Lost Angeles 21+ [ CHANBAEK ft. EXO ] จบแล้ว

ตอนที่ 2 : Scene 1

 

Scene 1
 

If you don’t laugh during sex at least once,

You’re having sex with the wrong person

      หนึ่งสัปดาห์ที่พ้นไป จงแดและเหล่านักแสดงของเขาใช้เวลาหมดไปกับการจดๆจ้องๆกองกระดาษแนบรูปถ่ายและประวัติส่วนตัวของเด็กหนุ่มหน้าตาดีเป็นร้อยๆคน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าจะมีผู้ชายที่ทั้งยังหนุ่มยังแน่นพลีกายแลกกับงานที่น้อยคนจะเชิดชูว่าดีงามตามกระแสสังคม อย่างว่าล่ะ ค่าตอบแทนมันมหาศาลพอจะซื้อคอนกรีตมาโบกทับยางอายบนหน้าได้ดีกว่ารองพื้นยี่ห้อใดๆทั้งปวง

      “ สรุปเอาไง กูให้พวกมึงโหวต ” เมื่อเลือกเองไม่ได้ จงแดจึงโยนหน้าที่ตัดสินใจให้สมาชิกที่เหลือ

      ลู่หานที่เหมือนจะมีตัวเต็งอยู่ในใจควานหาประวัติผู้สมัครที่เล็งไว้จากกองกระดาษที่ทับถมกันเป็นชั้นแล้วส่งให้ผู้ที่มีอำนาจสูงสุดอย่างจงแดพิจารณา

      “ บอยนแบคฮยอน ? ”

      “ ใช่ ฉันโหวตเด็กคนนี้ กูว่าเขาหน้าตาน่ารังแกดี ว่างั้นมั๊ยล่ะจงอิน ” คนที่มีใบหน้าสวยที่สุดในห้องเสนอ แรงเร้าบางที่ซุกซ่อนอยู่ในแววตาใสซื่อของแบคฮยอนดึงดูดเขา และลู่หานก็คิดว่าตัวเองฉลาดพอที่จะจูงใจให้พรรคพวกคิดแบบเดียวกับเขา

      “ กูบอกแล้วไงว่าอ้วนเกินไป ” แต่ไม่ใช่กับปาร์คชานยอล

      “ ไหนดูดิ…แบบนี้เขาเรียกอวบอัดเข้าขั้นโอเคเลยเถอะ หน้าตาซื่อๆเหมือนลูกหมาน่ารังแกแบบนี้เวลาโดนทำคนดูคงสะใจทีเดียว ” นักแสดงหนุ่มผิวแทนออกความเห็น ในหัวคิดภาพร่างเล็กถูกเขากระทำท่านั้นท่านี้เป็นฉากๆ น่าเสียดายที่ไม่ได้เจอกันในรอบที่เขาเป็นกรรมการ จะเป็นไรไป อีกไม่นานคงมีโอกาสร่วมงานกันแน่ เพราะเขาจะโหวตเด็กคนนี้เช่นกัน

ลู่หานยกยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดเสริมทัพ เขาได้จงอินเป็นพวก ส่วนจงแดน่ะมีเหรอจะไม่ตามใจลูกรักของค่ายอย่างเขา เหลือก็แต่ปาร์คชานยอล ที่ต้องบังคับให้จำนนต่อพยานและหลักฐาน

หลักฐานบนใบหน้าหล่อของชานยอลเองในวันที่แบคฮยอนเข้ามาออดิชั่น เด็กอนุบาลเท่านั้นแหละที่ดูไม่ออกว่าชานยอลชอบแบคฮยอนขนาดไหน

“ แบคฮยอนสูงแค่ร้อยเจ็ดสิบนิดๆแต่หนักกว่าลู่หานสิบกว่าโล กูอุ้มทีแขนหักไปใครจะรับผิดชอบ ” เมื่อจงอินถือหางข้างลู่หาน ชานยอลเบนเข็มมาที่จงแด ตั้งใจพูดกรอกหูเพื่อให้จงแดฟังเข้าข้างเขา ผู้ซึ่งเป็นพระเอกเบอร์หนึ่งและต้องรับหน้าที่เป็นคู่ขวัญของนักแสดงที่จะเข้ามาใหม่แทนคนที่ลาออกไป

“ ปากดี ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงถูกใจเด็กแบคฮยอนตั้งแต่เห็นเขาแก้ผ้า ไม่งั้นคงไม่โดดเข้าไปฟัดเขาทั้งที่จงแดไม่ได้สั่งหรอก ” ชานยอลไปต่อไม่ถูก เขาส่งสายตาคาดโทษไปให้เพื่อนตัวแสบที่บังอาจแทงใจดำ แต่นอกจากคนถูกหมายหัวจะไม่ใยดีต่อสายตาอำมหิตของเพื่อนร่วมงานแล้วยังแกล้งดูดนิ้วกลางท้าทายเขาอีกต่างหาก

“ จริงเหรอวะชานยอล ? นี่กูพลาดอะไรไปบ้างบอกกูที ” จงอินสลอนหน้าไปทางลู่หานสลับกับชานยอล แทบไม่เชื่อหู เรื่องแบบนี้ไม่น่าเกิดขึ้นกับชานยอลได้ พวกเขาทำงานกันแบบมืออาชีพ พวกเขาต่างแยกเรื่องานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันสิ้นเชิง ไม่มีใครเคยทำเกินคำสั่งของผู้กำกับ เขาอาจคิดว่าลู่หานแค่อำเล่นถ้าหากว่าจงแดจะช่วยเถียงหรือชานยอลเองจะแก้ตัวสักนิด

“ หุบปากน่าจงอิน กูแค่… ”

“ เฮ้ยๆ พอ ฉันตัดสินใจแล้ว ”

จงแดทุบโต๊ะ เพื่อไม่ให้เกิดสงครามน้ำลายในเวลาต่อไป เขาจำเป็นต้องลงมติให้เป็นไปตามสิ่งที่เขาและคนอื่นๆเห็นสมควรว่าชนะขาดลอย

“ ฉันจะติดต่อบยอนแบคฮยอนมาสัมภาษณ์พรุ่งนี้ จบนะ ”

“ เฮ้ !!!! ”

ไม่ต้องบรรยายก็รู้ว่าเสียงโห่ที่ก้องกึกเป็นของพรรคไหน

แบคฮยอนอยู่ในคลาสเรียนที่เวลาค่อยๆคืบคลานไปอย่างเชื่องช้าไม่ทันใจคนนั่งนับถอยหลังนาฬิกา เขานั่งไถหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อยๆกระทั่งระบบแจ้งเตือนโปรแกรมสนทนาแทรกเข้ามาในความสนใจ

คิมบยองฮวา : เลิกเรียนมาหาที่ห้องได้ไหม

แบคฮยอนเห็นข้อความแจ้งเตือนแต่ไม่จำเป็นต้องเข้าไปอ่านเร็วนัก เขาเข้าเว็บไซต์ Lost Angeles เหมือนคนว่างงาน เพียงแค่คลิกเข้าไป ชื่อและหน้าของนักแสดงหลักก็เด่นหรา มีทั้งผู้ชายหน้าสวยที่เขาเจอในวันออดิชั่น และผู้ชายตัวสูงปรี๊ดที่บอกว่าเขาอ้วนเกินกว่าจะเอาไปอวดสาธารณะชน

คิดแล้วกลุ้ม หวังว่าจะไม่ถูกจูบฟรีๆหรอกนะ

คิมบยองฮวา : ฉันไปหาที่ห้องก็ได้… นะแบคฮยอน

เมื่อถูกตื๊ออีกครั้งแบคฮยอนจึงจำต้องเข้าไปดูอย่างเสียมิได้ แบคฮยอนถอนหายใจ เขาไม่อยากเป็นแบบนี้อีก ไม่อยากยุ่งกับของๆใคร แต่พอคิดจะถอยออกมา ความรู้สึกเดิมๆมันรุกรานเขาถี่เกินกว่าที่จะรบรามันได้ด้วยตัวเอง

ขณะที่ใจลังเลระหว่างการตอบรับและปฏิเสธ เสียงเรียกเข้าซึ่งปรากฏเบอร์แปลกก็เข้ามาเป็นตัวช่วยให้เขาตัดสินใจง่ายขึ้น

“ บยอนแบคฮยอนพูดครับ ”

“ สวัสดีครับคุณบยอนแบคฮยอน ผมคิมจงแดจากลอสท์แองเจลลิส ”

ประจวบเหมาะกับเวลาเลิกคลาสที่ไวกว่าปกติ แบคฮยอนจึงตกลงรับนัดจงแดเพื่อมาที่ลอสท์แองเจลลิสในบ่ายแก่ๆของวัน เด็กหนุ่มเข้ามาในสตูดิโอที่เคยมาเยือนในคราแรกครั้งออดิชั่น ลอสแองเจลลิสเป็นสตูดิโอที่ซุกซ่อนอย่างกลมกลืนอยู่ในบรรดาบ้านหลังใหญ่ทั้งหลายย่านอิแทวอน รั้วรอบขอบชิดด้วยปูนเปลือยสูงท่วมหัว เมื่อเข้าไปถึงจึงพบชายผู้ซึ่งเป็นฝ่ายโทรมานัดสัมภาษณ์ จงแดผายมือให้แบคฮยอนนั่งฝั่งตรงข้าม

“ สวัสดีครับคุณบยอน แบคฮยอน ผมคิม จงแด ผู้บริหารและกำกับหนังทุกเรื่องของลอสท์แองเจลลิส ”

“ สวัสดีครับ ยินดีที่ได้พบครับ ”

“ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมขอสัมภาษณ์คุณเล็กน้อยก่อนเซ็นสัญญา ” จงแดยื่นกระดาษเอสี่ที่บรรจุเงื่อนไขในการเป็นนักแสดงหนังผู้ใหญ่ให้ร่างเล็ก

“ ผมจะต้องเอ่อ…ถอดเสื้อผ้าแบบวันนั้นหรือเปล่าครับ ” ทันทีที่จงแดได้ยินคำถามนั้นก็หัวเราะ โหนกแก้มยกขึ้นสูงตามการเคลื่อนไหวของมุมปาก เขาส่ายหน้าเป็นพัลวัน

“ ไม่ต้องแล้วครับ ผมคิดว่าวันนั้นคนของผมเทสคุณไปพอแล้ว ”

แบคฮยอนหวนรำลึกถึงวันนั้นและคนคนนั้นที่จงแดอ้างถึงได้โดยไม่ต้องพยายามทวนความจำ ท้องน้อยวูบโหวงฉับพลัน แบคฮยอนข่มมันโดยการพยายามอ่านเงื่อนไขในสัญญาคร่าวๆสลับกับมองหน้าจงแดที่เริ่มสาธยาย

“ อย่างที่คุณทราบ ลอสท์แองเจิงลิสเป็นบริษัทเล็กๆที่ผลิตหนังอย่างว่า ที่นี่มีนักแสดงประจำสี่คน นอกเหนือจากนั้นจะเป็นนักแสดงที่เซ็นสัญญาระยะสั้นเรื่องต่อเรื่อง คุณไม่ต้องห่วงเรื่องชื่อเสียงหรือผลกระทบต่องานประจำของคุณ เพราะผู้ที่สามารถเข้าชมหนังได้จะต้องเสียเงินมหาศาลเพื่อค่าสมัครสมาชิกรายเดือน แน่นอนว่ามีเงื่อนไขบางประการที่สมาชิกจะต้องทำความเข้าใจนโยบายความเป็นส่วนตัวของนักแสดง… ”

แบคฮยอนอ่านเงื่อนไขสัญญาที่ทำความเข้าใจได้ไม่ยากสลับกับการมองหน้าจงแดเป็นครั้งคราวเพื่อยืนยันว่าเขากำลังสนใจผู้พูด กระทั่งจงแดอธิบายจบ คำถามแรกจึงถูกส่งออกมา

“ มีสองสามคำถามที่ผมต้องการรู้จากปากของคุณ ข้อแรก คุณกำลังเป็นหรือเคยมีเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธุ์มาก่อนหรือเปล่าครับ ”

 “ ไม่เคยครับ ”แบคฮยอนไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านหลังได้ยินคำถามเชิงส่วนตัวจากงานประเภทนี้ คำถามที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงและโกหกได้มีความจำเป็นและกระทบต่อการปฏิบัติงานโดยตรง เขายื่นใบรับรองแพทย์ให้ผู้สัมภาษณ์เพื่อการันตีเครื่องในตัวเอง

“ แล้วรสนิยมทางเพศล่ะครับ คุณเป็นโฮโมเซ็กส์ชวลจริงๆหรือเปล่า หรือว่าได้ทั้งสอง ”

“ ผมเพิ่งรู้ตัวว่ามีความต้องการจากเพศเดียวกันไม่กี่ปีก่อนครับ แล้วก็ไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนด้วย ” แบคฮยอนไม่อยากนึกถึงสาเหตุที่เป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต ซึ่งเป็นการดีที่จงแดไม่ลงรายละเอียดไปมากเกินจำเป็น ชายหนุ่มมีจรรยาบรรณมากพอ เขาถามเฉพาะส่วนที่เกี่ยวข้องกับการทำงานเท่านั้น

“ มีอะไรที่คุณสามารถทำได้หรือทำไม่ได้ในการถ่ายทำบ้าง อย่างเช่น การใช้ปาก หรือการเล่นกับอุปกรณ์ ”

ว่าที่นักแสดงคนใหม่นิ่งไปชั่วอึดใจ ในหัวใคร่ครวญถึงประสบการณ์ที่ผ่านมานับไม่ถ้วน จวบจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรที่แบคฮยอนคนนี้ไม่เคยทำมาก่อน

“ ถ้าไม่ใช่พวกของเสียกับสัตว์ล่ะก็ ผมคิดว่าไม่มีปัญหาครับ ”

“ ถ้าอย่างนั้นคุณสบายใจได้เลย หนังทุกเรื่องของเราเน้นความสวยงามจากเรือนร่างและมุมกล้อง ไม่ใช่แนวดิบเถื่อนหรือวิปริตอะไรเทือกนั้น ถ้าไม่เชื่อล่ะก็ผมยินดีให้คุณพิสูจน์ได้ด้วยตาของตัวเอง ”

“ ว่าไงนะครับ… ”

คิ้วบางของคนฟังย่นหากัน จงแดยิ้มอีกครั้งแล้วลุกขึ้น ชายหนุ่มคิดไม่ต่างจากลู่หาน เขาเองก็พอใจในตัวแบคฮยอนและอยากดึงเด็กคนนี้มาเป็นส่วนหนึ่งในสังกัด เพราะอย่างนั้นวิธีใดก็ตามที่เรียกความเชื่อใจจากแบคฮยอนได้ เขาก็ไม่ลังเล

“ ห้องข้างๆกำลังเตรียมการถ่ายทำหนังที่มีชานยอลแสดงคู่กับลู่หาน ผมจะพาคุณไปดูเดี๋ยวนี้เลยครับ ”

จะเรียกว่าโชคดีหรือไม่ก็สุดแล้วแต่ใครจะเห็นชอบ ที่แบคฮยอนได้รับโอกาสให้เข้าชมการแสดงหนังสดจากบอสแห่งลอสท์แองเจลลิสโดยไม่เสียค่าสมัครสมาชิกแม้แต่วอนเดียว แบคฮยอนรวบเอกสารทั้งหมดที่ได้จากจงแดสอดเข้าซองเอกสารแล้วเดินตามผู้กำกับต้อยๆมายังห้องถัดจากที่เขาใช้ในการสัมภาษณ์

“ ทำตัวตามสบายเถอะครับ คุณนั่งดูตรงนี้ก็ได้ ผมจะทำหน้าที่กำกับการแสดง ไม่ต้องคิดมากแค่อย่าส่งเสียงเวลาถ่ายทำก็พอ ทุกคนที่นี่เป็นมืออาชีพทั้งนั้น จับตาดูลีลาของสองคนนั้นให้ดี  ”

“ ครับ ”

จงแดพาเชิญแขกนั่งข้างจอมอนิเตอร์ ส่วนตัวเองเดินไปคุยกับผู้ชายอีกคนเรื่องมุมกล้อง ทีมงานที่นี่มีอยู่ราวหกอัตรารวมนักแสดง ประกอบไปด้วยคิม จงแดซึ่งรับหน้าที่กำกับการแสดง ตากล้อง ฝ่ายแสงและฉากที่ยืนจัดเตียงอยู่อีกหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีเมคอัพอาร์ทติสที่จัดแจงแต่งหน้าให้ลู่หานที่สวมชุดคลุมอาบน้ำอยู่ที่มุมห้อง แบคฮยอนเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการถ่ายทำหนังผู้ใหญ่หนึ่งเรื่องใช้จำนวนคนไม่มาก อาจเนื่องว่าทุกคนต้องการสมาธิและความเป็นไปที่ส่วนตัวที่สุด

แบคฮยอนเหลียวซ้ายแลขวาหาพ่อพระเอกหนุ่มผู้เป็นองค์ประกอบหลักของเรื่อง ก็พอดีกับที่ม่านระเบียงถูกเลิกออกพร้อมกลิ่นควันบุหรี่ที่ลอยติดมากับร่างสูง ชานยอลไม่มีเสื้อผ้าติดกายนอกจากผ้าขนหนูผืนเดียวดังเช่นวันแรกเจอ ความจริงที่แบคฮยอนไม่ได้สังเกตในวันแรกคือชานยอลมีรอยสักเป็นภาษาต่างประเทศยาวตลอดท้องแขนล่าง ไม่แน่ใจว่าเพราะชานยอลยืนอยู่ในองศาที่สูงกว่าหรืออย่างไร สายตาที่อีกฝ่ายใช้มองกันถึงได้คล้ายจะดูแคลนกันอย่างนั้น

“ อ้าวแบคฮยอน ! ดีใจจังที่นายมา ฉันลู่หาน ”

ลู่หานที่เพิ่งแต่งหน้าเสร็จหันมาเห็นแบคฮยอนเข้าก็ตื่นเต้นยกใหญ่ ผิดกับชานยอลที่ไม่ได้เอ่ยทักอะไรแล้วยังทำเฉยเดินไปสมทบกับจงแดและตากล้อง พอคิดว่าจะต้องประกบคู่กับผู้ชายคนนี้ในอนาคตแล้วอาการขี้คร้านก็จับวาบทั่วร่าง

“ สวัสดีครับคุณลู่หาน ”

“ เรียกฉันว่าลู่หานก็พอน่า อีกหน่อยพอนายเข้ามาทำงานเราก็ต้องสนิทกัน ”

“ อื้ม ลู่หาน ”

แบคฮยอนส่งยิ้มบางแลกเปลี่ยนความไมตรีกับเพื่อนใหม่ แบคฮยอนคิดว่าถ้าเขาได้ลองแสดงคู่กับลู่หานบ้างคงน่าสนุกกว่าผู้ชายที่เอาแต่ตีหน้ายักษ์คนนั้นเป็นร้อยเท่า

“ เฮ้ ! ชานยอล กูบอกแล้วไงว่าอย่าสูบบุหรี่ก่อนเข้าฉากกับกู ” ลู่หานเอ็ดตะโรทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามาหา มือบางแกะหมากฝรั่งแล้วยัดใส่ปากให้ชานยอลเคี้ยวหงุบงับดับกลิ่นไม่พึงประสงค์

“ แบคฮยอนนี่ชานยอลนะ รู้จักกันไว้สิ ” ลู่หานแนะนำ

“ อืม ”

ในเมื่อชานยอลตอบรับการแนะนำจากลู่หานแค่ อืม สั้นๆ แบคฮยอนเลยไม่รู้ว่าจะต้องพูดหรือทำตัวอย่างไรต่ออีกฝ่ายเพื่อดึงสถานการณ์ แบคฮยอนไม่ได้กลัว แค่คิดว่าทำไมเขาต้องตีหน้าชื่นตาบานอยู่ฝ่ายเดียว ในขณะที่ทางนั้นเขาไม่ยินดียินร้ายอะไรด้วยไปทำไม

แบคฮยอนได้แต่มองแผ่นหลังเปลือยเปล่าเดินไปซักซ้อมคิวกับลู่ห่านบนเตียงหลังใหญ่ จะอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าได้เคยไปทำร้ายร่างกายหรือจิตใจให้ผู้ชายคนนี้เจ็บช้ำมาก่อนหรือเปล่า ถึงได้ตั้งแง่กับเขาตั้งแต่วันแรกเจอ

แถมยังกล่าวหาว่าแบคฮยอนอ้วนด้วย ! ถ้าคิดว่าเขาลืมไปแล้วล่ะก็ ผิดถนัด

ผู้ชายอะไรหยาบคายชะมัดยาด

                ประตูบานเลื่อนเคลื่อนเปิดพร้อมกันกับการปรากฏกายของชายหนุ่มร่างสูง สูทงานดีสมฐานะถูกถอดออกไปในเวลาเดียวกันกับรองเท้าหนังมันวาวจนสะท้อนแสงไฟนีออนส้มนวล เมื่อเขาก้าวมาถึงปลายเตียงเกือบเท่าคันรถ ก็พบร่างบอบบางของชายหนุ่มอีกคนหลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบางสีเบอร์กันดี มีเพียงหัวไหล่มนทั้งสองข้างกับใบหน้างามหยดย้อยเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้าห่ม ไม่ต้องเสียเวลาจินตนาการถึงส่วนใต้ร่มผ้าที่ซ่อนอยู่ เขาจัดการถอดเสื้อผ้าราคาแพงที่ไม่ควรอยู่ติดกายในเวลานี้กองลงพื้น เดินเข่าขึ้นเตียง ค่อยๆดึงผ้าห่มอันเป็นเกราะป้องกันเดียวของร่างเล็กออกเนิบช้า ประวิงเวลาให้ผู้รอชมทรมานใจเล่น

                “ ลู่หานรับบทเป็นสลีปปิ้งบิวตี้ที่ขายตัวให้เจ้าชายอสูรในคราบนักธุรกิจหนุ่มน่ะ เขาจะต้องแกล้งหลับในระหว่างที่โดนชานยอลจัดการ คุณรอดูนะแบคฮยอน ” จงแดกระซิบเบาจนมีเพียงเสียงลมหายใจบอกใบ้ แบคฮยอนพยักหน้ารับ ไม่พูดอะไรต่อ สายตาจดจ่อแต่เพียงภาพเบื้องหน้าเท่านั้น

 ตัดไปที่โคมไฟด่วนๆ

 ได้สติกลับคืนก็ต่อเมื่อความใคร่กลั่นตัวออกมาเป็นน้ำขาวขุ่น แบคฮยอนเสยผมโชกเหงื่อ เขาหลับตาลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าไม่อาจสู้หน้าใครได้แม้แต่เพดานห้องนอน ร่างเล็กตะแคงข้าง นอนคุดคู้อยู่กลางเตียง กอดร่างโสมมของตัวเองเพียงลำพัง ได้แต่ถามตัวเองว่าเมื่อไหร่ความต้องการที่มีอยู่แทบทุกลมหายใจจะสงบสิ้นลง

อย่างน้อยก็ให้ได้เท่าคนปกติ

 โปรดติดตามซีนต่อไป

ลงให้ทีเดียวร้อยเปอร์เลยนาาาาาแวะมาคุยกันได้ที่ @cherrieheering สงสัยอะไรมาถามได้ มาทวงฟิคกันมา
ถ้าอยากชมซีนต่อไป เรามีโปรโมชั่นให้คุณเสียค่าสมาชิกเข้าชมด้วยการคอมเม้น หรือ แท็ก #ficlostangeles
ขอบพระคุณที่ให้ความสนใจ ซีนต่อไปจะมาให้ไวที่สุดค่ะ