Lost Angeles 21+ [ CHANBAEK ft. EXO ] จบแล้ว

ตอนที่ 4 : Scene 3 [100%]

Scene 3

Baby, Let's make wild love
 

               โรงอาหารนักศึกษาในเวลาก่อนคาบแรกเงียบสงบร้างผู้คน เนื่องด้วยนักศึกษาส่วนมากวุ่นแต่กับการตาลีตาเหลือกวิ่งให้ทันเช๊คชื่อในคาบเช้า แบคฮยอนจึงเลือกฝากท้องกับร้านอาหารที่นี่เป็นประจำ เขาชอบพาตัวเองไปอยู่ในที่ที่ปราศฝูงชน ไม่ใช่เพราะขลาดอาย แต่เพรียกหามากกว่าความสงบสุขมากกว่าเป็นไหนๆ

                แบคฮยอนวางข้าวคลุกไข่ปลากับซุปเต้าหู้บนโต๊ะ ละเลียดรสไม่รีบร้อน สายตาก็กวาดมองไปเรื่อยเปื่อย สายตาพลันหยุดอยู่ที่นักศึกษาชายกลุ่มหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสันทัด ตาโตเด่นชัดแม้มองจากระยะไกล ผู้ชายผิวแทนดูโดดเด่นท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆในตอนเช้า แบคฮยอนคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นรูปคนคนนี้หราในเว็บไซต์ของลอสท์แองเจลลิส
 

                และช่างบังเอิญว่าเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยสุดท้ายคือผู้ชายตัวสูงปรี๊ดที่เพิ่งพบกันเมื่อวาน เหมือนคนถูกจ้องจะรู้ตัวเลยหันกลับมา เมื่อเห็นว่าชานยอลไม่มีอาการตอบโต้ใด แบคฮยอนจึงตั้งหน้าตั้งตาจัดการมื้อเช้าตรงหน้า นำไปเก็บ หลีกจากที่ตรงนี้โดยไม่หันกลับไปมองกลุ่มของชานยอลอีก
 

                “ แบคฮยอน ”

                คนถูกเรียกหยุดอยู่กับที่ ระหว่างที่คิดว่าจะหันกลับไปหรือไม่ ไหล่ทั้งสองข้างก็ถูกชานยอลบังคับให้หันกลับไป รอยย่นปรากฏบนหัวคิ้วโดยที่แบคฮยอนไม่รู้ตัว

                “ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า ”

                “ ไม่ยักรู้ว่าเรียนที่เดียวกัน ”

                “ คุณต้องรู้สิ ผมบอกพวกคุณแล้ววันที่ไปออดิชั่น ” คนที่ไม่รู้คือแบคฮยอนต่างหาก ด้วยเป็นพวกไม่ชอบคบเพื่อนกลุ่มใหญ่และไม่สุงสิงกับใคร หนำซ้ำทั้งคณะภาคยังมากไปด้วยนักศึกษากว่าค่อนหมื่น ไม่แปลกที่เขาจะพลาดการจดจำรูปพรรณของเพื่อนร่วมคณะที่แม้ผุดผาดมาดหล่อร้ายเพียงใดก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องติดตาม

                “ ปีอะไรนะ ” ชานยอลถาม

                “ ปีสอง แล้วคุณล่ะ ”

                “อ่อนกว่าฉันปีเดียวแต่เพิ่งเรียนปีสองเนี่ยนะ ”

                “ ผมเรียนช้าไปสองปี ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปเข้าเรียน ”

                เพื่อนอีกสองคนของชานยอลจ้องพวกเขาอยู่ แบคฮยอนจึงตอบชะกระชับและหาทางตัดตัวเองออกจากคู่สนทนา หากแต่ร่างสูงไม่ยอมปล่อยเขาไปโดยง่าย

                “ เอาคาทอคนายมา ”

                ประโยคที่ติดจะเป็นคำสั่งมากกว่าร้องขอทำให้คนฟังนึกฉุนในใจ มือบางกำโทรศัพท์ที่กำภายใต้กระเป๋าค้างไว้อย่างชั่งใจ สุดท้ายก็ยื่นให้คนช่างตื้อเอาไปสุดแล้วแต่จัดการ ไม่ว่าชานยอลต้องการมันเพื่อการใด ในฐานะเพื่อนร่วมงานก็สมควรมีช่องทางการสื่อสารเพื่อติดต่อธุระปะปังกันในอนาคตอันใกล้

                “ นั่นใครอ่ะ คนรู้จักของชานยอลเหรอ ”

                โด คยองซูถามเพื่อนผิวแทนที่สนิทกับชานยอลมาก่อน เขาไม่ชอบใจภาพตรงหน้า แต่ไม่อาจปล่อยให้คลาดสายตาได้ ชานยอลที่ไม่เคยยุ่งย่ามเข้าไปทักใครก่อนนอกจากเขากับจงอิน ตอนนี้กำลังยืนคุยกับผู้ชายหน้าตาจัดว่าบ้านๆอีกคนที่เขาไม่คุ้นตา เขาไม่รู้ว่าสองคนนั้นมีธุระอะไรกันมากมาย คยองซูนึกไม่ออกว่าชานยอลกำลังแสดงสีหน้าอย่างไรเพราะหันหลังให้ แต่สักพักเด็กผู้ชายคนนั้นก็ยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนของเขา

                “ ไม่ยุ่งสักเรื่องก็ไม่เป็นไรหรอกน่าอ้วน ” จงอินขยี้ผมเพื่อนตัวเล็ก อันที่จริงเขาก็ยังไม่มีโอกาสเข้าไปทักทายเพื่อนร่วมงานคนใหม่อย่างเป็นทางการแม้แต่ครั้งเดียว นี่จึงเป็นโอกาสดีถ้าเขาจะเข้าไปร่วมวงสนทนากับสองคนนั้น ถ้าไม่ติดว่าเห็นท่าทางกระตือรือร้นเกินมาตรฐานปกติของชานยอลเข้าเสียก่อน

                ปล่อยให้เพื่อนมันทำคะแนนไปนั่นแหละ ส่วนเขา ไว้เจอกันที่สตูดิโอเมื่อไรก็ได้

                “ นั่นสินะ ก็คงไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ ” คนอื่นๆในที่นี้ คยองซูหมายถึงนักศึกษาและอาจารย์สาวๆที่ก้อร่อก่อติกชานยอลอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ก่อนจะกลายเป็นคนแปลกน่า

                มุมปากข้างที่ไม่ได้คาบบุหรี่ของจงอินยกขึ้น คยองซูที่น่าสงสาร หลงรักเพื่อนของตัวเองซ้ำยังเลินเล่อ คนอื่นๆที่ว่านั้น ไม่มีสักคนเดียวที่ชานยอลจะเข้าไปทักทั้งๆที่อีกฝ่ายหันหลังให้

                กิจกรรมอันบั่นทอนคุณภาพการศึกษาในห้องเรียนสำหรับแบคฮยอนคือการนั่งไถหน้าจอโทรศัพท์ ดังที่คนเพื่อนน้อยมักทำ อยู่กับตัวเองก็ดี อย่างน้อย ก็ไม่เป็นการรบกวนเพื่อนร่วมห้องในเวลาเรียน

 

                พลันชื่อบัญชีคนแปลกหน้าส่งข้อความผ่านโปรแกรมสนทนา เมื่อแบคฮยอนเข้าไปดูก็พบผู้สนทนาที่ใช้ชื่อว่า ส่งสติ๊กเกอร์ให้เพื่อเปิดการสนทนา ทว่ายังไม่ทันที่แบคฮยอนจะได้ตอบกลับ คลิปวีดีโอก็ถูกส่งเข้ามา ทันทีที่กดดู ทั้งเลือดและความร้อนก็พากันวิ่งขึ้นสูบฉีดหัวใจและใบหน้า

 

                ‘ อ๊า ’

                แบคฮยอนจำเป็นต้องปิดเสียงโทรศัพท์อย่างกะทันหัน เพื่อระงับเสียงครางซึ่งจำได้แม่นว่าเป็นของตัวเขาเอง นักศึกษาหนุ่มกระแอมเพื่อกลบเสียงก่อนจะหุนหันพลันแล่นออกจากห้องเรียน ที่ห้องน้ำชาย เขาซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำห้องในสุด กดวนดูคลิปที่ฉายภาพตัวเองไร้เครื่องนุ่งห่ม นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เสียงครางระงมหูเพราะมือชายปริศนาคลอเคลียอยู่อยู่บนหน้าอก และแรงกระตุ้นที่ช่วงล่าง

                ป. ช. ย. : หน้านายตอนโดนเร้าก็ไม่เลวนะ แต่ช่วยมือไม้ต้องอ่อนกว่านี้หน่อยเถอะ จะให้ฉันทำอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ

            แบคฮยอน บยอน : ชานยอล ! ลบคลิปบ้านี่เดี๋ยวนี้เลยนะ

                แบคฮยอนพิมพ์ตอบไปไวเท่าความคิด ที่น่าเจ็บใจที่สุดคือตัวเขาเอง ที่ไม่รู้จักระมัดระวังตัว นอนให้เขากระทำอนาจารแถมยังถูกถ่ายโดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวแม้แต่น้อย ท่ามกลางความตระหนกใจ มีความสงสัยเข้าแทรก จึงได้ถามไปดังใจนึก

                แบคฮยอน บยอน : นายทำแบบนี้ทำไม

\               ป. ช. ย. :  ก็เอาไว้ให้นายดูการแสดงของตัวเองไง คิดว่าฉันจะเก็บเอาไว้ทำอะไรงั้นเหรอ หืม…

            เมื่อคนมือดีอ้างเหตุผลตอกหน้ากลับมาเช่นนั้น แบคฮยอนก็ว่าเสียไม่ได้ แต่จะเอาอะไรมาแน่ใจกับคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ ถึงจะเป็นดาราหนังอย่างว่าก็เถอะ การถูกปล่อยคลิปฉาวโดยไม่ได้ยินยอมก็หาใช่เรื่องที่เขายินดี

                ป. ช. ย. :  เลิกเรียนแล้วรอที่หน้าตึก ฉันจะไปรับ

                แบคฮยอนขมวดคิ้ว เพิ่งรู้ว่าตัวเองสนิทกับชานยอลพอที่จะรับส่งกันได้แล้ว

                แบคฮยอน บยอน : มารับผม ทำไม?

                ชานยอลไม่อ่านข้อความของเขาอีกเลยกระทั่งถึงเวลานัด ว่าตามจริงคือชานยอลเป็นฝ่ายทึกทักเอาเองข้างเดียว แบคฮยอนจำต้องลงมายืนรอชานยอลด้วยไม่อาจหลบเลี่ยง และตัวเขาเองก็มีเรื่องที่จะต้องจัดการกับร่างสูงเช่นกัน

                ต่อมาเมื่อรถยนต์คันโก้สีขาวจอดเทียบฟุตบาท ชานยอลลดกระจกแสดงตัวตน แบคฮยอนรุดกายนั่งข้างคนขับ ไม่มีประโยคทักทายจากหนุ่มรุ่นน้องให้ชื่นใจ ได้ยินก็แต่คำถามเสียงเขียวกับใบหน้าน่ารักที่ขมวดยุ่งเหยิงซึ่งทำให้ชานยอลหัวเราะในคอเมื่อได้ฟัง

                “ คุณคลิปนั่นไปหรือยัง ”

                แต่แล้วคำถามที่แบคฮยอนปรารถนาจะฟังคำตอบมากที่สุดก็ได้รับเพียงความเพิกเฉย รถยนต์ประตูคู่พุ่งทะยานออกจากสถานศึกษา มุ่งหน้าไปยังที่ที่คนตัวเล็กไม่รู้จัก และไม่ยักใคร่รู้ เขาสนใจเพียงเรื่องอันน่าอัปยศในโทรศัพท์ของชานยอลเท่านั้น

                “ นี่คุณ ! ตอบผมมาเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณยังไม่ได้ลบมันใช่ไหม ” แบคฮยอนเร่งเร้า ยิ่งมันอยู่ในมือชานยอลนานเท่าไร ความกังวลก็ยิ่งกดทับหัวใจเขามากขึ้นเป็นเท่าทวี  

                “ ปาร์คชานยอล ! ” แบคฮยอนเขย่าแขนซ้ายคนขับจนชายหนุ่มนึกรำคาญ อวัยวะที่สามสิบสามของคนยุคปัจจุบันจึงถูกโยนให้คนขี้เซ้าซี้

                “ อยากลบก็ลบเองเลยแล้วกัน ”

                แบคฮยอนรีบคว้ามันไว้คล้ายกลัวเจ้าของเครื่องจะเปลี่ยนใจ แต่ก่อนที่จะได้จัดการอะไร สายเรียกเข้าที่ขึ้นชื่อบอสใหญ่ของพวกเขาก็ขึ้นหราบนหน้าจอ แบคฮยอนลืมเรื่องของตัวเองไปโดยพลัน เขายื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ ทว่าชานยอลกลับบอกให้เขารับสายเสียเอง

                “ สวัสดีครับพี่จงแด ผมแบคฮยอนครับ ตอนนี้คุณชานยอลขับรถอยู่ ” พูดแล้วเหลือบหาเสี้ยวหน้าด้านข้างของชานยอลไป พลางคิดว่าให้คนไม่สนิทอย่างเขามารับโทรศัพท์แทนกันแบบนี้จะดีแน่เหรอ

                อ้าวแบคฮยอน อยู่ด้วยกันเหรอ งั้นเปิดลำโพงเลยฉันจะได้พูดทีเดียว

                “ ครับ ” แบคฮยอนทำตามสั่ง เขาขยับทั้งตัวทั้งเครื่องมือสื่อสารเข้าใกล้ชานยอลมากขึ้น เพื่ออำนวยความสะดวกในการรับรู้ให้ร่างสูง

                วันนี้ว่างกันหรือเปล่าล่ะ แต่ถ้าเดทกันอยู่ก็ไม่เป็นไรนะ

                จงแดหัวเราะเคล้าคำถาม คนถือโทรศัพท์อ้าปากค้าง มองหน้าชานยอลอย่างขอความช่วยเหลือ แล้วก็ต้องคอยเก้อ เมื่อมีเพียงรอยยิ้มเหยียดเท่านั้นที่มอบกลับมา

“ ไม่ใช่นะครับ เอ่อ ว่าแต่พี่จงแดมีธุระอะไรกับพวกเราเหรอครับ ”

ก็ถ้าไม่ได้จู๋จี๋กันอยู่ เย็นนี้เข้ามาที่สตูฯที พี่จะคุยกับพวกเราเรื่องหนังที่จะถ่ายคู่กันพุธนี้

LOST ANGELES

 

          หลังจากหารือเรื่องการถ่ายทำที่จะเกิดขึ้นในไม่กี่วันถัดไปเรียบร้อยแล้ว ชานยอลก็เสนอแกมบังคับ ทำหน้าที่ที่แบคฮยอนไม่ได้ขออีกครั้งโดยการมาส่งรุ่นน้องตัวเล็กหน้าคอนโด

          ชานยอลแหงนหน้าลอดกระจกหลังคารถ มองไปยังห้องชุดจำนวนมากบนตึกสูง จำนวนชั้นและบรรยากาศโดยรอบช่างเชิญชวนให้ใครต่อใครฝันอยากเป็นเจ้าของสักห้อง เขามองแบคฮยอนผิดถนัดไป ร่างเล็กเป็นเด็กมีอันจะกินมากกว่าที่เขาเคยสบประมาท แบคฮยอนไม่ใช่ประเภทอยากทะยานตัว ไขว่คว้าสิ่งที่ยากได้อยากมีโดยการแลกเงินกับลีลาเรื่องอย่างว่าให้ผู้ชมผ่านเสร็จสมผ่านสายตา แบคฮยอนไม่น่าจะใช่พวกร้อนเงิน คนร้อนเงินน่ะมันเขาเองต่างหาก ไม่ว่าแบคฮยอนจะเลือกเส้นทางนี้ด้วยด้วยเหตุผลใดก็ตาม ชานยอลก็เลือกเก็บความแคลงไว้เพียงในใจ

          เพราะหน้าที่ของเขาก็เพียงละเลงร่างตรงหน้าให้สาแก่ใจแทนผู้ชายอีกหลายร้อยคนเท่านั้น

          " ขอบคุณครับที่มาส่ง "

           "เตรียมตัวให้ดีล่ะ อย่าลืมจัดการตรงนั้นให้เรียบร้อย ฉันยังไม่อยากเล่นบทนักขุดทองตอนนี้หรอกนะ "

           " นี่คุณ ! "

          ชานยอลหัวเราะเมื่อแกล้งคนน่ารักให้อับอายได้สำเร็จ ใทั้งรอยย่นของความฉุนเฉียวและสีแดงป้านจากความกระดากปนกันเละเทะบนใบหน้าหวาน กำปั้นเล็กๆง้างขึ้นกลางอากาศ ชั่งใจว่าจะแก้แค้นคนช่างแกล้งดีหรือไม่ จังหวะนั้นเองที่โทรศัพท์อีกฝ่ายดังขั้น ชานยอลปรายตามองชื่อสายเรียกเข้าคล้ายลังเล สุดท้ายก็กรอกเสียงทุ้มให้คนรอสายชื่นใจ

          " ว่าไงครับยูจิน "

          เพราะไม่ใช่คนคุ้นเคย แบคฮยอนจึงไม่อาจเดาความรู้สึกของน้ำเสียงซ่อนอารมณ์ต่อปลายสายได้ เสียงกระเง้ากระงอดที่ลอดเล็ดออกมาของหญิงสาวทำให้ส่วนเกินอย่างเขาสำนึกได้ว่าควรลงจากรถได้แล้ว เขาปลดเข็มขัดนิรภัย หอบเป้หนังที่ติดตัวมาใบเดียวแล้วแตะประตูรถ ทว่ามือหนากลับคว้าข้อมือเล็กไว้แน่น

          " ไปดีไหมน๊า....โอเค งั้นรอนะ เจอกันที่เดิมครับ "

          ขณะที่หูถูกยัดเยียดให้ฟังบทสนทนากระเซ้าเย้าแหย่ แบคฮยอนก็พยายามขืนข้อมือออกจากการกอบกุม ยิ่งฝืน ชานยอลก็ยิ่งลงน้ำหนักกำแน่นมากกว่าเดิม กระทั่งสายโทรษัพท์ถูกตัดไป

          " อะไรอีก คุณต้องรีบไปหาแฟนไม่ใช่หรือไง " แบคฮยอนว่า ไม่มีใครต้องการเป็นฝ่ายรอ และไม่มีใครต้องการเป็นต้นเหตุให้อีกฝ่ายรอเช่นกัน

          " ทำไมต้องประชดด้วย หรือว่า... "

          " ถ้าคุณชอบผู้หญิง ทำไมถึงมาเล่นหนังกับผู้ชายด้วยกันล่ะ " หลุดปากถามออกไปแล้วถึงนึกได้ว่าละลาบละล้วงเหลือเกินสำหรับคนเพิ่งรู้จัก ชานยอลยอมปล่อยข้อมือเล็กในที่สุด เอนศีรษะกับพนักพิง หันมายิ้มบางก่อนตอบ

          " ไม่รู้เหรอว่าค่าตัวพระเอกจีวีอื้อซ่ากว่าเอวีตั้งกี่เท่า ผู้หญิงน่ะเมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้วน่า แต่ผู้ชายนี่สิ...โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ชายที่... " 

          ชานยอลเว้นถ้อย ปล่อยให้สายตาคมวาววับจับจ้องร่างบอบบาง เนื้อแน่นนุ่มนิ่มตรงหน้าแทนคำตอบที่อาจทำคนฟังทรมานใจเล่น แบคฮยอนขนลุกซู่ เสือกกายหนี หลังติดประตูรถ เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในวันพุธนี้ผุดขึ้นเป็นภาพเคลื่อนไหวในหัวที่มักสะสมแต่เรื่องพรรค์นั้น 

          " ผมต้องไปแล้ว เจอกันวันพุธครับ "

          แบคฮยอนโล่งใจที่ไม่ละลายไปก่อนจะลงจากรถ เท้าเล็กๆวิ่งเข้าตัวตึก มิวายหันกลับไปมองคนเจ้าเล่ห์ในรถคันโก้ที่ยังนิ่งสนิทอยู่ที่เดิม ครู่เดียวเท่านั้นก่อนจะฉลิวหายกลืนไปกับแสงไฟในเมืองหลวง

          " เย็นนี้อยากกินอะไร "

          "อืม... "

          คนถามครางฮืมในคอ มือก็ปะป่ายบรรดาผักสดในชั้นวางสินค้ากระทั่งสะดุดสัมผัสกับวัตถุทรงกลมขนาดพอดีมือ เขาหยิบมันขึ้นมา 

           " ฉันอยากกินอะไรก็ได้ที่มีมะเขือเทศ "

           ลู่หานหัวเราะขึ้นจมูก เปล่าเยาะเย้ย หากแต่เพราะความน่ารักที่อีกฝ่ายแสดงออก เขารู้ว่ามินซอกชอบมะเขือเทศ ชอบผักผลไม้ทุกชนิดที่มีสีแดง ถึงแม้ว่าสิ่งที่เจ้าตัวอวดเขาอยู่จะไม่ใช่มะเขือเทศอย่างที่อีกคนเข้าใจ ลู่หานไม่อาจกล้าทำลายจินตนาการและความหวังของคนตรงหน้า มันไม่ใช่ความผิดของมินซอก ที่มันต้องลงเอยเช่นนี้ ล้วนมีเขาเป็นชนวนทั้งสิ้น

          " เอาสิ งั้นเย็นนี้เรากินมะเขือเทศผัดไก่กันเถอะ "

          ลู่หานเห็นด้วย เขาหยิบมะเขือเทศตัวจริงใส่ตะกร้า แล้วจึงแอบสลับพริกหวานที่มินซอกหยิบผิดมากลับเข้าชั้นเดิม 

          " ลู่ ! "

          " มีอะไรเหรอ "

          จู่ๆมินซอกก็โพล่งขึ้น ลู่หานมองตามมินซอกที่หันขวับไปที่โซนอาหารกระป๋อง ทว่าไม่ยักปรากฎสิ่งผิดวิสัยใด

          " ฉันรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองเราอยู่ "

          แม้พิการทางสายตา แต่ประสาทสัมผัสที่เหลือกลับทำงานดีขึ้นเหมือนทดแทนสิ่งที่ขาดหาย มินซอกรู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองพวกเขาอยู่ในหลืบเร้น เพียงแต่ไม่อาจระบุพิกัดที่แน่นอน

           " ไม่มีอะไรหรอก คนก็มองไปเรื่อยนั้นล่ะ เรารีบไปกันเถอะ "

          พูดให้คนขี้ระแวงสบายใจก่อนจะดุนหลังมินซอกไปที่ช่องจ่ายเงิน ไม่ใช่ไม่เชื่อสัญชาตญาณของมินซอก ถ้ามีใครจับตาดูพวกเขาจริง ก็อาจเป็นพวกชอบสอดรู้ไปตามประสาอย่างที่ว่า 

          หรือไม่ก็พวกสมาชิกเว็บไซต์ลอสท์แองเจลลิสที่อาจจำเขาได้ แต่ไม่ใจกล้าพอจะเข้ามายุ่งย่ามเขาเพราะเงื่อนไขในการเป็นสมาชิก

          แบคฮยอนไม่มีอะไรกับใครอีกเลยหลังจากได้รับคำสังจากจงแด ว่ากันตามจริงคือตั้งแต่วันที่เซ็นต์สัญญากับลอสท์แองเจลลิส เด็กหนุ่มอดทนรักษาเนื้อตัวไม่ให้มีรอยด่างพล้อยแม้แต่จุดเดียว เพื่อให้ถึงคราวสำคัญที่ต้องใช้เรือนร่างในร่วมประเวณีทางธุรกิจ 

          แบคฮยอนตื่นพร้อมแสงแรกของวันใหม่ หมกตัวอยู่ในห้องน้ำหลายขั่วโมงเพื่ออาบน้ำฟอกตัว ขัดทั่วกาย โดยเฉพาะจุดซ่อนเร้นที่พ่อพระเอกคู่ขวัญย้ำนักหนา สารพัดครีมบำรุงที่ได้จากลู่หานก็ถูกลำเลียงมาประโคมจนผิวแทบไม่มีที่หายใจ มื้อเย็นก็ไม่ได้ตกถึงท้องร่วมอาทิตย์ เขาเดาว่าน้ำหนักคงหายไปราวสองกิโลกรัมเห็นจะได้ แบคฮยอนจะไม่มีทางยอมให้ใครวิจารณ์รูปร่างเขาในแง่ลบได้อีกเด็ดขาด

           " ไงแบคฮยอน ตื่นเต้นหรือเปล่า "

เ          ขาเห็นจงแดโผล่เข้ามาทักเป็นคนแรกเมื่อมาถึงสตูฯ เจ้านายหนุ่มใส่แจ๊คเก๊ตฮู๊ดดำทับเสื้อยืดสีขาว ท่อนล่างเป็นกางเกงวอร์มขาสั้นที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูย้อนแย้งกับเจ้าของค่ายหนังผู้ใหญ่เสียเหลือเกิน 

          " นิดหน่อยครับ "

          " ไปเตรียมตัวกันเถอะ ทุกคนกำลังเซตงานอยู่ที่ห้องล่ะ "

          แบคฮยอนยอมให้อีกฝ่ายวางแขนพาดไหล่อย่างสนิทสนม แบคฮยอนนึกขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่ผู้ว่าจ้างสักคนจะมีให้ลูกน้อง จงแดพาเขาขึ้นมายังชั้นสองของสตูฯ ทีมงานทุกคนต่างกำลังง่วนอยู่กับหน้าที่ของตัวเอง ชานยอลละสายตาจากบทที่มีไม่ถึงสิบประโยคเมื่อแบคฮยอนเข้ามา 

          พระเอกหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแนบสัดส่วนที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ พร้อมด้วยสายคาดปืนสีดำสะพายติดแผ่นหลัง ยากเหลือเกินที่คนมองจะหักใจไม่ให้นึกถึงคราวอยู่ใต้ร่างผู้ชายคนนี้

          " เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เสร็จแล้วก็ออกมาแต่งหน้า ซ้อมบทกันนิดหน่อย แล้วก็ถ่ายจริงเลย "

          จงแดกะเกณฑ์ สูทสีกุหลาบขาวแนบด้วยหูกระต่ายสีตัดกันถูกยัดใส่มือแบคฮยอน เด็กหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่ง เมื่อออกมาก็ถูกดึงไปแต่งหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้งตามลำดับ 

          " เออ ลืมบอก ต้องถ่ายโฟโต้ชู๊ตด้วยนะแบคฮยอน เราต้องเอาภาพนิ่งไปลงเว็บ "

          จากนั้นกางเกงสแลคและเสื้อสูทที่สวมมาอย่างดีก็ถูกถอดทิ้ง เหลือไว้เพียงเสื้อเชิ้ตตัวหลวมระต้นขาและหูกระต่ายที่ถูกดึงลงไร้ระเบียบ ร่างเล็กนอนนาบกับเตียงที่มีกลีบกุหลาบกระจายโดยรอบ ถูกจงแดสั่งให้ชันขา ปลดกระดุม และสารพัดท่าทางตามแต่บัญชา 

            " ชานยอล "

          เจ้าของชื่อเข้าไปสมทบทันทีที่ถูกเรียกคิว พระเอกมืออาชีพปลดกางเกง ถลกชายเสื้อขึ้นถึงศอก คลานขึ้นเตียงเพื่อประกบคู่กับหนุ่มน้อยที่นั่งกึ่งเปลือยกลางดงกุหลาบแดง

          หากแบคฮยอนเป็นดอกกุหลาบ ชานยอลก็เฉกเช่นหนามที่มีไว้คุ้มกันกลีบนวลของดอกไม้งาม

          " ชิดกันหน่อยโว้ย แบคฮยอนนั่งตรงหว่างขาชานยอล มองตากันด้วย ขอดราม่าซีน "

          แบคฮยอนสารภาพว่ากระอักกระอ่วนใจเหลือเกินยามต้องเข้าใกล้ชานยอล มันไม่ใช่ความรู้สึกสบายใจเหมือนตอนอยู่กับจงแดและลู่หาน หรือฉาบฉวยเหมือนผู้ชายคนอื่นๆที่เคยผ่านมา อะไรสักอย่างที่แบคฮยอนบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าเสียความเป็นตัวเองทุกครั้งที่ต้องเผชิญแววตาคู่คม

          "อ้ะ ! "

          คนอ่อนประสบการณ์เผลออุทานเมื่อนิ้วกร้านสอดเข้ามาภายในร่มผ้า เลิกชายเสื้อขึ้นมาจนรู้สึกเย็นวาบ ร่างน้อยสบสายตาเว้าวอนจากคนตัวสูงที่นั่งชันขาซ้อนหลัง ไม่นานนักก็ถูกชายหนุ่มประกบจูบดูดดื่ม ตามด้วยอะไรต่อมิอะไรที่ถูกอีกคนชักนำ เสียงรัวชัตเตอร์ดังขึ้นเป็นระยะ

          " โอเค เซตฉากใหม่ อีกห้านาทีเตรียมถ่ายเลย " 

โปรดติดตามซีนต่อไป
 

อดใจอีกนิดน๊าาา 55555  อย่าหาว่าเล่นตัวเลย
ไม่อยากให้มันครึ่งๆกลางๆเลยกไปตอนหน้าแบบจัดเต็ม
 อาจจะมีพิมพ์ตกบ้างไรบ้างขออภัยน๊า เราไม่ได้ใช้เวิร์ดแล้วมันไม่ค่อยสเถียร 

อย่าลืมนะคะ ใครเป็นสมาชิกเว็บlost angeles แล้ว เรามีโปรโมชั่นดูฟรี
แค่จ่ายเป็นแท็ก #ficlostangeles หรือคอมเม้นได้เลย 
ตอนหน้าหนังมาแน่นอน ตอนนี้เอาภาพนิ่งไปดูก่อนนะจ๊ะเมมเบอร์