คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ถึงเวลาทำหน้าที่ - 3
ออนุาแ้่าว่ะ
e-book ร้ายเสียให้พอ พร้อมโหลแล้วนะะ
ัโปรฯ ราาพิเศษ 65 บาท าราาป 139 บาท
สิ้นสุโปรฯ ราา e-book ะอยู่ที่ 99 บาท ่ะ
โหล e-book ิ้มที่ภาพป่ะ
ออบพระุทุท่านสำหรับทุๆ ารสนับสนุน่ะ
****************************
ไม่มีวามนุ่มนวลอ่อนโยน ทุารระทำอภามเ็มไป้วยวามรุนแร แรระแทอเาป่าเถื่อนามอารม์ ปลายฟ้าน้ำาไหล้วยวามเ็บปว แ่ภามลับิไปว่า หิสาวเสียใที่เป็นอเา นั่นทำให้ร่าสูให่ถาโถมเ้าใส่หนัหน่วรั้แล้วรั้เล่า ราวับว่า้อารระบายวามแ้นทั้หมลที่เธอ
ปลายฟ้าัริมฝีปาล่าอัวเอนเ็บ เธอิเล็บบนแผ่นหลัว้าะเร็สะโพรอรับัวนแ็ให่และร้อนผ่าวุเหล็ล้าทีู่่โมเ้าหาเธออย่าระแทระทั้น ไร้วามปรานี
ในเมื่อัสินใะใ้ให้ภาม้วยวิธีนี้ สิ่เียวที่ปลายฟ้าทำไ้ืออทน รอนว่าเาะระบายวามแ้นและวามใร่ให้สาแ่ใเท่านั้น หาผ่าน่ำืนนี้ไปไ้ เรื่ออื่นูเล็น้อยสำหรับปลายฟ้า
หิสาวหลับาเมื่อภามฝัใบหน้าและริมฝีปาลุไ้ลำออเธอ ะที่สะโพแ็แร่ยัเลื่อนไหวเ้าและอออย่าหนัหน่ว ฝ่ามือหยาบร้านลูบไล้ผิวเนียนนุ่ม และฟอนเฟ้นเล้นลึสอเ้าอวบอิ่มอย่าเป็นเ้าอ
หลัาทำใยอมรับวามริ และปล่อยัวปล่อยใไปับสิ่ที่เิึ้น วามเ็บปว็บรรเทาลบ้า แ่ภามยัเลื่อนไหวเ้าหาเธออย่า่อเนื่อ ทรพลั แม้เหื่อเม็ให่ะผุึ้นเ็มแผ่นหลั ทว่าายหนุ่มลับไม่รู้ัเหน็เหนื่อย
่วเวลานั้นผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ แ่ปลายฟ้ารู้สึไ้ว่าในวามเ็บปวนั้นมันมีอีวามรู้สึแทรึมอยู่ เธอรู้สึเหมือนมีระแสไฟวิ่ผ่านไปทั่วร่า านั้นเธอ็เร็ระุพร้อมับหลุเสียราออมาเบาๆ
ภามัฟันและสูปา้วยวามเสียวระสัน เมื่อลำเนื้อถูวามฟิแน่นอปลายฟ้าอรัรุนแรรอบ้าน ายหนุ่มับบั้นท้ายลมลึแล้วรึเอาไว้ับฟูหนา สายาับ้อที่นใ้ร่า ่อนอัระแทวามแ็แร่ถี่ระั้น
“อื้ม...”
เสียราระหึ่ม้วยวามสุสมัึ้นท่ามลาวามเียบภายในห้อ พร้อมับที่ภามสะโพแนบสนิทบนลีบเนื้อสาว วามร้อนในายให่ถูีอัเ้าไปอยู่ในัวเธอทั้หม
ภามรู้สึผ่อนลายเมื่อไ้ปลปล่อย เาถอนัวนออาวามับแน่นที่บอบ้ำอปลายฟ้า แล้วทิ้ายนอนหายใแรอยู่้าๆ ร่าบอบบา
ปลายฟ้านอนมอเพานห้อ้วยวาหมอเศร้า ะที่เานอนแผ่หลาอย่าสบายอารม์ เธอ่อยๆ พลิายนอนะแ้า ปล่อยให้น้ำารินไหล แ่พยายามไม่ให้เสียสะอื้นเล็ลอออมาให้น้าหลัไ้ยิน แล้วพูาระแทแันเอาไ้
วามอ่อนเพลียและร้าวระบมทำให้ปลายฟ้าผล็อยหลับพร้อมับราบน้ำา เธอไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไร หลัถูภามปลุให้ื่น้วยารับเธอให้นอนหาย
“ุภามยัไม่นอนเหรอะ” ปลายฟ้าปรือาึ้นมอร่าหนาที่ยับึ้นมาร่อมอยู่เหนือร่าอเธอ
“ผมยัไม่่ว และยัไม่อิ่ม”
ำอบนั้นทำให้ปลายฟ้าเ้าใไ้ไม่ยา หา็อยาให้ภามรู้ว่าร่าายอเธอยัไม่พร้อมรับศึอนนี้
“ฟ้ายัระบมอยู่เลยนะะ”
“นั่นเป็นปัหาอุ”
“แ่ว่าฟ้า...”
“ุมีหน้าที่สนอ อย่ามาเรียร้อวามสสาร เพราะมันไม่มีประโยน์” ภามไม่รับฟั ไม่ผ่อนปรนใๆ ทั้สิ้น
ปลายฟ้ามอสบามล้าผ่านม่านน้ำาแห่วามอัอั้นที่เอ่อลอวาอน
“่ะ ฟ้าเ้าใแล้ว ุะทำอะไรับร่าายฟ้า็เิ”
ในเมื่ออร้อันีๆ แ่ถูอลับอย่าใำ ปลายฟ้าะทำอะไรไ้ ถ้าเ่นนั้น็ปล่อยให้เาร้ายเสียให้พอ!
ารระทำอภามทำให้ปลายฟ้าเ็บปวทั้ัวและหัวใ เธอหลับไปพร้อมับวามผิหวั ไม่ิว่าผู้ายอบอุ่นแสนีที่เธอรัะใร้ายใำไ้ถึเพียนี้
“ฟ้า...ฟ้าอพี่เป็นยัไบ้า”
น้ำเสียอ่อนโยนแฝวามอาทร และอ้อมแนที่โอบระับเธอ้วยวามห่วใย ทำให้ปลายฟ้าเยหน้าึ้นมอเาอย่าไม่อยาะเื่อ
*********************************
อบุสำหรับาริาม่ะ
ความคิดเห็น