีว่าเขาเกลียดน้ำหน้า และหากแบคฮยอนรู้แล้วว่าเขาคิดเช่นไรกับชานยอล ก็ช่วยคิดได้เองทีเถอะว่าต่อจากนี้ควรทำตัวอย่างไร 

ใช่จะมีเพียงคยองซูที่ไม่สบอารมณ์ได้เพียงคนเดียว มันเรื่องอะไรที่แบคฮยอนจะต้องทนให้ใครก็ไม่รู้เยียดหยามสิ่งที่เขาไม่ได้เป็น 

 " ขอบคุณครับที่ช่วยเตือนให้ผมรู้สถานะตัวเอง ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงจัดอยู่ในประเภทแรกสินะครับ รุ่นพี่คยองซู " แบคฮยอนยิ้มเยียด ก่อนจะตอกย้ำสถานะที่ไม่มีวันแปรเป็นอื่นได้ให้คนไม่รู้ตัว " รุ่นพี่เป็นแค่เพื่อนของชานยอล ผมจะได้ไม่เข้าใจผิดเวลาเห็นรุ่นพี่อยู่ใกล้กับเขา "

" แบคฮยอน ! แบคฮยอน ! "

ชานยอลต้องฉุดข้อมือบางเพื่อให้แบคฮยอนยอมหยุดเดิน เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่เขากับจงอินกำลังเถียงกันเรื่องเกม จู่ๆแบคฮยอนก็หุนหันออกมาจากห้องครัว เก็บข้าวของแล้วออกจากห้องมาไม่บอกกล่าวทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้าของเขาครบชุด 

" คุณกลับไปอยู่กับเพื่อนๆเถอะ ผมรบกวนเวลามาทั้งคืนแล้ว " ใบหน้าหวานหงิกงอ  แสดงอารยะไม่พอใจชัดเจน แบคฮยอนไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ชวนตึงเครียด คยองซูทำให้เขารู้ว่าที่ไหนมีคยองซูที่นั่นก็ต้องไม่มีเขา แบคฮยอนเองก็ไม่ใช่คนอดทนอะไรได้เก่งกาจ เขาจึงเลือกเดินออกมาเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย

" เป็นอะไร " ชายอลขมวดคิ้ว 

" เปล่า ผมไม่ได้เป็นอะไร "

" ไม่พอใจอะไรก็พูดสิ "

 " ก็บอกว่าเปล่า ผมแค่อยากกลับบ้าน "

  " ก็ฉันบอกแล้วไงว่าให้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน "

" ช่างผมเถอะน่า "

แบคฮยอนไม่ได้ตั้งใจขึ้นเสียง ไม่ได้เจตนาสะบัดมือออกจากมือหนา แต่ความหงุดหงิดที่คยองซูเป็นคนก่อต่างหากขับเคลื่อนให้มันลงเอยด้วยความไม่ลงตัว เขารู้ มันไม่ใช่ความผิดของชานยอล มันเป็นเขาเองที่ไม่สามารถฝืนรองรับสายตาที่เหมือนจะทิ่มแทงเขาตลอดเวลาของคยองซูได้ 

และเขาไม่อยากทำให้ใครลำบากใจ ไม่อยากเป็นตัววุ่นวาย

" ก็ตามใจ จะอยู่หรือจะไปก็เรื่องของนาย " 

ชานยอลพ่นลมหายใจทิ้ง ชายหนุ่มคิดว่าเขาทำดีที่สุดแล้วเพื่อรับมือกับความงี่เง่าของเด็กหนุ่ม แค่นี้ก็ถือว่ามากเกินไปสำหรับการดูแลคนที่เกี่ยวข้องกับเขาแค่เพื่อนร่วมงาน

หลังเลิกเรียน จงแดเรียกแบคฮยอนเข้ามารับค่าตัวที่สตูดิโอ เขาเก็บซองที่ได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงลงกระเป๋า เจ้านายใจดีบอกว่าปกตินักแสดงจะรับค่าตัวผ่านการโอนเข้าบัญชี แต่เหตุที่เรีบกแบคฮยอนเข้ามารับกับมือเองนั้น เพราะจงแดมีเรื่องสำคัญอีกประเด็นที่ต้องสะสาง

 " หนังเรื่องแรกของนายผลตอบรับดีเชียวแบคฮยอน ดูคอมเม้นพวกนี้สิ "

จงแดส่งแท็บเลตให้ลูกน้อง แบคฮยอนอดจะขลาดเขินไม่ได้เมื่อเห็นบทรักของเขากับชานยอลในจอเคลื่อนไหว เขากดเข้าไปดูการแสดงความคิดเห็นของสมาชิกแล้วก็ต้องตกใจกับข้อความเชิงอนาจารต่อเขาจำนวนนับไม่ถ้วน

" ไม่ต้องเขินหรอก อีกหน่อยก็ชิน " จงแดหัวเราะเอ็นดู

 "  ครับ " แบคฮยอนส่งแผ่นจอสัมผัสคืนให้เจ้านายหนุ่ม ภาวนาให้ตัวเองชินกับข้อความที่จงแดเรียกมันว่าการตอบรับที่ดีให้ได้โดยเร็ว

" มีแต่คนอยากเป็นบอดี้การ์ดแทนไอ้ชานยอลกันทั้งนั้น แถมยอดสมัครสมาชิกก็พุ่งกระฉูดเหมือนของฟรี ขอบใจมากนะแบคฮยอน "

 " แล้วผมจะมีโอกาสได้เล่นเรื่องหน้าอีกรึเปล่าครับพี่จงแด " น้ำเสียงคนถามเจือความหวัง ร่างกายของเขามีความต้องการทุกขณะที่จิตใจว่างเปล่า เขาอดกลั้น เฝ้าแต่รอว่าเมื่อไหร่ความปรารถนาจะถูกเติมเต็มอีกครั้ง

 "  นี่ล่ะที่เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเรียกนายมาวันนี้ " จงแดตบโต๊ะอย่างชอบใจ จากนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ร่างสูงของนักแสดงหนุ่มปรากฏพร้อมรอยยิ้มยินดีเช่นทุกครั้งที่พบกัน จงแดพูดต่อ " นายพร้อมไหมถ้าฉันจะให้เล่นหนังเรื่องใหม่กับจงอินอาทิตย์หน้า "

พระเอกผิวแทนนั่งลงข้างคนตัวเล็ก ยักคิ้วทักทายมอบความเป็นกันเอง ก่อนจะทวงวาจาที่เคยสนทนากันเมื่อคืนวันกินเลี้ยง

"  จำที่เราคุยกันได้ไหม ถึงเวลาที่นายจะได้พิสูจน์มันด้วยตัวเองแล้วแบคฮยอน "

แบคฮยอนมองมือคร้ามแดดที่โอบไหล่ และนิ้วของจงอินวนลูบหัวไหล่เขาด้วยอารมณ์หยอกเอิน 

" พร้อมครับ ฝากตัวด้วยนะครับคุณจงอิน "

 โปรดติดตามซีนต่อไป

ถึงเวลาสนุกอีกแล้วซี กำลังคิดว่าจะให้ไคแบคเล่นบทอะไรกันอีก
เมมเบอร์เสนอไอเดียมาได้นะค๊า
อย่าลืมจ่ายค่าเมมเบอร์ด้วยน่ะ #ficlostangeles แท็กให้เห็นกันโหน่ยยย

แอบเห็นแว๊บๆว่าฟิคขึ้นอันดับ50ของหมวดแฟนฟิคเกาหลี 
ถึงจะไม่ใช่อันดับหนึ่งแต่เราดีใจนะ 55555  ขอบคุณมากๆเลย เราจะตอบแทยทุกคนด้วยหนังเรื่องใหม่ของน้องในตอนหน้า
ทีมชานแบคอย่าเพิ่งปาหินใส่เรา ใจเย็นเย๊นนนน