ตอนที่ 31 : Missed Scene : call me ' Mommy' [special part ที่ไม่มีในเล่ม]
เด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สลัดรองเท้าผ้าใบกระเด็นพ้นตัวทันทีที่ถึงบ้าน กระเป๋าเป้เองก็ถูกหย่อนลงพื้น ร่างสูงเอนกายพิงพนักโซฟาตัวยาว ผ่อนลมหายใจเข้าออกทิ้งเป็นระลอกๆ ทันใดนั้นเองกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายใครบางคนก็ยั่วให้เขาเปิดเปลือกตามอง
" ชานยอลกลับมาแล้วเหรอลูก " เด็กหนุ่มขยับหนีโดยทันทีเมื่อร่างเล็กในชุดผ้ากันเปื้อนเข้าใกล้
" ก็เห็นอยู่ ยังจะมีหน้ามาถาม " ชานยอลผินหน้าออก ไม่ปรารถนาจะเห็นดวงหน้าที่ช่างเอาแต่ปั้นหน้ายิ้มหวานใส่เขาตลอดเวลา เหมือนไม่รู้สึกรู้สาว่าเขารังเกียจเพียงไร
" ถ้างั้นหิวมั๊ย เดี๋ยวแม่เอาขนม... "
" เลิกทำตัวเป็นแม่ฉันสักทีเถอะ ! ไม่เข้าใจหรือไงว่าเธอไม่มีวันแทนที่แม่ฉันได้ "
" แม่ก็แค่... "
" แบคฮยอน ! ไม่ต้องมาแทนตัวเองว่าแม่ เธอไม่ใช่แม่ฉัน เธอมันก็แค่ผู้ชายที่ขายตัวให้พ่อฉันเพื่อหวังสบาย ไม่มีค่าพอที่จะเป็นพ่อเป็นแม่คนได้หรอก "
ชานยอลตวาดก่อนจะลุกหนี เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ เขาคิดว่าผู้ชายชั้นต่ำคนนี้จะออกจากชีวิตเขาไปตั้งแต่พ่อเสีย แต่เปล่าเลย ภรรยาใหม่ของพ่อคนนี้ยังเอ้อระเหยอยู่ในบ้านที่มีเพียงพวกเขาสองคน ไม่มีทีท่าว่ายางอายบนหน้าหวานของคนจอมเสแสร้งจะสึกเหรอลงสักวัน
" ชานยอลจะไปไหน... แม่ไม่ให้ไปนะ มันดึกแล้วแม่เป็นห่วง "
" ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ! "
ชานยอลสะบัดมือบางที่ยื้อยุดชายเสื้อ ทว่าแบคฮยอนกำมันแน่นกว่าที่เขาคิด เขาผลักแบคฮยอนล้มลง หากแต่ร่างเล็กดึงชายเสื้อของเขาติดมือไปด้วย ทั้งสองร่างจึงล้มลงไปกองทับกันบนโซฟาตัวเดิม
ตาเรียวเล็กวิงวอน จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมเพื่อพิสูจน์ความจริงใจ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คนมีศักดิ์เป็นลูกชายจึงได้แปลความหมายของมันเป็นอื่นที่แบคฮยอนคาดไม่ถึง
" ฮึ ! ที่พยายามเอาอกเอาใจฉันมาตลอด ที่แท้ก็เพื่อแบบนี้เองสินะ " ชานยอลแสยะยิ้ม มันเป็นยิ้มเย้ยหยันและเต็มไปด้วยความรังเกียจ คมเหมือนมีดที่รังแต่จะกรีดผ้ากันเปื้อนบนตัวแบคฮยอนให้สิ้นซาก
" ชานยอลพูดอะไรน่ะ แม่ไม่เข้าใจ "
" ถึงขนาดนี้แล้วไม่ต้องเสแสร้งทำเป็นใสซื่อหรอกน่า พ่อฉันก็ไม่อยู่แล้ว หน้าที่แม่ที่ต้องืนทำมาตลอดก็คงไม่จำเป็น จะเหลือก็แต่... "
โคมไฟที่เดิมนะจ้ะ ใบ้กว่านี้เดะนรกกินหัว
กลับมาอ่านที่เหลือด้วยเด้อ
เมื่อทุกอย่างจบลง ชานยอลก็ปล่อยให้แบคฮยอนได้พักหายใจหายคอบนตักที่ยังมีกลางกายแข็งขืน มือใหญ่ลูบวนหน้าท้องขาว ไล่ลงไปถึงใจกลางของอีกฝ่าย แบคฮยอนตีมือซนนั้นอย่างรู้ทัน
" อย่าซนสิลูก "
" ลูกอะไรกัน นี่มันผัวชัดๆ "
" ก็คุณบอกว่า... "
" เลิกเล่นแล้ว รอบต่อไปเป็นอย่างอื่นบ้างเถอะ "
แบคฮยอนหัวเราะให้กับความเผด็จการของคนรักที่ดูท่าจะติดนิสัยชอบสวมบทบาทมาจากที่ทำงาน แม้เขาจะหันหลังให้กับวงการนักแสดงหนังผู้ใหญ่ไปได้ขวบปีแล้ว แต่ก็ยังไม่พ้นถูกชานยอลยึดไปเป็นนายเอกส่วนตัว
เขาพลิกตัวหันหน้าเข้าหาใบหน้าหล่อเหลาที่ตกหลุมรักมากขึ้นทุกวินาที ก่อนจะพบกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่เชื่อได้เสมอว่ามันจะมีให้เขาเพียงผู้เดียวตลอดไป
" งั้นรอบต่อไปเล่นเป็นชานยอลกับแบคฮยอนก็แล้วกัน "
fin
สั้นนิดนึงเขียนแบบวูบเดียวจบ
จริงๆอยากเขียนพาร์ทสั้นๆแบบนี้มาลงอีกเรื่อยๆแต่กลัวคนจะลืมกันหมดแล้ว
ใครคิดถึง อยากได้อีกแท็กมาให้พี่เฌอรู้โหน่ย #ficlostangeles เหมือนเดิม
นี่แถมให้สุดๆเลยเพราะคิดถึงเรื่องนี้ อยากเขียนต่อก็ไม่รู้จะต่อยอดอะไร
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เราก็รอคำว่า คัท 555555555555555555555555
โอ็ย.. อย่างพีค 555555555