คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1
ดีจ้ะ...ว่าง ๆ ไม่รู้จะทำไรเลยเอาเรื่องที่ลบไปแล้วมาลงเล่นอีกครั้งหนึ่งดู
ถ้าว่าง ๆ อาจจะแต่งต่อก็ได้....ต้องคิดดูอีกทีจ้า
..........................................................................................................
ทางเดมอส
"เจ้าหญิงเฟลิโอน่า ฝ่าบาทเสด็จมาหาน่ะเพคะ" นางกำนัลเดินเข้ามาบอกกับเจ้าหญิงของตนที่บัดนี้ยังนอนอยู่บนเตียงอยู่เลย
"เจ้าหญิงเพคะ ฝ่าบาทเสด็จมาแล้วนะเพคะ" นางกำนัลพูดย้ำอีกครั้งเมื่อเจ้าหญิงของตนยังไม่ยอมตื่นจากบรรทมเลย
"เจ้าหญิงเพคะ ฝ่าบาท..."
"ไม่ต้องแล้วล่ะ เจ้าไปทำงานของเจ้าเถอะ" เสียงของบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวังตรัสขึ้น
"เพคะฝ่าบาท"
เมื่อนางกำนัลออกไปแล้วท่านเจ้าเอวิเดสก็เดนเข้าไปหาพระธิดาของตนที่บัดนี้ยังไม่ยอมตื่นเสียที
" เฟลิโอน่า ลูกตัดสินใจดีแล้วเหรอที่จะให้พ่อเขียนจดหมายลาออกจากโรงเรียนพระราชาน่ะ"
"จริงสิฮะท่านพ่อ ลูกคิดดีแล้ว" เจ้าหญิงจอมแก่นบัดนี้ตื่นแล้วลุกขึ้นมาพูดกับพ่อของตน
"แล้วลูกไม่คิดถึงเพื่อน ๆ ของลูกเหรอ"
"คิดถึงสิฮะ แต่มีคนหนึ่งที่ลูกไม่อยากเจอหน้ามันอีกแล้วลูกก็เลยไม่อยากไปโรงเรียนอีกแล้ว"
"ลูกหมายถึงใครล่ะ เดี๋ยวพ่อจะส่งคนไปจัดการให้"
"ไม่เป็นไรหรอกท่านพ่อ ลูกตัดปัญหาโดยการที่ลูกไม่ไปเองดีกว่า"
"เอ้า! พ่อไม่อยากว่าอะไรแล้วจะลาออกก็ตามใจเจ้าเถอะ" ท่านเจ้าเอวิเดสจนใจ พลางในใจก็คิดว่าทีเมื่อก่อนจะให้ลาออกก็ไม่ยอมออก ทีตอนนี้จะไม่ให้ลาออกก็จะลาออก เอาใจเจ้าลูกสาวคนนี้ไม่ถูกแล้ว สงสัยจะติดนิสัยนายมาดัสมา
" พ่อจะรอลูกที่โต๊ะอาหารนะ รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วตามไปล่ะ"
" ฮะท่านพ่อ"
" เฟลิโอน่าพ่อขอสั่งอะไรอีกอย่างนะ ตอนนี้ลูกเป็นผู้หญิงแล้วแถมเป็นเจ้าหญิงองค์สำคัญด้วย เลิกพูดฮะซะทีนะ เปลี่ยนเป็นพูดเพคะ หรือคะอย่างเดียวก็ได้"
" ฮะท่านพ่อ เอ้ย! เพคะท่านพ่อ"
เฮ้อไอ้เจ้าลูกคนนี้นี่
เมื่อท่านเจ้าเอวิเดสเสด็จออกไปแล้วเจ้าโกโดมโคมุสก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นเข้ามา
"องค์หญิงจะลาออกจริง ๆ หรือพะย่ะค่ะ"
" เพราะเจ้าชายคาโลใช่ไหมพะย่ะค่ะ ตั้งแต่ตอนรบครั้งใหญ่ครั้งที่แล้วที่องค์หญิงเห็นเจ้าชายคาโลไปจูบกับเจ้าหญิงองค์อื่น เจ้าหญิงก็ไม่ยอมออกจากเดมอสเลย นี่มันก็ตั้งสี่ห้าเดือนแล้วนะพะย่ะค่ะเจ้าหญิงยังทรงโกรธเจ้าชายคาโลอยู่อีกเหรอ"
"ใครบอกว่าเราโกรธ เจ้าโกโดม เราน่ะเบื่อเอดินเบิร์กต่างหากล่ะแถมอยู่ที่นี่นะไม่ต้องเรียนหนังสือด้วย อะไรจะสบายกว่าอยู่ที่บ้านเกิดล่ะ"เจ้าหญิงตอบกลับแบบโมโหนิด ๆ
" ฝ่าบาทไม่ต้องมาโกหกหม่อมฉันหรอก หม่อมฉันน่ะอยู่กับเจ้าหญิงมานานแล้ว หม่อมฉันดูออกนะพะย่ะค่ะว่าเจ้าหญิงโกรธเจ้าชายคาโล ที่เจ้าชายคาโลไปจูบกับเจ้าหญิงนั่นเจ้าหญิงก็เลยเอาแต่เก็บตัวอยู่ในเดมอสไม่ยอมไปโรงเรียน"
" โกโดม!!"เสียงเจ้าหญิงแห่งเดมอสและบารามอสตะโกนลั่น
" เจ้าหญิง จงอย่านึกถึงอดีตที่ร้ายกาจสิกระหม่อม เจ้าหญิงต้องเผชิญหน้าสู้ต่อไป เจ้าหญิงที่กระหม่อมรู้จักน่ะสดใสและไม่เคยมีอะไรมาขวางได้เลยไม่ใช่หรืกระหม่อม"
เฟรินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะมองเจ้าโกโดม แล้วน้ำตาที่เก็บมานานเกือบครึ่งปีก็ถูกเจ้าโกโดมพังออกมา เจ้าหญิงจับเจ้าโกโดมไว้ในอ้อมแขนแล้วร้องไห้ยกใหญ่ จนเวลาผ่านไปนานเจ้าหญิงก็หยุดร้องไห้แล้ว
" ขอบใจเจ้าโกโดมที่ปลุกชีวิตเฟริน เดอเบอโรว์ หัวโขมยแห่งบารามอสกลับมาอีกครั้ง"
"โธ่เจ้าหญิงของหม่อมฉันกลับมาเป็นแบบเดิมแล้ว หม่อมฉันดีใจจริง ๆ เจ้าหญิง ตกลงเจ้าหญิงจะไม่ลาออกแล้วใช่ไหมกระหม่อม"
" ใครบอกล่ะ การลาออกจะยังเป็นแบบเดิม แต่มีอะไร ๆ ที่สนุกกว่านั้นรอเราอยู่หน้า"
"อะไรล่ะเจ้าหญิง แต่เจ้าหญิงจะลาออกแล้วไม่คิดถึงเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนจริงเหรอกระหม่อม อย่างเช่นท่านคิลน่ะ"
" หึ คิดถึงสิ แต่เดี๋ยวก็ต้องได้เจอแล้วอีกไม่นานเกินรอหรอก"
"ไปกันเถอะโกโดมเดี๋ยวท่านพ่อจะรอนาน เอ๊ย! ไม่ได้เดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลังนะเดี๋ยวอาบน้ำก่อน แล้วกินข้าวเสร็จเดี๋ยวไปเที่ยวในเมืองกัน"
"ได้เลยกระหม่อม"เจ้าโกโดมก็รีบวิ่งอออกไปหน้ายิ้มแฉ่งที่เจ้าหญิงของตนกลับมาเป็นปกติแล้ว นี่แหละเจ้าหญิงแห่งเดมอสที่หายไปนานเกือบครึ่งปี
ทางเอดินเบิร์ก
"เฮ้ย! เฟรินมันจะไม่มาโรงเรียนแล้วหรือไงนะ หายไปห้าเดือนแล้ว นี่ก็จะปิดเทอมอยู่แล้วนะ มันก็ไม่ยอมส่งข่าวมาบอกกันบ้าง ดูสิเวลาไม่มีมันนะ ป้อมนี่ไม่ครึกครื้นเลย เงียบยังกับป่าช้า" เสียงของครี๊ด ธันเดอร์โวยวายขึ้น
" เฟรินเขาอาจจะมีธุระก็ได้นี่ครับ" ซีบิลย้อนออกมา
" ธุระอะไรของมันนะยาวนานขนาดนี้"
"เฮ้ แกไอ้คิลรู้ไหมว่าเฟรินมันไปไหน"
" หึ" คิลหัวเราะพลางเบือนสายตาไปมองเจ้าชายคนสำคัญ
"แกหัวเราะอะไรวะไอ้คิล"ครี๊ดถาม
"เปล่า"
"งั้นตกลงแกรู้ไหมว่าเฟรินมันไปไหน"
"ฉันไม่รู้ ถ้าอยากรู้ไม่ถามคาโลมันเองล่ะ"
"เฮ้ คาโลเฟรินมันหายไปไหน"
แทนที่จะได้คำตอบกลับได้ความเย็นกลับมา เจ้าชายคนสำคัญของป้อมอัศวินเบือนสายตามามอง สายตาที่ทำให้คนถามแทบแข็งเป็นแท่ง แล้วก็ไม่ตอบอะไร กลับเบือนสายตากลับไปยังหนังสือเล่มใหญ่บนโต๊ะของตน
" คาโลมันเป็นอะไรของมันนะ แทบไม่พูดไม่จาเลย ขนาดปกติก็แทบจะไม่พูดยู่แล้ว" ครี๊ดกระซิบกับคิล
" เขาคงจะไม่สบอารมณ์น่ะครับ" ซีบิลให้ความเห็น
" แล้วแกจะบอกได้รึยังว่าทั้งเฟรินและคาโลตกลงมันสองคนเป็นอะไรกันไป
คิลหัวเราะก่อนจะเรียกเพื่อน ๆ เข้าไปสุมหัวกระซิบกระซาบกัน
" อ้อ! เพราะอย่างนี้นี่เอง เฟรินมันเลยโกรธไม่ยอมมาโรงเรียน ส่วนทางนี้ก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไปมันคงลืมว่าตัวมันไปจูบกับเรนนอนเพื่อรักษาแผลก็จริง แต่ไปจูบต่อหน้าต่อตาเฟรินมันอย่างนี้เฟรินมันก็คงลืมว่าเป็นการจูบรักษาพิษแผล มันก็คงนึกว่าแกไม่เห็นหัวมัน เกียจมันเข้าแล้ว มันก็เลยโกรธจนไม่มาเหยียบเอดินเบิร์กอีกเลย" คำสรุปของครี๊ดที่มีเสียงดังลั่นเหมือนจงใจจะให้เจ้าชายคนสำคัญได้ยิน
" เอ้านั่นนายจะไปไหนน่ะคาโล" คิลถาม
" ฉันจะไปห้องสมุด ต้องการที่เงียบ ๆ อ่านหนังสือ" คาโลตอบกลับเสียงเรียบและเก็บข้าวของกำลังจะลุกออกไป
" ไอ้เราก็นึกว่าจะไปเดมอส" คำหลุดปากของบุรุษนามครี๊ด ธันเดอร์
" คุณครี๊ดครับ พูดอะไรออกไปน่ะ" ซีบิลแย้งขวับทันที
" โทษที มันพูดออกไปเองน่ะ"
" ไม่แน่มันอาจจะกลับมาก็ได้นี่เนอะ เหอะ ๆ มันอาจจะติดธุระจริง ๆ ก็ได้" คำแก้ตัวของครี๊ด เมื่อสัมผัสได้ถึงไอเย็นจากเจ้าชายน้ำแข็ง แต่ก็ต้องถูกเบรกด้วยเสียงจากข้างหลัง
" เฟรินไม่มาที่นี่อีกแล้วล่ะ" จะเป็นใครไม่ได้นอกจากบุรุษนามว่า โร เซวาเรส
" เฮ้ ทำไมละ" เสียงของเพื่อนหลาย ๆ คนถามขึ้นพร้อมกัน
" มีจดหมายจากเดมอสจากท่านเจ้าเอวิเดสส่งมาถึงเมื่อกี๊นี่เอง
" จดหมายว่า ๆ อะไร ทำไมเฟรินมันถึงไม่มาแล้ว หรือว่ามันเป็นอะไรไป" เสียงจากครี๊ด
" เฟริน ...ลาออกแล้ว" บทสรุปจากขอทานที่รู้มากกว่าที่ขอทานควรจะรู้
" ลาออก!" เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกันแทบทั้งห้อง
" ไอ้เฟรินมันลาออก!"
" คุณเฟรินลาออก!"
" เฟรินลาออก!"
เสียงฮือฮาดังไปทั่วห้อง ตอนประโยคที่บอกว่าเฟรินลาออกจากโรนั้น เรียกให้คาโลถึงกับชะงัก ชั่วครู่ หัวใจเหมือนกับจะหยุดเต้น ก่อนจะสาวเท้าออกไปยังห้องสมุด
ความคิดเห็น